Vive le Tour, viva Colombia, viva Bernal!

Ο 106ος Γύρος της Γαλλίας ολοκληρώθηκε την Κυριακή στο Παρίσι με μεγάλο νικητή τον Έγαν Μπερνάλ της Ineos. Στο τελικό βάθρο τον πλαισίωσαν οι Γκέρεντ Τόμας, επίσης της Ineos και Στέιβεν Κράισβαϊκ της Jumbo Visma. Ο Πέτερ Σάγκαν (Bora Hansgrohe) πήρε την πράσινη φανέλα των πόντων για έβδομη φορά (νέο απόλυτο ρεκόρ στην ιστορία του Tour), ενώ ο Ρομέν Μπαρντέ (Ag2r La Mondiale) κέρδισε την πουά φανέλα των βουνών. Ο Έγαν Μπερνάλ (Ineos) ήρθε πρώτος στην κατάταξη του καλύτερου νέου αθλητή (λευκή φανέλα) και ο Ζουλιάν Αλαφιλίπ (Deckeuninck Quickstep) ψηφίστηκε ως ο πιο μαχητικός αθλητής. Πολυνίκης της διοργάνωσης ήταν ο Κάλεμπ Γιούαν (Lotto Soudal) με 3 κερδισμένα ετάπ, πολυνίκεις ομάδες αναδείχθηκαν οι Jumbo Visma, Mitchelton Scott και Lotto Soudal με 4 κερδισμένα ετάπ έκαστη και η Movistar κέρδισε την ομαδική κατάταξη. Μετά από 23 μέρες αγώνα, 21 ετάπ και 3.366 χιλιόμετρα, ένας ακόμα Γύρος Γαλλίας έφτασε στο τέλος του και το Contra.gr σας παρουσιάζει την ανασκόπηση του αγώνα. Η διοργάνωση, οι εντυπώσεις, η εξέλιξη, οι πρωταγωνιστές, οι νικητές.

Οι γενικές εντυπώσεις από το φετινό Tour de France

Από όποια πλευρά και αν το δει κανείς, το φετινό Tour ήταν το πιο συναρπαστικό των τελευταίων – αρκετών – χρόνων. Ήταν όμως και αρκετά “περίεργο”, πρώτον γιατί παρά την απουσία του Κρις Φρουμ και την πολύ πεσμένη σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια απόδοση των βοηθών της Ineos, η βρετανική ομάδα έφτασε ξανά στην κατάκτηση της κίτρινης φανέλας και δεύτερον, γιατί η κακοκαιρία στις Άλπεις, μας στέρησε στην ουσία δυο πολύ δύσκολα ετάπ βουνών, στο 19ο το τέλος του και στο 20ο την αρχή του. Λίγες μέρες πριν ξεκινήσει ο αγώνας στις Βρυξέλλες, ο Μιγκέλ Ιντουράιν είχε πει σε συνέντευξή του στην ισπανική As, ότι σίγουρα η απουσία των Φρουμ και Ντιμουλάν θα έκανε πιο ανοιχτό τον αγώνα ανάμεσα στους υπόλοιπους διεκδικητές, συμπληρώνοντας όμως ότι το βασικό ερώτημα θα έπρεπε να είναι το πόσοι από αυτούς θα μπορούσαν πραγματικά να κερδίσουν τον Γύρο Γαλλίας. Στην παρουσίαση του φετινού Tour που είχα κάνει για το Contra.gr, είχα γράψει ότι δεν υπήρχαν ξεκάθαρα φαβορί, παρά μόνο διεκδικητές και είχα παραθέσει 14 ονόματα.

Ας τα θυμηθούμε: Τόμας, Μπερνάλ, Λάντα, Κιντάνα, Πινό, Μπαρντέ, Φούγκλσανγκ, Α. Γέιτς, Ουράν, Νίμπαλι, Κράισβαϊκ, Πορτ, Μάρτιν και Μας. Τρεις εβδομάδες αργότερα, αποδείχτηκε ότι μόνο τρεις από όλους αυτούς μπορούσαν πραγματικά να κερδίσουν την κίτρινη φανέλα, οι δυο αρχηγοί της Ineos και ο Πινό. Για πολλούς και διάφορους λόγους, οι υπόλοιποι έντεκα έδειξαν ότι δεν διέθεταν – τουλάχιστον στη φετινή διοργάνωση – όλα εκείνα τα “όπλα” που απαιτούνται για να ανέβει ένας αθλητής στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου στα Ηλύσια Πεδία. Έτσι λοιπόν, δημιουργήθηκε ένα μεγάλο παράδοξο: από τη μια να έχουμε εκ των πραγμάτων έναν αγώνα που δεν προσφερόταν για ασφαλείς προβλέψεις – ακόμα και μετά τη δεύτερη ημέρα ξεκούρασης – και από την άλλη, να καταλήγουμε με χαρακτηριστική άνεση στο ίδιο αποτέλεσμα των τελευταίων χρόνων, δηλαδή στην τελική επικράτηση της Ineos, που είχε και πάλι τις πιο πειστικές απαντήσεις, φτάνοντας μάλιστα στο ένα/δυο της γενικής.

Το παράδοξο γίνεται ακόμα μεγαλύτερο, αν αναλογιστούμε ότι η Ineos φέτος δεν ήταν η καλύτερη ομάδα του γύρου, αντίθετα, εμφανίστηκαν πιο δραστήριες και πειστικές ομάδες, όπως η Jumbo Visma και η Groupama FDJ. Και βέβαια, πέρα από όλα αυτά, είχαμε και έναν ακόμα αστάθμητο παράγοντα, που εμφανίστηκε από το πουθενά και έφερε τα πάνω κάτω μέχρι και το 19ο ετάπ. Ο Ζουλιάν Αλαφιλίπ ανάγκασε τους διεκδικητές να επιδοθούν σε διπλό αγώνα, αφού όλοι, εκτός από το να “μαρκάρονται” μεταξύ τους, προσπαθούσαν για πάνω από δυόμισι εβδομάδες να βρουν τρόπο ώστε να απαλλαγούν από τον Γάλλο, που τελικά έχασε την κίτρινη φανέλα στην ανηφόρα του Ιζεράν, δυο μόλις ημέρες πριν το Παρίσι. Αυτό με τη σειρά του, διαμόρφωσε ειδικές συνθήκες μέσα στον αγώνα, αφού αρκετές ομάδες αναγκάστηκαν να προσαρμόσουν την τακτική τους, όχι αποκλειστικά στο πώς θα προβλημάτιζαν τους άμεσους αντιπάλους τους, αλλά και στο πώς θα έβρισκαν τον τρόπο να βγάλουν τον Αλαφιλίπ από το κάδρο, πρώτα της κορυφής και κατόπιν του βάθρου.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό του φετινού Γύρου, ήταν η σχεδόν πλήρης απουσία επιθέσεων από τους διεκδικητές της κίτρινης φανέλας και του βάθρου. Στην πραγματικότητα μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, κάτι που προκαλεί οπωσδήποτε εντύπωση, αφού η συντριπτική πλειοψηφία των “φαβορί” ήταν ανηφορίστες. Από τα 14 ονόματα που ανέφερα πιο πάνω, all-rounders είναι μόνο ο Τόμας, ο Φούγκλσανγκ, ο Πορτ και ο Νίμπαλι. Από τους υπόλοιπους δέκα, τους καθαρόαιμους ανηφορίστες, είδαμε πειστικές, πραγματικές επιθέσεις μόνο από τον Πινό, τον Μπερνάλ και τον Λάντα (αναφερόμαστε πάντα σε επιθέσεις μέσα από το πελοτόν/γκρουπ της κίτρινης φανέλας/γκρουπ των φαβορί). Ήταν τελικά ο ίδιος ο αγώνας που τοποθέτησε τον κάθε διεκδικητή στη θέση του, αποδίδοντας – πλην ελάχιστων εξαιρέσεων – δικαιοσύνη. Οπότε, πριν συνεχίσουμε με τα αγωνιστικά, ας πούμε δυο λόγια και για τη διαδρομή.

Ο σχεδιασμός αποδείχτηκε πετυχημένος και βοήθησε από τη μεριά του να δούμε έναν τελείως αμφίρροπο αγώνα. Οι Γάλλοι διοργανωτές δείχνουν σαφή σημάδια βελτίωσης, αφήνοντας πίσω τους την παραδοσιακά αδιάφορη πρώτη εβδομάδα των βαρετά εναλλασσόμενων επίπεδων ετάπ, που προορίζονται για τους σπρίντερ. Η ASO έχει αρχίσει να επηρεάζεται θετικά από τη Vuelta, αντιγράφοντας καινοτομίες που προσφέρουν θέαμα, αφού τις πρώτες μέρες είδαμε εκρηκτικούς τερματισμούς σε μικρές ανηφόρες, ετάπ μέσης δυσκολίας και το πρώτο ετάπ βουνών με τερματισμό σε ανηφόρα πολύ νωρίς μέσα στον αγώνα. Η σημαντικότερη αλλαγή όμως ήταν το ατομικό χρονόμετρο, το οποίο τοποθετήθηκε νωρίς μέσα στον γύρο (13ο ετάπ), αντιστρέφοντας έτσι το συνηθισμένο σενάριο με το “μαξιλαράκι ασφαλείας” των all-rounders, όταν δηλαδή το βρίσκαμε στην προτελευταία μέρα.

Με αυτόν τον τρόπο, η “υποχρέωση” για τους ανηφορίστες τελείωσε πριν καν το πελοτόν μπει στα Πυρηναία, με τις Άλπεις φυσικά να ακολουθούν στη συνέχεια, άρα όλα τα βουνά να βρίσκονται μετά το ατομικό χρονόμετρο. Η επιλογή των αναβάσεων αποδείχτηκε επίσης αρκετά καλή σε γενικές γραμμές, όμως οι επτά κορυφές άνω των 2.000 μέτρων ήταν ένα αρκετά μεγάλο “κλιματολογικό” ρίσκο, που δυστυχώς επιβεβαιώθηκε με τα ακραία καιρικά φαινόμενα στις Άλπεις. Εκεί που προς το παρόν δεν υπάρχει σωτηρία, είναι τα διακοσάρια ετάπ, αφού και φέτος είχαμε οκτώ πάνω από 200 χιλιόμετρα. Σίγουρα όμως πρέπει να επαινέσουμε τους διοργανωτές, αφού φέτος δεν είδαμε ούτε ένα καπνογόνο στον δρόμο, ενώ συνολικά δεν υπήρξε κανένα απρόοπτο που να οφειλόταν σε εξωγενείς του αγώνα παράγοντες. Συν φυσικά, την πολύ γρήγορη αντίδραση και τη σωστή απόφαση για ουδετεροποίηση του 19ου ετάπ.

