Τσάβι, το αντίο ενός μαέστρου
Ο Τσάβι έπαιξε πριν δέκα μέρες (20/5) το τελευταίο του επίσημο παιχνίδι με την Αλ Σαντ και ολοκλήρωσε την πορεία του ως παίκτης. Ποια ήταν όμως τα πρώτα ποδοσφαιρικά του βήματα; Το Contra.gr θυμάται σήμερα το ξεκίνημα της καριέρας του πιο εγκεφαλικού χαφ που μας χάρισε ο 21ος αιώνας.
Ο Τσάβι Ερνάντεθ υπήρξε ένα δώρο για όλους μας. Για τους φιλάθλους, για τους συμπαίκτες του, για τους προπονητές του, για το ποδόσφαιρο το ίδιο. Υπήρξε παράδειγμα, στιλ, σημείο αναφοράς για την Μπαρτσελόνα, την Εθνική Ισπανίας και το άθλημα σε παγκόσμια κλίμακα. Κανείς άλλος χαφ δεν μπόρεσε να προσφέρει και να φτιάξει τόση μαγεία, είτε κρύβοντας τη μπάλα, είτε στέλνοντάς την στον χώρο. Η περίφημη “pelopina” του θα μας λείψει. Όπως θα μας λείψουν η μοναδική του αίσθηση του χώρου και η ταχύτητα της σκέψης του.
Με τον Τσάβι στο κέντρο, κανείς συμπαίκτης του δεν ένιωσε αμέτοχος στο παιχνίδι και κανένας αντίπαλος δεν μπόρεσε ποτέ να συγκριθεί μαζί του στη μαεστρία με την οποία κατεύθυνε τον ρυθμό: λέντο, αντάτζιο, μοντεράτο, αλέγκρο, πρέστο. Ο ιδιοφυής διευθυντής σε δυο από τις μεγαλύτερες ορχήστρες όλων των εποχών: των “μπλαουγκράνα” και της “Roja”. Σήμερα, δέκα 24ωρα μετά το τελευταίο του επίσημο παιχνίδι με την Αλ Σαντ, αντί να αναφερθώ στους τίτλους και τις διακρίσεις του, προτίμησα να γυρίσω πίσω στον χρόνο και να γράψω για το ξεκίνημα αυτής της τεράστιας καριέρας.
Να φτιάξω ένα μικρό αφιέρωμα για τα πρώτα βήματα μιας θαυμαστής όσο και μοναδικής πορείας. Η Τεράσα, η Μασία, η Μπάρτσα Β και το ντεμπούτο με την πρώτη ομάδα των “μπλαουγκράνα” από τη μία, οι πρώτες συμμετοχές στην Εθνική Ισπανίας, η U17 και το Μουντιάλ U20 από την άλλη. Για να θυμηθούμε πώς άρχισε να δημιουργεί τον μύθο του ο πιο ευφυής και δημιουργικός παίκτης της τελευταίας εικοσαετίας.
Ο Τσάβι γεννήθηκε πριν 39 χρόνια, τον Γενάρη του 1980, στην Τεράσα, μια πόλη ανάμεσα στη Βαρκελώνη και τα ισπανο-γαλλικά σύνορα. Η αγάπη του για το ποδόσφαιρο “χτίστηκε” πολύ εύκολα από νωρίς, μέσα στο σπίτι, αφού ο πατέρας του, Χοακίν Ερνάντεθ, ήταν και αυτός στα νιάτα του ποδοσφαιριστής, έχοντας περάσει μάλιστα και από την Πριμέρα Ντιβισιόν, παίζοντας με την Sabadell FC. Οι σκάουτ της Μπαρτσελόνα, Οριόλ Τορτ (διευθυντής τότε της Μασία) και Αντόνιο Καρμόνα, δεν άργησαν να ανακαλύψουν αυτό το ακατέργαστο διαμάντι και επί έξι μήνες προσπαθούσαν να πείσουν τον πατέρα του να δώσει την άδεια, ώστε ο Τσάβι να περάσει από τεστ στις εγκαταστάσεις των “μπλαουγκράνα”.
Η πρώτη επαφή με τη Μασία
“Είναι ακόμα μικρός” επέμενε ο μπαμπάς Χοακίν, αλλά τελικά ενέδωσε στην επιμονή των ανθρώπων της Μπάρτσα. Έτσι λοιπόν, ο πιτσιρικάς που προοριζόταν να γίνει ο μεγαλύτερος δημιουργικός χαφ της γενιάς του, πέρασε για πρώτη φορά την πόρτα της Μασία, έχοντας μόλις κλείσει τα δέκα του χρόνια. Στα βοηθητικά γήπεδα του Mini Estadi, ο Τσάβι και οι συμπαίκτες του από τα φυτώρια της Unió Jabac i Terassa, έπαιξαν στο διπλό που είχαν οργανώσει οι προπονητές των ακαδημιών. Αυτό που δεν γνώριζε ο Τσάβι, ήταν πως ήταν προαποφασισμένο ότι θα τον έπαιρναν στη Μασία. Όλο το σκηνικό με το τεστ ήταν “στημένο”, αλλά δεν το είπαν στον μικρό, ο οποίος πάντως πήρε πολύ σοβαρά τον ρόλο του, πετυχαίνοντας τρία γκολ.
