Ο Κλάιντ Ντρέξλερ ήταν ο “Τζόρνταν της Δύσης”

Δεν αναφέρεται στις συζητήσεις που γίνονται για τους κυρίαρχους παίκτες του παιχνιδιού που λέγεται μπάσκετ. Υπήρξε ωστόσο, κυρίαρχος. Όπως υπήρξε πρωταθλητής και μέλος της Dream Team, αλλά και παρέα των Όσκαρ Ρόμπερτσον και Τζον Χάβλιτσεκ, ως οι μόνοι που -έως το 1998- είχαν τουλάχιστον 20.000 πόντους, 6.000 ριμπάουντ και 3.000 ασίστ, στην καριέρα τους. Σε επικοινωνιακό επίπεδο, το καλύτερο που κατάφερε ο Κλάιντ Ντρέξλερ α) η ανάδειξη του σε coolest guy in the league από το GQ και β) να χαρακτηριστεί ‘ο καλύτερος γκαρντ της ιστορίας, που δεν λέγεται Μάικλ Τζόρνταν‘. Βασικά να σου πω ότι όταν έπαιζε, τον αποκαλούσαν ‘ο Τζόρνταν της Δύσης’.

Μια που είπα Τζόρνταν: ο Ντρέξλερ ήταν ο λόγος που το Πόρτλαντ προσπέρασε τον MJ στο 1984 NBA Draft. Θα τα δούμε όλα στη συνέχεια. Προς το παρόν, ας δούμε τι είχε να πει ο ‘Glide’ -παραγγελιά του φίλου, Βαγγέλη και ναι, οι παραγγελιές συνεχίζονται και μετά τη διακοπή των πάντων, λόγω Covid-19- για το Last Dance.

Oμολόγησε πως δεν το είδε, γιατί, όπως είπε, το έζησε. “Είναι το ντοκιμαντέρ του Μάικλ και προφανώς όλα θα παρουσιαστούν από τη δική του οπτική γωνία. Επειδή αναφέρεται σε ‘χρυσή εποχή’ όλοι έχουν δικαίωμα στην άποψη τους. Τότε στα παρκέ δεν υπήρχαν παρά μόνο άνδρες, πραγματικοί άνδρες, που έπαιζαν. Πολλές φορές δεν συμπαθούσαμε ο ένας τον άλλον. Όσο μεγαλώνεις, τα αφήνεις όλα αυτά πίσω και δείχνεις αγάπη και σεβασμό σε ανθρώπους που υπήρξαν συμπαίκτες και αντίπαλοι. Ελπίζω να μπορέσει να το κάνει αυτό κι ο Μάικλ”. Εσείς; Τι άλλα; Όλα καλά στο σπίτι; Γιατί δεν ξέρω αν θυμάσαι, αλλά ο MJ εμφανίστηκε να λέει ‘ο Κλάιντ ήταν απειλή. Αλλά το να με συγκρίνουν μαζί του, το έβρισκα προκλητικό”.

Ο ανταγωνισμός τους έφτασε στο πικ το 1992, όταν διεκδικούσαν μαζί τον τίτλο του MVP με τους Μπλέιζερς και τους Μπουλς να συναντιούνται στους τελικούς. Ο ‘Glide’ (το παρατσούκλι το χρωστά στην εκνευριστική άνεση με την οποία κινούνταν στο παρκέ, στο NCAA, χάριν της ταχύτητας και του αθλητισμού του -ενώ ήταν και πολύ εύκολος τύπος να κάνεις παρέα, εκτός γηπέδων) θύμισε ότι “το σπορ είναι ομαδικό. Δεν αφορά έναν τύπο. Μπορούσες να βάλεις 50 πόντους και να πάρεις 40 ριμπάουντ, αλλά αν η ομάδα σου έχανε ήσουν κάτι ‘λιγότερο’ από οποιονδήποτε άλλον στην αντίπαλη ομάδα; Μισώ να βλέπω ανθρώπους να συμπεριφέρονται λες και είναι ατομικός διαγωνισμός το μπάσκετ. Στο Πόρτλαντ είχαμε ομαδική δομή. Η δουλειά μου ήταν να σκοράρω και να βάζω και τους άλλους στο παιχνίδι, ώστε να τους κάνω καλύτερους. Και το έκανα αυτό πολύ καλά. Απόδειξη; Φτάσαμε στους τελικούς”, όπου έχασε το Πόρτλαντ στα έξι ματς.