Ένα άλλο συνολικό συμπέρασμα που βγαίνει μετά και την ολοκλήρωση του Γύρου Γαλλίας, είναι ότι στους τρεις τελευταίους μεγάλους γύρους, έχουν κερδίσει ανηφορίστες (Σ. Γέιτς τη Vuelta, Καραπάς το Giro και Μπερνάλ το Tour). Κάτι τέτοιο είχε να συμβεί έντεκα ολόκληρα χρόνια, από το 2008, τότε που ο Κονταδόρ είχε κερδίσει Giro και Vuelta και ο Σάστρε είχε τερματίσει πρώτος στο Tour. Φυσικά αυτό έχει να κάνει και με την πλήρη απουσία των all-rounders από την περσινή Vuelta, την εγκατάλειψη του Ντιμουλάν στο φετινό Giro και την απουσία των Ντιμουλάν και Φρουμ από το Tour, όμως έτσι κι αλλιώς, αυτό κάτι δείχνει για το άμεσο μέλλον. Η νέα γενιά, από τους 22άρηδες μέχρι και τους 26άρηδες, στη συντριπτική τους πλειοψηφία ανηφορίστες, “πιέζουν” όλο και περισσότερο τους “παλιούς” που από τη μεριά τους, μονοπώλησαν τους μεγάλους γύρους την τελευταία δεκαετία με ελάχιστες εξαιρέσεις.

Αλλά και στον Γύρο Γαλλίας αν θέλουμε να το περιορίσουμε, θα δούμε ότι η νίκη του Μπερνάλ, είναι η πρώτη για ανηφορίστα μετά από 9 χρόνια και τον Άντι Σλεκ το 2010. Θα δούμε πώς θα εξελιχθεί όλο αυτό το “κίνημα” των αθλητών που διακρίνονται στα βουνά και πώς θα αντιδράσουν οι all-rounders με σημαντικότερους εκπροσώπους τους Ντιμουλάν, Φρουμ, Τόμας και Ρόγκλιτς. Ανακεφαλαιώνοντας, το φετινό Tour είχε τα πάντα: ανατροπές, εκπλήξεις, αγωνία, θέαμα, εκπληκτική εξέλιξη, εντυπωσιακές νίκες και τελικό ξεκαθάρισμα μόλις στο 19ο ετάπ, ό,τι ακριβώς δηλαδή περιμένουν οι φίλοι της ποδηλασίας από το μεγαλύτερο αθλητικό γεγονός της χρονιάς. Ας ευχηθούμε το φετινό σενάριο να επαναληφθεί και τα επόμενα χρόνια, όχι μόνο στη Γαλλία, αλλά και στην Ιταλία και την Ισπανία. Καιρός όμως τώρα να επιστρέψουμε στα αγωνιστικά.

Η αγωνιστική εξέλιξη του φετινού Tour de France

Οι πρώτες διαφορές δημιουργήθηκαν στο ομαδικό χρονόμετρο (2ο ετάπ), με την σεμιναριακή Jumbo Visma να ανακηρύσσεται νικήτρια, αφήνοντας την Ineos στη δεύτερη θέση. Στο 6ο ετάπ, με τερματισμό στο Λα Πλανς ντε Μπελ Φιγ, είχαμε και πάλι μικρές διαφορές, με τον Μπαρντέ να χάνει πάνω από ένα λεπτό και να σκορπά την ανησυχία στις τάξεις των Γάλλων φιλάθλων. Αντίθετα, ο Τόμας επιβεβαίωσε την δική του καλή κατάσταση, σπριντάρισε στο τελευταίο χιλιόμετρο και κέρδισε χρόνο από όλα τα υπόλοιπα φαβορί. Παράλληλα φυσικά, είχε αρχίσει να εξελίσσεται το “όμορφο παραμύθι” της φετινής διοργάνωσης, με τον Αλαφιλίπ να κερδίζει την κίτρινη φανέλα στο 3ο ετάπ, να τη χάνει από τον Τζούλιο Τσικόνε στο 5ο και να την ξαναπαίρνει στην κατοχή του στο 8ο.

Και ενώ τα πράγματα κυλούσαν – σχετικά – ήρεμα σε αυτό το πρώτο μέρος του Tour και όλοι περίμεναν πλέον την πρώτη ημέρα ξεκούρασης, το 10ο ετάπ εξελίχθηκε στην πρώτη “εκατόμβη” των διεκδικητών, με το Αλμπί να αποδεικνύεται καθοριστικό για τη συνέχεια. Με την παρουσία του πλάγιου ανέμου, ήταν η ομάδα της EF που σχημάτισε “βεντάλια” και προσπάθησε να σπάσει το γκρουπ, χωρίς όμως επιτυχία. Λίγο αργότερα πήρε τη σκυτάλη η Ineos, η οποία με τη συνεργασία και άλλων ομάδων, διέλυσε κυριολεκτικά το γκρουπ, με πολλά απρόσεκτα φαβορί να μένουν πίσω από το κυρίως γκρουπ και να χάνουν πολύτιμο χρόνο στον τερματισμό. Στο Αλμπί λοιπόν, είχαμε το πρώτο – τελείως απρόσμενο – ξεκαθάρισμα στη γενική, αφού οι Πινό, Πορτ, Ουράν και Φούγκλσανγκ έχασαν 1.40″, ο Λάντα (που βρέθηκε μεν στο πρώτο γκρουπ αλλά είχε πτώση) έχασε 2.09″, ενώ ο Νίμπαλι βγήκε τελείως εκτός εξίσωσης, χάνοντας πέντε λεπτά.

Στο 12ο ετάπ, το πρώτο των Πυρηναίων, δεν άλλαξε απολύτως τίποτα, αφού δεν έγινε απολύτως τίποτα, με τους διεκδικητές να κρατάνε τις δυνάμεις τους για το πολύ δύσκολο τριήμερο που θα ακολουθούσε. Στο 13ο ετάπ, είχαμε το ατομικό χρονόμετρο, εκεί που οι all-rounders ήθελαν να πάρουν διαφορά και προβάδισμα από τους ανηφορίστες. Ο Τόμας ήταν ο καλύτερος από όλα τα φαβορί, αλλά δεν κέρδισε το ετάπ, αφού ένας εντυπωσιακός Αλαφιλίπ, όχι μόνο διέψευσε τα προγνωστικά που τον ήθελαν εκείνη την ημέρα να χάνει την κίτρινη φανέλα, αλλά πραγματοποίησε μια απίστευτη διαδρομή, πήρε τη νίκη και διεύρυνε ακόμα περισσότερο το πλεονέκτημά του, σκορπώντας τον ενθουσιασμό στους Γάλλους φιλάθλους. Στο χρονόμετρο αρκετά καλοί ήταν οι Ουράν, Πορτ, Κράισβαϊκ, Πινό, Μας και Μπούχμαν, ενώ έχασαν πολύ χρόνο οι Φούγκλσανγκ, Μπερνάλ, Λάντα, Κιντάνα, Α. Γέιτς, Μάρτιν και Μπαρντέ.

Με τον Τόμας να κερδίζει 1.22″ από τον συναθλητή του, Μπερνάλ και να βρίσκεται σχεδόν ενάμισι λεπτό μπροστά του στη γενική, πολλοί πίστεψαν ότι είχε ξεκαθαρίσει οριστικά η υπόθεση του αρχηγού στην Ineos, αλλά όπως θα δούμε παρακάτω, αυτό ανατράπηκε ολοκληρωτικά. Ακολούθησε το 14ο ετάπ με την ανηφόρα τερματισμού στο μυθικό Τουρμαλέ, το οποίο αποδείχτηκε η δεύτερη “εκατόμβη” – μετά το Αλμπί – για τους διεκδικητές. Ο Πινό, μετά την εντυπωσιακή δουλειά του Γκοντί, έκανε την επίθεσή του στο τελευταίο χιλιόμετρο, άφησε πίσω του τους πάντες και πήρε τη νίκη στο ετάπ, κερδίζοντας και πολύτιμα δευτερόλεπτα. Πίσω όμως, στην ανηφόρα του Τουρμαλέ, έχασαν πολύ χρόνο και μαζί κάθε ελπίδα για κίτρινη και βάθρο, οι Πορτ (2.05″), Μας (2.54″), Κιντάνα (3.24″), Μάρτιν (5.35″), Α. Γέιτς (6.42″) και Μπαρντέ (20.19″). Σχεδόν τα μισά φαβορί είχαν τεθεί εκτός μάχης!

Και μπροστά όμως είχαμε σημαντικές εξελίξεις, αφού ο μεν Αλαφιλίπ έμεινε μόλις 6″ πίσω από τον Πινό (αυξάνοντας τη διαφορά του στη γενική από τους υπόλοιπους), ο δε Τόμας έδειξε τα πρώτα σημάδια αδυναμίας, χάνοντας 28″ από τον Μπερνάλ και ανοίγοντας και πάλι τη συζήτηση για το ποιος θα έπρεπε να είναι ο αρχηγός της Ineos με τόσα ετάπ βουνών να απομένουν στη συνέχεια. Πολύ κοντά στους πρώτους έμειναν οι Κράισβαϊκ, Μπούχμαν, Λάντα και Ουράν, ενώ ο Φούγκλσανγκ έχασε 53″ και απομακρύνθηκε ακόμα περισσότερο από τις πρώτες θέσεις της γενικής. Ήταν σίγουρα ένα από τα πιο καθοριστικά ετάπ στην εξέλιξη του Τουρ. Ο αγώνας συνεχίστηκε με το 15ο ετάπ, το τελευταίο στα Πυρηναία, με τερματισμό στην ανηφόρα του Πρα ντ’Αλμπίς. Ο Σάιμον Γέιτς από το αρχικό ξεκόλλημα της ημέρα, πήρε τη δεύτερη νίκη του στη διοργάνωση, αλλά η μεγάλη μάχη ήρθε πίσω, ανάμεσα στα φαβορί.

Ο Λάντα επιτέθηκε πρώτος από την προτελευταία ανηφόρα και έφυγε από το γκρουπ της κίτρινης φανέλας. Στην τελευταία ανάβαση, 6 χιλιόμετρα πριν τον τερματισμό, ήταν η σειρά του Πινό να εξαπολύσει τη δική του επίθεση και να αφήσει πίσω του και πάλι τους πάντες. Ο Γάλλος έπιασε τον Λάντα και μαζί έφτασαν στην κορυφή του Αλμπίς, παίρνοντας δεύτερη και τρίτη θέση αντίστοιχα, πίσω από τον νικητή Γέιτς. Ήταν η δεύτερη σερί ημέρα που ο Τόμας έχασε χρόνο από τον Μπερνάλ (31″), αλλά και η πρώτη φορά που οι διεκδικητές μπόρεσαν να “λυγίσουν” τον Αλαφιλίπ και να του κερδίσουν χρόνο, παρά το γεγονός ότι ο “Λουλού” έβγαλε και τα Πυρηναία στα κίτρινα! Με τη δεύτερη ημέρα ξεκούρασης να ακολουθεί, πίσω από τον πρωτοπόρο της γενικής, είχαμε πέντε αθλητές μέσα σε μόλις 39 δευτερόλεπτα! Τον Τόμας στο 1.35″ από τον Αλαφιλίπ, τον Κράισβαϊκ στο 1.47″, τον Πινό στο 1.50″, τον Μπερνάλ στα 2.02″ και τον Μπούχμαν στα 2.14″.

