Ράντομιρ Άντιτς, ο Σέρβος δάσκαλος με την ισπανική καρδιά

Ο Ράντομιρ Άντιτς πέθανε την περασμένη Δευτέρα (6/4) σε ηλικία 71 ετών από παγκρεατίτιδα η οποία εξελίχθηκε σε σηψαιμία (νοσηλευόταν τους δυο τελευταίους μήνες στην Clínica Ruber της Μαδρίτης). Ο Σέρβος προπονητής έγραψε τη δική του ιστορία στο ισπανικό ποδόσφαιρο, αφού είναι ο μοναδικός τεχνικός που εργάστηκε και στους τρεις μεγάλους ισπανικούς συλλόγους (Ρεάλ Μαδρίτης, Ατλέτικο Μαδρίτης και Μπαρτσελόνα), ενώ το όνομά του συνδέθηκε με την κατάκτηση του νταμπλ από τους “ροχιμπλάνκος” τη σεζόν 1995/96. Ο Άντιτς ξεκίνησε την καριέρα του ως ποδοσφαιριστής (αμυντικός) παίζοντας στη Σλομπόντα Ούζιτσε (1967/68), ενώ την αμέσως επόμενη χρονιά μετακινήθηκε στην Παρτίζαν Βελιγραδίου, όπου έμεινε μια οκταετία (1968-1976). Στη συνέχεια αγωνίστηκε για δυο χρόνια στη Φενέρμπαχτσε (1976-1978) και το 1978 πήγε για πρώτη φορά στην Ισπανία, όπου φόρεσε για μια διετία τη φανέλα της Σαραγόσα (1978-1980). Τελευταίος σταθμός στην ποδοσφαιρική του πορεία υπήρξε η αγγλική Λούτον Τάουν (1980-1984), με την οποία έπαιξε αρχικά στη δεύτερη κατηγορία (1980-82) και κατόπιν στην πρώτη (1982-84), ολοκληρώνοντας την καριέρα του ως παίκτης.

Ένα χρόνο αργότερα, ο Άντιτς ανέλαβε το πόστο του βοηθού προπονητή στην Παρτίζαν διπλα στον Νέναντ Μπιέκοβιτς, κατακτώντας δυο συνεχόμενα πρωταθλήματα Γιουγκοσλαβίας (1986 & 1987). Το καλοκαίρι του 1988, ο Σέρβος ανέλαβε, ως πρώτος προπονητής πλέον, τη Σαραγόσα, έχοντας παίκτες – ανάμεσα σε άλλους – τους Τσιλαβέρτ, Σενιόρ, Βιθκαΐνο, Παρδέθα και Μπελσουέ. Στην πρώτη του σεζόν με τους “μάνιος” (1988/89), η ομάδα τερμάτισε στην 5η θέση, εξασφαλίζοντας ευρωπαϊκό εισιτήριο για το Κύπελλο UEFA. Συνέχισε για μια ακόμα χρονιά στον σύλλογο της Αραγονίας, φτάνοντας αυτή τη φορά μέχρι την 11η θέση του πρωταθλήματος (1989/90), χωρίς όμως να του ανανεωθεί το συμβόλαιο. Ο πρώτος μεγάλος σταθμός στην καριέρα του ήρθε λίγους μήνες αργότερα.

ΠΡΩΤΟΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ Η ΡΕΑΛ ΜΑΔΡΙΤΗΣ

Η σεζόν 1990/91 είχε ξεκινήσει στη Ρεάλ Μαδρίτης με τον Τζον Τόσακ ως προπονητή, όμως ο Ραμόν Μεντόθα απέλυσε τον Ουαλό λίγους μηνες μετά, τον Νοέμβριο του 1990, δίνοντας τη σκυτάλη στο δίδυμο Ντι Στέφανο-Καμάτσο. Τον Μάρτιο του 1991, με τη Ρεάλ να βρίσκεται μόλις στην έβδομη θέση της βαθμολογίας, ο Μεντόθα αποφάσισε να κάνει και δεύτερη αλλαγή στον πάγκο, προσλαμβάνοντας τον Άντιτς. Τα αστέρια εκείνης της ομάδας, ήταν η “Quinta del Buitre” (Μπουτραγκένιο, Μίτσελ, Σαντσίς) και οι ξένοι Ούγο Σάντσες και Γκεόργκι Χάτζι, ενώ η ομάδα προερχόταν από πέντε σερί κατακτήσεις του πρωταθλήματος. Οι “μερένγκες” πραγματοποίησαν ένα ντεμαράζ στα τελευταία εννέα παιχνίδια (οκτώ νίκες και μια ισοπαλία) και κατάφεραν να πάρουν την τρίτη θέση στη Λίγκα, πίσω από Μπάρσα και Ατλέτικο.

Όταν ολοκληρώθηκε η σεζόν, ο Μεντόθα είχε ήδη βολιδοσκοπήσει τον Αρίγκο Σάκι και είχε έρθει σε προφορική συμφωνία με τον Πάτσο Ματουράνα, όμως τόσο οι παίκτες όσο και οι φίλαθλοι ζητούσαν επίμονα την παραμονή του Άντιτς και για την επόμενη χρονιά. Ο πρόεδρος της Ρεάλ τελικά υποχώρησε και ο Σέρβος παρέμεινε στη θέση του, φέρνοντας στο Τσαμαρτίν τον Ρόμπερτ Προσινέτσκι από τον Ερυθρό Αστέρα. Οι “μπλάνκος” ξεκίνησαν εντυπωσιακά το πρωτάθλημα, με 12 νίκες και 1 ισοπαλία στις 13 πρώτες αγωνιστικές, φτιάχνοντας μια διαφορά οκτώ βαθμών από τους “μπλαουγκράνα”. Ο Μπούγιο ήταν ένας πραγματικός “κέρβερος” στην εστία, ο Ρικάρντο Ρότσα απροσπέλαστος στην άμυνα, ο Χάτζι εκπληκτικός μπροστά, οι Μίτσελ και Μπουτραγκένιο παρουσιάζονταν αναγεννημένοι, ενώ ο 23χρονος Ιέρο (τον οποίο ο Άντιτς προώθησε στο κέντρο από την άμυνα), πέτυχε 21 τέρματα!

