MSN: Η καλύτερη τριπλέτα στην ιστορία;

Ένας ποδοσφαιριστής για τον οποίο δεν έχει γίνει γνωστό ακόμα το κόστος μεταγραφής του και που ίσως οδηγήσει στη φυλακή δύο προέδρους του συλλόγου, ένας παίκτης που θεωρήθηκε πολυτέλεια και αποκτήθηκε δίχως δικαίωμα συμμετοχής για σχεδόν 2 μήνες και το μεγάλο αστέρι της ομάδας που προερχόταν από τη χειρότερη σεζόν του (παρότι σε αυτήν σημείωσε 41 γκολ σε 46 αγώνες) και που ήρθε σε ρήξη με τον υπ' ατμόν προπονητή, απαιτώντας -σύμφωνα με φήμες- την απομάκρυνσή του.

Η άνωθεν περιγραφή πιθανότατα να αφορά στην κορυφαία τριπλέτα στην ιστορία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Τρεις ποδοσφαιριστές που σε λίγες ημέρες μπορούν να πανηγυρίζουν την κατάκτηση του τρεμπλ, σε μία ονειρική σεζόν. Λιονέλ Μέσι, Νεϊμάρ και Λουίς Σουάρες έχουν καταρρίψει σχεδόν όλα τα ρεκόρ παραγωγικότητας και τα (μέχρι στιγμής) 115 γκολ που έχουν στο ενεργητικό τους σε όλες τις διοργανώσεις είναι μόλις κατά 3 λιγότερα από την πιο παραγωγική τριπλέτα στην ιστορία του ισπανικού ποδοσφαίρου, εκείνη των Κριστιάνο Ρονάλντο, Καρίμ Μπενζεμά και Γκονσάλο Ιγκουαΐν της Ρεάλ Μαδρίτης από τη σεζόν 2011-2012.

Αριθμοί που ζαλίζουν

Στο πρωτάθλημα έχουν σκοράρει 79 φορές, επίδοση υψηλότερη από 145 συλλόγους των 8 κορυφαίων πρωταθλημάτων της Ευρώπης. Μόνο η... Μπαρτσελόνα (108 γκολ), η Ρεάλ Μαδρίτης (111), η Παρί Σεν Ζερμέν (80), η Μπενφίκα (92) και η Αϊντχόφεν (92) έχουν σκοράρει περισσότερες φορές στις αντίστοιχες λίγκες τους.

Ο αρχηγός της εθνικής Αργεντινής μετράει 54 τέρματα σε ισάριθμους αγώνες (41 στο πρωτάθλημα, 3 στο Copa del Rey, 10 στο Champions League), ο αρχηγός της εθνικής Βραζιλίας έχει 37 γκολ (22-6-9) και ο αρχηγός της εθνικής Ουρουγουάης έχει σκοράρει 24 φορές (16-2-7).

Οι αριθμοί προκαλούν ίλιγγο και στις ασίστ, αφού ο Μέσι έχει μοιράσει 27 σε όλες τις διοργανώσεις, ο Σουάρες 20 και ο Νεϊμάρ 6. Η πλειονότητα των ασίστ αυτών αφορούν σε μεταξύ τους συνεργασία, η οποία από τον Νοέμβριο και μετά έχει αποδώσει σε μέγιστο βαθμό. Ως εκ τούτου, ο Μέσι έχει τροφοδοτήσει τον Σουάρες 5 φορές και τον Νεϊμάρ 13, ο Σουάρες έχει ετοιμάσει 8 γκολ του Μέσι και άλλα τόσα του Νεϊμάρ, ενώ ο Βραζιλιάνος έχει βγάλει 4 ασίστ για τον Μέσι, αλλά καμία προς το παρόν για τον Σουάρες.

Το 69% των συνολικών τερμάτων της Μπαρτσελόνα έχουν σημειωθεί από τους "MSN", με το ποσοστό αυτό να εκτοξεύεται στο 93% για το Champions League και να περιορίζεται στο 35% στο Copa del Rey (73% στην Primera Division).

Με τον Τσάβι στον πάγκο και τον Αντρές Ινιέστα να γίνεται λιγότερο επιδραστικός από όσο μας είχε συνηθίσει (3 γκολ και 7 ασίστ σε 39 παιχνίδια), το "φορτίο" της επίθεσης έπεσε εξ ολοκλήρου στην εμπροσθοφυλακή, η οποία ευθύνεται για 33 βαθμούς των "μπλαουγκράνα". Τα γκολ του Μέσι και τα γκολ του Νεϊμάρ έχουν προσφέρει από μόνα τους 7 βαθμούς, ενώ αυτά του Σουάρες μόλις 2, ωστόσο εάν προστεθούν και των 3 στο άθροισμα, η Μπαρτσελόνα φέτος θα είχε 60 βαθμούς και θα ήταν ισόβαθμη με τη Βιγιαρεάλ στην 6η θέση του πίνακα.

