Τσαρτσαρής vs Παπαμακάριος: Οι τεχνητές κρίσεις του Ομπράντοβιτς και το κόλπο του Πίνι

Παιδιά της ίδιας γενιάς, σχεδόν συνομήλικοι, αφού τους χωρίζουν μόνο δέκα μήνες. Συμπαίκτες (για τρεις σεζόν) στο Περιστέρι, αλλά και αντίπαλοι επί σειρά ετών στη "μητέρα των μαχών". Πάνω απ' όλα όμως πολύ καλοί φίλοι. Μια φιλία που άντεξε (και αντέχει) στο χρόνο, έχει επικυρωθεί μάλιστα με κουμπαριά, και δεν "μολύνθηκε" από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα στα ντέρμπι της προηγούμενης 10ετίας. Τότε που ο Κώστας Τσαρτσαρής ήταν το βασικό 4άρι του Παναθηναϊκού και ο Μανώλης Παπαμακάριος ο αρχηγός του Ολυμπιακού.

Βάζαμε στοίχημα

Σαφώς και " ο καθένας έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να νικήσει η ομάδα του, όλα τα παιδιά σε αυτά τα ματς δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους", μας λέει ο νυν γκαρντ του Φάρου Κερατσινίου, αλλά είναι ξεκάθαρος ως προς το ότι " το παιχνίδι άρχιζε με το τζάμπολ και τελείωνε στο 40. Μετά είναι όλοι φίλοι, δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα". Δεδομένα βέβαια το κίνητρο σε τέτοια παιχνίδια είναι πολύ μεγαλύτερο από το κανονικό. Μεταξύ των δύο άλλωστε υπήρχε και το... τραπέζωμα στη μέση. " Ναι, μιλούσαμε στο τηλέφωνο πριν από τα ντέρμπι, αλλά όχι μόνο αυτό. Μερικές φορές βάζαμε στοίχημα για το ποιος θα πληρώσει το επόμενο τραπέζι", συμπληρώνει γελώντας.

Ένα τέτοιο στοίχημα "έπαιξαν" στο γήπεδο του Contra.gr. Τεράστια η πρόκληση γιατί αμέσως μετά είχαν προγραμματίσει να γευματίσουν παρέα και φυσικά ο... χαμένος θα κερνούσε υποχρεωτικά. Αφού έβαλαν τις φόρμες τους και φόρεσαν τ' αθλητικά τους, πάτησαν το παρκέ. Μονομαχία στο Ελ Πάσο κι ας έλειπαν τα πιστόλια, τ' άλογα, οι καπνισμένες κάννες του Κλιντ Ίστγουντ και η σκηνοθετική ματιά του Λεόνε.

Ο Μανώλης άρχισε καλύτερα τον αγώνα. Πατούσε γερά και εκτελούσε. Ενεργός ακόμη στα παρκέ της Α2 και με πολύ νωπές τις μνήμες από τα τρίποντα στον ημιτελικό του κυπέλλου απέναντι στον ΠΑΟΚ, είχε εξαιρετικά ποσοστά απ' έξω, προλαβαίνοντας ακόμη και τη σκιά του. Με οδηγίες από... τον Καζλάουσκας, τον Γκέρσον και τον Γιαννάκη, τους προπονητές με τους οποίους δούλεψε στον Ολυμπιακό, είχε προετοιμάσει με κάθε λεπτομέρεια το πλάνο δράσης, είχε μελετήσει τον αντίπαλο.

Θυμήθηκε πως " ο καθένας από τους τρεις έβλεπε τελείως διαφορετικά το παιχνίδι. Ο Καζλάουσκας ετοίμαζε το ματς πολύ συστηματικά μέσα στο γήπεδο, ανέλυε το τι είχαμε να αντιμετωπίσουμε. Ο Πίνι έδινε μεγάλη σημασία στο να μην πάμε στο παιχνίδι νιώθοντας χαρακτηριστικά όπως έλεγε underdog. Eπαιζε πολύ με την ψυχολογία. Με τον Γκέρσον φτάσαμε πολύ κοντά στην κατάκτηση ενός πρωταθλήματος. Ο Γιαννάκης ήταν τελείως διαφορετικός και από τους δύο. Πολύ συστηματικός, δούλευε πάρα πολύ. Τον έζησα λίγο βέβαια, μόλις πέντε μήνες.Εβαλε βάσεις για να χτιστεί ο Ολυμπιακός που βλέπουμε αυτή τη στιγμή".

