Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς στο Contra.gr: Δεν ήμουν το παιδί του Κόκκαλη

Κύπελλα, τίτλοι, γκολ, επιτυχίες.

Ένας άνθρωπος που συνδέθηκε απόλυτα με αυτές τις έννοιες. Ένας άνθρωπος που έζησε τα πάντα στον υπερθετικό. Και στα κόκκινα. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Ο φυσικός ηγέτης του Ολυμπιακού για μια 12ετια, το παιδί της ομάδας όπως ο ίδιος χαρακτήρισε τον εαυτό του, νιώθει σαν να μην πέρασε μια μέρα από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε αυτό το ταξίδι.

Ενα ταξίδι με πολλές στιγμές. Στιγμές που δεν ξεχνά, εύκολες και δύσκολες.

Μίλησε για όλα. Για το πως ήρθε και έκανε την Ελλάδα το σπίτι του, για το μεγάλο ευχαριστώ που οφείλει στον Σταυρόπουλο και στον Κόκκαλη. Για τα επικίνδυνα παιχνίδια σε Ριζούπολη, Λεωφόρο και Τούμπα. Για αυτούς που ξεχώρισε, συμπαίκτες και αντιπάλους. Για τα βράδια που δεν μπορούσε να κοιμηθεί απ'το άγχος, για την ψυχραιμία στην άσπρη βούλα. Για όλα αυτά που θα διαβάσετε στις 9.000 λέξεις που ακολουθούν.

Σε μια συζήτηση που διήρκεσε 3 ώρες και δεν παραπονέθηκε ούτε λεπτό.

Τζόλε σε ευχαριστώ!

-Που σε βρίσκουμε αυτή την περίοδο;

Αυτή τη στιγμή με βρίσκετε σε μια δουλεία διαφορετική από αυτή που οι περισσότεροι με είχαν συνηθίσει. Εργάζομαι ως ατζέντης για τους ποδοσφαιριστές, αλλά και προπονητές. Είναι ένας χώρος διαφορετικός από αυτόν που βρισκόμουν, αλλά μου αρέσει πολύ. Είναι πάνω σε αυτό που έχω μάθει. Με αυτό μεγάλωσα, αυτό αγάπησα. Ένας χώρος βέβαια διαφορετικός, αλλά γύρω από το ποδόσφαιρο.

-Έχεις και Έλληνες και ξένους αθλητές.

Ναι, αυτό δεν έχει σύνορα. Είμαι μαζί με τον Ανδρέα Νινιάδη, πρώην συμπαίκτης και κουμπάρος και όλα! Είμαστε μαζί στο γραφείο και από εκεί και πέρα υπάρχει μια ολόκληρη ομάδα, μια πυραμίδα. Scouters, συνεργάτες , αρκετός κόσμος. Η βάση μας σίγουρα είναι τα νέα παιδιά, για να έχουμε χρόνο να ασχοληθούμε, να τους καθοδηγήσουμε και να προσπαθήσουμε να γίνουν πρώτα απ' όλα σωστοί άνθρωποι και σωστοί αθλητές. Παιδιά από την Ελλάδα και τη Σερβία. Από εκεί και πέρα έχουμε και άλλα παιδιά, τα οποία είναι από άλλες χώρες. Σιγά-σιγά αυτό το δίκτυο ανοίγει.

-Έχεις και τον Βούρο στον Ολυμπιακό.

Έχουμε αρκετά παιδιά. Δε θέλω να σταθώ σε ένα ή σε δύο παιδιά. Πιστεύω ότι κάναμε καλές επιλογές. Χαιρόμαστε που εκπροσωπούμε αυτά τα παιδιά και πιστεύω θα γίνουν πάνω απ' όλα εκτός από καλοί αθλητές και σωστοί άνθρωποι.

-Η μετάβαση από αθλητής στο να ασχολείσαι με άλλους ποδοσφαιριστές πώς ήταν;

Δύσκολη. Γιατί το να είσαι ποδοσφαιριστής εντελώς διαφορετικό. Δε σου αφήνει πολλά περιθώρια να σκέφτεσαι. Όταν φεύγεις από αυτό το χώρο πρέπει να προσαρμοστείς στη ζωή, στο καινούργιο πρόγραμμα, στη καθημερινότητα. Μου πήρε ένα ενάμιση χρόνο να προσαρμοστώ στην καινούρια ζωή και στις καινούργιες καταστάσεις. Ελεύθερος χρόνος, ελεύθερα Σαββατοκύριακα, που δεν ξέραμε τι σημαίνει Σαββατοκύριακο και γιορτές !Σε όλα αυτά χρειάστηκε κάποιος χρόνος προσαρμογής. Από εκεί και πέρα μετά από ξεκούραση, αποτοξίνωση θα έλεγα από το ποδόσφαιρο και ηρεμία, ξεκινήσαμε αυτή τη δουλειά. Είναι μια εντελώς διαφορετική δουλειά που πρέπει να προσέχεις, να τους καθοδηγείς, να τους παρακολουθείς, να τους ψάχνεις συνέχεια. Είναι ένας χώρος που αγαπάμε πάρα πολύ, μας αρέσει και μας ικανοποιεί ειδικά όταν νέα παιδιά φτάνουν να αγωνίζονται στην πρώτη ομάδα. Αυτό είναι για εμάς μια ικανοποίηση ότι κάπου φτάσαμε. Φτάσαμε αλλά δεν ξεκινήσαμε ακόμα τη μεγάλη πορεία.

-Και αφού μιλάμε για παιδιά, τα δικά σου παιδιά είναι σε μια ηλικία δεκατριών ο μικρός και δεκαπέντε ο μεγάλος .Όταν σε ρώτησαν "μπαμπά εσύ τι έκανες στο ποδόσφαιρο;" τι τους απάντησες;

Ήταν λίγο δύσκολο να απαντήσω. Βέβαια πρόλαβαν, αν και ήταν λίγο μικροί, να δουν κάποια παιχνίδια στου Ρέντη. Έζησαν κάποια πράγματα και θυμούνται αυτές τις καταστάσεις. Τους είπα ότι όλο αυτό ξεκίνησε ως χόμπι και όσο περνούσε ο καιρός γινόταν επάγγελμα. Το υπηρέτησα, μέχρι το σημείο που το επέτρεπε η ηλικία μου και αποχώρησα από αυτό το χώρο γεμάτος και ευχαριστημένος από την πορεία που είχα. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι και για τα δικά μου παιδιά να ασχοληθούν με τον αθλητισμό. Αυτή είναι μια συμβουλή για όλα τα παιδιά. Δεν έχει σημασία που θα φτάσουν. Νομίζω μέσα από τον αθλητισμό μπορούν να αποκτήσουν πάρα πολλά πράγματα, πολλές εμπειρίες, ομαδικότητα, συνεργασία.Στο κάτω κάτω γυμνάζεις και το σώμα σου.

-Τον μικρό πώς τον βλέπεις;

Τον βλέπω όπως όλα τα άλλα παιδιά. Σίγουρα θα είμαι δίπλα του να τον στηρίξω, να τον συμβουλέψω, αλλά μέχρι ένα σημείο. Δε θέλω να είμαι κουραστικός και να επιμένω ή να πρέπει να κάνει τα πράγματα τα οποία έκανε ο μπαμπάς. Είναι δική του επιλογή. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να ασχοληθεί με τον αθλητισμό.

-Σου λέει ότι θέλει να ασχοληθεί επαγγελματικά με το ποδόσφαιρο;

Νομίζω είναι μικρός. Έχει τα όνειρα, όπως όλα τα παιδιά σε αυτή την ηλικία. Αυτό είναι καλό. Από εκεί και πέρα όλα αυτά απαιτούν προσπάθεια, υπομονή, επιμονή και τύχη βέβαια.

-Τι θέση παίζει; Ή δεν έχει καταλήξει ακόμη;

Μία μπροστά, μια πίσω, ακόμα ψάχνεται! Είναι σε μια ηλικία που ακόμα αναζητούν τις θέσεις και τα σημεία που θα αγωνιστούν.

Η διαδρομή από τη Γιουγκοσλαβία στην Ελλάδα και ο Πανηλειακός

-Κατάλαβες πώς πέρασαν όλα αυτά τα χρόνια. Από τότε που ξεκίνησες το ποδόσφαιρο μέχρι σήμερα;

Δε μου φαίνεται ότι έχει περάσει μεγάλο διάστημα. Σίγουρα πολλές φορές περνάει από το μυαλό πώς ξεκίνησες, τι δυσκολίες πέρασες, που βρισκόσουν, που έφτασες. Είναι λογικό αυτό. Δεν πρέπει να ξεχνάμε από που ξεκινήσαμε και που φτάσαμε. Δεν μου φαίνεται πολύς καιρός παρόλο που έχω σταματήσει εδώ και έξι χρόνια .Μου φαίνεται πρόσφατο.

-Πώς έγινε η επαφή και ήρθες στην Ελλάδα; Είχες άλλες προτάσεις εκείνη την περίοδο;

Ήμουν στον Ερυθρό Αστέρα το 1991-1992. Έξι μήνες πριν έρθω στην Ελλάδα είχα κάποιες προτάσεις από Ολλανδία και από κάποιες άλλες χώρες .Το θέμα ήταν ότι άρχισε ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία τότε και δεν είχαμε πολλές επιλογές. Προσπάθησε ο καθένας να ξεφύγει, να συνεχίσει γιατί η χώρα βρισκόταν τότε σε πραγματικά δύσκολη κατάσταση. Το Δεκέμβριο του '92 βρέθηκε ο Πανηλειακός. Ξεκίνησα από το μηδέν σε μια καινούργια χώρα στο εξωτερικό και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.

-Με ποιον άνθρωπο μίλησες πρώτα από την Ελλάδα;

Υπήρχαν κάποιοι μεσολαβητές, μάνατζερ, οι οποίοι έμαθαν ότι ενδιαφέρομαι να φύγω. Ήμουν στον Ερυθρό Αστέρα, δεν ήμουν ευχαριστημένος γενικά από τη συμπεριφορά της ομάδας απέναντι μου. Τότε υπήρχαν ορισμένες δυσκολίες και βρέθηκαν κάποιοι άνθρωποι που το έμαθαν, ήρθαν σε επαφή, είδαν κάποια παιχνίδια, τους άρεσα και έτσι ξεκίνησε αυτή η πορεία στην Ελλάδα.

-Και φτάνεις στον Πύργο λοιπόν, σε μια κλειστή κοινωνία. Πώς ήταν η προσαρμογή σου εκεί; Πώς σου είχε φανεί;

Η προσαρμογή θα έλεγα, αν εξαιρέσουμε τις δυο τρεις πρώτες μέρες, ήταν πάρα πολύ καλή. Τα παιδιά πραγματικά με βοήθησαν πάρα πολύ. Ήταν μια ομάδα που είχε όνειρα, είχε όρεξη να φτάσει ψηλά και πραγματικά τα παιδιά με υποδέχτηκαν με τον καλύτερο τρόπο. Με βοήθησαν να μάθω γρήγορα ελληνικά και η πορεία του Πανηλειακού ξεκίνησε τότε να ανεβαίνει. Μέσα σε τρία χρόνια βρεθήκαμε στην Α' Εθνική. Βέβαια να πούμε ότι στάθηκα τυχερός. Δε γνώριζα την ομάδα τότε, δεν γνώριζα τους ανθρώπους. Πραγματικά τότε είχα έναν άνθρωπο, τον τότε πρόεδρο του Πανηλειακού το Σάκη Σταυρόπουλο. Ό,τι και να πούμε νομίζω είναι λίγο. Ήταν δίπλα στην ομάδα, τη στήριζε, την αγαπούσε πολύ, είχε όνειρα και την έφτασε πάρα πολύ ψηλά. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που συνεργάστηκα με αυτόν τον άνθρωπο.