Όμως, παρά το τόσο σημαντικό προβάδισμα στη Λίγκα, υπήρχε μια στοχευμένη μουρμούρα, ότι η Ρεάλ δεν έπαιζε καλό ποδόσφαιρο και το “Μπερναμπέου” ένιωθε “βαρεμάρα” παρά τις νίκες. Αυτή η γκρίνια γρήγορα γενικεύτηκε, βοήθησαν και κάποια αρνητικά αποτελέσματα που ήρθαν μαζεμένα στο τέλος του 1991 και στο ξεκίνημα του 1992 και έτσι, ο Μεντόθα που δεν ήθελε και πολύ, αποφάσισε να αντικαταστήσει τον Άντιτς, επαναφέροντας στη θέση του τον Λέο Μπεενάκερ (που τότε ήταν αθλητικός διευθυντής στον σύλλογο). Αποδείχτηκε μια κίνηση που στοίχισε πανάκριβα στους “μερένγκες”. Η απόλυση μάλιστα – παιχνίδια της μοίρας – ήρθε αμέσως μετά τη νίκη της Ρεάλ με 2-1 επί της Τενερίφης μέσα στο “Μπερναμπέου”. Ήταν η τελευταία αγωνιστική του πρώτου γύρου, στη συνέχεια η διαφορά από την Μπαρτσελόνα εξανεμίστηκε και ο τίτλος χάθηκε στο τελευταίο ματς του πρωταθλήματος με το ιστορικό κάζο στην έδρα της Τενερίφης.

Η απόλυση του Άντιτς μαθεύτηκε το βράδυ της 27ης Ιανουαρίου 1992, στη διάρκεια του ετήσιου Γκαλά του Τύπου, εκεί όπου όλοι οι δημοσιογράφοι, αιφνιδιασμένοι από την είδηση, εγκατέλειπαν τον χώρο της εκδήλωσης, για να επιστρέψουν στις εφημερίδες τους, να γράψουν τα κείμενά τους και να αλλάξουν τα πρωτοσέλιδα της επόμενης ημέρας. Ο ίδιος ο Άντιτς, σε αρκετές συνεντεύξεις του τα επόμενα χρόνια, είχε δηλώσει ότι εκείνη η απόφαση τον είχε πονέσει περισσότερη από κάθε άλλη στη ζωή του. Πίστευε ότι αν είχε παραμείνει στον πάγκο, η Ρεάλ δε θα είχε χάσει σε καμία περίπτωση τον τίτλο. Ο Σέρβος πέρασε έναν χρόνο ακριβώς μακριά από τα γήπεδα, μέχρι τον Φεβρουάριο του 1993, όταν τον προσέλαβε η διοίκηση της Οβιέδο για να αντικαταστήσει τον Χαβιέρ Ιρουρέτα.

ΣΤΗΝ ΑΤΛΕΤΙΚΟ ΜΑΔΡΙΤΗΣ ΜΕΣΩ ΟΒΙΕΔΟ

Ο Άντιτς κατάφερε να διατηρήσει την ομάδα στην Πριμέρα, αποφεύγοντας την τελευταία στιγμή τόσο τον υποβιβασμό, όσο και τα πλέι-οφ παραμονής και συνέχισε για δυο ακόμα σεζόν στο τιμόνι των “αθούλες”. Στην πρώτη από αυτές, ο Σέρβος έφερε στο Οβιέδο τον συμπατριώτη του, Σλάβισα Γιοκάνοβιτς και στη δεύτερη, κατάφερε να αποσπάσει την υπογραφή του Προσινέτσκι (ως δανεικού), που δεν είχε πείσει στη Ρεάλ, κυρίως λόγω των συχνών του τραυματισμών. Η ομάδα κατάφερε να σταθεροποιηθεί στο μέσο του βαθμολογικού πίνακα, τερματίζοντας και τις δυο σεζόν στην αξιοπρεπέστατη ένατη θέση. Η πολύ καλή δουλειά του στο Πριγκηπάτο του Αστούριας, προκάλεσε το ενδιάφερον αρκετών ισπανικών συλλόγων και ήταν η Βαλένθια εκείνη που βρέθηκε πιο κοντά στην απόκτησή του, έχοντας μάλιστα αποσπάσει την υπογραφή του σε προσύμφωνο.

Όμως τελικά ήταν η πρόταση του Χεσούς Χιλ που έπεισε τον Άντιτς να συνεχίσει την καριέρα του στη Μαδρίτη και την Ατλέτικο. Την προηγούμενη σεζόν (1994/95), οι “ροχιμπλάνκος” είχαν τερματίσει στη 14η θέση, έναν μόλις βαθμό πάνω από τη ζώνη του υποβιβασμού. Με την άφιξή του στη Μαδρίτη, ο Άντιτς ξεκίνησε ένα ξεκαθάρισμα στο ρόστερ, αποδεσμεύοντας ανάμεσα σε άλλους, τους Αμπέλ, Ιβάν Ρότσα, Αδόλφο Βαλένσια, Ιγκόρ Ντομπροβόλσκι και Ρομάν Κοσέτσκι. Στη συνέχεια πέρασε στην ενίσχυση, αν και οι πρώτες προσπάθειες απέτυχαν, αφού η Οβιέδο έθεσε βέτο στη μετακίνηση του Ονόπκο, ενώ ο 19χρονος Μοριέντες προτίμησε τη Σαραγόσα. Ο Σέρβος ζήτησε από τον Χιλ τον Προσινέτσκι, αλλά ο Κροάτης προτίμησε την Μπαρτσελόνα. Και τότε ήταν που ο Άντιτς πραγματοποίησε την κίνηση ματ, που άλλαξε ολόκληρη τη μοίρα των “ίντιος”.

ΡΑΝΤΟ ΚΑΙ ΣΟΛΕ, Η ΣΕΡΒΙΚΗ ΜΑΓΕΙΑ ΤΟΥ “DOBLETE”

Εκείνη την εποχή, ο Μιλίνκο Πάντιτς, τον οποίο ο Άντιτς γνώριζε από την Παρτίζαν, αγωνιζόταν στον Πανιώνιο και η σεζόν 1994/95, είχε αποδειχθεί η κορυφαία της καριέρας του με 20 γκολ και 17 ασίστ! Ο Πάντιτς είχε έναν ακόμη χρόνο συμβόλαιο με τους “κυανέρυθρους”, όταν ήρθε σε επαφή μαζί του ο Άντιτς, ζητώντας του μια βιντεοκασέτα με τις καλύτερες στιγμές του από την τετραετία του στην Ελλάδα. Μόλις την είδε, ο Άντιτς επικοινώνησε τηλεφωνικά με τον Σόλε και του ζήτησε να μην υπογράψει πουθενά: “Θα σε πάρω μαζί μου, όπου πάω”, του είπε. Όταν ναυάγησε η μεταγραφή του Προσινέτσκι, τότε ο Άντιτς είπε στον Χιλ ότι ήθελε τον Πάντιτς. Ο πρόεδρος της Ατλέτικο νόμιζε ότι ο Σέρβος τεχνικός έκανε πλάκα, το όνομα “Πάντιτς” τού ήταν παντελώς άγνωστο.