Ο Ντέιβιντ Χόλμπερσταμ έγραψε στο βιβλίο του, με τίτλο ‘Playing for Keeps: Michael Jordan and the World He Made” πως “σε αυτήν τη σειρά ο MJ ήθελε να καταστρέψει, όχι μόνο το Πόρτλαντ, αλλά και τον Ντρέξλερ. Δεν ήταν κάτι προσωπικό. Απλά δεν του άρεσαν όσα διάβαζε στις εφημερίδες και έβλεπε στις τηλεοράσεις, για τον Ντρέξλερ. Το θεωρούσε προσωπική προσβολή να μπαίνουν στην ίδια εξίσωση“. Δεν παρέλειψε να παρενοχλήσει και λεκτικά τον αντίπαλο του, λέγοντας του εν ώρα αγώνων ‘μήπως μόλις σου κλώτσησα τον κ…;’ ή ‘πιστεύεις πως μπορείς να με σταματήσεις;’. Ο Ντρέξλερ φόρεσε τελικά, το μόνο δαχτυλίδι της καριέρας του το 1995. Ναι, τη χρονιά που επέστρεψε στο μπάσκετ ο Air, μετά το μπέιζμπολ.

Επειδή τον ρωτούν συχνά για τη δική του προτίμηση ως προς τον GOAT, εξηγεί πως ενώ όλοι επικεντρώνουν στον Τζόρνταν και τον ΛεΜπρον Τζέιμς, θα έπρεπε να θυμούνται παίκτες όπως “ο Ουίλτ Τσάμπερλεϊν, ο Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ, ο Λάρι Μπερντ, ο Dr. J, ο Όσκαρ Ρόμπερτσον, ο Τζέρι Ουέστ και διάφοροι άλλοι. Αγαπώ και τον Μάικλ και τον ΛεΜπρον, αλλά ας μην αφαιρούμε κάτι από τους άλλους τύπους που ‘χουν ξεχωρίσει”.

Όλη του η ζωή έγινε βιβλίο, με τίτλο Clyde the Glide: My Life in Basketball, που κυκλοφόρησε το 2004. Στις σελίδες του θα διαβάσεις και τι έχουν να πουν όσοι έζησαν μαζί του, κάθε χρονική περίοδο. Όπως πάντα, θα πιάσουμε την ιστορία από την αρχή -γιατί καλώς ή κακώς, όσα ζούμε στα παιδικά μας χρόνια είναι που μας προσδιορίζουν.

“Γεννήθηκα στη Νέα Ορλεάνη, στις 22/6 του 1962. Η μητέρα μου, Eunice ήταν εκείνη την εποχή, παντρεμένη με τον πατέρα μου, James, ο οποίος δούλευε σε μύλο. Ζούσαμε σε προάστιο της πόλης. Δεν θυμάμαι κάτι από την περιοχή, γιατί όταν ήμουν 3 η μητέρα μου άφησε τον πατέρα μου και πήγαμε στο Χιούστον, όπου ζούσε η αδελφή της, Τσάριτι και την είχε διαβεβαιώσει πως υπάρχουν ευκαιρίες για δουλειά”.

‘Ο πατέρας του Κλάιντ ήταν πολύ βίαιος. Δεν μπορούσα να το αντέξω. Μου άρεσε πάντα το Χιούστον, οπότε σκέφτηκα να πάμε εκεί να δούμε τι μπορεί να γίνει. Στις δυο εβδομάδες είχα βρει δουλειά στο ταμείο του μανάβικου στο Watkin’s. Δούλεψα εκεί ενάμιση χρόνο. Μετά γνώρισα το δεύτερο σύζυγο μου, Μάνιουελ -χασάπης στο επάγγελμα- που δούλευε σε άλλη αγορά, όπου πήγα κι εγώ. Έμεινα 15 χρόνια. Έφυγα για να αναλάβω το οικογενειακό εστιατόριο -το ανοίξαμε το 1967’. Eunice Drexler Scott