Λίγους μήνες αργότερα έγινε και επίσημα μέλος της ομάδας των Παμπαίδων (Alevín A) της Μπαρτσελόνα. Από πολύ νωρίς, οι εκθέσεις των τεχνικών για την εξέλιξη του Τσάβι, ήταν γεμάτες από αναφορές στο πολύπλευρο ταλέντο του, όλες όμως κατέληγαν στην εκπληκτική ικανότητα ενός δεκάχρονου να μοιράζει τόσο σωστά τη μπάλα με πάσες ακριβείας. Συμπλήρωναν ότι θα έπρεπε να βελτιώσει το αριστερό του πόδι, μένοντας πάντως εντυπωσιασμένοι από την προσωπικότητα του μικρού μέσα στο γήπεδο. Όλοι στη Μασία μιλούσαν για την “άριστη καθοδήγηση” των συμπαικτών του στη διάρκεια του παιχνιδιού, αλλά και για την ικανότητά του να “προστατεύει” τη μπάλα και να “μην τη χάνει σχεδόν ποτέ”.
Υψηλό βαθμό του έδιναν και για την μοναδική του αίσθηση στο να εφαρμόζει την τακτική των προπονητών του στον αγωνιστικό χώρο, όπως και το ότι είχε το ένστικτο να βρίσκεται στη θέση που έπρεπε, όταν έπρεπε. Βλέποντάς το πλέον στο βάθος του χρόνου, οι τότε προπονητές του, περιέγραφαν ήδη τον Τσάβι που απολαύσαμε την τελευταία εικοσαετία στα γήπεδα. Από την άλλη βέβαια, δεν ήταν όλα “άριστα” στον πιτσιρικά. Σε μια έκθεση του 1990 διαβάζουμε: “Τρέχει με τις φτέρνες, κάτι που του αφαιρεί ταχύτητα και τον εμποδίζει στην επιτάχυνση. Τού λείπει ακόμα πολλή δουλειά για να αποκτήσει περισσότερη ευκαμψία, όπως επίσης και μεγαλύτερη ταχύτητα στις κινήσεις του”.
Η εξέλιξη του Τσάβι τα πρώτα χρόνια του στην Μασία ήταν ραγδαία. Ανέβηκε τρεις κατηγορίες μέσα σε μία τριετία και το 1993 βρέθηκε στους Παίδες (Infantil A), όπου συνάντησε τον Τζουάν Βιλά, τον άνθρωπο που υπήρξε θεμελιώδης στην ποδοσφαιρική του καριέρα. Οι δυο τους ανέπτυξαν μια ιδιαίτερη σχέση μαθητή – δάσκαλου και μια φιλιά που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Ο Βιλά δίδαξε τα πάντα στον Τσάβι, αυτός του έμαθε όσα βλέπουμε εδώ και χρόνια μέσα στο γήπεδο. Του έβαζε τις φωνές, όταν οι μακρινές πάσες έπαιρναν ύψος, λέγοντάς του ότι η μπάλα έπρεπε να κινείται “τρία δάχτυλα πάνω από το χορτάρι”, και τον χειροκροτούσε για τον άμεσο και ακριβή τρόπο με τον οποίο συνδυαζόταν με τους συμπαίκτες του: “Έχεις καλή επαφή με το τόπι” συνήθιζε να του λέει.
Οι δυο τους συνεργάστηκαν για τέσσερα χρόνια, από την Infantil A μέχρι και την Juvenil A (την ομάδα των Εφήβων) και μοιράστηκαν πολλές αξέχαστες στιγμές. “Ήταν η μεγάλη μου αδυναμία”, παραδέχεται ο Βιλά, ενώ ο Τσάβι επιστρέφει το κομπλιμέντο χαρακτηρίζοντάς τον ως “τον δεύτερο ποδοσφαιρικό πατέρα του, μετά τον κανονικό, τον Χοακίν”. Μια από τις σημαντικότερες συμβουλές που έδωσε ο Βιλά στον μικρό, ήταν να παρακολουθεί σχολαστικά τις κινήσεις στο γήπεδο, του τότε οργανωτή της πρώτης ομάδας, Πεπ Γουαρδιόλα. Εκείνη την εποχή, όλοι οι πιτσιρικάδες που έπαιζαν στη θέση του χαφ στη Μασία, προσπαθούσαν να μιμηθούν δυο παίκτες, τον Γουαρδιόλα και τον Γκιγέρμο Αμόρ.
