Τεχνικός διευθυντής: Το πιο δύσκολο επάγγελμα στον Παναθηναϊκό

Από το μεσημέρι της Παρασκευής (23/12), ο Νίκος Λυμπερόπουλος έγινε και με τη… βούλα, ο 10τεχνικός διευθυντής στη νεότερη ιστορία του Παναθηναϊκού, αναλαμβάνοντας την πιο «επικίνδυνη αποστολή», της πορείας που ακολούθησε μετά την ολοκλήρωση της «λαμπερής» καριέρας του ως παίκτης. Σε μια πολύ κρίσιμη καμπή για τον σύλλογο, με το «τριφύλλι» να βρίσκεται σε φάση πλήρους εσωτερικής (κι όχι μόνο) ανασυγκρότησης, ο «Λύμπε» αναλαμβάνει μια «δύσκολη» και… παρεξηγημένη πολλές φορές «καρέκλα» που είχε πάντοτε αυξημένες απαιτήσεις.

Η διαδικασία της τελικής επιλογής του Λυμπερόπουλου, πέρασε από πολλά στάδια και υπήρξαν αρκετά σημεία που δεν είδαν μέχρι σήμερα το φως της δημοσιότητας κι αν μη τι άλλο αξίζει να επισημανθούν. Πάμε να κάνουμε πρώτα απ’ όλα μια… βόλτα για να δούμε, όλα όσα προηγήθηκαν τις τελευταίες δύο εβδομάδες.

Μετά την απομάκρυνση του Αντρέα Στραματσόνι και την έλευση του Μαρίνου Ουζουνίδη, ο Γιάννης Αλαφούζος αποφάσισε να προχωρήσει σε συνολικές αλλαγές στη δομή του συλλόγου και πρώτα απ’ όλα στο ποδοσφαιρικό τμήμα. Μια απ’ τις πλέον «κομβικές» αφορούσε τη θέση του τεχνικού διευθυντή, όπου απ’ τις αρχές του μήνα, ο πρόεδρος των «πράσινων» είχε αποφασίσει να αντικαταστήσει τον Ζιλμπέρτο Σίλβα.

ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ ΒΛΑΧΟΣ

Τη συγκρότηση της λίστας των υποψηφίων, τη συγκέντρωση κι ανάλυση των χαρακτηριστικών του καθενός και τον κύκλο των επαφών μαζί τους, είχαν αναλάβει οι πιο στενοί συνεργάτες τουMr. ΣΚΑΪ στην «πράσινη» ΠΑΕ κι εν προκειμένω ο Χρήστος Παναγόπουλος και ο Σπύρος Βλάχος.

Εξαρχής δόθηκε προτεραιότητα σε ελληνικές «λύσεις» και σε πρόσωπα που γνωρίζουν την ομάδα, πολύ απλά διότι ΔΕΝ υπήρχε χρόνος για χάσιμο και ο νέος διευθυντής, έπρεπε να μπει και να… κολυμπήσει με τη μία στα «βαθιά».

Στην αναζήτηση προσώπων απ’ την ευρύτερη παναθηναϊκή οικογένεια, οι επιλογές ήταν λιγοστές, αφού ελάχιστοι πρώην άσοι της ομάδας είχαν τα στοιχεία για να «σταθούν» στη θέση κι όχι απλά να αναλάβουν για να πουν στην ομάδα ότι «έχουμε πλέον τεχνικό διευθυντή».

Στα ονόματα που εξετάστηκαν υπήρχαν (σε πρώτη φάση) ο Νίκος Λυμπερόπουλος, ο Κώστας Αντωνίου, ο Μλάντεν Πέτριτς και ο Αγγελος Μπασινάς. Για τον Τάκη Φύσσα, που επίσης έπεσε στο «τραπέζι» η προοπτική, ήταν να αναλάβει την ακαδημία και να μην εμπλακεί εκ νέου με τη διεύθυνση του ποδοσφαιρικού, μόλις 11 μήνες μετά την αποχώρησή του από διευθυντής ποδοσφαίρου της «πράσινης» ΠΑΕ.

