Τα καλύτερα ρετρό σπορ video games

Υπήρχαν κάποιες εποχές που το "Fifa", το "Pro" και το "NBA2K" έμοιαζαν με σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Εποχές, που τα παιδιά μαζευόμασταν στα " ουφάδικα" και χαλάγαμε τα πενηντάρικα από το χαρτζιλίκι μας για να παίξουμε το αγαπημένο μας ποδοσφαιράκι και το αγαπημένο μας μπασκετάκι. Εποχές, που ο πιο προνομιούχος της παρέας είχε "Atari", "Amstrad" ή "Amiga Commodore" ενώ μερικά χρόνια αργότερα σχεδόν όλοι αποκτήσαμε "NES" και "Sega Master System".

Μπορεί στο ποδόσφαιρο της αλάνας να " απαγορεύονταν οι καραβολίδες", ωστόσο στους "μαραθωνίους" με το αγαπημένο μας ποδοσφαιράκι ή μπασκετάκι δεν υπήρχαν κανόνες. Υπήρχαν, όμως, κάποιοι περιορισμοί. Πρώτον, στα "ουφάδικα" το χαρτζιλίκι τελείωνε γρήγορα και δεύτερον κάποιες από τις κονσόλες που προαναφέραμε συνδέονταν με την τηλεόραση. Αυτό σήμαινε πως δεν μπορούσαμε να παίζουμε όσες ώρες θέλαμε, αφού όταν βρισκόντουσαν οι γονείς μας στο σπίτι ήθελαν να παρακολουθούν τις αγαπημένες τους εκπομπές. Αυτοί οι περιορισμοί, μπορεί να μας στενοχωρούσαν και να μας έσπαγαν πολλές φορές τα νεύρα, παρόλα αυτά μας έκαναν να απολαμβάνουμε ακόμα περισσότερο κάθε στιγμή που παίζαμε τα αγαπημένα μας video games, αφού ξέραμε ότι αυτή δεν θα κρατούσε για πάντα.

Αυτά, λοιπόν, είναι τα αθλητικά video games για τα οποία ζητήσαμε πρώτη φορά στη ζωή μας από τους φίλους μας δανεικά για να τα παίξουμε σε κάποιο μαγαζί με " μπλιμπλίκια" και για τα οποία τσακωθήκαμε για πρώτη φορά με τους γονείς μας.

Ποδοσφαιράκια

Pele's Soccer

Το συγκεκριμένο παιχνίδι αποτελούσε την πρώτη επαφή με "ποδοσφαιράκια" για τους περισσότερους από εμάς που είναι πάνω από 30 ετών. Σε αυτό το λιτό και απέριττο παιχνίδι κάθε ομάδα είχε τρεις παίκτες και έναν τερματοφύλακα. Οι παίκτες ήταν τριγωνικά παρατεταγμένοι και δεν είχαν ελευθερία κινήσεων, αφού προχωρούσαν όλοι μαζί.

Όταν λέμε "παίκτες", εννοούμε κάτι μεγάλα pixel που έμοιαζαν με το σκάφος του "arcanoid" με μοναδική διαφορά ότι είχαν πόδια, τα οποία έβλεπες κάθε φορά που κλωτσούσαν το άσπρο pixel (βλ. μπάλα).

Τα τέρματα μοιάζαν με σπηλιές στις οποίες είχαν χωθεί οι τερματοφύλακες, ενώ σε κάθε γκολ στην οθόνη έκαναν την εμφάνιση τους πυροτεχνήματα.

Tehkan World Cup

Σε αυτό το παιχνίδι όχι μόνο έβλεπες το γήπεδο από πάνω, όπως στο "Sensible Soccer" και στο "Kick Οff", που ακολουθούν στο αφιέρωμα, αλλά στεκόσουν και ο ίδιος κυριολεκτικά πάνω από την οθόνη. To "Tehkan World Cup" έκανε θραύση στα τέλη του 80' στα "ουφάδικα" και παιζόταν σε οριζόντιο μηχάνημα, το οποίο ευνοούσε την πανοραμική θέαση του γηπέδου.

