Ο Στιβ Κερ ήταν ο πρώτος που είπε στον Μάικλ Τζόρνταν 'κάπου ώπα'

Στην προετοιμασία των Μπουλς, για της σεζόν 1995-96, όταν πια ο Μάικλ Τζόρνταν είχε αποφασίσει πως όχι μόνο θα ξαναγίνει πρωταθλητής, αλλά θα 'τραβήξει' όλους τους συμπαίκτες του στην τελειότητα. Και άρχισε το bullying, που κατά τον ίδιο δεν ήταν bullying, αλλά σύμφωνα με μαρτυρίες συμπαικτών του ήταν καθαρή περίπτωση εκφοβισμού, που κάποιοι δεν άντεξαν. Άλλοι -πχ ο Καρτράιτ- τον ενημέρωσαν πως αν συνέχιζε, δεν θα ξαναέπαιζε μπάσκετ -και τα βρήκαν στη μέση.

Ο MJ επιδόθηκε σε trash talking με τον Στιβ Κερ, το οποίο ανέβαζε επίπεδα μέρα με την ημέρα, έως εκείνη (την ημέρα) που ο Κερ χτύπησε -βλ. αγκωνιά στο στήθος- τον Air και εκείνος απάντησε με γροθιά -στο πρόσωπο. Ακολούθησε ένας μίνι αγώνας πυγμαχίας -όπως έγραψε ο Φιλ Τζάκσον στο βιβλίο του με τίτλο 'Eleven Rings' και δεν είπε ο Τζόρνταν στο Last Dance.

“Δεν νομίζω ότι είχε απαντήσει κανείς στον Τζόρνταν, προ εμού”

Ο Κερ είχε παραδεχθεί, σε συνέντευξη στο Vice το 2016, πως “ήμουν σαν ένα παιδί στο Jurassic Park που δέχθηκε επίθεση από έναν βελοσιράπτορα -βλ. Δεινόσαυρος". Είχε ενημερώσει και ότι “ο Μάικλ απλά με δοκίμαζε και εγώ απάντησα. Νομίζω ότι τότε ήταν που πέρασα το τεστ", για να προσθέσει ότι “από εκείνη τη μέρα κι έπειτα, με εμπιστευόταν περισσότερο”. Στο Last Dance ομολόγησε -τίμια- πως ούτε ο ίδιος περίμενε την αντίδραση που είχε, αφού δεν φημίζεται για το πάθος του. Χαμογέλασε και στα μάτια του φαινόταν πως έχει 'γυρίσει' σε εκείνη την στιγμή.

“Kάποια στιγμή εκνευρίστηκα με τον δυνατό τρόπο που με έπαιζε και άρχισα να απαντώ με λόγια και με πράξεις. Δεν είμαι σίγουρος αν το 'χε κάνει άλλος αυτό, πριν εμού. Πρώτα άρχισα να απαντώ στο trash talking και μετά να του κάνω φάουλ. Όχι δηλαδή, ότι θα μπορούσα ποτέ να τον σταματήσω, αλλά σε μια φάση που είχα την μπάλα, σήκωσα τον αγκώνα για να τον απομακρύνω. Εκείνος συνέχισε το trash talking, στο επόμενο play με βρήκε με τον πήχη του και τον χτύπησα κι εγώ με τον ίδιο τρόπο. Και τότε... ήλθε κατά πάνω μου. Αρχίσαμε να ουρλιάζουμε ο ένας στον άλλον και η κατάσταση είχε τέτοια ένταση που δεν θυμάμαι καν πώς με χτύπησε. Προφανώς και το έκανε” γιατί ο Κερ κυκλοφορούσε για μέρες με μαύρο μάτι. Ο MJ ομολόγησε -στο βιβλίο του Φιλ Τζάκσον- πως αυτό το τζαρτζάρισμα τον είχε βοηθήσει να εμπιστευτεί τους συμπαίκτες του περισσότερο. “Με έκανε να δω τον εαυτό μου και να πω 'ξέρεις κάτι; Έχεις γίνει πραγματικά ηλίθιος, με όλη αυτήν τη διαδικασία'”.