Οι "σφαλιάρες" που τους αφύπνισαν

Δεν ήταν όλα ρόδινα, όμως, για τη φετινή σεζόν των "MSN". Τουναντίον, τα εκπληκτικά στατιστικά προέκυψαν μετά από δύο στραπάτσα. Το πρώτο, στις αρχές Νοεμβρίου, με τους "μπλαουγκράνα" να προέρχονται από 2 σερί ήττες, απέναντι σε Ρεάλ Μαδρίτης εκτός έδρας και Θέλτα εντός έδρας. Ο Λουίς Ενρίκε αποφασίζει να εφαρμόσει (κατ' άλλους να επιτρέψει) μία αλλαγή που είχε προτείνει (κατ' άλλους απαιτήσει) ο puto jefe του συλλόγου, Λιονέλ Μέσι. Ο Αργεντινός επέστρεψε στη θέση όπου έγινε γνωστός, πριν τον τοποθετήσει στον άξονα ο Πεπ Γκουαρδιόλα, και ο Λουίς Σουάρες έφυγε από τη θέση που έγινε γνωστός στον Άγιαξ, προτού πιάσει... κορυφή ως στράικερ.

Η μετατόπιση των δύο πέταξε στον "κάλαθο των αχρήστων" τα πλάνα που κατέστρωνε όλο το καλοκαίρι και το φθινόπωρο ο τεχνικός της Μπαρτσελόνα, με τον 19χρονο Μουνίρ ελ Χανταντί να αγωνίζεται στις πτέρυγες και δη δεξιά, προετοιμάζοντας το έδαφος για την επάνοδο του τιμωρημένου Σουάρες στους αγωνιστικούς χώρους. Ο ταλαντούχος Ισπανός έκανε τις κινήσεις του Ουρουγουανού με στόχο όταν ο τελευταίος μπει στην ενδεκάδα, οι συμπαίκτες του και δη οι άμεσοι συνεργάτες της επίθεσης να προσαρμοστούν όσο πιο εύκολα στις τοποθετήσεις του.

Το δεύτερο "στραπάτσο" ήρθε στις 4 Ιανουαρίου, όταν η Μπαρτσελόνα ταξίδεψε στο Σαν Σεμπαστιάν για τον αγώνα πρωταθλήματος με τη Ρεάλ Σοθιεδάδ. Η κρίση μεταξύ Ενρίκε και Μέσι δεν μπορούσε να κρυφτεί άλλο κάτω από το χαλάκι και ήδη οι πρώτες φήμες περί αναζήτησης νέου τεχνικού έδιναν κι έπαιρναν. Ακόμα και συζήτηση με τον πρόεδρο της Μπαρτσελόνα, Τζουζέπ Μαρία Μπαρτομέου, φέρεται να πραγματοποίησε ο Αργεντινός για να αλλάξει η κατάσταση στα αποδυτήρια, αφού ο Ενρίκε ήταν απόμακρος και δεν είχε καλές σχέσεις με τα "αστέρια" των αποδυτηρίων.

Ένα πειθαρχικό παράπτωμα του Μέσι στις γιορτές "κουκουλώθηκε" από τη διοίκηση, ωστόσο στην επόμενη αγωνιστική υποχρέωση και με δεδομένο ότι ο Αργεντινός και ο Νεϊμάρ προέρχονταν από υπερατλαντικό ταξίδι λόγω διακοπών, ο Ενρίκε τους κράτησε στον πάγκο. Οι αντιδράσεις τους στον πάγκο και δη όταν η Μπαρτσελόνα δέχθηκε το γκολ που έμελε να κρίνει το παιχνίδι, το ίδιο άσχημες με αυτές όταν πέρασαν ως αλλαγή στο 2ο ημίχρονο και ήταν το λιγότερο νωχελικοί.

Η κατάσταση έμοιαζε να έχει φτάσει στο απροχώρητο, αφού δεν επρόκειτο απλά για τον συνήθη εκνευρισμό του Νεϊμάρ και του Σουάρες όταν γίνονταν αλλαγή. Και ξαφνικά, όλα άλλαξαν. Μία άτυπη ανακωχή μεταξύ προπονητή και αγωνιστικού ηγέτη έφερε την πλήρη μεταμόρφωση της ομάδας στον αγωνιστικό χώρο. Ο Μέσι άρχισε να "πυροβολεί" κατά ριπάς και ο Σουάρες ξεμπλόκαρε και άρχισε να βρίσκει κι αυτός δίχτυα σε σχέση με τα 3 γκολ μέσα στους πρώτους 2 μήνες του στην ομάδα. Μόνο οι αριθμοί του Νεϊμάρ δεν σημείωσαν σημαντική βελτίωση και η απόδοσή του, μάλιστα, είχε κάποια σκαμπανεβάσματα, ωστόσο η συμβολή του στους αγώνες ήταν εξίσου σημαντική, όσο και στο πρώτο μισό της σεζόν.

Τέλος το tiki taka, ζήτω η αμεσότητα

Άνευ διακεκριμένου δημιουργού (ο μετρονόμος Σέρχιο Μπουσκέτς διαθέτει διαφορετικό ρόλο) και δίχως την απαίτηση του tiki taka, η Μπαρτσελόνα έπρεπε να ψάξει διαφορετικά μονοπάτια στον τομέα της δημιουργίας. Η παράδοση της "μπαγκέτας" του κέντρου από τον Τσάβι στον Ιβάν Ράκιτιτς βοήθησε, αφού ο Κροάτης μέσος έχει την τάση να αλλάζει τέμπο στο παιχνίδι του περισσότερες φορές από τον Καταλανό άσο.