Μία ένδειξη ρεαλισμού αποτελούσαν τα "βολέ" του τερματοφύλακα, όπου η μπάλα καθώς ανέβαινε στον αέρα μεγάλωνε και είχες την αίσθηση πως κάποια στιγμή θα έβγαινε από την οθόνη και θα σε χτυπούσε στο κεφάλι. Ο παίκτης που είχε την μπάλα είχε δύο κόκκινα βελάκια πίσω του που τον έδειχναν, λες και υπήρχε περίπτωση να τον χάσεις, ενώ πίσω από τα τέρματα του γηπέδου καθόντουσαν φωτογράφοι και camera-men.

Στα μείον του παιχνιδιού το γεγονός πως δεν είχε καθυστερήσεις και αρκετές φορές σε άφηνε σύξυλο με την μπάλα στα πόδια, καθώς έληγε το παιχνίδι χωρίς να προλάβεις να σουτάρεις.

Nintendo World Cup

Για πρώτη φορά στα χρονικά η φράση "του πέταξε τα μάτια έξω" βρήκε εφαρμογή στο ποδόσφαιρο. Στο συγκεκριμένο video game, δεν σφυρίζονταν φάουλ με αποτέλεσμα σε κάθε χτύπημα να πετάγονται έξω τα μάτια των παικτών που ήταν βγαλμένοι από πίνακα του Φερνάντο Μποτέρο.

Κάθε ομάδα είχε έξι παίκτες, οι οποίοι προσπαθούσαν να βάλουν γκολ με κάθε μέσο. Κλωτσούσαν και έσπρωχναν τον αντίπαλο για να του πάρουν την μπάλα. Αν ένας παίκτης είχε φάει πολύ "ξύλο", τραυματιζόταν και έπεφτε "ξερός" στον αγωνιστικό χώρο, από τον οποίο έκανε κάμποσα λεπτά να σηκωθεί.

Στα "options" πριν το παιχνίδι είχες τη δυνατότητα να επιλέξεις ο τερματοφύλακας σου να παίζει "παγκότερμα". Κάποιοι αγώνες διεξάγονταν σε χωμάτινο γήπεδο, το οποίο είχε και πέτρες και οι παίκτες σκουντουφλούσαν πάνω τους.

Στα ξεχωριστά του παιχνιδιού συγκαταλέγονται τα "σπέσιαλ" σουτ. Όταν έκανες ένα από αυτά, η μπάλα άλλαζε χρώμα και άρχιζε να κινείται με διάφορους τρόπους προς το τέρμα (σκαστή, ευθεία, διαγώνια) χωρίς ο δύσμοιρος τερματοφύλακας να μπορεί να την σταματήσει. Υπήρχαν παίκτες που αγωνίζονταν φορώντας γυαλιά ηλίου, ενώ υπήρχε κάτω αριστερά στην οθόνη ένα κουτί στο οποίο οι παίκτες έκαναν διαλόγους τύπου: - "Δώσε πάσα", - "Δεν μπορώ".

Kick Off

Πρόκειται για το πρώτο σπουδαίο ποδοσφαιράκι που κυκλοφόρησε στα Amiga. Μας δίδαξε το φαλτσαριστό σουτ. Μας έμαθεε να δίνουμε φάλτσο στο σουτ κουνώντας το joystick, αφότου είχε φύγει η μπάλα από το πόδι του παίκτη μας. Μαζί με το joystick, λόγω της έντασης, κουνούσαμε αρκετές φορές ολόκληρο το σώμα μας προς την πλευρά που θέλαμε να στείλουμε την μπάλα.

Στην προσπάθειά του το παιχνίδι να γίνει πιο ρεαλιστικό, καθώς ο παίκτης έτρεχε με την μπάλα, φαινόταν ότι την κλωτσούσε λίγο και την έσπρωχνε μπροστά. Στα πέναλτι υπήρχε ένα βελάκι το οποίο κουνιόταν με σχετικά γρήγορη ταχύτητα παράλληλα με το τέρμα και έπρεπε να συγκεντρωθείς και να σουτάρεις την κατάλληλη στιγμή για να μην πάει η μπάλα στα "περιστέρια".