Ο κόουτς των Ουόριορς έκρινε πως θα ήταν χρήσιμο να γνωρίζουμε ότι “μπορώ να πω με σιγουριά ότι αυτό το επεισόδιο βοήθησε τη σχέση μας και ας ακούγεται περίεργο κάτι τέτοιο”. Με δηλώσεις του στο ΝΒΑ on TNT, την επομένη της προβολής του επεισοδίου εξήγησε πως “δεν προτείνω να το κάνετε στο σπίτι, όμως τότε οι προπονήσεις ήταν πραγματικά πολύ έντονες. Πλέον δεν έχουμε τόσες προπονήσεις, μέσα στην εβδομάδα. Κυρίως το πρόγραμμα αφορά την ξεκούραση και την αποθεραπεία. Είμαστε πιο έξυπνοι, ως προς το να συντηρούμε τους αθλητές μας. Όλα αυτά είναι θετικά, δείτε τι κάνει ο ΛεΜπρόν Τζέιμς μετά από 17-18 χρόνια, ενώ ο Τζόρνταν έπαιξε 12-13. Δεν υπάρχει τόσος ανταγωνισμός σε καθημερινή βάση, που ήταν η καθημερινότητα για τους τότε Μπουλς. Δεν υπήρχε ομάδα στην οποία θα 'χω παίξει και να μην τσακώνονταν οι παίκτες. Θέλω να πω ότι ήταν κάτι που γινόταν παντού τότε, το να ξεφύγει δηλαδή ο έντονος ανταγωνισμός. Ο Μάικλ έβαζε ψηλά τον πήχη. Υπήρξαν τουλάχιστον τρία επεισόδια εκείνη τη χρονιά. Δεν ήταν όμως, κάτι απαραίτητα κακό. Πολλές φορές, δεν ήταν καν σημαντικό".

Η πραγματικότητα θέλει τον Κερ να έγινε ο τύπος στον οποίον έστελνε την μπάλα ο MJ, όταν οι αντίπαλοι του είχαν ετοιμάσει παγίδες. Aυτό έγινε και με το τελευταίο σουτ του έκτου τελικού του 1997. Δες το τελευταίο σουτ.

“Το πρώτο σχόλιο που 'χω να κάνω είναι τι σκεφτόμουν και είχα κόψει έτσι τα μαλλιά μου (γελάει). Στη μεγαλύτερη στιγμή της καριέρας μου, έχω το χειρότερο μαλλί. Μοιάζω με πεζοναύτη (γελάει). Θυμάμαι πως σκεφτόμουν ένα κλέψιμο του Στόκτον στον Μάικλ, στην αρχή της σειράς, που 'χε μείνει στον MJ. Στο τάιμ άουτ που πήραμε, 25'' πριν τη λήξη, μου είπε 'να ξέρεις πως θα έλθει σε εμένα, οπότε να είσαι έτοιμος'. Η καρδιά μου σταμάτησε για κάποια δευτερόλεπτα -ένιωσα πως χ... επάνω μου. Ανασυγκροτήθηκα και του είπα 'αν έλθει σε εσένα (ο Στόκτον) θα είμαι έτοιμος”. Και μετά σκόραρε, για να πάρει η παρέα του το τρόπαιο. Στην παρέλαση της ομάδας στο Σικάγο, μετά την απονομή, διηγήθηκε μια άλλη ιστορία στο κοινό: “Ο Φιλ είπε στον Μάικλ να πάρει το τελευταίο σουτ και εκείνος του απάντησε πως δεν νιώθει άνετα με αυτήν τη συνθήκη, προτείνοντας άλλη επιλογή: εμένα”. Αν δεις το video, θα δεις και την αντίδραση του 'Air'.

Οι Μπουλς ήταν η τέταρτη ομάδα του Κερ στο ΝΒΑ. Είχε ήδη συμπληρώσει στη λίγκα πέντε χρόνια, όταν μετακόμισε στο Σικάγο. Η διαδρομή άρχισε από το Φοίνιξ, που τον επέλεξε στο Νο50 του 1988 NBA Draft. Εκείνη τη χρονιά Νο1 ήταν ο Ντάνι Μάνινγκ (Κλίπερς), Νο2 ο Ρικ Σμιτς (Πέισερς), ο Νταν Μάιρλι επελέγη στο Νο14 από τους Σανς και ο Ροντ Στρίκλαντ στο Νο19 από τους Νικς. Ο Χάρβεϊ Γκραντ, δίδυμος αδελφός του Χόρας (του snitch, κατά τον MJ) είχε βρει δουλειά στο Νο12 (του την έδωσαν οι Μπούλετς), ενώ στο Νο24 οι Λέικερς πήραν τον Ντέιβιντ Ρίβερς και στο Νο68 οι Χοκς τον Ντάριλ Μίντλετον.