Από το μενού της Μπαρτσελόνα απουσιάζει σε αξιοσημείωτο βαθμό η μόνιμη εγκατάσταση έξω από την περιοχή του αντιπάλου με ανελέητο passing game μέχρι να γίνει κίνηση στην πλάτη της άμυνας και να ακολουθήσει η μπαλιά - τρύπα. Το γκολ αναζητάται με τον Μέσι σε ελεύθερο ρόλο από δεξιά και τουλάχιστον 30 μέτρα μακριά από τη γραμμή του άουτ, με τον Σουάρες στην περιοχή ή πάντα σε επαφή με το τέρμα, έτοιμος να ανταλλάξει μπαλιές ή προσποιήσεις με τον Αργεντινό και με τον Νεϊμάρ να "κόβει" εσωτερικά, είτε για τη σέντρα, ελέω του ύψους και του άλματός του, είτε για να πάρει κάποιο ριμπάουντ. Οι κινήσεις τους, μάλιστα, βάζουν στο παιχνίδι και τα δύο ταχύτατα και ακούραστα ακραία μπακ, τους Ντάνι Άλβες και Τζόρδι Άλμπα, που με τις προωθήσεις τους δημιουργούν υπεραριθμίες ή "απασχολούν" αντιπάλους, ανοίγοντας χώρους σε συμπαίκτες. Προφανώς, όταν δημιουργούνται οι προϋποθέσεις γρήγορης επίθεσης, όλα αυτά καταργούνται και αρκεί μία direct πάσα σε κάποιον από τους 3 αεικίνητους επιθετικούς για να καταστρέψει την αντίπαλη άμυνα.

Οι "μπλαουγκράνα" απέκτησαν αμεσότητα, πρόσθεσαν στο ρεπερτόριό τους την απαγορευμένη λέξη "αντεπίθεση" και έγιναν η τρίτη ομάδα της Ισπανίας στα "στημένα" με 13 γκολ, κατόπιν εξαιρετικής δουλειάς του βοηθού του Ενρίκε, Χοσέ Λουίς Ουνθουέ. Αν και ποτέ δεν απώλεσαν την ανάγκη κατοχής της μπάλας και της κυκλοφορίας της σε αρκετά σημεία του γηπέδου πριν από την τελική προσπάθεια, η αγωνιστική ταυτότητα της ομάδας φαίνεται να μεταβάλλεται, να προσαρμόζεται στην εποχή της έστω και καθυστερημένα και ίσως να πηγαίνει και ένα βήμα παραπέρα, δίνοντας το βάρος στην αλληλεπίδραση τριών διαφορετικού τύπου επιθετικών, που στα χαρτιά δεν μπορούν να συνυπάρξουν.

Δεν είναι τυχαίο ότι το καλοκαίρι του 2013 ο αναμορφωτής της Μπαρτσελόνα, Γιόχαν Κρόιφ, υποστήριζε ότι η έλευση Νεϊμάρ θα σήμανε την καταστροφή της ομάδας διότι δεν θα μπορούσε να παίξει μαζί με τον Μέσι, ούτε ότι πέρυσι όλες οι προβλέψεις των ΜΜΕ για το πώς θα αγωνιστεί η Μπαρτσελόνα με τον Σουάρες στην ενδεκάδα, έφερναν τον Μέσι σε ρόλο "δεκαριού".

Μέσα σε λίγους μήνες συμβίωσης στο "Θιουτάτ Εσπορτίβα", η τριπλέτα Μέσι - Νεϊμάρ - Σουάρες έχει καταφέρει να καταστεί παγκόσμιο φαινόμενο και να κερδίσει κατά κράτος τη μάχη από την τριπλέτα "BBC" της Ρεάλ Μαδρίτης (Καρίμ Μπενζεμά, Γκάρεθ Μπέιλ, Κριστιάνο Ρονάλντο). Αν και υπάρχουν ακόμα αρκετά περιθώρια βελτίωσης και δη με την... απαγόρευση μεταγραφών της Μπαρτσελόνα που αναγκαστικά θα επιτρέψει μεγαλύτερη προσαρμογή χωρίς μεγάλες αντικαταστάσεις παικτών, οι "MSN" ήδη θέτουν υποψηφιότητα για την κορυφαία τριπλέτα στην ιστορία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου.

Οι φετινοί αριθμοί τους και η πορεία της Μπαρτσελόνα καθιστούν εφικτή τη σύγκριση με ορισμένες τριάδες που έμειναν στην ιστορία για την ουσία και το θέαμα που προσέφεραν, τόσο σε διασυλλογικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο εθνικών ομάδων.

Το Contra.gr σας παρουσιάζει τις 10 καλύτερες εξ αυτών και σας καλεί να ψηφίσετε την κορυφαία τριπλέτα.

Νάντορ Χιντεγκούτι, Σάντορ Κότσιτς, Φέρεντς Πούσκας (Ουγγαρία 48-56)

Η πιο αδικημένη εθνική ομάδα στην ιστορία. Μία ομάδα που προσέφερε καινοτομίες, φιλοσοφίες, παίκτες και προπονητές στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο και πήρε πίσω μόλις ένα χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο (1952). Η "χρυσή ομάδα", οι "ατρόμητοι Μαγυάροι" που από τον Μάιο του 1950 (απείχαν από το Μουντιάλ λόγω άρνησης της χώρας να αντιμετωπίσει δυτικούς) μέχρι το καλοκαίρι του 1954 δεν είχαν γνωρίσει καμία ήττα στα επίσημα παιχνίδια που έδωσαν, αποτέλεσαν ένα κράμα ποδοσφαιρικής διανόησης του Γκούσταβ Σέμπες στον πάγκο και του ταλέντου παικτών όπως η τριπλέτα της εμπροσθοφυλακής.