Ο ΕΛΒΕΤΟΓΕΡΜΑΝΟΣ ΠΟΥ “ΚΑΗΚΕ” ΚΑΙ Ο… ΑΛΙΟΣΑ

Στην αρχική «παναθηναϊκού παρελθόντος» λίστα, προστέθηκε κι ένα όνομα ενός έμπειρου Ελβετογερμανού τεχνικού διευθυντή, ο οποίος είχε προταθεί προς τον Γιάννη Αλαφούζο, ωστόσο η περίπτωσή του δεν προχώρησε, διότι οι αξιώσεις του άγγιζαν το 1 εκατ. ευρώ και παράλληλα το πλάνο του για πλήρες «ξήλωμα» της ομάδας ήταν αδύνατο να «υποστηριχθεί» στην παρούσα φάση.

Στην πορεία δε, «μπήκε» ως… αυτοπροτεινόμενος κι ο ο Αλιόσα Ασάνοβιτς, ο οποίος έκανε ραντεβού με τον Χρήστο Παναγόπουλο στην «πράσινη» ΠΑΕ, αλλά επίσης δεν… έπεισε με τα όσα είπε στους «πράσινους» και δεν απασχόλησε επί της ουσίας σοβαρά.

Απ’ την πρώτη λίστα «κόπηκαν» στην πορεία τα ονόματα τωνΜπασινά και Πέτριτς. Ο πρώτος διότι δεν έδειχνε μεγάλη… ζέση για να αναλάβει ένα τέτοιο πρότζεκτ και παράλληλα εργάζεται στις εθνικές ομάδες κι ο δεύτερος, γιατί δεν έχει εμπειρία για να ξεκινήσει ένα τέτοιο έργο κι επίσης δεν φαίνεται να έχει κατασταλάξει ακόμη στο τι θέλει να κάνει στο ποδόσφαιρο μετά την τεράστια καριέρα του ως ποδοσφαιριστής.

Εκ των πραγμάτων λοιπών οι Λυμπερόπουλος-Αντωνίου μπήκαν στην κορυφή των επιλογών. Στις 11 Δεκεμβρίου, ο Παναθηναϊκός (που είχε κρατήσει έναν μικρό δίαυλο επικοινωνίας με τον «Λύμπε» για διάφορες θέματα), επικοινώνησε για πρώτη φορά με τον Μεσσήνιο. Ο ίδιος έδειξε εξαρχής ενδιαφέρον, ωστόσο ζήτησε 48 ώρες προθεσμία για να συναντηθεί με τους «πράσινους», διότι βρισκόταν στα Φιλιατρά για το φιλικό, φιλανθρωπικού χαρακτήρα που διοργάνωνε με τον ΠΣΑΠ εν όψει Χριστουγέννων.

ΤΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΤΗΣ 13ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

Στις 13 Δεκεμβρίου έκανε την πρώτη του συνάντηση στα γραφεία της ΠΑΕ στο Μαρούσι, όπου παρουσιάστηκε… έτοιμος για τις συζητήσεις. Με ξεκάθαρο πλάνο, τις σκέψεις του για αλλαγές στο ποδοσφαιρικό τμήμα, την στελέχωση της ομάδας, το πώς θα πρέπει να λειτουργήσει από τούδε και στο εξής ο Παναθηναϊκός, το πρότζεκτ του και τον χρονικό ορίζοντα που πρέπει να «τρέξει» για να φανούν τα αποτελέσματα της δουλειάς.

Δεν τα… ωραιοποίησε, δεν είπε «ναι παιδιά, ότι θέλετε και βλέπουμε…», αλλά πήγε με ξεκάθαρες προτάσεις: ένα, δύο, τρία, τέσσερα χωρίς περιστροφές και «αλλά». Κι αυτό αν μη τι άλλο άρεσε ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ στους ανθρώπους του Παναθηναϊκού, που έβλεπαν πως είχαν απέναντί τους έναν Λυμπερόπουλο αποφασισμένο, αλλά και ξεκάθαρο. Αυτή, ας πούμε, πως ήταν η πρώτη μεγάλη «μάχη» που κέρδισε «πανηγυρικά» στην κούρσα των υποψηφίων ο «Λύμπε».

