Το ήξερες ότι υπάρχει τράφικινγκ αθλητών;

Οι κλήσεις έγιναν στις 23:00, μια παγωμένη νύχτα του Γενάρη του 2015. Πρώτα στο αγόρι από τη Σερβία και μετά στους Καμερουνέζους. "Είσαι έτοιμος; Θα έρθω σήμερα να σε πάρω", είπε η φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής. "Φτιάξε τα πράγματά σου".

Μέσα σε λίγες ώρες, τέσσερις έφηβοι μπασκετμπολίστες, γέμισαν γρήγορα τις τσάντες με τα λιγοστά τους υπάρχοντα, στα οποία συμπεριλαμβάνονταν και τα ρούχα που κρέμονταν σαν σακιά από τα σώματά τους, αφού για μήνες έτρωγαν τα αποφαγια από ένα γειτονικό μολ στην Ατλάντα. Βγήκαν στα κρυφά από τα διαμερίσματα, όπου ζούσαν στιβαγμένοι σε μικρά δωμάτια και κοιμούνταν στο πάτωμα χωρίς θέρμανση και μπήκαν σε ένα νοικιασμένο γκρι βανάκι.

Δεν είχαν ακούσει ποτέ για το "Lake Wales" της Φλόριντα, το μέρος όπου ο Gordon Gibbons, ένας βοηθός προπονητή, τους λυπήθηκε και θα τους μετέφερε. Δεν τους ένοιαζε. Δεν θα μπορούσε να είναι χειρότερο από το μέρος από το οποίο έφευγαν εκείνη τη στιγμή, το Stockbridge της Τζόρτζια και το Faith Baptist Christian Academy North. Είχαν ήδη τραβήξει αρκετά.

Η αρχή της Οδύσσειας

Ο ROSTAND

Οι δοκιμασίες τους ξεκίνησαν από την πρώτη στιγμή που πάτησαν το πόδι τους στις Η.Π.Α. Ο Rostand Ndong Essomba, ένας γρήγορος γκαρντ με ύψος 1.82 από το Yaounde του Καμερούν, έφυγε από την πατρίδα του, γιατί του είχαν πει πως το Faith Baptist North του προσέφερε πλήρη υποτροφία. Πέρασε όλα τα γραφειοκρατικά εμπόδια και απέκτησε το πολυπόθητο "I-20", ένα έγγραφο που επιτρέπει στους φοιτητές από άλλες χώρες να βγάλουν φοιτητική βίζα και να σπουδάσουν στις Η.Π.Α.

Όταν ο Rostand έφτασε στο αεροδρόμιο Hartsfield-Jackson της Ατλάντα τον Οκτώβρη του 2014, ο George Flint, ιδρυτής του Faith Baptist North's, έριξε μια ματιά στον 17χρονο και το πρώτο πραγμα που του είπε ήταν: "είσαι πολύ κοντός". Ο Rostand λέει πως ο Φλιντ του είπε ότι εάν ήθελε να παραμείνει στις Η.Π.Α. θα έπρεπε να του δώσει 2.000 δολάρια.

O FRANCK

Ο Franck Tsoungui, ο αδύνατος συμπατριώτης του Rostand, με το πολύ καλό σουτ και τα 2.04 μέτρα ύψος είχε αφήσει πέντε μήνες νωρίτερα τη σταθερότητα που του εξασφάλιζε ένα σχολείο στο Μέιν, γιατί πίστεψε στις υποσχέσεις του Flint για ένα νέο αναβαθμισμένο πρόγραμμα που θα έδινε τη δυνατότητα σε διάφορα ταλέντα να δείξουν τις ικανότητες τους σε πρωτοκλασάτους προπονητές. Τελικά, ο Franck ήρθε αντιμέτωπος με ένα σωρό ακυρωμένα "επαγγελματικά" γεύματα και ακυρωμένα παιχνίδια.

O MAHMADOU

O Mahmadou Ngoucheme βρισκόταν μόλις για έξι εβδομάδες στο Faith Baptist North, αλλά είχε ήδη τραβήξει πολλά. Είχε ύψος 2.17, το οποίο μάλλον ήταν και το μοναδικό του προσόν για να γίνει μπασκετμπολίστας. Ήταν εντελώς αδούλευτος, αλλά είχε όρεξη να βελτιωθεί.

Αυτό που πραγματικά ήθελε, όταν έφτασε στις Η.Π.Α. τον Δεκέμβριο του 2014, ήταν να φοιτήσει σε ένα αμερικάνικο σχολείο, αλλά δεν είχε παρακολουθήσει ακόμα ούτε ένα μάθημα. Στο Faith Baptist North δεν είχε γίνει ούτε ένα μάθημα από τα μέσα του Νοέμβρη.

(Ο Rostand Ndong Essomba μετά από όσα τράβηξε στο Faith Baptist North εγκατέλειψε το μπάσκετ για χάρη του ποδοσφαίρου).

O STEFAN

O Stefan Nakic-Vojnovic κουράστηκε γρήγορα. Ο σούτινγκ γκαρντ από το Βελιγράδι με ύψος 1.98 εκ. βρισκόταν στη Τζόρτζια από τον Ιούλη, νωρίτερα από όλους, κάτι που σημαίνει ότι έχει ακούσει περισσότερες υποσχέσεις από τους υπόλοιπους. Αρχικά, προέκυψε η υπόθεση του Faith Baptist North campus. Βέβαια, δεν υπήρχε κανένα campus, παρά τις διαφημίσεις που είχε γεμίσει το Faith Baptist North το ίντερνετ για να τσιμπήσουν έφηβοι από κάθε γωνιά του πλανήτη. Διαφήμιση που περιλάμβανε φωτογραφίες με υπερσύγχρονες αθλητικές εγκαταστάσεις πλάι σε μαγευτικές λίμνες.

Στην πραγματικότητα το Faith Baptist North αποτελούνταν από ένα γήπεδο αμερικανικού φούτμπολ και ένα νοικιασμένο γυμναστήριο που περιλάμβανε και μερικές αίθουσες πίσω από μια εκκλησία στο Stockbridge, νότια της Ατλάντα. Ο Stefan έμενε αρχικά στο ισόγειο ενός σπιτιού του Flint λίγο έξω από το Stockbridge, μαζί με άλλα 20 αγόρια και μετά σε μια πολυκατοικία της κακιάς ώρας, όπου αυτός και μερικοί ακόμα Σέρβοι έδωσαν ό,τι λεφτά είχαν για να αγοράσουν μια σόμπα, ώστε να μην πεθάνουν από το κρύο.

Κατά τη διάρκεια των πρώτων εβδομάδων μαθημάτων που έγιναν το φθινόπωρο, ο Stefan λέει πως έκανε μερικά τεστ μαθηματικών για παίκτες φούτμπολ και γελούσε όσο ο Flint τους έκανε κήρυγμα για το πώς να μείνουν μακριά από κακούς ανθρώπους. Τον υπόλοιπο χρόνο, κοιμόταν σε παγωμένα δάπεδα και έψαχνε για τσάμπα φαγητό και Wi-Fi. Για αυτόν, το Faith Baptist North ήταν:

Ένα μεγάλο τίποτα.

Το βανάκι της ελπίδας

Η διαδρομή με το βανάκι έδινε υποσχέσεις για ένα καλύτερο μέλλον. Έστω, για λίγο. Μετά από πέντε ώρες, από το συνολικά εφτάωρο ταξίδι προς το Lake Wales, μία πόλη στην κεντρική Φλόριντα, ο Stefan δέχθηκε μια κλήση από έναν Σέρβο που είχε καταφέρει να "αποδράσει" νωρίτερα από το Faith Baptist North. Ο Flint, ο οποίος παρουσίαζε τον εαυτό του σαν ιεροκήρυκα και άνθρωπο του θεού, αφού έμαθε για το περιστατικό με το Σέρβο, ακύρωσε τα "I-20" των παιδιών, καθιστώντας τις βίζες τους ανενεργές.

"Ήμασταν πλέον παράνομοι", λέει ο Stefan.

Τους προηγούμενους έξι μήνες, μια έρευνα του Bleacher Report στο Faith Baptist Christian Academy North είχε αποκαλύψει πως το συγκεκριμένο σχολείο εκμεταλλευόταν τα όνειρα των παιδιών, αρπάζοντας τις οικονομίες των γονιών τους και καταστρέφοντας τις ζωές τους. Τα τέσσερα αγόρια που άφησαν το Faith Baptist North για το Lake Wales αποτελούν τώρα μάρτυρες μιας μεγάλης έρευνας του FBI σχετικά με το τράφικινγκ και τους έχει δοθεί η δυνατότητα να παραμείνουν στις Η.Π.Α. προστατευόμενοι από έναν νόμο σχετικά με τα θύματα τράφικινγκ.

ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ "ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΗΣ"

Η "δραπέτευσή" τους εκείνη τη νύχτα του Γενάρη, είχε αλυσιδωτές αντιδράσεις. Παραιτήθηκε ο προπονητής μπάσκετ του Lake Wales High, υπήρξαν επιδρομές του FBI στο Faith Baptist North, το οποίο παραμένει από τότε κλειστό, όπως και το "αδερφάκι" του, το Faith Baptist Christian Academy στο Ludowici της Τζόρτζια, νοτιονατολικά της Ατλάντα.

Ένα επίσημο έγγραφο του Υπουργείου Εσωτερικών των Η.Π.Α., το οποίο συντάχθηκε για χάρη των αγοριών, χαρακτήριζε το Faith Baptist's south campus ως ένα σχολείο που συνεργαζόταν με ένα campus χωρίς άδεια, εκμπεταλλευόταν και εξαπατούσε εκατοντάδες ντόπιους, αλλά και από άλλες χώρες μαθητές.

Ο Flint, ιδρυτής του Faith Baptist North, αρνήθηκε πολλές φορές να δώσει συνέντευξη στο Bleacher Report με κάθε τρόπο. Μέσω τηλεφώνου, μέσω sms και μέσω μέιλ. Σε sms του στα τέλη Μαΐου έγραφε: "Πραγματικά δεν έχω κάτι να δηλώσω".

Παρόλα αυτά, αρνήθηκε ότι στο σχολείο του συνέβαινε οτιδήποτε παράνομο, όπως δήλωσαν άλλοι άνθρωποι με τους οποίους μίλησε το Bleacher Report, μεταξύ των οποίων και ο Matthew Sellars, ο αθλητικός διευθυντής του Faith Baptist's south campus στο Ludowici. Ο Sellars δήλωσε πως είδε τον Flint σε ένα τουρνουά νέων μπάσκετ τον Οκτώβριο του 2015, εφτά μήνες από όταν έκλεισε το σχολείο του. Το πρώτο πράγμα που του είπε ήταν:

Δεν έχω καμία σχέση με όλα αυτά. Όλα είναι ψέματα.

Οι έρευνες για το τράφικινγκ αθλητών δεν περιορίστηκαν στα δύο campus του Faith Baptist Christian Academy, αλλά επεκτάθηκαν κι άλλο νοτιοανατολικά.

Στις 16 Μαΐου συνελήφθη στην Alamance County, στη βόρεια Καρολίνα, ο Aris Hines, πρώην συνεργάτης του Flint, ο οποίος προπονούσε παίκτες στο Faith Baptist North, ενώ είχε κάνει και μια προσπάθεια με τον Flint να φτιάξουν ακόμα ένα αντίστοιχο σχολείο. Οι κατηγορίες της σύλληψης του; Παρεμπόδιση της δικαιοσύνης και απόκτηση περιουσία με ψευδή στοιχεία.

Ο Terry Johnson, σερίφης της Alamance County δήλωσε στο Bleacher Report ότι οι συγκεκριμένες κατηγορίες αποτελούν κομμάτι ερευνών σχετικά με τράφικινγκ αθλητών. Η συγκεκριμένη έρευνα περιλαμβάνει ένα 15χρονο Νιγηριανό μπασκετμπολίστα, ένα παίκτη φούτμπολ και τρία κορίτσια από την Δομινικανή δημοκρατία, τα οποία προσπάθησε ο Hines να γράψει στο High School της Βόρεια Καρολίνα με ψεύτικα έγγραφα και ληγμένη βίζα. Λεπτομέρειες σχετικά με τις συγκεκριμένες υποθέσεις δεν έχουν γίνει γνωστές, αφού η έρευνα βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη. Ο Hines αρνήθηκε ότι έχει κάνει οτιδήποτε μεμπτό.