Αφήνοντας τα Πυρηναία με κατεύθυνση πλέον προς τις Άλπεις, τρία ήταν τα βασικά ερωτήματα. Πρώτον, πόσο ακόμα θα άντεχε ο Αλαφιλίπ στην “πολιορκία” των υπόλοιπων, δεύτερον, πώς θα εξελισσόταν στη συνέχεια η μάχη ανάμεσα στους δυο αρχηγούς της Ineos και τρίτον, αν ο Πινό – που μέχρι εκείνο το σημείο ήταν μακράν ο κορυφαίος ανηφορίστας της διοργάνωσης – θα κατάφερνε να συνεχίσει με τον ίδιο ρυθμό και στην τρίτη εβδομάδα. Αυτή η τριάδα (Πινό, Τόμας & Μπερνάλ) είχε καταφέρει να ξεχωρίσει σε όλα τα προγνωστικά μετά τις πρώτες δεκαπέντε ημέρες του αγώνα και όλοι περίμεναν με ανυπομονησία το τελικό “ξεκαθάρισμα”. Στο μεταξύ, στις τάξεις της Movistar επικρατούσε η πλήρης σύγχυση, λόγω της ασυνεννοησίας ανάμεσα στον Κιντάνα και την υπόλοιπη ομάδα, των εκατέρωθεν δηλώσεων, αλλά και των λανθασμένων επιλογών στην εφαρμογή των τακτικών στον αγώνα.

Το 16ο και το 17ο ετάπ κύλησαν χωρίς εξελίξεις στις υψηλές θέσεις της γενικής, με το πρώτο να κρίνεται στο σπιντ (Γιούαν) και το δεύτερο στο ξεκόλλημα (Τρεντίν), έτσι φτάσαμε στο 18ο, το “βασιλικό” ετάπ της φετινής διοργάνωσης. Ένα μεγάλο γκρουπ από 33 αθλητές αποσπάστηκε και πήρε μεγάλη διαφορά (8 λεπτά), με αποτέλεσμα ο Κιντάνα που βρισκόταν ανάμεσά τους, να πλησιάσει πολύ την εικονική κίτρινη φανέλα. Όμως πίσω, στο γκρουπ της κίτρινης φανέλας, η Movistar έστειλε – ακατανόητα – τον Σολέρ να αυξήσει τον ρυθμό, μειώνοντας έτσι το πλεονέκτημα των προπορευόμενων κατά τρία λεπτά, σε μια ακόμα αποτυχημένη στρατηγική της ισπανικής ομάδας, τόσο αποτυχημένη που έμοιαζε σαν να είχε γίνει επίτηδες για να “τιμωρηθεί” ο Κιντάνα! Ο Κολομβιανός στην ανηφόρα του Γκαλιμπιέ, έξι χιλιόμετρα πριν την κορυφή, εξαπέλυσε μια φοβερή επίθεση, θυμίζοντας εκείνη από το Tour του 2015 στο Αλπ ντ’Ουέζ, όταν είχε διαλύσει τελείως τον Φρουμ.

Με ένα φοβερό τέμπο, έφτασε πρώτος στην κορυφή, κάλυψε τα 20 χλμ της κατηφόρας μέχρι το Βαλουάρ, πήρε μια μεγάλη νίκη και έκανε παράλληλα σημαντικό άλμα στη γενική, ανεβαίνοντας μέχρι την 7η θέση. Πίσω στο γκρουπ της κίτρινης φανέλας, ο Μπερνάλ έκανε τη δική του επίθεση τρία χιλιόμετρα πριν την κορυφή του Γκαλιμπιέ και αμέσως έφτιαξε μια διαφορά που έφτασε τα 45″ από τα υπόλοιπα φαβορί. Λίγο αργότερα, ο Τόμας επιτέθηκε και αυτός, παίρνοντας μαζί του τους Πινό, Κράισβαϊκ, Μπούχμαν, Ουράν και Λάντα, ενώ ο Αλαφιλίπ έχασε επαφή. Στην κατηφόρα ο πρωτοπόρος της γενικής πήρε όλα τα ρίσκα του κόσμου και κατάφερε να πιάσει το γκρουπάκι του Πινό! Τελικά ο Μπερνάλ κέρδισε 32″ από τον Τόμας και τους άλλους, ανεβαίνοντας στη δεύτερη θέση της γενικής, 1.30″ πίσω από τον συγκινητικό Αλαφιλίπ και 5″ μπροστά από τον συναθλητή του και περσινό νικητή του Tour.

Με δυο ακόμα αλπικά ετάπ να απομένουν, η αγωνία είχε χτυπήσει κόκκινο, με τον “Λουλού” να προηγείται και τους επόμενους τέσσερις (Μπερνάλ, Τόμας, Κράισβαϊκ και Πινό) να βρίσκονται μέσα σε μόλις 20 δευτερόλεπτα (44″ αν υπολογίσουμε και τον αθόρυβο αλλά εξίσου εντυπωσιακό Μπούχμαν)! Με αυτές τις διαφορές φτάσαμε στο 19ο ετάπ, με τον “κολοσσό” του Ιζεράν να δεσπόζει στο δεύτερο μισό της σύντομης διαδρομής (126.5 χλμ) και να ακολουθεί η ανηφόρα τερματισμού στο Τιν. Η ημέρα ξεκίνησε με “δράμα”, αφού στο 30ο χιλιόμετρο είδαμε ξαφνικά τον Πινό να πλησιάζει το αυτοκίνητο του γιατρού, στη συνέχεια να χάνει επαφή από το πελοτόν και λίγο αργότερα να κατεβαίνει από το ποδήλατό του και να εγκαταλείπει τον αγώνα κλαίγοντας με λυγμούς. Ο Γάλλος είχε μυϊκό πρόβλημα στον αριστερό του μηρό και έτσι το Tour έχασε τον καλύτερο ανηφορίστα του και ένα από τα σημαντικότερα φαβορί για την τελική νίκη, αφήνοντας ανοιχτό τον δρόμο στο δίδυμο της Ineos.

Στην ανάβαση του Ιζεράν, στα 6 χιλιόμετρα πριν την κορυφή, ήταν ο Τόμας ο πρώτος που επιτέθηκε και αμέσως μετά ακολούθησε ο Μπερνάλ, ο οποίος άφησε πίσω όλα τα φαβορί και έπιασε τους αποσπασμένους. Την ίδια στιγμή, ο Αλαφιλίπ έχασε επαφή από τους υπόλοιπους διεκδικητές. Ο Μπερνάλ πέρασε πρώτος από το σπριντ ανάβασης του Ιζεράν, παίρνοντας τα 8″ μπόνους και ξεχύθηκε μαζί με τον Σάιμον Γέιτς στην κατηφόρα, έχοντας φτιάξει μια διαφορά ενός λεπτού από τους Τόμας, Κράισβαϊκ και Μπούχμαν και δυο λεπτών από την κίτρινη φανέλα. Λίγο αργότερα και ενώ όλοι οι αθλητές βρίσκονταν στα κατηφορικά χιλιόμετρα προς τους πρόποδες του Τιν, είδαμε ξαφνικά στην τηλεόραση σκηνές αποκάλυψης! Μια τοπική καταιγίδα είχε σκεπάσει με χαλάζι τα πάντα, ενώ σε ένα σημείο ο δρόμος είχε κλείσει από λάσπη, η οποία είχε ολισθήσει από το βουνό, κλείνοντας τελείως το πέρασμα.

Αμέσως οι διοργανωτές έβαλαν σε εφαρμογή το Πρωτόκολλο Ακραίων Καιρικών Φαινομένων, σταμάτησαν το ετάπ και ουδετεροποίησαν τους χρόνους από την κορυφή του Ιζεράν και μετά. Για λίγα λεπτά υπήρξε σύγχυση μεταξύ των αθλητών, όμως τελικά όλοι σταμάτησαν χωρίς να υπάρξει κάποιο πρόβλημα. Εδώ πρέπει να επαινέσουμε την ASO και τον Προυντόμ που αντέδρασαν σωστά και αστραπιαία, έχοντας ως απόλυτη προτεραιότητά τους την ασφάλεια των αθλητών. Μπορεί η κακοκαιρία να μας στέρησε την ανηφόρα τερματισμού, αλλά όπως όλοι συνειδητοποιήσαμε από τις πρώτες κιόλας τηλεοπτικές εικόνες στο σημείο της χαλαζόπτωσης, ήταν αδύνατον να διεξαχθεί αγώνας. Έτσι λοιπόν, στην κορυφή του Ιζεράν πήρε τέλος το όνειρο των Γάλλων και του Αλαφιλίπ για την πρώτη γαλλική νίκη στο Tour μετά το 1985.

Ο “Λουλού” έχασε την κίτρινη φανέλα, η οποία πέρασε στους ώμους του Μπερνάλ (χωρίς όμως να υπάρξει νικητής στο ετάπ), με τον Κολομβιανό να έχει ένα προβάδισμα 45″ από τον δεύτερο πλέον Αλαφιλίπ, τον Τόμας να ακολουθεί στο 1.11″, τον Κράισβαϊκ στο 1.23″ και τον Μπούχμαν στο 1.50″. Οι Άλπεις ολοκληρώθηκαν την επόμενη μέρα με το 20ο ετάπ, το οποίο όμως λίγο έλειψε να ακυρωθεί εξ ολοκλήρου, αφού οι καιρικές συνθήκες το πρωί του Σαββάτου στην περιοχή ήταν πολύ άσχημες με καταρρακτώδεις βροχές και τον κίνδυνο νέων κατολισθήσεων να παραμονεύει. Τελικά οι διοργανωτές μείωσαν τη διαδρομή σε μόλις 59 χιλιόμετρα, ακυρώνοντας τις δυο πρώτες αναβάσεις. Ένα μεγάλο γκρουπ από 29 ποδηλάτες αποσπάστηκε και από αυτούς, ο Βιντσέντσο Νίμπαλι μπόρεσε να απομακρυνθεί, να πάρει διαφορά, να αντέξει στην προσπάθεια των φαβορί να τον πιάσουν και τελικά να πάρει μια μεγάλη νίκη στην κορυφή του Βαλ Τοράν.

Πίσω, στο γκρουπ της κίτρινης φανέλας, η Jumbo Visma επέβαλλε έναν πολύ δυνατό ρυθμό, θέλοντας να δυσκολέψει τον Αλαφιλίπ, ώστε να ανεβάσει τον Κράισβαϊκ στην πρώτη τριάδα. Πράγματι, ο “Λουλού” έχασε επαφή στα 13 χιλιόμετρα πριν την κορυφή και μαζί έχασε και το βάθρο, “κατρακυλώντας” στην 5η θέση της γενικής. Στα τελευταία χιλιόμετρα, η Ineos μπήκε μπροστά για να οδηγήσει τον Μπερνάλ χωρίς προβλήματα στον τερματισμό, όπως και έγινε, με τον Κολομβιανό να κρατάει την κίτρινη φανέλα και να φτάνει στον θρίαμβο μόλις στα 22 του χρόνια. Στο τελικό βάθρο τον πλαισίωσαν ο Τόμας και ο Κράισβαϊκ, με τους Μπούχμαν και Αλαφιλίπ να συμπληρώνουν την πρώτη πεντάδα. Την επόμενη ημέρα, στο Παρίσι, είχαμε την “παρέλαση” του πελοτόν και το τελικό σπριντ στα Ηλύσια Πεδία, με μεγάλο νικητή τον Κάλεμπ Γιούαν, που έφτασε τις τρεις νίκες συνολικά στην παρθενική του συμμετοχή στο Tour. Ακολούθησαν οι απονομές και βραβεύσεις και ο 106ος Γύρος Γαλλίας ολοκληρώθηκε μέσα σε αποθέωση του Αλαφιλίπ από τους Γάλλους και του Μπερνάλ από τους Κολομβιανούς φιλάθλους.