ΓΙΑΤΙ “ΚΟΠΗΚΕ” Ο ΑΝΤΩΝΙΟΥ

Σε δεύτερο πλάνο υπήρχε και το όνομα του Αντωνίου, για τον οποίο υπήρχαν αρκετά πράγματα που τον έβαζαν «γερά» στο τραπέζι των υποψηφίων τεχνικών διευθυντών, μα και πολλά «αλλά». Στα συν του ήταν το γεγονός ότι είχε αποδείξει επί πολυμετοχικότητας πως μπορεί να «επιβληθεί» σε δύσκολα αποδυτήρια (και πιστέψτε μας τα συγκεκριμένα, με μαζεμένες τόσες πολλές ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ δεν ήταν… παιδική χαρά). Επίσης είχε μια εμπειρία απ’ τη θέση, σε διαφορετικές εποχές βεβαίως και με διαφορετικές οικονομικές δυνατότητες. Παράλληλα, συνυπήρξε για 2,5 χρόνια ως συμπαίκτης με τον Ουζουνίδη, έχουν καλή σχέση, προέρχεται απ’ την «πράσινη οικογένεια» και γνωρίζει τις «ιδιαιτερότητες» της ομάδας.

Ο Γιάννης Αλαφούζος (που είχε ακούσει θετικά λόγια απ’ τον Νικόλα Πατέρα για τον Αντωνίου) ήθελε να «ζυγίσει» ωστόσο, πολύ καλά όλα τα δεδομένα πριν την τελική επιλογή. Μα όλα. Και βλέποντας πως υπήρχαν αρκετές «φωνές» που… αντιδρούσαν στην προοπτική του Αντωνίου (ιδίως όταν διέρρευσε πως είχε αρχίσει να παίρνει ισχνό προβάδισμα) κι αποφάσισε να κάνει κι ο ίδιος… ρεπορτάζ. Το βράδυ της περασμένης Δευτέρας (19/12) επικοινώνησε με μια σειρά από πρόσωπα που υπήρξαν στον Παναθηναϊκό την εποχή της πολυμετοχικότητας. Ουδείς του μετέφερε θετική άποψη κι έτσι αποφάσισε να στραφεί πλέον οριστικά προς τον Λυμπερόπουλο.

Ο «Λύμπε» μπήκε στο «τριφύλλι» σε δύσκολη εποχή. Εδειξε απ’ την αρχή όμως πως σκοπεύει να μην χάσει χρόνο και «τρέχει» ήδη τις πρώτες αλλαγές για τις οποίες επέμεινε μέχρις… εσχάτων (Καρβουνίδης, Κωτσής για την ιατρική ομάδα) με κίνδυνο ακόμη και να μην υπάρξει… συμφωνία με τον ίδιο.

Γνωρίζει πως ανέλαβε το πιο δύσκολο… επάγγελμα στον Παναθηναϊκό. Μπορούν να του το επιβεβαιώσουν (και) οι εννιά που εργάστηκαν σ’ αυτή τη θέση πριν απ’ αυτόν, αν τους καλέσει στο τηλέφωνο. Δείχνει ωστόσο, πως δεν φοβάται και είναι έτοιμος για την ευθύνη. Κι αν δείξει την ίδια «ευελιξία» και οξυδέρκεια που είχε ως ποδοσφαιριστής, έχει πολύ καλές πιθανότητες για να κερδίσει το πιο μεγάλο «στοίχημα» της καριέρας του μετά τη μπάλα…

Οι εννιά προηγούμενοι τεχνικοί διευθυντές του Παναθηναϊκού

1.ΒΕΛΙΜΙΡ ΖΑΕΤΣ (2003-05)

Το καλοκαίρι μετά τη Ριζούπολη, η τότε διοίκηση του Παναθηναϊκού αποφάσισε να αλλάξει το μοντέλο λειτουργίας της ομάδας, δίνοντας για πρώτη φορά το χρίσμα του τεχνικού διευθυντή (που είχε αρχίσει να καθιερώνεται στα κλαμπ παγκοσμίως) στον Βέλιμιρ Ζάετς. Ο Κροάτης παλαίμαχος άσος του «τριφυλλιού» και εκ των κορυφαίων ξένων που αγωνίστηκαν στο ελληνικό πρωτάθλημα υπήρξε ο πρώτος τεχνικός διευθυντής στην ιστορία του συλλόγου κι επί των ημερών του ο Παναθηναϊκός κατάφερε να φτάσει στην κατάκτηση ενός νταμπλ (2004). Στις αρμοδιότητές του δεν ήταν μόνο ο μεταγραφικός σχεδιασμός, αλλά και η εύρυθμη λειτουργία του ποδοσφαιρικού τμήματος. Τεχνικός διευθυντής και γενικός αρχηγός σε συσκευασία ενός, δηλαδή.