To 1989 πήγε με ανταλλαγή στους Καβς, όπου έμεινε τέσσερις σεζόν πριν μετακομίσει στο Ορλάντο και τον πάρει ο Φιλ Τζάκσον στο Σικάγο το 1993. Έως το 1998 είχε 8.2 πόντους (ήταν σταθερά στους κορυφαίους της λίγκας, σε ποσοστό τριπόντων) και 2.2 ασίστ κατά μ.ο., ως ρεζέρβα. Μετά δούλεψε για τον Γκρεγκ Πόποβιτς στο Σαν Αντόνιο, την εποχή που στο ρόστερ υπήρχαν και ο Ντέιβιντ Ρόμπινσον και ο Τιμ Ντάνκαν. Πήρε άλλα δυο πρωταθλήματα εκεί (1999, 2003) και εγκατέλειψε τα παρκέ, για να γίνει sportscaster στο ΤΝΤ, έως το 2007. Ακολούθως, έμαθε τη δουλειά του GM -μετά τη σχετική πρόταση των Σανς. Πήρε και το 1% των μετοχών, το οποίο πούλησε το Μάιο του 2014, όταν αντικατέστησε τον Μαρκ Τζάκσον στον πάγκο του Γκόλντεν Στέιτ.

Δηλαδή, ο τύπος που άνηκε στη δυναστεία των Μπουλς και δούλεψε υπό τις οδηγίες του Φιλ Τζάκσον και του Γκρεγκ Πόποβιτς, έχοντας ήδη γνώση από τις τακτικές των Μάικ Ντ' Αντόνι και Άλβιν Τζέντρι (βλ. Φοίνιξ) κατέληξε στο ότι θα 'χε ενδιαφέρον να γίνει κόουτς. Όπως θα έχεις πρόχειρο, είχε και επιτυχία.

Όλα αυτά είναι το φυσικό επόμενο της ζωής που έζησε ο Κερ, πριν γίνει NBAer.

Κατ' αρχάς, ο Στίβεν Ντάγκλας Κερ γεννήθηκε στη Βηρυτό (27/9/1965). Του Λιβάνου. Τα παιδιά του χρόνια τα έζησε στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, όπου έζησαν ο πατέρας του και ο παππούς του.

➔ Ο Στάνλεϊ Κερ (παππούς του Στιβ), ήταν ιεραπόστολος, ο οποίος είχε προσφέρει εθελοντική εργασία στην ομάδα που 'χε στείλει η Near East Relief (οργάνωση σωτηρίας) στην Τουρκία, μετά την γενοκτονία των Αρμενίων. Εκεί γνωρίστηκε με τη σύζυγο του, Έλσα -επίσης ιεραπόστολο-, η οποία είχε πάει στη Τουρκία για να μάθει τη γλώσσα και να σπουδάσει. Η πρώτη επαφή έγινε ενώ προσπαθούσαν να σώσουν γυναίκες και ορφανά. Παντρεύτηκαν το 1921 και πήγαν στο Λίβανο, για να αναλάβουν ορφανοτροφεία. Δίδαξαν στο American University της Βηρυτού, για 40 χρόνια. Ο Στάνλεϊ έγινε κάποια στιγμή πρόεδρος του Τμήματος Βιοχημείας του Αmerican University of Beirut. Ήταν πατέρας τεσσάρων παιδιών, τα οποία σπούδασαν στις ΗΠΑ.

➔ Ο Dr. Μάλκολμ H. Κερ (πατέρας του Στιβ) ήταν ακαδημαϊκός, με ειδικότητα στη Μέση Ανατολή. Επίσης, είχε περάσει τα πρώτα χρόνια της ζωής του στο Λίβανο, όπου οι γονείς ήταν καθηγητές. Πήρε ντοκτορά στην Ουάσινγκτον και δούλεψε στο UCLA για 20 χρόνια, όπου έκανε την οικογένεια του. Ο Στιβ ήταν ένα από τα τέσσερα παιδιά που απέκτησε με την Αν (Σούζαν, Τζον, Στιβ και Άντριου). Τα τρία πρώτα γεννήθηκαν στη Βηρυτό, όπου γνωρίστηκε το ζευγάρι στο AUB -η Αν είχε πάει στη Βηρυτό για ένα χρόνο σπουδές στο εξωτερικό. Η εγκατάσταση στην Καλιφόρνια έγινε όταν ο Στιβ ήταν μωρό. Πάνω από την πόρτα του γκαράζ, στο σπίτι, είχε βάλει μια μπασκέτα. Επέστρεψε στη Μέση Ανατολή, για να γίνει κι εκείνος καθηγητής στο American University of Beirut, στο τμήμα των πολιτικών επιστημών. Το 1982 έγινε πρόεδρος του American University. Πρόλαβε να καθίσει στον θώκο μόλις 17 μήνες.