Στα "options" πριν τον αγώνα σου δινόταν η δυνατότητα να επιλέξεις διαιτητή, την ένταση του αέρα, αλλά και τον τύπο γηπέδου στον οποίο ήθελες να αγωνιστεί η ομάδα σου (normal, wet, soggy, plastic, random).

Sensible Soccer

Από το Sensible Soccer πρέπει να βγήκε η ατάκα "αυτός ο παίκτης δεν στρίβει". Πιο εύκολο ήταν σε αυτό το ποδοσφαιράκι να βάλεις γκολ από το κέντρο, παρά να καταφέρεις να στρίψεις και να αλλάξεις κατεύθυνση στους παίκτες σου όσο είχαν την μπάλα στα πόδια.

Ήταν το πρώτο ποδοσφαιράκι που μας έκανε να εθιστούμε στην επιλογή "player-manager". Ξοδέψαμε αμέτρητες ώρες για να παίξουμε μία ποδοσφαρική σεζόν σε κάποιο "αμιγκάδικο" και άπειρες δισκέτες ώστε να μεταφέρουμε το "save" μας και να μην ξεκινάμε την επόμενη μέρα από την αρχή. Το SWOS (Sensilbe World Of Soccer) είχε και ελληνικές ομάδες, αλλά το ελληνικό πρωτάθλημα λόγω κάποιου bug κόλλαγε στη μέση του δεύτερου γύρου.

Στα αξιοσημείωτα του παιχνιδιού, οι τραυματισμοί. Όταν κάποιος παίκτης τραυματιζόταν εμφάνιζε πλάι στο όνομά του έναν κόκκινο σταυρό και πάνω του έναν αριθμό, ο οποίος αντιστοιχούσε στις αγωνιστικές που θα έμενε εκτός μέχρι να αναρρώσει. Όταν ο τραυματισμός ήταν σοβαρός, πάνω στον κόκκινο σταυρό εμφανιζόταν ένα ερωτηματικό, μιας και κανείς δεν ήξερε πότε θα επέστρεφε ο παίκτης στις προπονήσεις. Πιο σπάνια εμφάνιζε μαύρο σταυρό, κάτι που σήμαινε πως ο παίκτης δεν θα ξανάπαιζε μπάλα.

Πρόκειται για το πρώτο ποδοσφαιράκι, το οποίο μας έκανε λίγο πριν κοιμηθούμε να σκεφτόμαστε ποιους παίκτες θα αγοράσουμε την επόμενη μέρα και ποιο σύστημα ταίριαζε πιο πολύ στον τρόπο παιχνιδιού μας.

Super Sidekicks

Αν μαζεύαμε στο Contra.gr τα κατοστάρικα που έχουμε ρίξει στα "μπλιμπλικάδικα" για να παίξουμε το συγκεκριμένο παιχνίδι, θα χαμε ανοίξει δικό μας μαγαζί. Θυμήσου μόνο, ότι για να μην χάσεις, έπρεπε να προηγείσαι στη λήξη του ημιχρόνου, το οποίο δεν πρέπει να κρατούσε πάνω από 1 1/2 λεπτό.

Το Super Sidekicks ήταν κλασικό ποδοσφαιράκι που παίζαμε στο καράβι που ταξιδεύαμε για το νησί στις διακοπές. Ο πιο συνηθισμένος τρόπος για να πετύχεις γκολ ήταν να πλησιάσεις την μεγάλη περιοχή και να σουτάρεις. Αν ο τερματοφύλακας δεν μπλόκαρε την μπάλα, απλώς την έδιωχνε και εκείνος έπεφτε προς την αντίθετη κατεύθυνση. Η μπάλα ερχόταν στα πόδια του επιθετικού σου και το τέρμα ήταν κενό για να σκοράρεις.