Στα αποδυτήρια πέτυχε σε πολύ μεγάλο βαθμό, καθώς εφήρμοσε την πειθαρχία και μετέδωσε το πνεύμα του νικητή στην ομάδα, εν αντιθέσει με τις μεταγραφές, όπου δεν είχε πάρα πολλές πετυχημένες κινήσεις. Από τις επιλογές που έγιναν επί των ημερών του ξεχωρίζουν οι Μάρκους Μινχ και Εκι Γκονζάλες, ενώ αποκτήθηκαν επίσης οι Σανμαρτεάν, Γκαλίνοβιτς, Αντριτς, Μάριτς, Μίτου, Σκάτσελ, Γκαλίνοβιτς, Ζουτάουτας, Χαλκιάς, Ραγκουέλ, Μπικόφσκι. Εφυγε το φθινόπωρο του 2005 για να αναλάβει αντίστοιχη θέση στην αγγλική Πόρτσμουθ του βαθύπλουτου Μάνταριτς.

2.ΣΠΥΡΟΣ ΛΙΒΑΘΗΝΟΣ (2005-07)

Ο παλιός μεγάλος άσος του Παναθηναϊκού, επίσημα δεν πήρε ποτέ το χρίσμα του τεχνικού διευθυντή, ωστόσο ήταν σαφής ο ενεργός ρόλος του στα μεταγραφικά τόσο την εποχή που το πόστο αυτό κατείχε ο Βέλιμιρ Ζάετς (έχοντας κυρίως την εποπτεία της εγχώριας αγοράς) όσο και μετά την αποχώρηση του «Ζέκο», όταν… έτρεχε μόνος του το μεταγραφικό σχεδιασμό του συλλόγου. Ουδέποτε είχε «βασικό» ρόλο στα αποδυτήρια της ομάδας ούτε επέλεξε προπονητή.

Οι μεταγραφές που πραγματοποιήθηκαν με δική του εισήγηση-υλοποίηση ήταν οι Βύντρα, Παπαδόπουλος, Γκέκας, Σαλπιγγίδης,Τζιόλης, Μάντζιος, Λεοντίου, Δάρλας, Μόρις, Ντεμπά Νιρέν, Επαλέ, Χαραλαμπίδης, Τσίγκας, Ρουμπάκης, Ρομέρο, Βίκτορ Σάντσες, Σιημητράς, Τόργκελε, Εμπέντε και Θεοδωρίδης. Επί των ημερών του (αλλά δίχως δική του πρόταση ή «παρουσία») αποκτήθηκαν επίσης οι Ιβανσιτς, Μπόβιο, Κονσεϊσάο, Μπίσκαν, Σέριτς και Νίλσον.

3.ΓΙΑΣΜΙΝΚΟ ΒΕΛΙΤΣ (2007-08)

Ο Βέλιτς ανέλαβεεπισήμως τα καθήκοντά του σε μια πολύ δύσκολη εποχή, την τελευταία πριν την πολυμετοχικότητα. Με την κόντρα ανάμεσα στον Βαρδινογιάννη και τους οργανωμένους να είναι στο «κόκκινο» και την ΠΕΚ να κάνει την εμφάνισή της στα μέσα της περιόδου. Εκανε τον πλήρη ποδοσφαιρικό σχεδιασμό της ομάδας, έχοντας πολύ μικρό μπάτζετ και υλοποίησε τις μεταγραφές των Μαρσέλ Μάτος, Νταμ Ν’ Ντόι, Σιμάο Μάτε Τζούνιορ, Γιόσου Σαριέγκι, Τζο Ενακαρίρε, Μανούτσο Γκονσάλβες, Ελντερ Πόστιγκα, Αντώνη Πετρόπουλου, Ελίνι Δημούτσου, και Ορέστη Καρνέζη.