Και ο Τσάβι, παράδειγμα πειθαρχίας και υπακοής, έκανε αυτό ακριβώς που του ζήτησε ο προπονητής του. Κάθε Σαββατοκύριακο καθόταν είτε στην εξέδρα του “Καμπ Νόου”, είτε μπροστά στην τηλεόραση για να δει προσεκτικά και να “απορροφήσει” όσα έκανε το “4” των “μπλαουγκράνα”. Του έγινε τόσο μεγάλη εμμονή, που άρχισε να αντιγράφει σε βιντεοκασέτες παιχνίδια από την εποχή της Dream Team, έτσι ώστε να μη χάσει την παραμικρή λεπτομέρεια από τον Πεπ που “έμοιαζε να κινείται αιθέρια πάνω στο χορτάρι και να οδηγεί την ομάδα στον ρυθμό που εκείνος επέλεγε”. Κάπως έτσι άρχισε να δημιουργείται ένας καινούργιος “Πεπ”, με τα δικά του όμως χαρακτηριστικά, τη δική του προσωπικότητα και τις δικές του φιλοδοξίες.
Η Barca B και η “Quinta del Troya”
Μετά την τετραετία δίπλα στον Βιλά, ο Τσάβι πήρε “προαγωγή” για τη Μπαρτσελόνα Β. Έναν χρόνο αργότερα, το 1998, όταν ο νεαρός “μαέστρος” έκανε πλέον το ντεμπούτο του με την πρώτη ομάδα, η δουλειά του προπονητή του στους Παίδες και τους Έφηβους, φάνηκε στην πραγματική της διάσταση. “Θα φτάσει στην πρώτη ομάδα”. Αυτές ήταν οι προφητικές λέξεις που είχε γράψει το 1995 ο Τζουάν Βιλά σε μια έκθεση αξιολόγησης για τον 15χρονο Τσάβι, όταν αγωνιζόταν στην κατηγορία των Cadetes (μετά την Infantil και πριν την Juvenil). Λίγους μήνες νωρίτερα, ένα απόγευμα, ο ίδιος ο Γουαρδιόλα είχε επισκεφθεί την προπόνηση των μικρών. Ο λόγος έγινε γνωστός από τον ίδιο τον Πεπ αρκετά χρόνια αργότερα: “Ήθελα να δω από κοντά αυτόν τον πιτσιρικά, για τον οποίο όλοι έλεγαν ότι θα γινόταν ο διάδοχός μου”.
Αμέσως μετά την προπόνηση, ο Γουαρδιόλα πλησίασε τον Βιλά και του είπε: “Έχεις δίκιο, ο μικρός είναι εκπληκτικός, σε τέσσερα χρόνια θα μου έχει πάρει τη θέση”. Μια ακόμα “προφητεία” που επίσης βγήκε σωστή, αφού ο Τσάβι άφησε το 1999 την Μπάρτσα Β και έγινε βασικός στην πρώτη ομάδα! Στους Cadetes δημιουργήθηκαν και οι πρώτες δυνατές φιλίες. Υπήρχε μια εξάδα που ήταν γνωστή με την ονομασία “La quinta del Troya”, δηλαδή “η σειρά της Τροίας”, επειδή ένα από τα μέλη της, ο Αντόνιο Ιδάλγο, όπως τουλάχιστον υποστήριζαν οι υπόλοιποι, είχε μεγάλο στόμα και τον φώναζαν “άλογο”! Αλλά ούτε και ο Τσάβι γλύτωσε το παρατσούκλι. Ήταν ο “Παέγιας” (!!!), επειδή το πρόσωπό του ήταν γεμάτο σπυράκια από την εφηβική ακμή.
Οι υπόλοιποι τέσσερις “Τρώες” ήταν οι Σέρχιο Μπερμούδο, Νταβίδ Πρατς, Σέρχιο Γκαρθία και Αντόνιο Λόμπο. Και οι έξι της “quinta del Troya” προχώρησαν μαζί στο Juvenil A και υπό την καθοδήγηση του Βιλά, πήραν το πρωτάθλημα πετυχαίνοντας 143 τέρματα, επίδοση που μέχρι σήμερα παραμένει ως απόλυτο ρεκόρ σε όλες τις επίσημες κατηγορίες του ισπανικού ποδοσφαίρου! Εκείνη η σεζόν πάντως, είχε απ’ όλα, αφού ο Τσάβι και οι συμπαίκτες του δεν μπόρεσαν να κατακτήσουν το νταμπλ, χάνοντας το Κύπελλο στον τελικό του Copa del Rey από τη Σεβίγια στην Φουενλαμπράδα. Μια ήττα που γρήγορα ξεχάστηκε από τον Τσάβι, γιατί λίγες μέρες αργότερα, ο Τζόρντι Γκονθάλβο, του ανακοίνωσε ότι θα τον έπαιρνε μαζί του στη Μπαρτσελόνα Β.