“Όταν ήμουν 6 χρόνων, η μαμά μου παντρεύτηκε τον Μάνιουελ. Δυο χρόνια μετά, αγόρασαν σπίτι, σε γειτονιά που δεν ήταν όσο επικίνδυνες εκείνες όπου ζούσαμε έως τότε, ενώ ήταν μόλις 10 λεπτά από το University of Houston. Όταν πήγαμε, το 60% των κατοίκων ήταν μαύροι. Μετά έγινε το 100%, αλλά ποτέ δεν έδινα σημασία στις φυλές. Συνήθιζα να ακούω συζητήσεις των μεγαλύτερων, για τους μαύρους ηγέτες. Έτσι έμαθα για τις διακρίσεις. Δεν βίωσα το ρατσισμό. Κάθε χρόνο ωστόσο, έφευγε και κάποιος λευκός από την περιοχή”. Η Γιουνίς έκανε συνολικά επτά παιδιά, με τρεις διαφορετικούς άνδρες. Ο πρωτότοκος Μάικλ ήταν επτά χρόνια μεγαλύτερος του Κλάιντ και ‘καρπός’ του έρωτα της με έναν αστυνομικό, που δολοφονήθηκε εν ώρα εργασίας. Με τον Τζέιμς Ντρέξλερ απέκτησε την Ντέμπρα, τον Τζέιμς και τον Κλάιντ και με τον Μάνιουελ τις Ντενίζ, Βιρτζίνια και Λιν.

“Ο Μάνιουελ δεν ήταν συναισθηματικός με τα παιδιά. Το πρόγραμμα του αφορούσε τη δουλειά του και το να μας βάζει να κάνουμε δουλειές στο σπίτι, για να γίνουμε υπεύθυνοι. Όποιος δεν έκανε ό,τι έπρεπε, δεν έβλεπε τηλεόραση. Τον σεβόμουν, γιατί δεν κακοποίησε κανέναν. Ήταν καλός τύπος, εκτός και αν έπινε αλκοόλ. Τότε γινόταν τέρας. Αυτό συνέβαινε κυρίως, τα σαββατοκύριακα. Όταν έπινε κρυβόμουν, γιατί δεν μπορούσε να πει στα μεγαλύτερα αδέλφια ‘κάνε αυτό ή το άλλο’, ενώ όλα τα άλλα παιδιά ήταν κορίτσια. Συνήθως έβρισκα καταφύγιο στα γήπεδα μπάσκετ”.

‘Υποθέτω ότι δεν έκανα τις καλύτερες επιλογές, για πατέρες των παιδιών μου. Ο Μάνιουελ δεν είχε σχέση με τον Κλάιντ. Είχε δουλειά και βοηθούσε οικονομικά. Μέχρι εκεί. Δεν ασχολείτο με τα παιδιά. Πολλά από όσα προσπαθούσε να κάνει με τον Κλάιντ -να τον βάζει να κάνει δουλειές-, γίνονταν εν αγνοία μου. Χωρίσαμε όταν ο Κλάιντ ήταν 17. Δεν πήραμε ποτέ διαζύγιο. Πέθανε το 2003. Oύτε ο βιολογικός πατέρας του Κλάιντ είχε σχέση μαζί του”. Eunice Drexler Scott

Η Γιουνίς έμαθε σε όλους να ξεχωρίζουν το σωστό από το λάθος. Δεν έλεγε πολλά ‘μη’, αλλά περίμενε πως κάποια πράγματα θα γίνουν. “Όπως να πάμε εκκλησία, θα διαβάζουμε -λάτρευα από τότε το διάβασμα και το σχολείο-, θα φροντίζουμε τους εαυτούς μας και θα συμπεριφερόμαστε σε όλους καλά”. Όλα τα αδέλφια εξηγούσαν πως ο Κλάιντ ήταν από μικρός πολύ έξυπνο και χαρισματικό παιδί. Και πολύ ενεργητικό. Επίσης, τον συμπαθούσαν όλοι.