Το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν το ταξίδι της εθνικής Ουγγαρίας στο Λονδίνο το 1953, όπου ταπείνωσε τους Άγγλους που μέχρι εκείνη την περίοδο αρνούταν να βγουν (κυριολεκτικά και θεωρητικά) εκτός συνόρων θεωρώντας εαυτούς ανώτερους από κάθε αντίπαλο Στο παιχνίδι του "αιώνα" που διεξήχθη στις 25 Νοεμβρίου του 1953, πρωταγωνιστής δεν ήταν κάποιος από το δίδυμο Φέρεντς Πούσκας - Σάντος Κότσιτς, που μέχρι σήμερα κρατούν το παγκόσμιο ρεκόρ παραγωγικότητας διδύμου φορ σε εθνική ομάδα με 159 γκολ. Πρωταγωνιστής ήταν ένας ποδοσφαιριστής που συνήθιζε να αγωνίζεται μπροστά τους, ωστόσο ένα τρικ τακτικής του Σέμπες τον έφερε να οπισθοχωρεί και να μπερδεύει τους Άγγλους αντιπάλους, που συνηθισμένοι στο ατομικό μαρκάρισμα, δεν είχαν... αρκετούς παίκτες στα man to man του κέντρου. Ο Νάντορ Χιντεγκούτι σημείωσε χατ τρικ, ενώ σκόραρε και στην άτυπη ρεβάνς λίγους μήνες αργότερα, στη νίκη των Ούγγρων με 7-1.

Η προετοιμασία για το Μουντιάλ του 1954 ήταν εξαιρετική, ωστόσο οι τραυματισμοί έπληξαν την ομάδα και στον τελικό λύγισε με 3-2 απέναντι στη Δυτική Γερμανία, την οποία είχε νικήσει νωρίτερα στη φάση των ομίλων με 8-3 (καρέ ο Κότσιτς). Αυτή ήταν η μοναδική ήττα της ομάδας από το 1950 μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1956, όταν και διαλύθηκε εξαιτίας της ουγγρικής επανάστασης.

Ντιντί, Γκαρίντσα, Πελέ (Βραζιλία 57-62)

Η Βραζιλία ήταν η πρώτη χώρα που καθιέρωσε διάταξη με 4 αμυντικούς. Το 4-2-4 αποτέλεσε το επόμενο βήμα του WM, αφού κάθε ομάδα που το χρησιμοποιούσε, μπορούσε να επιτίθεται και να αμύνεται αποτελεσματικά με τουλάχιστον 6 παίκτες. Για να συμβεί αυτό, το "φορτίο" των μέσων πολλαπλασιάστηκε, ωστόσο η Βραζιλία είχε την τύχη εκείνη την εποχή να μεγαλουργεί ίσως ο κορυφαίος μέσος της ιστορίας της, ο Ντιντί.

Πάνω σε αυτόν στηρίχθηκε το πλάνο του Βισέντε Φέολα στο Μουντιάλ του 1958, αφού δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει το 4-2-4 μαζί με έναν ταλαντούχο 17χρονο στην επίθεση, ο οποίος γνώριζε το συγκεκριμένο σύστημα από τη Σάντος, τον Πελέ. Όσο για την δεξιά πτέρυγα της επίθεσης, ακόμα ένας άγνωστος για τον περισσότερο κόσμο 24χρονος winger, με ανατομικά προβλήματα και πιθανότατα νοητική στέρηση, ο Γκαρίντσα, κλήθηκε να δώσει την πρώτη μεγάλη παράσταση σε μία σύντομη (ποιοτικά) καριέρα του.

Οι τρεις τους αποτέλεσαν τους "πυλώνες" μιας Βραζιλίας που γυρνούσε σελίδα. Από το " Maracanaço" του 1950 και τη " Μάχη της Βέρνης" του 1954 (στην οποία πρωταγωνίστησε κι ο Ντιντί), η "σελεσάο" του 1958 αποτέλεσε μία νέα απόπειρα restart, απολύτως επιτυχημένη. Μόλις 10 από τους 22 παίκτες είχαν διψήφιο αριθμό διεθνών συμμετοχών και ως εκ τούτου, το βάρος έπεσε στον Ντιντί και στους πιο ταλαντούχους του ρόστερ, Πελέ και Γκαρίντσα.

Ο πρώτος αναδείχθηκε κορυφαίος του θεσμού, ο δεύτερος κορυφαίος νεαρός της διοργάνωσης και ο τρίτος επισκιάστηκε μόνο από τους δύο συμπαίκτες του. Τέσσερα χρόνια αργότερα, ο τραυματισμός του Πελέ στη 2η αγωνιστική των ομίλων δεν επέτρεψε στην τριπλέτα να συνεχίσει μαζί ότι άρχισε στη Σουηδία, ωστόσο στο τέλος κατέκτησε για 2η φορά το Παγκόσμιο Κύπελλο.

Αλφρέδο ντι Στέφανο, Φέρεντς Πούσκας, Χέντο (Ρεάλ Μαδρίτης 58-64)

Η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε οι δύο κορυφαίοι ποδοσφαιριστές της δεκαετίας του '50' να συνυπάρξουν μόνο για λίγες σεζόν στη δύση της καριέρας τους. Ακόμα κι αυτές, όμως, ήταν αρκετές για να χαρίσουν ένα μοναδικό υπερθέαμα, μία ομάδα που όμοιά της δεν έχει υπάρξει στον πλανήτη. Εν μέσω αμφιλεγόμενων συνθηκών, η Ρεάλ Μαδρίτης κατάφερε να συγκεντρώσει στο ίδιο ρόστερ τον Αλφρέδο ντι Στέφανο, τον Φέρεντς Μπούσκας και τον Ραϊμόν Κοπά, ενώ από τα αριστερά αναπτυσσόταν ήδη ο "ιπτάμενος" Πάκο Χέντο.