Όμως ο Άντιτς ήταν τόσο αποφασισμένος να φέρει στη Μαδρίτη τον παίκτη του Πανιωνίου, ώστε προσφέρθηκε να τον πληρώσει από την τσέπη του: “Αν δε θέλεις να δώσεις λεφτά εσύ, κράτησε τα χρήματα από το συμβόλαιό μου”, είπε στον Χιλ και τελικά ο Σόλε κατέληξε στην ισπανική πρωτεύουσα, συμπληρώνοντας ιδανικά ένα έτσι κι αλλιώς εντυπωσιακό παζλ που έμελλε να γράψει τη δική του πολύ ξεχωριστή σελίδα στην ιστορία της Ατλέτικο αλλά και του ισπανικού ποδοσφαίρου. Ο Άντιτς είχε αποφασίσει να χτίσει την ομάδα γύρω από τον Πάντιτς, αδιαφορώντας για τη γενικευμένη μουρμούρα της εξέδρας, που επίσης αγνοούσε ποιος ήταν ο Σέρβος και δεν έβλεπε με καλό μάτι τη μεταγραφή του. Επόμενη κίνηση του προπονητή της Ατλέτι, ήταν η απόκτηση του Λούμπο Πένεφ από τη Βαλένθια.

Το ρόστερ συμπληρώθηκε με τους Σάντι και Μολίνα από την Αλμπαθέτε, τον Ρομπέρτο από την Εσπανιόλ και τους νεαρούς επιθετικούς Μπιατζίνι (Αργεντινή) και Κορέα (Ουρουγουάη). Φυσικά στην ομάδα υπήρχαν ήδη οι Σολοθάμπαλ, Τόνι, Λόπεθ, Βιθκαΐνο, Σιμεόνε, Τζέλι, Κίκο και Καμινέρο. Η καινούργια Ατλέτι του Άντιτς ήταν έτοιμη για το πρωτάθλημα που για πρώτη φορά θα είχε σύστημα βαθμολόγησης 3-1-0, αλλά και 22 ομάδες αντί για 20. Το σύστημα του Άντιτς βασιζόταν στις αντεπιθέσεις. Η άμυνα έπαιζε προωθημένη, έτσι ώστε να μειωθούν οι ελεύθεροι χώροι. Η πίεση στους αντίπαλους ήταν ασφυκτική όταν χανόταν η μπάλα και αμέσως μετά, το transition ήταν ταχύτατο, ώστε να μην προλάβει να οργανωθεί η αντίπαλη άμυνα. Αν κάτι χαρακτήρισε την Ατλέτικο του Άντιτς, αυτό ήταν η σταθερότητα στην απόδοση.

Αλλά το μεγάλο όπλο των “ροχιμπλάνκος” εκείνη τη σεζόν (1995/96) αποδείχτηκαν τα στημένα και το θαυματουργό δεξί πόδι του Πάντιτς. Δεν είναι τυχαίο ότι το 60% των τερμάτων της Ατλέτι προήλθε από στημένα (φάουλ/κόρνερ) του Σόλε. Ο Σέρβος εξελίχθηκε πολύ σύντομα σε είδωλο της εξέδρας και φρόντισε με την απόδοση, τα γκολ και τις ασίστ του, να γίνει ο απόλυτος πρωταγωνιστής της ομάδας. Το ξεκίνημα στο πρωτάθλημα ήταν εκπληκτικό με τέσσερις σερί νίκες και απολογισμό 12-1 τέρματα (4-1 τη Ρεάλ Σοθιεδάδ, 0-4 την Ράθινγκ, 0-2 την Αθλέτικ και 2-0 τη Χιχόν). Οι “κολτσονέρος” ανέβηκαν στην κορυφή της βαθμολογίας από την πρώτη αγωνιστική, έπεσαν από αυτή στην 5η αγωνιστική μετά το 0-0 με τη Σεβίγια και επέστρεψαν στην πρώτη θέση μια εβδομάδα αργότερα. Δεν ξανάχασαν την πρωτιά μέχρι το τέλος του πρωταθλήματος!

ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΡΙΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 19 ΧΡΟΝΙΑ

Η ομάδα του Άντιτς συμπλήρωσε το πρώτο μισό του πρωταθλήματος έχοντας συγκεντρώσει 49 βαθμούς (15 νίκες, 4 ισοπαλίες και 2 ήττες) με 39 γκολ υπέρ και 10 κατά. Η διαφορά της από τη δεύτερη Κομποστέλα ήταν 7 βαθμοί, όμως απέμεναν 21 αγωνιστικές για να γίνει το όνειρο πραγματικότητα. Με συμπληρωμένη την 35η αγωνιστική, η Μπαρτσελόνα είχε μειώσει τη διαφορά στους 3 βαθμούς και απειλούσε. Έτσι φτάσαμε στην 37η αγωνιστική και το μεγάλο ντέρμπι του “Καμπ Νόου”. Οι Καταλανοί υποδέχονταν την Ατλέτικο και με νίκη την έπιαναν στην κορυφή. Ήταν το πιο κρίσιμο παιχνίδι της χρονιάς και για τις δυο ομάδες, αφού ερχόταν μόλις 10 ημέρες μετά τον τελικό του Κυπέλλου, εκεί όπου η Μπάρσα είχε χάσει στην παράταση με το γκολ του Πάντιτς, χάνοντας και τον πρώτο στόχο της χρονιάς.