-Ξεκινήσατε από Γ' Εθνική με τον Πανηλειακό, πολύ δύσκολα παιχνίδια.

Πολύ δύσκολες οι καταστάσεις, τοπικά ντέρμπι ειδικά με την Πάτρα, την Καλαμάτα, μεγάλες κόντρες. Όλα αυτά τα ξεπεράσαμε, ανεβήκαμε Β' Εθνική με μεγάλη διαφορά, όπως και από τη Β' στην Α' Εθνική. Είχαμε πάρα πολύ καλή ομάδα, ήμασταν δεμένοι. Πολλά χρόνια τα ίδια παιδιά, καλό κλίμα, καλός πρόεδρος, ο κόσμος ήταν δίπλα μας. Στις επαρχίες όταν κάνεις πρωταθλητισμό σε στηρίζει πολύ ο κόσμος. Όλος ο νομός Ηλείας μας είχε αγκαλιάσει και πραγματικά περάσαμε εξαιρετικά χρόνια.

-Έχεις κάποια ιστορία να θυμάσαι από την περίοδο στον Πύργο;

Πολλές, πάρα πολλές. Αλλά ευτυχώς θα έλεγα οι περισσότερες ήταν καλές. Πέρασα ωραία, αξέχαστα χρόνια και το πιο σημαντικό ήταν ότι η καριέρα μου ξεκίνησε από τον Πανηλειακό με επιτυχίες. Όταν η ομάδα μέσα σε τρία χρόνια βρίσκεται από Γ', Α'Εθνική, αυτό τα λέει όλα από μόνο του.

-Είπες πριν για το ντέρμπι με την Καλαμάτα. Πριν λίγο καιρό είχε δώσει συνέντευξη στο contra.gr ο Θανάσης Κωστούλας. Είχε πει οτι σε αυτό το ντέρμπι γινόταν κανονική μάχη. Αναφέρθηκε συγκεκριμένα σε ένα δυνατό τάκλιν που σου είχε κάνει και εσύ τον άρπαξες από τα μαλλιά!

Λίγο έως πολύ δυνατό! (σ.σ. γέλια) Εντάξει, μέσα στο παιχνίδι είναι, υπάρχει αντιπαλότητα, υπάρχει ένταση. Πραγματικά στο ντέρμπι Πανηλειακού Καλαμάτας υπήρχε πολύ μεγάλη ένταση. Από εκεί και πέρα όταν τελείωνε το παιχνίδι τελείωναν τα πάντα. Τότε η Καλαμάτα ήταν πολύ μεγάλη ομάδα και είχαμε μεγάλη κόντρα και αντιπαλότητα.

-Πηγαίνεις συχνά στον Πύργο; Είναι και το εξοχικό σου εκεί.

Κατεβαίνω συνέχεια. Η γυναίκα μου είναι από εκεί, οπότε έχω και πάρα πολλούς φίλους. Γενικά με την πρώτη ευκαιρία που μου δίνεται κατεβαίνω. Κρατάω επαφές και μου αρέσει αυτό.

-Ο κόσμος όταν σε βλέπει εκεί τι σου λέει;

Το συνδυάζουν με την τότε εποχή. Οι εποχές αλλάζουν. Η αλήθεια είναι αυτή. Στην πορεία ίσως αυτό να έκανε περισσότερο κακό. Το να συγκρίνεις τις τότε εποχές με κάποιες άλλες αργότερα και με κάποια παιδιά. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μεταφέρει ένα άγχος, μια πίεση, μια μεγαλύτερη απαίτηση στην ομάδα. Τότε ήταν μια ομάδα που τα είχε όλα. Ήταν διαφορετικές εποχές, ήταν πιο δεμένα τα παιδιά, πολλά χρόνια μαζί και με ελάχιστες αλλαγές. Προσπαθούσαν συνέχεια να τη συγκρίνουν με τη δική μας εποχή. Νομίζω κακώς, αλλά στον κόσμο έχει μείνει αυτή η αντίληψη και δεν μπορούμε να την αλλάξουμε. Σήμερα φτάσαμε στο σημείο αυτή η ομάδα να μην υπάρχει.

-Στεναχωριέσαι για αυτό;

Πώς να μη στεναχωριέμαι; Εκεί που ξεκίνησα, εκεί που έκανα τα πρώτα μου βήματα στην Ελλάδα. Δεν θα τα ξεχάσω ποτέ και λυπάμαι που βρίσκεται ο Πανηλειακός εδώ που βρίσκεται.

Η μάχη ΑΕΚ-Ολυμπιακού για την υπογραφή του Τζόλε και ο Στέλιος

-Το 1996 ήταν η χρονιά για να κάνεις το μεγάλο βήμα. Φεύγεις από τον Πύργο, σου έρχονται κάποιες προτάσεις. Τι σκέφτεσαι;

Ξεκινάω από τον Πύργο, φτάνω Πάτρα, Κόρινθο, περνάω τον ισθμό της Κορίνθου! (σ.σ γέλια) Εντάξει, οι πιο σοβαρές προτάσεις σιγά-σιγά έρχονταν, οι δικές μου απαιτήσεις ανέβαιναν, κάτι που ήταν λογικό. Είχα κάνει τον κύκλο με τον Πανηλειακό και ήταν λογικό να κάνω το επόμενο βήμα. Να αλλάξω ομάδα, να ανεβάσω το επίπεδό μου και τις απαιτήσεις γενικότερα. Το καλοκαίρι αυτό υπήρχαν πολλές προτάσεις. Με κάποιο δικό μου σκεπτικό, ένα δικό μου ζύγισμα, σε κάποιες λεπτομέρειες έκρινα ότι εκείνη την εποχή το πιο κατάλληλο ήταν να πάω στον Ολυμπιακό.

-Με ποιόν άνθρωπο μίλησες από τον Ολυμπιακό;

Με τον κύριο Λούβαρη και αργότερα με τον κύριο Κόκκαλη. Ξεκινήσαμε, έδειξαν από την αρχή μεγάλο ενδιαφέρον και θέληση και με οδήγησαν στον Ολυμπιακό. Στην πορεία οι σκέψεις μου αποδείχθηκαν σωστές.

-Άρα συντέλεσε στο να πας στον Ολυμπιακό και η θέληση που έδειξε ο Σωκράτης Κόκκαλης;

Γενικώς ο Ολυμπιακός έδειξε από την αρχή μεγάλο ενδιαφέρον.Το ίδιο ίσχυε και για την ΑΕΚ. Μέχρι την τελευταία στιγμή, με τον τότε πρόεδρο κύριο Τροχανά και τον βοηθό του τον Στράτο.Από κει και πέρα είχα πάρει την απόφαση μου. Δεν υπολόγιζα τα χρήματα, γιατί τότε η ΑΕΚ μου έδινε πολύ μεγαλύτερο συμβόλαιο. Έβλεπα μακροπρόθεσμα, ήθελα να πετύχω αυτή την αλλαγή. Έβλεπα οτι η ομάδα έκανε αλλαγές. Είχαν πάρει καινούργιο προπονητή, τον Μπάγεβιτς, παρόλο που δεν ήταν αυτός ο κύριος λόγος για να πάω στον Ολυμπιακό. Το σημαντικό ήταν ότι η ομάδα δίψαγε περισσότερο απ' όλες για την κατάκτηση του τίτλου. Μια μεγάλη ομάδα που είχε πολλά χρόνια να πάρει τίτλο και έβλεπα ότι πάει να γίνει κάτι καλό. Πήγα με το σκεπτικό να πετύχω αυτή την αλλαγή. Ίσως να ήταν και θέμα τύχης το οτι καταφέραμε να σπάσουμε αυτό το αρνητικό που υπήρχε στον Ολυμπιακό.

Έτσι ξεκίνησε η πορεία μου στην ομάδα. Μαζί με τον Στέλιο Γιαννακόπουλο, που ήθελε ο πρόεδρος Σταυρόπουλος να μας συνδυάσει μαζί. Ο Στέλιος είχε κάποιες συζητήσεις με τον Παναθηναϊκό, κάτι πήγε στραβά την τελευταία στιγμή και σε μια συζήτηση με τον Ολυμπιακό τους ανέφερα ότι είναι διαθέσιμος, ότι δε θα προχωρήσει με τον Παναθηναϊκό. Μπήκε η ΑΕΚ να μας πάρει και τους δύο, αλλά κράτησα το λόγο μου και έτσι καταλήξαμε και οι δύο στον Ολυμπιακό.

-Η μετάβαση από μια επαρχιακή σε μια τόσο μεγάλη ομάδα όπως ο Ολυμπιακός ήταν εύκολη ή πιέστηκες λίγο στην αρχή;

Κάθε αλλαγή είναι δύσκολη, γιατί είναι μεγάλη η ομάδα, μεγάλες οι απαιτήσεις, πολύς ο κόσμος. Η ομάδα ήταν πολλά χρόνια χωρίς τίτλο, οπότε καταλαβαίνετε και από μόνοι σας πόση πίεση υπήρχε. Από και και πέρα πρέπει να σταθώ στο ότι ειδικά στα νέα παιδιά που ήρθαν μαζί μου τότε, ο Νινιάδης, ο Γιαννακόπουλος αργότερα ο Μαυρογεννίδης και κάποια άλλα παιδιά, είχαμε μεγάλη στήριξη και βοήθεια από τον Μπάγεβιτς. Μας βοήθησε να αποκτήσουμε αυτοπεποίθηση, υπομονή, να γίνεται σωστή δουλειά και μέσα από αυτό αποκτήσαμε αυτές τις πολύ σημαντικές λεπτομέρειες ούτως ώστε στην πορεία να μας φανούν πιο εύκολα τα πράγματα.

Για τους παλιούς παίκτες ίσως ήμασταν η τελευταία τους ευκαιρία

-Και βρεθήκατε και εσύ και ο Στέλιος με διαφορετικούς συμπαίκτες.Τον Καραπιάλη,τον Αλεξανδρή και άλλους. Αυτοί ως πιο μεγάλοι και πιο έμπειροι πώς ήταν μαζί σας;

Πάρα πολύ καλοί. Νομίζω μου επιτρέπουν τα παιδιά να πω ότι έβλεπαν μια σωτηρία σε εμάς τους καινούργιους.Ίσως ήμασταν η τελευταία τους ευκαιρία να γίνει κάτι θετικό στον Ολυμπιακό. Ήταν πάρα πολύ δύσκολα τα τελευταία χρόνια, μεγάλες δυσκολίες, πολλά προβλήματα. Με το που ήρθαμε οι πιο νέοι και με τον νέο προπονητή, τα παιδιά μας αγκάλιασαν, μας υποδέχτηκαν άψογα. Το αποτέλεσμα ήταν και εμείς από την πλευρά μας να τους το ανταποδώσουμε και να τους ευχαριστήσουμε, γιατί ήμασταν νέα παιδιά που ήρθαν από την επαρχία.Μεγάλη ομάδα, πολλή πίεση, οι απαιτήσεις του κόσμου τεράστιες.

