Αυτή η ΑΕΚ γεννήθηκε μέσα από ταινία του Sylvester Stallone

Όταν ο Παναθηναϊκός επέλεξε τη λύση του Λάζλο Μπόλονι δεν το έκανε απλώς για να σωθεί η χρονιά αλλά για να σωθεί ολάκερος ο Παναθηναϊκός. Ήταν κάτι σαν ‘do or die’ επιλογή. Η ΑΕΚ πήγε στη λύση Χιμένεθ για να σώσει πρωτίστως την αξιοπρέπειά της. Αυτή που έχασε στην πάροδο του χρόνου με τον Καρέρα στον πάγκο. Στόχο επί της ουσίας δεν έχασε, αλλά σε βάθος χρόνου, αν δεν ερχόταν η αλλαγή, θα έχανε τα αυγά και τα πασχάλια.

Αυτά που έχασε στο ‘Αλκαζάρ’ κόντρα στην πονεμένη, διαλυμένη ψυχολογικά, ΑΕΛ. Ένα φαινομενικά εύκολο 0-2, ένα χαλαρό, παγωμένο, απόγευμα, μία νίκη που θα τόνωνε την ψυχολογία για τη συνέχεια. Η ίδια ομάδα, όμως, με τον ίδιο προπονητή στον πάγκο έφτασε από το 0-2, στο 2-2. Και λίγο έλειψε και στο 3-3 για να έρθει το 2-4. Όλη η εφετινή ΑΕΚ σε ένα ματς, σε λίγα λεπτά, σε δύο φάσεις. Ένας προπονητής που ακόμα ψάχνει και ψάχνεται και σίγουρα δεν βρίσκει την ομάδα που πρωτοείδαμε μόλις ανέλαβε. Γιατί εκείνη η ομάδα, δεν έχει περάσει και πολύς καιρός ρε διάολε, ήξερε να αμύνεται. Ήξερε πρωτίστως να κρατάει το μηδέν πίσω για να μπορέσει να δουλέψει σε πιο ήρεμες διαδικασίες για να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις μπροστά για το γκολ. Αυτή η ΑΕΚ έχει χαθεί, πλέον, με τον ίδιο προπονητή, αλλά με λάθος νοοτροπία. Όπως χαμένη ήταν όλη η ομάδα στο ‘Αλκαζάρ’ όταν η Λάρισα επέστρεψε από το βάθος του τούνελ και την απείλησε ακόμα και με την ολική ανατροπή.

Χωρίς Μπακάκη, χωρίς Ολιβέιρα, με τον Αλμπάνη να παίρνει τα δικά του 15 λεπτά δημοσιότητας και με τον Αθανασιάδη να αποκρούει το ‘buzzer beater’ πέναλτι των γηπεδούχων, η ΑΕΚ γεννήθηκε μέσα από ταινία του Σταλόνε για να φτάσει στην τελική επικράτηση. Ως εικόνα των τελευταίων λεπτών, εκεί δηλαδή που κρίθηκε όλος ο αγώνας, μπορούν να χρησιμοποιηθούν πηχυαίοι τίτλοι για ‘πάθος’, ‘καρδιά’, ‘ενωσίτικη ψυχή’ και όλα τα υπερμεγέθη επίθετα. Ως συνολική εικόνα, όμως, ο Χιμένεθ θα έπρεπε να κλειδώσει την πόρτα των αποδυτηρίων και να μείνει μόνος με τους παίκτες. Και όποιος αντέξει.

Το θέμα δεν είναι ότι η ΑΕΚ συνεχίζει να παίζει ένα ποδόσφαιρο ‘όσα πάνε κι όσα έρθουν’, το θέμα είναι ότι το κάνει με τον Μανόλο Χιμένεθ. Οξύμωρο ως προς τα ποδοσφαιρικά ‘θέλω’ του Ισπανού προπονητή. Το 4-2 με τον Βόλο με το 2-4 με την ΑΕΛ έχουν διαφορές. Ίδιο σκορ, διαφορετική αντιμετώπιση. Πιο πολύ ταιριάζουν οι διθυραμβικοί τίτλοι για το ματς του κυπέλλου παρά για το χθεσινό.

Η ΑΕΚ πάσχει από νοοτροπία. Είναι καλύτερη από την ΑΕΛ και την κάθε ΑΕΛ αυτού του πρωταθλήματος, αλλά πρέπει να το δείχνει στο γήπεδο. Να τρομάζει τον αντίπαλο. Να παίζει στα κόκκινα ακόμα κι αν φτάνει στο ρελαντί σε ένα προβάδισμα δύο τερμάτων όπως αυτό στο ‘Αλκαζάρ’.

Το -14 από τον Ολυμπιακό και το γεγονός ότι ακόμα δεν έχει καταφέρει να ξεχωρίσει από τους ανταγωνιστές της δεύτερης θέσης είναι και η ειδοποιός διαφορά με άλλες θητείες του Χιμένεθ και για ακόμα μία φορά αποδεικνύεται ότι αυτή είναι και η δυσκολότερη. Είναι και κάτι ακόμα, βέβαια. Οκτώ εκτός έδρας νίκες, 5 εντός έδρας. Αυτό το αρνητικό πρόσημο έρχεται να προστεθεί στα μειονεκτήματα μίας ομάδας που συνεχίζει να χτίζεται χωρίς να έχουν μπει σωστά οι βάσεις.

Το μεγάλο στοίχημα του Μανόλο Χιμένεθ είναι πρωτίστως να καταφέρει… να βρει τον εαυτό του και στη συνέχεια να βρει την ομάδα για να βγάλει τη χρονιά με τις λιγότερες δυνατές απώλειες. Κύπελλο και δεύτερη θέση είναι οι ρεαλιστικοί και εφικτοί στόχοι. Μα ο μεγαλύτερος παραμένει η δημιουργία μίας πρωταθληματικής ομάδας με διάρκεια και όχι με ημερομηνία λήξης. Μέχρι να γίνει αυτό, ο Ισπανός θα τρέμει μη του τραυματιστεί κάποιος και ξεμείνει από ποδοσφαιριστές. Όχι σε ποσότητα, αλλά σε ψυχική ποιότητα (βλέπε για παράδειγμα τον Μπακάκη).