Ο Κώστας, που του " ήταν πάντα πολύ δύσκολο να αλλάζουμε στην άμυνα και να βρίσκομαι αντιμέτωπος μ' έναν κοντό", ανέβηκε σιγά-σιγά και ισορρόπησε την κατάσταση. Άφησε τις πρώτες φάσεις να περάσουν, έδωσε... δικαιώματα, και κατόπιν αντεπιτέθηκε βρίσκοντας στόχο με ποικιλία κινήσεων. Δεν αποκλείεται να έφερε στο μυαλό του τη "μελιτζανί" όψη του Ζέλικο Ομπράντοβιτς όταν έβλεπε πως η ομάδα του δεν αποδίδει στο βαθμό που θα ήθελε.

Οι τεχνητές κρίσεις του Ομπράντοβιτς

Ο "Ζοτς" δεν τροποποιούσε την εντατική δουλειά που ούτως άλλως γινόταν στις προπονήσεις, καθώς " η διαδικασία πριν από κάθε ματς ήταν σταθερή. Μέσα στην εβδομάδα είχαμε πολύ scouting, σημαντικό κομμάτι της προετοιμασίας μας, τομέας στον οποίο ο κόουτς Ιτούδης και οι υπόλοιποι συνεργάτες έκαναν τρομερή δουλειά".

Φρόντιζε όμως να κρατάει καθέναν από τους παίκτες του σε εγρήγορση. " Η ψυχολογία έπαιζε πολύ σημαντικό ρόλο. Ηξερε πότε να φορτσάρει την ομάδα, πότε να πιέσει περισσότερο. Πολλές φορές πριν από ντέρμπι προετοίμαζε την ομάδα δύο και τρεις εβδομάδες νωρίτερα χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Εβαζε γκάζια σε προπονήσεις και σε αγώνες άσχετους. Ο Ομπράντοβιτς ήταν ο μαέστρος που ανά πάσα στιγμή έπαιρνε τις σωστές αποφάσεις. Πριν από τα μεγάλα ματς η αγωνία ήταν στο κατακόρυφο, στο ζενίθ. Αυτές οι ομάδες ζουν και αναπνέουν για τα ντέρμπι. Αν χάναμε τα πράγματα γίνονταν ακόμα πιο δύσκολα στη συνέχεια".

Πίσω στον αγώνα μας, οι ισορροπίες παρέμειναν λεπτές. Γιατί από φάση σε φάση μπήκε και η άμυνα στο... κόλπο. Ουδείς ήθελε να χάσει και πάλευε για κάθε κατοχή. Μία σου και μία μου. Το "ένας μ' έναν" είναι τρομερά απαιτητικό γιατί οφείλεις να ενεργείς μόνος. Να σκέφτεσαι, να εκτελείς και να μαρκάρεις ταυτόχρονα. Ξόδεμα ενέργειας. Ένας συμπαίκτης θα απλούστευε σίγουρα τα πράγματα. Ο Δημήτρης Διαμαντίδης ή ο Βασίλης Σπανούλης θα ήταν το ιδανικό συμπλήρωμα.

Τον Διαμαντίδη δεν τον ξέραμε

Ο Κώστας στάθηκε, ανάσανε και αποκρίθηκε. " Συνυπήρξα και με τους δύο. Έχουν ηγετική φυσιογνωμία, δεν φοβούνται να πάρουν την μπάλα όταν αυτή καίει και να βάλουν καλάθι. Πολλοί το θέλουν, λίγοι όμως το καταφέρνουν. Θα επέλεγα για συμπαίκτη τον Δημήτρη για τον αλτρουισμό και τον Βασίλη για την εκτελεστική δεινότητά του".

Την ίδια στιγμή ο Μανώλης είχε μια πίκρα στο βλέμμα. " Ήμουν λίγο άτυχος γιατί κατά κύριο λόγο ήμουν αντίπαλος με τα δύο αυτά παιδιά. Με τον Δημήτρη ήμασταν συμπαίκτες στην Εθνική Νέων όταν είχε εμφανιστεί για πρώτη φορά. Δεν τον ξέραμε τότε. Έλεγαν απλώς όλοι ότι είναι ένα παιδί ψηλό με μεγάλα χέρια, ένα prospect. Θα ήθελα σίγουρα να ζήσω και τον Βασίλη. Έχει μεγάλη πνευματική ικανότητα. Μπορεί σ' ένα ημίχρονο να είναι κακός και να μεταμορφωθεί στο άλλο. Να γίνει άλλος άνθρωπος. Θα ήθελα να ήμουν νέος συμπαίκτης του. Ο Δημήτρης έχει αλτρουισμό και ταπεινότητα όπως και ο Βασίλης άλλωστε".

