Ο Ολυμπιακός έκρυψε τη μπάλα με 21 πάσες, επιβλήθηκε και έχασε

Τέτοια ήττα (τζάμπα ή φτηνή, το ίδιο κάνει) σπάνια έχει γνωρίσει ο Ολυμπιακός στην Ευρώπη. Να είναι καλύτερος σχεδόν σε ολόκληρη τη διάρκεια του ματς, να έχει το αποτέλεσμα που θέλει στα χέρια του και εν τέλει να χάνει από δυο… χαζοπέναλτι. Το ένα που έκανε, εντελώς αδικαιολόγητα, ο επιπόλαιος Παπ Αμπού Σισέ, το άλλο επειδή ο Ραφίνια σήκωσε το χέρι του για να μην πάει η μπάλα στο πρόσωπό του, στα όρια της μεγάλης περιοχής, με τον διαιτητή VAR να λέει στον Χεσούς Χιλ Μανθάνο ότι υπήρχε πέναλτι. Τόσο σίγουρος (ενώ κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα μέσα ή έξω, τουλάχιστον με τις λήψεις που είδαμε εμείς στα ριπλέι).

Κρίμα, γιατί οι πρωταθλητές Ελλάδος είχαν παίξει πολύ καλά κόντρα στη Μαρσέιγ, έλεγχαν απόλυτα το παιχνίδι και έβαλαν ένα υπέροχο γκολ. Μέχρι να σκοράρει ο Μαντί Καμαρά με αυτό το ωραίο αριστερό σουτ, είχαν προηγηθεί 21 πάσες (!) των ‘ερυθρολεύκων’, σε ένα υποδειγματικό build-up. Ο Ολυμπιακός ξεκινάει την κατοχή της μπάλας από ένα πλάγιο, πάει από την αριστερή πλευρά στη δεξιά, ξαναπάει αριστερά κι εκεί γίνεται η εναλλαγή Μάριο Βρουσάι-Κώστα Φορτούνη, μέχρι ο Καμαρά να πάρει την ασίστ του νεαρού και να σουτάρει ωραία στον ουρανό της εστίας του Στιβ Μανταντά. Η μπάλα έμεινε στα πόδια των παικτών του Πέδρο Μαρτίνς για δυο λεπτά, χωρίς ο αντίπαλος να μπορέσει να ανακτήσει κατοχή. Το πλάγιο έγινε στο 30:55 και το γκολ μπήκε στο 32:02. Άψογα…

Κρίμα για τη συνολική προσπάθεια όλης της ομάδας, που είχε διαβάσει το παιχνίδι από την αρχή και ήξερε τι έπρεπε να κάνει. Ο Μαρτίνς διάλεξε από το ξεκίνημα να ρίξει στο ματς τον Βρουσάι, ποντάροντας στο θάρρος και την καλή κατάσταση που βρίσκεται ο 22χρονος πλάγιος. Με τον Χοσέ Χολέμπας να ανεβαίνει, ως συνήθως πιο συχνά από τον Ραφίνια και τον Φορτούνη, να έρχεται περισσότερο από την αριστερή πλευρά, ο Ολυμπιακός δημιούργησε εκεί τα περισσότερα ρήγματα. Όχι ότι κι από δεξιά δεν έφτιαξε φάσεις. Η ωραία σέντρα του Φορτούνη από εκεί έγινε, πήγε συστημένη στον Γιουσούφ ελ Αραμπί, που όμως δεν έπιασε την κεφαλιά όπως ήθελε. Το σχέδιο λειτουργούσε στην εντέλεια και ο Ολυμπιακός δεν δεχόταν πίεση. Δεν δεχόταν και φάσεις.

Έχασε χωρίς να πιεστεί

Κι είναι αλήθεια ότι οι Πειραιώτες έχασαν το ματς χωρίς να πιεστούν. Χωρίς ο Ζοζέ Σα να ιδρώσει ή να αρχίσει να κάνει τη μία απόκρουση πίσω από την άλλη, όπως έκανε πριν από μια εβδομάδα εναντίον της Μάντσεστερ Σίτι.. Και οι δυο φάσεις όπου ο Ντμίτρι Παγέτ έστησε την μπάλα στην άσπρη βούλα, δεν ήταν απ’ αυτές που λες “δεν έχω άλλη επιλογή, για να γλιτώσουμε το γκολ, θα κάνω πέναλτι”

Στην πρώτη, ο Σισέ ανατρέπει τον αντίπαλό του, ενώ βλέπει ότι πιθανότατα η μπάλα θα πάει στον Χολέμπας και σε κάθε περίπτωση ο Φλοριάν Τοβέν δεν μπορούσε να κάνει τίποτε περικυκλωμένος από την υπόλοιπη άμυνα του Ολυμπιακού. Είναι από τις στιγμές που ο σέντερ-μπακ των “ερυθρολεύκων” ρέπει στην επιπολαιότητα. Όπως καμιά φορά πασάρει στον αντίπαλο, προσπαθώντας να κάνει το δύσκολο αντί για το εύκολο, έτσι και με παρόμοια άτσαλα μαρκαρίσματα. Ο Μαρτίνς επισήμανε το σφάλμα μετά το παιχνίδι, αλλά το στοιχείο αυτό ο Σισέ πρέπει να το αποβάλλει από το παιχνίδι του, αν θέλει να ωριμάσει και να γίνει πραγματικός στόπερ υψηλού επιπέδου.

Σάμπως, το δεύτερο πέναλτι τζάμπα δεν ήρθε; Στο κόρνερ του Τοβέν, η μπάλα δεν φεύγει με τη μία από την περιοχή, ο Ρούμπεν Σεμέδο με γυρισμένη την πλάτη κάνει κεφαλιά προς το πίσω και ο Βαλεντίν Ρονζιέ πιάνει μια… στραβοκλωτσιά, που αιφνιδιάζει τον Ραφίνια. Ο Βραζιλιάνος δεν μπορεί να γυρίσει την πλάτη του κι η μπάλα βρίσκει το χέρι. Από το VAR λένε στον Μανθάνο, ότι το χέρι ήταν νοητά εντός περιοχής, αλλά όσες φορές κι αν το δει κανείς, δεν θα το πει με απόλυτη βεβαιότητα.

Ναι, η Μαρσέιγ, χωρίς να φτιάξει μια ποδοσφαιρική φάση, να κάνει έναν κανονικό συνδυασμό είχε βρεθεί να προηγείται με 2-1. Ούτε οι ίδιοι οι Γάλλοι το πίστευαν.

Χωρίς μπάλες, εκνευρισμένος και κουρασμένος

Κάπως έτσι, ο Ολυμπιακός είδε όλα να του γυρίζουν ανάποδα. Άρχισε να εκνευρίζεται (από τον τρόπο με τον οποίο μπήκαν τα δυο γκολ). Δεν είχε ηρεμία, πλέον. Ναι μεν επανήλθε στον έλεγχο του ματς, ωστόσο δεν δημιούργησε και κυρίως έμοιαζε να έχει χάσει το καθαρό μυαλό του 1ου ημιχρόνου. Εν μέρει λογικό, αν σκεφτεί κανείς και την κούραση, ειδικά δυο καθοριστικών παικτών.

Ο ένας ήταν ο Ελ Αραμπί, που προερχόμενος από την περιπέτεια με τον κορονοϊό και έχοντας το ματς με τον Άρη στις πλάτες του, έδειξε να χάνει τις δυνάμεις του από νωρίς. Στο τέλος προσπαθούσε, αλλά ήταν φανερό πως δεν είχε φρεσκάδα και κυρίως φυσική δύναμη να ανταπεξέλθει στις κόντρες των αντιπάλων. Κι ο άλλος ήταν ο Φορτούνης. Κι αυτός επιβαρυμένος από τα συνεχόμενα ματς (και με την Εθνική Ελλάδας), δεν είχε πλέον τις δυνάμεις του 1ου μέρους, όπου αλώνιζε είτε από αριστερά είτε από δεξιά είτε από τον άξονα, όταν έπαιρνε την μπάλα.

Τα χέρια του Μαρτίνς ήταν δεμένα, αφού σε αυτό το σημείο άρχισαν να μετράνε κι οι ελλείψεις του. Πολύ θα ήθελε να είχε ετοιμπόλεμο τον Ματιέ Βαλμπουενά ή τον Αχμέντ Χασάν, όμως αμφότεροι δεν είναι ακόμη έτοιμοι να επιστρέψουν στην ομάδα. Αναγκαστικά πήγε στην πεπατημένη των αλλαγών με τον Γιώργο Μασούρα και τον Χιλάλ Σουντανί. Ίσως ο δεύτερος να μπορούσε να μπει και λίγο νωρίτερα, γιατί έδωσε φρεσκάδα και κυρίως δύναμη από τα δεξιά στα 6-7 λεπτά που αγωνίστηκε.

Με τον Σισέ να χάνει την πιο σημαντική ευκαιρία για την ισοφάριση (τον πρόλαβαν οι αμυντικοί και κόντραραν το σουτ που επιχείρησε από ευνοϊκή θέση), ο Ολυμπιακός έφυγε ‘σκασμένος’ από το “Βελοντρόμ”, γιατί θα μπορούσε τουλάχιστον να μην είχε ηττηθεί. Προφανώς, αν την ερχόμενη Τετάρτη στο “Γεώργιος Καραϊσκάκης” νικήσει την Πόρτο, θα συνεχίσει στο Europa League, όμως πολύ θα ήθελε να το έχει καταφέρει από το ματς που έπαιξε στη Μασσαλία και το έχασε χωρίς να το καταλάβει. Κρατάει σίγουρα την εμφάνιση του 1ου ημιχρόνου αλλά και τον Βρουσάι, έναν παίκτη που ‘κερδίζει’ η ομάδα και σίγουρα θα τον ξανακούσουμε (και θα τον ξαναδούμε) στο μέλλον.