Σε εκείνο το ματς, η Ατλέτικο πραγματοποίησε την κορυφαία της εμφάνιση σε όλη τη σεζόν. Οι “ροχιμπλάνκος” κυριάρχησαν και στα 90 λεπτά του αγώνα, ήταν καταιγιστικοί στην επίθεση και πήραν την πολύτιμη νίκη με τρία γκολ των Ρομπέρτο, Βιθκαΐνο και Μπιατζίνι (1-3). Η διαφορά ανέβηκε στους 6 βαθμούς, πέντε στροφές πριν το φινάλε. Όμως στην προτελευταία αγωνιστική, η Ατλέτι “σκόνταψε” στην Τενερίφη (1-1) και η Βαλένθια – που στο μεταξύ είχε προσπεράσει την Μπάρσα – την πλησίασε στους δυο βαθμούς. Όμως η ομάδα του Άντιτς δε γινόταν να χάσει εκείνο το πρωτάθλημα. Με συνοπτικές διαδικασίες, πρώτα ο Σιμεόνε στο 13′ και μετά ο Κίκο στο 31′, διαμόρφωσαν το τελικό 2-0 επί της Αλμπαθέτε στο “Βιθέντε Καλντερόν” και μόλις ακούστηκε το σφύριγμα της λήξης, η Ατλέτικο Μαδρίτης ήταν και πάλι πρωταθλήτρια μετά από 19 χρόνια, αλλά και νταμπλούχος για πρώτη φορά στην ιστορία της.

ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΜΑΔΡΙΤΗΣ

Οι παίκτες αγκαλιάζονταν δακρυσμένοι, δεκάδες χιλιάδες φίλαθλοι πανηγύριζαν τον θρίαμβο, από τα μεγάφωνα ακουγόταν ο ύμνος της Ατλέτι και ο Χεσούς Χιλ έστελνε φιλιά στις εξέδρες. Η φιέστα είχε ξεκινήσει και θα ολοκληρωνόταν δυο μέρες αργότερα με την παρέλαση στους δρόμους της Μαδρίτης. Ο πρόεδρος των “ροχιμπλάνκος”, αφού απέτυχε να νοικιάσει τους ελέφαντες από τον ζωολογικό κήπο της πόλης (!), νοίκιασε άμαξες για όλη την ομάδα και πήρε σβάρνα τους δρόμους της ισπανικής πρωτεύουσας για να γιορτάσει το “doblete” (νταμπλ στα ισπανικά), μέσα από ένα ενθουσιασμένο πλήθος που παραληρούσε και αποθέωνε αυτόν, τον Άντιτς και τους παίκτες. Η τεράστια πομπή πέρασε από το συντριβάνι του Neptuno, όπου οι παίκτες σκαρφάλωσαν στο άγαλμα του Ποσειδώνα, φορώντας του κασκόλ της Ατλέτικο.

Στη συνέχεια κατευθύνθηκε προς τον καθεδρικό ναό της Μαδρίτης, όπου ο Χιλ πρόσφερε τα δυο τρόπαια στην Παρθένο της Αλμουδένα παίρνοντας την ευλογία του Αρχιεπισκόπου και κατέληξε στο κατάμεστο “Βιθέντε Καλντερόν”, με μια είσοδο που θύμισε επιστροφή του Καίσαρα στη Ρώμη μετά από κατακτητικούς πολέμους! Ας πούμε όμως και δυο λόγια για το Κύπελλο εκείνης της χρονιάς. Οι υποχρεώσεις των “ίντιος” είχαν ξεκινήσει από τη δεύτερη φάση με αντίπαλο την Αλμπαθέτε, την οποία απέκλεισαν με δυο νίκες και συνολικό σκορ 6-2. Στην επόμενη φάση, σειρά είχε η Αλμερία, το εμπόδιο της οποίας ξεπεράστηκε με συνολικό σκορ 8-5. Στους “16” η Ατλέτι αντιμετώπισε την Μπέτις του Σέρα Φερέρ, έφερε 1-1 στη Μαδρίτη και νίκησε 1-2 στη Σεβίλλη.

Η ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΥΠΕΛΛΟΥ 1995/96

Στα προημιτελικά με αντίπαλο την Τενερίφη και μετά το 0-0 στα Κανάρια, οι “ροχιμπλάνκος” πήραν την πρόκριση με το χατ-τρικ του Πένεφ και το 3-0 στο “Βιθέντε Καλντερόν”. Ακολούθησε ο ημιτελικός με τη Βαλένθια και ένα φοβερό ματς στο “Μεστάγια”, όπου οι γηπεδούχοι προηγήθηκαν 2-0 στο ημίχρονο, αλλά ο Πάντιτς με δυο δικά του τέρματα ισοφάρισε σε 2-2. Μπιατζίνι, Χουάν Κάρλος και Ρομπέρτο ανέβασαν τον δείκτη του σκορ στο εντυπωσιακό 2-5, για να μειώσει στο 90′ ο Μιγιάτοβιτς, διαμορφώνοντας το τελικό 3-5! Στη ρεβάνς της Μαδρίτης, οι “τσε” νίκησαν 1-2, όμως ήταν η Ατλέτικο εκείνη που πήρε το εισιτήριο για τον μεγάλο τελικό της Σαραγόσα, όπου περίμενε η Μπαρτσελόνα του Γιόχαν Κρόιφ. Το βράδυ της 16ης Απριλίου του 1996, οι δυο ομάδες παρατάχθηκαν ως εξής στον αγωνιστικό χώρο της Ρομαρέδα:

– Ατλέτικο Μαδρίτης (Ράντομιρ Άντιτς): Μολίνα, Τζέλι, Σάντι, Σολοθάμπαλ, Τόνι, Καμινέρο, Βιθκαΐνο (82′ Μπιατζίνι), Σιμεόνε, Πάντιτς, Κίκο (84′ Ρομπέρτο), Πένεφ (61′ Λόπεθ).

– Μπαρτσελόνα (Γιόχαν Κρόιφ): Μπουσκέτς, Θελάδες (17′ Φερέρ), Ναδάλ, Ποπέσκου, Σέρτζι, Αμόρ, Γουαρδιόλα, Μπακέρο (61′ Ρουτζέ), Χάτζι, Φίγκο (75′ Προσινέτσκι), Κρόιφ.

Ο Κρόιφ είχε στήσει μια πραγματική παρτίδα σκάκι στη “Ρομαρέδα”, βάζοντας μπροστά το γιό του, Τζόρντι, γυρνώντας πιο πίσω τον Φίγκο και τοποθετώντας δεξιά τον Θελάδες. Έριξε μαν του μαν στους Καμινέρο, Κίκο, Πάντιτς, Σιμεόνε και Πένεφ και έπαιξε 9 εναντίον 9 αφήνοντας ελεύθερο τον Τόνι. Ο Άντιτς αποδέχτηκε την πρόκληση και απάντησε με τον ίδιο τρόπο, αφήνοντας ελεύθερο τον Θελάδες. Ο νεαρός “μπλαουγκράνα” αλώνισε από το ξεκίνημα τη δεξιά πλευρά και η Μπάρσα πίεσε την Ατλέτικο. Όμως στο 17′ ο Θελάδες έπαθε θλάση και έγινε αλλαγή. Από εκείνο το σημείο και μετά, οι “ροχιμπλάνκος” πήραν ανάσες, ισορρόπησαν το παιχνίδι, αλλά δεν υπήρξαν φάσεις και ευκαιρίες, αφού το ματς παιζόταν κυρίως στο κέντρο, με αμέτρητα μαρκαρίσματα. Στην επανάληψη οι culés ξαναπήραν τον έλεγχο πιέζοντας για το γκολ.