Ανάλογα με την πηγή, η υπόθεση του Faith Baptist παρουσιάζεται είτε ως μια αποτυχημένη προσπάθεια που ξεκίνησε με καλό σκοπό, είτε ως μια κυνική αρπαχτή για λεφτά και δόξα, εκμεταλλευόμενη τα όνειρα εφήβων αθλητών. Χάρη στην κοινότητα του Lake Wales, τα τέσσερα παιδιά από το Faith Baptist έχουν πλέον τη δυνατότητα να φοιτήσουν σε κάποιο άλλο αμερικάνικο σχολείο.

ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑΣ

Όποιος σχετίζεται με τα σχολεία αθλητικής προετοιμασίας ξέρει ότι το σύστημα έχει αρκετά προβλήματα. Για δεκαετίες το NCAA προσπάθησε να περιορίσει την δράση των σχολείων προετοιμασίας αθλητών για το κολέγιο. Βέβαια, τα κίνητρα λειτουργίας τέτοιων σχολείων είναι τεράστια, αφού κερδίζουν τόσο πρεστίζ από την ανάδειξη παικτών όσο και και χρήματα από πιθανές χορηγίες.

Υπάρχουν, επίσης, ιστορίες με προπονητές τέτοιων σχολείων που έπαιρναν μίζες προωθώντας τους παίκτες σε συγκεκριμένα κολέγια και μάνατζερς. Τώρα, με την άφιξη αθλητών από όλο τον πλανήτη το συγκεκριμένο πρόβλημα έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις.

"Τα σχολεία προετοιμασίας είναι μια μεγάλη απάτη", είπε ένας βετεράνος προπονητής μπάσκετ που δεν θέλησε να δημοσιοποιηθεί το όνομά του. "Υπάρχουν άπειρες αντίστοιχες περιπτώσεις σε ολόκληρη τη χώρα".

(Ο Mahmadou Ngoucheme)

"Πολλά διεφθαρμένα σχολεία δείχνουν αξιόπιστα , αλλά μόλις τα ερευνήσεις λίγο ανακαλύπτεις τις παρανομίες", λέει ο Lou Farrell, διευθυντής του προγράμματος ανταλλαγής μαθητών, το οποίο ανήκει στην αμερικανική αρχή που είναι υπεύθυνη για τις βίζες των μαθητών από άλλες χώρες. "Τα σχολεία και τα άτομα που προσπαθούν να χειραγωγήσουν το σύστημα έκδοσης βίζα για προσωπικό τους όφελος θα λογοδοτήσουν για τις πράξεις τους".

Μπορεί να υπάρχουν καταγεγραμμένα δεδομένα για το τράφικινγκ που έχει να κάνει με τη σεξουαλική κακοποίηση γυναικών, δεν ισχύει όμως το ίδιο και με το τράφικινγκ αθλητών, το οποίο ανήκει στην κατηγορία της εργασιακής εκμετάλλευσης και μόλις τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να μπαίνει στην ατζέντα των κυβερνήσεων. Παρόλα αυτά, αποτελεί έγκλημα.

"Κάθε ενέργεια που σχετίζεται με το τράφικινγκ αθλητών αποτελεί έγκλημα. Η εύρεση των μαθητών, η μεταφορά τους στις Η.Π.Α., η οικονομική τους εκμετάλλευση είτε με τη βία είτε με τη συγκατάθεση του θύματος", δηλώνει η Katherine Kaufka Walts, διευθύντρια του κέντρου ανθρωπίνων δικαιωμάτων των παιδιών στο Πανεπιστήμιο Loyola του Σικάγο. "Το κοινό χαρακτηριστικό των περιστατικών αποτελεί η οικονομική εκμετάλλευση του σώματος ενός ανθρώπου, είτε για να δουλέψει σε ένα χωράφι είτε μέσα στο γήπεδο".

ΤΟ ΠΟΛΥΠΟΘΗΤΟ "I-20" ΚΑΙ ΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ

Βασικό θέμα για το τράφικινγκ αθλητών αποτελεί η απόκτηση του "I-20", του απαραίτητου εγγράφου για την έκδοση μαθητικής βίζας. Σύμφωνα με επίσημες αμερικανικές μετρήσεις, στις Η.Π.Α. βρίσκονται 1.200.000 μαθητές σε όλες τις κλίμακες της εκπαίδευσης. Από το δημοτικό μέχρι το πανεπιστήμιο. Δεν είναι, όμως, γνωστό πόσοι από αυτούς είναι αθλητές.

Οι μέθοδοι που χρησιμοποιούν τα σχολεία προετοιμασίας για να προσεγγίσουν τους υποψήφιους μαθητές τους είναι σχεδόν κωμικές. Μέχρι πρόσφατα το σάιτ του Evelyn Mack Academy (ΕΜΑ), ενός τέτοιου σχολείου στο Σάρλοτ, υπήρχε φωτογραφία ενός επιβλητικού κτιρίου που δεν ανήκε στο ΕΜΑ, αλλά στο ΜΙΤ.

Το συγκεκριμένο είδος τράφικιινγκ φέρνει στο προσκήνιο θέματα εθνικής ασφάλειας. Ακόμα και πριν την 11η Σεπτεμβρίου, άνθρωποι που ασχολούνταν με την εθνική ασφάλεια των Η.Π.Α. είχαν εκφράσει τους φόβους τους για το ότι οι φοιτητικές βίζες θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν από υποψήφιους τρομοκράτες.

Υπάρχουν επίσης θέματα που σχετίζονται με την υγεία: Υπάρχουν παίκτες που φτάνουν στις Η.Π.Α χωρίς να έχουν κάνει τον κατάλληλο εμβολιασμό και χωρίς να μπαίνουν τα νέα τους σχολεία στη διαδικασία να μεριμνήσουν σχετικά. Οι Mahmadou, Rostand, Franck και Stefan δεν είχαν κάνει τα υποχρεωτικά εμβόλια μέχρι να φτάσουν στο Lake Wales High.

Πρόκειται για το χειρότερο σενάρια, αλλά η καθημερινή κακομεταχείριση των αθλητών αποτελεί πραγματικότητα. Είτε λόγω ανικανότητας, φιλοδοξίας ή διαφθοράς, κάποια σχολεία όπως το Faith Baptist North στέλνουν φιλόδοξους αθλητές στο δρόμο απογοητευμένους, ευάλωτους και παράνομους.

"Κάθε μέρα θα προσπαθώ να επιστρέψω στην πατρίδα μου", λέει ο Mahmadou. "Γιατί στη Τζόρτζια, δεν πήγα σχολείο. Δεν κοιμήθηκα και δεν έφαγα. Κανείς δεν με βοήθησε. Για αυτό το πρώτο μου σχέδιο ήταν να επιστρέψω στη χώρα μου. Γιατί ήμουν χαμένος".

Η "αγία" Lora

Το ξημέρωμα της 22ης Απριλίου του 2016, η Lora Watts Donley βρισκόταν στα επείγοντα αναζητώντας αντιβιοτικά που θα καταπολεμούσαν την καλπάζουσα πνευμονία που της είχε διαγνώσει ο γιατρός. Ένιωθε χάλια και έπρεπε με κάποιο τρόπο να αντιμετωπίσει τους 39.2 βαθμούς κελσίου που "έψηναν" το σώμα της. Η Lora πάντα πετύχαινε τους στόχους της και έτσι ήθελε να κάνει και αυτή τη φορά.

Είχε περάσει πάνω από ένας χρόνος από όταν τα τέσσερα, στην ουσία, άστεγα αγόρια είχαν φτάσει σε μια ξένη χώρα. Τώρα η Lora έβρισκε λύση στο πρόβλημά τους, στέλνοντας τον Mahmadou και τον Stefan σε ένα κολέγιο στην Ατλάντα.

Η κατάσταση είχε βελτιωθεί για τα αγόρια από όταν είχαν ξεφύγει από το Faith Baptish North. Οι Donleys τους φιλοξένησαν, γιατί τους αρέσει να βοηθούν τον συνάνθρωπο τους και γιατί είχαν την οικονομική δυνατότητα για να το κάνουν. Είναι άνθρωποι της εκκλησίας και ήθελαν να μοιραστούν την ευλογία με αυτά τα αγόρια.

Ο David, ο άντρας της Lora, έχει μια επιχείριση με εσπεριδοειδή και είναι ιδιοκτήτης μεγάλων κομματιών γης σε όλη της κεντρική Φλόριντα. Η οικογένεια της Λόρα μένει κοντά και έχει μια εταιρεία με συσκευασμένα φρούτα.

Χάρη στην οικογένεια Donley, τα αγόρια ζούσαν πλέον την αμερικανική ζωή που έβλεπαν στις ταινίες και διάβαζαν στο ίντερνετ. Είχαν τα δικά τους δωμάτια σε ένα όμορφο σπίτι, είχαν ωραία ρούχα, πολύ φαγητό, καλά σχολεία και ομάδες για να συνεχίσουν το άθλημά τους. Η οικογένεια Donley έκανε μέχρι και τα έξοδα της μητέρας του Stefan, ώστε να ταξιδέψει από τη Σερβία στη Φλόριντα για να τον δει.

Τα αγόρια συνέχιζαν να αποτελούν μάρτυρες στην έρευνα του FBI για το τράφικινγκ αθλητών. Η έρευνα θα κρατούσε ακόμα δύο χρόνια. Με την ολοκλήρωσή της θα τεθεί θέμα σχετικά με την νομιμότητα της παραμονής τους στη χώρα.

H LORA ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝH NA KANEI TA ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΤΑ ΑΓΟΡΙΑ

Η Lora και ο David είχαν προσαρμοστεί στις αλλαγές συμπεριφοράς των παιδιών, που οφείλονταν στην για μακρά περίοδο έλλειψη φαγητού και στις απειλές που δέχονταν για απέλαση. Τους έλειπαν οι χώρες τους και δεν ήταν σίγουροι για το κατά πόσο θα μπορούσαν να συνεχίσουν την εκπαίδευσή τους στις Η.Π.Α. "Πολλές φορές έκλαιγαν και τους έπεφτε το ηθικό", λέει η Lora.

Η Lora αντιλήφθηκε πως ο μόνος τρόπος για να εξασφαλίσει την νόμιμη παραμονή των αγοριών στις Η.Π.Α. ήταν να τους βρει υποτροφίες σε κολέγιο, οι οποίες θα συνεπάγονταν και τη χορηγία "Ι-20". Σε αυτή την περίπτωση δεν θα τους έδιωχναν από τη χώρα ακόμα κι αν η προαναφερθείσα έρευνα για το τράφικινγκ έληγε απότομα και δεν τους χρειάζονταν για μάρτυρες.

Η Lora τα είχε ήδη καταφέρει με τον Franck, ο οποίος είχε αποφοιτήσει από high school από τη στιγμή που έφτασε στο Lake Wales και κέρδισε υποτροφία για το State College of Florida στο Bradenton. Για τον Rostand, τον Mahmadou και τον Stefan όμως ο χρόνος πίεζε και η αγωνία αυξανόταν.

Έχοντας πάρει μπόλικα αντιβιοτικά και βιταμίνες η Lora πήρε τον Stefan, τη μητέρα του και τον Mahmadou και ξεκίνησαν για το βορρά. Προορισμός το All-American Showcase, ένα event για ταλέντα που δεν είχαν ακόμη βρει κολέγιο.

Μόλις εγκαταστάθηκαν στο ξενοδοχείο και τα αγόρια γράφτηκαν στο event, η Lora έγραψε στο facebook:

"-Basketball Showcase: Τα αγόρια πρέπει να πάρουν υποτροφία.

-Είμαι τρεις μέρες άρρωστη: Το να μείνω στο κρεβάτι δεν βρίσκεται καν στις επιλογές μου.

-Έκτακτη μεταμεσονύχτια περιποίηση για το ταξίδι: Δύο ενέσεις στα οπίσθιά μου και μια σακούλα με χάπια.

-Εννιάωρη οδήγησε μέσα σε μουσώνα με πυρετό: Καταφέραμε και φτάσαμε.