-Καταλάβαινες τότε πόσος κόσμος ήταν πίσω από αυτή την ομάδα;

Εννοείται, πάρα πολύ. Εκείνο το διάστημα, στην αρχή ήταν δύσκολο να το καταλάβεις, αλλά στην πορεία άρχιζες να καταλαβαίν εις.Και τα παιδιά πραγματικά μας έβαλαν στο κλίμα, μας αγκάλιασαν, μας στήριξαν, ήταν μπροστά σε οποιαδήποτε δυσκολία, γιατί ο πρώτος χρόνος ήταν δύσκολος. Υπήρχαν σκαμπανεβάσματα, γιατί η ομάδα ήταν ακόμη στο στάδιο της δημιουργίας και όποτε υπήρχε κάποιο άσχημο αποτέλεσμα έβγαιναν μπροστά και μας κάλυπταν. Με αποτέλεσμα να αποκτήσουμε και εμείς αυτή την αυτοπεποίθηση, τον αέρα του νικητή, να δέσουμε και από εκεί και πέρα να συνεχίσουμε μια πορεία μαζί για αρκετά χρόνια με επιτυχίες.

-Η συνύπαρξη με τον Γεωργάτο πώς ήταν μέσα στο γήπεδο; Ήσασταν από τα κορυφαία αριστερά δίδυμα στην Ευρώπη.

Πάρα πολύ καλή. Ο Γρηγόρης είναι ένας παίκτης που έχει τεράστια ποιότητα και νομίζω όσο περνούσε ο καιρός δέναμε όλο και περισσότερο. Μπορώ να πω ότι παίζαμε με κλειστά μάτια. Αυτό είναι ό,τι καλύτερο μπορείς να έχεις με τους συμπαίκτες σου. Αυτή η φουρνιά κράτησε πάρα πολλά χρόνια. Οχτώ με δέκα χρόνια ήταν σχεδόν η ίδια ομάδα με ελάχιστες αλλαγές μέσα στο χρόνο. Με έναν ή δύο παίχτες καινούργιους. Όταν γνωρίζεις τι θα κάνει ο άλλος παίζεις με κλειστά μάτια και σίγουρα είναι εντελώς διαφορετικά. Διευκολύνει πάρα πολλά πράγματα.

Ο Τζιοβάνι αδίκησε τον εαυτό του

-Όλα αυτά τα χρόνια πέρασαν πολλοί μεγάλοι παίχτες από την ομάδα.Ποιον θα ξεχώριζες και για ποιο λόγο;

Θα ξεχώριζα δύο. Αγωνιστικά, ως ταλέντο, ως προσωπικότητα στον αγωνιστικό χώρο που μου άρεσε να συνεργάζομαι μαζί του ήταν ο Τζιοβάνι. Όσον αφορά την προσωπικότητα και τη θετική ενέργεια, τη θέληση και την επικοινωνία ήταν ο Καρεμπέ.

-Για τον Τζιοβάνι το έχει πει πολύς κόσμος που έχει περάσει από την ομάδα ότι τέτοιος ποδοσφαιριστής δεν έχει υπάρξει ξανά.

Εξαιρετικός ποδοσφαιριστής με εξαιρετική τεχνική και νομίζω ότι αδίκησε τον εαυτό του, θα μπορούσε να καταφέρει πολλά περισσότερα πράγματα στον Ολυμπιακό.

-Γιατί το λες αυτό;

Γιατί είχε μεγαλύτερη αξία από αυτό που έδειξε.

-Που το αποδίδεις;

Είτε λόγω του τραυματισμού του, είτε λόγω του συστήματος της ομάδας, της τακτικής. Γενικά πιστεύω πως μπορούσε να καταφέρει πολλά περισσότερα, είχε δυνατότητες.

Ο Μπάγεβιτς, ο Σόλιντ και ο Βαλβέρδε

-Με τον Μπάγεβιτς πώς θα χαρακτήριζες τη σχέση σας;

Απολύτως επαγγελματική. Όπως και με όλους τους προπονητές που άλλαξα στην πορεία. Πολλοί με συνδύασαν ως πατριώτη, πως είχα κάποια εύνοια από την πλευρά του.Εγώ προσωπικά θα έλεγα όχι. Βέβαια τον πρώτο χρόνο μας βοήθησε και μας στήριξε όλους . Από εκεί και πέρα με τον Μπάγεβιτς, όπως και μέχρι τον τελευταίο προπονητή που είχα, μέχρι το 2009 που σταμάτησα την καριέρα μου, τον Βαλβέρδε, είχα την ίδια στάση απέναντί τους.

-Ποιον προπονητή θα ξεχώριζες; Υπήρχε κάποιος που να ήταν πιο πλακατζής;

Δε θα έμπαινα σε αυτή τη διαδικασία. Ο Μπάγεβιτς ίσως ήταν παρεξηγημένος όσον αφορά την προσωπικότητα που έδειχνε προς τα έξω. Στην καθημερινότητα του δεν είχε καμία σχέση. Εντελώς διαφορετικός άνθρωπος,επαγγελματίας στη δουλειά του, αλλά και πλάκα είχε και αστεία έκανε. Εντελώς διαφορετικός από την εικόνα που πέρναγε προς τα έξω. Από τους προπονητές που θα ξεχώριζα αυτά τα δεκατρία χρόνια που ήμουν στον Ολυμπιακό είναι βέβαια ο Μπάγεβιτς τα πρώτα χρόνια. Νομίζω ότι το μεγαλύτερο μέρος της επιτυχίας του Ολυμπιακο εκείνης της δεκαετίας οφείλεται στον ίδιο, με τους ποδοσφαιριστές που είχε διαλέξει έβαλε πολύ γερά θεμέλια και κράτησαν για πάρα πολλά χρόνια. Από εκεί και πέρα μια καινούργια αλλαγή, με καινούργιο σύστημα,άλλη φιλοσοφία, άλλη νοοτροπία ήταν αυτή του Τροντ Σόλιντ. Στο τέλος, ακόμα και την τελευταία χρονιά της καριέρας μου έμαθα αρκετά πράγματα από τον Βαλβέρδε.

-Έχουν πει πολλοί παίχτες που δούλεψαν με τον Βαλβέρδε ότι όταν ήρθε στην αρχή έλεγαν ότι "αυτός είναι τρελός με αυτά που μας ζητάει να κάνουμε και τον τρόπο που μας ζητάει να παίξουμε".

Ο καθένας έχει την τρέλα του. Κάποιος θετικά, κάποιος αρνητικά, όπως το πάρει ο καθένας. Οι πρώτοι δυο τρεις μήνες μαζί του ήταν δύσκολοι μέχρι να μάθουμε τις απαιτήσεις του. Αποκλειστήκαμε από την Ανόρθωση στα προκριματικά του Champions League. Δεν ξεκίνησε καλά και το πρωτάθλημα, τις δυο τρεις ίσως και τέσσερις αγωνιστικές δεν τα πηγαίναμε καλά, γιατί δεν είχαμε "πιάσει" ακόμα αυτά που απαιτούσε από εμάς. Από εκεί και πέρα με λίγη υπομονή, λίγη δουλειά ήρθαν θετικά αποτελέσματα και η ομάδα πήρε μπρος.

-Πώς διαχειρίζεσαι στην αρχή μια τέτοια κατάσταση; Όταν έρχεται καινούργιος προπονητής, σας αλλάζει όλο το σύστημα, βλέπετε ότι δεν έχει αποτέλεσμα. Αυτό είναι λογικό να φέρει και λίγη δυσαρέσκεια;

Όχι, ανάλογα. Κάθε προπονητής που έρχεται πάντα φέρνει νέα, είτε αρνητικά, είτε θετικά. Υπάρχουν όμως και προπονητές που έρχονται και για Χ λόγους δεν έρχεται το αποτέλεσμα. Δουλεύοντας όμως στην προπόνηση και βλέποντας τη σοβαρότητα που έχει ο προπονητής, ξέρεις ότι κάποια στιγμή θα σου βγει αυτό.

-Το ξέρατε ότι θα σας βγει κάποια στιγμή;

Εννοείται ότι το ξέραμε, το αισθανόμασταν μέσα μας. Δεν υπήρχε γκρίνια. Υπήρχε δυσαρέσκεια και στεναχώρια για κάποια αρνητικά αποτελέσματα, αλλά με τον τρόπο που δουλεύαμε, με τη στάση που είχε απέναντί μας και από τη συμπεριφορά του, ξέραμε ότι όπου νά'ναι θα "γυρίσει". Και γύρισε. Έτσι είναι.

Δεν ήμουν παιδί του Κόκκαλη, ήμουν παιδί της ομάδας

-Δεκατρία χρόνια στην ομάδα ήρθε πολύς κόσμος. Προπονητές, παίχτες. Εσύ ήσουν πάντα εκεί, σταθερός, δεν έφυγες ποτέ. Και νομίζω ήταν και αυτός ένας από τους λόγους που ο κόσμος σε αγάπησε πάρα πολύ και ταυτίστηκε μαζί σου.

Νομίζω ότι αυτά που είχα να δώσω τα έδωσα.Ο κόσμος πιστεύω πως το αναγνώρισε. Έδεσα με την ομάδα και γενικά όλα αυτά τα χρόνια τα συνδυάσαμε με τις επιτυχίες. Αυτό είναι το πιο μεγάλο μυστικό. Όταν τελειώνεις τη χρονιά με ένα τίτλο. Πολλές φορές οι αθλητές παρασύρονται και κοιτούν τον εαυτό τους. Χρειάζεται εγωισμός στον αθλητισμό. Όταν συνδυάσεις όμως μια καλή προσωπική χρονιά με την επιτυχία της ομάδας έχεις διπλάσιο κέρδος. Προσπάθησα να βοηθήσω, να τα δώσω όλα.

Τις πρώτες χρονιές που είχα κάποιες σοβαρές προτάσεις, ο κύριος Κόκκαλης δεν ενδιαφερόταν καν να συζητήσει για να με αφήσει ή να με πουλήσει. Και όσο περνούν τα χρόνια δένεσαι συναισθηματικά. Τα χρόνια πέρασαν γρήγορα και πέρα από τον κόσμο που πραγματικά πιστεύω ότι είχαμε αμοιβαία αισθήματα, θα ήθελα να ευχαριστήσω και τον πρόεδρο, τον κύριο Κόκκαλη που όλα αυτά τα χρόνια μας στήριξε, ήταν άψογος και χαίρομαι που είχα έναν τέτοιο άνθρωπο δίπλα στην ομάδα.

-Οι σχέσεις σας, πέρα από επαγγελματικές, ήταν σχέσεις πατέρα-γιου κατά κάποιο τρόπο, ήσασταν πολύ κοντά.

Τέτοια εντύπωση υπήρχε προς τα έξω. Σε κάποιους μπορεί να αρέσει, σε κάποιους μπορεί όχι. Πολλοί μπορεί να νομίζουν ότι εκμεταλλεύτηκα αυτή την κατάσταση. Νομίζω η σχέση μας ήταν άκρως επαγγελματική, πάρα πολύ καλή.

Ήταν ευχαριστημένες και οι δύο πλευρές από τη συνεργασία που είχαμε. Ήμασταν μαζί πάρα πολλά χρόνια συνδυάζοντας εκείνος ως πρόεδρος και εγώ ως παίχτης τις επιτυχίες. Ο σκοπός ήταν ένας, να έχει επιτυχία η ομάδα. Όταν είσαι σε μια ομάδα πάρα πολλά χρόνια συνδυάζεις πάρα πολλά πράγματα. Αλλά δε θα το έλεγα σχέση πατέρα-γιου, απλά νομίζω ήμασταν και οι δύο επαγγελματίες και τα συναισθήματα ήταν αμοιβαία.