Στο 78′ η κεφαλιά του Τζόρντι σταμάτησε στο οριζόντιο δοκάρι, ο Γουαρδιόλα τραυματίστηκε ένα μόλις λεπτό μετά την τρίτη αλλαγή του Κρόιφ και συνέχισε κουτσαίνοντας για το υπόλοιπο παιχνίδι. Το 90λεπτο βρήκε τις δυο ομάδες ισόπαλες χωρίς τέρματα και ο Μανουέλ Ντίαθ Βέγκα σφύριξε την έναρξη της παράτασης. Στο 102′ ο Τζέλι έκανε ένα μπάσιμο από τη δεξιά πλευρά και έβγαλε μια σέντρα, την οποία βρήκε άψογα με το κεφάλι ο Πάντιτς νικώντας τον Μπουσκέτς (πατέρα του Σέρχιο). Το 1-0 πανηγυρίστηκε έξαλλα από παίκτες και φιλάθλους, το σκορ δεν άλλαξε και η Ατλέτικο κατέκτησε τον τίτλο, προσθέτοντας την ένατη Copa del Rey στη συλλογή της. Ο Τόνι, ως αρχηγός, πήρε το τρόπαιο από τα χέρια του Χουάν Κάρλος, ένα τρόπαιο που ήταν το πρώτο που κέρδιζε ως πρώτος προπονητής ο Ράντομιρ Άντιτς, ο οποίος ψηφίστηκε εκείνη τη χρονιά ως ο κορυφαίος τεχνικός στην Ισπανία από το Don Balón.

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΑΤΛΕΤΙΚΟ & ΟΙ ΔΥΟ ΕΠΙΣΤΡΟΦΕΣ

Στη διάρκεια του καλοκαιριού του 1996, ο Άντιτς έφερε στην Ατλέτικο τον Χουάν Εσνάιντερ από τη Ρεάλ Μαδρίτης και τον Ράντεκ Μπέιμπλ από τη Σλάβια Πράγας, για να ενισχύσει την επίθεση και το κέντρο του αντίστοιχα, ενώ προσπάθησε να πάρει και τον Μίτσελ από τη Ρεάλ, χωρίς όμως επιτυχία. Οι “ροχιμπλάνκος” θα πραγματοποιούσαν την παρθενική τους εμφάνιση στο Champions League και την πρώτη τους συμμετοχή γενικά στο Πρωταθλητριών μετά από 19 χρόνια. Αποδείχτηκε πολύ δύσκολη η διαχείριση και των δυο διοργανώσεων, με αποτέλεσμα η Ατλέτικο να χάσει γρήγορα επαφή από τις Ρεάλ και Μπαρτσελόνα στο πρωτάθλημα. Στο Champions League, η ομάδα του Άντιτς έκανε μια καλή πορεία στους ομίλους (1η στο γκρουπ, μπροστά από Μπορούσια, Λοτζ και Στεάουα), όμως υπέκυψε στα προημιτελικά απέναντι στον Άγιαξ (1-1 στο Άμστερνταμ, 2-3 στη Μαδρίτη στην παράταση).

Η Ατλέτικο τερμάτισε τελικά πέμπτη στο πρωτάθλημα, 21 βαθμούς πίσω από την πρωταθλήτρια Ρεάλ και δεν μπόρεσε να υπερασπιστεί κανέναν από τους δυο τίτλους της προηγούμενης χρονιάς. Όμως στο Κύπελλο μας χάρισε, μαζί με την Μπαρτσελόνα, ένα παιχνίδι επικών διαστάσεων, οπωσδήποτε ένα από τα κορυφαία ματς στην ιστορία του ισπανικού ποδοσφαίρου. Οι δυο φιναλίστ της σεζόν 1995/96, συναντήθηκαν και πάλι, αυτή τη φορά στην προημιτελική φάση, με τον πρώτο αγώνα στη Μαδρίτη να τελειώνει 2-2. Στη ρεβάνς του “Καμπ Νόου”, η Ατλέτικο προηγήθηκε στο μισάωρο 0-3 με ισάριθμα γκολ του Πάντιτς και όλα έδειχναν να έχουν τελειώσει. Όμως στην επανάληψη ο Ρονάλντο μείωσε σε 2-3, ο Πάντιτς πέτυχε και τέταρτο γκολ (2-4), ο Φίγκο σημείωσε το 3-4 και ο Ρονάλντο ισοφάρισε σε 4-4, για να διαμορφώσει το τελικό 5-4 για τους “μπλαουγκράνα” ο Πίτσι στο 81′!

Την επόμενη σεζόν, η ομάδα ενισχύθηκε με τους Κρίστιαν Βιέρι (Γιουβέντους) και Ζουνίνιο (Μίντλεσμπρο), ενώ επέστρεψε και η μεγάλη δόξα του παρελθόντος, ο Πάολο Φούτρε από τη Γουέστ Χαμ. Όμως και πάλι, από τη μέση του πρωταθλήματος και μετά, η Ατλέτικο άρχισε να χάνει έδαφος στη βαθμολογία και τότε ήταν που ακούστηκαν για πρώτη φορά οι φήμες ότι ο Χιλ σκεφτόταν να αντικαταστήσει τον Άντιτς. Οι “ροχιμπλάνκος” τερμάτισαν στην 7η θέση της Λίγκας, 14 βαθμούς πίσω από την πρωταθλήτρια Μπαρτσελόνα, ενώ αποκλείστηκαν νωρίς και στο Κύπελλο από τη Σαραγόσα. Εκεί που τα πήγαν πολύ καλά, ήταν στο Κύπελλο UEFA, όπου έφτασαν μέχρι τα ημιτελικά, αποκλείοντας κατά σειρά την Λέστερ (2-1 & 0-2), τον ΠΑΟΚ (5-2 & 4-4), την Ντιναμό Ζάγκρεμπ (1-1 & 1-0) και την Άστον Βίλα (1-0 & 2-1). Στον ημιτελικό, με αντίπαλο τη Λάτσιο, το γκολ του Γιούγκοβιτς μέσα στη Μαδρίτη, στάθηκε αρκετό για να στερήσει από την Ατλέτι το εισιτήριο για τον τελικό, αφού η ρεβάνς στη Ρώμη έληξε 0-0.

