Οι 10 κορυφαίες φιγούρες των Final-4
Το Contra.gr σας παρουσιάζει τους 10 ανθρώπους που έχει γράψει χρυσές σελίδες δόξας και ιστορίας στα φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας (παλαιότερα Ευρωπαϊκά Πρωτάθλημα) από το 1988 εώς το 2015. Προπονητές και παίκτες με μεγάλη προσωπικότητα και τεράστιο αποτύπωμα στο ευρωπαϊκό μπάσκετ.
Δύο χρόνια πριν κλείσουν τα...30 τους χρόνια στη σύγχρονη ζωή τους, τα φάιναλ φορ μπαίνουν και πάλι δυναμικά στη ζωή μας και αυτή την άνοιξε. Το ότι τούτη τη φορά δεν προκρίθηκε ελληνική ομάδα δεν αφαιρεί ούτε στάλα από την προσμονή των μπασκετόφιλων για τα τρία μεγαλύτερα ματς της σεζόν (εξαιρείται ο μικρός τελικός). Τι καλύτερο, περιμένοντας τα τζάμπολ των ημιτελικών να κάνουμε μία βουτιά στην ιστορία και να θυμηθούμε τους 10 πιο επιδραστικούς ανθρώπους στην ιστορία των φάιναλ φορ. Οι τρεις από αυτούς είναι Ελληνες!
1. Ζέλικο Ομπράντοβιτς
Αν υπάρχει ανθρώπινη φιγούρα συνυφασμένη με τα φάιναλ φορ αυτή δεν είναι άλλη από τη φιγούρα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς. H Eυρωλίγκα θα πρέπει να το σκεφτεί σοβαρά εφόσον δημιουργήσει κάποια στιγμή σήμα κατατεθέν για τη διοργάνωσή της και να δώσει σ' αυτό τη σιλουέτα του Ζοτς, όπως έκανε το ΝΒΑ για τον Τζέρι Ουέστ.
Ο Ομπράντοβιτς γνώρισε τα φάιναλ φορ ως παίκτης, το 1988 με την Παρτιζάν αλλά σφράγισε τη μοίρα τους ως προπονητής χάνοντας το μέτρημα των συμμετοχών του σ' αυτά. Λοιπόν αν δεν κάνουμε λάθος ο γεννημένος στο Τσάτσακ χαρισματικός κόουτς συμμετείχε το 1991, το 1994, το 1995, το 1996, το 1998, το 2000, το 2001, το 2002, το 2005, το 2007, το 2009, το 2011, το 2012 και το 2015. Φυσικά και φέτος. Οπότε έχουμε 15 συμμετοχές (με την εφετινή) ως προπονητής. Ο χρυσοδάκτυλος του ευρωπαϊκού μπάσκετ έχει ήδη κατακτήσει 8 φορές τον τίτλο με τέσσερις διαφορετικές ομάδες (Παρτίζαν, Μπανταλόνα, Ρεάλ, Παναθηναϊκό) και ετοιμάζεται να το κάνει και με πέμπτη (ο αθεόφοβος). Φυσικά αυτό, εφόσον επιτευχθεί, θα είναι και το απόλυτο ρεκόρ για τη διοργάνωση. Επίσης ο Ζοτς δεν έχει χάσει πάρα μόνο μία φορά στους εννιά τελικούς που κοουτσάρισε. Είναι καταπληκτικό! Ηττήθηκε μόνο το 2001 με τον Παναθηναϊκό από τη Μακάμπι στον τελικό της Σουπρολίγκα στο Παρίσι!
Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς είναι ο συνδετικός κρίκος του 1988 με το 2016, ο άνθρωπος-σύμβολο των φάιναλ φορ, ο προπονητής-θρύλος.