Με τον Αργεντινό να μιμείται το παράδειγμα της Ουγγαρίας και να οπισθοχωρεί από τη θέση του προωθημένου στην οποία αγωνιζόταν, λίγες άμυνες αντιλαμβάνονταν ποιοι και πόσοι ήταν οι κίνδυνοι που προέκυπταν και μπορούσαν να αντιμετωπίσουν κατά τη διάρκεια του αγώνα. Το τρίγωνο στα αριστερά μεταξύ των τριών ήταν ασταμάτητο, κάτι που αισθάνθηκε για τα καλά η Άιντραχτ Φρανκφούρτης στον ιστορικό τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών 1960 που τελείωσε με νικήτρια τη Ρεάλ με 7-3 (καρέ Πούσκας, χατ τρικ Ντι Στέφανο).

Την επόμενη σεζόν, η 5ετής ευρωπαϊκή κυριαρχία των "μερένγκες" διεκόπη ( επίσης με αμφιλεγόμενο τρόπο), ωστόσο άρχισε η εγχώρια αυτοκρατορία, με την ομάδα των "Ye-yé" (παρατσούκλι που αποκόμισαν από το κατά βάση νεανικό ρόστερ και από την επιτυχία των Beatles "She Loves You") να κατακτά 5 σερί πρωταθλήματα.

Ο Ντι Στέφανο απουσίασε από το τελευταίο, αλλά η υστεροφημία του δεν μειώθηκε, ο Πούσκας παρέμεινε μέχρι το 1966 και πανηγύρισε και το 6ο ευρωπαϊκό της Ρεάλ, έχοντας προλάβει ήδη να χριστεί αρχισκόρερ της Primera Division 4 φορές, ενώ ο Χέντο παραμένει ως σήμερα ο μοναδικός παίκτης με 6 ευρωπαϊκά.

Μπόμπι Τσάρλτον, Τζορτζ Μπεστ, Ντένις Λο (Μάντσεστερ Γ. 63-73)

Τρεις συμπαίκτες που να κατακτούν τη "Χρυσή Μπάλα" για τα πεπραγμένα τους στην ίδια ομάδα αποτελεί γεγονός μοναδικό στην ιστορία. Η ομάδα που περηφανεύεται ότι διέθετε αυτήν την τριπλέτα είναι η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, στην κορυφαία εποχή των προ Άλεξ Φέργκιουσον χρόνων. Ντένις Λο, Μπόμπι Τσάρλτον και Τζορτζ Μπεστ κατακτούσαν την ανώτερη ατομική διάκριση κάθε... ζυγή χρονιά από το 1964 μέχρι το 1968, "σφραγίζοντας" μία θέση στο πάνθεον της ιστορίας.

Για να συμβεί αυτό, ο Τσάρλτον έπρεπε να επιζήσει της αεροπορικής τραγωδίας του Μονάχου το 1958, όταν "χάθηκε" η ομάδα των "μπέμπηδων". Ο Ματ Μπάσμπι είχε υποσχεθεί επιστροφή στην κορυφή μέσα σε 10 χρόνια και βρήκε τα κατάλληλα υλικά για να κάνει πραγματικότητα τα λόγια του. Ο μεγαλύτερος Άγγλος ποδοσφαιριστής στην ιστορία έκανε χώρο στον γκολτζή Λο και μετατοπίστηκε ορισμένα μέτρα πιο πίσω στις αρχές του '60, χωρίς να ξεχνά την τέχνη του σκοραρίσματος. Η "τριάδα" συμπληρώθηκε τη σεζόν 1963-1964 χάρη σε ένα λυγερόκορμο παιδί από το Μπέλφαστ.

Η τοποθέτηση του Μπεστ στα δεξιά του συστήματος του Μπάσμπι αποτέλεσε τον καταλύτη ώστε η Γιουνάιτεντ να επανέλθει στον δρόμο των επιτυχιών. Η χημεία των τριών μετέτρεψε την 19η ομάδα της βαθμολογίας του 1963 στη δεύτερη πίσω μόνο από τη Λίβερπουλ το 1964. Δέκα χρόνια και δύο πρωταθλήματα, ένα κύπελλο και ένα Κύπελλο Πρωταθλητριών αργότερα, η "τριάδα" κέρδισε το δικαίωμα να θεωρείται μία από τις καλύτερες παγκοσμίως και να τιμάται με άγαλμα έξω από το "Ολντ Τράφορντ".

Σιακ Σβαρτ, Γιόχαν Κρόιφ, Πιτ Κάιζερ (Άγιαξ 64-73, Ολλανδία 66-72)

Τα σπέρματα Total Football που τοποθέτησε ο Βικ Μπάκιγχαμ και καλλιέργησε ο Ρίνους Μίχελς στον Άγιαξ καθιστούν σχεδόν αδύνατη την επιλογή μιας σταθερής τριπλέτας από τον "Αίαντα" της εποχής. Η συγκεκριμένη ποδοσφαιρική θεωρία, εξάλλου, επιτάσσει την εναλλαγή θέσεων από τους ποδοσφαιριστές, ώστε όλοι οι αντίπαλοι να χάνουν το σημείο εστίασης στην άμυνά τους και να δημιουργούνται περισσότερα ρήγματα ή ευνοϊκότερες συνθήκες στο ένας εναντίον ενός.

