The It: Οι μπασκετικοί μπαμπούλες που μας ξενύχτησαν

Ήταν 21 Απριλίου του 1994, όταν ο Κορνέλιους Τόμπσον, φορώντας την φανέλα της Μπανταλόνα, ευστοχούσε σε τρίποντο και η ομάδα του λίγο αργότερα κατακτούσε το τρόπαιο του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Αντίπαλος της Μπανταλόνα ήταν ο Ολυμπιακός του Γιάννη Ιωαννίδη, μια σπουδαία ομάδα, με πρώτα βιολιά τους Ζάρκο Πάσπαλι, Παναγιώτη Φασούλα και Ρόι Τάρπλει. Ήταν μια από τις πρώτες μου μπασκετικές αναμνήσεις, ένα τρόπαιο το οποίο ο Ολυμπιακός είχε σχεδόν αγκαλιάσει, ένα τρόπαιο που είχε γλιστρήσει από τα χέρια εκείνης της ομάδας και είχε μετατραπεί σε εφιάλτη που στοιχειώνει ερυθρόλευκα όνειρα μέχρι σήμερα.

Στο μυθιστόρημα του Στίβεν Κινγκ με τίτλο ‘The It’, ένας σατανικός κλόουν κυριεύει τα όνειρα μιας ομάδας νέων παιδιών και στη συνέχεια εξαπλώνει τον ίσκιο του μέσα κι έξω από τις ζωές, τις σκέψεις, τους φόβους και τις χαρούμενες στιγμές κάθε τους μέρας. O κλόουν δεν είναι ένας απλός μπαμπούλας, είναι το μαύρο κουτί της ζωής του καθενός, είναι το παρελθόν που δεν τους αφήνει να προχωρήσουν μπροστά, ένα διαιρούμενος φόβος που τέμνει τα κομμάτια ώστε να ενυπάρχουν σε κάθε μόριο της ενήλικης ζωής τους. Οι εικόνες που παρακολουθούμε σε ένα μπασκετικό παρκέ, εικόνες όπως η παραπάνω του Κορνέλιους Τόμσον της Μπανταλόνα, κατάφεραν να κολλήσουν με ανεξίτηλο μελάνι πάνω στις μπασκετικές αναμνήσεις του υποφαινόμενου. Παρακάτω θα επιχειρήσουμε να συγκεντρώσουμε όλα εκείνα τα ‘The It’ του σύγχρονου μπάσκετ, όλους εκείνους που ασέλγησαν στο συλλογικό ασυνείδητο των μπασκετόφιλων όλης της γης.

Άρβιντας Σαμπόνις

Το 1995, φορώντας τα χρώματα της Ρεάλ Μαδρίτης, συνάντησε τον Ολυμπιακό στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, όπου και συμπεριφέρθηκε βάναυσα στα όνειρα των Ερυθρολεύκων για έναν ευρωπαϊκό τίτλο. Όταν πήρε μεταγραφή στους Μπλέιζερς, ήταν 31 ετών, στο απόγειο της καριέρας του, χωρίς αντίπαλο στην Ευρώπη και με μια ευρεία γκάμα τραυματισμών να έχουν πληγώσει το ύψους 221 εκατοστών κορμί του. Ακόμα και τότε, ο Άρβιντας, σύμφωνα με το βίβλο του Μπιλ Σίμονς ‘Book of Basketball’, ήταν ένας παίκτης που έμοιαζε να φοράει ‘τσιμεντένια Nike‘ ενώ στέκεται ως ανθρώπινο οχυρό πάνω από τη ρακέτα της ομάδας του. Ήταν “ο δεύτερος καλύτερος σέντερ στην κλίμακα ‘κινείται σαν μούμια’ πίσω από τον Άρτις Γκίλμορ“, σύμφωνα με τον Σίμονς. Φόβητρο, ακόμα και την εποχή που ήταν λαβωμένος, ακόμα κι όταν τον μάρκαρε ο Βασίλης Λανές.

Πρέντραγκ Στογιάκοβιτς

Παλιά του τέχνη κόσκινο, το να σκορπάει εφιάλτες από τη θέση του τρίποντου. Πριν από περίπου 20 χρόνια, με ένα σουτ άφησε τον Ολυμπιακό εκτός τελικών Α1, ένα συμβάν που έγινε η ταφόπλακα της δοξασμένης ομάδας των ’90s. Στους Κινγκς του Σακραμέντο ο ‘Πέτζα’ ανέπτυξε ακόμα περισσότερο την τέχνη ‘σουτάρω για να θυμάστε το όνομα μου και μετά το ματς’, αλλά εκείνο το παιχνίδι κόντρα στον Ολυμπιακό τού έδωσε διαστάσεις επίγειου Θεού στα μάτια των οπαδών του ΠΑΟΚ.