-Θεέ μου στείλε μας τους κατάλληλους ανθρώπους αυτό το Σαββατοκύριακο. Ξέρεις τι τραβήξαμε για να φτάσουμε ως εδώ!"

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ROSTAND

Ο Rostand προσγειώθηκε στην Αμερική στις 24 Οκτώβρη του 2014 στις 03:35. Τσέκαρε το κινητό του για να θυμάται τη στιγμή. Έφτασε με μια μικρή βαλίτσα, δύο ζευγάρια παπούτσια και μια "μπανάνα," μέσα στην οποία είχε τα έγγραφα που χρειαζόταν και 150 δολάρια. Ένιωθε πλούσιος. Αυτό νόμιζε πως θα ήταν το ξεκίνημα της νέας του ζωής, μια ευκαιρία για να φοιτήσει στις Η.Π.Α. (με μέσω κατά κεφαλή ετήσιο εισόδημα τα 55.230 δολάρια) και να ξεφύγει από τη φτώχεια του Καμερούν (με μέσω κατά κεφαλή ετήσιο εισόδημα τα 1.350 δολάρια).

Η πρώτη αγάπη του Rostand δεν ήταν το μπάσκετ, αλλά το ποδόσφαιρο. Μεγάλωσε παίζοντας μπάλα και στα 14 του, ένας ντόπιος μάνατζερ προσφέρθηκε να τον πάει στην Ευρώπη για να δοκιμαστεί από έναν επαγγελματικό σύλλογο. Ωστόσο, τα παιδιά από την Αφρική γνωρίζουν πως υπάρχουν πολλοί μάνατζερ που τους υπόσχονται συμβόλαια με ευρωπαϊκές ομάδες και στη συνέχεια τα εγκαταλείπουν κάπου στην Ευρώπη, χωρίς να έχουν τρόπο να γυρίσουν πίσω.

Ο πατέρας μου είπε όχι. Δεν με άφησε.

θυμάται ο Rostand.

"Ποτέ δεν πίστευα ότι θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο στις Η.Π.Α", συνεχίζει. "Αν σου δοθεί ποτέ η ευκαιρία να πας στις Η.Π.Α., δεν μπορείς να την αφήσεις ανεκμετάλλευτη".

Το αμερικανικό μπάσκετ έχει δώσει ευκαιρίες σε δεκάδες παίκτες από το Καμερούν την τελευταία δεκαετία. Ο Landry Nnoko, ένα παιδί που γνώριζε ο Rostand, έπαιζε στο Πανεπιστήμιο του Clemson με πλήρη υποτροφία. Ο Joel Embiid ήταν το νούμερο 3 του ντραφτ του 2014. Κίνητρο για τον Rostand αποτελούσε και η πορεία του πρώην αστεριού του UCLA και βετεράνου του ΝΒΑ, του Καμερουνέζου Luc Richard Mbah a Moute.

Ο Rostand έλαμψε στο ετήσιο καλοκαιρινό camp του Luc Richard Mbah a Moute την προηγούμενη χρονιά, κερδίζοντας μια πρόσκληση στο Basketball Without Borders του ΝΒΑ, του 2013, στη Νότιο Αφρική. Από τους 64 παίκτες που συμμετείχαν, ο Rostand επιλέχθηκε στους 20 του All-Star-Game. Εκεί γνώρισε τον Κάιρι Ίρβινγκ, το είδωλό του, με τον οποίο έβγαλε φωτογραφία, ενώ άκουσε μερικούς προπονητές να λένε πως έχει καλές πιθανότητες να παίξει σε κάποιο αμερικανικό Πανεπιστήμιο.

Για περίπου ένα χρόνο ο Rostand δεν είχε κανένα νέο. Αυτό, βέβαια, δεν αποτελεί έκπληξη. Στο κυνήγι των ταλέντων από χώρες του εξωτερικού, προτεραιότητα έχουν οι πολύ ψηλοί παίκτες. Τα αμερικανικά σχολεία δεν βγάζουν πια ποιοτικούς ψηλούς. Και οι λίγοι που βγαίνουν όπως ο Άντονι Ντέιβις και ο Όκαφορ τους αρπάζουν με συνοπτικές διαδικασίες στο NCAA.

Εν τω μεταξύ, τα όχι και τόσο γνωστά κολέγια έχουν αρχίσει να ψάχνουν για ψηλούς στην Αφρική. Ενώ, στο κόλπο μπήκαν και τα σχολεία προετοιμασίας. Ωστόσο οι προοπτικές των Αφρικανών είναι μικρές.

Ο Rostand δεν το γνώριζε αυτό, όταν ένας Καμερουνέζος καθηγητής που θα δίδασκε στο Faith Baptist Norh τον ρώτησε για το αν θα ενδιαφερόταν για μια υποτροφία σε ένα νέο σχολείο προετοιμασίας. Εντυπωσιάστηκε με την προοπτική.

Το αμερικανικό του όνειρο κράτησε περίπου όσο η πορεία του μέχρι το τελωνείο. Οι τελωνειακοί του είπαν πως δεν υπήρχε το "I-20" του στους φακέλους του. Περίμενε στο αεροδρόμιο για έξι ώρες, χωρίς να ξέρει αν θα τον έβαζαν στο αεροπλάνο της επιστροφής για την Αφρική.

Όταν ο Rostand ξεμπέρδεψε με τα γραφειοκρατικά και συνάντησε το νέο του προπονητή, ο Flint στράφηκε σε ένα συνάδελφο του και του είπε:

Όντως τώρα; Κοίτα τον. Δεν είναι καν ψηλός.

Λίγο αργότερα ο Flint ζήτησε από τον Rostand 2.000 δολάρια. "Άνοιξα την τσάντα μου και του έδειξα το χαρτί που έλεγε για την πλήρη υποτροφία", θυμάται ο Rostand. Επέμεινε πως δεν προβλέπονταν να πληρώσει κάτι. Σύμφωνα με τον Rostand, o Flint του απάντησε: "ΟΚ, αυτό σημαίνει ότι θες να γυρίσει πίσω στο Καμερούν, έτσι;"

Οι γονείς του Rostand είχαν μόλις χαλάσει όλες τις οικονομίες τους για το αεροπορικό εισιτήριο του γιου τους, αλλά ο Rostand ενέδωσε στις πιέσεις. Είχα μόλις ξεμπλέξει με τα χαρτιά μου, φοβόμουν πάρα πολύ, λέει ο Καμερουνέζος. "Είπα ΟΚ, ΟΚ, ΟΚ. θα σου δώσω τα λεφτά".

Επικοινώνησε με την οικογένειά του, η οποία με κάποιο τρόπο βρήκε 500 δολάρια και ηρέμησε προσωρινά τον Flint. Μπορεί η πρώτη μέρα του Rostand στις Η.Π.Α. να ήταν άσχημη, αλλά η συνέχεια ήταν ακόμη χειρότερη. Και δεν ήταν ο μόνος που θα ζούσε δύσκολες στιγμές.

(David Donley, Mahmadou Ngoucheme, Lola Nakic-Vojnovic (μητέρα του Stefan), Lora Donley και ο Stefan Nakic-Vojnovic έξω από ένα γήπεδο μπάσκετ στο Όκλαντ)

TO FAITH BAPTIST NORTH

Τα τελευταία 15 χρόνια, δεκάδες σχολεία με επίκεντρο την προετοιμασία αθλητών, έχουν ανοίξει στις Η.Π.Α. Αυτά τα σχολεία προσπαθούν να προσελκύσουν καλούς αθλητές από άλλες χώρες που με τη σειρά τους θα προσελκύσουν λιγότερο καλούς αθλητές και μαθητές που έχουν λεφτά για να πληρώσουν τα δίδακτρα.

Ο στόχος είναι να μοιάσουν στο Montverde Academy κοντά στο Ορλάντο, το οποίο βοήθησε τον Αυστραλό Ben Simmons να αποτελέσει τη νούμερο ένα επιλογή στο φετινό ντραφτ και το οποίο έχει ένα σημαντικό αριθμό διεθνών μαθητών, που πληρώνουν ετησίως 49.600 δολάρια ως δίδακτρα.

Το Montverde ιδρύθηκε το 1912 και έχει πολύ καλή φήμη στον ακαδημαϊκό χώρο, παράλληλα με το αθλητικό του πρόγραμμα. Το Faith Baptist North ήταν το νέο σχολείο στο χώρο το 2014 και για τους τέσσερις μας ήρωες φάνταζε ως η ιδανική ευκαιρία.

Οι φωτογραφίες στην διαδικτυακή διαφήμιση του Faith Baptist North ήταν πολύ ελκυστικές. "Ήταν καταπληκτικό", λέει ο Stefan, "όταν ο Flint μου είπε ότι θα μου έδινε πλήρη υποτροφία και μου έστειλε φωτογραφίες από το campus. Δεν πήρε πολύ χρόνο στην οικογένεια μου να απαντήσει θετικά".

Τα αγόρια έκαναν τα πάντα για να φτάσουν ως εκεί. Πέρα από την πλήρη υποτροφία, ο Flint τα προμήθευσε με "Ι-20" από το Faith Baptist campus στο Ludowici. Αφότου ο Αφρικανός καθηγητής έπεισε τον Rostand να πάει στο στυγκεκριμένο σχολείο, ο Rostand πήγε στην αμερικανική πρεσβεία στο Yaounde με το "Ι-20" στο χέρι. Εκεί οι υπεύθυνοι του πήραν συνέντευξη και του έδωσαν τη μαθητική βίζα.

Ο Franck ακολούθησε διαφορετική οδό. Βρισκόταν ήδη στις Η.Π.Α και αγωνιζόταν στο Lee Acedemy του Μέιν, αλλά δεν βρισκόταν στα πλάνα κάποιου κολεγίου. O Gibbons, ένας προπονητής δεύτερης κατηγορίας κολεγίων συμφώνησε να τον βοηθήσει να προπονηθεί στο Faith Baptist North το οποίο έψαχνε για παίκτες. O Gibbons είδε ένα video του Franck, αναγνώρισε το ταλέντο του και σύντομα ο παίκτης κατευθύνθηκε προς το νότο.

Ο Mahmadou είχε αντιμετωπίσει τον Rostand σε κάποια εθνικά τουρνουά του Καμερούν. Είχε ύψος 2.13 και κάποιος σκαόυτ τον έφερε σε επαφή με το Faith Baptish North. Ο Καμερουνέζος σκάουτ του ζήτησε να πάει στην πρεσβεία και να βγάλει βίζα.

Δεν είχε σημασία το γεγονός πως ήταν ήδη Δεκέμβρης και η σεζόν είχε ξεκινήσει. Στις 6 Δεκέμβρη ο Mahmadou έφτασε στις Η.Π.Α. και αν και δεν μιλούσε σχεδόν καθόλου αγγλικά, κατάφερε να φτάσει μέχρι τη στάση λεωφορείου και να κάνει ένα 20ωρο ταξίδι ως την Ατλάντα.

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ STEFAN

Η απόφαση του Stefan είχε να κάνει με την οικογένειά του. Ο μεγαλύτερος αδερφός του, ο Filip, ήταν επίσης καλός μπασκετμπολίστας, αλλά η οικογένειά του είχε λεφτά να στείλει μόνο τον ένα από τους δύο στις Η.Π.Α. Ο άλλος θα έπρεπε να μείνει στο Βελιγράδι να βοηθήσει στην οικογενειακή επιχείρηση, ένα καφέ.

Ο Filip επέμεινε να στείλουν τον Stefan. Κι έτσι έγινε. "Δεν θα σταματήσω ποτέ να του είμαι ευγνώμων που μου έδωσε την ευκαιρία να προσπαθήσω να πετύχω σε αυτό που αγαπώ", είπε ο Stefan για τον αδερφό του.

Ο Stefan πήρε το "I-20" από το Faith Baptist και στις 3 Ιουλίου, ημέρα γενεθλίων της μητέρας του, μπήκε στο αεροπλάνο για τις Η.Π.Α.

Ο Flint, ένας στρογγυλοπρόσωπος 42χρονος που αγαπά τον αθλητισμό, έχει την επιμονή ενός επιχειρηματία και όταν μιλάει την ευγλωττία ενός ιεροκήρυκα.