Οι διεκδικητές στο ‘μικροσκόπιο’

– Ο ΕΓΑΝ ΜΠΕΡΝΑΛ (Ineos). Ξεκινάμε φυσικά από τον μεγάλο νικητή. Ο Κολομβιανός πήρε το επίσημο, δημόσιο χρίσμα του αρχηγού, λίγες μέρες πριν ξεκινήσει το Tour. Έγραφα στην παρουσίαση του αγώνα, ότι θα έπρεπε να ξεπεράσει αρκετά εμπόδια, από την ψυχολογική πίεση που ασκεί ο γύρος Γαλλίας και την έλλειψη εμπειρίας, μέχρι το αγωνιστικό βάρος της αρχηγίας και τις σχέσεις του με τον Τόμας. Αποδείχτηκε τελικά ανώτερος των ίδιων των περιστάσεων, επιδεικνύοντας μια εντυπωσιακή ωριμότητα για την ηλικία του και μια αγωνιστική συνέπεια που ταιριάζει μόνο σε μεγάλους πρωταθλητές. Κράτησε χαμηλούς τόνους και στις τρεις εβδομάδες, φρόντισε να χτίσει μια σχέση αμοιβαίας εμπιστοσύνης με τον Τόμας, έμεινε ψύχραιμος μετά το κακό του χρονόμετρο, φρόντισε να αποφύγει δυσάρεστα απρόοπτα, ήταν εκπληκτικός στο ετάπ του Αλμπί με τις “βεντάλιες”, έδειξε τον σεβασμό του προς το πρόσωπο του Τόμας, όταν στην επίθεση του Πινό στο Τουρμαλέ ακολούθησε τον Γάλλο, αλλά είχε συνεχώς γυρισμένο το κεφάλι του προς τα πίσω για να δει αν θα ακολουθούσε ο “Τζι”, έκανε τις επιθέσεις του έχοντας πάντα το “οκ” του περσινού νικητή, ήταν ασταμάτητος στις Άλπεις, εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο το πλεονέκτημα που του έδινε το μεγάλο υψόμετρο και έφτασε σε μια τεράστια όσο και απόλυτα δίκαιη νίκη, καταρρίπτοντας και ισοφαρίζοντας διάφορα ρεκόρ.

Ο τρίτος νεώτερος νικητής του Γύρου Γαλλίας (και ο μικρότερος σε ηλικία νικητής στα τελευταία 110 χρόνια του θεσμού), ο πέμπτος στην ιστορία που κερδίζει κίτρινη και λευκή φανέλα μαζί και φυσικά ο πρώτος Κολομβιανός (αλλά και Νοτιοαμερικάνος) που κατακτά την κίτρινη φανέλα στο Παρίσι. Η δικαίωση για έναν αθλητή που χρειάστηκε να κάνει πολλές θυσίες για να φτάσει εκεί που βρίσκεται από το βράδυ της Κυριακής. Το μέλλον είναι όλο δικό του, θα είναι ένα από τα μόνιμα μεγάλα φαβορί για τα επόμενα πολλά χρόνια, σε όποιο μεγάλο (ή μικρό) γύρο και αν συμμετέχει. Αν μάλιστα καταφέρει να βελτιωθεί στο χρονόμετρο, τότε η δυναμική του θα γιγαντωθεί ακόμα περισσότερο. Είναι σίγουρα το next big thing στην ποδηλασία, είναι ήδη μια πραγματικότητα στο άθλημα και επειδή έχει την επίθεση στο αίμα του, αναμένεται να μας χαρίσει ατελείωτες στιγμές θεάματος στο μέλλον. Η Ineos μπορεί να είναι ήσυχη, έχοντάς τον στις τάξεις της.

– Ο ΓΚΕΡΕΝΤ ΤΟΜΑΣ (Ineos). Συνεχίζουμε με τον δεύτερο του φετινού Tour, περσινό νικητή και συναρχηγό της Ineos. Ο Τόμας είχε μια προβληματική προετοιμασία, η οποία κορυφώθηκε με την πτώση του και την εγκατάλειψη στην Ελβετία. Ξεκίνησε τον αγώνα με αρκετά ερωτηματικά, αλλά έδειξε ότι βρισκόταν σε καλή κατάσταση όταν επιτέθηκε στο La Planche des Belles Filles. Μετά το χρονόμετρο, όπου κέρδισε αρκετό χρόνο απέναντι σε όλους και κυρίως απέναντι στον Μπερνάλ, ισχυροποίησε τη θέση του ως αρχηγός της ομάδας, αλλά συνολικά – σε απόλυτη αντίθεση με πέρυσι – είχε αρκετά απρόοπτα με αποκορύφωμα τις τρεις πτώσεις του, που μπορεί να μην ήταν σοβαρές, αλλά οπωσδήποτε δεν ήταν και ό,τι πιο ιδανικό για τον ίδιο.

Άρχισε να δείχνει τις αδυναμίες του στα βουνά, όπου έχανε σιγά-σιγά χρόνο από τον Μπερνάλ, προσπάθησε να περιορίσει τις απώλειες αυτές, κάνοντας με τη σειρά του αντεπιθέσεις, οι οποίες σίγουρα δεν βόλευαν την στρατηγική της Ineos, αλλά ήταν αρκετά “διακριτικές” και όταν κατάλαβε πως ο συναρχηγός του ήταν καλύτερος και δεν είχε νόημα να προσπαθεί να ανατρέψει την κατάσταση, αποδέχτηκε αυτή την πραγματικότητα και φέρθηκε σαν πραγματικός κύριος, βοηθώντας τον Κολομβιανό στο προτελευταίο ετάπ. Οι δυο εικόνες, μια στον τερματισμό του Βαλ Τοράν και μια στον τερματισμό στο Παρίσι, όπου αναγνώρισε την ανωτερότητα του συναθλητή του, δείχνουν το ήθος και την ποιότητα ενός γνήσιου πρωταθλητή. Με τη δεύτερη θέση που πήρε φέτος, έπεισε ότι η περσινή του νίκη δεν ήταν τυχαία ή συγκυριακή. Ο ίδιος δήλωσε ότι θα επιστρέψει του χρόνου για να διεκδικήσει μια δεύτερη νίκη. Και την μπορεί και την αξίζει.

– Η INEOS. Ας δούμε τώρα την ομάδα των Μπερνάλ και Τόμας στο φετινό Tour. Η Ineos παρουσιάστηκε σχεδόν αγνώριστη στον αγώνα. Σε καμία στιγμή δεν μας θύμισε την πανίσχυρη Sky των προηγούμενων ετών, που κυριαρχούσε με το τρομερό της “τρένο” στα βουνά. Στην παρουσίαση που είχα κάνει, είχα γράψει ότι θα ήταν ένα ερώτημα, το κατά πόσο οι βοηθοί της Ineos θα ξεπερνούσαν ψυχολογικά την απουσία του Φρουμ, αλλά σε καμία περίπτωση δεν περίμενα ότι θα παρουσιάζονταν σε τόσο μέτρια έως κακή κατάσταση. Δεν μπορώ να γνωρίζω τί ακριβώς έφταιξε, ώστε να δούμε ονόματα όπως ο Μοσκόν και ο Κβιατκόφσκι τελείως εξαφανισμένα. Ο Καστροβιέχο φάνηκε ελάχιστα, ο Ρόου και ο Φαν Μπάαρλε ήταν οι μοναδικοί που ξεχώρισαν, ενώ ο Πουλς έδωσε το “παρών” μόνο στα δυο τελευταία αλπικά ετάπ.

Στις δυο-τρεις φορές που η ομάδα μπήκε μπροστά για να οδηγήσει το γκρουπ (με μοναδική εξαίρεση το 20ο ετάπ), δεν είχε τις δυνάμεις να εφαρμόσει δυνατό ρυθμό, αντίθετα, κρατούσε ένα χαλαρό τέμπο και πάντα περνούσε σε δεύτερο πλάνο, αφού είτε η Movistar, είτε η Groupama FDJ, είτε η Jumbo Visma έστελναν μπροστά αθλητές τους για να ανεβάσουν την ταχύτητα. Είδαμε πολλές φορές τους βοηθούς των Τόμας και Μπερνάλ να χάνουν επαφή από το ξεκίνημα των αναβάσεων, εικόνα πρωτόγνωρη για την ομάδα. Από την άλλη, με τον αγώνα φέτος να εξελίσσεται τελείως διαφορετικά από ό,τι τα προηγούμενα χρόνια, να μην είναι δηλαδή πρωτοπόρος και μάλιστα σχετικά νωρίς, ο αρχηγός της Sky/Ineos, αλλά ένας αντίπαλος που όλοι όμως περίμεναν αργά ή γρήγορα να χάσει τη φανέλα, η τακτική άλλαξε από μόνη της, χωρίς να χρειαστεί να “επέμβουν” ιδιαίτερα είτε ο Μπρέιλσφορντ, είτε ο Πορτάλ.

Είδαμε, για παράδειγμα, αρκετές φορές τους αρχηγούς της Ineos χωρίς βοηθούς, όμως υπήρξαν άλλες ομάδες που έκαναν τη “δουλειά” για τον Τόμας και τον Μπερνάλ. Το σημαντικότερο πάντως για τη βρετανική ομάδα, ήταν το γεγονός ότι είχε στη διάθεσή της τους πιο δυνατούς αρχηγούς – μαζί με τον Πινό – από όλους τους διεκδικητές. Επίσης ήταν χαρακτηριστική η ευκολία με την οποία η ίδια η εξέλιξη του αγώνα, “άλλαζε” τα γαλόνια του αρχηγού, δίνοντάς τα πότε στον Τόμας και πότε στον Μπερνάλ. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι αλλαγές αυτές ήταν τόσο “βαλούδινες”, που δεν άφησαν πίσω τους την παραμικρή “αμυχή” και για αυτό υπέυθυνοι ήταν φυσικά τόσο ο Τόμας όσο και ο Μπερνάλ. Η διαχείριση από τους DS αλλά και τον Μπρέιλσφορντ αποδείχτηκε υποδειγματική και αν θέλετε τη γνώμη μου, το σημαντικότερο στοιχείο αυτής της διαχείρισης ήταν το γεγονός ότι άφησαν τον αγώνα να αποφασίσει, χωρίς να μπερδέψουν από μόνοι τους τα πράγματα, όπως για παράδειγμα έκανε η Movistar. Η Ineos κλήθηκε να αντιμετωπίσει μια τελείως νέα πραγματικότητα, αυτή των δυο αρχηγών και κρινόμενη εκ του αποτελέσματος, πήρε άριστα.