Λούκα Ντόντσιτς

Σου δίνει την εντύπωση ότι το γήπεδο του ανήκει, ότι η μπάλα υπακούει στις σκέψεις του και καταλήγει εκεί που πρέπει, εν μέσω μιας γλυκιάς αρμονίας, όπου ο χρόνος αγκαλιάζει το χώρο και το σουτ βρίσκει το στόχο του. Να το πούμε πιο απλά: Δεν θέλεις να έχεις τον Λούκα Ντόντσιτς αντίπαλο στην τελευταία επίθεση ενός οριακού ματς. Απλά δεν θέλεις.

Δημήτρης Διαμαντίδης

Δεν ήταν μόνο το θρυλικό ‘Βαλ’ το Αγόρι μου’ buzzer beater του ενάντια στη Γαλλία, με τα χρώματα της εθνικής ομάδας. Ο ‘Μήτσος’ κάθε φορά που η μπάλα έκαιγε, δήλωνε παρών. Το κενό αυτού του σεμνού και διακριτικού ‘κίλερ’, θα μείνει δυσαναπλήρωτο για πολύ καιρό ακόμα.

Γιώργος Πρίντεζης-Βασίλης Σπανούλης

Ο ‘Άγιος Γεώργιος Πρίντεζης’ όπως ενίοτε τον αποκαλεί γνωστός σπίκερ, με ένα σουτ έχει πάρει μια Ευρωλίγκα, με επακόλουθο αποτέλεσμα να μετατρέψει τον Ολυμπιακό σε φόβο και τρόμο για την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, τουλάχιστον για την πενταετία που ακολούθησε. Ένας γνήσιος μπαμπούλας με παλιμπαιδίστικο χαμόγελο.

Όσο για τον αρχηγό του Ολυμπιακού, τα λόγια είναι πολύ φτωχά για να περιγράψουν τα κατορθώματα του. Σκηνές όπως εκείνο το τρίποντο που ‘χάλασε’ ακαριαία την τελευταία μπασκετική παράσταση του Διαμαντίδη, έχουν αφήσει το σημάδι τους στη συλλογική μνήμη των ‘πρασίνων’.

Στιβ Νας

Ο ορισμός του ‘κρύου αίματος’, ο παίκτης που πήρε από το χέρι τους Φοίνιξ Σανς και τους μετέτρεψε σε μια ομάδα με φαινομενικά αθώο προσωπείο, αλλά με μια αόρατη απειλή να ελλοχεύει πίσω από τα κουρασμένα χέρια του Σον Μάριον και του Τσάνινγκ Φράι. Γνήσιος κίλερ, με κινήσεις που θα μπορούσαν να τον χαρακτηρίσουν ως τον εξ`Αμερικής ‘πρόγονο’ του Βασίλη Σπανούλη.

Κόμπε Μπράιαντ

Ο άνθρωπος που πλήγωσε τις ευαίσθητες ψυχές οπαδών ομάδων όπως οι Σέλτικς και οι Σπερς, ο παίκτης που γούσταρε να παίρνει σουτ όταν η άμμος στην κλεψύδρα τελείωνε, όταν οι φαν της αντίπαλης ομάδας ξελαρυγγιάζονταν για να τον γιουχάρουν.

Mανού Τζινόμπιλι

Το πραγματικό μπασκετικό ‘The It’, ένας παίκτης- Ιδέα του αργεντίνικου μπάσκετ, που έμεινε στο NBA ως τα 40 του, για να βασανίζει όνειρα, για να τρομοκρατεί ακόμα και ανερχόμενες δυνάμεις της Λίγκας (το 2013) όπως οι Γουόριορς. Και ο οποίος θα μνημονεύεται για πάντα χάρη σε αυτό το εναέριο buzzer-beater στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας.

Μάικλ Τζόρνταν

Ο MJ σφράγισε το τέλος της πορείας μιας πραγματικά ικανής ομάδας των Νικς στα μέσα των ’90s, έστειλε μια και καλή στο χρονοντούλαπο της ιστορίας τους ‘Bad Boys’ του Ντιτρόιτ και με το περίφημο ‘The Shot’ σφράγισε θριαμβευτικά το τέλος της εποποιίας της δικής του ομάδας, στον τελευταίο τελικό του πρωταθλήματος ’98, ενάντια στους Γιούτα Τζαζ.