Είχε διάφορα είδη πανηγυρισμών τα οποία αποτελούνταν από μικρά κλιπάκια. Σε κάποιο από αυτά η οθόνη χωριζόταν σε τέσσερα κομμάτια α λα Παπακαλιάτης. Κάθε κομμάτι είχε διαφορετικό πρωταγωνιστή. Ένα έδειχνε τον σκόρερ που πανηγύριζε, άλλο τον προπονητή που με χειρονομία του έδινε συγχαρητήρια, άλλο τους φιλάθλους στην κερκίδα να πανηγυρίζουν και το τελευταίο κάποιον από τους αντιπάλους με το κεφάλι σκυμμένο.

Μπασκετάκια

Basketball Atari 2600

Το συγκεκριμένο παιχνίδι μπήκε στη λίστα λόγω πλαιότητας (1978) και αποτελεί "αδερφάκι" του "Pele's Soccer" που αναφέραμε νωρίτερα. Εδώ τα πράγματα ήταν πάρα πολύ απλά. Ένα "γήπεδο", δύο "μπασκέτες" (πιο πολύ με σχέδιο από την "κρεμάλα" έμοιαζαν), ένα μικρό pixel που έπαιζε τον ρόλο της μπάλας και δύο μεγάλα pixel που έπαιζαν τον ρόλο των παικτών.

Το συγκεκριμένο παιχνίδι κυκλοφόρησε στο Atari και προφανώς χρειαζόσουν μόνο ένα κουμπί για να το παίξεις, αφού με το ίδιο κουμπί σούταρες, αλλά και πήδαγες για να βγάλεις άμυνα.

Πέρα από τα εμφανή μείον του παιχνιδιού -είπαμε κυκλοφόρησε το 1978- ο συνεχόμενος σπαστικός ήχος από το σκάσιμο της μπάλας μπορούσε να σου "τρυπήσει" τον εγκέφαλο.

Fernando Martin Basket Master

Επρόκειτο για ένα μπασκετάκι φόρο τιμής στον Φερνάντο Μάρτιν, ο οποίος ήταν ο πρώτος Ισπανός που έπαιξε στο ΝΒΑ και ένας από τους πρώτους ευρωπαίους που πέρασε στην άλλη όχθη του Ατλαντικού. Δυστυχώς, λίγα χρόνια αργότερα -στα 27 του- σκοτώθηκε σε τροχαίο.

Το παιχνίδι ήταν one-to-one σε ολόκληρο γήπεδο με τον παίκτη να παίζει με αντίπαλο τον Μάρτιν. Στο background του αγωνιστικού χώρου υπήρχε κερκίδα με κόσμο ο οποίος πανηγύριζε τα καλάθια.

Τα καρφώματα τα έδειχνε σε ριπλέι, ενώ υπήρχαν και φάουλ για τα οποία οι παίκτες εκτελούσαν βολές.

Double Dribble

Το κλιπάκι της έναρξης του παιχνιδιού περιλάμβανε τον αμερικάνικο εθνικό ύμνο και την έπαρση της σημαίας. Μιλάμε για ΝΒΑ, όχι αστεία. Για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο οι παίκτες ή σημεία των παικτών αναβόσβηναν, ενώ το πρόβλημα με τον ήχο της μπάλας διατηρούνταν όπως και στο "Basketballl Atari 2600". Ίσως, μάλιστα, να ήταν ακόμη μεγαλύτερο, αφού σε κάθε μακρινό σουτ ακουγόταν ο ήχος της μπάλας που έπεφτε και πλησίαζε το καλάθι.

Οι παίκτες όταν σηκώνονταν να σουτάρουν έμοιαζαν περισσότερο με παίκτες του βόλεϊ που προσπαθούν να βγάλουν μπλοκ σε καρφί του αντιπάλου, παρά με μπασκετμπολίτσες.

Στα συν του παιχνιδιού τα κλιπάκια στα καρφώματα κατά τη διάρκεια του αγώνα. Στα καρφώματα γινόταν κοντινό κάνοντας πιο εντυπωσιακή την αίσθηση που σου άφηνε η φάση. Κάθε νίκη συνοδευόταν με απονομή μεταλλίου και λικνιζόμενες μαζορέτες.