Έχουμε αναφέρει αρκετές φορές τα όποια στραβά έχουμε δει στη συγκεκριμένη ομάδα, όμως δε γίνεται να μην παραδεχτούμε ότι έχει το απόλυτο know how του Tour de France και ότι προσαρμόστηκε ιδανικά στη νέα κατάσταση που προέκυψε μετά τον τραυματισμό του Φρουμ και τη συνύπαρξη δυο αθλητών στην αρχηγία. Σε τελική ανάλυση, όταν παίρνεις επτά Γύρους Γαλλίας τα τελευταία οκτώ χρόνια, με τέσσερις διαφορετικούς αθλητές, είναι προφανές ότι έχεις κάνει τον σωστό σχεδιασμό και τον έχεις εφαρμόσει με τον καλύτερο τρόπο στον αγώνα. Του χρόνου θα περιμένουμε με μεγάλη περιέργεια να δούμε πώς θα παραταχθεί η Ineos στο Tour, αφού πλέον υπάρχει πιθανότητα να δούμε τρεις αρχηγούς! Οπωσδήποτε τον Μπερνάλ ως κάτοχο της φανέλας, κατά πάσα πιθανότητα τον Τόμας (που υποσχέθηκε να επιστρέψει του χρόνου και δεν είναι καθόλου απίθανο η σιγουριά του αυτή να οφείλεται σε όρο που έβαλε ο ίδιος στο συμβόλαιό του όταν ανανέωσε πέρυσι) και βέβαια τον Φρουμ, που αυτή τη στιγμή πάντως είναι απλά ένα μεγάλο ερωτηματικό σε ό,τι αφορά στην επιστροφή του στην αγωνιστική δράση και στην κατάσταση που θα βρεθεί την επόμενη σεζόν.

– Ο ΣΤΕΪΒΕΝ ΚΡΑΪΣΒΑΪΚ (Jumbo Visma). Ο Ολλανδός αρχηγός της Jumbo Visma ήταν ένας από τους πιο σταθερούς αθλητές στο φετινό Tour. Δεν πιάστηκε στην παγίδα του 10ου ετάπ στο Αλμπί με τις “βεντάλιες”, στάθηκε αξιοπρεπέστατα στο ατομικό χρονόμετρο, χάνοντας μόλις 45″ από τον Αλαφιλίπ και 31″ από τον Τόμας, “πέταξε” μαζί με τους συναθλητές του στο ομαδικό διαλύοντας τα χρονόμετρα, ήταν τρίτος στο Τουρμαλέ (6″ πίσω από τον Πινό), μαζί με τον Τόμας στο Πρα ντ’Αλμπίς, έχασε χρόνο στο βασιλικό ετάπ μόνο από τον Μπερνάλ (32″), ήταν μαζί με τα υπόλοιπα φαβορί στην κορυφή του Ιζεράν, το ίδιο και στο Βαλ Τοράν. Η φετινή, ήταν η καλύτερη εμφάνισή του σε μεγάλο γύρο, μετά το Giro του 2016, όταν εκείνη η πτώση του είχε στερήσει τη ροζ φανέλα. Επίσης, αυτό ήταν το πρώτο βάθρο της καριέρας του σε μεγάλο γύρο, μετά από 16 συμμετοχές. Έμεινε μόλις 1.30″ πίσω από τον Μπερνάλ και 20″ πίσω από τον Τόμας. Θα μπορούσε κάτι καλύτερο; Ίσως ναι, ίσως όχι.

Το σίγουρο είναι ότι στις Άλπεις φάνηκε πως έπαιζε άμυνα, ο ίδιος και η ομάδα του εργάστηκαν αποκλειστικά για να ροκανίσουν τη διαφορά από τον Αλαφιλίπ και στη συνέχεια για να σιγουρέψουν την τρίτη θέση, χωρίς να ενδιαφέρονται – ή να μπορούν – να διεκδικήσουν κάτι περισσότερο, έστω τη δεύτερη θέση από τον Τόμας. Κανείς πάντως δεν μπορεί να του προσάψει το παραμικρό, αφού η παρουσία στο βάθρο ήταν τεράστια επιτυχία και για τον ίδιο και για την ομάδα του, που με χορηγό την (Lotto NL) Jumbo (Visma) από το 2015 και μετά, μόνο φέτος αξιώθηκε να χαρεί θέση στην πρώτη τριάδα ενός μεγάλου γύρου και μάλιστα δις, πρώτα με τον Ρόγκλιτς στην Ιταλία και τώρα με τον Κράισβαϊκ στη Γαλλία. Η Jumbo Visma ήταν από τις κορυφαίες ομάδες του φετινού Tour, με άξιους βοηθούς τους Ντε Πλους και Μπένετ, όμως χάνει αρκετό μέρος από τη δυναμική της, επειδή είναι υποχρεωμένη να σπαταλάει δυνάμεις και για τον Χρούνεβεχεν στα σπριντ. Δείχνει πάντως ότι είναι από τις ανερχόμενες δυνάμεις στο πελοτόν.

– Ο ΖΟΥΛΙΑΝ ΑΛΑΦΙΛΙΠ (Deceuninck Quickstep). Αμέσως μετά το βάθρο, ερχόμαστε στη μεγάλη ατραξιόν του φετινού Γύρου Γαλλίας, στον αθλητή που γέμισε με ενθουσιασμό του Γάλλους φιλάθλους, που στο πρόσωπό του είδαν την ελπίδα μιας κατάκτησης του Tour από έναν συμπατριώτη τους, 34 χρόνια μετά το 1985 και τον Μπερνάρ Ινό. Ο Αλαφιλίπ έδωσε ένα μεγάλο σόου στη διάρκεια όλου του αγώνα, πέτυχε εντυπωσιακά πράγματα, διέλυσε αρκετές φορές τα προγνωστικά, έκανε επιθέσεις, βρέθηκε αποσπασμένος, κέρδισε ετάπ, κέρδισε το ατομικό χρονόμετρο, έβγαλε σχεδόν αλώβητος τα Πυρηναία, πάλεψε σαν πραγματικό σκυλί του πολέμου στις Άλπεις και τελικά λύγισε μόλις στο 19ο ετάπ, στην ανηφόρα του Ιζεράν, δυο μέρες πριν το Παρίσι. Το γεγονός ακριβώς ότι τελικά “έσπασε”, τον έκανε ακόμα πιο αγαπητό ανάμεσα στους φίλους της ποδηλασίας, γιατί έδειξε ότι ήταν γήινος και αληθινός και όχι κάποιο “κατασκεύασμα” εργαστηρίου.

Ο “Λουλού” τόλμησε να τα βάλει με το αδύνατο, έδειξε και θάρρος και αυταπάρνηση σε αυτή του την προσπάθεια, έκανε όλα τα φαβορί άνω κάτω, ήταν αυτός που έδωσε ακόμα πιο ξεχωριστό χρώμα σε έναν έτσι κι αλλιώς συναρπαστικό αγώνα, δημιουργώντας έναν δεύτερο αγώνα μέσα στον πρώτο. Ήταν αυτός που ανάγκασε όλους τους διεκδικητές να κοιτάζουν προς τα πάνω στη γενική και να μην πιστεύουν στα μάτια τους. Σπατάλησε απλόχερα δυνάμεις για να προσφέρει θέαμα και στις τρεις εβδομάδες, πήρε τη φανέλα επικρατώντας στο 3ο ετάπ, την έχασε και την ξαναπήρε πίσω μετά από δυο μέρες, ενημερώνοντας όλο το πελοτόν για το ακριβές σημείο στο οποίο θα έκανε την επίθεσή του λίγο πριν τον τερματισμό στο Σεντ Ετιέν (8ο ετάπ)! Έσπασε τα χρονόμετρα στο Πο, αφήνοντας άφωνους τους all-rounders, αλλά και τους ειδικούς.

Έκανε τους Γάλλους να ονειρεύονται, πήρε δίκαια τον τίτλο του πιο μαχητικού αθλητή και έκλεισε τη συμμετοχή του, γνωρίζοντας την αποθέωση στα Ηλύσια Πεδία. Και όλα αυτά, έχοντας μέσα στην ομάδα και σπρίντερ (Βιβιάνι) και αρχηγό για τη γενική (Μας)! Η ποδηλασία χρειάζεται τέτοιους αθλητές και τέτοιες παραστάσεις, η περίπτωση του Αλαφιλίπ ήταν το πιο όμορφο παραμύθι του φετινού Tour, κατά τη γνώμη μου, ακόμα πιο ωραίο και από εκείνο του Μπερνάλ. Και αυτό, γιατί τον Κολομβιανό τον περίμεναν όλοι, δινόταν ως ένα από τα μεγάλα φαβορί, αντίθετα τον Γάλλο δεν τον περίμενε απολύτως κανένας. Ανυπομονούμε να τον δούμε και του χρόνου στο Tour, μετά την περσινή πουά φανέλα και τη φετινή κίτρινη, όλο και κάποια καινούργια πρόκληση θα ανακαλύψει!

– Η MOVISTAR. Ο Ουνθουέ μπορεί να κέρδισε για έκτη φορά τον τίτλο της καλύτερης ομάδας σε Tour, όμως η Movistar δεν ήταν ούτε η καλύτερη ομάδα, αλλά το κυριότερο, δεν ήταν καν ομάδα. Μετά το ρεσιτάλ του Giro και τη μεγάλη νίκη του Ρίτσι Καραπάς, όλα άλλαξαν στη Γαλλία, εκεί όπου οι Ισπανοί θυμήθηκαν τον κακό τους εαυτό, βγάζοντας στην επιφάνεια όλες τις παθογένειες που τους βασανίζουν τα τελευταία χρόνια. Αρχίζουμε με αυτή την ακατανόητη επιμονή στους πολλούς αρχηγούς. Πριν το Tour, ο Κιντάνα δήλωνε απερίφραστα ότι αυτός θα ήταν ο μοναδικός αρχηγός, από τη μεριά του ο Λάντα ξεκαθάριζε ότι θα ήταν συναρχηγός του Νάιρο και τέλος, ο Βαλβέρδε, που υποτίθεται ότι βρέθηκε στη Γαλλία για να “παρουσιάσει” τη φανέλα του παγκόσμιου πρωταθλητή, να δουλέψει για τους δυο αρχηγούς και να κρατήσει τις ισορροπίες σε περίπτωση “σύγκρουσης”, από ένα σημείο και μετά, άρχισε να φέρεται και αυτός σαν αρχηγός.

Η ομάδα διέθετε πολύ καλούς βοηθούς, όπως ο Σολέρ, ο Αμαδόρ και ο Βερόνα, αλλά και αυτοί μπερδεύτηκαν στην πορεία, χωρίς να ξέρουν είτε τί να κάνουν, είτε τί άκριβώς έκαναν και γιατί. Η ασυνεννοησία μέσα στη Movistar έγινε καθημερινότητα, παγιώθηκε ως μια πραγματικότητα που εξελίχθηκε σε μια τεράστια απογοήτευση για τους φίλους της ομάδας. Ας ξεκινήσουμε από τον Κιντάνα. Ο Νάιρο είναι φανερό ότι έχει χάσει την εκρηκτικότητα και τη διάρκεια στις επιθέσεις του, στοιχεία που τον χαρακτήριζαν από το 2013 μέχρι και το 2016. Επίσης είναι φανερό ότι έχει χάσει τη χαρά να κάνει ποδηλασία. Το άγχος, η αβεβαιότητα, οι ατυχίες και οι αποτυχίες της τελευταίας τριετίας, του έχουν στερήσει τον ενθουσιασμό που είχε παλιότερα. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι ο ίδιος ο Ουνθουέ αλλά και οι DS έχουν χάσει τελείως την εμπιστοσύνη τους στον Κολομβιανό, αυτός είναι και ο λόγος που “φορτώνουν” την ομάδα με επιπλέον αρχηγούς, για να έχουν εναλλακτικές λύσεις.

