Ο Βασίλης Κικίλιας αποκαλύπτεται: Κοιμήθηκα με την φανέλα του Φάνη

Η συζήτηση με έναν πολιτικό έχει πάντα τις ιδιαιτερότητές της. Από αλλού ξεκινάς και αλλού καταλήγεις. Η συζήτηση με ένα πρώην αθλητή πολιτικό και στην συγκεκριμένη περίπτωση τον Βασίλη Κικίλια είχε τις δικές της ιδιαιτερότητες. Και αυτό γιατί ο Βασίλης είναι ένας άνθρωπος που, ανεξαρτήτως της πολιτικής πεποίθησης που έχει ο κάθε ένας από εμάς, οφείλει να παραδεχτεί ορισμένα πράγματα.

Θα ξεκινήσω από το αναπάντεχο. Σήμερα, 28 Ιουνίου 2016, συμπληρώνονται δέκα χρόνια από το θάνατο του Μπόμπαν Γιάνκοβιτς. Χωρίς καμία συνεννόηση και κανένα πρόγραμμα η συζήτηση μας πήγε εκεί. Η κουβέντα πήγε από μόνη της στο αγαπημένο παιδί του Βασίλη, τον Βλάντο και αυτομάτως στον πατέρα του. Όταν ήταν μαζί στο ίδιο δωμάτιο και παρών στο μοιραίο παιχνίδι στη Νέα Σμύρνη.

Μέσω μια πολιτικής απάντησης αναφέρθηκε στον Στεφ Κάρι και τον ΛεΜπρον Τζέιμς. Το point είναι ότι ο Βασίλης Κικίλιας δεν είναι ο κουστουμάτος τύπος. Δεν είναι ο τύπος της καρέκλας. Αυτός που έχει στόχο να μείνει στην πολιτική εφ' όρου ζωής. Είναι ο τύπος που και σήμερα να σταματήσει την πολιτική, αύριο θα τον δεις με την ιατρική ρόμπα στο ιατρείο να ασκεί την άλλη του αγάπη.

Τον Ιούνιο έκλεισε δύο χρόνια από όταν ορκίστηκε υπουργός της τότε κυβέρνησης. Με αφορμή αυτό λοιπόν ξεκίνησε και η κουβέντα μας. Και επειδή όπως αναφέρθηκε στην αρχή, η συζήτηση με έναν πολιτικό έχει τις ιδιαιτερότητές της, ελπίζω να δικαιολογηθεί το πάντρεμα του μπάσκετ με την πολιτική και το πέρασμα από το ένα θέμα στο άλλο.

-Έκλεισες δύο χρόνια από τότε που ορκίστηκες ως Υπουργός Δημοσίας Τάξεως. Πέρασαν εύκολα;

Πέρασαν γρήγορα, όχι εύκολα. Όταν ζορίζεται ο κόσμος, το λαμβάνεις και εσύ, δεν είμαι ξένος από την κοινωνία. Αυτή η εποχή είναι σαν ένα κακό όνειρο και για την Ελλάδα και για τους Έλληνες. Ο περισσότερος κόσμος είναι σε μια μελαγχολία, δεν έχει συνειδητοποιήσει τι ακριβώς έχει γίνει. Και επειδή πιστεύω πως η ελπίδα είναι η κινητήριος δύναμη, αυτό νομίζω ότι λείπει αυτή την εποχή. Αυτό που με απασχολεί εμένα είναι το 50% που δεν πάνε να ψηφίσουν, που είναι νέοι άνθρωποι, σαν εμάς. Έχω φίλους και γνωστούς οι οποίοι την ημέρα των εκλογών πήγαν για μπάνιο. Αν αυτοί δε συμμετέχουν στις αποφάσεις για το ποιοι θα τους εκπροσωπούν, τότε αυτό είναι πολύ μεγάλο πρόβλημα.

-Ίσως δεν πάνε να ψηφίσουν γιατί δεν υπάρχει κάποιος που να τους εκπροσωπεί.

Το ακούω συχνά, αλλά αυτό είναι μια απλοϊκή εξήγηση των πραγμάτων. Προφανώς δεν αισθάνονται συμβατοί με αυτά που βλέπουν. Αν όμως ψάξει κανείς, θα βρει ανθρώπους που είναι μια χαρά. Η αναγνωρισιμότητα είναι ένα θέμα. Εγώ για παράδειγμα είμαι τυχερός που, μέσω του αθλητισμού, μπορούσα να είμαι μπροστά σε πιο μεγάλα κοινά. Υπάρχουν αξιόλογοι άνθρωποι που δεν τους ξέρουν πολλοί, οι οποίοι μπαίνουν στη διαδικασία να ασχοληθούν, αλλά δεν εκλέγονται.