Ο Μάλκολμ Κερ Δολοφονήθηκε στις 18/1 του 1984, έξω από το γραφείο του, με δυο σφαίρες στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Ήταν 52.

Το κίνητρο δεν έγινε ποτέ γνωστό. Η είδηση έγινε άρθρο στα μεγαλύτερα μέσα της εποχής. Οι New York Times είχαν γράψει πως ένας άνδρας είχε τηλεφωνήσει στα γραφεία του AFP (Agence France-Presse) στη Βηρυτό, λίγο μετά το 'χτύπημα' και είπε πως άνηκε στον Islamic Holy War. Χρόνια μετά, η οικογένεια Κερ έκανε μήνυση στην κυβέρνηση του Ιράν, υπό το Αντιτρομοκρατικό νόμο και της ενεργούς θανατικής ποινής του 1996 -γιατί πίστευε πως το Ιράν είχε χρηματοδοτήσει τη δολοφονία του Μάλκολμ από τη Χεζμπολάχ. “Δεν χρειαζόμασταν εκδίκηση, αλλά 'κλείσουμε' το κεφάλαιο αυτό”.

Όταν ο Στιβ κλήθηκε να καταθέσει στο δικαστήριο, ήταν παίκτης των Σπερς (2002). “Δεν ήθελα να χάσω ματς. Μίλησα με τον Ποπ. Του είπα πως δεν θέλω να ξέρει ο κόσμος το λόγο που θα λείψω, ούτε όμως, να νομίζει ότι είμαι τραυματίας. Μου είπε 'θα πούμε πως λείπεις για προσωπικούς λόγους. Σιγά το πράγμα'. Η φήμη σου θα αναλάβει τα υπόλοιπα. Κανείς δεν θα αμφισβητήσει αυτό που θα πούμε'. Είχε δίκιο”. Οι Κερ κέρδισαν τη δίκη. “Αποφάσεις σαν και αυτή επιτρέπουν στον κόσμο να διοχετεύσει τα συναισθήματα του μέσω της δικαιοσύνης και των νόμων, από το να γίνει εκδικητής”, είχε σχολιάσει η αδελφή του, Σούζαν που τότε ζούσε στην Αγγλία και ασχολείτο με την πολιτική.

➔ Ο Στιβ Κερ πήγε σχολείο στο Κάιρο, την Αίγυπτο και τη Βηρυτό. Και όταν ζούσε στην Καλιφόρνια, περνούσε τα καλοκαίρια στην Τυνησία και τη Γαλλία, ενώ έκανε με την οικογένεια του road trip στη Μεσόγειο. Του έλειπαν οι φίλοι του και τα αθλητικά καμπ -είχε πει. Απολυτήριο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης πήρε από το Palisades High School του Λος Άντζελες. Έπαιζε μπάσκετ, αλλά δεν ασχολούνταν πολλοί με την περίπτωση του. Ήταν μαθητής στο high school (1982), όταν ο πατέρας του έλαβε την πρόταση για τη δουλειά που ονειρευόταν ο παππούς του (του προέδρου στο AUB). Απάντησε απάντησε θετικά, μέσα σε λίγες ώρες. Δεν σου είπα ότι είχε επιλεγεί να καλύψει το κενό του προέδρου (ονόματι Ντέιβιντ Ντοτζ) που είχε απηχθή -αφέθηκε ελεύθερος ένα χρόνο μετά.