Κανονικά, ο Κιντάνα θα έπρεπε να έχει φύγει από την ομάδα το 2017, αναζητώντας καινούργιο προορισμό και μια πιθανή “αναγέννηση” στην καριέρα του. Όμως τόσο ο ίδιος, όσο και ο Ουνθουέ, στρουθοκαμήλισαν, με αποτέλεσμα όσα είδαμε (και) στο φετινό Tour. Ο Νάιρο γνωρίζουμε πλέον ότι δε θα συνεχίσει στη Movistar και αυτή είναι η καλύτερη επιλογή, αν και άργησε χαρακτηριστικά. Ελπίζουμε και ευχόμαστε να κάνει μια καινούργια αρχή, ένα γενικό restart και να θυμίσει ξανά τον ποδηλάτη που θαυμάσαμε την τριετία 2013-2015, ή αν το προτιμάτε, τον ποδηλάτη που μας εντυπωσίασε στο φετινό βασιλικό ετάπ. Πάμε στον Λάντα, που ήταν φέτος καλύτερος από τον Κιντάνα, άτυχος με την πτώση του στο ετάπ με τις “βεντάλιες”, αλλά και μαθημένος σε ένα ιδιότυπο στιλ αναρχίας όταν αγωνίζεται σε μεγάλους γύρους. Μια μέρα καλή, μια μέρα μέτρια, μια μέρα καταστροφή και αμέσως μετά άντε και πάλι απ’ την αρχή.

Ο Ιντουράιν ίσως στάθηκε κάπως σκληρός μαζί του, όταν μετά την πτώση του, δήλωσε στην As πως “όταν συνέχεια σου συμβαίνουν απρόοπτα, δε φταίει μόνο η ατυχία, αλλά φταις και ο ίδιος”, αλλά πιθανότατα έχει και τα δίκια του. Ο Μίκελ μοιάζει σαν να έχει φτιάξει ένα δικό του, ξεχωριστό σενάριο και το ακολουθεί, χωρίς όμως να υπάρχει σε αυτό ούτε αρχή, ούτε μέση, ούτε τέλος, παρά μόνο το “πάμε και όπου βγει”. Πολύ πιθανό αυτό να συμβαίνει, ακριβώς επειδή κανείς δεν του έχει εμπιστευτεί την απόλυτη αρχηγία, αλλά πάντα είτε είναι βοηθός “πολυτελείας”, είτε είναι αναγκασμένος να μοιραστεί τα γαλόνια με άλλους. Τα πλασαρίσματά του ειδικά στο Tour, είναι πολύ καλά (την τελευταία τριετία 4ος, 7ος & 6ος), όμως πάντα κάτι λείπει για το βήμα παραπάνω. Ίσως και αυτός να χρειάζεται μια αλλαγή (δεν είναι γνωστό ακόμα αν θα φύγει από τη Movistar), όμως πολύ περισσότερο νομίζω ότι έχει την ανάγκη να νιώσει ότι του εμπιστεύονται μια ομάδα σε έναν μεγάλο γύρο χωρίς “μα, μου, σου, του”.

Ας τον κάνουν μοναδικό αρχηγό σε έναν μεγάλο γύρο, να δούμε πώς θα συμπεριφερθεί αγωνιστικά, θεωρώ ότι κάτι τέτοιο θα μας έλυνε πολλές απορίες. Και περνάμε στον Βαλβέρδε. Ο “Μπάλα” είναι γνωστό ότι αποτελεί τη μεγάλη αδυναμία του Ουνθουέ, μην ξεχνάμε άλλωστε ότι βρίσκεται 15 χρόνια στην ομάδα. Ο Εουσέμπιο τον έχει σαν παιδί του και δεν υπάρχει περίπτωση να τον πιέσει ποτέ και για τίποτα. Από την άλλη, είναι και το “χαϊδεμένο” παιδί των Ισπανών φιλάθλων, που τον λατρεύουν. Καλά και ωραία όλα αυτά, αλλά εδώ πλέον έχει αρχίσει να χάνεται όλο το παιχνίδι. Ο Βαλβέρδε πήγε φέτος στο Tour για να δουλέψει για τους Λάντα και Κιντάνα. Όμως ο καλώς εννοούμενος εγωισμός του, δεν τον άφησε να βγάλει τον εαυτό του εκτός γενικής. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν το ατομικό χρονόμετρο. Ενώ όλοι οι βοηθοί της Movistar απλά κοίταξαν να μπουν στο όριο του χρόνου, ο “Μπάλα” τα έδωσε όλα και πέτυχε στον τερματισμό την 14η καλύτερη επίδοση, χάνοντας μόλις 57″ από τον Τόμας.

Αυτό είναι αδικαιολόγητο για έναν βοηθό, όταν μάλιστα ακολουθούν δυο πολύ δύσκολα ετάπ βουνών στα Πυρηναία. Όλα αυτά αποδεικνύονται και από την τελική θέση που πήρε ο Βαλβέρδε στη γενική (9ος). Δεν γίνεται να είσαι βοηθός σε δυο μάλιστα αρχηγούς και να τερματίζεις στη δεκάδα της γενικής, κάτι δεν πάει καλά, κάτι δεν έχει γίνει σωστά. Είμαι από τους θαυμαστές του παγκόσμιου πρωταθλητή, όμως αν ήμουν ο Ουνθουέ, δεν θα τον ξανάπαιρνα σε Γύρο Γαλλίας. Όχι φυσικά για να τον τιμωρήσω, απλά γιατί με την παρουσία του, η ομάδα είναι σαν να αγωνίζεται με έναν βοηθό λιγότερο. Όσα είδαμε φέτος κατά τη διάρκεια του Tour από τη Movistar, ήταν για να τα παρουσιάζουν ως σεμινάριο σε νέες ομάδες με τον τίτλο “όσα δεν πρέπει να κάνετε σε έναν μεγάλο γύρο”. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Την ομάδα να τραβάει μπροστά σαν τρελλή για να κάνει επίθεση ο Κιντάνα και εκείνος να μη λέει ότι δεν είναι καλά; Τον Λάντα να πιάνει το γκρουπάκι του Κιντάνα και εκείνος να μην του δίνει βοήθεια ούτε για πέντε μέτρα; Τις δηλώσεις του Βαλβέρδε εναντίον του Κιντάνα την επόμενη μέρα; Το “οικογενειακό” βίντεο που έστησαν οι τρεις τους 24 ώρες αργότερα για να πείσουν τον κόσμο ότι όλα είναι μέλι-γάλα μεταξύ τους; Την “τιμωρία” του Κιντάνα όταν η ίδια του η ομάδα – και πάλι ακατανόητα – τραβούσε “αίμα” το γκρουπ των φαβορί, τη στιγμή που ο “αρχηγός” τους άγγιζε την εικονική κίτρινη φανέλα, με αποτέλεσμα να του κόψουν τρία λεπτά από το πλεονέκτημά του; Τις εξηγήσεις που έδιναν το ίδιο βράδυ, προσπαθώντας να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα; Ή τον Βαλβέρδε στο 20ο ετάπ, που αντί να δουλέψει για τον Λάντα για να τον βοηθήσει να πάρει το ετάπ, του έκανε επίθεση και τερμάτισε δεύτερος, παίρνοντας και τα μπόνους δευτερόλεπτα από τον καλύτερα πλασαρισμένο αθλητή της ομάδας;

Ό,τι και να πούμε θα είναι λίγο για την “ικανότητα” που έχει αυτή η ομάδα να τρώει τις σάρκες της. Από το ρεσιτάλ του Giro, στην πανωλεθρία του Tour, ούτε δυο μήνες δρόμος. Ας ελπίσουμε ότι το ξεκαθάρισμα που θα γίνει στην ομάδα, θα ωφελήσει τους πάντες. Είναι φανερό ότι χρειάζεται άμεσα αλλαγή στρατηγικής, όχι μόνο στο ρόστερ, αλλά και στα υπόλοιπα πόστα. Οι προπονητές, οι γυμναστές, οι DS, όλοι χρειάζονται πρώτα “ξεσκόνισμα” και κατόπιν συνεννόηση και συνεργασία, αφού είναι γνωστό σε όλους, ότι εκεί μέσα κάνει ο καθένας ό,τι του κατέβει στο κεφάλι, σε τέτοιο σημείο, που είναι να απορεί κανείς πώς κατάφεραν να παρουσιάσουν αυτή την πραγματικά καταπληκτική εικόνα στο Giro. Θα περιμένουμε και εδώ με μεγάλο ενδιαφέρον τις εξελίξεις, τις αναχωρήσεις και τις αφίξεις.

– Ο ΤΙΜΠΟ ΠΙΝΟ (Groupama FDJ). Ο μεγάλος άτυχος της φετινής διοργάνωσης και μέχρι την εγκατάλειψή του, ο κορυφαίος ανηφορίστας του Tour. Ο Πινό βρέθηκε στην καλύτερη κατάσταση της καριέρας του την τελευταία πενταετία και κέρδισε δίκαια τον τίτλο του φαβορί μέσα στον αγώνα. Ήταν ο μόνος που άντεξε την επίθεση του Τόμας στο La Planche des Belles Filles, ο μόνος που μπόρεσε να ακολουθήσει τον Αλαφιλίπ στην επίθεση πριν το Σεντ Ετιέν, αλλά και ένα από τα θύματα του Αλμπί στο ετάπ με τις “βεντάλιες”, όπου έχασε 1.40″. Παρόλα αυτά, δεν απογοητεύτηκε, έκανε ένα πολύ καλό χρονόμετρο (μόλις 35″ πίσω από τον Τόμας) και ξεκίνησε μια εντυπωσιακή αντεπίθεση στα Πυρηναία (με ακούραστο βοηθό του τον Νταβίντ Γκοντί, μια από τις αποκαλύψεις του φετινού Tour). Ήταν εκπληκτικός στο Τουρμαλέ, όπου πήρε τη νίκη και εξίσου πειστικός την επόμενη μέρα στο Πρα ντ’Αλμπίς, όπου πήρε και πάλι – ακόμα περισσότερο – χρόνο από όλους τους διεκδικητές, ανεβαίνοντας στην 4η θέση της γενικής, μόλις 15″ πίσω από τον Τόμας και 3″ πίσω από τον Κράισβαϊκ. Μπαίνοντας στις Άλπεις, στο βασιλικό ετάπ, μας έκανε εντύπωση το ότι δεν ακολούθησε τον Μπερνάλ στην επίθεσή του, χάνοντας 32″ από τον Κολομβιανό.