-Εσύ γιατί μπήκες στην πολιτική;

Δεν είμαι από το 2006 στην πολιτική. Το 2006 εκλέχθηκα δημοτικός σύμβουλος στο Δήμο της Αθήνας και ασχολήθηκα με τον αθλητισμό, ήμουν πρόεδρος του Οργανισμού νεολαίας και άθλησης του Δήμου. Εμένα δεν είναι αυτή η δουλειά μου, εγώ είμαι γιατρός ορθοπεδικός. Το λέω με καμάρι, γιατί σπούδαζα παίζοντας παράλληλα επαγγελματικά μπάσκετ. Τελείωσα με υψηλούς βαθμούς, στα εφτά χρόνια και τρεις μήνες. Μετά έκανα μεταπτυχιακό, διδακτορικό, ειδικότητα και αγροτικό. Γενικώς τα πέρασα όλα. Η ταυτότητα κάνει τον άνθρωπο, όχι το πόσα λεφτά έχει στην τράπεζα. Βεβαίως και αγαπάω την πολιτική και μου αρέσει αυτό που κάνω, αλλά δεν ξεχνάω από που προέρχομαι.

-Λόγω μπάσκετ είσαι αναγνωρίσιμος στον κόσμο. Στο δρόμο τι σου λένε;

Όπως σου εξήγησα, ο κόσμος με ξέρει για δύο πράγματα. Από το μπάσκετ και την ιατρική. Ο κόσμος με φωνάζει Βασίλη και επειδή δεν προέρχομαι από πολιτικό τζάκι είμαι πιο προσιτός στον κόσμο. Συναναστρέφομαι ακόμα και με ανθρώπους που προέρχονται από αντίπαλα πολιτικά κόμματα, με διαφορετικές νοοτροπίες και διαφορετικά πιστεύω. Ο κόσμος έχει αγανακτήσει και πολλές φορές ξεσπάει εκεί που δεν πρέπει. Εγώ όμως αφήνω τον άλλο να τα βγάλει από μέσα του και μετά του εξηγώ.

Ο κόσμος ήθελε ν'ακούσει ψέματα

-Αυτή η προκατάληψη που υπάρχει για τους πολιτικούς δεν είναι άδικη;

Ναι, αλλά έτσι παίζεται αυτό το παιχνίδι. Είσαι υποχρεωμένος να ζεις στην πραγματικότητα της Ελλάδας. Αυτή η πραγματικότητα έχει μια μεταπολίτευση στην οποία κυβέρνησαν άνθρωποι, που κάποιοι έκαναν πολύ σημαντικά πράγματα και κάποιοι που προσέβαλαν το θεσμό. Ο κόσμος το εισπράττει αυτό, δεν είναι βλάκας. Η κατάσταση όμως είναι γραμμική, αυτοί που είναι στη Βουλή δε βρέθηκαν εκεί ως δια μαγείας, κάποιος του ψήφισε. Αυτό που λέω εγώ είναι πως αν δεν πας να ψηφίσεις, δεν επιτρέπεται να κριτικάρεις.

Η πολιτική είναι μέσα στη ζωή μας. Αν γουστάρεις μια κοπέλα θα πας να της μιλήσεις βάσει μιας πολιτικής. Ο τρόπος που θα μιλήσεις στους γονείς σου έτσι ώστε να τα βρίσκετε, είναι μια πολιτική. Ο τρόπος με τον οποίο θα υλοποιήσεις τους στόχους σου έχει μια στρατηγική, μια πολιτική. Είναι υποκριτικό να λες "εγώ δεν ασχολούμαι με αυτά" από τη στιγμή που είναι μέσα στη ζωή σου.

-Είπες ότι ο κόσμος δεν είναι βλάκας. Πιστεύεις όμως πως στην προκειμένη περίπτωση ήθελε να ακούσει ένα ψέμα;

Έχεις απόλυτο δίκιο και αυτό αποδείχθηκε πολλάκις. Ήθελε να ακούσει πως λεφτά υπάρχουν, μετά ήθελε να ακούσει πως δεν θα πληρώσει ΕΝΦΙΑ. Αυτό όμως είναι κάτι που πρέπει από εδώ και πέρα να λειτουργήσει παιδευτικά. Η μια σκέψη μου είναι ότι λύτρωση είναι η ελπίδα. Το άλλο πράγμα όμως το οποίο λυτρώνει είναι η αλήθεια. Υπάρχει ένα ρητό που λέει "the truth shall set you free".Εγώ το πιστεύω. Ο κόσμος πιστεύει σε ανθρώπους,τους εμπιστεύεται και τους ψηφίζει. Κάποιοι έχουν επιβεβαιώσει αυτή την εμπιστοσύνη και άλλοι την έχουν διαψεύσει οικτρά.

Να σου πω ένα αθλητικό παράδειγμα. Δεν είναι όλοι οι προπονητές ή οι αθλητές ίδιοι. Μια στο τόσο,περνούν προπονητές και παίχτες, Έλληνες ή ξένοι, που ξεχωρίζουν.

Γουστάρω τον Κάρι γιατί είναι κοντός και έλεγαν ότι δεν έχει τα προσόντα να παίξει.

