Απαγόρευση κοινοτικών στην Α2; Μια φαιδρή απόφαση…

Η οριστική απόφαση της ΕΟΚ να απαγορεύσει τη συμμετοχή των κοινοτικών παικτών στο πρωτάθλημα της Α2 χαιρετίστηκε από τον ΠΣΑΚ, η ανακοίνωση του οποίου έκανε λόγο “για μια μεγάλη ευκαιρία να αναδειχθούν περισσότεροι Έλληνες μπασκετμπολίστες και ταυτόχρονα να κάνει το ελληνικό μπάσκετ βήματα προόδου”. Με όλο τον σεβασμό στον σύνδεσμο των Ελλήνων μπασκετμπολιστών, που προφανώς έχει κάθε λόγο να υπερασπίζεται τις θέσεις εργασίας για τα μέλη του, η απόφαση είναι από μόνη της… αστεία. Κανένα πρόβλημα δεν λύνει, κανένα βήμα προόδου για το μπάσκετ δεν πρόκειται να γίνει.

Η φαιδρότητα με την οποία η απερχόμενη ηγεσία της Ομοσπονδίας αντιμετωπίζει το σπορ δεν έχει τέλος. Φαιδρός κατ’ αρχάς είναι ο (τυπικός) λόγος που επικαλέστηκε η ΕΟΚ για να μην επιτρέψει τη συμμετοχή των κοινοτικών παικτών. Είναι ο… Covid-19 (και όχι φυσικά η ανάπτυξη του μπάσκετ, όπως αφελώς πιστεύει ο ΠΣΑΚ) και ο κίνδυνος διασποράς του από τους κοινοτικούς μπασκετμπολίστες.

Θα νόμιζε κανείς ότι στο πρωτάθλημα της Α2 παίζουν όσοι ξένοι και κοινοτικοί θέλουν. Ότι όλες οι ομάδες έχουν γεμίσει από αλλοδαπούς, που παίρνουν με το έτσι θέλω τις θέσεις των Ελλήνων παικτών και εκτός των άλλων, έρχονται άπαντες χωρίς τον παραμικρό έλεγχο, έτοιμοι να σκορπίσουν τον κορονοϊό στο πρωτάθλημα. Υπάρχουν και πιο χιουμοριστικά ανέκδοτα, ομολογουμένως.

Η αλήθεια είναι διαφορετική. Μιλάμε μόλις για έναν παίκτη ανά ομάδα. Δηλαδή 18 σε σύνολο 252 παικτών (αν υπολογίσουμε ότι κάθε σύλλογος έχει 14 ενεργούς μπασκετμπολίστες). Μόλις το 7% δηλαδή, χωρίς μάλιστα αυτό να είναι απαραίτητο, καθώς δεν έχουν τη δυνατότητα να έχουν κοινοτικούς παίκτες όλες οι ομάδες. Πέρσι, σε πρωτάθλημα 16 συλλόγων, αγωνίστηκαν 12 κοινοτικοί.

Πιστεύει κανείς στα σοβαρά ότι απαγορεύοντας τη χρησιμοποίηση ενός κοινοτικού ανά ομάδα στην Α2, γίνεται βαθιά τομή στο ελληνικό μπάσκετ; Δεν είναι τόσο εύστροφο να κοροϊδευόμαστε και μεταξύ μας.

Έπεσαν και τηλέφωνα

Τι έπαθε, όμως, ξαφνικά η ομοσπονδία και θέλησε σώνει και καλά να απαγορεύσει την παρουσία των κοινοτικών, χρησιμοποιώντας κάθε μέσο πίεσης προς τις ομάδες που είχαν αντίθετη άποψη; Έπεσαν μάλιστα και τηλέφωνα του στυλ “τι είναι αυτά που κάνετε, να αποσύρετε το έγγραφο τώρα” και άλλα πιο… απειλητικά, για να πειστούν όλα τα σωματεία να άρουν τις όποιες αντιρρήσεις τους.

Να δεχθούμε τη θεωρία ότι η ΕΟΚ έβαλε στο μάτι τον… Ολυμπιακό, ελέω Αλεξέι Ποκουσέφσκι; Ίσως. Η κόντρα με τους “ερυθρόλευκους” είναι δεδομένη. Η απάντηση του πειραϊκού συλλόγου, άλλωστε, ήταν εξώδικη διαμαρτυρία για την αλλαγή των δεδομένων, καθώς η αρχική προκήρυξη προέβλεπε δικαίωμα συμμετοχής ενός αθλητή προερχόμενου από την ευρωπαϊκή ζώνη της FIBA και άλλαξε χωρίς προειδοποίηση.

Είναι συνάμα και μια εκδικητική πολιτική της ομοσπονδίας και προς τον ίδιο τον αθλητή, ο οποίος διάλεξε τις εθνικές ομάδες της Γιουγκοσλαβίας; Ο Ολυμπιακός, φυσικά, έχει τη δυνατότητα να ενισχύσει επαρκώς τη δεύτερη ομάδα του (αν θέλει να διεκδικήσει την άνοδό του στη μεγάλη κατηγορία), ενώ ο Ποκουσέφσκι μπορεί να παίξει δανεικός σε ομάδα της Basket League ή του εξωτερικού, ή να παραμείνει ενεργός στο ρόστερ των “ερυθρολεύκων” στην Ευρωλίγκα.