TVS Basketball

Το συγκεκριμένο παιχνίδι άλλαξε επίπεδο στα "μπασκετάκια". Είχε αξιοπρεπή γραφικά και αρκετές λεπτομέρειες σχετικά με το παιχνίδι. Είχε, όμως, ένα πολλά ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. Η "κάμερα" του παιχνιδιού ήταν κάθετη στις δύο ρακέτες, αλλά όταν οι παίκτες πήγαιναν από την μία ρακέτα στην άλλη γινόταν οριζόντια και δεν άφηνε τον παίκτη να χειρίζεται τους μπασκετμπολίστες του στο κατέβασμα της μπάλας, το οποίο γινόταν αυτόματα.

Τα "options" στην έναρξη του παιχνιδιού βρίσκονταν πάνω σε ένα πίνακα από αυτούς που κρατάνε οι προπονητές στο time-out και οι επιλογές γίνονταν με ένα μολύβι.

Οι παίκτες είχαν αρκετά ρεαλιστική όψη και κίνηση, αλλά κάποιες φορές κουνιούνταν πάνω-κάτω χωρίς λόγο σαν να τα είχαν χαμένα. Όταν έμπαινε καλάθι ή γινόταν κάποια παράβαση, εμφανιζόταν μια μικρή μπλε ένδειξη στη μέση της οθόνης, η οποία ανέφερε το συμβάν. Π.χ. "ο Tόμσον έβαλε δίποντο και έκανε το 14-12 για τους Chicago". Δεν χρησιμοποιούνταν τα κανονικά ονόματα των παικτών, αφού δεν είχαν ακόμα αρχίσει οι εταιρείες παραγωγής να πληρώνουν τους παίκτες για να πάρουν τα δικαιώματα χρήσης των ονομάτων τους.

Το παιχνίδι περιλάμβανε αναλυτικά στατιστικά, που έβλεπε κάποιος στο ημίχρονο ή στον πίνακα του γηπέδου που εμφανιζόταν στο κατέβασμα της μπάλας και στο πέρασμα στην άλλη ρακέτα, ενώ υπήρχε και η δυνατότητα για "time-out".

Street Hoop

Άλλο ένα αγαπημένο παιχνίδι των "ουφάδικων". Τα παιχνίδια εξελίσσονταν άλλοτε σε γκετοποιημένα γήπεδα με σύρματα, γκράφιτι στους τοίχους και περίεργους τύπους να τα παρακολουθούν και άλλοτε σε γήπεδα πλάι στην παραλία με ομπρέλες και τύπισσες που έκαναν πατίνια.

Δεν υπήρχαν φάουλ, ενώ οι παίκτες έπαιζαν "street basketball". Κάποιοι από αυτούς φορούσαν σκουφιά, ενώ όταν έχαναν έπεφταν απογοητευμένοι στο πάτωμα και σκυλιά έμπαιναν στον αγωνιστικό χώρο.

Όσον αφορά το παιχνίδι, αν κάποιος παίκτης έβαζε απανωτά σουτ, του δινόταν η δυνατότητα για ένα "σούπερ σουτ". Το "σούπερ σουτ" μπορούσε να εκτελεστεί με δύο τρόπους. Είτε σουτάροντας εύστοχα από οποιοδήποτε σημείο του γηπέδου με την μπάλα να παίρνει φωτιά, είτε με κάρφωμα το οποίο ήταν τόσο δυνατό που κόντευε να σπάσει την μπασκέτα και σώριαζε συμπαίκτες και αντιπάλους στο δάπεδο.

ΝΒΑ Jam

"From down town", "boom shakalaka", "rejected", "for two", "grab the rebound", "ugly shot"... Θα μπορούσε να γραφτεί ένα κείμενο μόνο με τις ατάκες που ακουγόντουσαν στο συγκεκριμένο παιχνίδι. Ειδικά οι δύο πρώτες αποτελούσαν σήμα κατατεθέν του "NBA Jam".

Πέρα από τις ατάκες το συγκεκριμένο παιχνίδι ήταν απολαυστικό, γιατί δεν είχε φάουλ, είχε -επιτέλους- τα πραγματικά ονόματα των αστεριών του ΝΒΑ, ενώ στο διάλειμμα κάθε περιόδου μας έδινε και "coaching tips" για το πώς θα γίνουμε καλύτεροι.