Αυτή την εποχή, τα βράδια πριν κοιμηθώ βλέπω στο YouTube βίντεο του Κάρι. Θα μου πεις γιατί του Κάρι και όχι του ΛεΜπρον Τζέιμς; Γιατί γουστάρω τόσο πολύ τον Κάρι; Γιατί ο ΛεΜπρον είναι 2.08 μ. θηρίο, προικισμένος από τη φύση, ενώ ο Κάρι είναι κοντός και έλεγαν ότι δεν έχει τα προσόντα να παίξει. Όχι για να γίνει σταρ, να γίνει MVP και να πάρει πρωταθλήματα. Αλλά ότι δεν θα μπορούσε καν να αγωνιστεί στο NBA.

Eίχε το βάρος του ονόματος του πατέρα του, που έπρεπε να αποδείξει ότι και αυτός είναι καλός. Αυτό το παιδί λοιπόν, ενάντια σε όλα τα προγνωστικά και σε όλους τους ειδήμονες, κατάφερε να προσαρμοστεί στο παιχνίδι. Κατάφερε να γίνει ένας εκ των κορυφαίων. Ίσως και να είμαι συμβατός με τον Κάρι.όπως έλεγαν για εμένα ότι δεν θα μπορέσω να παίξω μπάσκετ. Ότι δεν θα καταφέρω να τελειώσω την ιατρική λόγω μπάσκετ. Για την πολιτική έλεγαν ότι "αυτός είναι ελαφρύς γιατι ήταν αθλητής".

Θέλω να πω κάτι και για τους Έλληνες παίκτες. Έχω ακόμη επαφή με τα περισσότερα παιδιά. Ταλέντα υπάρχουν πολλά στην Ελλάδα. Αλλά το ταλέντο θέλει και σκληρή δουλειά για να γίνεις μεγάλος παίκτης.

Ο Μπόμπαν έγινε ιδανικός αυτόχειρας

-Έχεις ξεχωρίσει κάποιον από τους μικρούς στο μπάσκετ;

Θα ήταν άδικο να μιλήσω για κάποιο παιδί έναντι κάποιου άλλου. Για να καταλάβεις τι εννοώ, όταν έπαιζα στην ΑΕΚ, ήρθε ένα παιδί από την ΧΑΝΘ.που λεγόταν Νίκος Ζήσης! Ήταν σεμνός και μαζεμένος. Τον είδα να ανδρώνεται μπασκετικά. Είναι κωλόπαιδο; Όχι. Προκαλεί; Όχι. Είναι το σούπερ ταλέντο; Δεν νομίζω. Έχει ταλέντο, δεν το συζητάω, αλλά έχει προσωπικότητα. Προσάρμοσε τα χαρακτηριστικά του, δούλεψε πολύ σκληρά και γι'αυτό έγινε πολύ μεγάλος παίχτης. Όπου κι αν πήγε, αγαπήθηκε και από τους συμπαίκτες του και από τον προπονητή και από τον κόσμο.

-Θα λείψει από την Εθνική;

Βέβαια και θα λείψει. Νομίζω όμως ότι καλώς αποφάσισε να κλείσει αυτός ο κύκλος για εκείνον. Εγώ που υπηρέτησα όλες τις Εθνικές Ομάδες, θέλω να πω πως ο Νίκος τον έκανε αυτό τον κύκλο. Προσέφερε πάρα πολλά και στην Εθνική Ομάδα και στη χώρα, γιατί κακά τα ψέματα η Εθνική Ομάδα είναι ο καθρέφτης μας. Την αγαπάμε όλοι λίγο παραπάνω.

Ο Παναθηναϊκός έχει αρκετούς νέους παίκτες, ο Παππάς μου αρέσει.Αγαπώ πάρα πολύ τον Βλάντο τον Γιάνκοβιτς. Γιατί ήμουν στο ίδιο δωμάτιο με τον πατέρα του και συμπαίκτες. Εγώ ήμουν 16,5 χρονών και ο Μπόμπαν ήταν 31-32 χρονών.Τον Βλάντο τον έχω ζήσει από μικρό παιδάκι και είδα τι τράβηξε και πόσο δύσκολο ήταν να βρει τον δρόμο του και να καταφέρει να σταθεί στα πόδια του.

Αυτό το παιχνίδι, Πανιώνιος-Παναθηναϊκός ήταν συγκλονιστικό. Ήμουν με τον Βλάντο Τζούροβιτς προπονητή. Ο Μπόμπαν έγινε ιδανικός αυτόχειρας. Συγκλονιστήκαμε όλοι μας, όλη η κοινή γνώμη, όλη η χώρα.

Κάποιες φορές όμως ο κύκλος κλείνει πολύ ωραία για κάποια πράγματα.Ο γιος του Μπόμπαν μέσα από τις δυσκολίες τα κατάφερε, ανδρώθηκε μπασκετικά, έπαιξε στον Πανιώνιο και μετά πήρε μεταγραφή στον Παναθηναϊκό, είναι στην Εθνική ομάδα και κάνει καριέρα. Χαίρομαι πολύ για τον Βλάντο, πολύ.