Και ήταν σε εκείνη, την πρώτη του σεζόν στη δεύτερη ομάδα του συλλόγου (1997/98), που ήρθε ένας ακόμα θρίαμβος, ο μεγαλύτερος στην μέχρι τότε καριέρα του νεαρού “μαέστρου”. Η Μπάρτσα Β τερμάτισε πρώτη στον όμιλό της και μαζί με τις Ρεάλ Μαδρίτης Β, Κάντιθ και Κουλτουράλ Λεονέσα, σχημάτισε τον όμιλο των play-off για την άνοδο στη Σεγούντα Ντιβισιόν. Οι δυο “αιώνιες” αντίπαλοι προκρίθηκαν στον διπλό clásico-τελικό που θα έδινε το ένα και μοναδικό εισιτήριο για την πιο πάνω κατηγορία, με τους “μερένγκες” να έχουν πλεονέκτημα ενός βαθμού. Κάτι που σήμαινε ότι αν η Ρεάλ κέρδιζε το πρώτο ματς στο “Mini Estadi”, αυτόματα θα έπαιρνε και την άνοδο.
Οι παίκτες της Μπάρτσα Β είχαν τότε το παρατσούκλι “pelopos”, το οποίο σημαίνει τρίχα από μια πολύ συγκεκριμένη περιοχή μπροστά και στο κέντρο, ας πούμε, του σώματος! Τελικά, με τα χρόνια, το “pelopo” έμεινε παρατσούκλι αποκλειστικά του Τσάβι. Οι “πελόπος” λοιπόν, πριν το ματς με τη Ρεάλ, έδωσαν όρκο νίκης και τον κράτησαν. Στο ημίχρονο είχε ήδη διαμορφωθεί το τελικό σκορ, 5-0! Στη ρεβάνς, στο “Μπερναμπέου”, είχαν το περιθώριο της ισοπαλίας, όμως κέρδισαν και εκεί (0-2), μπροστά στον προπονητή της πρώτης ομάδας, Λουίς Φαν Χάαλ που είχε δώσει το παρών για να παρακολουθήσει τα ανερχόμενα “αστεράκια” της Β και κυρίως τον Τσάβι, και ανέβηκαν πανηγυρικά στην Segunda División.
Ντεμπούτο με γκολ στην FC Barcelona!
Απέμενε πλέον ένα μόνο σκαλοπάτι, το μεγαλύτερο, η είσοδος στην πρώτη ομάδα. Ο Τσάβι από όταν μπήκε στη Μασία, έβλεπε πολύ συχνά τον ίδιο εφιάλτη: Τη στιγμή που έκανε το ντεμπούτο του με τους “μεγάλους”, συρρικνώνονταν τα πόδια του, έχανε την ισορροπία του και τού ήταν αδύνατο να δώσει έστω και μία σωστή πάσα!!! Στις 18 Αυγούστου του 1998 τού δόθηκε για πρώτη φορά η ευκαιρία να διαπιστώσει αν ο εφιάλτης θα γινόταν πραγματικότητα. “Está preparado para jugar? Tú mañana jugar”! Είσαι έτοιμος για να παίξεις; Εσύ αύριο παίζει”, ήταν τα “ινδιάνικα” ισπανικά του Λουίς Φαν Χάαλ, 24 ώρες νωρίτερα, όταν φώναξε τον Τσάβι στο δωμάτιό του στο ξενοδοχείο της Μαγιόρκα, για να του το ανακοινώσει.
Με τους Γουαρδιόλα και Θελάδες τραυματίες, ο Ολλανδός αποφάσισε να δώσει την ευθύνη του κέντρου στον 18χρονο της Β’ ομάδας. Ήταν το πρώτο ματς του ισπανικού Σούπερ Καπ με αντίπαλο την Μαγιόρκα του Κούπερ, αλλά και των Αριέλ Ιμπαγάσα και Ντάνι Γκαρθία Λάρα. Ο Τσάβι μπήκε στο γήπεδο για πρώτη φορά ως βασικός με την πρώτη ομάδα σε επίσημο παιχνίδι, έχοντας συμπαίκτες, ανάμεσα σε άλλους, τους Ζιοβάνι και Ριβάλντο! Αντί να βγει αληθινός ο εφιάλτης, το ντεμπούτο έγινε ονειρικό, τουλάχιστον για τον ίδιο. Με το 0-0 να παραμένει και ενώ το ματς βρισκόταν στο 18′ του πρώτου ημιχρόνου, η Μπαρτσελόνα κέρδισε κόρνερ.