Τα τελευταία χρόνια ο Flint, ο οποίος έχει επιχειρήσεις στα περίχωρα της Ατλάντα, έχει επικεντρωθεί στην μπασκετική καριέρα του γιου του. Ο Flint ήταν προπονητής των ομάδων του γιου του στο σχολείο και τον άλλαζε high schools με την ελπίδα να βρει κάπου μια υποτροφία.

O ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ MORGANS

Ο Jonathan Morgans, ένας βετεράνος του πολέμου του Ιράκ, γνώρισε κάποια στιγμή τον Flint. Ο Morgans είχε υπάρξει βοηθός προπονητή στο Faith Baptist στο Ludowici το 2012 και το 2013 και λέει πως ο Flint ήθελε να παίζει σπουδαιότερο ρόλο στην καριέρα του γιου του.

Την άνοιξη του 2014 ο Morgans λέει για τον Flint πως άρχισε να συζητά για τη δημιουργία ενός σχολείου, ούτως ώστε να περιστοιχίσει το γιο του με πολλούς ταλαντούχους παίκτες. Ζήτησε βοήθεια από τον Morgans. Τον Μάιο του '14 έγινε μια συνάντηση μεταξύ του Morgans του Flint και των πρώην εργοδοτών του στο campus του Fatith Baptist του Ludowici.

"Ο Flint ενδιαφερόταν να ανοίξει ένα "αδερφό" campus στην Ατλάντα, χρησιμοποιώντας την πιστοποίηση του Faith Baptist για να δίνει "Ι-20" στους διεθνείς μαθητές του. Τα προηγούμενα χρόνια το σχολείο του Ludowici είχε αρχίσει να δέχεται μαθητές από άλλες χώρες, κυρίως παίκτες του μπέιζμπολ και του μπάσκετ από τη Δομινικανή Δημοκρατία και μερικούς από την Αφρική", λέει ο Matthew Sellars, αθλητικός διευθυντής του νότιου campus του South Baptist και γιος του ιδρυτή του σχολείου, του πάστορα Terry Sellars.

Βασικά, όποιο σχολείο κι αν αντιμετωπίζαμε, τα παιδιά στην αντίπαλη ομάδα δεν μιλούσαν αγγλικά,

λέει ο Matthew Sellars. "Έτσι αποφασίσαμε με τους προπονητές μας να φέρουμε και εμείς διεθνείς μαθητές στο σχολείο μας".

Εδώ, "χώθηκε" ο Flint για να βοηθήσει..." Δεν γνώριζα τον Flint από τον Άνταμ", λέει ο Matthew Sellar, ωστόσο τον σύστησε στον πατέρα του. " Και τα βρήκαν, γιατί ο Flint προσποιούνταν ότι ήταν κι αυτός πάστορας και πολύ πιστός χριστιανός".

Ο Matthew λέει πως ο πατέρας του εξαπατήθηκε: "Είναι εύπιστος μέχρι να του κάνεις κάτι κακό. Ήθελε να είναι φιλικός με τον Flint, αλλά την πάτησε".

Σύντομα ο Flint άρχισε την επίσημη συνεργασία του με τους Sellars. Κανείς δεν έδωσε σημασία στο ότι ο Flint, δεν είχε στη διάθεση του σχολικό κτίριο, πρόγραμμα μαθημάτων, καθηγητές, εστία για τους μαθητές, εμπειρία και πιστοποιητικό λειτουργίας ενός τέτοιου σχολείου. Κανείς δεν έδωσε σημασία στο ότι ήταν ήδη Μάιος και ο Flint ήθελε να ανοίξει το σχολείο τον Σεπτέμβρη. Είχε μόλις μια μικρή ομάδα μπάσκετ και πρόσβαση στην έκδοση "I-20". Παρόλα αυτά, μέσα σε λίγους μήνες, υπήρχαν έφηβοι από όλο τον πλανήτη που ήθελαν να μετακομίσουν στις Η.Π.Α. και να αγωνιστούν στο "σχολείο" του.

(Ο ιδρωμένος Madmadou κατά τη διάρκεια μιας προπόνησης)

Τον Ιούλιο και τον Αύγουστο ο Stefan έκανε προπονήσεις με την ομάδα του Flint και είχε τη διαβεβαίωσή του, ότι το σχολείο θα γινόταν πολύ δυνατό με την άφιξη σπουδαίων αθλητών. Αλλά, όταν ήρθε η ώρα να ανοίξει το σχολείο, τίποτα δεν έμοιαζε με τις φωτογραφίες που υπήρχαν στις διαφημίσεις στο ίντερνετ.

Ο Flint το μόνο που είχε κάνει ήταν να νοικιάσει ένα γυμναστήριο, ένα γήπεδο και μερικές αίθουσες διδασκαλίας σε ένα χώρο πίσω από την New Hope Baptist Church στα Conyers. Οι προπονήσεις σε φούτμπολ και μπάσκετ ξεκίνησαν στον Αύγουστο, δεν συνέβη, όμως, το ίδιο και με τα μαθήματα.

Μας είχαν πει ότι το σχολείο θα ξεκινούσε την 1η Σεπτέμβρη, όμως πέρασαν τρεις εβδομάδας και δεν είχαμε κάνει ακόμα μάθημα,

λέει ο Stefan.

ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

Δεν είχε δοθεί ούτε καν μόνιμη στέγη στους αθλητές. Το φθινόπωρο, μερικοί αθλητές, συμπεριλαμβανομένου του Stefan, έμεναν στο σπίτι του Flint. Οι υπόλοιποι έμεναν σε ένα μοτέλ στο Stockbridge. "Σχεδόν στο μισό μοτέλ έμεναν δικά μας παιδιά", λέει ο Stefan, "Το σπίτι του Flint και το μοτέλ βρίσκονταν 30 λεπτά με το αμάξι από το "campus" του Conyers".

Όταν επιτέλους ξεκίνησαν τα μαθήματα τον Σεπτέμβρη, οι παίκτες μεταφέρονταν από το μέρος που έμεναν στο γυμναστήριο με ένα κίτρινο σχολικό λεωφορείο που κατάφερε να εξασφαλίσει με άγνωστο τρόπο ο Flint από τον Καναδά.

Το σύνολο των μαθητών ήταν εντελώς ανομοιόμορφο: Περίπου 25 μπασκετμπολίστες, οι περισσότεροι εκ των οποίων από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, 35-40 παίκτες φούτμπολ οι περισσότεροι Αμερικανοί, συμπεριλαμβανομένου ενός μεγάλου ταλέντου από τη Νιγηρία, δύο παίκτες ποδοσφαίρου από τη Σερβία, οι οποίοι μόλις αντιλήφθηκαν ότι το Faith Baptist North δεν έχει καν γήπεδο ποδοσφαίρου, άρχισαν να κάνουν προπόνηση με την ομάδα φούτμπολ και τρία κορίτσια (δύο από Σερβία και ένα από Νιγηρία), με σκοπό να παίξουν μπάσκετ, σε μια ομάδα που ποτέ δεν δημιουργήθηκε.

(Στιγμιότυπο από προπόνηση μπάσκετ του "σχολείου")

Δεν υπήρχε κανένα πρόγραμμα. Οι προπονήσεις ξεκινούσαν με καθυστέρηση και ακυρώνονταν. Οι προπονητές των ομάδων αντικαταστάθηκαν τον Οκτώβρη και η ομάδα ακύρωνε συνεχώς παιχνίδια μέχρι να ολοκληρωθεί η σεζόν.

Η ίδια κατάσταση επικρατούσε και στο σχολείο. Κάποιες φορές το κίτρινο σχολικό λεωφορείο μόλις πλησίαζε το χώρο με τις σχολικές αίθουσες έκανε μεταβολή και οι προπονητές έλεγαν πως ακυρώνονταν το μάθημα. Άλλες φορές ακυρώνονταν το μάθημα λόγω βροχής και άλλες πάλι λόγω έλλειψης θέρμανσης. Μια άλλη φορά, σύμφωνα με τον Morgans, σταμάτησαν τα μαθήματα για τρεις εβδομάδες, γιατί οι τρεις καθηγητές που είχε προσλάβει ο Flint, σηκώθηκαν και έφυγαν.

Σύμφωνα με τον Morgans, ένας από τους καθηγητές δήλωσε ότι δεν τους πλήρωναν. Επικράτησε για λίγο αναταραχή, μετά οι καθηγητές επέστρεψαν και τα μαθήματα άρχισαν ξανά.

Στην αρχή προσφέρονταν φαγητό στους μαθητές, αλλά και ελπίδα ότι το σχολείο κάποια στιγμή θα δουλέψει κανονικά. "Ήταν φανταστικά", λέει ο Morgans, "μέναμε στο ξενοδοχείο. Είχαμε τρία γεύματα την ημέρα. Όλα ήταν τέλεια".

Μετά από μερικές εβδομάδες τα πράγματα άλλαξαν. "Το φαγητό άρχισε να χαλάει", λέει ο Morgans. "Δεν ήταν της ίδιας ποιότητας. Ξαφνικά αρχίσαμε να τρώμε μόνο μακαρόνια και σάντουιτς με τυρί".

Μετά από μερικούς μήνες, σύμφωνα με τον Morgans, ο Flint δεν μπορούσε να πληρώνει άλλο το μοτέλ. Έτσι, τον Νοέμβριο έστειλε μερικούς Νιγηριανούς σε ένα σπίτι κάμποσα χιλιόμετρα μακριά και μια άλλη ομάδα Νιγηριανών και Σέρβων αθλητών (μεταξύ των οποίων και ο Stefan) σε τρία διαφορετικά διαμερίσματα πίσω από ένα μολ στο Stockbridge.

O Mahmadou με τα λιγοστά του αγγλικά περιέγραψε την ζωή τους στα προαναφερθέντα διαμερίσματα:

Καθόλου θέρμανση. Καθόλου φαγητό.

Μετά από την προσβλητική υποδοχή του στο αεροδρόμιο, ο Rostand είχε να αντιμετωπίσει κι άλλα προβλήματα. Στο σπίτι δεν υπήρχαν κρεβάτια, σεντόνια, κουβέρτες, ή θέρμανση. "Κοιμόμουν με μαξιλάρι τη βαλίτσα μου", λέει ο Καμερουνέζος.

"Στο Καμερούν ζούσα σαν φυσιολογικός άνθρωπος σε ένα νορμάλ σπίτι, με κρεβάτια. Είχα μια φυσιολογική ζωή".

Εν τω μεταξύ, σύμφωνα με τα αγόρια, ο Flint συχνά απειλούσε τους αθλητές ότι θα τους έπαιρνε το "I-20" τους και ζητούσε συνεχώς λεφτά από τον Rostand και τον Stefan, παρόλο που τους είχε τάξει πλήρη υποτροφία (το ποσό των 25.680 για την υποτροφία δέκα μηνών, αναφερόταν και στο "Ι-20"). Αφού έδωσαν μερικές εκατοντάδες δολάρια στον Flint στην αρχή, σταμάτησαν να τον πληρώνουν, μιας και πίστεψαν ότι μπλόφαρε και πως δεν θα τους έστελνε πίσω στα σπίτια τους.

(Τα παιδιά χαλαρώνουν ανάμεσα στις προπονήσεις)

Ο Mahmadou μετάνιωσε αμέσως για το ταξίδι του στην Αμερική. Τις δύο πρώτες εβδομάδες στις Η.Π.Α. έμενε μόνος τους στο σπίτι του Flint. Έγινε διακοπή ρεύματος για δύο μέρες και έμενε στο σκοτάδι.

Ο Καμερουνέζος δεν ήξερε πολλά πράγματα για τις ηλεκτρικές συσκευές στη δύση. Μια μέρα o Stefan μιλούσε στο τηλέφωνο και είδε μαύρο καπνό να βγαίνει από την κουζίνα.

Είχε βάλει δύο φέτες ψωμί στο φούρνο μικροκυμάτων,

λέει ο Stefan. "Και τις άφησε για πέντε λεπτά"!

"Δεν καταλάβαινα τις οδηγίες", λέει ο Mahmadou. "Ήταν στα αγγλικά". Σήμερα θυμούνται το περιστατικό και γελάνε, αλλά τότε ο Mahmadou παραλίγο να βάλει φωτιά σε όλο το σπίτι.