Ο ΣΠΑΝΟΥΛΗΣ, Η ΑΕΚ ΚΑΙ Ο ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ

Στο ερώτημα γιατί κάποιοι παίκτες ξεχωρίζουν και παίρνουν περισσότερα χρήματα από κάποιον άλλον, υπάρχει απάντηση. Στην ψυχολογία του ανθρώπου, ο κόσμος επηρεάζει. Άρα, η πίεση που αισθάνεται όταν παίζει παρουσία κόσμου είναι πολύ μεγάλη. Γι'αυτό και βλέπεις πως όταν ένας μπασκετμπολίστας βάλει ένα κρίσιμο τρίποντο πανηγυρίζει. Αν είναι σε κακή μέρα, βλέπεις ότι είναι ράκος. Νιώθει πίεση,κάποιοι από τους οπαδούς της ομάδας του τον αποδοκιμάζουν.

Με το Βασίλη Σπανούλη τι γίνεται; Έχει μια πολύ σκληρή προσωπικότητα, έχει τεράστιο χαρακτήρα.

Ο Σπανούλης έχει τέτοιο χαρακτήρα και προσωπικότητα που μπορεί και αντέχει όλη αυτή την πίεση

Αυτό συμβαδίζει με το μπασκετικό ταλέντο. Τον βλέπεις να ξεκινάει το παιχνίδι και να έχει 0/8 σουτ,και έρχεται κάποια στιγμή το μομέντουμ του παιχνιδιού στα κρίσιμα και βλέπεις ότι μπορεί να βάλει από τα έξι,τα επτά, τα οκτώ μέτρα και κερδίζει το παιχνίδι. Αν τον παρατηρήσεις, ούτε σε αυτά που βάζει πανηγυρίζει, ούτε σε αυτά που χάνει αλλάζει το πρόσωπό του. Αυτή είναι μια πολύ δύσκολη ψυχολογικά κατάσταση. Έχει τέτοιο χαρακτήρα και προσωπικότητα που μπορεί και αντέχει όλη αυτή την πίεση. Γι'αυτό και βλέπεις πως στις κρίσιμες φάσεις όλοι τον ψάχνουν. Έχει κάνει μια τεράστια καριέρα.

Δεν είναι μόνο αυτός βέβαια. Είναι ο Πρίντεζης, ο Μάντζαρης, ο Σλούκας. Υπάρχουν πολλά παιδιά.

-Την ΑΕΚ πώς την είδες φέτος;

Με την ΑΕΚ είμαι συναισθηματικά συνδεδεμένος. Έχω παίξει σε δυο ομάδες της προσφυγιάς, τον Πανιώνιο και την ΑΕΚ. Η ΑΕΚ έχει τα φόντα να είναι στην κορυφή. Εγώ πάντα έλεγα πως για να πετύχει σε διάρκεια μια ομάδα και να έχει καλά αποτελέσματα, χρειάζονται συγκεκριμένα πράγματα. Χρειάζεται μεγάλο γήπεδο με φιλάθλους, σοβαρό πρόεδρο με λεφτά που να μην μπλέκεται στα πόδια της ομάδας,προπονητή με προσωπικότητα και χαρακτήρα που θα περάσει τη φιλοσοφία του στην ομάδα. Οι παίκτες να προσαρμόζονται στη φιλοσοφία της ομάδας και όχι η ομάδα στη φιλοσοφία του εκάστοτε παίκτη που έρχεται. Το πιο βασικό απ'όλα κατά τη γνώμη μου, είναι να έχει κορμό Ελλήνων παικτών. Όταν έχει κορμό Ελλήνων παικτών, έχεις παιδιά με φιλότιμο, που παίζουν για τη φανέλα. Αυτό σου δίνει την ευκαιρία να παίζεις σε υψηλό επίπεδο,να κερδίζεις τίτλους.

-Στεναχωριέσαι που βλέπεις τον Πανιώνιο εκεί που είναι τώρα;

Τον Πανιώνιο τον αγαπάω και στεναχωριέμαι. Πιστεύω όμως πως θα βρει το δρόμο του. Έχω κάνει ό,τι μπορώ για να βοηθήσω την ομάδα. Η Νέα Σμύρνη είναι μπασκετογειτονιά και πιστεύω πως πρέπει να γυρίσει στη μυστική συνταγή του τότε. Ο Πανιώνιος ποτέ δεν θα έχει την οικονομική δυνατότητα να αγοράζει δέκα παίκτες το χρόνο. Πρέπει λοιπόν να έχει πολύ καλές ακαδημίες, να μπορούν τα παιδιά να αθλούνται και από όλα αυτά τα παιδιά να ξεχωρίζουν κάποιοι αθλητές οι οποίοι θα στελεχώνουν την αντρική ομάδα και άλλοι θα δίνονται σε άλλες ομάδες. Έτσι ο Πανιώνιος θα παίρνει λεφτά και θα έχει διάρκεια.

Πήρα τη φανέλα του Χριστοδούλου, που ήταν το ίνδαλμά μου, και κοιμήθηκα μαζί της.

Όταν έπαιζα μίνι μπάσκετ στον Πανιώνιο, μας έδωσαν παλιές φανέλες της αντρικής ομάδας. Εγώ πήρα τη φανέλα του Χριστοδούλου, που ήταν το ίνδαλμά μου, και κοιμήθηκα μαζί της. Ο Φάνης ο Χριστοδούλου είναι κατά τη γνώμη μου ο μεγαλύτερος παίκτης της τότε εποχής και μπορούσε να παίξει στο ΝΒΑ. Επέλεξε ο ίδιος να μην πάει στο ΝΒΑ γιατί του άρεσε η ζωή στην Ελλάδα. Είναι ένας ειλικρινής άνθρωπος και πολύ καλό παιδί. Πιστεύω πως αν ήθελε, θα ασχολείτο.