Μεταγραφές που έγιναν επί των ημερών του, αλλά υλοποιήθηκαν ουσιαστικά από τον τότε ιδιοκτήτη ήταν οι Γιώργος Καραγκούνης, Τάκης Φύσσας, Νίκος Σπυρόπουλος και Αρκάντιους Μάλαρζ. Διατηρήθηκε στο πόστο του και την πρώτη χρονιά της πολυμετοχικότητας, αλλά αποχώρησε άμεσα εξαιτίας «διαφοράς φιλοσοφίας»…

4.ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ (2008-10)

Ηταν ο πρώτος τεχνικός διευθυντής στην εποχή της πολυμετοχικότητας του Παναθηναϊκού, ο πρώτος Ελληνας στο συγκεκριμένο πόστο στο σύλλογο. Στα δύο και κάτι χρόνια που βρέθηκε στο πόστο αυτό πανηγύρισε την κατάκτηση του νταμπλ και κατέγραψε στο ενεργητικό του μία πορεία έως τους «16» τουChampionsLeagueκαι τους «16» τουEuropaLeague, έχοντας την τύχη να διαχειριστεί «μυθικά» ποσά. Βρέθηκε πολλάκις στο στόχαστρο από πολλούς για χρήματα που δόθηκαν σε ποδοσφαιριστές αμφιβόλου αξίας, αλλά και τάσεις «νεοπλουτισμού» που έδειξαν οι «πράσινοι» στις μεταγραφικές περιόδους.

Την πρώτη του χρονιά έγιναν τραγικά λάθη στις επιλογές (με εξαίρεση τον Ζιλμπέρτο Σίλβα), ενδεχομένως και λόγω απειρίας, ενώ τη δεύτερη αγωνιστική περίοδο οι προσθήκες που έγιναν βοήθησαν αναμφίβολα την ομάδα. Με δικές του εισηγήσεις αποκτήθηκαν οι Σισέ, Ζιλμπέρτο Σίλβα, Λέτο, Τζόρβας, Κατσουράνης, Καντέ, Γκάμπριελ, Ρουκάβινα, Μαρίνος, Ροντρίγκο Σόουζα, Μελίσσης, Σεϊταρίδης, Μπιάρσμιρ, Ντέιβιντ και Βαβζίνιακ, ενώ στη διάρκεια της πρώτης χρονιάς της θητείας του αποκτήθηκαν επίσης οι Χριστοδουλόπουλος και Κλέιτον.

5.ΚΑΡΛΟΣ ΦΡΕΪΤΑΣ (2010)

Ο Πορτογάλος διαδέχτηκε τον Αντωνίου, καθώς υπερίσχυσε των υπολοίπων «μνηστήρων» στην επιλογή της τότε διοικούσας επιτροπής του Παναθηναϊκού, έχοντας «φτιάξει» το όνομά του στην Μπράγκα και με τις συστάσεις του ειδικού στην αγορά της χώρας του, αλλά και της Βραζιλίας. Η άφιξή του συνέπεσε με μία ασταθή περίοδο στα διοικητικά της ομάδας, καθώς ο μεταγραφικός σχεδιασμός του καλοκαιριού είχε ξεκινήσει χωρίς την παρουσία του. Ο χώρος δράσης του ήταν περιορισμένος και του ζητήθηκε κυρίως να ρίξει το βάρος στην αποχώρηση παικτών, προς δανεισμό ή προς πώληση, κάτι που εν μέρει κατάφερε. Οι μεταγραφές που πραγματοποίησε στον Παναθηναϊκό ουσιαστικά ήταν συμπληρωματικές.

Ο Φρέιτας προέβη στην ενίσχυση των «πράσινων» με τους Λουίς Γκαρσία, Νταμιέν Πλεσί και Ντάνιελ Φερνάντες, οι οποίοι δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα. Επί των ημερών του αποκτήθηκαν επίσης οι Σίντνεϊ Γκοβού και Ζαν Αλέν Μπουμσόνγκ, που υλοποιήθηκαν από τον τότε πρόεδρο Δημήτρη Γόντικα.