Παρ' όλα αυτά, τρεις ποδοσφαιριστές που άρχιζαν τις κινήσεις τους από την εμπροσθοφυλακή ήταν αυτοί που σχημάτισαν μία από τις καλύτερες επιθετικές τριπλέτες στην ιστορία. Όχι τόσο για τον αριθμό τερμάτων που σημείωσαν (που ήταν καθ' όλα αξιοπρεπής) όσο αγωνίστηκαν μαζί, όσο για τον αριθμό των επιτυχιών και τη σημασία τους στο "γρανάζι" της μηχανής του Άγιαξ.

Απόλυτος πρωταγωνιστής ο Γιόχαν Κρόιφ, ο "ιπτάμενος Ολλανδός" που ως προπονητής εντός γηπέδου, είχε τον απόλυτο έλεγχο όλων των κινήσεων των συμπαικτών του. Οι απλησίαστες ικανότητες του ιδίου "έδεσαν" με το αδιάκοπο τρέξιμο και dribbling του "mr. Ajax" (προσωνύμιο λόγω των περίπου 600 συμμετοχών του με την ομάδα) Σιακ Σβαρτ από δεξιά, καθώς και με τον Πιτ Κάιζερ αριστερά, έναν παίκτη που για ορισμένους Ολλανδούς θεωρείται ανώτερος και από τον Κρόιφ.

Αν και οι τρεις τους συνυπήρξαν και στην εθνική Ολλανδίας, δεν γνώρισαν την ίδια επιτυχία με εκείνη του Άγιαξ (6 πρωταθλήματα, 4 κύπελλα, 3 σερί Κύπελλα Πρωταθλητριών), ενώ ο Σβαρτ είχε παραχωρήσει τη θέση του (όπως και στον "Αίαντα") στον Τζόνι Ρεπ στο Μουντιάλ του 1974.

Φραντς Μπέκενμπαουερ, Γκερντ Μίλερ, Ζεπ Μάιερ (Μπάγερν 64-77, Γερμανία 66-74)

Και οι τρεις πρόλαβαν την Μπάγερν Μονάχου πριν την κυριαρχία της στην Bundesliga. Για την ακρίβεια, πριν από την Bundesliga, αφού και οι τρεις φόρεσαν τη φανέλα της στην Regionalliga Süd, τότε δεύτερη κατηγορία. Οι δύο από τις ακαδημίες, ο "bomber" με μεταγραφή, οδήγησαν τους Βαυαρούς στην άνοδο τη σεζόν 1964-1965 και κάπου εκεί άρχισε να εκτυλίσσεται ένα πανέμορφο παραμύθι γεμάτο επιτυχίες. Από τη δεκαετία του '70 δε, οι επιτυχίες έφτασαν μέχρι και στην εθνική ομάδα.

Ο άξονας που σχημάτισαν οι τρεις "πυλώνες" της Μπάγερν και της Δυτικής Γερμανίας ήταν απαράμιλλος. Στα καρέ ένας από τους κορυφαίους τερματοφύλακες της χώρας, ο Ζεπ Μάιερ, που παρά το μικρό ύψος του για τη θέση (1,85μ.) υπερτερούσε σε άλλους τομείς. Μπροστά του, από τα τέλη της δεκαετίας του '60, όταν και παρουσίασε στο ποδοσφαιρικό κοινό τη θέση του sweeper, ο Φραντς Μπέκενμπαουερ, που άρχιζε τη φάση από την άμυνα και το τέλος της τον έβρισκε στην άλλη άκρη του γηπέδου ως δημιουργό. Ρόλο εκτελεστή είχε ο κορυφαίος σκόρερ στην ιστορία της Bundesliga (μέχρι να τον ξεπεράσει ο Μίροσλαβ Κλόζε, και του Μουντιάλ και της εθνικής Γερμανίας) με 365 γκολ σε 427 αγώνες, Γκερντ Μίλερ.

Απολογισμός της πιο σπουδαίας τριπλέτας του γερμανικού ποδοσφαίρου: 4 πρωταθλήματα και κύπελλα Γερμανίας, 3 Κύπελλα Πρωταθλητριών, ένα Κύπελλο Κυπελλούχων, ένα Διηπειρωτικό, ένα Παγκόσμιο Κύπελλο, ένα Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα.

Φρανκ Ράικαρντ, Μάρκο φαν Μπάστεν, Ρουντ Γκούλιτ (Μίλαν 88-93, Ολλανδία 83-92)

Ίσως η πιο διάσημη τριπλέτα όλων των εποχών, αφού για χάρη τους, η Μίλαν έγινε "Μίλαν των Ολλανδών" παρότι στην ιστορία από εκείνη την ομάδα θα μπορούσε να μείνει μία άλλη τριπλέτα, αυτή των Αλεσάντρο Κοστακούρτα, Φράνκο Μπαρέζι και Πάολο Μαλντίνι στην άμυνα! Η ψηφοφορία για τη "Χρυσή Μπάλα" του 1988 βρήκε τον Μάρκο φαν Μπάστεν στην πρώτη θέση, τον Ρουντ Γκούλιτ στη δεύτερη και τον Φρανκ Ράικαρντ στην τρίτη.