Τότε η χώρα ήταν σε εμφύλιο πόλεμο. Ο Γιασέρ Αραφάτ είχε εξοριστεί στη Συρία. Οι οπαδοί του Αγιατολάχ Ρουχολάχ Χομεϊνί, είχαν μετακινηθεί στο Λίβανο και έδωσαν φωνή στη μειονότητα των Σιιτών. Η κοινότητα των Χριστιανών μειώθηκε, ενώ μαινόταν πόλεμος του Ισραήλ και της Συρίας. Λίγες εβδομάδες πριν μετακομίσει ο Μάλκολμ στη Βηρυτό, έγινε η επέμβαση των Ισραηλινών στο Λίβανο. Είχε μόλις αρχίσει η δημιουργία της Χεζμπολάχ (της στρατιωτικής σιιτικής και πολιτικής οργάνωσης).

Πίσω στις ΗΠΑ, είχε πάει στο University of Arizona, το 1983. Το καλοκαίρι εκείνου του χρόνου είχε πάει με τη μητέρα του και τον αδελφό του, Άντριου να επισκεφτούν τον Μάλκολμ. Δεν είχαν περάσει πολλοί μήνες από το βομβαρδισμό της πρεσβείας των ΗΠΑ στη Βηρυτό -και το θάνατο 63 ανθρώπων. “Είχαμε πάει για χάικινγκ στα βουνά και μπάνιο στη Μεσόγειο. Το σπίτι ήταν κοντά στο campus. Ήταν πανέμορφο. Είχε μέχρι και μπάτλερ”.

Όταν ήλθε η ώρα να επιστρέψουν, ενημερώθηκαν πως εξαιτίας των συμπλοκών δεν ήξεραν αν θα γίνει η πτήση. “Ήμασταν στο terminal όταν όλοι έτρεχαν αλλόφρονες και έλεγαν πως έπρεπε να φύγουμε αμέσως από το αεροδρόμιο. Με άρπαξε η μητέρα μου και τρέχαμε σαν τρελοί. Είχα τρομοκρατηθεί”.

Απέδρασε από τη Βηρυτό με αυτοκίνητο, εν μέσω βομβαρδισμού

Οι New York Times έγραψαν όλη την ιστορία, το 1996. Άρχισε με την πληροφορία ότι η τελευταία έξοδος του Στιβ από τη Βηρυτό, είχε γίνει ενώ έπεφταν βόμβες και είχε κλείσει το αεροδρόμιο, έξι μήνες πριν τη δολοφονία του πατέρα του. Είχε συζητηθεί το ενδεχόμενο να πάει με πλοίο έως την Κύπρο ή να συνοδεύσει έναν Πρέσβη με ελικόπτερο στο Τελ Αβίβ ή ακόμα και να περάσει στο Ισραήλ, με λεωφορείο. Επρόκειτο να φύγει και ένα αεροπλάνο από τη ναυτική βάση των ΗΠΑ που -όπως του είπαν- μπορεί να 'χε μια θέση κενή. Δεν είχε. Το πρωί που ήταν προγραμματισμένο να φύγει, βομβαρδίστηκε η βάση -με έφοδο φορτηγού που είχε τα εκρηκτικά. Πέθαναν 220 ναύτες και 21 υπάλληλοι. “Αναγνώρισα στις φωτογραφίες πολλά από τα θύματα. Τους είχα γνωρίσει στην επίσκεψη που 'χαμε κάνει στη βάση. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί είχε γίνει ό,τι είχε γίνει”.

Τελικά, πλήρωσε έναν οδηγό για να τον πάει στα βουνά, να τον περάσει από τα σύνορα της Συρίας στη Δαμασκό και από εκεί στο Αμάν της Ιορδανίας. Ο πατέρας του είχε γράψει σε γράμμα που 'χε στείλει σε συγγενή -τον Αύγουστο του 1983- πως 'φοβάμαι για τις συνέπειες που θα 'χει στον τρόπο που βλέπει ο Στιβ τη Βηρυτό, όλη αυτή η αβεβαιότητα και η ταλαιπωρία, όπως και την αίσθηση του φυσικού κινδύνου. Φοβάμαι και για το πώς θα επηρεαστεί η διάθεση του από το δεδομένο ότι εμείς παραμένουμε εδώ'.

Από ό,τι αποδείχθηκε, ο γιος του έμαθε μέσα από όλα αυτά να 'χει φωνή. Να μιλάει για πράγματα που δεν αφορούν το μπάσκετ, όπως για την ανάγκη να ελεγχθεί αυτό που γίνεται στις ΗΠΑ με τα όπλα και τις πολιτικές της χώρας του για τη Μέση Ανατολή. Όπως κατάλαβε και τις αντιδράσεις των ΝΒΑers, την εποχή του Black Lives Matter.