-Εισέπραξες εσύ κάποια στιγμή ότι ο κόσμος μπορεί να παρεξήγησε αυτή την πολύ καλή σχέση που είχατε;

Δε μπορώ να πω ότι είχα εξαιρετική σχέση με τον πρόεδρο, με κανέναν πρόεδρο. Απλά όταν αισθάνεσαι ως ποδοσφαιριστής έναν τέτοιο άνθρωπο δίπλα σου έχεις μια σιγουριά και μια ικανοποίηση. Όπως είπα και πριν,αισθάνομαι τυχερός, όσον αφορά την καριέρα μου στην Ελλάδα, που συνεργάστηκα με αυτούς τους δύο ανθρώπους, τον κύριο Σταυρόπουλο στον Πανηλειακό και στη συνέχεια τον κύριο Κόκκαλη. Είναι δύσκολο να έχεις δίπλα σου τέτοιους ανθρώπους στην ομάδα που αγωνίζεσαι. Δεν είναι τόσο εύκολο, βλέποντας και τις άλλες ομάδες.

Απλά όταν είσαι σε μια ομάδα πολλά χρόνια ακούγονται πάρα πολλά. Έχω ακούσει ότι ήμουν το παιδί του, εγώ προσωπικά νομίζω ότι ήμουν το παιδί της ομάδας, αυτό αισθανόμουν πάντα.

-Γιατί πιστεύεις ότι έλεγαν τέτοια πράγματα σε μια ομάδα που φέρνει επιτυχίες και πάνε όλα καλά;

Όταν είσαι σε μια ομάδα πάρα πολλά χρόνια ακούγονται διάφορα. Ότι ακούστηκαν, ακούστηκαν.Εγώ πιστεύω πως είχα μια επαγγελματική σχέση. Μιλούσαμε όταν ερχόταν στο Ρέντη ή σε κάποια φιέστα ή σε κάποια ανανέωση.Αυτές ήταν οι επαφές μας, παρόλο που μερικοί πίστευαν ότι είχα καθημερινή επαφή μαζί του. Κάθε άλλο, ήταν καθαρά επαγγελματική, απλά η συνεργασία μας είχε δέσει, με αποτέλεσμα να φτάσουμε την ομάδα εκεί που και οι δύο ονειρευόμασταν.

-Από τις λίγες του επισκέψεις στα αποδυτήρια πριν από κάποιο μεγάλο παιχνίδι, τι θυμάσαι πιο έντονα;

Πριν από μεγάλα παιχνίδια, οι επισκέψεις του ήταν δύο συνήθως. Πριν από ένα μεγάλο ντέρμπι ή μετά από ένα άσχημο αποτέλεσμα, ανάλογα την περίπτωση. Ήταν ξεκάθαρος μαζί μας και νομίζω πως και η στάση του προς την ομάδα ήταν ξεκάθαρη. Αγαπούσε και αγαπάει πάρα πολύ τον Ολυμπιακό και ήθελε να τον πάει όσο πιο ψηλά γίνεται. Όποτε τον χρειαζόμασταν και είχαμε ανάγκη ήταν μαζί μας. Όταν θέλαμε λίγη φωνή επίσης! Είναι λογικό και πρέπει να υπάρχει αυτή η ισορροπία. Να καταλάβεις πότε χρειάζεται επιβράβευση ή μια αφύπνιση η ομάδα,ένα ταρακούνημα. Σε αυτό το κομμάτι ήταν άψογος και το διαχειριζόταν εξαιρετικά.

-Μετά από ποιά νίκη,από ποιο παιχνίδι τον έχεις δει πιο χαρούμενο;

Ένας πρόεδρος είναι χαρούμενος όταν ολοκληρώνει η ομάδα τη χρονιά με τίτλο. Όπως για όλους τους Ολυμπιακούς, νίκες απέναντι σε μεγάλο αντίπαλο όπως ο Παναθηναϊκός, ήταν κάτι ξεχωριστό και ιδιαίτερο. Μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, αυτή είναι η αλήθεια. Πιστεύω πως όλα αυτά τα χρόνια που ήταν μαζί μας είχε περισσότερες χαρές από στεναχώριες.

-Τον θυμάσαι κάποια φορά να είναι πικραμένος;

Εννοείται. Μέσα σε δεκατρία χρόνια που ήμασταν μαζί σίγουρα υπήρχαν διάφορες περιπτώσεις. Ζήσαμε όλες τις καταστάσεις, αλλά το σημαντικό είναι ότι οι περισσότερες ήταν ευχάριστες.

Μίλησα μετά το 4-0 απ'την ΑΕΚ γιατί είχαμε ξεμείνει από δυνάμεις. Οι τελευταίοι που έφταιγαν ήταν οι παίκτες

-Υπήρχε ένα πέπλο μυστηρίου εκείνη την περίοδο γύρω από τα αποδυτήρια της ομάδας. Οτι πριν από τα ντέρμπι γινόταν χαμός, ότι πολλές φορές άναβαν τα αίματα. Πριν από τα ντέρμπι το είχατε γούρι να πέσει καμιά φωνή;

Όταν πρόκειται για μεγάλα παιχνίδια, όλοι ήμασταν στην τσίτα, με περισσότερη ένταση, περισσότερα νεύρα. Και τα αίματα άναβαν και τσακωμοί υπήρχαν και όλα γίνονταν. Αλλά ο σκοπός ήταν ένας. Να ξυπνήσουμε, να πάρουμε μπρος για να καταλήξουμε στο αποτέλεσμα που θέλουμε. Παρεξηγήσεις στις προπονήσεις, στην καθημερινότητα, ακόμα και μέσα στον αγώνα υπάρχουν. Αυτό είναι μέσα στο πλαίσιο του αθλητισμού και κατά την άποψή μου το θεωρώ υγιές. Το να γίνονται κάποιες φασαρίες δείχνει ότι είσαι παρών. Το θέμα είναι όταν δεν υπάρχει πλέον ενδιαφέρον, κίνητρο. Εκεί νομίζω είναι άρρωστη η κατάσταση.

-Εσύ ως αρχηγός πώς διαχειριζόσουν αυτές τις καταστάσεις;

Ανάλογα τις περιπτώσεις. Σε κάποιες χρειαζόταν βοήθεια,κάποια χρειαζόταν ηρεμία.Ανάλογα τη στιγμή.Κάθε στιγμή πρέπει να την ψυχολογήσεις,να διαβάσεις τι χρειάζονται οι συμπαίκτες,που μπορείς να τους βοηθήσεις και να τους στηρίξεις έτσι ώστε να δέσουμε ξανά και να φτάσουμε στις επιτυχίες που όλοι θέλουμε.

-Είχες υψώσει ποτέ τη φωνή; Να πεις "παιδιά, τέλος!"

Δεν την είχα υψώσει.Παρεξηγήσεις σε νορμάλ πλαίσια,διαφωνίες και φωνές υπήρχαν. Πάντα όμως καλοπροαίρετα και για το συμφέρον της ομάδας και των συμπαικτών. Για εμένα το μεγαλύτερο κέρδος και ικανοποίηση είναι ότι όπως σεβάστηκα από τον πρώτο ως τον τελευταίο συμπαίκτη που είχα από την πρώτη μέχρι την τελευταία μέρα που έφυγα,το ίδιο εισέπραξα και από τους ίδιους.Με τους περισσότερους ακόμα μιλάω και έχω επαφές.Αυτό νομίζω είναι από τα μεγαλύτερα κέρδη.

-Ήσουν πολύ ήρεμος μέσα στο γήπεδο και ως αρχηγός έπρεπε να κρατάς και την ηρεμία στην ομάδα.

Ανάλογα τις περιπτώσεις. Υπήρχαν φορές που υπήρχαν φωνές, σε άλλες περιπτώσεις χρειαζόταν ηρεμία.Έπρεπε να ψυχολογήσεις τους συμπαίκτες και να διαβάσεις τι χρειάζονταν εκείνη τη στιγμή.Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα,όταν είχαμε χάσει από την ΑΕΚ 4-0 στο ΟΑΚΑ. Πρώτη φορά αισθάνθηκα ότι δεν είχαν την ευθύνη οι συμπαίκτες μου. Είχαν γίνει κάποια περίεργα πράγματα και είχαμε ξεμείνει από δυνάμεις και ενέργεια. Πήρα κάποιες ευθύνες πάνω μου ούτως ώστε να τους απελευθερώσω από τις ευθύνες, γιατί θεωρούσα ότι ο μόνος τρόπος που μπορούσα να τους ταρακουνήσω ήταν να πω ορισμένα πράγματα. Πράγματα που ήταν αλήθεια, γιατί δεν γνώριζαν προς τα έξω τι ακριβώς συνέβαινε τότε στην ομάδα.

Αισθάνθηκα πρώτη φορά ότι ίσως ήμασταν οι τελευταίοι που ευθύνονταν για αυτή την ήττα. Είχαν γίνει πολλά περίεργα πράγματα, είχαμε αλλάξει πολλούς προπονητές, είχε πάει ο Ριβάλντο στην ΑΕΚ. Το μόνο πράγμα που μας είχε μείνει εκείνες τις 4-5 αγωνιστικές για να κυνηγήσουμε τον τίτλο ήταν ξυπνήσει ο εγωισμός. Ήταν η μόνη ελπίδα, γιατί σωματικά δεν είχαμε καμία δύναμη.

-Και ο εγωισμός ξύπνησε...

Το σημαντικό ήταν για τους συμπαίκτες, γιατί πραγματικά έβλεπα στα μάτια τους ότι είχαν παραδώσει τα όπλα.

Ο Σεϊταρίδης, ο Βαζέχα, ο Σαβέφσκι

-Εσύ ποιον συμπαίκτη είχες που σε αποφόρτιζε από αυτή την πίεση;

Όλοι οι συμπαίκτες ήταν δίπλα μου.Είναι αμοιβαία τα συναισθήματα.Όπως προσπαθούσα εγώ να τους προστατέψω έτσι ήταν και οι ίδιοι δίπλα μου. Στις δύσκολες στιγμές,γιατί σε μια καριέρα όπως αυτή στον Ολυμπιακό τόσα χρόνια δε γίνεται να έχεις μόνο επιτυχίες και να είναι πάντα όλα καλά.Ήταν όλοι δίπλα μου και με στήριζαν,όπως και εγώ από την πλευρά μου.

-Κάποιος αντίπαλος που να σε είχε δυσκολέψει ιδιαίτερα υπήρχε;

Υπάρχουν αντίπαλοι που με είχαν δυσκολέψει. Είχα δυσκολία με τον Γιούρκα Σεϊταρίδη του Παναθηναϊκού, αλλά ψάχνεις τρόπο να το ξεπερνάς. Δυσκολίες υπάρχουν και από τη μία και από την άλλη πλευρά. Εκείνα είναι τα σημεία που προσπαθείς να βρεις τρόπο να ξεφεύγεις από τις δυσκολίες, να ξεπερνάς οποιοδήποτε εμπόδιο βρίσκεται μπροστά σου.

-Κάποιον αντίπαλο που θα ήθελες να έχεις συμπαίκτη, αλλά δεν έτυχε;

Τότε ο Βαζέχα από τον Παναθηναϊκό ήταν εξαιρετικός, αποκτήσαμε τον Νικοπολίδη που μας έδωσε έναν εντελώς διαφορετικό αέρα και μια σιγουριά για αρκετά χρόνια. Από τους πιο παλιούς ίσως τον Σαβέφσκι.

-Με τον Νικοπολίδη πώς ήταν οι σχέσεις;Ήταν ένας παίχτης που ήρθε από τον Παναθηναϊκό, είχες σκοράρει αρκετές φορές στα δίχτυα του.

Στην αρχή ήταν δύσκολα για τον ίδιο, μέχρι να προσαρμοστεί, να μπει στο κλίμα, να καταλάβει τη φιλοσοφία του Ολυμπιακού. Δύο ομάδες έχουν εντελώς διαφορετική φιλοσοφία. Προερχόταν από μεγάλο αντίπαλο. Σίγουρα ήταν δύσκολα, αλλά πιστεύω ότι από την πλευρά μας τον βοηθήσαμε. Με τον Αντώνη ήμασταν μετά και πέντε χρόνια στο ίδιο δωμάτιο, και φίλοι και συγκάτοικοι. Οπότε τον βοηθήσαμε να προσαρμοστεί όσο πιο γρήγορα γίνεται, με αποτέλεσμα να πάρουμε ακόμα μεγαλύτερη "αποζημίωση" από τον ίδιο όταν μας "έσωζε" κάτω απ'τα δοκάρια.