Ο καλύτερος φίλος του ήταν ο δευτερότοκος Τζέιμς. “Περισσότερο ήμουν πατέρας του, παρά αδελφός του” έχει πει εκείνος. Η Γιουνίς, η οποία είχε υπάρξει αρχηγός της ομάδας μπάσκετ του σχολείου της, ενημέρωσε πως είχε ένα μόνο πρόβλημα με τον Κλάιντ: “Δεν ήξερε να χάνει. Ήταν πάρα πολύ ανταγωνιστικός”. Είχε ήδη αρχίσει να ασχολείται με τα σπορ, όπως όλα τα παιδιά. Είχε κάνει skating, μπόουλινγκ, μπέιζμπολ, βόλεϊ, τένις. “Τους απασχολούσα με διάφορα για να μένουν μακριά από τις κακοτοπιές”. Ο Κλάιντ έδειξε μια αρχική προτίμησε στο μπέιζμπολ ‘γιατί έπαιζε και ο μεγαλύτερος αδελφός μου’. Από τα 8 ωστόσο, ασχολείτο με το μπάσκετ. “Ήταν ο κολλητός του. Πάντα τον έβρισκες να κάνει σουτ -σε φανταστικό καλάθι-, να ντριμπλάρει. Συχνά έσπαγε και τζάμια του σπιτιού” είχε εξηγήσει η αδελφή του. Ήταν τόσα που κάποια στιγμή έπιασε δουλειά σε εστιατόριο, για να πληρώσει τις ζημιές.

Η μητέρα των παιδιών τα έπαιρνε τα καλοκαίρια και πήγαιναν στη Λουιζιάνα για διακοπές, καθώς εκεί ζούσαν τα περισσότερα από τα 10 αδέλφια της. Ο Τζέιμς Ντρέξλερ ήταν σε απόσταση μιας ώρας. Δεν τους επισκέφτηκε ποτέ. Επισκέπτονταν τα παιδιά τους παππούδες τους. “Φώναζα τη μητέρα του πατέρα μου ‘μαμά Στέλλα’. Τέτοια σχέση είχαμε”.

Η δολοφονία του αδελφού του

Όταν ο Κλάιντ ήταν 11, πέθανε ο μεγαλύτερος αδελφός του, Μάικλ. Ήταν 18. Από τα 17 ζούσε σπίτι του -είχε φύγει από το σπίτι της οικογενείας δυο εβδομάδες, μετά τη μετακόμιση. “Ήταν ένα εξαιρετικό παιδί, με μοναδική αίσθηση του χιούμορ, που άρχισε να πειραματίζεται με τα ναρκωτικά και να κάνει παρέα με λάθος ανθρώπους. Είχε παρατήσει το σχολείο και δούλευε. Δεν μπορούσε καν, να περπατήσει ευθεία. Τον έβλεπα να φθίνει, αλλά δεν ήμουν σε ηλικία για να καταλάβω τι γίνεται. Ειλικρινά δεν είχα ιδέα. Τον δολοφόνησε αστυνομικός, όταν επιχείρησε να ληστέψει φαρμακείο”.

‘Θυμάμαι όταν έμενε ακόμα μαζί μας, είχαμε δει στην τηλεόραση κάποιον να κάνει ληστεία -σε ταινία. Είχε ξεσπάσει σε γέλια. Μετά εξήγησε πως ‘αν παρανομήσω, θα πρέπει να με σκοτώσουν, γιατί δεν πρόκειται να πάω φυλακή. Κατηγορώ τον εαυτό μου για το θάνατο του. Έπρεπε να του ‘χω μιλήσει για τα ναρκωτικά. Να τον έχω φροντίσει περισσότερο. Προσπάθησα να εξιλεωθώ, με το να γίνω πιο προσεχτική με τα άλλα παιδιά’. Eunice Drexler Scott

Όταν έφτασε τα δυο μέτρα στο ύψος (‘ήμουν ο ψηλότερος όλων’) αφοσιώθηκε στην πορτοκαλί μπάλα -δώρο που ζητούσε κάθε Χριστούγεννα. Το είδωλο του ήταν ο Τζούλιους Έρβινγκ. Κάποια στιγμή γνωρίστηκαν. Λίγους μήνες μετά, δήλωναν φίλοι. Το 2004 ο Dr.J ήταν αυτός που έβαλε τον Ντρέξλερ στο Hall of Fame.

“Στα 14 άρχισα να παίζω μπάσκετ κάθε μέρα. Θυμάμαι αγοράζαμε οι ίδιοι τα διχτάκια, τα οποία βγάζαμε όταν τελειώναμε τα παιχνίδια”. Αλλιώς τα έκλεβαν. Στα 15 έφτασε το 1.87. Είχε πάρει 15 πόντους σε ένα χρόνο. Το πόδι του μεγάλωσε 10 εκατοστά, σε έξι μήνες. “Για αρκετό καιρό, ο Κλάιντ δεν μπορούσε να κάνει άλμα. Ήταν πολύ αδύνατο και ατσούμπαλο παιδί, χωρίς συντονισμό στις κινήσεις του. Ήταν και αργός”, είχε πει ο Τζέιμς για την περίοδο που ο αδελφός του δεν είχε την παραμικρή αυτοπεποίθηση στο παιχνίδι του. Εξ ου και στη δευτέρα τάξη ‘κόπηκε’ από την ομάδα.