“Ως κάποιος που 'χει χάσει συγγενή του από δολοφονία, με διαλύει να διαβάζω για θάνατο ανθρώπων με τον τρόπο που πέθαναν στο Ορλάντο -στο μακελειό που είχε γίνει σε nightclub. Είναι ακόμα χειρότερο να βλέπω την κυβέρνηση να είναι δειλή μπροστά στην NRA και να διατηρεί τους αναχρονιστικούς νόμους -ώστε να μην μειωθούν οι πωλήσεις των όπλων". Δεν ξέρω αν ξέρεις, αλλά στις ΗΠΑ αγοράζεις όπλο πιο εύκολα από ό,τι κινητό τηλέφωνο.

Πριν γίνει Πλανητάρχης ο Ντόναλντ Τραμπ, ενώ ήταν σε προεκλογική εκστρατεία, ο Κερ είχε είπε πως “η πραγματικότητα, όπως παρουσιάζεται από τις τηλεοπτικές συνεντεύξεις, είναι πως έχεις έναν άνδρα ο οποίος θέλει να γίνει ηγέτης σου και συστηματικά δείχνει πως είναι ρατσιστής, μισογύνης και χρησιμοποιεί προσβλητική γλώσσα”. Για τη διαμαρτυρία του Κόλιν Κάπερνικ είχε εξηγήσει ότι "μπορείς να συμφωνείς ή να διαφωνείς με αυτό που κάνει -γιατί ίσως να 'χεις συγγενή ή φίλο στο στρατό ή να 'χεις χάσει κάποιον και έτσι ο ύμνος να έχει μια πιο ιδιαίτερη σημασία για εσένα. Ας γυρίσουμε όμως, το νόμισμα από την άλλη όψη: το βέβαιο είναι πως πρέπει να 'χεις αηδιάσει με όσα συμβαίνουν. Είναι μη βίαιη διαμαρτυρία. Αυτή είναι η Αμερική. Αυτή είναι η ουσία της χώρας”.

Από μικρός φρόντιζε να παραμένει ενήμερος για όλες τις εξελίξεις, σε όλα τα επίπεδα, ώστε να μπορεί να 'χει άποψη. Ο πατέρας του είχε γράψει στο πρόλογο βιβλίου για τις συμπλοκές του Αραβικού και του Ισραηλινού κόσμου πως 'ένας πραγματικά πολιτισμένος άνθρωπος, έχει ως κύριο χαρακτηριστικό την ενσυναίσθηση. Να αναγνωρίζει ότι η σκέψη και η κατανόηση των ανθρώπων από άλλες κουλτούρες, μπορεί να διαφέρουν από τις δικές του και έτσι να καταλαβαίνει πως ό,τι για εκείνον είναι φυσιολογικό για κάποιους άλλους δεν είναι'.

Αυτό έγινε το moto του παιδιού του. Ο Μάλκολμ είχε προλάβει να λύσει όλες τις απορίες που 'χε ο γιος του για την ιστορία της Μέσης Ανατολής, για το Ολοκαύτωμα, τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Πόλεμο του Ιράκ. “Με βοήθησε να καταλάβω την περιπλοκότητα. Με έμαθε να μη δαιμονοποιώ ανθρώπους, να αντιλαμβάνομαι τις διαφορές των πολιτισμών, των θρησκειών και όσων άλλων δημιούργησαν τις συνθήκες στις οποίες ζούμε σήμερα. Έμαθα να βάζω τον εαυτό μου στη θέση του άλλου και να κοιτώ τα πράγματα υπό ένα μεγαλύτερο πρίσμα. Ζούμε σε έναν περίπλοκο κόσμο, με πολλές 'γκρίζες' ζώνες. Η ζωή μπορεί να γίνει πιο εύκολη όταν υπάρχει μόνο καλό ή κακό, μαύρο ή άσπρο”.

Αυτός έγινε ο τρόπος που 'χε για να διαχειρίζεται και ό,τι συνέβαινε στη δουλειά του. Ήξερε πως ο αθλητισμός είναι μέρος της ζωής του όποιου τόπου. Της κουλτούρας. Οι παίκτες προέρχονταν από διαφορετικές χώρες, φυλές, θρησκείες και παραστάσεις.

