Η στιγμή που νικάς τον ίδιο σου τον εαυτό

Δεν ξεχνιέται εύκολα το συναίσθημα που σε κάνει να νιώθεις ολοκληρωμένος. Εκείνη η αίσθηση που σου θυμίζει πως έχεις καταφέρει κάτι πραγματικά σπουδαίο και η φλόγα, που έχεις μέσα στο στήθος σου, φουντώνει ένα τσακ περισσότερο. Η στιγμή που νομίζεις ότι βρίσκεσαι στην κορυφή του κόσμου και κανένας δεν μπορεί να σε ρίξει από εκεί.

Δεν είναι πολλά τα πράγματα στη ζωή μας, τα οποία μπορούν να μας ‘γεμίσουν’ συναισθηματικά σε τέτοιο βαθμό. Σίγουρα μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Μια αθλητική επιτυχία της ομάδας σου, ένας έρωτας, μιας επαγγελματική επιτυχία είναι μερικά από αυτά που έρχονται αμέσως στο μυαλό σου. Ξέρεις τι είναι, όμως, ακόμη σπουδαιότερο από όλα αυτά; Η νίκη κόντρα στον ίδιο σου τον εαυτό. Η στιγμή που ξεπερνάς οποιονδήποτε δισταγμό σου και ενδίδεις σε κάτι που φοβόσουν, αλλά τόσο πολύ ήθελες να το κάνεις.

Άλλες φορές δικαιώνεσαι, άλλες όχι. Το αποτέλεσμα δεν έχει καμία απολύτως σημασία σε αυτό το παιχνίδι. Γιατί έχεις ήδη νικήσει από το πρώτο λεπτό. Έχεις ξεπεράσει όλα αυτά τα συναισθήματα, τα οποία σε κρατούσαν μακριά από αυτή την επιτυχία. Και αποτελεί μια δικαίωση όλο αυτό, σωστά;

Μπορεί να ακουστεί κλισέ, αλλά είναι 100% αλήθεια. Η ζωή είναι μικρή και δεν υπάρχει χώρος για δεύτερες σκέψεις. Όταν θες να κάνεις κάτι πάρα πολύ, πάλεψε με τους δαίμονες μέσα σου και κάν’ το. Αλλά πρόσεχε. Αν αποφασίσεις να προχωρήσεις σε αυτή την επιλογή, κάν’ το πραγματικά να αξίζει. "Make it count". Αν χρειάζεσαι λίγη έμπνευση για να το κάνεις, η νέα καμπάνια του Jack Daniel's θα σε βοηθήσει.

Θα σου μιλήσω με ένα προσωπικό παράδειγμα, για να καταλάβεις ακριβώς τι εννοώ. Πριν εμφανιστεί στη ζωή μας ο κορονοϊός και βιώσουμε για τα καλά τι σημαίνει ο όρος ‘lockdown’, όλοι μας ήμασταν διαφορετικοί. Σκεφτόμασταν και πράτταμε λιγότερο. Ένα βράδυ καθημερινής, λοιπόν, κι ενώ έφευγα από το γραφείο, σταμάτησα σε μια κάβα λίγα μέτρα πιο κάτω, για να πάρω ένα μπουκάλι ουίσκι Jack Daniel’s.

Κατευθυνόμουν στο σπίτι ενός αγαπημένου φίλου, ο οποίος γιόρταζε και μας είχε καλέσει για τραπέζι στο σπίτι του. Ωραίοι καιροί. Όταν ακόμη όλα λειτουργούσαν σε μια κανονικότητα. Στη διαδρομή μου, περπάτησα στο πλακόστρωτο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Ξέρεις, τον γνωστό δρόμο κάτω από τον βράχο της Ακρόπολης. Ξαφνικά, μια όμορφη μελωδία άρχισε να σχηματίζεται στα αυτιά μου. Ήταν η φωνή και η κιθάρα ενός μουσικού του δρόμου, ο οποίος ήταν τόσο καλός, που είχε καταφέρει να μαζέψει πλήθος κόσμου μπροστά του και τραγουδούσαν όλοι μαζί τα κομμάτια του.

Ένα ωραίο φθινοπωρινό βραδάκι, μια ευχάριστη μελωδία και μερικά χαμογελαστά πρόσωπα. Ξέρεις τι μου ήρθε αμέσως στο μυαλό; Να καθίσω μαζί τους, να ανοίξω το μπουκάλι το με το Jack Daniel’s, που κρατούσα στο χέρι μου και να απολαύσω στο έπακρο εκείνη τη στιγμή. Δεν το έκανα, όμως. Προσπέρασα και συνέχισα τη διαδρομή μου. Αν και περάσαμε εξαιρετικά εκείνο το βράδυ στο μπαλκόνι του σπιτιού του φίλου μου, εγώ σκεφτόμουν συνεχώς αυτή τη στιγμή. Γιατί δεν έκανα αυθόρμητα αυτό που μου είχε έρθει πρώτο στο μυαλό; Γιατί δίστασα; Γιατί δεν έκανα εκείνη τη μικρή στιγμή, να αξίζει και απλά έφυγα;

Λίγους μήνες αργότερα οι ζωές μας άλλαξαν εντελώς. Κι αυτό το σκηνικό μοιάζει πλέον αρκετά μακρινό. Αργά ή γρήγορα, όμως, η κανονικότητα θα επιστρέψει. Και μαζί με αυτή θα πρέπει κι εμείς να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε διαφορετικά. Να βλέπουμε τα πράγματα με μια άλλη ματιά. Να κάνουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε χωρίς δισταγμό.

Κάθε μέρα είναι και ένας διαφορετικός αγώνας. Κανένας δε θα σε βοηθήσει να πάρεις αυτή τη νίκη. Θα πρέπει εσύ ο ίδιος να ξεπεράσεις τον εαυτό σου και να κάνεις την κάθε σου στιγμή να αξίζει. Make it count. Αυτός είναι πλέον ο δικός μου κανόνας.