Σε όλη τη διάρκεια του αγώνα περίμενες τη στιγμή που ο παίκτης σου θα ήταν "on fire" και θα κάρφωνε από το τρίποντο ή θα έβαζε το σουτ από την αντίπαλη ρακέτα.

Άλλα σπορ

Excitebike

Ο ήχος της μηχανής που γκάζωνε και της κωλοτούμπας μετά από κάθε πτώση από τα εμπόδια, πολύ δύσκολα μπορούν να σβηστούν από τον σκληρό δίσκο του εγκεφάλου μας. Το "Excitebike" αποτέλεσε την πρώτη επαφή αρκετών από εμάς με τον "μηχανοκίνητο" αθλητισμό.

Δεν υπήρχε περίπτωση να μην "σαβουρωθείς" κάμποσες φορές στην διάρκεια κάθε πίστας, αλλά ο οδηγός δεν είχε και κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. Ό,τι τούμπα και να "έτρωγε" έβγαινε για δευτερόλεπτα από την πίστα και μετά έτρεχε να ανέβει στη μηχανή και να καλύψει τον χαμένο χρόνο.

Για να έτρεχες πιο γρήγορα πατούσες το "turbo", αλλά η υπερβολική χρήση του σε ανάγκαζε σε "over heat" και σταματούσε το μηχανάκι σου για να συνέλθει. Όσο ανέβαινες επίπεδο, αυξάνονταν τα εμπόδια και άλλαζε το χρώμα της πίστας. Στον τερματισμό σε περίμενε μια αναγκαστική σούζα διαρκείας και η καρό σημαία.

California Games

Σε αυτό το παιχνίδι το σκηνικό μεταφερόταν στην μαγική Καλιφόρνια! Τι παιχνίδια άραγε να έπαιζαν εκεί; Skates, roller skates, bmx, σέρφινγκ, φρίσμπι και ένα παιχνίδι με γκελάκια. Το παιχνίδι σε καλούσε να διαγωνιστείς στα παραπάνω παιχνίδια που ανάθεμα και αν ήξερες πώς παιζόταν το καθένα. Πριν ξεκινήσεις να αγωνίζεσαι, επέλεγες και τον χορηγό σου!

Στα περισσότερα παιχνίδια έπρεπε να κάνεις κόλπα και εντυπωσιακές κινήσεις για να μαζέψεις πολλούς πόντους. Στο σέρφινγκ αν δεν κατάφερνες να κάνεις κάποια ωραία κίνηση, έπεφτες στη θάλασσα, όπου παραμόνευε ένας καρχαρίας. Στο φρίσμπι έπρεπε να πετάξεις τον δίσκο και να τον πιάσει ο συμπαίκτης σου. Όχι δεν ήταν καθόλου εύκολο.

Το πιο ιδιαίτερο άθλημα του παιχνιδιού ήταν εκείνο με τα γκελ. Είχες ένα μικρό μπαλάκι και προσπαθούσες να κάνεις όσο περισσότερα γκελάκια με το κεφάλι και τα πόδια, όπως κάνεις και στο ποδόσφαιρο, αλλά με κινήσεις που θα ζήλευε και ο Ροναλτίνιο, ώστε να πάρεις παραπάνω πόντους.

Track and Field

Αν υπάρχει κάποιος εκεί έξω που έχει καταφέρει να προχωρήσει τους γύρους και να κάνει ρεκόρ στο συγκεκριμένο παιχνίδι, μάλλον δεν έχει πλέον δάχτυλα. Για να πετύχαινες κάποιο ρεκόρ σε οποιοδήποτε άθλημα, έπρεπε να πατάς με απίστευτη ταχύτητα τα κουμπιά του χειριστηρίου. Συνήθως ή το χειριστήριο ή το δάχτυλο λύγιζε.

Άλμα επί κοντώ, κολύμβηση, καράτε, τοξοβολία και άλλα ολυμπιακά αθλήματα σε περίμεναν για να καταφέρεις να κάνεις τις επιδόσεις που θα σου έδιναν την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες, ώστενα διαγωνιστείς για κάποιο μετάλλιο.

