Ένας Τούρκος για την 25η Μαρτίου!

Hταν το καλοκαίρι του 1998, δύο χρόνiα μετά την κρίση των Ιμίων, ήμασταν σε ένα εξοχικό σπίτι, 40 χλμ μακριά από την Αλικαρνασσό (που βρίσκεταιαπέναντι στην Κω.)

Μέσα στην ερημιά, δεν είχαμε τηλεόραση φυσικά, μόνο το ραδιόφωνο και τη φύση. Δεν είχαμε σήμα ούτε του κρατικού ραδιοφωνικού σταθμού. Ακούγαμε τους ελληνικούς σταθμούς αναγκαστικά.

Η γιαγιά μου φώναξε, λέγοντας “μην ακούτε τους άπιστους Έλληνες.” Ο πατέρας μου, ψηφοφόρος του Κόμματος Εθνικιστικού Κινήματος (το κόμμα στην Ελλάδα είναι γνωστό ως Γκρίζοι Λύκοι. Αλλά αυτοί είναι μια μικρή ομάδα μέσα στο κόμμα. Δεν τους εγκρίνουν όλοι οι ψηφοφόροι του κόμματος αλλά δεν τους αποδοκιμάζουν επίσης) είπε “Αμάν ρε μαμά, τι να κάνουμε; να πιω το ρακί (το τουρκικό ούζο) μου μέσα στη σιωπή;”

Ο πατέρας της γιαγιάς, γεννημένος στη Νικομήδεια, οταν ο ελληνικός στρατός μπήκε στην πόλη το 1922 κρύφτηκε στο σπίτι του στην καμινάδα για να επιβιώσει (επειδή σκότωναν τους άντρες ώστε να μην πάνε στον οργανωμένο στρατό του Κεμάλ) και έφυγε τη νύχτα. Πολέμησε, πήγε μαζί τους μέχρι τη Σμύρνη και γύρισε στο σπίτι του ως “θριαμβευτής.”

Είμαι ένας Τούρκος που σπουδάζει πολιτικές επιστήμες στην Ελλάδα, στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Ήρθα εδώ, διότι αφού έχουμε πολλά προβλήματα στο πολιτικό πεδίο, θα ήταν καλό να δω τα πράγματα από την άλλη όχθη.

Έχω φίλους με καταγωγή από τη Σμύρνη ή την Κωνσταντινούπολη. Έχω φίλους οι οποίοι όταν έφτασε ο προπαππούς μου στη Σμύρνη, οι πρόγονοι τους ζούσαν τη δική τους καταστροφή. Η Ελλάδα και η Τουρκία στην πολιτική βρίσκονται ουσιαστικά στις δύο άκρες. Μια ιστορική επιτυχία του ενός είναι πένθος για τον απέναντι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Μικρασιατική Καταστροφή.

Η Ελληνική Επανάσταση του 1821 στην Τουρκία είναι γνωστή ως “το χάσιμο της Πελοποννήσου.” Αν ακούσετε πάνω από 5-6 φράσεις σχετικά με το θέμα, θα είστε τυχερός. Μόλις έξι χρόνια μετά την ίδρυση της Ιεράς Συμμαχίας (είχαν ορκιστεί για να εξαφανιστούν όλα τα ίχνη της Γαλλικής Επανάστασης), μια μικρή και μάλιστα φτωχή επαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας τολμά την επανάσταση και πείθει όλους τους μεγάλους της εποχής…

Από την άλλη πλευρά η Μικρασιατική Καταστροφή στην επίσημη ιστορία της Τουρκίας αναφέρεται ως “η εκδίωξη του ελληνικού στρατού στη θάλασσα.” Ένα άλλο παράδειγμα η Σφαγή της Χίου. Στα βιβλία της ιστορίας τα οποία διδάσκονται στα λύκεια της Τουρκίας, θα βρείτε πιο πολλά στοιχεία για την ιστορία των…Σεϋχελλών πάρα για τη Σφαγή…

Η Κύπρος. Ο ένας το θυμάται ως “Τουρκική εισβολή” ενώ ο άλλος το ανακαλεί στην ιστορική μνήμη με τη φράση “η ειρηνική κίνηση της Κύπρου.” Γιατί είμαστε έτσι; Γιατί επιμένουμε στην εμπάθεια; Γιατί μια πλευρά δεν έχει κάνει κανένα λάθος και ο άλλος είναι αυτός που πράττει το κακό;

Ζητώ συγγνώμη διότι θέτω τέτοιες ερωτήσεις ενώ πρόσφατα οι πολιτικοί μας αμφισβήτησαν την Συνθήκη της Λωζάννης και είπαν ότι “αν φωνάξουμε από τη Σμύρνη, θα μας ακούν από τη Χίο…”

Μα, αν φωνάξουν από τη Χίο, δεν θα ακουστούν απέναντι; Γιατί στον κόσμο του 2017 ακόμα θέλουμε να κάνουμε … όπερα για να μας ακούσει η άλλη πλευρά; Δεν θα ήταν ηλιθιότητα αυτή η πράξη;

Ο ακρογωνιαίος λίθος της γερμανο-γαλλικής συνεργασίας είναι η δημιουργία των κοινών σχολικών βιβλίων για τη διδασκαλία της ιστορίας.

Δημιούργησαν νέες γενιές που δεν τις σημάδευεπλέον το μίσος λόγω του παρελθόντος.Δύο κράτη που κάποτε κήρυξαν τον πόλεμο το ένας στο άλλο τώρα ουσιαστικά είναι σύμμαχοι παρά τις διαφορές τους. Το γερμανογαλλικό παράδειγμα είναι κρίσιμο για το δικό μας ζήτημα.

Εάν δεν φτιάξουμε και εμείς μια κοινή ιστορική ύλη η οποία θα διδαχθεί και στα δύο κράτη με βάση τον ορθολογισμό, θα φωνάξουμε πολύ για να μας ακούσει η άλλη πλευρά…

Ως ένας Τούρκος ο οποίος βλέπει την Ελλάδα ως δεύτερη πατρίδα και δέχεται την ελληνική γλώσσα ως δεύτερη μητρική γλώσσα του, χαιρετώ τους Έλληνες, λέω χρόνια πολλά και εύχομαι να υπάρξει ένα Αιγαίο Πέλαγος γεμάτο ειρήνη, χωρίς την παραμικρή οσμή έντασης.