Με την ολοκλήρωση της σεζόν, ο Χιλ επιβεβαίωσε τις φήμες και αντικατέστησε τον Άντιτς με τον Αρίγκο Σάκι. Όμως ο Ιταλός δεν τα πήγε καθόλου καλά και ο Χιλ τον απέλυσε μετά την 22η αγωνιστική. Ακολούθησε ο υπηρεσιακός Κάρλος Σάντσεθ Αγκιάρ για πέντε παιχνίδια και στις 23 Μαρτίου του 1999, ο Άντιτς επέστρεψε στη Μαδρίτη και την αγαπημένη του Ατλέτικο. Η κατάσταση στην ομάδα όμως ήταν τελείως διαφορετική από το πρόφατο, ένδοξο παρελθόν και οι “ροχιμπλάνκος” τερμάτισαν στη 13η θέση της Λίγκας, 33 ολόκληρους βαθμούς πίσω από την πρωταθλήτρια Μπαρτσελόνα και μόλις επτά πάνω από τη ζώνη του υποβιβασμού. Παρόλα αυτά, ο Άντιτς βρέθηκε κοντά στο να διεκδικήσει δυο τίτλους με την ομάδα του, πρώτα στο Κύπελλο UEFA, όπου όμως αποκλείστηκε στον ημιτελικό με δυο ήττες από την Πάρμα (1-3 & 2-1) και μετά στο Copa del Rey, όπου έμεινε εκτός τελικού μετά την ήττα στον ημιτελικό από την Ντεπορτίβο με το αυτογκόλ του Σερένα.

Με την ολοκλήρωση και εκείνης της σεζόν (1998/99), ο Άντιτς αντικαταστάθηκε και πάλι, δίνοντας τη θέση του στον Κλαούντιο Ρανιέρι. Όμως, σαν σε καρμπόν, είχαμε μια επανάληψη της προηγούμενης σεζόν. Ο Ρανιέρι αποδείχτηκε πολύ λίγος για να διαχειριστεί την αγωνιστική κρίση των “ίντιος” και απολύθηκε μετά την 26η αγωνιστική, έχοντας την ομάδα στη 17η θέση, μια μόλις πάνω από τη ζώνη του υποβιβασμού. Η Ατλέτικο εκείνη την περίοδο, αντιμετώπιζε και οικονομική κρίση, καθώς βρισκόταν σε καθεστώς ειδικής εκκαθάρισης λόγω χρεών. Ο Χιλ αποφάσισε να παίξει για μια ακόμα φορά το σίγουρο χαρτί του Άντιτς και έτσι ο Σέρβος επέστρεψε στη Μαδρίτη στις 4 Μαρτίου του 2000. Ο βασικότερος στόχος ήταν πλέον η σωτηρία, όμως τίποτα δεν ήταν ικανό να κρατήσει την Ατλέτικο στην Πριμέρα.

Το δράμα ολοκληρώθηκε στις 13 Μαΐου του 2000, μια αγωνιστική πριν το τέλος, όταν οι “ροχιμπλάνκος” βρέθηκαν και μαθηματικά στη Σεγούντα Ντιβισιόν. Η Ατλέτι τερμάτισε στη 19η θέση με 38 βαθμούς, επτά μακριά από τη ζώνη παραμονής. Ο Άντιτς απολύθηκε μετά την επιβεβαίωση του υποβιβασμού και στο τελευταίο παιχνίδι κάθισε στον πάγκο ο Φερνάντο Θαμπράνο. Με αυτόν τον οδυνηρό τρόπο ολοκληρώθηκε η σχέση του Άντιτς με την Ατλέτικο Μαδρίτης, μια σχέση που είχε τα πάντα, από τίτλους και δόξα, μέχρι υποβιβασμό και απολύσεις. Λίγες εβδομάδες μετά την αναχώρησή του από τη Μαδρίτη, ο Σέρβος τεχνικός αποδέχτηκε την πρόταση της Οβιέδο και επέστρεψε στην ομάδα του Πριγκηπάτου μετά από πέντε χρόνια, με βασικό στόχο να την διατηρήσει στη μεγάλη κατηγορία.

ΑΠΟ ΤΟ ΟΒΙΕΔΟ ΣΤΗ ΒΑΡΚΕΛΩΝΗ

Όλη η σεζόν κύλησε μέσα στην αγωνία, με την ομάδα πότε να βρίσκεται στη ζώνη του υποβιβασμού και πότε να βγαίνει από αυτή. Κάπως έτσι, φτάσαμε στην τελευταία αγωνιστική, με την Οβιέδο να κρατάει τη σωτηρία στα χέρια της, αφού ήταν 17η με 41 βαθμούς, δυο περισσότερους από τις Οσασούνα, Ράθινγκ και Νουμάνθια, που ακολουθούσαν στις τρεις τελευταίες θέσεις με 39 βαθμούς έκαστη. Η Οβιέδο θα έπαιζε εκτός έδρας με την τρίτη στη βαθμολογία Μαγιόρκα και χρειαζόταν έστω τον βαθμό της ισοπαλίας.  Το πρόβλημα για την ομάδα του Άντιτς, ήταν ότι η Μαγιόρκα ήθελε τη νίκη, ελπίζοντας σε στραβοπάτημα της δεύτερης Ντέπορ, ώστε να πάρει εκείνη το απευθείας εισιτήριο για τους ομίλους του ChL. Τελικά η Οβιέδο ηττήθηκε 4-2, η Οσασούνα νίκησε 0-1 μέσα στην έδρα της Ρεάλ Σοθιεδάδ και ο Άντιτς γνώρισε τον δεύτερο – συνεχόμενο – υποβιβασμό, αφού η ομάδα του τερμάτισε στη 18η θέση.