Οι κανόνες που είχαμε θέσει ωστόσο δεν επέτρεπαν... ενισχύσεις από τον πάγκο και αναγκαστικά συνέχισαν με τις αρχικές συνθήκες. Η ένταση δεν έλειπε, ντέρμπι "αιωνίων" ήταν αυτό, κάποια στιγμή συγκρούστηκαν σώμα με σώμα. Μέσα στο παιχνίδι η δύναμη, αποδεκτό στοιχείο. Αρκεί να υπάρχουν όρια. Ο Κώστας σκέφτηκε ότι είχε απέναντί του τον πράο Μανώλη και όχι τον τρελο-Μίλος Τεόντοσιτς. " Μας είχε βγάλει μια-δύο φορές από τα ρούχα μας", θυμήθηκε.

Παρόλα αυτά κι ο Σέρβος, συμπλήρωσε, " είναι πολύ καλό παιδί εκτός γηπέδου, τα φαινόμενα στην περίπτωσή του απατούν. Τα θετικά στοιχεία του είναι πολλά περισσότερα από τα αρνητικά και αν είσαι κόουτς οφείλεις να βρεις τον τρόπο να τον έχεις ήρεμο στο γήπεδο".

Έπιασαν ξανά την μπάλα, που τους... περίμενε καρτερικά στο παρκέ, και συνέχισαν από το ίδιο σημείο. Ήθελαν τη νίκη, δεν το έκρυψαν. Γυάλιζε το μάτι τους, ήταν θέμα πρεστίζ, ένας ολόκληρος λογαριασμός. Το trash talking προκαλούσε γέλια.

Το κόλπο του Πίνι

Ο Μανώλης δεν είχε ξεχάσει το διπλό στο ΟΑΚΑ επί Γκέρσον και έψαχνε... επανάληψη. Ο Ολυμπιακός είχε επικρατήσει 89-84 με πέντε παίκτες να έχουν διψήφιο αριθμό πόντων. " Μεγάλο παιχνίδι από τον Μπουρούση και τον Ζίζιτς. Ήταν το πρώτο ματς που μας έδειξε ότι μπορούμε να διεκδικήσουμε κάτι περισσότερο κόντρα στον Παναθηναϊκό, ότι μπορούμε να φτάσουμε μέχρι το τέλος του δρόμου. Προερχόμασταν από μία σεζόν με 3-0 στους τελικούς. Ήταν το παιχνίδι πάνω στο οποίο πάτησε ο Πίνι για να μας φτιάξει την ψυχολογία. Είχαμε πολύ καλό ματς. Το ήθελε αυτό ο κόουτς. Να αποκτήσουμε τη νοοτροπία του νικητή, έστω και μακριά από την έδρα μας. Είχε αποφασίσει τότε ο κόουτς να ρισκάρουμε όλα τα εξωτερικά σουτ από τα τεσσάρια του Παναθηναϊκού, τον Κώστα και τον Δήμο τον Ντικούδη. Μας είχε βγει αυτό. Ο Ζέλικο βέβαια έβαλε τον Σισκάουσκας στη θέση 4, αλλά δεν μας στοίχισε. Αυτό είναι το μπάσκετ, μία σκακιέρα".

Δεν ήθελα να διακοπεί

Στο ίδιο ματς ο Κώστας είχε 14 πόντους και 8 ριμπάουντ. Από τους καλύτερους του Παναθηναϊκού (μαζί με Σισκάουσκας και Διαμαντίδη). Τις ήττες βέβαια προσπαθεί να τις αφήνει πίσω. Τη νίκη που δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσει είναι η... τελευταία του ως παίκτης. Τον Ιούνιο του '13 στο ΣΕΦ, στο ματς που διακόπηκε με το σκορ στο 76-72 και 87'' ν' απομένουν για τη λήξη. " Προσωπικά εγώ, αισθανόμενος ότι θα είναι το τελευταίο παιχνίδι μου, παρακαλούσα τους πάντες στα αποδυτήρια, ιδίως τους Αμερικανούς, να συνεχίσουμε γιατί θα ήταν το ιδανικό φινάλε για μένα. Όπως θα το φανταζόμουν. Αναπόφευκτα τα συναισθήματα μετά ήταν συγκρουόμενα. Από τη μία πλευρά ήμουν πολύ χαρούμενος για την κατάκτηση του πρωταθλήματος, αλλά παράλληλα λυπημένος γιατί κατάλαβα τότε ότι ήταν το τελευταίο ματς. Η τελευταία μυρωδιά των αποδυτηρίων, η τελευταία χαρά ως παίκτης".

Δεν ήταν μονάχα αγωνιστικός ο λόγος που του 'χει μείνει αξέχαστο αυτό ματς. Μπαρτζώκας, Χάινς και Τόμιτς είχαν μεταβεί στα αποδυτήρια των φιλοξενουμένων για να συγχαρούν τον πρωταθλητή πλέον Παναθηναϊκό. " Αυτά είναι στο τέλος που εκτιμάς. Το ότι ο αντίπαλος παραδέχεται την ήττα του. Αυτά είναι που μας ενώνουν, αυτός είναι ο αθλητισμός. Αυτό ακριβώς πρεσβεύει, το φίλαθλο πνεύμα".

Χρειάζονται... παντελόνια

Σ' εκείνο το χρονικό σημείο επιτεύχθηκε ένα καλάθι που προκάλεσε αμφισβήτηση. Εμείς νίψαμε τα χέρια μας. Σε ματς χωρίς διαιτητές οι διχογνωμίες είναι σύνηθες φαινόμενο. Το ίδιο ισχύει παρόντων ακόμη και τριών ρέφερι. " Έχει να κάνει με το ελληνικό ταμπεραμέντο. Αποκούμπι πως πάντα φταίει κάποιος άλλος. Το έχω ζήσει και εγώ. Δεν έπαιζα καλά και μου έφταιγε ένας άλλος. Χρειάζεται σωστή αυτοκριτική και... παντελόνια να παραδεχθούμε τι δεν έχουμε κάνει σωστά", εξήγησε ο Κώστας.

Προτού συμπληρώσει ο Μανώλης πως " δεν χρειάζεται να σκέφτεται κανείς εξωγενείς παράγοντες, τους διαιτητές, τη βία. Ας αφοσιωθούμε απολύτως στο μπασκετικό κομμάτι".

Μήπως ακριβώς αυτό είναι το διακύβευμα όλων των ντέρμπι; Μήπως άδικα και άστοχα μεγαλοποιούνται καταστάσεις; Μήπως είναι ώρα να γυρίσει ο διακόπτης; Ο επαγγελματικός αθλητισμός χαρακτηρίζεται από ανταγωνισμό και έριδα, τα συμφέροντα είναι μεγάλα και το κάθε τρόπαιο μετρά. Το παιχνίδι όμως παραμένει -όπως και να 'χει- αγνό.

" Όταν γυρνάς την καριέρα σου πίσω, το σημαντικό είναι να κοιτάς μόνο θετικά στοιχεία. Να βλέπεις ότι προσπάθησες, να λες ότι έδωσες το 100%, ακόμη κι αν δεν έχεις κατακτήσει τίτλους. Ήμουν αυτός που έπρεπε και μπορούσα. Κανένας δεν έχει να πει καμία κακή κουβέντα. Η μεγαλύτερη προσωπική επιβράβευση για μένα είναι όταν συγχαίρουν τους γονείς μου πρώτα απ' όλα για το ήθος και μετά για την παικτική αξία. Ήμουν ο αθλητής που ήθελα να γίνω. Όπως οι αθλητές που είχα για πρότυπα", επεσήμανε ο Κώστας για την υστεροφημία των αθλητών.

Και ο Μανώλης, που ζηλεύει το τέλος της καριέρας του Κώστα αλλά δεν μετανιώνει που έφυγε από τον Ολυμπιακό, αφού " δεν ήθελα στα 27-28 να βάλω τον εαυτό του στη διαδικασία να προσπαθώ για τη 12άδα παρά την πρόταση και αντρίκεια στάση του κόουτς Γιαννάκη", υπερθεματίζει. " Το ζω και 'γω αυτό, παρόλο που με τον Ολυμπιακό δεν πήρα κάποιον τίτλο. Η αγάπη που δέχομαι μετά από τόσα χρόνια που έχω φύγει είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή, παράσημο θα έλεγα. Γιατί αναγνωρίζει ο κόσμος ότι έδωσα τον καλύτερο εαυτό μου. Ο τίτλος σίγουρα σε ακολουθεί στην καριέρα σου, αλλά εγώ έχω ήσυχη τη συνείδησή μου πως έδωσα ό,τι είχα και εκπλήρωσα το όνειρό μου, κάτι που δεν πίστευε κανείς ότι θα γίνει. Παρόλο που εκείνη την περίοδο ο Παναθηναϊκός ήταν καλύτερος από εμάς".

Γι' αυτό και το αποτέλεσμα της μεταξύ τους μάχης δεν είχε τόσο σημασία. Επιλέξαμε ισοπαλία. Ίδρωσαν, πάλεψαν, ήξεραν ότι είχαν κάνει το σωστό. Τα υπόλοιπα ήταν ιστορία. Έδωσαν τα χέρια, έφυγαν αγκαλιασμένοι. Και... αργότερα μοιράστηκαν το λογαριασμό. Όπως κάνουν πάντα δυο πολύ καλοί φίλοι.

Φωτογραφίες - videos: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου - Watkinson

Διαβάστε ακόμη:

Οι βολές του Διαμαντίδη κόντρα στον Ολυμπιακό

Ο Σπανούλης εναντίον του Παναθηναϊκού