Οι δύο πρώτοι ήταν το colpo grosso του Σίλβιο Μπερλουσκόνι το καλοκαίρι του 1987, λίγα χρόνια μετά από την ανάληψη των "ηνίων" του συλλόγου, ο τρίτος προστέθηκε ένα καλοκαίρι αργότερα, μετά από μία περίεργη περιπλάνηση σε Πορτογαλία και Ισπανία λόγω καυγά με τον Γιόχαν Κρόιφ. Όλοι καταξιωμένοι και με τίτλους στην Eredivisie, όλοι διεθνείς.

Υπό την τεχνική καθοδήγηση του πρωτάρη σε τέτοιο επίπεδο Αρίγκο Σάκι, ο καθένας κατάφερε να βρει τον εαυτό του στον αγωνιστικό χώρο και να μεταμορφωθεί στον κορυφαίο εκπρόσωπο της θέσης του, όποια κι αν ήταν αυτή. Ειδικά στην περίπτωση των πολυεργαλείων Γκούλιτ και Ράικαρντ, οι δυνατότητές τους να προσφέρουν από διάφορα πόστα και ρόλους προσέφεραν μέγιστη διευκόλυνση στον Φαν Μπάστεν για να κάνει τη δουλειά του όσο πιο αποτελεσματικά γίνεται.

Τα τρία πρωταθλήματα σε 5 σεζόν συνύπαρξης στο πιο ισχυρό πρωτάθλημα του κόσμου εκείνη την εποχή και τα σερί Κύπελλα Πρωταθλητριών, επιτυχία που δεν έχει επαναλάβει καμία ομάδα έκτοτε, μαζί με την πληθώρα ατομικών διακρίσεων, δεν ήταν οι μοναδικοί λόγοι για να αγαπήσεις αυτήν την τριπλέτα. Υπήρχε πάντα το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1988, όταν οι "οράνιε" προσέφεραν μαγικό θέαμα και έφτασαν στην κατάκτηση του μοναδικού έως σήμερα τίτλου τους.

Ντιέγκο Μαραντόνα, Αλεμάο, Καρέκα (Νάπολι 88-91)

Η... πιστοποιημένη τριπλέτα της Νάπολι, η "Ma-Gi-Ca", από τα αρχικά των επιθέτων των παικτών που την απάρτιζαν, αγωνίστηκε μόλις μία χρονιά μαζί στη "χρυσή" τετραετία του συλλόγου και αυτή η σεζόν (1987-1988) ήταν η μοναδική στην οποία η Νάπολι δεν κατέκτησε ούτε ένα τρόπαιο (αν και είχε εκπληκτικό 1ο γύρο και... ανεξήγητη και με πολλές φήμες αγωνιστική πτώση στον 2ο). Αυτό δεν σημαίνει ότι η τριάδα των Ντιέγκο Μαραντόνα, Μπρούνο Τζιορντάνο και Καρέκα δεν χρήζει σεβασμού, ωστόσο άλλοι ήταν οι μεγάλοι πρωταγωνιστές εκείνης της ομάδας, εάν φυσικά συμπεριλάβουμε στο κάδρο επιπλέον παίκτες πλην του Αργεντινού.

Η επανάσταση του πρώτου τίτλου που δεν κατέληξε στο βορρά, εκείνον του 1987, ανήκε στο παρελθόν. Οι "παρτενοπέι" δεν είχαν χρόνο να επαναπαυτούν στις δάφνες τους, όπως απέδειξε και ο αποκλεισμός από τον 1ο γύρο του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1987-1988 από τη Ρεάλ Μαδρίτης της "Quinta del Buitre". Η άφιξη του βασικού φορ της εθνικής Βραζιλίας δεν ήταν αρκετή σε ένα πρωτάθλημα όπου συμμετείχε η Γιουβέντους του Μισέλ Πλατινί, η Μίλαν των Ολλανδών και η Ίντερ των Γερμανών. Χρειάζονταν έξυπνες επιλογές, όπως αυτές που είχε κάνει το 1986 ο Μαραντόνα μαζί με τον πρόεδρο Κοράντο Φερλάινο και τον προπονητή Οτάβιο Μπιάνκι, ώστε να αποκτηθούν παίκτες που θα αναλάμβαναν μέρος του "φορτίου" που επωμιζόταν ο Αργεντινός μέχρι τότε.

Ως εκ τούτου, έναν χρόνο μετά από την άφιξη Καρέκα, το παζλ συμπληρώθηκε με τον Αλεμάο, έναν Βραζιλιάνο με... γερμανικά χαρακτηριστικά, έναν "κυματοθραύστη" της μεσαίας γραμμής, που συμπλήρωνε έναν αδιάβλητο άξονα: εκείνος αναλάμβανε τα ανασταλτικά καθήκοντα, ο Μαραντόνα μπροστά του σε ελεύθερο ρόλο και ο Καρέκα (μαζί με τον Αντρέα Καρνεβάλε) είχε επ' ώμου το σκοράρισμα. Το 1988-1989 οι "παρτενοπέι" κατέκτησαν τον μοναδικό ευρωπαϊκό τίτλο τους, το Κύπελλο UEFA, και έναν χρόνο αργότερα, το δεύτερο και τελευταίο πρωτάθλημά τους.