Ο Σέρβος, μετά τη λύση της συνεργασίας του με την Οβιέδο, έμεινε ενάμιση χρόνο μακριά από τα γήπεδα, όμως η επόμενη πρόταση που είχε – και την οποία αποδέχτηκε – του χάρισε ένα μοναδικό ρεκόρ στην ιστορία του ισπανικού ποδοσφαίρου. Κανένας προπονητής μέχρι τότε δεν είχε εργαστεί και στους τρεις μεγάλους συλλόγους της χώρας: Ρεάλ Μαδρίτης, Ατλέτικο Μαδρίτης και Μπαρτσελόνα. Όταν ο Ράντομιρ Άντιτς είπε το “ναι” τον Ιανουάριο του 2003 στην πρόταση των “μπλαουγκράνα” για συνεργασία, έγινε ο πρώτος – και μοναδικός μέχρι σήμερα – τεχνικός που έχει πετύχει κάτι τέτοιο. Ο τότε πρόεδρος των Καταλανών, Τζουάν Γκασπάρ, είχε απολύσει τον Λουίς Φαν Χάαλ, λόγω των πολλών αρνητικών αποτελεσμάτων της Μπάρσα, αλλά και της κακής αγωνιστικής της εικόνας.

Ο Άντιτς ανέλαβε στις 9 Φεβρουαρίου του 2003, μόλις τρεις ημέρες πριν παραιτηθεί ο Γκασπάρ από την προεδρία και με την ομάδα να έχει μόλις 23 βαθμούς μετά από 20 αγωνιστικές (6 νίκες, 5 ισοπαλίες και 9 ήττες) και να βρίσκεται στη 15η θέση της βαθμολογίας! Ο καταλανικός Τύπος είχε γράψει ότι η συμφωνία του Σέρβου με τον σύλλογο, προέβλεπε αυτόματη ανανέωση για έναν ακόμα χρόνο, στην περίπτωση που η Μπάρσα τερμάτιζε μέσα στην πρώτη τετράδα, αν αποκτούσε δηλαδή δικαίωμα συμμετοχής στο ChL. Ο Άντιτς έφερε αμέσως τον Χουάν Πάμπλο Σορίν από τη Λάτσιο, άρχισε να δίνει συμμετοχές στον νεαρό Βαλντές και πήρε στην πρώτη ομάδα τον Αντρές Ινιέστα, ενώ προώθησε τον Τσάβι πίσω από τους επιθετικούς, απαλλάσσοντάς τον από τα αμυντικά καθήκοντα που είχε επί Φαν Χάαλ και απελευθερώνοντας με αυτόν τρόπο τη δημιουργικότητα του παίκτη του.

Η Μπαρτσελόνα άρχισε να συνέρχεται και να ανεβάζει απόδοση, ξεκινώντας μια αντεπίθεση που τελικά την έφτασε μέχρι την έκτη θέση, δίνοντάς της και εισιτήριο για το Κύπελλο UEFA. Στα 18 παιχνίδια πρωταθλήματος που βρέθηκε στον πάγκο των “μπλαουγκράνα”, ο Άντιτς είχε 9 νίκες, 6 ισοπαλίες και 3 ήττες. Στο Champions League, στη δεύτερη φάση των ομίλων, ξεκίνησε με ένα πειστικό 3-0 επί της Ίντερ, από την οποία απέσπασε 0-0 στο Μιλάνο και ολοκλήρωσε με δυο ακόμα νίκες, 2-0 την Μπάγερ Λεβερκούζεν στη Βαρκελώνη και 0-2 την Νιούκαστλ στην Αγγλία. Στην προημιτελική φάση αντιμετώπισε τη Γιουβέντους του Λίπι, παίρνοντας ένα πολύτιμο 1-1 στο Τορίνο, όμως στη ρεβάνς του “Καμπ Νόου” ο Σαλαγέτα, με το γκολ του στην παράταση (1-2) έδωσε τη νίκη και την πρόκριση στους Ιταλούς. Στις 23 Ιουνίου, ο νέος πρόεδρος της Μπάρσα, Τζουάν Λαπόρτα, δήλωσε στον Τύπο ότι δε θα ενεργοποιούσε την οψιόν για συνέχιση τη συνεργασίας με τον Άντιτς, φέρνοντας στη θέση του τον Φρανκ Ράικαρντ.

ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΛΤΑ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΣΕΡΒΙΑΣ

Επτά μήνες αργότερα, τον Ιανουάριο του 2004, ο Άντιτς διαδέχτηκε τον Μιγκέλ Άνχελ Λοτίνα στον πάγκο της Θέλτα. Η ομάδα του Βίγκο, που την προηγούμενη σεζόν είχε πραγματοποιήσει εντυπωσιακές εμφανίσεις, καταλαμβάνοντας την τέταρτη θέση και εξασφαλίζοντας συμμετοχή στο Champions League, βρισκόταν σε πολύ κακή αγωνιστική κατάσταση, έναν μόλις βαθμό και μια θέση πάνω από τη ζώνη του υποβιβασμού. Ο Άντιτς είχε δηλώσει στον Τύπο, ότι η μεγαλύτερη πρόκληση για τον ίδιο θα ήταν να επαναφέρει τη χαμένη αυτοπεποίθηση αρκετών παικτών του. Ακριβώς δυο μήνες μετά, ο Σέρβος παραιτήθηκε από τη θέση του, έχοντας κερδίσει μόλις επτά βαθμούς σε εννιά παιχνίδια, ενώ στο ChL αποκλείστηκε από την Άρσεναλ στη φάση των “16” με δυο ήττες (2-3 & 2-0). Να πούμε εδώ ότι η Θέλτα, στο τέλος της σεζόν, υποβιβάστηκε στη Σεγούντα.

Μετά την παρουσία του στη Θέλτα, ο Άντιτς αποσύρθηκε από τους πάγκους για τέσσερα χρόνια, μοιράζοντας το χρόνο του ανάμεσα στην Μπαρμπέγια και τη Μαδρίτη, ενώ αρκετά συχνά σχολίαζε ποδοσφαιρικούς αγώνες για ισπανικά τηλεοπτικά κανάλια. Τον Αύγουστο του 2008 έγινε γνωστό ότι είχε επέλθει συμφωνία ανάμεσα στον ίδιο και την Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της Σερβίας για να αναλάβει την Εθνική ομάδα της χώρας του. Ο Άντιτς διαδέχτηκε τον Μίροσλαβ Ντζούκιτς και πήρε μαζί του για βοηθό τον συνεργάτη του, Ρεσάντ Κούνοβατς. Ο πρώτος μεγάλος στόχος ήταν η πρόκριση στην τελική φάση του Μουντιάλ της Νότιας Αφρικής. Η Σερβία είχε κληρωθεί στον ίδιο όμιλο με τη Γαλλία, την Αυστρία, τη Λιθουανία, τη Ρουμανία και τα Νησιά Φερόες, με απευθείας πρόκριση μόνο για την πρώτη ομάδα.