Μόνο ένας πραγματικός ολυμπιονίκης είχε την απαιτούμενη υπομονή για να καταφέρει να διακριθεί στο συγκεκριμένο παιχνίδι. Αν τα είχες καταφέρει, τότε ήσουν και εσύ ένας Ολυμπιονίκης.

International Karate

Κάθε φορά που έβλεπες μια ακόμα επανάληψη του "Karate Kid" και πορωνόσουν από το ξύλο που έριχνε ο Λαρούσο σε μερικά καλόπαιδα από την "Cobra Cai" μπορούσες να βάλεις το "International Karate" να ρίξεις λίγο ξύλο και εσύ, νιώθοντας πως είχες προσφέρει και εσύ στην αέναη πάλη του καλού απέναντι στο κακό.

Με φόντο το άγαλμα της Ελευθερίας, τις πυραμίδες της Αιγύπτου και άλλα παγκόσμια μνημεία άρχιζες να πλακώνεσαι με καρατερίστες για να πάρεις την κάθε ζώνη από την άσπρη μέχρι την μαύρη. Διαιτητής ήταν ένας τύπος ο οποίος έφερνε στον Μιγιάγκι.

Ανάμεσα από τους αγώνες για την απόκτηση της κάθε ζώνης, πέρναγες διάφορες δοκιμασίες. Όπως το να σπάσεις κάμποσες ταύλες με το κεφάλι σου, αλλά και να αποφύγεις μαχαίρια και ακόντια που εκτοξεύονταν προς το μέρος σου.

Micro Machines

Το απόλυτο ράλι! Δεν υπάρχει κανένα "Grand Tourismo" και κανένα "Need for Speed". Όποιος δεν έχει οδηγήσει πάνω σε χάρακα και δεν έχει "στουκάρει" πάνω σε ξύστρα, δεν έχει ιδέα από video games. Αξέχαστες οι φάτσες των οδηγών που έμοιαζαν να έχουν βγει από το "Μάντεψε ποιος".

Το παιχνίδι που πρέπει να είναι εμπνευσμένο από το "Αγάπη μου, συρρίκνωσα τα παιδιά" έδωσε άλλες διαστάσεις στον όρο "ράλι", αφού οι αγώνες διεξάγονταν με σκάφη στην μπανιέρα πλάι σε παπάκια, με τζιπ στο τραπέζι της κουζίνα με εμπόδια κουλουράκια, με φόρμουλα πάνω στο γραφείο και άλλα ευφάνταστα.

Παρά τον χαρωπό του χαρακτήρα το παιχνίδι ήταν εξαιρετικά δύσκολο και ακόμα και πραγματικός οδηγός "Formula 1", με δυσκολία θα μπορούσε να το τερματίσει.

Daley Thompson's Decathlon

Το συγκεκριμένο παιχνίδι κυκλοφόρησε στα πρότυπα του "Track and Field" και ήταν αφιερωμένο στον Ντάλεϊ Τόμσον, ο οποίος πήρε χρυσό μετάλλιο στο δέκαθλο τόσο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1980 όσο και σε αυτούς του 1984.

Οι παίκτες διαγωνίζονταν σε δέκα αθλήματα και είχαν τρεις ζωές, τις οποίες έχαναν σε περίπτωση που δεν έπιαναν τη "βάση" στο κάθε αγώνισμα. Όπως και στο "Track and Field" για να διαπρέψεις σε κάποιο αγώνισμα έπρεπε να πατάς με τρελή ταχύτητα τα κουμπιά και να κουνάς το joystick με αποτέλεσμα συνήθως να σπάει πριν τερματίσεις το παιχνίδι.

Στα highlights του παιχνιδιού ο τύπος που εμφανιζόταν και μετρούσε το άλμα σου στο άλμα εις μήκος και ο παίκτης που έμοιαζε με σβούρα καθώς στροβιλιζόταν για να πετάξει τη σφαίρα.

Εσείς με ποιο αθλητικό video game είχατε φάει τα νιάτα σας;

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Απαγορεύονται οι "καραβολίδες": Όταν παίζαμε ποδόσφαιρο μικροί...