6.ΚΩΣΤΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΑΚΗΣ (2012-13)

Κι αυτός δεν είχε ουσιαστικά αναλάβει ποτέ ΕΠΙΣΗΜΑ τη θέση του τεχνικού διευθυντή, όμως απ’ τη στιγμή που υπήρχε κενό στο συγκεκριμένο πόστο, στην πρώτη χρονιά Αλαφούζου, ενεργούσε ως άτυπος διευθυντής. Είχε μεγάλα «θέματα» με την πειθαρχία εντός των αποδυτηρίων (όπου… απέτυχε παταγωδώς), ενώ αντίστοιχα άκρως… χαμηλοτάβανες ήταν και οι μεταγραφές που έγιναν επί των ημερών του (Καζιγιάμα, Εσπάρθα, Ντίνας, Κάιπερ, Τάκης Σπυρόπουλος).

7.ΝΙΚΟΣ ΝΤΑΜΠΙΖΑΣ (ΜΑΪΟΣ 2013-ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2014)

Ο πλέον επιτυχημένος τεχνικός διευθυντής των τελευταίων ετών στον Παναθηναϊκό. Ανέλαβε σε μια απίστευτα δύσκολη περίοδο, όπου όλα έπρεπε να ξεκινήσουν απ’ το μηδέν, και δεδομένων των εφοδίων που είχε στα χέρια του το έργο του ήταν απόλυτα πετυχημένο, τόσο ως προς την εικόνα της ομάδας, τις μεταγραφές που έκανε με χαμηλότατο κόστος και την επίτευξη των στόχων της, όσο κι από πλευράς πειθαρχίας, συσπείρωσης, λειτουργίας. Το αρχικό «ψαλίδισμα» των αρμοδιοτήτων του απ’ τον Γιάννη Αλαφούζο κι ακολούθως η απομάκρυνσή του, ήταν ένα «λάθος» που ακολουθούσε την επόμενη τριετία τις επόμενες επιλογές του προέδρου του Παναθηναϊκού.

8.ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΟΚΟΛΟΣ (ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2014-ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2016)

Ανέλαβε έχοντας να αποδείξει πράγματα στη βαριά… σκιά που άφησε πίσω του ο Νταμπίζας, έχοντας ως «στήριγμα» τον «Διόσκουρό» του Τάκη Φύσσα, ο οποίος είχε μπει λίγους μήνες νωρίτερα στην ομάδα ως διευθυντής ποδοσφαίρου. Εκ του αποτελέσματος δεν τα κατάφερε, μολονότι διαχειρίστηκε σωστά και αποτελεσματικά όλες τις ανανεώσεις βασικών παικτών που ήθελε να «δέσει» ο σύλλογος. Το καλοκαίρι του ’15 διαχειρίστηκε το ακριβότερο μπάτζετ της πρώτης τριετίας Αλαφούζου, ωστόσο οι κύριες επιλογές του (Εσιέν, Σάντσεθ, επιστροφή Αμπεΐντ) απέτυχαν παταγωδώς. Δεν κατάφερε να εμπνεύσει και να φέρει συσπείρωση και πειθαρχία στα αποδυτήρια, που έχασαν τις ισορροπίες τους μετά τα υψηλότατα συμβόλαια που έγιναν στους νεοαποκτηθέντες εκείνου του καλοκαιριού και γενικά δεν μπόρεσε να επιβληθεί.

9.ΖΙΛΜΠΕΡΤΟ ΣΙΛΒΑ (ΜΑΪΟΣ 2016-ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2016)

Η επιλογή του έγινε δεκτή με ενθουσιασμό, όμως η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη. Η διοίκηση, έχοντας «παραδώσει» αποκλειστικά τα «κλειδιά» της ομάδας στον Στραματσόνι, δεν άφησε παρά ελάχιστο πεδίο… δράσης για τον Ζιλμπέρτο, ο οποίος από ένα σημείο και μετά έμοιαζε «παραδομένος» και ανήμπορος να αναλάβει πρωτοβουλίες. Οι μοναδικές εισηγήσεις που πέρασε στις μεταγραφές ήταν ο Νούνο Ρέις και ο Λαουτάρο Ρινάλντι, ενώ η διοίκηση δεν τον εμπιστεύτηκε ούτε όταν αποχώρησε ο Στραματσόνι, επιλέγοντας να τερματίσει τη συνεργασία τους…