-Σου λείπει το μπάσκετ;

Δεν μου λείπει το μπάσκετ, γιατί πάντα παρακολουθούσα μεγάλους παίκτες να παίζουν και να μη φεύγουν στο πικ, να αφήνουν την καριέρα τους να κατρακυλάει και ουσιαστικά να τους αποδεσμεύει το ίδιο το άθλημα. Εγώ δεν το ήθελα αυτό για τον εαυτό μου. Ήμουν τυχερός να έχω σπουδάσει κάτι το οποίο έπρεπε να συνεχίσω με ειδικότητα, νοσοκομεία, εφημερίες και λοιπά. Οπότε στα 30 μου σταμάτησα το μπάσκετ, στο πικ της καριέρας που θα μπορούσε να έχει ένας ώριμος παίκτης. Το έκανα όμως γιατί ήξερα ότι αν δεν ξεκινήσω κάτι άλλο, δεν θα καταφέρω να κάνω καριέρα ως γιατρός.

Ήθελα να μη δω στον εαυτό μου αυτό που έβλεπα σε άλλους και στεναχωριόμουν. Στον Ολυμπιακό στο ποδόσφαιρο έπαιξε ο Τζιοβάνι, ο οποίο ήταν τρομερός παίκτης. Δεν μου άρεσε που μετά τον Ολυμπιακό τον είδα να πηγαίνει στην Κύπρο και ούτω καθεξής. Σέβομαι την ανάγκη για εισόδημα, αλλά ήταν κάτι που εγώ δεν ήθελα να κάνω και αποφάσισα να κλείσω την καριέρα μου όσο ήμουν ακόμη ακμαίος.

-Την ιατρική την ασκείς κανονικά;

Εγώ στον Πανιώνιο είχα γιατρό τον Κατσιφαράκη. Είναι αυτός που με μύησε στα μυστικά του επαγγέλματος και με παρακίνησε να μην παρατήσω τις σπουδές μου. Χειρουργώ μαζί του ιδιωτικά. Κάνουμε αθλητικές κακώσεις κυρίως, αλλά και άλλα πράγματα. Αυτό μου δίνει την πολυτέλεια να προλαβαίνω. Έχω τη δυνατότητα, όσο προλαβαίνω, να το εξασκώ.

-Είναι διέξοδος για σένα αυτό;

Όχι, διέξοδος για μένα είναι να κάνω προπόνηση. Δεν παίζω μπάσκετ, παρά μόνο για φιλανθρωπικούς σκοπούς, γιατί το έκανα ως επάγγελμα. Δεν είναι χόμπι για μένα. Τρέχω, τα καλοκαίρια παίζω beach volley. Κάποιο λένε ότι έπαιξα λάθος άθλημα και έπρεπε να παίξω beach volley! Πηγαίνω στον Αστέρα και κατεβαίνω σε τουρνουά με τον Μιχαλόπουλο. Παίζω και τένις και μπάλα, είμαι sport Billy, δεν το συζητάω! Είναι κομμάτι της ιδιοσυγκρασίας μου. Κάνω προπόνηση, ιδρώνω, κάνω μπάνιο και μετά αισθάνομαι πολύ καλά. Φεύγει από πάνω μου η πίεση, το στρες. Αν έχω μια δύσκολη μέρα και είμαι στεναχωρημένος, το διώχνω έτσι.

-Έχει πολύ στρες η πολιτική;

Έχει τεράστιες ευθύνες, ειδικά από τη θέση του Υπουργού Δημοσίας Τάξεως.

-Πως το διαχειρίζεσαι αυτό;

Την αντέχω την πίεση. Το έχω αποδείξει και μέσω του μπάσκετ και μέσω της ιατρικής, που το να χειρουργείς δεν είναι μια απλή ιστορία. Μπορώ να λειτουργήσω κάτω από πίεση. Αυτό είναι μία από τις ικανές και αναγκαίες συνθήκες ώστε να μπορεί κάποιος να διοικεί. Η δεύτερη είναι να μην είσαι λαμόγιο,να είσαι καθαρός άνθρωπος. Εγώ αυτό θα το διασφαλίσω ως κόρη οφθαλμού όσα χρόνια αποφασίσω να ασχοληθώ με τα κοινά.

-Από το ιατρικό κρεβάτι έχει περάσει κάποιος αθλητής;

Ναι, έχουν περάσει πολλοί αθλητές. Όντας γιατρός και παίκτης, καταλαβαίνω καλύτερα τον πόνο του αθλητή. Η ειδοποιός διαφορά μεταξύ ενός αθλητή και ενός πολίτη που τραυματίζεται και πρέπει να κάνει ένα χειρουργείο είναι ότι ο πολίτης έχει την πολυτέλεια να το κάνει σε σωστούς χρόνους, να υπάρχει χρόνος για αποθεραπεία, να μην πιέζεται. Λέω συχνά ότι ο αθλητής περνάει από τρεις φάσεις. Τη φάση που είναι ευτυχισμένος όταν παίζει, τη φάση που είναι δυστυχισμένος όταν κάθεται στον πάγκο και τη φάση που αισθάνεται τελειωμένος όταν είναι τραυματίας.