-Άλλες φιλίες από το χώρο που να έχουν μείνει δυνατές έχεις κάνει;

Πάρα πολλές. Σχεδόν με όλα τα παιδιά έχω επαφές. Να είσαι κολλητός με όλους είναι λίγο δύσκολο .Είτε είναι διαφορετικοί οι χαρακτήρες, είτε μένουμε σε διαφορετικό σημείο. Αν ένας ο μένει στη Γλυφάδα και ο άλλος μένει στην Κηφισιά, θέλεις μισή μέρα να πας και να γυρίσεις. Με τα περισσότερα παιδιά που ήμουν πολλά χρόνια μαζί έχω επαφές. Ειδικά με τα παιδιά που είμασταν πάνω από εφτά ή δέκα χρόνια. Βρισκόμαστε με την πρώτη ευκαιρία είτε για κα φέ,είτε στο γήπεδο, είτε κάπου αλλού. Πάντως έχω επαφές και αυτό με ικανοποιεί ιδιαίτερα.

Είχαμε διαφορετικές απόψεις με τον Μαρινάκη, δεν τα βρήκαμε

-Στο γήπεδο, όταν πηγαίνεις για να δεις τον Ολυμπιακό, τι σου λέει ο κόσμος;

Παντού πάω, όχι μόνο στον Ολυμπιακό. Εμένα γενικά μου αρέσει να βλέπω ποδόσφαιρο. Στον Ολυμπιακό βέβαια πάω περισσότερο, αλλά πάω και σε άλλα γήπεδα. Στον κόσμο έχει μείνει αυτή η φουρνιά που συνδύασε πολλά χρόνια με επιτυχίες και καλό ποδόσφαιρο.

-Σου λένε ότι τους λείπεις;

Εντάξει,τώρα να λέω εγώ για τον εαυτό μου...

-Θα το πω εγώ για σένα! Υπάρχει η αίσθηση ότι λείπεις από την ομάδα και πως θα μπορούσες είσαι μέσα σε αυτή. Ο κόσμος θα σε ήθελε μέσα στην ομάδα.

Θα μπορούσα, σε άλλο πόστο. Από κει και πέρα σε αυτό το κομμάτι υπάρχουν χρόνια μπροστά μας, βλέποντας και κάνοντας. Ο καιρός θα δείξει. Είμαι σε ένα χώρο που μαθαίνω εντελώς διαφορετικά πράγματα, σε μια εντελώς άλλη πλευρά, κάνω πάρα πολλά ταξίδια. Μου αρέσει να παρακολουθώ πώς λειτουργούν στο εξωτερικό οι ακαδημίες, πώς οργανώνονται, πώς συμπεριφέρονται στα νέα παιδιά, τη λειτουργία της πρώτης ομάδας. Γενικώς, όσο είσαι ποδοσφαιριστής δεν έχεις τη δυνατότητα να το ζήσεις αυτό. Όταν έρχεσαι από την άλλη πλευρά βλέπεις πώς λειτουργεί μια ομάδα, τι χρειάζεται, τι πρέπει να κάνει, πώς πρέπει να συμπεριφέρεται και γενικά όλη την οργάνωση γύρω από αυτή.

-Σου έχουν κάνει προτάσεις άλλες ομάδες να αναλάβεις κάποιο πόστο;

Όχι. Είναι δύσκολο να μου κάνει κάποια άλλη ομάδα πρόταση, συνδυάζοντας τα τόσα χρόνια που πέρασα στον Ολυμπιακό. Έτσι θεωρώ.

-Οι συζητήσεις που είχαν ξεκινήσει με τον Ολυμπιακό κάποια περίοδο γιατί δεν προχώρησαν;

Τον επόμενο χρόνο από αυτόν που σταμάτησα άλλαξε η διοίκηση, έφυγε ο κύριος Κόκκαλης και ήρθε ο κύριος Μαρινάκης. Υπήρξε μια συζήτηση, δεν τα βρήκαμε σε κάποιες λεπτομέρειες όσον αφορά την εργασία και δεν προχωρήσαμε σε συνεργασία. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν έχουμε πολύ καλές σχέσεις και γενικώς καλή συνεργασία.

-Οπότε και οι δύο πλευρές είναι ανοιχτές αν βρεθεί κάτι;

Από την πλευρά μου η πόρτα για τον Ολυμπιακό είναι πάντα ανοιχτή. Όταν έχω περάσει τόσα χρόνια σε αυτή την ομάδα, η πόρτα δε μπορεί να κλείσει ποτέ. Το θέμα είναι αν θα περάσεις την πόρτα ή όχι. Αυτό είναι ένα άλλο κομμάτι. Απλά είχαμε διαφορετικές απόψεις τότε, δεν τα βρήκαμε και εγώ ξεκίνησα μια καινούργια απασχόληση γύρω από το ποδόσφαιρο. Ίσως να είναι και καλύτερα, γιατί όταν σταματάς έχεις χρόνο να δεις πώς λειτουργούν άλλες ομάδες, πώς συμπεριφέρονται, πώς οργανώνονται. Με αυτόν το τρόπο το είδα. Το αν ξέρω ή όχι θα το δείξει ο καιρός, αλλά πιστεύω ότι είδα και πήρα πολλά πράγματα που ως ποδοσφαιριστής δεν είχα τη δυνατότητα να δω και να μάθω.

Στη Ριζούπολη όλα παίχτηκαν στον αγωνιστικό χώρο. Ο Παναθηναϊκός έκανε μεγάλο λάθος τότε

-Από τα μεγάλα παιχνίδια που έχεις δώσει με τον Ολυμπιακό, ποιό θυμάσαι πιο έντονα και γιατί;

Προσπαθώ να τα δω πάντα μέσα από τις επιτυχίες της ομάδας. Υπήρχαν αγώνες που έκανα από τα καλύτερα παιχνίδια, αλλά δεν κέρδιζε η ομάδα, οπότε εκεί χανόμασταν όλοι. Και υπήρχαν και παιχνίδια που ήμουν μέτριος,αλλά με την επιτυχία της ομάδας παίρναμε μεγαλύτερο βάρος. Όταν είσαι δεκατρία χρόνια σε μια ομάδα, αν εξαιρέσουμε μια χρονιά, είχαμε πάντα επιτυχίες. Όλες τις υπόλοιπες κατακτούσαμε τον τίτλο ή το double. Μπορούμε να συμπεράνουμε ότι υπήρχαν πολλά παιχνίδια που ήμουν ευχαριστημένος και μένουν στη μνήμη μας.

-Από τα πολύ μεγάλα παιχνίδια κόντρα στην ΑΕΚ και τον Παναθηναϊκό,που τα ζούσε και ο κόσμος πολύ έντονα, θυμάσαι κάποια;

Όχι μόνο από την ΑΕΚ και τον Πανθηναϊκό, πολλά μεγάλα παιχνίδια. Κόντρα στον ΠΑΟΚ, στην Τούμπα. Για παράδειγμα θυμάμαι ένα παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό στη Ριζούπολη και το 3-0. Έπρεπε να κερδίσουμε με διαφορά δύο γκολ αλλιώς θα χάναμε το πρωτάθλημα. Ένα πολύ καλό παιχνίδι με την ΑΕΚ το 2-3 στη Φιλαδέλφεια, με ένα δικό μου γκολ με φάουλ στο 93'. Ακόμα και το τελευταίο παιχνίδι της καριέρας μου το 2009 στον τελικό κυπέλλου με την ΑΕΚ, ήταν ένα εξαιρετικό παιχνίδι. Αλλά γενικώς θα σταθώ στο ότι τα τελευταία χρόνια πραγματικά είχα χάσει την αίσθηση του ντέρμπι, γιατί δεν υπήρχε κόσμος και των δύο ομάδων στο γήπεδο. Το τελευταίο μου παιχνίδι στον τελικό Κυπέλλου το χάρηκα πολύ γιατί υπήρχε κόσμος και από τις δύο πλευρές. Οι αλλαγές, οι ανατροπές, γενικώς ήταν εξαιρετικό παιχνίδι σε σύγκριση με τα τελευταία χρόνια και τη μονόπλευρη εξέδρα που δε με γέμιζε. Πρέπει να βρούμε μια φόρμουλα ώστε αν πηγαίνουν και οι δύο πλευρές στο γήπεδο.

-Θέλεις να σταθούμε λίγο στο παιχνίδι της Ριζούπολης; Στο 3-0. Είναι ένα παιχνίδι που συζητιέται ακόμα και σήμερα. Λένε πολλοί ότι δεν ήταν συνθήκες αυτές για τον Παναθηναϊκό.

Και λίγο και πολύ να σταθούμε! Και εμείς θα μπορούσαμε να το πούμε αυτό όταν πηγαίναμε είτε στην Τούμπα, είτε στη Φιλαδέλφεια είτε στη Λεωφόρο. Πολλές φορές σε αυτά τα παιχνίδια οι συνθήκες όντως δεν είναι κατάλληλες,αλλά γίνονται και από τη μία και από την άλλη πλευρά.

-Γιατί έχει μείνει όμως αυτό τόσο πολύ;

Έχει μείνει γιατί έκρινε τον τίτλο. Όταν έχεις τρεις περιπτώσεις σε ένα παιχνίδι και τις χάνεις και τις τρεις, κάπου πρέπει να ρίξεις τις ευθύνες. Είτε κερδίζεις, είτε φέρνεις ισοπαλία, είτε χάνεις με 1-0. Αν δεν καταφέρεις τίποτα απ' όλα αυτά,το πιο εύκολο είναι να ψάχνουμε το άλλοθι και να μη δούμε την πραγματικότητα. Ο Παναθηναϊκός τότε ήταν πάρα πολύ καλή ομάδα με νέα παιδιά, απλά στο συγκεκριμένο παιχνίδι ήμασταν πολύ πιο αποφασισμένοι, μας βγήκαν πιο εύκολα οι φάσεις και στο 15' έγινε το 2-0. Όλα παίχτηκαν στον αγωνιστικό χώρο.

Σε οποιοδήποτε παιχνίδι και να πας, τα πράγματα δεν είναι πάντα κατάλληλα. Απλά το συνδύασαν έτσι με τη δικιά μας μεγάλη επιτυχία για να κρυφτούν απ'όλα αυτά. Δικαιολογία μπορούμε πάντα να βρίσκουμε .Αλλά ξαναλέω ότι στα περισσότερα γήπεδα δεν είναι κατάλληλες οι συνθήκες. Και εμείς έχουμε τραβήξει πολλά μέσα στην Τούμπα και στη Φιλαδέλφεια και στη Λεωφόρο κυρίως. Τώρα τους έχει μείνει ίσως γιατί είναι ένα σημείο που δύσκολα μπορούν να ξεπεράσουν. Πιστεύω ότι τότε ο Παναθηναϊκός έκανε ένα μεγάλο λάθος. Είχε νέα, δικά του παιδιά από τις ακαδημίες,που αν επέμεναν σε αυτά,τα επόμενα χρόνια θα είχαμε μεγαλύτερες δυσκολίες. Κατά κάποιο τρόπο διέλυσαν αυτή την ομάδα. Μετά από 3-4 χρόνια να προσπαθούσε να μαζέψει πάλι τα ίδια παιδιά στην ίδια ομάδα. Είναι πολύ δύσκολο.