Ο Άντιτς οδήγησε τη Σερβία στην πρώτη θέση του ομίλου, με 7 νίκες, 1 ισοπαλία και 2 ήττες, συγκεντρώνοντας 22 βαθμούς, έναν περισσότερο από τη δεύτερη Γαλλία, η οποία πήγε στα μπαράζ. Οι Σέρβοι κληρώθηκαν στον όμιλο της τελικής φάσης, στη Νότια Αφρική, μαζί με τις Γερμανία, Γκάνα και Αυστραλία. Ο Άντιτς είχε στην διάθεσή του παίκτες όπως οι Βίντιτς, Στάνκοβιτς και Ιβάνοβιτς, όμως συνολικά η Εθνική ήταν μια ομάδα περιορισμένων δυνατοτήτων σε έναν πολύ δύσκολο όμιλο. Στο πρώτο ματς με αντίπαλο τη Γκάνα, οι Σέρβοι ηττήθηκαν 1-0 με το πέναλτι του Ασαμόα Γκιάν στο 85′, χάνοντας έτσι την ευκαιρία να ξεκινήσουν με έναν βαθμό το τουρνουά. Στο δεύτερο παιχνίδι με το φαβορί του ομίλου, τους Γερμανούς, η Σερβία προηγήθηκε 1-0 με γκολ του Μίλαν Γιοβάνοβιτς στο 38′, ένα λεπτό μετά την αποβολή του Κλόζε με δεύτερη κίτρινη. Η Γερμανία έχασε πέναλτι στο 59′ με τον Λούκας Ποντόλσκι και έτσι ο Άντιτς και οι παίκτες του έφτασαν σε μια μεγάλη όσο και απρόσμενη νίκη. 

Στον τελευταίο αγώνα, οι Σέρβοι αντιμετώπισαν την Αυστραλία, η οποία τους αιφνιδιάσε απόλυτα, πετυχαίνοντας δυο γκολ μέσα σε τέσσερα λεπτά, με τους Κέιχιλ (69′) και Κόλμαν (73′). Ο Πάντελιτς μείωσε στο 84′, όμως το 2-1 παρέμεινε και η δεύτερη ήττα καταδίκασε τους “αετούς” σε αποκλεισμό. Ο Άντιτς επιτέθηκε φραστικά μετά τη λήξη στον Ουρουγουανό διαιτητή της συνάντησης, Χόρχε Λαριόντα και για τη συμπεριφορά του τιμωρήθηκε από τη FIFA με τέσσερα παιχνίδια αποκλεισμό και χρηματικό πρόστιμο 10.500 ευρώ. Στα προκριματικά για το EURO 2012, η Σερβία ξεκίνησε με νίκη 0-3 επί των Νήσων Φερόε, όμως το ισόπαλο 1-1 με τη Σλοβενία στις 7 Σεπτεμβρίου 2010 στο Βελιγράδι, έφερε την απόλυση του Άντιτς από τη θέση του εκλέκτορα.

ΚΙΝΑ ΚΑΙ ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Ο Σέρβος έμεινε και πάλι για μια σημαντική περίοδο εκτός γηπέδων και επέστρεψε στην προπονητική δράση τον Δεκέμβριο του 2012, όταν ανήμερα τα Χριστούγεννα, ανακοινώθηκε η συμφωνία του με την Σαντόνγκ Λουνένγκ Ταϊσάν της κινεζικής Super League. Παρά το γεγονός ότι οδήγησε την ομάδα στη δεύτερη θέση του πρωταθλήματος (από τη 12η που είχε τερματίσει μια σεζόν νωρίτερα), ο Άντιτς απολύθηκε από τη θέση του στις 21 Δεκεμβρίου του 2013. Επόμενος και τελευταίος σταθμός στην καριέρα του, ήταν μια ακόμα ομάδα από την Κίνα, η Χεμπέι Τσάινα Φόρτσουν, που αγωνιζόταν στην League One, τη δεύτερη κατηγορία. Τον Ιανουάριο του 2015 συμφώνησε για τριετές συμβόλαιο, όμως απομακρύνθηκε από τη θέση του τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς, επειδή απέτυχε να μπει στα πλέι-οφ ανόδου.

Αυτή ήταν, με λίγα λόγια, η πορεία του Ράντομιρ Άντιτς στο ποδόσφαιρο. Ο Σέρβος αφήνει πίσω του πολλές αναμνήσεις, κυρίως στην Ατλέτικο Μαδρίτης, πάνω απ’ όλα όμως φεύγει ένας άνθρωπος που έκανε φίλους από όπου και αν πέρασε. Ο Άντιτς ήταν πάντα προσιτός και ζεστός στις προσωπικές του επαφές, ευθύς και απαιτητικός με τους παίκτες του. Κλείνοντας αυτό το αφιέρωμα, νομίζω ότι ο καλύτερος τρόπος για να το κάνουμε, είναι να παραθέσουμε τα λόγια με τα οποία τον αποχαιρέτησε ο Μιλίνκο Πάντιτς: “Σήμερα δεν πέθανε μόνο ο προπονητής μου, αλλά και ο φίλος μου, αυτός που στάθηκε σαν πατέρας για μένα και σαν παππούς για τις κόρες μου. Είμαι αιώνια ευγνώμων, χωρίς εκείνον δε θα είχα φτάσει εδώ που είμαι. Ας αναπαυθεί εν ειρήνη…”

* Πηγές: as.com, marca.com, mundodeportivo.com, elpais.com, lavanguardia.com, cadenaser.com, odioeternoalfutbolmoderno.es, elmundo.es, drinazubia.wordpress.com, elconfidencial.com

Βίντεο: Τελευταία αγωνιστική στην First Division της σεζόν 1982/83. Η Μάντσεστερ Σίτι υποδέχεται τη Λούτον στο “Maine Road”. Και οι δυο ομάδες κινδυνεύουν άμεσα με υποβιβασμό, η Σίτι χρειάζεται ισοπαλία ή νίκη για να σωθεί, η Λούτον μόνο νίκη. Δείτε το μοναδικό γκολ της συνάντησης που έκρινε την παραμονή της Λούτον, στέλνοντας τη Σίτι στην Second Division, με σκόρερ τον Ράντομιρ Άντιτς.