Πήραμε την απάντηση την επόμενη ημέρα, όταν στα πρώτα χιλιόμετρα της διαδρομής τον είδαμε να πηγαίνει στο αυτοκίνητο του γιατρού, στη συνέχεια να χάνει επαφή από το πελοτόν και λίγο αργότερα να κατεβαίνει από το ποδήλατό του και να εγκαταλείπει τον αγώνα κλαίγοντας με λυγμούς. Αμέσως μετά, έγινε γνωστό από την ομάδα του ότι είχε μυϊκό τραυματισμό στον τετρακέφαλο, κάτι που γνώριζαν μόνο οι συναθλητές του και οι άνθρωποι της Groupama FDJ. Ήταν μια καθοριστική στιγμή στην εξέλιξη του Γύρου, γιατί ο Πινό ήταν μέχρι εκείνη τη στιγμή ο απόλυτος πρωταγωνιστής στα βουνά και είχε θέσει ίσως την πιο σοβαρή υποψηφιότητα για την κίτρινη φανέλα. Δυστυχώς για τέταρτη φορά στην καριέρα του (σε συνολικά επτά συμμετοχές στο Tour), η ατυχία δεν του επέτρεψε να ολοκληρώσει τον αγώνα, ανοίγοντας έτσι διάπλατα τον δρόμο για την επικράτηση των αρχηγών της Ineos, ουσιαστικά χωρίς αντίπαλο από εκεί και μετά. Φυσικά, όπως δήλωσε ο ίδιος, θα επιστρέψει του χρόνου, προσπαθώντας να ξορκίσει την ατυχία που τον κατατρέχει στον Γύρο Γαλλίας.

– Ο ΕΜΑΝΟΥΕΛ ΜΠΟΥΧΜΑΝ (Bora Hansgrohe). Ο Γερμανός ήταν μια από τις ευχάριστες εκπλήξεις αυτού του Γύρου Γαλλίας. Ο Μπούχμαν βρέθηκε σχεδόν πάντα με το γκρουπ των φαβορί στα βουνά, ήταν από τις πιο αθόρυβες αλλά και σταθερές παρουσίες ανάμεσα στους διεκδικητές, δεν έχασε χρόνο στο Αλμπί, έκανε ένα αξιοπρεπές χρονόμετρο και γενικά άφησε τις θετικότερες των εντυπώσεων με την απόδοσή του. Έχασε το βάθρο για μόλις 25″, όμως στα 26 του χρόνια, έχει όλο το χρόνο μπροστά του για να βελτιωθεί ακόμα περισσότερο και να επανέλθει έτοιμος για το επόμενο άλμα. Του έλειψε η βοήθεια στα βουνά, αλλά αυτό είναι κάτι που μπορεί να διορθώσει η Bora Hansgrohe για την επόμενη σεζόν. Αν αποδειχθεί σταθερός στους μεγάλους γύρους, τότε η ομάδα του θα έχει βρει έναν αρχηγό πιο αξιόπιστο από τον Ράφαλ Μάικα.

– Ο ΡΙΓΚΟΜΠΕΡΤΟ ΟΥΡΑΝ (EF). Ο Ρίγκο στάθηκε αξιοπρεπώς στο φετινό Tour, είχε το δεύτερο καλύτερο πλασάρισμα της καριέρας του στον συγκεκριμένο αγώνα (7ος) μετά τη 2η θέση του 2017, όμως δεν κατάφερε να πρωταγωνιστήσει, παρότι η διαδρομή με τις πολλές κορυφές πάνω από τα 2.000 μέτρα ταίριαζε θεωρητικά τουλάχιστον, στα χαρακτηριστικά του. Δεν ήταν σταθερός, αντίθετα είχε αρκετά σκαμπανεβάσματα στην απόδοσή του, έχασε πολύτιμο χρόνο στο Αλμπί, παρά το γεγονός ότι ήταν η ομάδα του εκείνη που ξεκίνησε τις “βεντάλιες”, δεν εκμεταλλεύτηκε το γεγονός ότι έκανε ένα εκπληκτικό χρονόμετρο και απώλεσε τις ελπίδες του για μια παρουσία στο βάθρο στο τελευταίο ετάπ των Πυρηναίων. Τον περιμέναμε πιο επιθετικό στις Άλπεις, όπου απλά περιορίστηκε να ανέβει με τους καλύτερους. Κοντά στα 33 του χρόνια, θα λέγαμε ότι μάλλον δεν θα κερδίσει ποτέ το Tour, αλλά ακόμα και το βάθρο στο μέλλον θα είναι μια πολύ δύσκολη αποστολή.

– Ο ΡΟΜΕΝ ΜΠΑΡΝΤΕ (Ag2r La Mondiale). Η μια από τις δυο γαλλικές ελπίδες (μαζί με τον Πινό) για κατάκτηση του φετινού Tour, εξελίχθηκε σε μια μεγάλη απογοήτευση. Ο αγαπημένος ανηφορίστας των Γάλλων, που τα προηγούμενα πέντε χρόνια είχε συνεχώς μονοψήφια πλασαρίσματα στη γενική (από το 2014 και μετά, 6ος, 9ος, 2ος, 3ος & 6ος), αυτή τη φορά έμεινε πολύ νωρίς εκτός στόχων, αφού έχασε πολύ γρήγορα πολύτιμο χρόνο. Ήταν ο χειρότερος από τους διεκδικητές στο La Planche des Belles Filles και παρά το γεγονός ότι πέρασε αλώβητος το Αλμπί και τις “βεντάλιες”, έκανε ένα κακό χρονόμετρο στο Πο και εξαφανίστηκε τελείως από την “εξίσωση” της γενικής στο Τουρμαλέ, όπου έχασε είκοσι ολόκληρα λεπτά! Στη συνέχεια άλλαξε “τσιπ”, διεκδίκησε την πουά φανέλα και κατάφερε να την κερδίσει, διορθώνοντας κάπως την κακή του εικόνα στον αγώνα. Προφανώς και ήταν ανεξήγητη η αγωνιστική του πτώση, ανεξάρτητα όμως από αυτό, αν δεν βελτιωθεί αρκετά στο χρονόμετρο, δεν πρόκειται να κερδίσει ποτέ το Tour, ενώ και με την παρουσία της νέας γενιάς, θα είναι δύσκολη ακόμα και η είσοδος στο βάθρο.

– Ο ΡΙΤΣΙ ΠΟΡΤ (Trek Segafredo). Ο Τασμανός θα μπορούσαμε να πούμε ότι πέρασε σχεδόν απαρατήρητος στο φετινό Tour. Ξεκίνησε καλά στο La Planche des Belles Filles, όμως βρέθηκε ανάμεσα στα θύματα του Αλμπί. Έκανε ένα πολύ καλό χρονόμετρο (έχασε 31″ από τον Τόμας), αλλά από εκεί και μετά ξεκίνησε η “κατηφόρα”. Δυο λεπτά στο Τουρμαλέ και άλλο ενάμισι στο Πρα ντ’Αλμπίς, τον έβγαλαν εκτός διεκδίκησης του βάθρου. Βγήκε εκτός δεκάδας στο Βαλ Τοράν, όπου έχασε ακόμα έξι λεπτά. Η ουσία είναι ότι ο Πορτ έχασε και την τελευταία ευκαιρία που είχε να διακριθεί στο Tour, δυστυχώς στην πορεία της καριέρας του ως αρχηγός, δεν κατάφερε να πείσει κανέναν και βέβαια η ηλικία του (κοντά στα 35) καθιστά απαγορευτική κάθε ανάλογη προοπτική για το μέλλον.

– Ο ΒΙΝΤΣΕΝΤΣΟ ΝΙΜΠΑΛΙ (Bahrain Merida). Ο “καρχαρίας” είχε δηλώσει πριν ξεκινήσει το Tour, ότι βρισκόταν στη Γαλλία όχι για την κίτρινη φανέλα, αλλά για νίκη σε κάποιο ετάπ. Βέβαια, η απουσία των Φρουμ και Ντιμουλάν δεν μας είχε πείσει για τα λεγόμενά του, όμως αποδείχτηκε ότι ήταν ειλικρινής. Η συσσωρευμένη κούραση από έναν πολύ δύσκολο Γύρο Ιταλίας, δεν άφησε κανένα περιθώριο στον Νίμπαλι να διεκδικήσει κάτι καλό στη γενική. Έτσι, από πολύ νωρίς άρχισε να χάνει χρόνο, στοχεύοντας μια νίκη, η οποία ήρθε με εμφατικό τρόπο στο 20ο ετάπ και το Βαλ Τοράν. Ο Ιταλός βρέθηκε στο ξεκόλλημα, επιτέθηκε, έμεινε μόνος του και για λίγο κατάφερε να κρατηθεί μπροστά από τα φαβορί και να πανηγυρίσει έναν μικρό θρίαμβο για τον ίδιο και την ομάδα του.

– Ο ΑΝΤΑΜ ΓΕΪΤΣ (Mitchelton Scott). Μια ακόμη απογοήτευση από το φετινό Tour. Ο Βρετανός ξεκίνησε καλά την πρώτη εβδομάδα, απέφυγε τις “βεντάλιες” στο Αλμπί, όμως έκανε ένα πολύ κακό χρονόμετρο (έχασε δυο λεπτά από τον Τόμας) και εξαφανίστηκε από το κάδρο των διεκδικητών στο Τουρμαλέ, όπου έχασε σχεδόν επτά λεπτά. Η πολύ κακή αγωνιστική του κατάσταση, επιβεβαιώθηκε απόλυτα την επόμενη μέρα, στο Πρα ντ’Αλμπίς, όπου έχασε άλλα 25 λεπτά! Δεν μπόρεσε να δείξει το παραμικρό, αλλά τουλάχιστον είδε τον αδερφό του, Σάιμον, να κερδίζει δυο ετάπ και την ομάδα του, συνολικά τέσσερα. Θα πρέπει να ξανασκεφτεί αν κάνει για αρχηγός σε μεγάλους γύρους, αφού στους τελευταίους τέσσερις που έχει τρέξει, τα πλασαρίσματά του κυμαίνονται από την 29η μέχρι και την 45η θέση.

– Ο ΓΙΑΚΟΜΠ ΦΟΥΓΚΛΣΑΝΓΚ (Astana). Ένας ακόμη άτυχος του φετινού Tour, αφού αναγκάστηκε να εγκαταλείψει στο 16ο ετάπ, με σπασμένη κλείδα μετά από πτώση. Έχοντας πραγματοποιήσει μια εντυπωσιακή σεζόν από άποψη απόδοσης και αποτελεσμάτων, είχε τοποθετηθεί ανάμεσα στα φαβορί, αλλά έχασε χρόνο και αυτός στο Αλμπί με τις “βεντάλιες”, ενώ ήταν αρκετά μέτριος και στο χρονόμετρο. Στα Πυρηναία έχασε συνολικά τρία λεπτά, δείχνοντας ότι δεν βρισκόταν σε καλή κατάσταση και πριν εγκαταλείψει, βρισκόταν στην 9η θέση, πεντέμισι λεπτά πίσω από τον Αλαφιλίπ. Δεν βλέπω πώς θα μπορέσει να διεκδικήσει νίκη στη γενική μεγάλου γύρου στο μέλλον, βαδίζει προς τα 35 και μην ξεχνάμε ότι στους 13 μεγάλους γύρους που έχει τρέξει, το καλύτερο πλασάρισμά του (και μοναδικό στην πρώτη δεκάδα) ήταν η 7η θέση στο μακρινό Tour του 2013.