Η μπάλα έφτασε στο πρώτο δοκάρι του Ρόα, ο Ζιοβάνι την έστειλε με κεφαλιά προς τα πίσω, ο Λουίς Ενρίκε την επανέφερε με τακουνάκι μέσα στην περιοχή, ο Ναδάλ την έστρωσε προς το ύψος του ημικύκλιου και ο Τσάβι με ένα εκπληκτικό πλασέ την έστειλε συστημένη στο “γάμα” της αντίπαλης εστίας, ανοίγοντας το σκορ (κεντρική φωτογραφία). Μπορεί στη συνέχεια ο Ντάνι να ισοφάρισε και ο Γιόβαν Στάνκοβιτς να έδωσε τη νίκη στους “νησιώτες”, όμως εκείνο το βράδυ, στην Πάλμα δε Μαγιόρκα, “γεννήθηκε” ένας μύθος που ολοκληρώθηκε εικοσιένα χρόνια αργότερα. Ο ίδιος ο Τσάβι θυμάται εκείνα τα πρώτα του χρόνια στη Μπαρτσελόνα, από την ημέρα που δεκάχρονο παιδάκι πέρασε για πρώτη φορά την πόρτα της Μασία, μέχρι το πρώτο του παιχνίδι με την πρώτη ομάδα, με αυτά τα λόγια: “Όλα εξηγούνται με την καρδιά και μέσα από τα πιο βαθιά συναισθήματα, γιατί κανείς δεν πρέπει να ξεχνά ότι η Μπάρτσα είναι αυτό: ένα συναίσθημα που μας ενώνει όλους”.
Και συνεχίζει ο μαέστρος: “Ποτέ δεν θα ξεχάσω ότι χάρη στην Μπάρτσα μπόρεσα να χαρίσω στην μητέρα μου το πρώτο μου δώρο, ότι χάρη στον Τζουάν Βιλά έμαθα τη σημασία της λέξης ποδοσφαιριστής, ότι χάρη στην Quinta del Troya μπόρεσα να απολαύσω το ποδόσφαιρο και έξω από το γήπεδο, ότι χάρη στους Οριόλ Τορτ και Αντόνιο Καρμόνα μπόρεσα να μπω στη Μπάρτσα και τέλος, ότι χάρη στους γονείς μου, νιώθω τέτοιο πάθος για το ποδόσφαιρο, που κάποιες φορές ούτε εγώ ο ίδιος δεν μπορώ να το μετρήσω”. Δεν θα μπορούσε να λείψει και η αναφορά για την Μασία: “Νιώθω προνομιούχος που υπήρξα μέλος αυτής της σχολής του ποδοσφαίρου, από την οποία βγήκαν τόσοι και τόσο καλοί παίκτες. Θεωρώ τιμή μου το ότι είμαι ένας από αυτούς τους ποδοσφαιριστές που βρέθηκαν τόσα πολλά χρόνια στην πρώτη ομάδα και είμαι τυχερός που έζησα τόσες πρωτόγνωρες εμπειρίες και που μπόρεσα να προσθέσω ταπεινά το δικό μου μικρό λιθαράκι, έτσι ώστε η Μασία να γίνει το παράδειγμα για τις ποδοσφαιρικές ακαδημίες σε όλο τον κόσμο”.
Εδώ να συμπληρώσουμε ότι ο Τσάβι δεν υπήρξε μόνιμος ένοικος της Μασία, όπως για παράδειγμα ο Πουγιόλ ή ο Ινιέστα, που έμειναν αρκετά χρόνια στον ξενώνα. Τη χρονιά που μπήκε στην ακαδημία, η Μπαρτσελόνα ξεκίνησε τη λειτουργία μιας υπηρεσίας ταξί για όλους εκείνους τους παίκτες που έμεναν στα περίχωρα της Βαρκελώνης, έτσι ώστε να κοιμούνται στα σπίτια τους τα βράδια και να μπορούν να φτάνουν χωρίς προβλήματα στις πρωινές προπονήσεις. Όπως διηγείται ο ίδιος, η μοναδική “σοβαρή” του σχέση με την Μασία εκείνη την περίοδο, ήταν η ώρα του φαγητού, αφού πολύ συχνά πήγαινε στο εστιατόριο για να μη χάσει τα μακαρόνια που τόσο πολύ τα αποθέωνε ο Γκάμπρι και τα οποία ήταν τίγκα στο κρέας και την ντομάτα!