2. Tόνι Κούκοτς
Στα 23 του χρόνια ο εξαιρετικά ταλαντούχος Κροάτης ψηλός πλέι μέικερ-φόργουορντ (πως αλλιώς να τον περιγράψεις;) είχε καταφέρει αυτά που άλλοι κοπιάζουν να τα κάνουν σε ολόκληρη καριέρα. Τρία ευρωπαϊκά πρωταθλήματα στη σειρά με την υπερηχητική Γιουγκοπλάστικα, δύο τίτλους ΜVP στα φάιναλ φορ του 1990 και του 1991, παγκόσμια αναγνώριση. Πραγματικός αυτός ο παίκτης ήταν κάτι το μοναδικό. Ξερακιανός, τρομερά αδύνατος, φτερό στον άνεμο, νόμιζες ότι θα τον πάρουν και το σηκώσουν πάνω στο παρκέ. Αυτός όμως με την απαράμιλλη τεχνική του κατάρτιση (παρά τα 2.11μ) χάζευε τους αντιπάλους του παίζοντας σχεδόν σε κάθε θέση και κάνοντας τους αντιπάλους προπονητές να σκίζουν τα πτυχία τους. Μετά τους τρεις σερί τίτλους με την Γιουγκοπλάστικα, έδεσε για δύο χρόνια στο απάνεμο λιμάνι του Τρεβίζο και με την Μπένετον έπαιξε σ' ακόμα ένα φάιναλ φορ (1993, Αθήνα). Η Μπένετον έχασε στον τελικό αλλά αυτός πρόλαβε να αρπάξει ένα ακόμη τίτλο MVP πριν επιβιβαστεί στο αεροπλάνο για το Σικάγο για να γίνει συμπαίκτης του Τζόρνταν, του Πίπεν και των άλλων μεγάλων Mπουλς.
3. Μπόζινταρ Μάλκοβιτς
Πριν ξινίσετε τα μούτρα σας, να σας ενημερώσουμε ότι ο Μπόζα (που λατρεύουμε να μισούμε είναι η αλήθεια) έχτισε ίσως την καλύτερη ομάδα των τελευταίων 30 χρόνων στην Ευρώπη. Η Γιουγκοπλάστικα δικό του δημιούργημα ήταν και αυτό δεν αλλάζει. Δικό του δημιούργημα βέβαια ήταν και η αντιτουριστική Λιμόζ. "Επιχείρησα να δείξω στους παίκτες μου πως να βάζουν την μπάλα στο καλάθι. Ήταν αδύνατον. Έτσι τους έδειξα πως να μην την βγάζουν από αυτό" είχε εξηγήσει σε ανύποπτο χρόνο ο Μάλκοβιτς για την αμυντική μέθοδο με την οποία θριάμβευσε στη Γαλλία και στην Ευρώπη. Ο Μπόζα, αν δεν καταλάβατε, πήρε δύο κούπες με την απίστευτα ταλαντούχα Γιουγκοπλάστικα, πήρε όμως και άλλη μία με τη Λιμόζ για την οποία ο ίδιος πρέπει να είναι ακόμα περισσότερο υπερήφανος. Αμ το ίδιο είναι να το παίρνεις με τους Κούκοτς και Ράτζα, το ίδιο είναι να θριαμβεύεις με τους Μπιτέρ και Μπιλμπά; Δεν είναι το ίδιο. Ο Μάλκοβιτς έκλεισε τη συλλογή των τροπαίων του το 1996 με τον Παναθηναϊκό στο Παρίσι ανοίγοντας έτσι το δρόμο για μία ακόμη μεγάλη αυτοκρατορία. Τέσσερα, συνολικά, τρόπαια με τρεις διαφορετικές ομάδες ο κύριος...αγέλαστος.
4. Σαρούνας Γιασικεβίτσιους
Ο άνθρωπος των φάιναλ φορ για τον 21ο αιώνα. Είχε όλο το πακέτο. Σπουδαίος παίκτης, λαμπερή προσωπικότητα, έξω καρδιά άνθρωπος. Με το χαμόγελο στα χείλη ακόμα και όταν "σκότωνε" στο γήπεδο. Ο Σάρας κατέκτησε τρεις συνεχόμενους τίτλους στην Ευρωλίγκα (2003 Μπαρτσελόνα, 2004, 2005 Μακάμπι) αποδεικνύοντας στην πράξη ότι ήταν ο καλύτερος Ευρωπαίος κοντός της γενιάς του. Πρόσθεσε ακόμα ένα τρόπαιο στην πλούσια συλλογή του το 2009 με τον Παναθηναϊκό ο οποίος διέθετε εκείνη την εποχή την πιο πλούσια σε ταλέντο γραμμή γκαρντ που εμφανίστηκε ποτέ σε φάιναλ φορ. Διαμαντίδης, Σπανούλης, Νίκολας και η αφεντιά του. Και όμως, παρά το γεγονός ότι ήταν ο μεγαλύτερος εκ των τεσσάρων, εξελίχθηκε σε παίκτη-κλειδί εκείνου του τουρνουά στο Βερολίνο, ειδικά στον ημιτελικό με τον Ολυμπιακό όταν και παρέδωσε μαθήματα για το πως παίζεται το πικ εν ρολ (μαζί με τον Μπατίστ). Το μπρίο του και η φαντασία του ήδη λείπουν από το παιχνίδι. Προσπαθεί να αναπληρώσει το κενό από την άκρη του πάγκου. Το μισό ταλέντο να έχει ως προπονητής, θα κάνει μεγάλη καριέρα.
5. Βασίλης Σπανούλης
Πρωτοεμφανίστηκε πολύ μεγάλος σε φάιναλ φορ. Το 2009 στο Βερολίνο ήταν ήδη 27 ετών. Ε και; Ξεκινώντας από τότε ο V-Span εξελίχθηκε σε μία από τις πολύ μεγάλες μορφές της τελικής φάσης της Ευρωλίγκας όντας μέχρι και πέρυσι αήττητος σ' αυτές. Θυμηθείτε λίγο: 2009, δύο ματς, δύο νίκες, τίτλος με τον Παναθηναϊκό (και MVP). 2012, δύο ματς, δύο νίκες, τίτλος με τον Ολυμπιακό (και ΜVP). 2013 δύο ματς, δύο νίκες, τίτλος με τον Ολυμπιακό (και ΜVP). Τουτέστιν, τρία φάιναλ φορ, τρία Κύπελλα, έξι νίκες σε έξι ματς και τρεις τίτλοι MVP. Μιλάμε για τον απόλυτο προσωπικό θρίαμβο με δύο, μάλιστα, ελληνικές ομάδες (αυτός, ο Περπέρογλου και ο Παπαδόπουλος έχουν πανηγυρίσει Ευρωλίγκες με δύο διαφορετικές ελληνικές ομάδες). Το αήττητό του έσπασε πέρυσι στη Μαδρίτη αφού πρώτα όμως, μ' ένα ακόμα δικό του προσωπικό κρεσέντο, ο Ολυμπιακός νίκησε την ΤΣΣΚΑ στον ημιτελικό. Αήττητος, κοντολογίς, ο Βασίλης Σπανούλης σε ημιτελικούς φάιναλ φορ, μόλις μία ήττα σε τέσσερις τελικούς, επτά νίκες σε οκτώ ματς. Από όπου και αν το πιάσεις, το συμπέρασμα δεν αλλάζει. Ο Σπανούλης είναι ένας από τους κορυφαίους όλων των εποχών (και μοναδικός, μαζί με τον Κούκοτς, με τρία βραβεία MVP σε φάιναλ φορ).
6. Χουάν Κάρλος Ναβάρο
Αν ρωτήσετε τον Χουάν Κάρλος Ναβάρο σε πόσα φάιναλ φορ έχει αγωνιστεί, πιθανόν και να μην θυμάται τον ακριβή αριθμό. Υπερβολή σίγουρα αλλά ο άνθρωπος έχει παίξει, ζωή να έχει, 8 φορές στη μεγαλύτερη γιορτή του ευρωπαϊκού μπάσκετ σε συλλογικό επίπεδο. Και όλες με την ίδια ομάδα, την Μπαρτσελόνα την οποία στη ζωή του την έχει απαρνηθεί μόνο για μία σεζόν στο ΝΒΑ. Πήγε, πέρασε ωραία στο Μέμφις και επέστρεψε στην αγκαλιά της μαμάς Βαρκελώνης. Για τις 8 συμμετοχές στα φάιναλ φορ οι μόλις δύο κατακτήσεις φαντάζουν λίγες. Θριάμβευσε, μικρός ακόμα, 23 ετών, το 2003 στο πλευρό του Ντέγιαν Μποντιρόγκα και του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους, διπλασίασε τις κατακτήσεις το 2010 στο Παρίσι όντας πλέον ο απόλυτος σταρ της ομάδας, το μεγάλο αφεντικό (και φυσικά ο MVP του φάιναλ φορ για πρώτη και μέχρι σήμερα μοναδική φορά στην καριέρα του). Παίκτης που συνδύασε το όνομά του με την Ευρωλίγκα, τα φάιναλ φορ αλλά φυσικά και τις μεγάλες συγκινήσεις που προσέφερε με το παιχνίδι του και το πολύ ιδιαίτερο στιλ του. Τυχεροί όσοι στα φάιναλ φορ θαύμασαν τις "μπομπίτες" του!
7. Θοδωρής Παπαλουκάς
Οκτώ φάιναλ φορ, όπως και ο Ναβάρο, αλλά προσέξτε: συνεχόμενα. Από το 2003 έως και το 2010 ο Θοδωρής Παπαλουκάς δεν έχανε με τίποτα το κορυφαίο μπασκετικό ραντεβού της άνοιξης. Εξι με την ΤΣΣΚΑ, άλλες δύο με τον Ολυμπιακό, ήταν πάντα εκεί. Εχει επίσης και τρεις συνεχόμενους τελικούς (2006, 2007, 2008) μαζί με δύο κατακτήσεις (2006, 2008) στις οποίες ήταν εκ των μεγάλων πρωταγωνιστών της ΤΣΣΚΑ. Ειδικά το 2006 στην Πράγα, ο Ελληνας πλέι μέικερ έκανε θραύση κατακτώντας πολύ άνετα εκτός από τον τίτλο του πρωταθλητή Ευρώπης και αυτόν του MVP. Στον τελικό της Αθήνας το 2007 λίγο έλειψε να νικήσει μόνος του τον Παναθηναϊκό και αν τα κατάφερνε σίγουρα θα πρόσθετε στη συλλογή του ένα ακόμη βραβείο MVP. Το 2008 αποχαιρέτησε τη Μόσχα και την ΤΣΣΚΑ με τη δεύτερη Ευρωλίγκα της καριέρας του και έτσι έκλεισε ένας μεγάλος κύκλος για τον ίδιο. Με τον Ολυμπιακό έπαιξε έναν ακόμη τελικό (2010) για να φτάσει συνολικά τους τέσσερις στην τεράστια σταδιοδρομία του. Euroleague legend ο Θοδωρής χωρίς την παραμικρή αμφιβολία.
8. Δημήτρης Διαμαντίδης
Ενας ακόμη χρυσοδάκτυλος Έλληνας που σφράγισε με την παρουσία του τα φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας τα τελευταία 10 χρόνια. Πέντε παρουσίες στην κορυφαία γιορτή, όλες με τον Παναθηναϊκό και όλες υπό τις οδηγίες του Ζέλικο Ομπράντοβιτς ο οποίος άλλωστε πίστεψε όσο κανείς στην κλάση και στην ποιότητα του Καστοριανού γκαρντ. Και πως να μην πιστέψει αφού ο Διαμαντίδης ήταν γεννημένος ηγέτης χωρίς όμως να καταχράζεται ούτε κατά διάνοια την μπάλα και να δημιουργεί προβλήματα στους συμπαίκτες του. Εχει στη συλλογή του τρεις τίτλους Ευρωλίγκας (2007, 2009, 2011) οι οποίοι συνοδεύτηκαν από δύο τίτλους MVP σε φάιναλ φορ (2007, 2011). Το φάιναλ φορ του 2011 στη Βαρκελώνη θεωρείται, όχι άδικα, η μεγάλη του μπασκετική δικαίωση. Αναμφισβήτητος ηγήτορας του Παναθηναϊκού τον οδήγησε στο φάιναλ φορ με μειονέκτημα έδρας και εκεί τον πήρε από τον χέρι και τον οδήγησε για 6η φορά στη Γη της Επαγγελίας. Εκείνη τη σεζόν πραγματικά σάρωσε. MVP της κανονικής περιόδου, καλύτερος αμυντικός της σεζόν και MVP του φάιναλ φορ. Ισως το πιο πλήρες ελληνικό μπασκετικό πακέτο τα προηγούμενα χρόνια, ένας πραγματικά πολύ ξεχωριστός παίκτης και άνθρωπος.