Οφείλεις λοιπόν να βοηθήσεις ένα παιδί που είναι τραυματίας και είναι σαν θηρίο στο κλουβί να αποκαταστήσει το πρόβλημά του, να κάνει σωστή αποθεραπεία και να επιστρέψει ίδιος ή ακόμα καλύτερος από αυτό το οποίο ήταν. Αυτό δεν είναι μια εύκολη ιστορία. Χωρίς να πω όνομα, υπήρξε αθλητής που έκανε άλλο άθλημα,που όταν ήταν της μόδας τα γήπεδα 5Χ5 ποδοσφαίρου,αποφάσισε ότι θέλει να πάει να παίξει με τους φίλους του,κρυφά από τον προπονητή του, και έπαθε χιαστό. Υπέμενε το χειρουργείο και τη φυσιοθεραπεία και έχασε ένα χρόνο. Υπήρχε ένα άλλο παιδί, που επειδή έλειπε σε ταξίδι λόγω προετοιμασίας, πήρε φόρα η φίλη του για να τον αγκαλιάσει και έμεινε από μέση! Συμβαίνουν κι αυτά, τι να κάνουμε!

Οι ανεκδιήγητοι που μας κυβερνούν θεώρησαν ότι η Ελλάδα είναι χώρος και όχι χώρα

-Ήσουν στη Σάμο πριν λίγο καιρό για το προσφυγικό.Τι γίνεται με αυτό το θέμα;

Κοίταξε, αυτό είναι ένα μεγαλύτερο πρόβλημα από την οικονομία, γιατί σε μια εποχή που ο κόσμος στενάζει οικονομικά, κλήθηκε να βάλει πλάτες και για κάτι πάρα πολύ δύσκολο. Η πύλη εισόδου είναι κατά κύριο λόγο από την Τουρκία στα νησιά της Ελλάδας και από εκεί στην ηπειρωτική Ευρώπη. Για να πω και μια πολιτική κουβέντα, οι ανεκδιήγητοι που μας κυβερνούν θεώρησαν ότι η Ελλάδα είναι χώρος και όχι χώρα. Δεν έχουμε σύνορα, δεν φυλάσσονται. Δήθεν ανθρωπισμός.

Λόγω της θέσης μου, είχα αναλάβει και το ζήτημα του προσφυγικού το 2014. Για εμάς ήταν μετρήσιμο. Φυλάγαμε τα χερσαία σύνορα στον Έβρο,τα θαλάσσια σύνορά μας, υπήρχε έλεγχος και διαχωρισμός. Τότε όλοι κι όλοι ήταν 42 χιλιάδες. Το 2015 μπήκαν 900 χιλιάδες άνθρωποι. Οι Έλληνες αποδείχθηκαν πολύ φιλόξενοι και πολύ ανώτεροι σε ανθρωπισμό από άλλους. Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι η κυβέρνηση. Αντί να προβάλει τις γιαγιάδες στη Μυτιλήνη,τους ανθρώπους που φιλοξενούν κόσμο, προέβαλε εικόνες από την Ιδωμένη, που είναι ντροπή για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, του Ελληνικού και του Πειραιά.

-Λύση σε αυτό υπάρχει;

Εγώ δεν πιστεύω ότι σε ένα πρόβλημα δεν υπάρχει λύση. Αρκεί μόνο να αποδεχθείς το τίμημα που πρέπει να πληρώσεις και να είσαι οργανωμένος και δομημένος στις πολιτικές σου. Φυσικά και δεν είναι στο χέρι της Ελλάδας να σταματήσουν οι πόλεμοι στη Συρία και το Ιράκ. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο ελληνικό, είναι ευρωπαϊκό. Χρειαζόμαστε ασφάλεια για τους πολίτες μας, ανθρωπισμό για τις ευπαθείς ομάδες των προσφύγων, πίεση προς την Τουρκία να εφαρμόσει τη συμφωνία και την Ευρώπη να αποδεχθείμια κοινή πολιτική για το άσυλο,την ανάγκη ίσου καταμερισμού προσφύγων σε όλη την Ευρώπη. Η Ελλάδα είναι μια χώρα 10 εκατομμυρίων ανθρώπων με μνημόνια και περιοριστικές οικονομικές πολιτικές, δεν μπορεί να αντέξει μόνη της όλη αυτή την πίεση.