Το ξεκίνημα στην Εθνική και το Μουντιάλ U20
Είδαμε ποια ήταν η πορεία του Τσάβι από την Τεράσα μέχρι και την πρώτη ομάδα των “μπλαουγκράνα”. Ας γυρίσουμε τώρα ξανά λίγο πίσω, στο 1997, για να ανοίξουμε το δεύτερο μεγάλο κεφάλαιο της καριέρας του, εκείνο της Εθνικής Ισπανίας, που υπήρξε το ίδιο πετυχημένο σε προσφορά και τίτλους. Ήταν ο Χουάν Σαντιστέμπαν, η μεγάλη παλιά δόξα της Ρεάλ Μαδρίτης, που αργότερα έγινε από τους πιο πετυχημένους προπονητές στις μικρές Εθνικές της Ισπανίας, εκείνος που έδωσε στον Τσάβι για πρώτη φορά τη φανέλα με το εθνόσημο. Λίγο πριν ξεκινήσει την πρώτη του σεζόν με τη Μπαρτσελόνα Β, ο 17χρονος ταξίδεψε τον Σεπτέμβριο του 1997 στην Αίγυπτο με την αποστολή της Ισπανίας για να αγωνιστεί στο Μουντιάλ U17.
Εκεί γνωρίστηκε με τον Ίκερ Κασίγιας και μεταξύ τους ξεκίνησε μια φιλία που άντεξε στο χρόνο, χωρίς να επηρεαστεί στο παραμικρό από την παραδοσιακή αντιπαλότητα των συλλόγων τους. Ο Τσάβι έκανε το ντεμπούτο του στη νίκη της Rojita με 3-2 επί του Μεξικού και έφτασε τις 5 συμμετοχές στη διοργάνωση, όπου η Ισπανία κατέλαβε την τρίτη θέση νικώντας 2-1 τη Γερμανία στον μικρό τελικό. Δυο χρόνια αργότερα, τον Απρίλιο του 1999, αυτή τη φορά με τον Ινιάκι Σάεθ στον πάγκο της, η Ισπανία ταξίδεψε στη Νιγηρία για να πάρει μέρος στο Μουντιάλ U20. Στην ομάδα υπήρχαν, εκτός από τον Τσάβι, οι Ίκερ Κασίγιας, Ντάνι Αρανθουμπία, Πάμπλο Ορμπάιθ (αρχηγός), Κάρλος Μαρτσένα, Γκάμπρι και Φραν Γέστε.
Πολλοί μεγάλοι παίκτες είχαν έρθει για να παίξουν στο τουρνουά. Η Αργεντινή είχε τους Καμπιάσο, Ντούσερ, Γκάμπι Μιλίτο και τον “δικό μας” Λουτσιάνο Γκαλέτι. Η Παραγουάη τον Ρόκε Σάντα Κρους. Το Μεξικό τον Ραφαέλ Μάρκες. Η Ουρουγουάη τους Φορλάν και Τσεβαντόν. Η Πορτογαλία τον Σιμάο Σαμπρόζα. Το Μάλι τον Μαχαμαντού Ντιαρά και τον Σεϊντού Κεϊτά που βγήκε καλύτερος παίκτης της διοργάνωσης. Και τέλος, η Βραζιλία, τον Ροναλντίνιο, τον Φάμπιο Αουρέλιο, τον Έντου, τον Ματουζαλέμ και τον Φερνάντο Μπαϊάνο. Η Ισπανία αντιμετώπισε στον πρώτο αγώνα της τη “σελεσάο” και νίκησε 2-0 με ισάριθμα γκολ του Γκάμπρι.
Διηγείται ο Τσάβι: “Ήταν ένα πραγματικό τουρνουά, με ομίλους, φάση των “16”, προημιτελικά, ημιτελικούς και τελικό. Θυμάμαι, εκείνο το βράδυ, μετά τη νίκη μας επί των Βραζιλιάνων, μαζευτήκαμε όλοι και είπαμε ότι αφού τα είχαμε καταφέρει με τον Ροναλντίνιο και την παρέα του, μπορούσαμε να φτάσουμε μακριά. Επόμενος αντίπαλος ήταν η Ζάμπια. Ήρθαμε 0-0. Ήταν η κλασική αφρικανική ομάδα που ξεχώριζε για την δύναμή της και δεν βρήκαμε τρόπο να διασπάσουμε τις γραμμές της”. Η τρίτη και τελευταία αγωνιστική ήταν καθοριστική. Ισπανία και Ζάμπια είχαν από 4 βαθμούς, η Βραζιλία 3. Τα φαβορί δεν σκόνταψαν. Η rojita κέρδισε 3-1 την Ονδούρα, ενώ η σελεσάο έριξε πέντε στην Ζάμπια.