-Είμαστε και εν αναμονή του ντέρμπι στη Λεωφόρο.

Ντέρμπι είναι, όλα είναι ανοιχτά!

-Να σε πάω πάλι λίγο πίσω. Σε ένα ακόμα παιχνίδι κόντρα στον Παναθηναϊκό, το 1-1 στη Λεωφόρο, που έκρινε το πρωτάθλημα. Και πας εσύ στο 89' και εκτελείς το πέναλτι σαν να είσαι σε προπόνηση! Δεν έτρεμε καθόλου το πόδι εκείνη την ώρα;

-Επειδή μιλάμε για Ριζούπολη, ας πάμε και στο τέλος του παιχνιδιού στο τι είχε γίνει!

-Για πες!

Όχι, πείτε τα εσείς, δεν θα μιλήσω εγώ για τις συνθήκες! Τι περάσαμε εκείνη την ημέρα και πώς φύγαμε από τη Λεωφόρο. Απλά φέρνω παράδειγμα, να μη στεκόμαστε στη μία πλευρά. Εκείνη την ημέρα ένας Θεός ξέρει πώς φύγαμε! Κινδύνευσε η ζωή 3-4 ατόμων. Και η Ριζούπολη και η Λεωφόρος και η Τούμπα και η Φιλαδέλφεια δεν ήταν κατάλληλη. Τα περισσότερα παιχνίδια δεν είναι κατάλληλα για το νορμάλ ποδόσφαιρο. Σε εκείνο το παιχνίδι σφύριξε ο διαιτητής το πέναλτι, που ήταν πεντακάθαρο.

Δεν μπορούσα να κοιμηθώ στη σκέψη του τι θα γινόταν αν έχανα το πέναλτι

-Τι σκέφτηκες εκείνη την ώρα;Ήταν και ο Νικοπολίδης απέναντι.

Αποφασίζω στο συγκεκριμένο πέναλτι να τον περιμένω, που δε συνηθίζω να περιμένω τον τερματοφύλακα όταν τα εκτελώ.Τον περιμένω και με περιμένει, που δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα! Ευτυχώς άλλαξα σκέψη τελευταία στιγμή, με διάβασε, αλλά επειδή ήταν πολύ βρεγμένο το γήπεδο και βγήκε καλό το χτύπημα, δεν πρόλαβε στο τσακ να το αποκρούσει, με αποτέλεσμα να συνεχίζουμε το σερί.

-Είχες άγχος εκείνη την ώρα; Κρινόταν το πρωτάθλημα.

Άγχος είχα μετά. Εκείνη την ώρα ήμουν πάρα πολύ χαλαρός, πολύ ψύχραιμος. Για τις επόμενες πέντε μέρες, για μια βδομάδα καθόμουν στο σπίτι και μόνο που το σκεφτόμουν ανέβαιναν οι σφυγμοί. Οι παλμοί ανέβαιναν στη σκέψη και μόνο του τι θα γινόταν αν το έχανα.

-Οπότε ήταν από τα πιο σημαντικά γκολ στην καριέρα σου;

Σίγουρα! Εκτελείς το πέναλτι, παίρνεις ή χάνεις το πρωτάθλημα. Εκείνη τη στιγμή δεν έχεις περιθώριο να σκεφτείς. Ευτυχώς ήμουν πολύ ήρεμος και αποφασισμένος. Από εκεί και πέρα το θέμα του πέναλτι είναι μια πολύ δύσκολη υπόθεση, επειδή έχω εκτελέσει αρκετά. Όλοι νομίζουν ότι είναι πολύ εύκολη υπόθεση, σουτάρω και το βάζω.Δεν είναι έτσι. Όσα περισσότερα πέναλτι εκτελείς τόσο πιο προετοιμασμένοι έρχονται οι τερματοφύλακες.

Στα πέναλτι μπορείς να κερδίσεις πολύ λίγα και να χάσεις πάρα πολλά. Ο τερματοφύλακας δεν έχει να χάσει τίποτα, αν το πιάσει είναι ήρωας. Ο παίχτης αν δεν το βάλει είναι άσχετος, δεν ξέρει. Αν το βάλει "και τι έγινε;Ένα πέναλτι είναι,όλοι το βάζουν". Δεν είναι έτσι όμως, είναι μια υπόθεση που θέλει διαφορετική διαχείριση, θέλει ψυχραιμία, ηρεμία, αποφασιστικότητα. Παίζει ρόλο και η ψυχολογία. Έχουμε δει Παγκόσμια, Ευρωπαϊκά, τελικούς Champions League να έχουν χαθεί από ένα απλό χτύπημα πέναλτι.

Ήμουν πολύ ψύχραιμος. Ήταν το 1-1. Ή αφήνουμε πίσω τον Παναθηναϊκό και τελειώνει το πρωτάθλημα,ή το χάνω,μας φτάνουν και χανόμαστε! Περισσότερο φόβο είχα μετά το παιχνίδι. Υπήρχαν βράδια για τα οποία ό,τι και να πω σε κάποιον μπορεί να μην το πιστέψει ή να γελάει. Υπήρχαν βράδια που δεν μπορούσα να κοιμηθώ, δεν μπορούσα να ηρεμήσω μόνο και μόνο στη σκέψη του αν χανόταν αυτό το πέναλτι.

-Στην άλλη μεριά, το πέναλτι που είχες χάσει κόντρα στην ΑΕΚ για το κύπελλο;

Έστω και την τελευταία μέρα η μπάλα σε τιμωρεί και σε μαθαίνει. Εκείνη τη στιγμή ήταν το πέναλτι. Έρχεται ο Αντώνης, μου δίνει τη μπάλα και για 1-2 δευτερόλεπτα μου φεύγει η σκέψη. Σκέφτηκα "σιγά,τόσα έχω βαρέσει, άλλο ένα και φύγαμε να πάρουμε το Κύπελλο". Δεν είναι έτσι όμως. Έστω και την τελευταία μέρα, το τελευταίο δευτερόλεπτο της καριέρας μου η μπάλα μου κράτησε το μυστικό. Το απέκρουσε ο τερματοφύλακας. Ήταν από τις λίγες φορές που μου έφυγε η σκέψη, η συγκέντρωση και η ηρεμία.

Στο δεύτερο γύρο ήταν πολύ πιο δύσκολο. Σκέφτηκα οτι κλείνω την καριέρα μου και αν την κλείσω έτσι χανόμαστε! Μέσα από όλο αυτό που είχε γίνει βρήκα τη συγκέντρωση, έκλεισα τα πάντα, δεν άκουγα τίποτα, συγκεντρώθηκα και έβαλα το δεύτερο που ήταν πολύ πιο δύσκολο από το πρώτο. Και ευτυχώς στο τέλος ο Νικοπολίδης πήρε την πρωτοβουλία, απέκρουσε, μετά το έβαλε και μας έστειλε να πάρουμε το Κύπελλο. Πάντως ήταν από τα ωραιότερα παιχνίδια.

-Αυτό λέει και ο κόσμος, ότι ήταν από τα καλύτερα παιχνίδια.

Δεν έχω δει όλους τους τελικούς. Τουλάχιστον όσα χρόνια βρίσκομαι στην Ελλάδα, δεν θυμάμαι τέτοιο παιχνίδι με τέτοιες ανατροπές στα τελευταία λεπτά, τα συναισθήματα του κόσμου, η μία πλευρά να φωνάζει και να χαίρεται και ξαφνικά να παγώνει, να ξεσηκώνεται η άλλη, πραγματικά ήταν από τα καλύτερα παιχνίδια στην Ελλάδα. Νομίζω ότι έτσι όπως εξελίχθηκε το παιχνίδι, γιατί και η ΑΕΚ τότε είχε πάρα πολύ καλή ομάδα, όποιος και να το έπαιρνε εκείνη την ημέρα το άξιζε. Ναι μεν θα φεύγαμε γεμάτοι γιατί τα είχαμε δώσαμε όλα,αλλά θα στεναχωριόμασταν αν χάναμε.

-Έχουν πει ότι αυτό το παιχνίδι ήταν άλλου επιπέδου. Επιπέδου εξωτερικού.

Πραγματικά ήταν εξαιρετικό παιχνίδι. Ξεκινώντας στο 8' ήταν 2-0 η ΑΕΚ. Με το καλημέρα που μπήκαμε ήταν 2-0.Εκείνη την ώρα λέω κάτι δεν πάει καλά. Ίσως μπήκαμε χαλαρά. Η ΑΕΚ μπήκε πολύ αποφασισμένη και δυνατή. Αυτό που αναζητούσαμε εμείς μέχρι να τελειώσει το ημίχρονο ήταν να καταφέρουμε να βάλουμε ένα γκολ, για να αλλάξουμε την ψυχολογία μας. Αυτό έγινε προς το τέλος του πρώτου ημιχρόνου, το 2-1, με αποτέλεσμα να πέσει η ψυχολογία της ΑΕΚ και εμείς να ανέβουμε.

Έγινε και το 2-2,το 3-2,το 3-3,το 4-3,το 4-4 και στο τέλος μπήκαν 16-17 πέναλτι. Να βλέπεις τον κόσμο από τη μία να χαίρεται και από την άλλη να κλαίει, στο τελευταίο λεπτό να γίνεται η ανατροπή. Στην τελευταία φάση του παιχνιδιού, στο 95' να γίνεται με κεφαλιά το 3-3 και να πηγαίνουμε στην παράταση για να προηγηθούμε με 4-3. Στο καπάκι τρώει κόκκινη κάρτα ο Γκαλλέτι και ο Αβραάμ Παπαδόπουλος και μένουμε με 9 παίχτες. Ο Σκόκο κάνει το 4-4 με ένα εξαιρετικό αριστερό σουτ και στο τέλος το κρατάμε και πάμε στα πέναλτι. Νομίζω μισή μέρα μπορούμε να μιλάμε γι'αυτό το παιχνίδι,τις λεπτομέρειες και τις ανατροπές. Ήταν εξαιρετικό. Μου φύλαξε πραγματικά το καλύτερο για το τέλος!

Ο Φορτούνης δεν πρέπει να βιαστεί

-Στη σημερινή ομάδα του Ολυμπιακού, βλέπεις κάποιον ηγέτη; Κάποιον που να μπορεί να στηθεί πάνω του η ομάδα,όπως ήσουν εσύ.

Δε θα έμπαινα στη διαδικασία να συγκρίνω. Αυτοί ήμασταν εμείς τότε. Ήμασταν διαφορετικοί. Τώρα γενικώς η νοοτροπία του ποδοσφαίρου έχει αλλάξει σε σύγκριση με το πώς ήταν παλιά. Παλιά οι παίχτες έμεναν πολλά χρόνια στην ίδια ομάδα, σε σύγκριση με τα τελευταία χρόνια που έχει αλλάξει αυτό. Το αποτέλεσμα είναι οι παίχτες να μη δένονται πολύ με μία ομάδα. Όλα αυτά έχουν αλλάξει, δε βλέπεις κάποιον παίχτη να μένει πέντε, έξι ή επτά χρόνια στην ίδια ομάδα.Και δε μιλάω για τον Ολυμπιακό, μιλάω γενικά για όλη την Ευρώπη. Όλο αυτό επηρεάζει με αποτέλεσμα να μην έχουν οι αθλητές πρότυπα,να μη δένονται με την ομάδα.

-Ο κόσμος όμως θέλει να έχει έναν παίχτη σύμβολο που να δένεται,να τον ταυτίζει με την ομάδα.