Η ΠΕΙΝΑ ΚΑΙ ΤΑ ΧΑΜΕΝΑ ΚΙΛΑ

Η κατάσταση χειροτέρεψε τον Δεκέμβριο, όταν ο Φλιντ με τη γυναίκα του, τη Μαρία, έφυγαν για να δουν την ομάδα του Faith Baptist North σε ένα τουρνουά στο San Diego. Τα αγόρια θυμούνται τον Flint να αφήνει μια κούτα με pancakes και μερικά σακιά με ρύζι στα διαμερίσματα. Αυτές ήταν όλες κι όλες οι προμήθειες για δύο εβδομάδες. "Τέλειωσαν όλα σε μια μέρα", λέει ο Stefan.

Οι ήδη αδύνατοι αθλητές, έχασαν κι άλλο βάρος. O Rostand έχασε 4,5 κιλά σε τρεις μήνες. Ο Mahmadou 3 κιλά σε 40 μέρες, ενώ ο Stefan 11,5 από τον Ιούλιο μέχρι τον Δεκέμβρη. Μετά από μια τετράωρη προπόνηση ο Mahmadou σχεδόν λιποθύμησε. "Είχα φάει μόνο ένα μπέργκερ", είπε.

Ο Aleksandar Cosic, ένας άλλος Σέρβος που ξεμπέρδεψε με το Faith Baptist North μετά από τα άλλα αγόρια, επιβεβαιώνει τα όσα έχουν ήδη ειπωθεί για τις συνθήκες διαβίωσης. "Δεν μας έδιναν φαγητό".

Οι Νιγηριανοί ήταν σε πολύ κακή κατάσταση. "Έχαναν συνεχώς βάρος", λέει ο Cosic. "Ένας από τους Νιγηριανούς αθλητές ήταν 1.86 και 111 κιλά, αλλά μέχρι το τέλος της σεζόν έχασε 20 κιλά".

Τα περίπου 25 αγόρια που ζούσαν στα διαμερίσματα πίσω από το μολ, επιβίωσαν με διάφορους τρόπους. O Stefan είχε ζητήσει από τους γονείς του να του στέλνουν 30 δολάρια κάθε εβδομάδα, τα οποία χρησιμοποιούσε με τους υπόλοιπους Σέρβους για να αγοράζει λαχανικά. Αυτός και ο Franck είχαν αναλάβει και το ρόλο του μάγειρα.

Τα βράδια πήγαιναν σε μια πιτσαρία της γειτονιάς, η οποία περίμεναν να κλείσει για να τους δώσουν οι υπάλληλοι ό,τι είχε ξεμείνει από τον μπουφέ. Γέμιζαν τις μέρες τους, χρησιμοποιώντας το Wi-Fi των Starbucks και πηγαίνοντας στο "LA Fitness", ένα γυμναστήριο για το οποίο είχαν ένα δωρεάν πάσο, το οποίο χρησιμοποιούσαν όλοι.

(Ο Stefan Nakic-Vojnovic που έχασε 11,5 κιλά σε πέντε μήνες)

Η "ΚΟΝΤΡΑ" ΤΟΥ FAITH BAPTIST NORTH ΜΕ ΤΟ SOUTH

Παράπονα σχετικά με τις συνθήκες στο Stockbridge και το Conyers άρχισαν να φτάνουν στα αυτιά της οικογένειας Sellars στο Ludowici, το φθινόπωρο. Οι αθλητές από τη Δομινικανή δημοκρατία του Stockbridge άρχισαν να μιλάνε για τις συνθήκες που ζούσαν στους συμπατριώτες τους από το Faith Baptist. Ανέφεραν ότι κοιμόνταν στον πάτωμα, το ρεύμα έπεφτε κατά τη διάρκεια της νύχτας και ότι δεν τρέφονταν σωστά.

"Πολλές φορές σε τέτοιου είδους προγράμματα, τα παιδιά παραπονιούνται όλη την ώρα", λέει ο Sellars, παραδεχόμενος ότι δεν είχε επισκεφθεί ο ίδιος το campus και ότι το είχε δει μόνο στο σάιτ του Flint.

Οι ιστορίες για τις άθλιες συνθήκες όλο και πλήθαιναν. Αυτή τη φορά ήταν η σειρά των Νιγηριανών και των Σέρβων. O Sellars λέει πως μίλησε στον Flint για τους παίκτες: "Τους φέρεσαι άσχημα και αυτό θα κάνει κακό στην εικόνα μας" και ισχυρίζεται πως ο Flint του απάντησε: "Όχι, κάνουμε το σωστό".

Ο πάστορας Sellars έστειλε ένα γράμμα στον Flint στις 31 Οκτωβρίου του 2014, κόβοντας τις επίσημες σχέσεις του με το campus και πήρε 15 παιδιά από το Stockbridge και τα μετέφερε στο Ludowici.

O Sellars δήλωσε πως το νότιο campus ακύρωνε τα "Ι-20" όσων μαθητών δεν δέχονταν να μεταφερθούν στο Ludowici, κάτι που σήμαινε πως όσοι έμεναν πίσω θα ήταν παράνομοι από τον Νοέμβριο και μετά, πολύ πριν ο Stefan και τα άλλα αγόρια αρχίσουν να ανησυχούν για το πλαίσιο της νομιμότητας τους όταν ξεκινούσαν για το "Lake Wales".

Αν και οι συνθήκες διαβίωσης και η κόντρα με το "αδερφό" campus οδήγησαν το Faith Baptish North προς την κατάρρευση, το οριστικό χτύπημα αποδείχθηκε πως ήταν η παντελής έλλειψη μαθημάτων.

"Το βασικό πρόβλημα ήταν το σχολείο", λέει ο Mahmadou. "Ρωτούσα κάθε μέρα τον προπονητή μου για το πότε θα ξεκινούσαν τα μαθήματα και κάθε φορά μου έλεγε "την επόμενη εβδομάδα".

Οι μήνες περνούσαν και το σχολείο δεν ξεκινούσε. Ούτε πολύ μπάσκετ έπαιζαν τα παιδιά. Από τα τέλη του Νοέμβρη μέχρι τα μέσα του Γενάρη του 2015, το "πρόγραμμα" ήταν γεμάτο ακυρώσεις, μέχρι που οι ακυρώσεις ήταν περισσότερες από τις προγραμματισμένες δραστηριότητες.

(Ο προπονητής Jack Tisdale δίνει οδηγίες στους αθλητές του)

Την δεύτερη εβδομάδα του Γενάρη του 2015, δύο από τους προπονητές του Flint, ο Morgans και ο Gibbons, αποφάσισαν πως το Faith Baptist North δεν στήριζε ούτε τους ίδιους ούτε τους μαθητές του. Άρχισαν να καταστρώνουν ένα σχέδιο όπου θα μπορούσαν να μεταφέρουν τους μαθητές σε ένα σχολείο, όπου θα μπορούσαν να παρακολουθούν μαθήματα.

Ο Morgans θεωρούνταν δεξί χέρι του Flint, υπεύθυνος για να πηγαίνει και να φέρνει τους αθλητές στην προπόνηση και για να διατηρεί μια τάξη στα διαμερίσματά τους, ενώ ο Gibbons ήταν πρώην προπονητής με περισσότερες από 450 νίκες στην δεύτερη κατηγορία του NCAA.

Από την αρχή, λέει ο Morgans, ο Flint όταν δεν χειραγωγούσε τους υπαλλήλους του, τους αγνοούσε. "Έχεις ένα τόσο σπουδαίο προπονητή σαν τον Gordon Gibbons και τους λες ότι δεν έχει ιδέα";

Ο Morgans λέει πως ο μόνος λίγος που ο ίδιος και ο Gibbons έμειναν στο σχολείο ήταν για να μην συμβεί τίποτα κακό στα παιδιά.

Η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΣΤΟΝ GIBBONS

Ο Gibbons ένιωθε υπεύθυνος για τους μισούς μαθητές, συμπεριλαμβανομένου του Franck και του Cosic, τους οποίους στην ουσία ο ίδιος έφερε στο North Baptist North, μέσω των διαφημίσεων στο ίντερνετ και από τις άκρες που έχει. Μέσω του Franck ο Gibbons γνώρισε του Καμερουνέζους, τον Rostand και τον Mahmadou. Ο Gibbons δεν έφερε και τον Stefan, αλλά τον ήξερε, από όταν τον προπονούσε στο high school.

"Όλοι αγαπούσαμε τον coach Gibbons, που ήταν σπουδαίος coach και ενδιαφερόταν πραγματικά για εμάς", λέει ο Rostand. Ο Stefan λέει πως ο Gibbons ήταν ο μοναδικός ενήλικας στην Τζόρτζια που τους έλεγε την αλήθεια. Κάποια στιγμή ο coach, κατά τη διάρκεια μιας προπόνησης στα μέση του Γενάρη πήρε τον Stefan στην άκρη και του είπε: "Δεν υπάρχει μέλλον εδώ για εσένα, αγόρι μου. Ξέρω έναν προπονητή σε ένα δημόσιο σχολείο στο Lake Wales...". Κατευθείαν ο Stefan του απάντησε: "Πήγαινε με εκεί, αύριο".

Τα αγόρια που πήγαν στο Lake Wales δεν ήταν τα μόνα που εγκατέλειψαν το Faith Baptist North. Μόλις ετοιμάζονταν να φύγουν, μια ομάδα οικογενειών που αποτελούνταν από Σέρβους μετανάστες στην Ατλάντα, πήραν μερικούς ακόμη Σέρβους από το Faith Baptist North στα σπίτια τους. Ο Dragan Milakovic, που μένει κοντά στην Ατλάντα, είδε τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ζούσαν τα αγόρια.

Έτρωγαν μακαρόνια το πρωί. Βασικά αυτό ήταν το φαγητό τους για όλη τη μέρα. Δεν τους είχαν ούτε θέρμανση, ούτε τίποτα.

Ο Milakovic και η γυναίκα του πήραν στο σπίτι τους, δύο δίδυμους που πήγαν στο συγκεκριμένο σχολείο για να παίξουν ποδόσφαιρο και τον Cosic. Βοήθησαν τον Cosic να μεταγραφεί στο Faith Baptist south campus, ούτως ώστε να αποφοιτήσει την άνοιξη και ο Gibbons τον βοήθησε να πάρει υποτροφία σε ένα Πανεπιστήμιο.

O Gibbons δεν ήθελε να αναφερθεί το όνομά του σε αυτό το κείμενο, αφού πίστευε πως ο Flint κατά βάθος είχε καλό σκοπό.

Η εξήγησή του για το ότι απομάκρυνε κάποια από τα παιδιά από το σχολείο ήταν η εξής: "Ο λόγος που πήγα παιδιά από το Faith Baptist North σε άλλα σχολεία ήταν επειδή εκεί δεν έκαναν μαθήματα και θα έχαναν το εξάμηνο τους". Επίσης είπε: "πίστευα πως το περιβάλλον δεν ήταν το κατάλληλο για να παίξουν μπάσκετ, που ήταν και ο βασικός λόγος άφιξής τους στις Η.Π.Α.".

(Ο Mahmadou είναι έτοιμος να σουτάρει κατά τη διάρκεια της προπόνησης)

Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ LEE

Μόλις ο Gibbons πήρε τον Randy Lee του Lake Wales και του ζήτησε βοήθεια, εκείνος απάντησε αμέσως θετικά. Ο πατέρας του, o Jim, ήταν ο καλύτερος φίλος του Gibbons, όταν ο δεύτερος ήταν προπονητής του Florida Southern στη Φλόριντα. Το Lake Wales High είναι ένα δημόσιο σχολείο 45 χιλιόμετρα από το Lakeland και ο Lee είχε εμπειρία με διεθνείς μαθητές.

Η προηγούμενη δουλειά του Lee ήταν στο Tennessee Temple, ένα μικρό χριστιανικό κολέγιο στο Chattanooga. Εκεί ο Lee με τον πατέρα του είχαν μια επιχείρηση (την Global Prep η οποία έχει κλείσει τώρα), στην οποία χρησιμοποιούσαν την ακαδημία μπάσκετ του κολεγίου για διεθνείς παίκτες, οι οποίοι πλήρωναν δίδακτρα για να βελτιώσουν τις ικανότητες τους.