Οι Ισπανοί πέρασαν πρώτοι από τον όμιλο και στους “16” βρήκαν μπροστά τους τις ΗΠΑ. Οι Αμερικανοί είχαν κάνει την έκπληξη στον δικό τους όμιλο μαζί με την Ιαπωνία, αφήνοντας έξω την Αγγλία και το Καμερούν, τα δυο φαβορί δηλαδή του γκρουπ. Οι Ίβηρες πάντως προηγήθηκαν 3-0 στο ημίωρο με δυο τέρματα του Πάμπλο Κοουνιάγο (ο οποίος βγήκε πρώτος σκόρερ του τουρνουά) και το πρώτο γκολ του Τσάβι σε επίσημη διοργάνωση με τις μικρές εθνικές. Τελικά το ματς έληξε 3-2, με τις ΗΠΑ να σκοράρουν το δεύτερο τέρμα τους στο 90′. “Μας χρησίμευσε σαν εμπειρία. Ποτέ δεν μπορείς να θεωρήσεις τελειωμένο ένα παιχνίδι, πολύ περισσότερο όταν αγωνίζεσαι σε μια διοργάνωση υψηλού επιπέδου”, θυμάται ο Τσάβι.
Οι προημιτελικοί επιφύλαξαν δυο μεγάλες εκπλήξεις. Η Ιαπωνία – που αποδείχτηκε η μεγάλη αποκάλυψη του τουρνουά – απέκλεισε την Πορτογαλία στα πέναλτι, ενώ το Μεξικό διέλυσε 4-1 την Αργεντινή! Ο Γκαλέτι είχε βάλει μπροστά στο σκορ την “αλμπισελέστε” στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου, αλλά οι Μεξικάνοι έδωσαν πραγματική παράσταση στην επανάληψη πετυχαίνοντας τέσσερα γκολ! Από την μεριά της, η Ισπανία, περιμένοντας τον προημιτελικό, είχε πρόβλημα. Οι παίκτες είχαν πέσει ψυχολογικά και δεν φαίνονταν έτοιμοι να παλέψουν στη συνέχεια. Και πάλι ο λόγος στον Τσάβι: “Οι συνθήκες της διαμονής ήταν πολύ άσχημες, δεν τρώγαμε καθόλου καλά, είχε αρχίσει να μας επηρεάζει όλη αυτή η κατάσταση. Είχαμε φτάσει στο σημείο να θέλουμε να αποκλειστούμε στους “8” για να επιστρέψουμε στα σπίτια μας.
Αλλά ο Ινιάκι Σάεθ, ο εκλέκτορας και ο Κάρλος Λορενθάνα, ο γυμναστής, μάς συγκέντρωσαν και μας μίλησαν σαν να ήταν οι γονείς μας. Μας έπεισαν ότι όχι μόνο έπρεπε να συνεχίσουμε στο τουρνουά, αλλά και να τα δώσουμε όλα για να το κερδίσουμε. Εκείνο τον καιρό είχε βγει η απόφαση στην υπόθεση Μποσμάν και ένα από τα επιχειρήματα που χρησιμοποίησαν ο Ινιάκι και ο Κάρλος, ήταν πως το Μουντιάλ αποτελούσε την καλύτερη βιτρίνα για όλους μας. Οι κερκίδες ήταν γεμάτες σκάουτ από συλλόγους όλου του κόσμου και το καινούργιο καθεστώς θα μεγάλωνε τις ευκαιρίες για κάθε έναν από εμάς. Καταλάβαμε ότι έπρεπε να κοιτάξουμε μπροστά. Για τους εαυτούς μας, για την ομάδα, αλλά και για την πίστη που είχαν οι δυο τους σε εμάς”.
Λίγο έλειψε πάντως να τελειώσει το “ταξίδι” της Rojita σε εκείνον τον προημιτελικό, τη φάση που για δεκαετίες αποτελούσε “κατάρα” για τις εθνικές ομάδες των Ισπανών, από εκείνη των Ανδρών μέχρι και τις μικρές. Αντίπαλος ήταν η Γκάνα. Η Ισπανία προηγήθηκε 1-0 με πέναλτι του Μπαρκέρο, οι Αφρικανοί όμως ισοφάρισαν στο 90′ με τον Οφορίκουε! Ο Πίπης είχε σκοράρει στα 4 από τα 5 ματς της ομάδας του και απειλούσε την παρουσία του Τσάβι και των υπόλοιπων στον ημιτελικό. Το 1-1 δεν άλλαξε στην παράταση και ξεκίνησε η διαδικασία των πέναλτι. Σε εκείνο το παιχνίδι τερματοφύλακας ήταν ο Κασίγιας (ο Σάεθ έβαζε μια τον Ίκερ, μια τον Αρανθουμπία).