Δεν κατάφερε να πάει στα δοκιμαστικά, γιατί ήταν άρρωστος. Οι φίλοι του, του εξασφάλισαν μια δεύτερη ευκαιρία, αλλά πάλι υπήρχε θέμα. “Δεν ξέρω γιατί δεν πίστευα σε εμένα. Ίσως επειδή με ενδιέφεραν περισσότερο τα μαθήματα, ενώ δούλευα στο οικογενειακό εστιατόριο. Ο κόουτς μας έβαζε να κάνουμε διάφορα, πριν τις προπονήσεις. Για παράδειγμα, 25 πους απς που δεν μπορούσα να τα ‘βγάλω’. Ήμουν σαν ατσούπαλο κουτάβι. ‘Έκλεβα’ και με έβαζε να κάνω άλλα 25, λέγοντας μου πως ήταν η τιμωρία μου γιατί άργησα. Μετά μου είπε ‘έρχεσαι στο γυμναστήριο μου καθυστερημένος και χωρίς καλή φυσική κατάσταση. Φύγε όπως είσαι’. Με πέταξε έξω. Μου είπε να πάω σπίτι μου“.

Γείτονας του τον παρότρυνε να τον ακολουθήσει στη σχολή καράτε που ‘χε γραφτεί. Δέχθηκε. “Έμαθε να ελέγχει το σώμα του. Τότε ήταν που ψήλωσε και έγινε πιο γρήγορος. Είχε γίνει αγνώριστος”, πρόσθεσε ο Τζέιμς, με τον αδελφό του να ‘χει φτάσει το 1.98 ως απόφοιτος high school και να έχει γίνει ο leader του Ross Sterling High School. Είχε τρεις προτάσεις αθλητικές υποτροφίας. Η τελευταία ήταν από το πανεπιστήμιο που ήταν δίπλα στο σπίτι του. Ο παιδικός του φίλος, Μάικλ Γιανγκ (πρωταθλητής Ευρώπης, με τη Λιμόζ, το 1993 και νωρίτερα μέλος των Σανς, των Σίξερς και των Κλίπερς) είχε πει στον head coach της ομάδας, Γκάι Λιούις πως ο Κλάιντ ήταν ο καλύτερος παίκτης που ‘χε αντιμετωπίσει στο σχολικό πρωτάθλημα.

Μαζί με τον Γιάνγκ και ένα νέο παιδί στην πόλη, που λεγόταν Χακίμ Ολάζουον και τον Λάρι Μισό (το 1995 που αποσύρθηκε ήταν στους κορυφαίους ριμπάουντερ της ισπανικής λίγκας) συνέθεσαν τους Phi Slama Jama, των Houston Cougars. Το παρατσούκλι ανήκει στον αθλητικό συντάκτη Τόμας Μπονκ. Aυτόν τον τρόπο βρήκε για να περιγράψει το φρενήρες στιλ παιχνιδιού αυτής της ομάδας, που θύμιζε κάτι από παιδική χαρά και κάτι από θρίαμβο μεθοδικότητας και τιμής στα fundamentals. Ο κόουτς Λιούις πίεζε τους παίκτες του να καρφώσουν, εξηγώντας πως ‘είναι το πιο σίγουρο καλάθι’. Kατ’ αυτόν τον τρόπο η ομάδα πήγε στο Final Four τρεις σερί χρονιές (1982, 1983, 1984) και, κατά βάση, άλλαξε το σπορ.