Εννοείται ότι είναι καλό, απλά έχει αλλάξει γενικά το ποδόσφαιρο. Στον Ολυμπιακό από τους πιο παλιούς είναι ο Μανιάτης, ο Σιόβας και κάποια παιδιά που είναι πολλά χρόνια στην ομάδα. Από εκεί και πέρα οι ξένοι φέυγουν-έρχονται, σε σύγκριση με τα δικά μας χρόνια που έμεναν στην ομάδα.

-Τον Φορτούνη πώς τον βλέπεις ;Συζητιέται πολύ το όνομά του και από ξένες ομάδες.

Μια χαρά. Φέτος έχει ξεκινήσει εξαιρετικά και μέχρι τώρα έχει μια πάρα πολύ καλή χρονιά. Πάει καλά και στο πρωτάθλημα και στην Ευρώπη. Ευχόμαστε να είναι υγιής. Είναι Έλληνας, είναι πολύ σημαντικό να τον στηρίξουμε. Έχουμε ανάγκη από τέτοιους παίχτες, Έλληνες κυρίως, να γίνουν πρότυπα, να φτάνουν ψηλά και να προσφέρουν αργότερα και στην Εθνική ομάδα.

-Αν σε ρωτούσε, θα τον συμβούλευες να ψάξει την τύχη του και έξω, σε κάποια μεγάλη ομάδα; Τώρα που έχει τις εμπειρίες και μπορεί να παίξει βασικός.

Νομίζω είναι πολύ μικρός, έχει χρόνια ακόμα μπροστά του, δε χάνει τίποτα στα επόμενα ένα ή δύο χρόνια. Επειδή έχει ήδη την εμπειρία από το εξωτερικό, θα έλεγα να μη βιαστεί, από την άποψη ότι φέτος ξεκίνησε πιο ολοκληρωμένος και πιο γεμάτος. Θα έλεγα να συνεχίσει το σερί που έχει, να πατήσει γερά στα πόδια του, να αποκτήσει περισσότερες εμπειρίες, να μείνει εκεί και να φτάσει όσο πιο ψηλά γίνεται.

-Στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο ποιους εν ενεργεία παίχτες έχεις ξεχωρίσει;

Νομίζω ότι ο Μέσι είναι κάτι ξεχωριστό,ότι και να πεις είναι λίγο.

-Το γεγονός ότι συγκρίνουν τους ποδοσφαιριστές έχει βάση; Η σύγκριση Μέσι-Ρονάλντο για παράδειγμα;

Κατά κάποιο τρόπο προσπαθούμε να τους συγκρίνουμε, αλλά κάθε ποδοσφαιριστής είναι ξεχωριστός. Eχει κάτι το διαφορετικό. Ναι μεν είναι και οι δύο μεγάλοι ποδοσφαιριστές, προσφέρουν πολλά στις ομάδες,σκοράρουν, αλλά ο καθένας είναι σε ξεχωριστή κατηγορία. Ο Μέσι με αυτά που κάνει είναι ποδοσφαιριστής με τα όλα του.Ο Κριστιάνο Ρονάλντο είναι πάρα πολύ καλός, είναι μηχανή του γκολ, αλλά ίσως βλέπει περισσότερο το δικό του κομμάτι, πιο εγωιστικά, το τι θα κάνει ο ίδιος. Νομίζω ότι ο Μέσι είναι ολοκληρωμένος ποδοσφαιριστής,με τα όλα του,σε σύγκριση με τον Ρονάλντο. Αυτή είναι η δική μου άποψη.

Η καινούργια διοίκηση έχει πετύχει άψογα τις πωλήσεις

-Τη φετινή πορεία του Ολυμπιακού στο Champions League, που είναι από τις πιο επιτυχημένες στη φάση των ομίλων, πώς τη βλέπεις;

Κατ'αρχήν το αξίζει. Φέτος έχει μια πάρα πολύ καλή ομάδα,πάρα πολύ καλούς παίχτες. Έχει έναν εξαιρετικό προπονητή, τον Μάρκο Σίλβα, που έχει ταιριάξει στην ομάδα, έχει περάσει τη δική του φιλοσοφία. Σίγουρα δεν έχει φτάσει τυχαία εδώ που έφτασε ο Ολυμπιακός. Δουλεύει, διαχειρίζεται τους παίχτες εξαιρετικά και έχει και καλούς ποδοσφαιριστές. Νομίζω η διοίκηση φέτος πέτυχε, γιατί υπάρχουν ποδοσφαιριστές που είναι εξαιρετικοί και όταν αλλάζουν περιβάλλον δεν μπορούν να προσαρμοστούν και να δώσουν αυτό που περιμένουμε. Είναι πολλά που μετράνε στο ποδόσφαιρο. Νομίζω φέτος έχει μια μεγάλη ομάδα και ξέρει τι ζητάει, έχει έναν προπονητή που διαχειρίζεται σωστά του παίχτες της ενδεκάδας και σε καμία περίπτωση δεν έφτασε τυχαία εκεί που έφτασε.

-Μερίδιο της επιτυχίας πάει και στον Βαγγέλη Μαρινάκη;

Φυσικά, το είπα και πριν για την διοίκηση. Για να βγει η ομάδα υπάρχουν πάρα πολλά άτομα από πίσω. Ακόμα και οι φροντιστές, οι γιατροί, οι φυσιοθεραπευτές. Είναι ένα team το οποίο δουλεύει γι'αυτό το αποτέλεσμα. Αυτή τη στιγμή φαίνεται ο προπονητής και οι παίχτες. Για να φτάσουν όμως να φανούν, υπάρχει πολύς κόσμος γύρω από την ομάδα που δουλεύει για να φτάσει η ομάδα εδώ που έφτασε.

-Έχεις ζήσει τον Σωκράτη Κόκκαλη. Βλέποντας την προσπάθεια που κάνει ο Βαγγέλης Μαρινάκης, βλέπεις ομοιότητες ή διαφορές μεταξύ των δύο προέδρων;

Νομίζω έχουν διαφορά στην φιλοσοφία. Και οι δύο αγαπούν την ομάδα, αυτό είναι σίγουρο. Νομίζω ότι αυτά που πέτυχε ο Κόκκαλης, τους τίτλους, το Καραϊσκάκη, ο διάδοχος τα συνεχίζει πάρα πολύ καλά. Έχουν επενδύσει πάρα πολλά στον Ολυμπιακό και στο αθλητικό κέντρο στου Ρέντη, έχει δώσει μεγάλη βάση στις ακαδημίες. Έχει δώσει έναν άλλο αέρα, έχει δημιουργήσει ένα σωστό μάρκετινγκ γύρω από την ομάδα, που το χρειάζεται αυτό η Ελλάδα.Δημιουργεί και πουλάει τους παίχτες, γιατί χρειάζεται να ακούγεται ότι ένας Έλληνας παίχτης πάει στο εξωτερικό.

Πιστεύω ότι και οι άλλες ομάδες πρέπει να δώσουν περισσότερη βάση στη δημιουργία και στο να δίνουν παίχτες, να ξέρουν οι νέοι αθλητές που έρχονται ότι αν έχουν τη δυνατότητα να δείξουν τι ξέρουν, μπορούν εύκολα να φύγουν. Ο Ολυμπιακός έχει τη δυνατότητα να σε βάλει στη μεγαλύτερη βιτρίνα του Champions League. Δημιουργώντας αυτό το σωστό μάρκετινγκ τα τελευταία χρόνια έχουν φύγει πολλοί παίχτες. Και πρέπει να φεύγουν. αλλά και να παίρνουμε παίχτες. Να έχουμε τη φιλοσοφία της Πόρτο, της Μπενφίκα, του Άγιαξ, της PSV, της Άντερλεχτ. Να κινηθούμε σε αυτά τα πλαίσια. Και ο Ολυμπιακός αυτό το κομμάτι νομίζω το έχει πετύχει. Η καινούργια διοίκηση το έχει πετύχει άψογα.

-Βλέπουμε τον Ολυμπιακό να έχει εκτοξευθεί στην Ευρώπη και στην Ελλάδα να έχει θέσει πολύ γερές βάσεις και από την άλλη τον Παναθηναϊκό να μην έχει την επιτυχία και τη δύναμη που είχε τα προηγούμενα χρόνια.

Για να λέμε την αλήθεια, παίζει ρόλο και το οικονομικό κομμάτι. Ο Ολυμπιακός και φέτος πάει εξαιρετικά στην Ευρώπη και στο πρωτάθλημα και έχει πάρα πολύ καλή ομάδα. Έχει επενδύσει και αυτή τη στιγμή διεκδικεί πολύ μεγάλα πράγματα. Ο Παναθηναϊκός ξέρουμε ότι ειδικά τα τελευταία 2-3 χρόνια περνάει μεγάλες οικονομικές δυσκολίες με αποτέλεσμα να μην έχει τη δυνατότητα να επενδύσει. Και με τον Γιάννη Αναστασίου και με τον Νταμπίζα που ανέλαβαν ένα πολύ δύσκολο έργο με μεγάλη πίεση και ευθύνες, πιστεύω ότι δρομολόγησαν την ομάδα και την έφτασαν σε πολύ μεγάλες επιτυχίες.

Κάπου στην πορεία χάθηκε ο δρόμος. Αυτό πιστεύουν και οι άνθρωποι που εργάζονται στην ομάδα. Σίγουρα αυτό που και ο ίδιος ο Ολυμπιακός επιθυμεί είναι να υπάρχουν κι άλλες δυνατές και ανταγωνιστικές ομάδες. Όλοι θα θέλαμε να δούμε έναν Παναθηναϊκό, μια ΑΕΚ, έναν ΠΑΟΚ πιο δυνατό. Νομίζω είναι για το καλό του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ο Ηρακλής επέστρεψε, ο Άρης χάθηκε, ας ελπίσουμε να επανέλθει όσο πιο γρήγορα γίνεται. Είναι κάποιες ομάδες που πραγματικά το έχουν ανάγκη.

Δεν υπάρχει δικαιολογία για το 7-0

-Το Champions League είναι άλλη εμπειρία για τους ποδοσφαιριστές. Και για τη διοίκηση και για την ομάδα,για όλους.

Είναι ένα εντελώς διαφορετικό πράγμα για όλους. Είτε για τη διοίκηση και το οικονομικό κομμάτι, είτε για το κομμάτι της προβολής, είτε για την εμπειρία. Να ζήσεις την οργάνωση του Champions League. Μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο θεωρώ ότι είναι η καλύτερη οργάνωση που υπάρχει. Είναι τόσο επιτυχημένο, τόσο οργανωμένο το κάθε λεπτό, το κάθε δευτερόλεπτο, τα πάντα. Χαίρεσαι να παίζεις τέτοια παιχνίδια, νομίζω είναι κάτι το ξεχωριστό.

-Τι εμπειρίες έχεις κρατήσει από το Champions League; Είχες κάνει πολύ μεγάλες εμφανίσεις, μεγάλα παιχνίδια σε συνδιασμό με μεγάλες νίκες του Ολυμπιακού.

Τις καλύτερες. Καλά παιχνίδια, απλά εμείς είχαμε και πολλά χρόνια ατυχίες, απειρίες και δυσκολευόμασταν να πάρουμε τα παιχνίδια εκτός έδρας. Στην Ελλάδα δεν είχαμε θέματα, αλλά μας έλειπε αυτή η ψυχολογία. Κάποια στιγμή καταφέραμε και σπάσαμε αυτό το αρνητικό με τον Τάκη Λεμονή στη Βέρντερ Βρέμης στη Γερμανία με το 1-3 και συνέχισε με την Λάτσιο στη Ρώμη. Από εκει και πέρα πλέον νιώθαμε μια απελευθέρωση από την πίεση και το άγχος που είχαμε όλα αυτά τα χρόνια. Αυτό το "πότε" και το "πρέπει" εμείς το αισθανόμασταν στο αγώνα και είτε ήμασταν άτυχοι, είτε ήμασταν άπειροι. Αυτά τα παιχνίδια δε συγχωρούν. Όλα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα ο Ολυμπιακός να αποκτά άλλο αέρα, να γίνεται πολύ πιο ανταγωνιστικός.