Ο Lee ήθελε να ενσωματώσει την Global Prep στο Lake Wales και προσπάθησε να πουλήσει την ιδέα στην Donna Dunson, διευθύντρια του Lake Wales, παρουσιάζοντας της ένα 50σέλιδο business plan για τη σχολική χρονιά 2012-13. Η Dunson άκουσε την πρόταση, αλλά δεν προχώρησε. "Σκέφτηκα ότι θα υπήρχε σύγκρουση συμφερόντων", δήλωσε η ίδια.

Αντίθετα με αυτό το σκηνικό, τέσσερα ψηλά παιδιά έκαναν την εμφάνιση τους στο campus του Lake Wales από το πουθενά. Για τα παιδιά η μετάβαση από το Faith Baptist North στο Lake Wales ήταν μια τεράστια πρόοδος. Έκαναν κάθε μέρα μάθημα. Αν και δεν μπορούσαν να ανήκουν στην ομάδα μπάσκετ του σχολείου, ο Lee τους άφηνε να κάνουν μαζί τους προπονήσεις. Και το πιο σημαντικό σύμφωνα με τον Rostand: "Ενδιαφέρονταν για εμάς".

Ωστόσο, δεν είχαν ξεπεραστεί όλα τα προβλήματα. Μόλις έφτασαν από τη Τζόρτζια, τα αγόρια μετακόμισαν σε ένα μικρό σπίτι νοικιασμένο στην κοπέλα ενός από τους βοηθούς του Lee. Τα αγόρια μοιράζονταν το χώρο με δύο μητέρες και τα τέσσερα παιδιά τους. Η γειτονιά ήταν κακόφημη, το σπίτι ασφυκτικά γεμάτο και τα αγόρια κοιμόνταν στο σαλόνι.

Μοιραζόμουν έναν καναπέ με κάποιον που είχε ύψος 2.13 εκ. Δεν ήταν και πολύ βολικό,

λέει ο Stefan.

ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΞΑΝΑ ΣΠΙΤΙ

Μετά από μια εβδομάδα μαθημάτων, ο Rostand έχασε τις επόμενες πέντε μέρες σχολείου λόγω ημικρανίας. Η απουσία του προκάλεσε την απορία του κοσμήτορα του σχολείου, ο οποίος τον επισκέφθηκε στο σπίτι και είπε στα αγόρια να πάρουν τα πράγματά τους και να φύγουν. Σύμφωνα με μεταγενέστερη αναφορά του σχολείου, οι συνθήκες διαβίωσης των αγοριών ήταν αξιοθρήνητες, κάτι που αρνήθηκε ο Lee.

Όπως και να έχει, τα αγόρια έπρεπε να αλλάξουν και πάλι στέγη. Ζητήθηκε βοήθεια από την κοινότητα του Lake Wales και κάποιοι γονείς από το σχολείο ανταποκρίθηκαν αμέσως. Ένας γονιός ήξερε ότι υπήρχε ένα διαθέσιμο σπίτι χωρίς έπιπλα. Μια άλλη οικογένεια (αυτή των Donleys) γέμισε ένα τρέιλερ με έπιπλα για τα παιδιά.

Ο David και η Lora Donley καθησύχασαν τα παιδιά, ένα συναίσθημα που είχαν να νιώσουν για μήνες. Ο Rostand θυμάται την πρώτη μέρα που συνάντησε τη Lora, που τη βοηθούσε να ξεφορτώσει το γεμάτο έπιπλα φορτηγό και αναρωτιόταν πώς γίνεται μια τόσο νέα γυναίκα να είναι μητέρα.

"Ήταν μια χαρούμενη μέρα", είπε, "Δεν γνώριζε ούτε εμένα ούτε τα παιδιά, αλλά μας είπε να μην ανησυχούμε και πως θα μας βοηθούσε. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό".

Η βαθιά φωνή του Rostand και τα σκληρά χαρακτηριστικά του, δεν αφήνουν εύκολα τα συναισθήματά του να εκδηλωθούν. Δεν συμβαίνει, όμως, το ίδιο όταν μιλάει για τη Lora. "Από εκείνη τη μέρα", λέει, "ένιωσα ότι συνάντησα έναν άγγελο".

Η ΠΕΡΙΕΡΓΗ... ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΟΥ MORGANS

Μία επίσκεψη του Morgans, πρώην συνεργάτη του Flint στο Lake Wales στις 4 Μάρτη, αποτέλεσε έναυσμα για έρευνα, τόσο από τις τοπικές αρχές όσο και από την κεντρική ασφάλεια, σχετικά με το πώς τα αγόρια κατέληξαν σε αυτό το σχολείο.

Ο Morgans δήλωσε πως πήγε εκεί μόνο για να δει πώς πήγαιναν τα αγόρια και ότι τον κάλεσαν στην τάξη του Lee. Δήλωσε πως μίλησε λίγο με τα αγόρια, τα οποία τον είχαν ζητήσει.

Οι υπεύθυνοι του Lake Wales είχαν άλλη άποψη. Στην επίσημη αναφορά τους στον οργανισμό αθλητικών σχολείων της Φλόριντα, η Dunson αναφέρει: "Είχε έρθει ένας άντρας από την Τζόρτζια στο campus, τον οποίο δεν ήθελαν να δουν τα αγόρια".

Εκείνη τη μέρα έτυχε να πάρει τα αγόρια από το σχολείο η Lora. Μόλις μπήκαν στο αμάξι, ένα από αυτά έσκυψε στο κάθισμα για να μην το δει ο Morgans λέγοντας της: "Μάλλον ήρθε για να μας πάρει πίσω".

Από εκεί και πέρα τα πάντα έγιναν πολύ γρήγορα. Η Dunson αναρωτήθηκε "πώς έναν εντελώς άγνωστος ήρθε στο campus μας"; και γιατί ο Lee τον βοήθησε να γράψει τέσσερις παίκτες μπάσκετ στο σχολείο χωρίς να της το πει. O Lee ισχυρίστηκε πως είχε μιλήσει με άλλους υπεύθυνους του σχολείου και υπέθεσε πως η Dunson θα το ήξερε.

Η διευθύντρια άρχισε να σκέφτεται πως ο Lee ήθελε να "αναβιώσει" το όνειρό του με την Global Prep χρησιμοποιώντας το σχολείο της Τζόρτζια. Ο Lee αρνείται ότι ήθελε να χρησιμοποιήσει με οποιονδήποτε τρόπο τα παιδιά από το Faith Baptist North. "Ο μόνος σκοπός μας (και του Gibbons) από την αρχή ήταν να βοηθήσουμε τα παιδιά να κάνουν ξανά μαθήματα", λέει ο ίδιος.

Η Dunson διαφωνεί. Λίγες μέρες μετά την επίσκεψη του Morgans έδωσε υποχρεωτική άδεια στον Lee και του ζήτησε να παραιτηθεί. Το Lake Wales άνοιξε μια τεράστια συζήτηση σχετικά με θέματα επιλογής των νέων μαθητών που ξέφυγε από τα στενά όρια της Τζόρτζια.

Το πρωί της 25ης Μαρτίου εκπρόσωποι της εθνικής ασφάλειας πήραν τα τέσσερα παιδιά για να τους δώσουν πληροφορίες σχετικά με το Faith Baptist. Μέσα σε λίγες ώρες την υπόθεση είχε αναλάβει η ομοσπονδιακή κυβέρνηση.

ΟΤΑΝ ΕΦΤΑΣΑΝ ΟΙ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΟΙ

Το απόγευμα της 25ης Μαρτίου, όλα έδειχναν να κυλούν ομαλά στο Ludowici της Τζόρτζια, όσο ο Mathew Sellars προπονούσε την ομάδα μπέιζμπολ, Faith Baptist Crusaders. Το μόνο που είδε που τον έβγαζε από την καθημερινότητα ήταν μερικά τηλεοπτικά συνεργεία στο δρόμο, τα οποία υπέθεσε πως είχαν έρθει για την ομάδα, η οποία είχε αρκετούς ταλαντούχους παίκτες.

Και ξαφνικά οι δρόμοι γέμισαν με ομοσπονδιακούς πράκτορες,

λέει ο Sellars.

Έψαξαν το campus του Ludowici, που είχε ιδρυθεί από τον πάστορα πατέρα του το 1979. Περίπου 25 παιδιά έμεναν στο γυμναστήριο και σε γειτονικά κτίρια. Οι ομοσπονδιακοί έκλεισαν το γυμναστήριο, πήραν τα παιδιά που έμεναν εκεί και τα έδωσαν να τα φροντίσει ο Ερυθρός Σταυρός. Όλα αυτά συνέβαιναν όσο οι κάμερες έγραφαν.

Ο Aleksandar Cosic, ο οποίος είχε δει τις άθλιες συνθήκες του Faith Baptist North, βρισκόταν εκεί όταν οι ομοσπονδιακοί μπήκαν στο campus. To campus του Faith Baptist south δεν βρισκόταν στην ίδια κατάσταση με αυτή του North, αλλά ούτε αυτό αποτελούσε κατάλληλο χώρο για μαθητές. O Cosic λέει πως δεκάδες παιδιά ζούσαν σε δωμάτια χωρίς εξαερισμό γύρω από το γήπεδο μπάσκετ, ενώ ο ίδιος έμενε σε ένα δωμάτιο που δεν είχε ρεύμα για το μεγαλύτερο μέρος του 24ώρου. Επίσης, φαγητό έτρωγαν μόνο δυο φορές την ημέρα.

Την ημέρα της επιδρομής, ο Cosic πέρασε πάνω από δύο ώρες απαντώντας στις ερωτήσεις των ανακριτών σχετικά και με τα δύο σχολεία. "Μετά μας έβαλαν όλους να κάτσουμε στις κερκίδες", θυμάται. "Στη συνέχεια οι αστυνομικοί διάβασαν μια λίστα με ονόματα μαθητών που υποτίθεται ότι είχαν Ι-20 από το campus του Ludowici. Η λίστα είχε περίπου 60 ονόματα και μόλις 30 από εμάς βρίσκονταν εκεί".

Ήξερε μερικά από τα ονόματα της λίστας και γνώριζε πως αυτοί οι παίκτες βρίσκονταν σε σχολεία της Βόρειας Καρολίνα, της Φλόριντα, σε άλλα σημεία της Τζόρτζια, αλλά όχι στο Ludowici. "Θυμάμαι πως οι αστυνόμοι διάβαζαν με έκπληξη τα ονόματα. Αν άκουγες το όνομά σου, σήκωνες το χέρι. Αλλά δεν υπήρχε κανείς να σηκώσει χέρι, αφού τα ονόματα της λίστας δεν βρίσκονταν εκεί", συμπληρώνει ο Cosic.

Οι αστυνόμοι μάθαιναν αυτό που τόσοι ξένοι αθλητές γνώριζαν. Ένα "I-20" από το Ludowici δεν σήμαινε απαραίτητα πως πήγαινες εκεί σχολείο.

Μια εβδομάδα αργότερα, 300 χιλιόμετρα βορειότερα, οι ομοσπονδιακοί έψαχναν το σπίτι του Flint και το οικόπεδο της New Hope church, όπου στεγάζονταν το campus του Faith Baptist North.

(O Rostand παίζει με τα παιδιά της οικογένειας Donley)

Μόλις έγινε γνωστό ότι χρειάζονταν έπιπλα για τέσσερις ξένους μαθητές που έχουν ανάγκη από βοήθεια, η Lora Dοnley ανταποκρίθηκε αμέσως. "Αυτό το τηλεφώνημα, άλλαξε τη ζωή της οικογένειας μου", θυμάται εκείνη.

Ο Stefan δεν ήταν πολύ θετικός: "Ήμουν πολύ καχύποπτος, γιατί έρχομαι από μια χώρα που όλοι είναι διεφθαρμένοι και κοιτάνε μόνο τους εαυτούς τους. Δεν υπάρχουν άνθρωποι σαν τη Lora που βοηθάνε με την καρδιά τους".

ΟΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΘΑΛΠΩΡΗ ΤΩΝ DONLEYS

Σιγά σιγά μαζεύτηκαν και άλλα άτομα για να βοηθήσουν. Αφότου η επίσκεψη του Morgans τρόμαξε το σχολείο, αποφασίστηκε πως τα αγόρια είχαν ανάγκη από την φροντίδα ενηλίκων. Κάπου εκεί έκαναν την εμφάνισή τους οι Donleys. Είχαν ένα όμορφο σπίτι, με γήπεδο μπάσκετ και μπιλιάρδο. Και μια σιδερένια πύλη, την οποία δεν μπορούσε να παραβιάσει κανείς. Το σπίτι έμοιαζε πολύ με αυτά που παρουσίαζε ο Flint στις διαφημίσεις του, μόνο που αυτό ήταν αληθινό.

Επίσης, στο σπίτι υπήρχαν παιδιά. Οι Donleys είχαν δύο έφηβα αγόρια, τον Brandon και τον Chris και δύο μικρότερα κορίτσια, την Kaylee και την Ally. Όλα υποδέχτηκαν με πολύ αγάπη τα τέσσερα αγόρια.

Οι Donleys ήταν μια πολύ δεμένη οικογένεια. Τώρα έγιναν και μεγάλη οικογένεια. Παρόλα αυτά, τα αγόρια είχαν ακόμα θέματα. Το πιο πιεστικό θέμα ήταν το κατά πόσο θα μπορούσαν να μείνουν νόμιμα στις Η.Π.Α. Ενώ, επίσης, τους απασχολούσε και η αθλητική τους καριέρα.

Η Lora ήθελε τα παιδιά να μπορέσουν κυνηγήσουν τα μπασκετικά τους όνειρα. O Franck, όμως, δεν μπορούσε να φοιτά άλλο σε high school, Δεν υπήρχε τρόπος να παίξει για το Lake Wales, ούτε να παρακολουθήσει μαθήματα. Είχε ήδη αποφοιτήσει.

"Ήταν καταρρακωμένος. Με ρώτησε αν θα μπορούσε να παρακολουθήσει μαθήματα αλλού, γιατί του άρεσε πολύ το σχολείο", λέει η Lora. Για να μείνει στις Η.Π.Α. θα έπρεπε να βρει ένα κολέγιο που θα τον έκανε δεκτό.

Η περίπτωση του Mahmadou ήταν ακόμη πιο δύσκολη. Δεν μπορούσε να συνεχίσει στο Lake Wales. Χρειαζόταν ένα σχολείο προετοιμασίας, όπου θα μπορούσε να δουλέψει περισσότερο το παιχνίδι του και τα αγγλικά του. Ο Stefan και ο Rostand μπορούσαν να συνεχίσουν από ένα χρόνο ο καθένας στο Lake Wales, αλλά θα έπρεπε να αποδείξουν ότι μπορούν στους δύσπιστους σχολικού διοικητές της πολιτείας.

Η LORA ΒΟΗΘΗΣΕ ΕΝΑ ΕΝΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ ΤΟΥΣ

Η Lora δεν ήταν άνθρωπος που θα δεχόταν οποιοδήποτε "όχι". Τα αγόρια χρειάζονταν ομάδα. Έφτιαξε μία η ίδια, η οποία μπορεί να μην πήγε καλά, ωστόσο βοήθησε στο να δουν κάποιοι το ταλέντο των παιδιών. Έτσι, το State College της Φλόριντα έδωσε υποτροφία στον Franck.

O Mahmadou έπαιξε σε μια ομάδα στην Tampa και τον δέχτηκε ένα σχολείο προετοιμασίας από το Clearwater.

Ο Rostand και ο Stefan είχαν να δώσουν μια μάχη γραφειοκρατίας με το σύλλογο αθλητικών σχολείων της Φλόριντα, αλλά είχαν με το μέρος τους το Lake Wales.

Η Dunson και η διοίκηση εξασφάλισαν άλλον ένα υπερασπιστή του Lake Wales High, έναν διακεκριμένο δικηγόρο, τον Robin Gibson, ο οποίος έγινε συνήγορος της προσπάθειας των αγοριών να μείνουν στο σχολείο και να συνεχίσουν να παίζουν.

"Δεν έχουμε ξαναδεί κάτι τέτοιο", λέει ο Gibson. "Βρίσκονται σχεδόν στην άλλη άκρη του κόσμου από το σπίτι τους. Είναι 17-18 χρονών, μακριά από τις οικογένειες τους και θέλουν να παίξουν μπάσκετ για να εξασφαλίσουν την εκπαίδευσή τους στις Η.Π.Α. Πού είναι το μεμπτό";

Μετά από διάφορα γραφειοκρατικά κολλήματα, δόθηκε το δικαίωμα στον Rostand και τον Stefan να φοιτήσουν τη σεζόν 2015-16. Η Lora τα είχε καταφέρει και στις τέσσερις περιπτώσεις!

Από τότε τα αγόρια μεγάλωσαν ακόμη περισσότερο. O Rostand έμαθε μπάνιο σε ένα ταξίδι σε μια λίμνη. Έμαθαν να κυνηγούν και να ψαρεύουν με τον αμερικανικό τρόπο. Αφού ξεπέρασαν δύσκολες στιγμές, έμαθαν να απολαμβάνουν τις χαρές που προσφέρουν οι Η.Π.Α. Πηγαίνουν στην παραλία, παίζουν στη φάρμα, γελάνε πολύ.

Ο Rostand είπε για την πρώτη του επαφή με τη Τζόρτζια: "Ήμουν σοκαρισμένος με τις συνθήκες τις οποίες ζούσαμε εκεί, αλλά είχα πίστη πως τα πράγματα θα άλλαζαν προς το καλύτερο".

Πίστη είχαν και οι Donleys. "Δεν ξέρω τι λένε για εμάς, αλλά ποτέ δεν διστάσαμε και όλα πήγαν κατ' ευχήν. Επίσης είμαστε άνθρωποι της πίστης και γνωρίζαμε πως για όλα αυτά υπήρχε κάποιος λόγος".

Η μετάβαση στην σεζόν 2015-16 έγινε με ηρεμία. O Stefan, ο πιο ομιλητικός από τους τέσσερις τα πήγε περίφημα. Ξεχώρισε στο μπάσκετ, έκανε φίλους, έβγαλε δίπλωμα οδήγησης και βοήθησε πολύ την οικογένεια στις μεταφορές των μελών της.

(Ο Robin Gibson, ο δικηγόρος που βοήθησε τα αγόρια)

Σταδιακά ο Rostand άρχισε να αντιλαμβάνεται πως οι Η.Π.Α είχαν πολλούς καλούς πλέι μέικερ, αλλά όχι καλούς μέσους στο ποδόσφαιρο. Για να βοηθήσει στην αποσυμφόρηση του σπιτιού των Donleys μετακόμισε στο σπίτι της June Ullman, καθηγήτριας στο Lake Wales High στην αρχή της χρονιάς. Άρχισε να παίζει ποδόσφαιρο και τράβηξε το ενδιαφέρον αρκετών κολεγίων.

Η περίπτωση του Mahmadou ήταν διαφορετική. Από τους τέσσερις αυτός είχε τα περισσότερα προβλήματα προσαρμογής. Ήταν πολύ ψηλός, χωρίς αυτοπεποίθηση στο άθλημά του και τα αγγλικά του ήτα τα χειρότερα από όλων. Η παραμονή του στο Clearwater Academy, ένα σχολείο μιας εκκλησιάς σαϊεντολογίας, δεν κράτησε πολύ.

Το σχολείο δεν είχε ομάδα μπάσκετ και τα μαθήματα περιορίζονταν στα στοιχειώδη, λέει η Lora και λίγους μήνες αργότερα ο Mahmadou επέστρεψε στο Lake Wales. Όσον αφορά το μπάσκετ, δεν έκανε κάποια πρόοδο, αλλά τουλάχιστον είχε τους φίλους του και ένιωθε ασφάλεια στο σχολείο και στο σπίτι.

Κανείς δεν ήξερε για πόσο θα κρατούσε η επιστροφή του. Τα αγόρια αποτελούσαν πλέον μάρτυρες της κυβέρνησης. Όπως λέει η Lora:

Δεν ήταν ούτε νόμιμοι, ούτε παράνομοι.

Μπορούσαν να μείνουν στις Η.Π.Α. όσο καιρό διαρκούσαν οι έρευνες.

Η ΟΠΤΙΚΗ TOY SELLARS

Μέχρι στιγμής δεν είχαν αποδοθεί κατηγορίες στο Faith Baptist ή σε κάποιον από τα σχολεία του Stockbridge και του Ludowici. O Matthew Sellars λέει πως το κράτος δεν βοηθά ώστε τα σχολεία να συμπορεύονται με τους μεταναστευτικούς νόμους, ωστόσο παραδέχεται πως έκανε λάθος που εξέδωσε "I-20" για του αθλητές του Flint.

"Δεν μας προστατεύει κανείς και η άγνοια δεν είναι συνώνυμο της αθωότητας", λέει ο Sellars.

Επιμένει ότι είναι άδικο να λέγεται πως το campus του Ludowici είναι ανακατεμένο σε υπόθεση τράφικινγκ και πλαστογράφηση επίσημων εγγράφων. Εστιάζει στο γεγονός πως το σχολείο του είναι πιστοποιημένο να εκδίδει "I-20" και πως φέρνει ακόμα ξένους μαθητές. "Αν δεν ήθελαν να φέρνουμε άλλους μαθητές, θα μας είχαν αφαιρέσει το δικαίωμα να εκδίδουμε "I-20".

Ισχυρίζεται πως όταν οι ομοσπονδιακοί των ρώτησαν το λόγο για τον οποίο το Faith Baptist εξέδιδε βίζα σε απόφοιτους, που στην ουσία δεν χρειάζονταν να παρακολουθήσουν μαθήματα για να ακολουθήσουν κάποιο σπορ, απάντησε: "Εσείς τους εγκρίνατε. Εκτυπώσαμε το χαρτί από το σάιτ σας. Το στείλαμε στις χώρες των μαθητών, εκείνοι συναντήθηκαν με τους εκπροσώπους σας και εκείνοι το ενέκριναν".

Έξι μήνες, αφότου εκπρόσωποι της εθνικής ασφάλειας μίλησαν με τον Flint στο σπίτι του στις 31 Μαρτίου του 2015, εκείνος προχώρησε το σχέδιο του χωρίς διαστγμό. Μέχρι τον Αύγουστο προσπάθησε να ανοίξει νέο σχολείο, το Blue Ridge Christian Academy στη Βόρεια Τζόρτζια. Το μόνο τελικά που δημιουργήθηκε από το νέο σχολείο, ήταν το σάιτ του.

Ελάχιστα είναι γνωστά σχετικά με το Faith Baptist, αφού η ασφάλεια λέει πως η έρευνα βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη. Ωστόσο η Lora ισχυρίζεται πως οι ομοσπονδιακοί της έχουν πει πως η έρευνα έχει ολοκληρωθεί. "Πρέπει να κάνουν κάτι. Κάποιος ήταν υπεύθυνος για όλα αυτά", λέει η ίδια.

(Ο Madmadou πηδάει για τζάμπολ πιο ψηλά από τον αντίπαλό του)

ΤΟ ΤΡΑΦΙΚΙΝΓΚ ΑΘΛΗΤΩΝ ΚΑΙ Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ

Το φετινό Απρίλιο ανακοινώθηκαν 21 συλλήψεις ανθρώπων που μεσολάβησαν για την έκδοση πλαστών "I-20" για ξένους μαθητές. Ομοσπονδιακοί πράκτορες δημιούργησαν ένα ψεύτικο σχολείο, το University του Northern New Jersey, για να εκδίδει "Ι-20", τα οποία θα τα έπαιρναν με τη σειρά τους κάποιοι για να τα πουλήσουν σε ξένους μαθητές που ήθελαν να μπουν στις Η.Π.Α. χωρίς όμως να έχουν σκοπό να πάνε σχολείο εκεί.

Τέτοια περιστατικά "όχι μόνο θέτουν σε κίνδυνο το συνολικό πρόγραμμα έκδοσης βίζα για μαθητές και εργαζόμενους, αλλά αποτελούν απειλή για τη δημόσια ασφάλεια μας", δήλωσε ο Paul Fishman, συνήγορος του αμερικανικού κράτους.