Στην πραγματικότητα, ο μοναδικός κοινοτικός που υπήρχε πριν από την ξαφνική απόφαση της ΕΟΚ για απαγόρευση συμμετοχής είναι ο Ποκουσέφσκι. Καμιά άλλη ομάδα της Α2 δεν είχε υπογράψει κάποιον κοινοτικό, ώστε να της δημιουργηθεί ξαφνικό πρόβλημα. Κάποιος κακεντρεχής (και όχι μόνο) θα μπορούσε να σκεφτεί, κάλλιστα, ότι η διάταξη της ΕΟΚ ήταν φωτογραφική σε βάρος του νεαρού και του Ολυμπιακού. Να λειτουργεί τόσο απροκάλυπτα και χωρίς αιδώ η ομοσπονδία μπάσκετ; Γιατί όχι; Δεν θα ‘ναι η πρώτη φορά που το κάνει…

Πώς θέλουμε την Α2

Από την άλλη, κάποια στιγμή, πρέπει να συζητηθεί πώς ακριβώς πρέπει να γίνεται το πρωτάθλημα της Α2. Ποιος είναι ο λόγος της ύπαρξής της. Αν πρέπει να απαγορεύονται ή όχι οι κοινοτικοί. Μήπως να επιτρέπονταν κι οι ξένοι; Πώς θα προετοιμαστεί μια ομάδα της 2ης κατηγορίας, όταν κάποια στιγμή κερδίσει την άνοδό της στη Basket League; Η διαφορά είναι τεράστια και για να μπει κάποιος έστω και σε αυτό το υποβαθμισμένο πρωτάθλημα της Α1, σχεδόν πρέπει να φτιάξει ομάδα από την αρχή. Προφανώς, μια κουβέντα για την Α1 δεν μπορεί να μην περιλαμβάνει και τη λίγκα. Με την Ομοσπονδία όμως αγκυλωμένη σε μικροπολιτικές, σε φιλοσοφία για το μπάσκετ από τον περασμένο αιώνα, τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα.

Κάπως έτσι, στην Α2 δημιουργήθηκε η βιομηχανία… πώλησης ΑΦΜ ή θέσεων στη Basket League, με το αθλητικό αποτέλεσμα να μπαίνει σε δεύτερη μοίρα και τη διαφορά των κατηγοριών να μεγαλώνει ακόμη περισσότερο. Κανονική κουβέντα δεν έχει γίνει ποτέ, ωστόσο.

Θέλουμε μια κατηγορία επαγγελματική, ημιεπαγγελματική, ακραιφνώς ερασιτεχνική; Θέλουμε να αγωνίζονται εκεί τα νέα παιδιά του ελληνικού μπάσκετ, να γίνει μια πραγματικά αναπτυξιακή λίγκα ή δεν μας ενοχλεί να παίζουν οι αθλητές προχωρημένης ηλικίας, γιατί οι σύλλογοι κυνηγούν το αποτέλεσμα και θέλουν να εκμεταλλευτούν την εμπειρία τους; Και πώς αυτό συμβαδίζει με την απαγόρευση των κοινοτικών ή ξένων παικτών;

Η πραγματική κουβέντα

Αν πράγματι θέλουμε να συζητήσουμε σε ένα πλαίσιο για την παραγωγή Ελλήνων παικτών που έχει σταματήσει, η όποια διοίκηση της ΕΟΚ πρέπει να εκπονήσει πλάνο, να καλέσει όλους για εμπεριστατωμένο διάλογο και να βγάλει τις κατευθυντήριες γραμμές. Σε αυτό το πλαίσιο μπορούν να συζητηθούν πολλά. Αν οι μεγάλοι σύλλογοι μπορούν να φτιάξουν δεύτερες ομάδες (όπως, λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών, έκανε ο Ολυμπαικός) για να χρησιμοποιούν τους ταλαντούχους παίκτες τους, χωρίς δικαίωμα ανόδου. Αν μπουν ηλικιακά όρια. Ή αν μειωθούν οι ξένοι στην Basket League, όπως έχει προτείνει ο ΠΣΑΚ.

Μπορούν να μπουν όλα στη συζήτηση, στην οποία πρέπει να συμμετέχουν όλοι και ειδικά οι άνθρωποι που ασχολούνται με τις κατηγορίες. Με κουβέντα, με ανταλλαγή απόψεων, όλα λύνονται και όλα διορθώνονται. Όχι με αποσπασματικές όσο και φαιδρές αποφάσεις (και πιο φαιδρές δικαιολογίες), όπως η τελευταία της ΕΟΚ για τους κοινοτικούς στην Α2. Είναι ίσως ένα από τα πιο σημαντικά θέματα που πρέπει να απασχολήσει τη διοίκηση που θα προκύψει από τις εκλογές στο τέλος του 2020.