Ο San Iker απέκρουσε το κρίσιμο χτύπημα και η Rojita πήρε την πρόκριση 8-7! Ο “pesao”, ο εκνευριστικός, όπως τον αποκαλούσε ο Τσάβι, “για τα απίστευτα που έπιανε και με έκανε έξαλλο”, ήταν ο ήρωας του ματς. Ημιτελικοί και μια ακόμα αφρικανική ομάδα βρισκόταν στον δρόμο των Ισπανών, το Μάλι. Εκεί ο Μπαρέλα πέτυχε δυο γκολ στο πρώτο 25λεπτο του παιχνιδιού, ο Ντισά μείωσε στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου και η αγωνία των παικτών του Σάεθ πήρε τέλος στο 90′ με το δεύτερο τέρμα του Τσάβι στη διοργάνωση. Αντίπαλος στον τελικό ήταν η Ιαπωνία, η μεγάλη αποκάλυψη όπως γράψαμε και πιο πάνω.
Οι Ιάπωνες είχαν ξεκινήσει με ήττα από το Καμερούν (1-2), όμως από εκεί και μετά νίκησαν τις ΗΠΑ (3-1) και την Αγγλία (2-0) στον όμιλο, απέκλεισαν την Πορτογαλία στους “16” (1-1, 5-4 π.), το Μεξικό στους “8” (2-0) και την Ουρουγουάη στους “4” (2-1)! Η Rojita ήταν πάντως το μεγάλο, το αδιαφιλονίκητο φαβορί και σαν τέτοιο μπήκε μέσα στο Εθνικό Στάδιο του Λάγος στις 24 Απριλίου του 1999. Ο τελικός ήταν ιστορία από το 30′ του πρώτου ημιχρόνου, όταν η Ισπανία προηγήθηκε 3-0 με δυο γκολ του Πάμπλο και ένα του Μπαρκέρο. Στην επανάληψη ο Γκάμπρι διαμόρφωσε το τελικό 4-0 και ο αρχηγός, Πάμπλο Ορμπάιθ, σήκωσε ψηλά το τρόπαιο για τους Παγκόσμιους Πρωταθλητές.
Στην επιστροφή, στην Ισπανία, έγινε χαμός. Θυμάται ο Τσάβι: “Η υποδοχή στη Μαδρίτη, όταν γυρίσαμε με το Κύπελλο, ήταν φανταστική. Μετά, στην Πλάθα Κολόν, η γιορτή που στήθηκε ήταν αξέχαστη. Νιώθαμε ευγνωμοσύνη απέναντι στους φιλάθλους, γιατί όταν είσαι μικρός, τέτοια γεγονότα σε σημαδεύουν. Είχαμε κάνει το πρώτο βήμα προς άλλους στόχους, πιο υψηλούς, που τελικά κατακτήθηκαν στη συνέχεια. Ήταν μια μοναδική εμπειρία που μας έδωσε τον τίτλο και έχτισε μια μεγάλη φιλία ανάμεσα σε όλους μας. Και κατακτήθηκε απέναντι σε πολύ δυνατούς αντίπαλους, που διέθεταν παίκτες, οι οποίοι αργότερα έγραψαν τη δική τους ιστορία στο ποδόσφαιρο”.
Fins aviat pelopo!
Είδαμε τα πρώτα βήματα του Τσάβι στο ποδόσφαιρο, τόσο με την Μπαρτσελόνα όσο και με την Εθνική Ισπανίας. Εκείνα τα πρώτα βήματα εξελίχθηκαν σε μια καριέρα που θα ζήλευε κάθε παίκτης πάνω στον πλανήτη, χωρίς την παραμικρή εξαίρεση. Αυτή η πορεία των σχεδόν τριών δεκαετιών, υπήρξε εντυπωσιακά γεμάτη τίτλους και διακρίσεις. Η προσωπικότητα και το ταλέντο ενός προικισμένου και χαρισματικού ηγέτη, μας χάρισαν υπέροχες στιγμές και μας δίδαξαν με τον σαφέστερο και πλέον ευφάνταστο τρόπο, ότι η αρμονία, η απλότητα και η ομορφιά, είναι έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες με το ίδιο το ποδόσφαιρο, όταν έχουμε το προνόμιο και την τύχη να παρακολουθούμε τους καλύτερους να δημιουργούν πάνω στο χορτάρι.
Και ο Τσάβι ανήκει σε αυτή την ξεχωριστή κατηγορία. Την ποδοσφαιρική του μαγεία θα την μνημονεύουμε εμείς, οι επόμενες γενιές, όλοι όσοι αγαπούν την τέχνη του απλού που μετατρέπεται σε θέαμα, κάνοντας τον κάθε φίλαθλο να σηκώνεται αυθόρμητα από την θέση του για να χειροκροτήσει. Όσο υπάρχει ποδόσφαιρο, θα υπάρχει και ο Τσάβι. Γιατί ο Τσάβι είναι το ίδιο το ποδόσφαιρο. Αυτό το υπέροχο άθλημα. Και αυτός ο μοναδικός μαέστρος. Fins aviat pelopo…