Ο Ντρέξλερ έφυγε το 1983, ως junior (είχε για μέσους όρους 14.4 πόντους, 9.9 ριμπάουντ και 3.2 ασίστ ανά ματς), για το ΝΒΑ. Δουλειά του έδωσε το Πόρτλαντ, επιλέγοντας τον στο Νο14 του NBA Draft. Στο Νο1 ήταν ο Ραλφ Σάμπσον (τον διάλεξαν οι Ρόκετς). Μεταξύ άλλων, στο Νο4 βρήκε ομάδα ο Μπάιρον Σκοτ (Κλίπερς), στο Νο8 ο Αντουάν Καρ (Πίστονς), στο Νο10 ο Τζεφ Μαλόουν (Μπούλετς), στο Νο23 ο Μίτσελ Ουίγκινς (Πέισερς) και στο Νο31 ο Ντοκ Ρίβερς (Χοκς). Η επιλογή του επηρέασε και το 1984 NBA Draft. Οι Μπλέιζερς΄είχαν τη δεύτερη επιλογή, σε αυτό. Και όπως πιθανόν να ‘χεις διαβάσει κάπου στις χίλιες φορές, διάλεξαν τον Σαμ Μπόουι, αντί του Μάικλ Τζόρνταν -γιατί ο MJ εμφανιζόταν με χαρακτηριστικά που ήταν όμοια με εκείνα του Ντρέξλερ.

Έως τότε ήταν γνωστός κυρίως, για το επιτόπιο άλμα των 109 εκατοστών, για το πλούσιο μενού σε καρφώματα και τις εξαιρετικές ικανότητες, στο τελείωμα των φάσεων. Το ρεκόρ του είναι η πτήση του για κάρφωμα σε στεφάνη που ήταν στα 3.38. Το έκανε το 1989. Ο μύθος ήθελε να μπορεί να καρφώσει, χωρίς να κάνει διατάσεις ή οτιδήποτε άλλο. Έμπαινε στο γήπεδο και έκανε την πτήση. Δεν ήταν μόνο (;) ο σκόρερ των Μπλέιζερς. Όπως έχει πει ο Τέρι Πόρτερ, που έπαιξε μαζί του για χρόνια, ‘τις περισσότερες φορές ήταν η πρώτη επιλογή. Πολλά εξαρτώνταν από το ποιος θα έπεφτε πάνω του. Όταν είχε την μπάλα στα χέρια του, είχε πολλές επιλογές για το τι θα την κάνει, μπορούσε να εκμεταλλευτεί τα πάντα, ώστε να γίνει το σωστό play. Στον πάγκο συζητούσαμε όσα γίνονταν, ώστε να καταλήγουμε στην καλύτερη επιλογή. Το βέβαιο είναι πως ο κόσμος δεν έχει αναγνωρίσει πραγματικά την ικανότητα του Κλάιντ, στις πάσες. Ήταν απίστευτο το πόσο καλά έβλεπε το γήπεδο‘. Είναι ακόμα στο Νο1 πολλών διαφορετικών κατηγοριών του οργανισμού, με πρώτη αυτήν των σκόρερ: έχει 18.040 πόντους. Ακολουθεί ο Ντάμιαν Λίλαρντ με 14.586.

Όταν ένιωσε πως είχε ολοκληρωθεί ο ‘κύκλος’ του στο Πόρτλαντ -είχε γίνει All Star, ήταν στους κορυφαίους σκόρερ, είχε πάει τελικό και είχε δει πως η παρέα του είχε τεθεί εκτός ανταγωνιστών-, ζήτησε να φύγει, με προορισμό οργανισμό που θα μπορούσε να κατακτήσει τον τίτλο. Οι Μπλέιζερς αποδέχθηκαν το αίτημα του και το 1995 τον έστειλαν στην πόλη του και τους Ρόκετς. Εκεί έγινε πιο ολοκληρωμένος παίκτης, βελτιώνοντας την πάσα και την άμυνα, ενώ έκανε πιο ‘κοφτερά’ τα σουτ του. Βρήκε θέση και την κράτησε, στους καλύτερους γκαρντ σε ριμπάουντ, ασίστ και κλεψίματα.

Θα σου πω τι έχει γράψει ο Τζον Σταρκς, για τον τρόπο που έπαιζε ο Ντρέξλερ, στο Players’ Tribune, αναλύοντας τους πέντε πιο δύσκολους αντιπάλους του. Ο Glide ήταν στο Νο2 -ναι, μετά τον Τζόρνταν.

“Ήταν 95 κιλά και δυο μέτρα, οπότε ναι ήταν ένας ακόμα από αυτούς τους τεράστιους τύπους που έπρεπε να κυνηγώ παντού. Ο Κλάιντ μπορούσε επίσης, να πετάξει που ήταν εξαιρετικό να το βλέπεις. Δεν πιστεύω πως ο κόσμος θυμάται πόσο μεγάλος ήταν. Μπορούσε να σε παίξει στο ποστ, να σε κερδίσει μετά την ντρίμπλα. Δεν ήταν καλός σουτέρ από μακρινή απόσταση, αλλά ήταν πολύ συνεπής στο τζαμπ σουτ -ήξερε τα σημεία του και έκανε τη δουλειά που χρειαζόταν για να φτάσει σε αυτά. Δεν ήταν σαν τον Ρέτζι (Μίλερ), αλλά μπορούσε να βάλει και τρίποντο αν χρειαζόταν.

Μπορούσε να πετάξει από πάνω σου με ένα άλμα. Ήταν ο τύπος που περνούσε από πάνω σου. Κάποια στιγμή, έμαθα μια μικρή αδυναμία που ‘χε το παιχνίδι του και προσπάθησα να την εκμεταλλευτώ: δεν ήταν ιδιαίτερα δυνατός, από τα αριστερά. Του άρεσαν πολύ οι προσποιήσεις, να βγάζει τον αμυντικό εκτός ισορροπίας και να τον περνάει ή να σηκώνεται για σουτ. Ως παίκτης, στηριζόμουν πολύ στο ‘scouting report που έπαιρνα. Κάποιες από τις σημειώσεις, δεν θα τις ξεχάσω ποτέ. Στην έκθεση για τον Κλάιντ υπήρχε μια τέτοια. ‘Πηγαίνει αριστερά, κάποιες φορές, αλλά σπάνια θα πάει αριστερά και θα σηκωθεί’. Οπότε όταν προσπαθούσα να κάνω close out, προσπαθούσα και να τον στείλω αριστερά για σουτ. Αυτό με βοήθησε, όταν το χρειάστηκα -γιατί ήταν και 15 κιλά πιο βαρύς.

Κοιτώντας πίσω, δεν θα πω ποτέ πως ‘έσβησα’ παίκτες με την άμυνα μου. Προσπαθούσα όμως, να τους περιορίσω. Ο Κλάιντ επιδίωκε να με πάει στο ποστ, που ήταν το δυνατό του σημείο. Εγώ επικέντρωνα στο να καλύψω τα λιγότερα εκατοστά στο ύψος με το physical παιχνίδι και με τη βοήθεια συμπαικτών μου. Όποιο και αν είναι το match up, το τελευταίο που θες είναι να αφήνεις ελεύθερους τους ικανούς παίκτες. Όταν ‘ζεσταίνονται’, όλα τελειώνουν. Οπότε, ήθελα να τους θυμίζω διαρκώς πως είμαι εκεί -αυτό ήταν το μενταλιτέ των Νικς, τότε: να βάζουμε ένα κορμί πάνω σε όλους. Αυτό δίδασκε ο Ράιλι. Πως θες οι αντίπαλοι σου να καταλαβαίνουν πως θα σε έχουν μπροστά τους, όλο το βράδυ. Ότι δεν θα είναι ελεύθεροι να κάνουν ό,τι θέλουν. Ακόμα και με μεγαλύτερους τύπους, όπως ο Κλάιντ, στόχος ήταν να τους διακόψουμε το ρυθμό”.

Όσα χρόνια ήταν NBAer (1983-1998, σε 16 σεζόν είχε 20.4 πόντους, 6.4 ριμπάουντ και 5.6 ασίστ ανά ματς) ήταν άνθρωπος που δεν έλεγε πολλά και κρατούσε για τον εαυτό του την προσωπική του ζωή. Στις 30/12 του 1988 παντρεύτηκε την Γκέινιλ. Χώρισαν το 2011. Απέκτησαν μαζί τρία παιδιά. Συνολικά, έχει τέσσερα (Έρικα, Όστιν, Ελίζ και Άνταμ). Παντρεύτηκε για δεύτερη φορά το 2014. Την Τόνια. Του τη σύστησε ο Ντόμινικ Ουίλκινς. Από την πρώτη του χρονιά στο ΝΒΑ, άρχισε να επενδύει στα κτηματομεσητικά. Έχει σπίτια στο Χιούστον και το Πόρτλαντ. Μετά, απέκτησε και δική του κτηματομεσητική εταιρία (Drexler Holdings LLC). Ασχολήθηκε με την προπονητική, στο κολέγιο που είχε φοιτήσει (από το 1998 έως το 2000), ενώ είναι σχολιαστής των αγώνων των Ρόκετς και κομισάριος της Big3 basketball league, που ίδρυσε ο Ice Cube.