Στις καινούργιες γενιές βλέπουμε, και τώρα στο Λονδίνο και στην Κροατία, άλλα και σε άλλα μεγάλα παιχνίδια πέρσι και πρόπερσι, να τα χτυπάει και να τα παίζει στα ίσια.

-Το ότι δεν είχατε τόσο μεγάλη κόντρα εντός Ελλάδος, πιστεύεις ότι ήταν ένας λόγος που εκτός έδρας στα παιχνίδια του Champions League αντιμετωπίζατε κάποιο πρόβλημα;

Νομίζω ότι το κύριο θέμα ήταν ότι είχαμε πολλούς επιθετικούς παίχτες. Η φιλοσοφία μας ήταν να παίζουμε συνέχεια επιθετικά και για την Ευρώπη δεν είχαμε φτάσει ακόμη σε αυτό το επίπεδο. Αυτό ήταν και κουραστικό και κάτι που δε μπορείς να κάνεις στα ευρωπαϊκά παιχνίδια. Εμείς είχαμε αυτή τη νοοτροπία και το 80% της ομάδας σκεφτόταν την επίθεση και να βάλουμε γκολ. Δεν ξέραμε να αμυνόμαστε σωστά όταν για παράδειγμα ήταν πίσω μου και ο Γρηγόρης Γεωργάτος που τόσα χρόνια συνεργαζόμασταν. Δεν ήμασταν αμυντικοί, ήταν δύσκολο κομμάτι. Από την άλλη πλευρά ήταν ο Μαυρογενίδης με τον Γιαννακόπουλο. Έπαιζαν αυτή τη θέση, αλλά στην Ελλάδα είναι διαφορετικά, μας έπαιρνε να το κάνουμε, ενώ στην Ευρώπη θα έπρεπε να έχουμε εντελώς διαφορετική νοοτροπία.Πολλά παιχνίδια τα χάναμε στις καθυστερήσεις ή στα τελευταία λεπτά και δεν φτάναμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα.

-Με τη Λεβερκούζεν το 6-2; Πολύ μεγάλο παιχνίδι και για σένα και για τον Ολυμπιακό.

Ήταν να γίνει! Ναι, είχα βάλει τρία γκολ. Τότε η Λεβερκούζεν 2-3 μήνες πριν έπαιζε τελικό Champions Laegue.Ήταν μια ομάδα πραγματικά εξαιρετική. Στη Ριζούπολη ξεκινήσαμε με 0-1 και το γυρίσαμε και φτάσαμε στο 6-2. Ήταν ένα από τα ωραιότερα παιχνίδια που είχαμε κάνει.

-Η ήττα από τη Γιουβέντους με 7-0, τι σκέψεις σας είχε δημιουργήσει;

Δεν υπάρχει σκέψη, υπάρχει μόνο πίκρα και στεναχώρια. Το να χάσεις ένα παιχνίδι είναι φυσιολογικό, ο τρόπος όμως που το χάσαμε λέει πάρα πολλά, μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Στα πρώτα 20 λεπτά είχαμε κάποιες σχεδόν τετ α τετ ευκαιρίες και δε βάλαμε γκολ. Νομίζαμε ότι έχουμε ελπίδα, ο τρόπος με τον οποίο ξεκινήσαμε ήταν ό,τι καλύτερο για εμάς, με αποτέλεσμα να γυρίσει μπούμερανγκ και ό,τι σουτ γινόταν προς το τέρμα "έγραφε". Ό,τι και να κάναμε δεν έπιανε και ό,τι και να πούμε δεν έχουμε καμία δικαιολογία.

Όλες οι μεγάλες ομαδες στην Ευρώπη έχουν προστασία ή εύνοια

-Άλλο ένα θέμα που ακούγεται πολύ είναι ότι ο Ολυμπιακός έχει με το μέρος του τη διαιτησία.

Νομίζω ότι όλες οι μεγάλες ομάδες στην Ευρώπη έχουν κάποια προστασία ή εύνοια. Είναι λογικό αυτό, όταν είναι κάποιος πρώτος και πάει καλά πάντα ψάχνουμε κάτι να το εμποδίσουμε, να το μειώσουμε. Όταν παίζει μια μεγάλη ομάδα με μια μεσαία, ή κάτω του μεσαίου, είναι φυσιολογικό σε κάποια σημεία να φαίνεται ότι υπερτερεί η πρώτη.Το ζήσαμε και εμείς αυτό στην Ευρώπη. Εμένα σε τέτοιες περιπτώσεις που έρχεται στο μυαλό μου η απόκρουση του Ρομπέρτο Κάρλος στο Μπερναμπέου, ο οποίος απέκρουσε καλύτερα από τον τερματοφύλακα και δεν έγινε τίποτα! Στο ΟΑΚΑ που παίζαμε πάλι με τη Ρεάλ, όταν ο Γιαννακόπουλος περνάει τον Κανιθάρες και του κόβει τα πόδια στα δύο στο τετ α τετ και δεν είδε κανένας τίποτα. Απλά θέλω να πω ότι όλες οι μεγάλες ομάδες κάποιες στιγμές έχουν κατά κάποιο τρόπο εύνοιες. Δεν πρέπει να γίνεται αυτό, αλλά βλέπουμε ότι υπάρχει σε όλα τα πρωταθλήματα της Ευρώπης. Το θέμα εδώ είναι ότι πάντα προσπαθούμε και ψάχνουμε τη δικαιολογία να μειώσουμε τον άλλο.

-Σε συλλογικό επίπεδο έχεις καταφέρει πάρα πολλά, έχεις κατακτήσει πάρα πολλούς τίτλους. Στο κομμάτι της Εθνικής νιώθεις ότι θα ήθελες να είχες καταφέρει περισσότερα πράγματα;

Θα ήθελα. Νιώθω ότι θα μπορούσα να καταφέρω περισσότερα πράγματα. Βέβαια έστω και αυτό δεν είναι λίγο. Όταν το 2006 έπαιξα σε όλα εκείνα τα προκριματικά. Πήγαμε και στο Παγκόσμιο στη Γερμανία. Για μένα ήταν μεγάλη επιτυχία για την Εθνική, απλά ένα μήνα πριν αρχίσει το παγκόσμιο πρωτάθλημα βγήκε η οριστική απόφαση στη Σερβία ότι χωρίζει από το Μαυροβούνιο, με αποτέλεσμα οι παίχτες να είναι μισοί μισοί. Τρία χρόνια χτίζαμε την ομάδα και είχαμε δεχτεί μόνο ένα γκολ από τον Ραούλ, είχαμε μόνο νίκες, φοβερό κλίμα. Η απόφαση αυτή λοιπόν αυτόματα δημιούργησε προβλήματα, με αποτέλεσμα ξεκινώντας να χάσουμε 1-0 από την Ολλανδία, στο δεύτερο παιχνίδι με την Αργεντινή 6-0 και στο τρίτο παιχνίδι με την Ακτή Ελεφαντοστού χάσαμε 3-2. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να σταματήσω και εγώ από την Εθνική. Δεν ήταν ό,τι καλύτερο, αλλά σίγουρα υπήρχαν δυνατότητες μεγαλύτερες.

-Το κομμάτι της πρώην Γιουγκοσλαβίας είναι κάτι που σε στεναχωρεί, που το σκέφτεσαι;

Εννοείται. Εννοείται ότι με στεναχωρεί .Πολύς κόσμος χάθηκε άδικα. Και θα αναφέρω χαρακτηριστικά ότι πήγα πριν από είκοσι μέρες όταν έπαιξε ο Ολυμπιακός στο Ζάγκρεμπ. Είχα να πάω εκεί από το παιχνίδι το '98 ή '99. Στην Κροατία έχω πολλούς καλούς φίλους. Πήγα τώρα από το Βελιγράδι στο παιχνίδι. Μου ήρθαν πολλές αναμνήσεις,γιατί κάποτε ήμασταν ένα κράτος και αυτή τη στιγμή είμαστε όλοι κομμάτια.

-Σου είναι δύσκολο να πηγαίνεις εκεί;

Είναι δύσκολο πολύ. Δεν μπορείς να φανταστείς οτι πριν κάποια χρόνια ήμασταν όλοι ένα και τώρα είμαστε μικρά-μικρά κομματάκια. Δεν είναι εύκολο.

-Να αλλάξουμε και λίγο κλίμα.Έχουν περάσει χρόνια, θα μας πεις ποια ήταν τα πάθη σου ως αθλητής;

Δεν είχα κάτι ιδιαίτερο, ήμουν υπερβολικά αφοσιωμένος στη δουλειά μου.Δεν υπήρχε κάτι που θα έδινα περισσότερη σημασία ή να μου τράβαγε την προσοχή και τη συγκέντρωση περισσότερο από το ποδόσφαιρο.Ήμουν υπερβολικά αφοσιωμένος θα έλεγα σε αυτό το κομμάτι. Ο Ολυμπιακός είναι μια ομάδα που σε έχει συνέχεια στη πίεση, δίνεις μονίμως εξετάσεις και δεν σε αφήνει να χαλαρώσεις ούτε στιγμή. Αν χαλαρώσεις, χάθηκες. Οπότε ήμουν πολύ αφοσιωμένος σε αυτό.

-Τον μπασκετικό Ολυμπιακό πώς τον βλέπεις; Παρακολουθείς παιχνίδια;

Όχι,δεν παρακολουθώ.Βλέπω από την τηλεόραση αλλά δεν πάω στο γήπεδο.Δεν έχω πάει ποτέ,όσο και να φαίνεται περίεργο,έχω την αίσθηση ότι αν πάω και χάσουν θα είμαι μαύρη γάτα! Οι περισσότεροι φίλοι μου είναι μπασκετικοί κιόλας. Παρακολουθώ, πάνε πάρα πολύ καλά.Βλέπω μπάσκετ,μου αρέσει,απλά δεν έτυχε να πάω,ή φοβάμαι οπότε προτιμώ να τα πάνε καλά και ας μην πάω!

-Τι είναι αυτό που κρατάς από τον Ολυμπιακό από όλα αυτά τα χρόνια;

Δε μπορώ να πω με μία λέξη, ούτε με μία εικόνα. Όταν περνάς δεκατρία χρόνια σε μια ομάδα είναι πάρα πολλά.Αυτό που κρατάω είναι ότι έφυγα γεμάτος, ό,τι είχα να δώσω το έδωσα. Νομίζω έδωσα και πήρα πάρα πολλά.Έκλεισε αυτός ο κύκλος και χαίρομαι που έκλεισε με αυτό τον τρόπο της διαρκούς επιτυχίας.

-Φτάσαμε στο τέλος της συνέντευξης, υπάρχει κάτι που θα ήθελες να πεις;

Να ευχηθούμε υγεία σε όλους, να είναι όλοι καλά και να έρθουν καλύτερες μέρες για το ελληνικό ποδόσφαιρο.

-Σ'ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που είχαμε.

Και εγώ ευχαριστώ και χαίρομαι που ήμουν προσκεκλημένος σας.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

Το backstage της συνέντευξης Τζόρτζεβιτς

Οι 11 "καυτές" απαντήσεις απ'τον θρύλο του Θρύλου: Τα VIDEOS της συνέντευξης

Σταύρος Γεωργακόπουλος: Έτσι έζησα τον Τζόλε…

* Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson

* Ευχαριστούμε την Αstir Beach Vouliagmenis για την φιλοξενία.