-Ακούει κανείς αυτά που λέει η Ελλάδα;

Εάν δεν την ακούει,τότε φταίνε οι ηγέτες της. Υπήρξαν στιγμές στην παλαιότερη και νεότερη πολιτική ιστορία της χώρα, όπου φωτισμένοι ηγέτες κατάφεραν να βγουν έξω,να πείσουν τους συμμάχους μας, να προσπαθήσουν να καταλάβουν προς τα που πάει το πράγμα και να το εκμεταλλευτούν για χάρη της πατρίδας. Αν λοιπόν θέλεις να είσαι ηγέτης, να πας μπροστά και να σε ακολουθούν οι υπόλοιποι, πρέπει να μπορείς να το υποστηρίξεις αυτό, να είναι μετρήσιμο και με αποτελέσματα.

-Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει ρεύμα;

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι η νέα απάντηση της Νέας Δημοκρατίας μετά από μια ανοιχτή διαδικασία. Ψήφισαν 400 χιλιάδες άτομα και εμένα αυτό μου αρέσει πάρα πολύ. Ενώ να θυμίσω ότι τον Τσίπρα τον όρισε ο Αλαβάνος. Αυτό είναι το δήθεν μοντέρνο προοδευτικό αριστερό κόμμα. Εμένα ο Κυριάκος μου αρέσει γιατί είναι κουλ και μοντέρνος και από την άλλη αποφασιστικός. Αυτά που έχει στο μυαλό του θα τα κάνει.

Το ζητούμενο για τη χώρα είναι πλέον, εάν μιλάμε για ανάπτυξη και για δουλειές, ότι πρέπει να αποφασίσουμε. Μπορεί ο Τσίπρας; Έχουμε εικόνα πλέον. Ή μήπως μπορεί ένας άλλος άνθρωπος, σαν τον Κυριάκο, στελεχωμένος από άξιους και εμπιστεύσιμους συνεργάτες, με ένα άλλο διαφορετικό πρόγραμμα; Δηλαδή, με ένα πρόγραμμα βασισμένο στην αλήθεια, από έναν άνθρωπο που ξέρει να μανατζάρει. Αργά ή γρήγορα, το διακύβευμα θα είναι αυτό.

Εγώ είμαι θιασώτης της αλήθειας και ο Τσίπρας του ψέματος

-Πώς χαρακτηρίζεις τον Τσίπρα σαν πολιτικό;

Εγώ τον γνώρισα στο Δήμο της Αθήνας, ήταν επικεφαλής μιας παράταξης που είχε πάρει 10%. Θέλω να διαχωρίσω δυο πράγματα. Στο ανθρώπινο πεδίο, δεν αισθάνομαι μίσος ή έχθρα με τους πολιτικούς μας αντιπάλους. Μπορώ και συζητώ, συναναστρέφομαι μαζί τους.Μου αρέσουν οι άνθρωποι που είναι ευγενείς, δεν ξεφεύγουν, δεν συμπεριφέρονται ακραία και δεν προσβάλλουν τον άλλον. Με αυτή τη λογική, δεν έχω κάποιο πρόβλημα μαζί του.Συναναστρεφόμαστε, μιλάμε. Από τότε μέχρι σήμερα δεν έχει αλλάξει κάτι.

Από την άλλη όμως, σε πολιτικό επίπεδο, είμαστε δύο άκρα αντίθετα. Εγώ είμαι θιασώτης της αλήθειας και αυτός του ψέματος. Αυτός καβάλησε πάνω στο κύμα του λαϊκισμού για να αρπάξει την ψήφο του κόσμου και να γίνει Πρωθυπουργός. Όπως σου είπα πριν, πιστεύω πως η αλήθεια λυτρώνει. Άρα λοιπόν, δεν μπορεί να είναι ψεύτικη η ελπίδα. Αν είναι ψεύτικη και έχει κοντά ποδάρια, σύντομα θα καταπέσει όπως βλέπουμε. Και από την άλλη, η αλήθεια, όσο σκληρή και να είναι, μπορεί να είναι δυσβάσταχτη στην αρχή και να ενοχλεί τον κόσμο, αν οδηγήσει μεσοπρόθεσμα σε αποτελέσματα, τότε είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να υπάρξει για να επιστρέψει η ευμάρεια στη χώρα.

Δεν υπάρχει εύκολος δρόμος. Αυτούς που υποσχέθηκαν εύκολους δρόμους τους είδαμε. Υπάρχει δύσκολος δρόμος, αλλά είναι μετρήσιμος και λέει τι πρέπει να γίνει για να φτάσουμε σε συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Θέλω να θυμίσω ότι τον Οκτώβριο του 2014, όταν ήταν στην κυβέρνηση ο Σαμαράς, φτάσαμε πολύ κοντά σε αυτό. Αφήνω έξω τα νούμερα. Στην πραγματική οικονομία, στα μαγαζιά, έβλεπες ότι τα πράγματα είχαν αρχίσει σιγά σιγά να κινούνται. Υπήρχε μια αισιοδοξία. Μετά ήρθαν οι κύριοι της αντιπολίτευσης, και με πρόσχημα την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, έριξαν εκείνη την κυβέρνηση για να φέρουν, έλεγαν,κάτι καλύτερο.