9. Ετόρε Μεσίνα
Ουδείς άλλος μη Γιουγκοσλάβος προπονητής δεν άφησε περισσότερο το σημάδι του στην Ευρωλίγκα περισσότερο από τον Ετόρε Μεσίνα. Ο Ιταλός κόουτς ήταν για πολλά χρόνια συνώνυμο της επιτυχίας στην κορυφαία ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση και δεν είναι τυχαίο ότι αυτός κατάφερε να οδηγήσει την ΤΣΣΚΑ στην επιστροφή στην κορυφή της Ευρώπης μετά από χρόνια προσπάθειας και ξοδέματος εκατοντάδων εκατομμυρίων. Η πρώτη του μεγάλη αγάπη όμως ήταν η Βίρτους Μπολόνια με την οποία κατέκτησε την πρώτη Ευρωλίγκα της καριέρας του πριν καν συμπληρώσει τα 40 του χρόνια (ήταν 39 στην επικράτηση επί της ΑΕΚ με 58-44 στον τελικό του φάιναλ φορ της Βαρκελώνης τo 1998). Εκτοτε έπαιξε άλλους επτά τελικούς (1999, 2002, 2003, 2005, 2006, 2007, 2008) κατακτώντας τους δύο (2006 και 2008 με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας). Στη συλλογή του έχει και την πειραματική Ευρωλίγκα της σεζόν 2000-2001 η οποία όμως δεν διεξήχθη με το σύστημα του φάιναλ φορ. Είναι ο μόνος προπονητής που από πλευράς διακρίσεων μπορεί να κοιτάξει τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς στα μάτια έστω και αν από τον Ζοτς έχει χάσει τρεις τελικούς. Το γεγονός ότι τον εμπιστεύτηκε ο Γκρεγκ Πόποβιτς για θέση στο τεχνικό τιμ των Σπερς μαρτυρά πολλά για την αξία και τα προσόντα του.
10. Ντούσαν Ιβκοβιτς
Δεν έχει τους τίτλους του Ομπράντοβιτς, του Μάλκοβιτς και του Μεσίνα αλλά μαζί με τον Ζοτς έχει σαφώς τη μεγαλύτερη διάρκεια στο... κουρμπέτι ακόμα και σε επίπεδο φάιναλ φορ. Πρωτοεμφανίστηκε σ' αυτά το 1993 με τον ΠΑΟΚ (στο άτυχο, για τον Δικέφαλο του Βορρά φάιναλ φορ του ΣΕΦ) και τερμάτισε, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, το 2012 στην Κωνσταντινούπολη στον ανεπανάληπτο θρίαμβο του Ολυμπιακού (ίσως στην πιο μεγάλη έκπληξη στην Ευρωλίγκα τα τελευταία 20 χρόνια). Με τους “ερυθρόλευκους” κατέκτησε και τον άλλο μεγάλο τίτλο της συλλογικής καριέρας του, την Ευρωλίγκα του 1997 στη Ρώμη στην οποία η ομάδα του Πειραιά έκανε επίδειξη δύναμης και ήπιε νερό μετά από δύο μη επιτυχημένες παρουσίες στη... βρύση. Αν συνυπολογίσει κανείς και τα τρία συνεχόμενα (αλλά χωρίς τίτλο) φάιναλ φορ του με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας (2003, 2004, 2005) η συνολική συγκομιδή του Ντούντα ανεβαίνει στις επτά παρουσίες, αριθμός αν μην τι άλλο ζηλευτός που τον κατατάσσει στους πολύ μεγάλους Ευρωπαίους κόουτς χωρίς ίχνος αμφισβήτησης. Ο τίτλος πάντως που κατέκτησε με τον Ολυμπιακό το 2012 κόντρα σε κάθε προγνωστικό θα συζητιέται ακόμα για πολλά χρόνια στα ευρωπαϊκά μπασκετικά στέκια. Οπως και το γεγονός ότι κατάφερε να κάνει πρωταθλητισμό με νεαρούς παίκτες όπως ο Σλούκας, ο Παπανικολάου και ο Μάντζαρης τους οποίους αυτός καθιέρωσε στο πολύ υψηλό επίπεδο.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: