Έρευνα: Το μπάσιμο πέθανε, ζήτω το... "πεταχτάρι"

Στα ανοιχτά γήπεδα στα τέλη της δεκαετίας του 80 και στις αρχές αυτής του 90, σπάγαμε τα πόδια μας στα τσιμεντένια ανοιχτά γήπεδα. Η πρώτη άσκηση στις τότε ασκήσεις ήταν το μπάσιμο (δεξί και αριστερό) για το οποίο οι προπονητές ήταν σαφείς. "Δεξί, αριστερό και αφήνουμε την μπάλα στο καλάθι με λέι απ".

Οι οδηγίες εκτελούνταν κατά γράμμα από τους αμούστακους που ονειρεύονταν να γίνουν ο νέος Γκάλης και ο νέος Γιαννάκης και δεν υπήρχε η παραμικρή διάθεση αμφισβήτησης. Αυτό δα έλειπε, το μπάσιμο ήταν από τα βασικά του αθλήματος που έπρεπε να διδαχθεί καλά και να αφομοιωθεί.

Πλέον όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει. Το μπάσκετ έχει γίνει πολύ πιο γρήγορο σε σχέση με το άθλημα που παρακολουθούσαμε 20 χρόνια πριν, οι ανάγκες διαφοροποιήθηκαν, μαζί και οι κινήσεις των παικτών, κοντών και ψηλών.

Ηταν, άρα, λογικό και επόμενο να αλλάξει (εντελώς) και ο τρόπος με τον οποίο το μπάσκετ διδάσκεται πλέον στα νέα παιδιά, ανεξάρτητα από την ηλικία τους. Σε μία προσπάθεια λοιπόν να ανιχνεύσουμε στην πράξη τις νέες αυτές τάσεις, επισκεφθήκαμε μία προπόνηση των ακαδημιών της ΚΑΕ Παναθηναϊκός.

Διαπιστώσαμε ότι παιδιά που έχουν γεννηθεί το 2003 και το 2004 κάνουν πράγματα που οι αντίστοιχοι 13άρηδες και 14άρηδες της προηγούμενης 20ετίας δεν μπορούσαν καν να φανταστούν ούτε φυσικά να κάνουν.

Η τάση να... "κοπεί" το μπάσιμο στο μισό σαν κίνηση και πλέον το περιβόητο πάτημα να αφορά μόνο το ένα πόδι είναι παγιωμένη. Οι ταχύτητες με τις οποίες κινείται το μπάσκετ σήμερα δεν επιτρέπουν καθυστερήσεις ούτε πολυτέλειες στις κινήσεις. Ολα πλέον πρέπει να γίνονται γρήγορα και με ακρίβεια πριν προλάβει η αντίπαλη άμυνα να αντιδράσει. Τουτέστιν το δεύτερο βήμα "κόβεται" και μάλιστα αυστηρά.

Στα βίντεο που παραθέτουμε αποτυπώνεται αυτή η φιλοσοφία που δεν είναι βέβαια και τόσο καινούργια, απλώς εδώ και κάποια χρόνια καθιερώνεται. Ολα γίνονται για να εξυπηρετηθεί η ταχύτητα και να εξασφαλιστεί η καλύτερη δυνατή αντίδραση, να είναι ο επιθετικός πάντα ένα βήμα μπροστά από τον αμυντικό και ποτέ το αντίθετο.

Τα προσόντα που απαιτούνται επίσης αλλάζουν. Η τεχνική είναι βέβαια πάντα παρούσα αλλά πλέον πρέπει να συνδυάζεται με έκρηξη, καλό άλμα και γενικότερα αθλητικά προσόντα που θεωρούνται εξόχως σημαντικά στο σύγχρονο μπάσκετ. Η δουλειά εξασφαλίζει τέλος το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.

Στη άσκηση που ακολουθεί οι παίκτες κινούνται κάτω από το σταυρό, κάνουν ένα (και μόνο ένα) βήμα πιάνοντας την μπάλα και εκτελούν με σουτ από κοντά.

Παραλλαγή στο αμέσως επόμενο βίντεο. Οι παίκτες φεύγουν από την εξωτερική πλευρά του σταυρού, κάνουν βήμα και τελειώνουν τη φάση με το ένα χέρι.

Και άλλη παραλλαγή. Οι παίκτες φεύγουν και πάλι από την εξωτερική του σταυρού αλλά πριν τελειώσουν τη φάση πατούν γερά και με τα δύο πόδια.

Ο,τι παρακολουθήσατε παραπάνω έχει μία συγκεκριμένη λογική. Επιχειρείται να δοθεί στους παίκτες μία μεγάλη γκάμα κινήσεων έτσι ώστε να υπάρχουν επιλογές, βασικές και εναλλακτικές. Αυτό επιτάσσει η πρόοδος στο άθλημα. Πρέπει, όπως χαρακτηριστικά μας τονίστηκε από τους υπευθύνους, να υπάρχει πάντα η απάντηση σ' αυτό που προσφέρει η άμυνα. Γι' αυτό και πλέον οι θέσεις σιγά-σιγά αν δεν καταργούνται, σίγουρα αλλοιώνονται. Οι ψηλοί οφείλουν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα πόδια, οι κοντοί πρέπει να μαθαίνουν τις κινήσεις στο λόου ποστ.

Η αθλητικότητα των παικτών, όπως τονίστηκε και πιο πάνω, παίζει πια τεράστιο ρόλο. Ουσιαστικά είναι το στοιχείο που εξασφαλίζει και την πολυθεσία. Ενα τεσσάρι με αθλητικά προσόντα και τεχνική σίγουρα μπορεί να παίξει και στη θέση 5. Ενας άσος με ταχύτητα και καλό σουτ, άνετα θα χρησιμοποιηθεί και στο δύο. Υπάρχουν άλλωστε πολλά και απολύτως επιτυχημένα παραδείγματα. Οι ομάδες με αθλητικούς ψηλούς έχουν περισσότερες πιθανότητες αγωνιστικής επιβίωσης και αυξάνουν σημαντικά το βαθμό της ανταγωνιστικότητάς τους στην αρένα των διοργανώσεων υψηλού επιπέδου.

Σημαντική σημείωση: Χρησιμοποιώντας τη λέξη πεταχτάρι πολλοί θα έφεραν στο νου τους την κίνηση του Γιώργου Πρίντεζη. Ο τρόπος με τον οποίο έχει επιλέξει να εκτελεί από κοντινές αποστάσεις,ο Ελληνας φόργουορντ είναι μία καθαρά προσωπική τακτική που βελτίωσε και τελειοποίησε μέσα από τη συνεχή δουλειά. Το θέμα μας αφορούσε κυρίως τη λογική μέσα από την οποία επιβιώνει στις σημερινές μπασκετικές ημέρες το μπάσιμο. Το άλα Πρίντεζη δεν διδάσκεται γιατί πολύ απλά κάτι τέτοιο είναι αδύνατον και ξεφεύγει από τις συνήθεις νόρμες του αθλήματος. Μοναδικό στο είδος του όπως και ο εμπνευστής του άλλωστε.

Φωτογραφίες: Φρατζέσκα Γιαϊτζόγλου - Watkinson

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

"Μπει μπει ή μπει δεν μπει";