Το τηλεφώνημα, τα ξημερώματα -που δεν είναι ποτέ για καλό

Όταν επέστρεψε στις ΗΠΑ, από το τελευταίο του ταξίδι στη Βηρυτό, άρχισε να παίζει στους Wildcats. Δεν ήταν κάποιος φανταστικός παίκτης. Έκανε ό,τι μπορούσε. Ξημερώματα, της 19ης ημέρας Γενάρη του 1984, δέχθηκε ένα τηλεφώνημα στον κοιτώνα του. Ήταν ο Βέιχ Σιμόνιαν, αντιπρόεδρος του American University of Beirut, ο οποίος ζούσε στη Νέα Υόρκη. Του είπε πως ο πατέρας του είχε δολοφονηθεί. Ο αδελφός του, Άντριου ενημερώθηκε ενώ ήταν σε ένα μαγαζί του campus -άκουσε την είδηση στο ραδιόφωνο. Η μητέρα του περίμενε έναν φίλο έξω από το campus. 'Έτρεξε προς το γραφείο του συζύγου της και τον βρήκε να κείτεται στο πάτωμα, με το πρόσωπο στο έδαφος και την τσάντα μπροστά”. Στην κηδεία πήγαν όλοι -ο Τζον από το Κάιρο, η Σούζαν από την Ταϊβάν-, πλην του Στιβ. “Ήταν κάθαρση για εμένα να συνεχίσω να παίζω. Προφανώς και το μπάσκετ δεν ήταν πιο σημαντικό”. Έκανε το καλύτερο παιχνίδι του, εναντίον του Arizona State, δυο μέρες μετά το θάνατο του μπαμπά του.

Κάποιοι είχαν κρίνει πως ήταν φανταστική ιδέα να του φωνάζουν 'πού είναι ο πατέρας σου;' ή 'γιατί δεν πας να βρεις το ναυτικό στη Βηρυτό;' ή συνθήματα για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης. “Ομολογώ πως μου έπεσε η μπάλα από τα χέρια. Έτρεμα ολόκληρος και είχα βουρκώσει”. Υπό αυτό το καθεστώς, έγινε ο ηγέτης της ομάδας του -ως τελειόφοιτος- στην πρόκριση στο Final Four, το 1988. Την ιστορία από εκεί και μετά την ξέρεις.

Αυτό που ενδεχομένως έχει ενδιαφέρον να διαβάσεις -ακόμα- είναι πως '"ρωστώ στον πατέρα μου τον τρόπο που διαχειρίζομαι τον εαυτό μου, ως προπονητής: την ηρεμία, την ησυχία και το γεγονός ότι δεν επιπλήττω ποτέ τους παίκτες. Δεν ήμουν πάντα έτσι. Έως τα 10 ήμουν πολύ νευρικός. Έπαιζα μπάσκετ και αν τσαντιζόμουν πετούσα τα γάντια και τσακωνόμουν. Οι γονείς μου συνήθως ήταν στις εξέδρες. Δεν μου έλεγαν κουβέντα, πριν φτάσουμε σπίτι. Ο πατέρας μου πίστευε ότι έπρεπε να καταλάβω μόνος τι είχα κάνει λάθος, μαζί και πως ό,τι είχε να μου πει θα ήμουν σε θέση να το κατανοήσω καλύτερα, σε κατάσταση ηρεμίας. Δεν έκανε κατηχήσεις, αλλά συζητήσεις. Ήταν παρατηρητής. Με άφηνε να μάθω από τις εμπειρίες μου. Αυτό κάνω και εγώ με τους παίκτες: τους δίνω το χώρο που χρειάζονται και τους μιλώ στη σωστή στιγμή”.

Οι Φιλ Τζάκσον και Γκρεγκ Πόποβιτς του έμαθαν πως μπορεί να 'χει άποψη και για ζητήματα που δεν αφορούν το μπάσκετ -γιατί συζητούσαν για όλα με τους παίκτες του, προκαλώντας τους να είναι ενεργοί πολίτες. “Μου έμαθαν να χρησιμοποιώ όσα έχω περάσει προς όφελος μου, ως κόουτς. Να έχω ως προτεραιότητα το να περνάμε όλα καλά και να μην παίρνω αυτήν τη δουλειά πάρα πολύ σοβαρά”. Γιατί η ζωή είναι αλλού.