– Ο ΝΤΑΝ ΜΑΡΤΙΝ (UAE). Ακόμα μια απογοήτευση του φετινού Tour, όχι γιατί περιμέναμε από τον Ιρλανδό να διεκδικήσει θέση στο βάθρο, αλλά επειδή δεν τον είδαμε καθόλου στα βουνά, εκεί όπου τον είχαμε συνηθίσει να προσφέρει θέαμα και επιθέσεις. Ξεπέρασε με καλό βαθμό το πρώτο δεκαήμερο, πραγματοποίησε ένα κακό χρονόμετρο και εξαφανίστηκε στα Πυρηναία, όπου έχασε συνολικά εννέα λεπτά. Στο βασιλικό ετάπ έχασε μισή ώρα ακόμα, δείχνοντας ότι είχε έρθει στη Γαλλία σε πολύ κακή κατάσταση. Τελικά κατάφερε να τερματίσει τον αγώνα πίσω και από τον Άρου, στη 18η θέση και στα 45.21″ από τον Μπερνάλ. Μακράν η χειρότερη παρουσία του στο Tour την τελευταία τετραετία.

– Ο ΕΝΡΙΚ ΜΑΣ (Deceuninck Quickstep). Και κλείνουμε τις εντυπώσεις μας από τους αρχικούς – θεωρητικούς – διεκδικητές του φετινού Tour, με τον Ενρίκ Μας. Ο 24χρονος Ισπανός, δεύτερος στην περσινή Vuelta, δεν τα κατάφερε στον πρώτο Γύρο Γαλλίας της καριέρας του. Ήδη από το La Planche des Belles Filles, έδειξε ότι δεν βρισκόταν σε καλή κατάσταση και παρά το γεγονός ότι βγήκε αλώβητος από τις “βεντάλιες” του Αλμπί και έκανε ένα πολύ καλό χρονόμετρο για τα χαρακτηριστικά του, κατέρρευσε ολοκληρωτικά στα Πυρηναία, χάνοντας συνολικά 35 λεπτά. Ο ίδιος είπε ότι δεν μπορούσε να εξηγήσει την αγωνιστική του πτώση και μετά το τέλος του γύρου, υποβλήθηκε σε μια σειρά ιατρικών εξετάσεων για να φανεί αν τον ταλαιπώρησε κάποιος ιός. Το σίγουρο είναι ότι η συμμετοχή του ήταν διδακτική για τον ίδιο, έτσι κι αλλιώς, έχει όλο το μέλλον μπροστά του. Θα περιμένουμε με μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε αν θα πάει στη Movistar ή θα παραμείνει στην Deceuninck Quickstep.

Ποιιοι αθλητές μας εντυπωσίασαν

Πέραν των προαναφερθέντων, αξίζει νομίζω, να αναφερθούμε σε κάποιους ακόμα ποδηλάτες, που μπορεί να μην αγωνίστηκαν για τη γενική, αλλά μας πρόσφεραν θέαμα και σημαντικές στιγμές μέσα στην εξέλιξη του φετινού Tour. Ξεκινάμε από τον Πέτερ Σάγκαν (Bora Hansgrohe), που έφτασε στις επτά κατακτήσεις της πράσινης φανέλας, καταρρίπτοντας το ρεκόρ του Έρικ Τσάμπελ. Ο Σλοβάκος κέρδισε το ετάπ στο Κόλμαρ, ήταν και πάλι ο μεγάλος σταρ του αγώνα και απομένει να δούμε πού θα αφήσει το ρεκόρ της βαθμολογίας των πόντων, όταν σταματήσει την καριέρα του. Εντυπωσιακός ήταν ο Τόμας ντε Γκεντ (Lotto Soudal), ένας αθλητής που νιώθει πιο άνετα μπροστά από το πελοτόν, παρά μέσα σε αυτό. Με ατελείωτες επιθέσεις, πέτυχε τον στόχο του, παίρνοντας μια μεγάλη νίκη στο Σεν Ετιέν. Από τους σπρίντερ, φυσικά ο κορυφαίος ήταν ο Κάλεμπ Γιούαν (Lotto Soudal). Ο Αυστραλός “pocker rocket” ήταν να πάρει μπροστά, αφού πέτυχε την πρώτη του νίκη, παρουσιάστηκε ασταμάτητος, κέρδισε δυο ακόμα σπριντ, έγινε ο πολυνίκης αθλητής της φετινής διοργάνωσης, συμπλήρωσε νίκες και στους τρεις μεγάλους γύρους και όλα αυτά στο παρθενικό του Tour.

Ο Βάουτ Βαν Άερτ (Jumbo Visma) πήρε μια μεγάλη νίκη στο Αλμπί, εντυπωσίασε σε όλα τα τερέν στον παρθενικό του μεγάλο γύρο και παρά το γεγονός ότι είχε πτώση και εγκατέλειψε, άφησε μεγάλες υποσχέσεις για το μέλλον. Ο Σάιμον Γέιτς (Mitchelton Scott) έσωσε σε μεγάλο βαθμό το Tour της ομάδας του, με τις δυο εντυπωσιακές νίκες που πήρε στα Πυρηναία και ίσως να είχε πάρει μια ακόμα, αν δεν είχε ουδετεροποιηθεί το 19ο ετάπ. Σαφώς πιο αξιόπιστος από τον αδερφό του. Πολύ σημαντική ήταν και η νίκη του Ματέο Τρεντίν (Mitchelton Scott) στο Γκαπ μέσα από το ξεκόλλημα. Ο Ιταλός είναι πραγματική εγγύηση σε τέτοιου είδους ετάπ. Από τους βοηθούς ξεχωρίσαμε τον 24χρονο Κάσπερ Άσγκρεν (Deceuninck Quickstep), έναν καταπληκτικό εργάτη με πολύ μέλλον, τον Νταβίντ Γκοντί (Groupama FDJ), τον μόλις 22 ετών φύλακα άγγελο του Πινό στα βουνά, τον 25χρονο Μαρκ Σολέρ (Movistar), πραγματικά υπέροχο σε όλα τα βουνά και τον 23χρονο Λάουρενς Ντε Πλους (Jumbo Visma), έναν ακόμα “πιτσιρικά” που εντυπωσίασε στις ανηφόρες. Κλείνουμε με τη μεγάλη νίκη του Ντίλαν Τέουνς (Bahrain Merida) στην κορυφή του La Planche des Belles Filles, που προήλθε από το ξεκόλλημα και την κίτρινη φανέλα που πήρε στην κατοχή του στο ίδιο ετάπ, ο δεύτερος στον τερματισμό, Τζούλιο Τσικόνε (Trek Segafredo). Α, και μια εύφημο μνεία στον Γουόρεν Μπαργκίλ (Arkéa Samsic), που προσπάθησε για το καλύτερο, έδειξε στοιχεία επιστροφής στον προπέρσινο καλό εαυτό του και τερμάτισε μέσα στην πρώτη δεκάδα της γενικής.

Οι νικητές των 21 ετάπ του Γύρου Γαλλίας 2019

01. Brussels – Brussels / Mike Teunissen (Jumbo Visma)

02. Brussels – Brussels Atomium / Jumbo Visma

03. Binche – Épernay / Julian Alaphilippe (Deckeuninck Quickstep)

04. Reims – Nancy / Elia Viviani (Deckeuninck Quickstep)

05. Saint Dié des Vosges – Colmar / Peter Sagan (Bora Hansgrohe)

06. Mulhouse – La Planche des Belles Filles / Dylan Teuns (Bahrain Merida)

07. Belfort – Chalon sur Saone / Dylan Groenewegen (Jumbo Visma)

08. Macon – Saint Etienne / Thomas de Gendt (Lotto Soudal)

09. Saint Etienne – Brioude / Daryl Impey (Mitchelton Scott)

10. Saint Flour – Albi / Wout Van Aert (Jumbo Visma)

11. Albi – Toulouse / Caleb Ewan (Lotto Soudal)

12. Toulouse – Bagnéres de Bigorre / Simon Yates (Mitchelton Scott)

13. Pau – Pau / Julian Alaphilippe (Deckeuninck Quickstep)

14. Tarbes – Col du Tourmalet / Thibaut Pinot (Groupama FDJ)

15. Limoux – Foix / Simon Yates (Mitchelton Scott)

16. Nimes – Nimes / Caleb Ewan (Lotto Soudal)

17. Pont du Gard – Gap / Matteo Trentin (Mitchelton Scott)

18. Embrun – Valloire / Nairo Quintana (Movistar)

19. Saint Jean de Maurienne – Col de l’Iseran / Χωρίς νικητή

20. Albertville – Val Thorens / Vincenzo Nibali (Bahrain Merida)

21. Rambouillet – Paris / Caleb Ewan (Lotto Soudal)

Κατατάξεις και βαθμολογίες του Γύρου Γαλλίας 2019

– ΤΕΛΙΚΗ ΓΕΝΙΚΗ ΚΑΤΑΤΑΞΗ (ΚΙΤΡΙΝΗ ΦΑΝΕΛΑ):

01.  Egan Bernal (Ineos)  82:57:00″

02.  Geraint Thomas (Ineos)  +1:11″

03.  Steven Kruijswijk (Jumbo Visma)  +1:31″

04.  Emanuel Buchmann (Bora Hansgrohe)  +1:56″

05.  Julian Alaphilippe (Deceuninck Quickstep)  +4:05″

06.  Mikel Landa (Movistar)  +4:23″

07.  Rigoberto Urán (Education First)  +5:15″

08.  Nairo Quintana (Movistar)  +5:30″

09.  Alejandro Valverde (Movistar)  +6:12″

10.  Warren Barguil (Arkéa Samsic)  +7:32″

– ΤΕΛΙΚΗ ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ ΠΟΝΤΩΝ (ΠΡΑΣΙΝΗ ΦΑΝΕΛΑ):

1.  Peter Sagan (Bora Hansgrohe) 316

2.  Caleb Ewan (Lotto Soudal) 248

3.  Elia Viviani (Deceuninck Quickstep) 224

– ΤΕΛΙΚΗ ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ ΒΟΥΝΩΝ (ΠΟΥΑ ΦΑΝΕΛΑ):

1.  Romain Bardet (Ag2r La Mondiale) 86

2.  Egan Bernal (Ineos) 78

3.  Tim Wellens (Lotto Soudal) 75

– ΤΕΛΙΚΗ ΚΑΤΑΤΑΞΗ ΚΑΛΥΤΕΡΟΥ ΝΕΟΥ ΑΘΛΗΤΗ (ΛΕΥΚΗ ΦΑΝΕΛΑ):

1.  Egan Bernal (Ineos) 82:57:00″

2.  David Gaudu (Groupama FDJ) +23:58″

3.  Enric Mas (Deceuninck Quickstep) +58:20″

– ΤΕΛΙΚΗ ΟΜΑΔΙΚΗ ΚΑΤΑΤΑΞΗ:

1.  Movistar  248:58:15″

2.  Trek Segafredo  +47:54″

3.  Ineos  +57:52″