-Το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή είναι εντός της Βουλής, κάνει τον Έλληνα ρατσιστή;

Όχι, ο Έλληνας δεν είναι ρατσιστής, ούτε ακραίος και δεν πιστεύω πως ότι αυτοί που ψήφισαν τη Χρυσή Αυγή είναι νεοφασίστες και νεοναζιστές. Με απασχολεί και με προβληματίζει που το έκαναν,γ ιατί το έκαναν για τους λάθος λόγους. Η συντριπτική πλειοψηφία το έκανε για να τιμωρήσει το παλιό πολιτικό σύστημα και να στείλει ένα μήνυμα. Αυτός ο τρόπος όμως που λειτουργήσαμε ως Έλληνες, δεν μπορεί να έχει καλά αποτελέσματα. Σε εποχές κρίσης και δύσκολων οικονομικών πολιτικών,τα άκρα πάντα ευδοκιμούν. Η μάχη λοιπόν απέναντι σε αυτό, πρέπει να είναι μια μάχη με ειλικρίνεια και πολιτική ουσία. Πιστεύω πως οι Έλληνες ξέρουν πως ό,τι άξιζε στη ζωή τους αποκτήθηκε με κόπο και προσπάθεια.

-Είσαι μέλος της επιτροπής για θέματα ανθρώπων με αναπηρία. Ο Έλληνας έχει παιδεία; Όταν παρκάρει στη ράμπα για τα άτομα με κινησιακές δυσκολίες;

Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει αυτή η κουλτούρα, δυστυχώς. Ειδικά για θέματα ευπαθών ομάδων, η Αθήνα δεν είναι φιλική πόλη. Υπάρχουν πολλά προβλήματα γενικά στη νοοτροπία μας. Σε αυτό οι βορειοευρωπαίοι είναι πιο μπροστά από εμάς. Θεωρώ ότι είναι δείγμα πολιτισμού το πώς συμπεριφέρεται ένας άνθρωπος σε έναν άλλον, ο οποίος έχει την ανάγκη του. Οι άνθρωποι με ειδικές δεξιότητες έχουν αναφαίρετο δικαίωμα να λειτουργούν όπως ακριβώς και εμείς. Είναι προσβλητικό να βλέπεις το αυτοκίνητο παρκαρισμένο πάνω στη ράμπα αναπήρων και έναν άνθρωπο σε καροτσάκι να μη μπορεί να περάσει.

-Τι κάνει το κράτος γι'αυτό;

Το κράτος δεν είναι κάτι άυλο, αποτελείται από ανθρώπους. Πρέπει να πράξει, ξεκινώντας από τα μικρά και πηγαίνοντας στα πιο μεγάλα. Πότε μπορεί να αλλάξει ο άνθρωπος; Μπορεί να αλλάξει στα 40,στα 50; Όχι, μπορεί να αλλάξει στο σχολείο. Είναι λοιπόν θέμα παιδείας. Στις ηλικίες που τα παιδιά είναι εύπλαστα, πρέπει να δώσεις τέτοια ερεθίσματα. Αυτά τα ερεθίσματα δεν δόθηκαν από το σπίτι τους, δεν δόθηκαν από το σχολείο, πώς λοιπόν ένας νέος Έλληνας να καταλάβει ότι πρέπει να συμπεριφερθεί διαφορετικά; Με ενοχλεί που στον προϋπολογισμό και το ΑΕΠ της χώρα, πάντα το υπουργείο παιδείας είναι στην τελευταία θέση.Τα χρήματα είναι όλο και λιγότερα για κάτι το οποίο εγώ θεωρώ ότι είναι το αύριο της χώρας.

-Για πόσα χρόνια θα σε βλέπουμε ακόμη στα έδρανα;

Αυτό δεν μπορεί να το ξέρει κανείς, αυτό το αποφασίζει ο κόσμος. Εγώ όταν κάνω κάτι στη ζωή μου το κάνω με αξιοπρέπεια και με το κεφάλι ψηλά. Όταν νιώσω ότι κάτι δεν συνάδει με τις αξίες μου, θα πάρω το καπελάκι μου και θα φύγω. Έχω κάτι άλλο να κάνω, δεν είμαι ανεπάγγελτος. Για μένα είναι όπως όταν έπαιζα μπάσκετ. Όταν μπεις μέσα στις τέσσερις γραμμές δεν μπορείς να κοροϊδέψεις κανέναν,όσοι και να σε έχουν ευεργετήσει. Αν είσαι καλός, ο κόσμος σε αποθεώνει. Αν δεν μπορείς να πάρεις τα πόδια σου, ο προπονητής θα αναγκαστεί να σε βγάλει και ο κόσμος θα σε αποδοκιμάσει. Είναι μια ειλικρινής σχέση, μέσα στο παρκέ δεν κρύβεται τίποτα.

-Η οικογένεια είναι στα σχέδια σου;

Θα κάνουμε, γιατί αγαπάμε πολύ πολύ τις γυναίκες και τα παιδάκια! Θεωρώ ότι οι γυναίκες είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. Τις αγαπώ πολύ και τις θαυμάζω. Αισθάνομαι όμως ότι το timing είναι διαφορετικό για τον κάθε άνθρωπο.

-Το βλέπεις να έρχεται;

Δεν το βλέπω με κιάλια, το βλέπω κοντά.

Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson