Η ευκαιρία του Κυπέλλου και το χρέος στους γονείς του Άλκη

Η κλήρωση των ημιτελικών φέρνει το φάιναλ-φορ του Κυπέλλου μπάσκετ στο προσκήνιο, έστω κι αν μέχρι το πρώτο τζάμπολ, μένουν ακόμη 10 μέρες. Η επιστροφή του θεσμού μετά από 18 χρόνια (τελευταία διοργάνωση αυτή της Λαμίας το 2004, όταν ο Άρης νίκησε στον τελικό τον Ολυμπιακό, με το Περιστέρι να κατακτά την τρίτη θέση κόντρα στο Περιστέρι) και το τρόπαιο που “ορέγονται” και οι τέσσερις φιναλίστ (άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο) έχουν δώσει χρώμα στη διοργάνωση.

Από την άλλη οι συγκυρίες των τελευταίων ημερών, με την δολοφονία του νεαρού Άλκη στη Θεσσαλονίκη το όλο κλίμα που επικρατεί, ίσως είναι μια ευκαιρία για την ΕΟΚ, τις διοικήσεις των ομάδων και τους οπαδούς τους, να σκεφτούν … αλλιώς τη διεξαγωγή του φάιναλ-φορ. Εξαρτάται φυσικά και ποια απόφαση θα έχει ληφθεί, μέχρι τότε, για την προσέλευση του κόσμου, προς το παρόν δεν φαίνεται να έχουν δικαίωμα παραπάνω από 1.000 φίλαθλοι να δώσουν το παρών στα “Δυο Αοράκια”. Μια άρση των περιοριστικών μέτρων μπορεί να φέρει τόσους και περισσότερους για κάθε μία από τις τέσσερις συμμετέχουσες στο F4 ομάδες.

Εντάξει είμαστε λίγο (έως … πολύ) αιθεροβάμονες να πιστεύουμε ότι ξαφνικά σε μια συνύπαρξη οπαδών από Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό και ΑΕΚ, θα γίνει σε ειρηνικό κλίμα, ο ένας δίπλα στον άλλον, με διακριτική την παρουσία της αστυνομίας και οτιδήποτε άλλο ΔΕΝ έχει σχέση με την πολεμική ατμόσφαιρα που συνήθως δημιουργείται σε τέτοιες “συναντήσεις”.

Θα συμφωνήσω με τον Γιώργο Μπαρτζώκα που σωστά σχολίαζε στη Θεσσαλονίκη ότι “σε τέτοια συμβάντα η ελληνική κοινωνία ενεργοποιείται, θλίβεται και το δηλώνει, αλλά όταν περάσει, είμαστε πάλι οι ίδιοι. Δεν είμαι αισιόδοξος. Έχουν συμβεί πολλά παρόμοια θλιβερά περιστατικά στο παρελθόν, Δεν έχει να κάνει με τον αθλητισμό, αλλά με την μόρφωσή μας και την παιδεία μας”. Συνήθως, θα πρόσθετα, γίνονται χειρότερα.

Ήμουν δεν ήμουν 21 ετών όταν (το 1986) έγραφα για την τολμηρή απόφαση του Σταύρου Δουβή να διακόψει (!) το ντέρμπι ΠΑΟΚ-Άρη (στο 33ο λεπτό του) ζητώντας την εκκένωση των εξεδρών επειδή οι οπαδοί του Δικεφάλου έβριζαν και πετούσαν κέρματα. Ο άλλοτε διεθνής ρέφερι είχε κάνει το ίδιο, λίγες μέρες πριν στο παιχνίδι Απόλλωνα Πατρών-Ιωνικού, όταν το γήπεδο εκκενώθηκε 54” πριν από το τέλος. Οι οπαδοί του ΠΑΟΚ δεν αποχώρησαν κι ο Δουβής κατακύρωνε το ματς

Ναι, έχουν περάσει 35 χρόνια από τότε και το ότι έβριζαν ή πετούσαν κέρματα οι οπαδοί μιας ομάδας μοιάζουν με πταίσμα σε όσα ακολούθησαν σε αυτές τις τρεις δεκαετίες (και όχι φυσικά μόνο στα γήπεδα του μπάσκετ). Σκέφτομαι όμως πόσο διαφορετικά θα’ ταν τα πράγματα αν την τρέλα του Σταύρου Δουβή ακολουθούσαν όλοι οι διαιτητές, ή καλύτερα αν αυτή η τρέλα γινόταν απαράβατος κανονισμός σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ, με τους ρέφερι να είναι υποχρεωμένοι να τον ασπαστούν;

Το τέρας το αναθρέψαμε όλοι μας. Μηδενός εξαιρουμένου. Ο Δουβής ήταν “τρελός”, όποιος σκεφτόταν διαφορετικά “γραφικός” και στο τέλος τα γεγονότα μας προσπέρασαν.

• Πότε οι θεσμικοί παράγοντες του αθλητισμού αποφάσισαν να συνεργαστούν πραγματικά για να σπάσει το απόστημα; Ποτέ
• Πόσο πρόθυμοι ήταν οι ιδιοκτήτες-πρόεδροι να απαλλαγούν από τους χουλιγκάνους; Καθόλου.
• Πόσο αναζοπύρωνε τη φανατίλα ο αθλητικός Τύπος με πρωτοσέλιδα ντροπής όταν ήταν γραπτός, με εμετό σχολίων όταν εξελίχθηκε ηλεκτρονικά; Πολύ.

Χειρότερη όλων η Πολιτεία. Οι κυβερνήσεις που πέρασαν είτε ήταν ολότελα αδιάβαστες, είτε εθελοτυφλούσαν, είτε απλά δεν ήξεραν τι να κάνουν. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν πρωτοτύπησε. Σύσκεψη με τη συμμετοχή του Πρωθυπουργού και συναρμόδιων υπουργών, ένα νέο αθλητικό νομοσχέδιο εν όψει, δυο τρεις φωτογραφίες με προβληματισμένα πρόσωπα, αυτό ήταν. Επικοινωνιακός θρίαμβος.

Μια από τα ίδια (με μπόλικη σάλτσα) δηλαδή. Οι “σεσημασμένοι” χούλιγκανς συλλαμβάνονται από την αστυνομία. Είχαν και παλιότερα κάνει τσαμπουκάδες, δημιουργήσει επεισόδια, αλλά δεν είχαν … σκοτώσει. Άρα, γιατί να υπάρχει επιτήρησή τους; Γιατί να απαγορευτεί η είσοδος τους στα γήπεδα. Δεν είναι κακοί οι νόμοι, αν μάλιστα τους είχαμε εφαρμόσει όλα αυτά τα χρόνια πολλά θέματα θα είχαν λυθεί.

Πριν από δέκα χρόνια ο αείμνηστος Κώστας Καίσαρης έγραφε στο SPORT24, με αφορμή επίθεση με μολότοφ σε πούλμαν που μετέφερε οπαδούς της ΑΕΚ, έγραφε: “Οι εκπρόσωποι του Νόμου και της Τάξης, απλά παρακολουθούν. Οι άγνωστες (;) αυτές εγκληματικές οργανώσεις που δεν έχουν ούτε όνομα, ούτε σφραγίδα, ούτε γραφεία να λειτουργούν συνεχίζουν εδώ και δεκαετίες ανενόχλητες τη δράση τους. Είναι πιο ικανές στο να αντέχουν στο χρόνο ακόμη κι από την 17 Νοέμβρη”

Αν όχι τώρα, πότε;

Η εν ψυχρώ δολοφονία του 19χρονου Άλκη Καμπανού μπορεί να αποδειχθεί ένα σημείο καμπής, αρκεί το “ως εδώ” που ψιθυρίζεται σε όλη την Ελλάδα να είναι πραγματικό. Η διοργάνωση του φάιναλ-φορ του Κυπέλλου μπάσκετ είναι η πρώτη που διεξάγεται μετά το τραγικό συμβάν.

Η ΕΟΚ έχει ενημερώσει ότι εφόσον υπάρξει δικαίωμα εισόδου σε περισσότερους φιλάθλους θα διακινήσει τα εισιτήρια στην τοπική κοινωνία του Ηρακλείου. Όπως παραδέχθηκε ο Γενικός Διευθυντής της ΚΑΕ Ολυμπιακός, Νίκος Λεπενιώτης, “χρειάζονται ακόμη αρκετά βήματα για να φτάσουμε στο επίπεδο των Ισπανών”.

Θα μπορούσαμε, πάντως, έστω και με τους Κρητικούς οπαδούς των τριών μεγάλων ομάδων να γίνει ένα βήμα μπροστά και επιτέλους το 2022 να διοργανωθεί ένα αθλητικό γεγονός χωρίς να τρέμει το φυλλοκάρδι όλων και η αστυνομία να οργανώνει μια γιγαντιαία πολεμική επιχείρηση.

Η ομοσπονδία μπορεί να τολμήσει περισσότερο. Η επαφή με τις διοικήσεις Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού έφερε το επιθυμητό αποτέλεσμα για την ενίσχυση της εθνικής ομάδας από “πράσινους” και “ερυθρόλευκους” διεθνείς δείχνει ότι υπάρχει έδαφος συνεννόησης.

Είναι μια ευκαιρία για όλους να αφήσουν κατά μέρος τα ευχολόγια και να κάνουν πράξη ό,τι είπαν εκείνοι που πονάνε περισσότερο απ’ όλους αυτή την στιγμή. Μέσα στην ανείπωτη οδύνη τους, ο πατέρας και η μητέρα του Άλκη, έχουν το θάρρος και τη δύναμη να ευχηθούν “το αίμα του γιου τους να είναι το τελευταίο που χύνεται”, και να μας προειδοποιήσουν ότι με λερωμένα τα χέρια δεν σπάει το απόστημα…