Είναι εύκολο να αντιληφθεί κανείς πως η αλόγιστη χρήση των "I-20" από τα σχολεία προετοιμασίας μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα ασφαλείας. Αρκετοί από τους μαθητές που έρχονται στις Η.Π.Α για να παίξουν μπάσκετ, έρχονται από χώρες με ανεπτυγμένη τρομοκρατία. Μόλις πρόσφατα έχει αρχίσει η κυβέρνηση να ρίχνει την προσοχή της και στα σχολεία.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο Mohamed Atta και ο Marwan al-Shehhi, δύο από τους τρομοκράτες της 11/9, είχαν φοιτήσει σε αμερικάνικη σχολή για πιλότους, χρησιμοποιώντας βίζα επισκεπτών και χωρίς να έχουν τα απαραίτητα μαθητικά πιστοποιητικά.

Τον τελευταίο καιρό το τράφικινγκ των αθλητών μπάσκετ βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής. Το 2015 το "Harper's Magzine" εξέδωσε μια λίστα Αφρικανών που έφεραν διάφοροι ασυνείδητοι προπονητές και μετά τους έδιωξαν, αφήνοντάς τους άστεγους. Παρόλα αυτά, η κακομεταχείριση ξένων και κυρίως Αφρικανών αθλητών δεν αποτελεί καινούριο φαινόμενο, λέει ο Ed Bona.

Ο ΒΟΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΝΒΑ

O Bona, γεννημένος στο νότιο Σουδάν, έπαιξε μπάσκετ στο Fordham στις αρχές του '80 και ήταν από τους πρώτους Αφρικανούς που έγιναν ντραφτ στο ΝΒΑ, συγκεκριμένα μια χρονιά μετά τον Χακίμ Ολάζουον. Από τότε έμεινε στην Αμερική και συνέχισε να ασχολείται, από διάφορες θέσεις, με το μπάσκετ.

Κατά τη διάρκεια των τελευταίων 20 ετών, έδωσε την ευκαιρία σε αρκετούς ταλαντούχους Σουδανούς να αγωνιστούν στις Η.Π.Α. συμπεριλαμβανομένου των αδερφών Deng (ο Luol παίζει αυτή τη στιγμή στους Χιτ).

Αηδίασε με κάποια πράγματα που είδε στα σχολεία προετοιμασίας. Θυμάται ότι του ζήτησαν να βοηθήσει ένα Σουδανό αθλητή στα μέσα της περασμένης δεκαετίας, ο οποίος έμενε σε ένα σπίτι γεμάτο ποντίκια και χωρίς φαγητό τα σαββατοκύριακα. Κατηγορεί τους εμπόρους σάρκας που τάζουν λαγούς με πετραχήλια σε δεκάδες παιδιά, εκμεταλλευόμενοι την ελπίδα και τα όνειρά τους.

"Είναι πολύ δύσκολο για κάποιο παιδί να φτάσει μέχρι το ΝΒΑ", λέει ο Bona. Έχει δουλέψει με 20 Αφρικανούς παίκτες τα τελευταία χρόνια, μερικοί από τους οποίους είχαν αρκετό ταλέντο. "Μόνο ένας κατάφερε να παίξει στο ΝΒΑ. Αυτός ήταν ο Luol".

Η ΠΟΡΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ FLINT

Όσο ο Stefan και ο Mahmadou συμμετείχαν σε ένα τουρνουά στο Nocross, η Λόρα κρατούσε ενήμερη την κοινότητα του Lake Wales μέσω facebook για την πρόοδο τους.

"Ο Dou έκανε ένα σπουδαίο κάρφωμα στο φινάλε και ο Stefan έβαλε 18 πόντους".

Η Λόρα περίμενε να πετύχει τον Flint στο τουρνουά και μαζί με την μητέρα του Stefan σκέφτονταν πώς θα αντιμετωπίσουν τον άνθρωπο που εκμεταλλεύτηκε τα παιδιά. Δεν τον συνάντησαν και έτσι αποφάσισαν να πάνε τον βρουν εκείνες.

"55 χιλιόμετρα μέχρι την πρώτη μας στάση", πόσταρε η Lora στο facebook. "Πηγαίνουμε στο σπίτι του ανθρώπου που έφερε τα παιδιά μας στις Η.Π.Α. Εκείνου που άλλαξε για πάντα τη ζωή τους. Θέλουμε να γνωρίσουμε αυτόν τον άνθρωπο και να δούμε το μέρος που τα παιδιά μας περπάτησαν, έπαιξαν και προσευχήθηκαν".

45 λεπτά αργότερα, περνώντας έξω από το σπίτι του Φλιντ σε μια γειτονιά του Conyers, επικρατούσε σιγή στο αυτοκίνητο. "Πονάει το στομάχι μου", είπε η Lora. Άρχισε να τραβάει με την κάμερα και να ποστάρει live το video στο facebook.

Πήγαν στην κακόφημη γειτονιά που έμεναν τα παιδιά, κοντά στο Stockbridge. "Αυτό είναι το σπίτι των Σέρβων", είπε ο Stefan δείχνοντας ένα παλιό διώροφο κτίριο στο αδιέξοδο.

Ο Mahmadou έδειξε ένα άλλο σπίτι, μπροστά από το οποίο βρισκόταν ένα παρκαρισμένο φορτηγό. "Από εκεί κλέβαμε Wi-Fi", είπε.

20 άνθρωποι σε ένα τόσο μικρό σπίτι...Χωρίς φαγητό...Πολύ κακή ανάμνηση.

Μόλις πέρασαν έξω από την Cici's Pizza ο Stefan φώναξε: "Χαιρετήστε τα παιδιά από την πιτσαρία. Μας έδιναν τσάμπα πίτσα κάθε βράδυ"!

Η Lola, η μητέρα του Stefan, έκλαιγε στο αμάξι. Άκουγε από το γιο της την ιστορία του για το πώς έφτασε στις Η.Π.Α. την ώρα που ο πατέρας του έβλεπε από το Βελιγράδι livestreaming τη διήγηση μέσω facebook.

(Οι Donleys έδωσαν ξανά στα αγόρια το χαμόγελό τους)

Αγαπούν την Αμερική. Λογικό. Αρκεί να σκεφτούμε ότι οι Donleys τους πήγαιναν στο σχολείο, έπαιζαν μπάσκετ σε γήπεδα, πήγαιναν στην παραλία και σε λίμνες. Είχαν όλα όσα χρειάζονταν για να πετύχουν τους στόχους τους. "Εδώ τα πράγματα είναι πιο εύκολο από ότι στην πατρίδα μου. Εδώ δίνονται πολλές ευκαιρίες στους ανθρώπους".

Ο Stefan λατρεύει την πατρίδα του. Φοράει σέρβικα μπλουζάκια και έχει τη σημαία της χώρας του στο δωμάτιό του. "Θα έκανα τα πάντα για την πατρίδα μου", λέει. Αλλά στις Η.Π.Α. "μπορείς να γίνεις οτιδήποτε θες. Το πιο σημαντικό είναι ότι έχεις τη δυνατότητα. Είναι κάτι στο οποίο μπορείς να ελπίζεις".

H Lora είναι εξοργισμένοι με ό,τι τους συνέβη. "Δεν είναι δίκαιο. Κανένας δεν πρέπει να αντιμετωπίζει τέτοια προβλήματα".

Κάποιος τους πήρε τα λεφτά, που οι οικογένειες τους κατάφεραν με τόσο κόπο να μαζέψουν, πουλώντας ρούχα και χρυσαφικά μόνο και μόνο για αγοράσουν το εισιτήριό τους για τις Η.Π.Α. "Κάποιοι έπαιξαν με τα όνειρα και τους στόχους τους. Αυτό είναι πολύ χειρότερο από τα λεφτά που τους πήραν".

Για περίπου δύο χρόνια είχαν μόνο ο ένας τον άλλον για να εμπιστευτούν και ήρθαν αντιμέτωποι με όλη τη διαφθορά του αθλητικού συστήματος.

Όταν η Dunson ζήτησε από τον Stefan τον Ιανουάριο να μιλήσει για την εμπειρία του στο High School, εκείνος σηκώθηκε διστακτικά και είπε στους συμμαθητές του: "Οι ζωές σας εδώ είναι τόσο καλές, που δεν μπορείτε να το καταλάβετε. Είδα την σκληρή πλευρά του κόσμου και δεν μου άρεσε καθόλου. Η ζωή στο Lake Wales High είναι μια ευλογία".

ΤΟ ΑΙΣΙΟ ΤΕΛΟΣ

Τελικά, τον Απρίλη του 2016, η κυβέρνηση έκανε ένα "δώρο" στα παιδιά. Μπορούσαν πλέον να ζουν νόμιμα στις Η.Π.Α. για έναν ακόμη χρόνο, γιατί ως θύματα τράφικινγκ θεωρήθηκαν πρόσφυγες.

Λίγες μέρες αργότερα τα αγόρια συναντήθηκαν με έναν ομοσπονδιακό στην Ατλάντα για περαιτέρω ανακρίσεις. Ο ομοσπονδιακός έστειλε ένα μέιλ στη Lora με το οποίο την ευχαριστούσε για όλα όσα είχε κάνει για την υπόθεση. Μόλις η έρευνα ολοκληρωθεί, θα δοθούν τα αποτελέσματα στον Robin Gibson, ο οποίος θα πάρει την τελική απόφαση σχετική με τη δίωξη των υπευθύνων.

Αφού ολοκληρωθεί η έρευνα, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμά της, τα τέσσερα αγόρια θα μπορούν να κάνουν αίτηση για να πάρουν υπηκοότητα, μια διαδικασία που μπορεί να κρατήσει μέχρι και τρία χρόνια. Εν τω μεταξύ, τα αγόρια δεν είχαν ούτε βίζα, ούτε πράσινη κάρτα, κάτι που θα έβαζε σε κίνδυνο την παραμονή τους στις Η.Π.Α. αν έκαναν κάποιο ταξίδι εκτός της χώρας.

Στις 3 Ιουνίου, ο Rostand, ο Stefan και ο Mahmadou αποφοίτησαν από το Lake Wales High. Τα πράγματα πήγαν εξίσου καλά και σχετικά με τις αιτήσεις σε κολέγια. Οι προσπάθειες όλων έπιασαν τόπο. Μία μέρα μετά την ημέρα της μητέρας η Lora πήρε τα παιδιά και πήγαν σε μια τελετή στο Pork State College, το οποίο είχε δώσει υποτροφία στον Stefan για να παίξει στην ομάδα μπάσκετ.

Η Dunson, η διευθύντρια του Lake Wales, έφερε μαζί της στην εκδήλωση σχεδόν όλα τα μέλη της διοίκησης του σχολείου, τους συμπαίκτες του Stefan και 15 συμμαθητές του. "Ήταν σαν να επρόκειτο για το καλύτερο Πανεπιστήμιο στον κόσμο", είπε η Lora.

O Stefan έβγαλε ένα μικρό λόγο και όταν έδωσαν στην μητέρα του να υπογράψει το χαρτί που χρειαζόταν για να πάει ο Stefan στο συγκεκριμένο κολέγιο εκείνη είπε πως θα έπρεπε να μπουν δύο υπογραφές. Της ίδιας και της Lora.

Έκλαψε από συγκίνηση τόσο η Lora, όσο η μητέρα του Stefan και η διευθύντρια.

Τα πράγματα πήγαν εξίσου καλά και για τον Mahmadou, ο οποίος πήρε μια υποτροφία για το Oakland Community College. Ο Rostand, ο πιο προικισμένος αθλητικά από τα αγόρια, σκεφτόταν σοβαρά μια πρόταση να παίξει ποδόσφαιρο για το Warner University.

Όλοι ήθελαν να μείνουν εκεί. Αφού έζησαν άσχημα και όμορφα πράγματα στις Η.Π.Α. ήθελαν να ζήσουν ακόμα περισσότερα.

"Ο πατέρας μου πάντα μου λέει πως η ζωή δεν είναι εύκολη. Πρέπει να περάσεις από διάφορες δοκιμασίες για να κατακτήσεις αυτό που θέλεις", λέει ο Rostand. "Οι Η.Π.Α. είναι η καλύτερη χώρα στον κόσμο, αλλά αποτελείται και αυτοί από ανθρώπους. Πρόκειται για την καλύτερη χώρα, αλλά έχει μερικούς ανθρώπους που κάνουν μερικά πολύ άσχημα πράγματα".

Πηγή: Bleacher Report