Αντρέας Μπρέμε, Γίργκεν Κλίνσμαν, Λόταρ Ματέους (Ίντερ 89-92, Γερμανία 87-94)

Το αντίβαρο της Μίλαν των Ολλανδών στα τέλη του '80 και στις αρχές του '90 ήταν η Ίντερ των Γερμανών. Η ομάδα του Τζιοβάνι Τραπατόνι δεν είχε τον ίδιο αριθμό επιτυχιών, ωστόσο στο ρόστερ της συγκαταλέγονταν εξίσου φανταστικοί ποδοσφαιριστές.

Το καλοκαίρι του 1988, η άφιξη των Λόταρ Ματέους και Αντρέας Μπρέμε από την Μπάγερν Μονάχου ήταν αρκετή για να στέψει πρωταθλητές τους "νερατζούρι" για τελευταία φορά μέχρι το 2005 και την ανατροπή δεδομένων ελέω calciopoli. Το επόμενο καλοκαίρι, η γερμανική παροικία αυξήθηκε με την προσθήκη του Γίργκεν Κλίνσμαν από την Στουτγκάρδη για τη γραμμή κρούσης δίπλα στον Άλντο Σερένα. Ο ανταγωνισμός στην Ιταλία ήταν τεράστιος και γι' αυτό η Ίντερ δεν κατάφερε πολλά πλην του Supercoppa του 1989. Στο εξωτερικό αντιθέτως, τη σεζόν 1990-1991 κατέκτησε το Κύπελλο UEFA στους διπλούς τελικούς με αντίπαλο τη Ρόμα των... Ρούντι Φέλερ και Τόμας Μπέρτχολντ.

Η συνύπαρξη των τριών Γερμανών στην εθνική ομάδα της χώρας τους, πριν και μετά από την Ένωση, υπήρξε πολύ πιο παραγωγική. Οι Μπρέμε, Ματέους και Κλίνσμαν αποτέλεσαν τη "ραχοκοκαλιά" των "πάντσερ" για την πορεία μέχρι τα ημιτελικά του Euro 1988 (ήττα με ανατροπή από την Ολλανδία), μέχρι τον τελικό του 1992 (αναπάντεχη ήττα από Δανία). Κορυφαία στιγμή της πορείας τους, η κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου 1990 εντός των συνόρων και με προπονητή τον Φραντς Μπέκενμπαουερ, επικρατώντας με 1-0 της Αργεντινής χάρη σε πέναλτι του Μπρέμε (ο οποίος είχε σημειώσει άλλα δύο γκολ).

Τέσσερα χρόνια αργότερα, η ηλικία και οι έριδες δεν επέτρεψαν πολλά στο Μουντιάλ των ΗΠΑ, όπου η Γερμανία αποκλείστηκε στα προημιτελικά από τη Βουλγαρία, ήττα που σήμανε το "κύκνειο άσμα" από την ομάδα για τον "ήρωα" του τελικού της Ιταλίας.

Ροναλντίνιο, Ριβάλντο, Ρονάλντο (Βραζιλία 99-03)

Η συνεργασία του Ρονάλντο με τον Ριβάλντο είχε δοκιμαστεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1996 (χάλκινο μετάλλιο) και στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1998 (2η θέση) και αποδείχθηκε επιτυχημένη. Στο Κόπα Αμέρικα 1999 πρωτοεμφανίστηκε στη διεθνή σκηνή ακόμα ένα... "ρο". Ήταν το πρώτο τουρνουά του Ροναλντίνιο, ωστόσο ήταν αναπληρωματικός σε όλη τη διάρκεια της διοργάνωσης που στο τέλος βρήκε την ομάδα του Βαντερλέι Λουξεμπούργο να πανηγυρίζει το τρόπαιο. Έναν χρόνο αργότερα, ο νεαρός άσος της Γκρέμιο πήρε τη "σκυτάλη" του ηγέτη της χώρας στο Κύπελλο Συνομοσπονδιών, όπου σκόραρε σε όλους τους αγώνες πλην του τελικού στον οποίο η Βραζιλία ηττήθηκε από το Μεξικό. Από το ρόστερ απουσίαζαν για διαφορετικούς λόγους τόσο ο Ρονάλντο όσο και ο Ριβάλντο.

Επόμενη διοργάνωση, το Μουντιάλ. Η Βραζιλία τα βρήκε σκούρα στα προκριματικά, κινδύνεψε με τον πρώτο αποκλεισμό της από τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου και τα "ηνία" ανέλαβε ο Λουίς Φελίπε Σκολάρι. Παρά τις επικρίσεις για την κακή πορεία των... ρεζερβών στο Κόπα Αμέρικα του 2001 (κανείς από τους τρεις δεν κλήθηκε), ο "Φελιπάο" παρέμεινε στο "τιμόνι" κι η Βραζιλία εν τέλει ταξίδεψε στα γήπεδα της Ιαπωνίας και της Νότιας Κορέας. Εκεί, με ένα "σφιχτό" 3-5-2, με τους Καφού και Ρομπέρτο Κάρλος να κάνουν δικές τους τις πτέρυγες και τους Ζιλμπέρτο Σίλβα και Κλέμπερσον να μην επιτρέπουν να περνάει τίποτα από το κέντρο, έδωσε τη δυνατότητα στα τρία "ρο" να συνεργαστούν για πρώτη φορά σε σπουδαία παιχνίδια. Το αποτέλεσμα μοναδικό.

Παρότι οι Ρονάλντο και Ριβάλντο ξεχώρισαν σε προσφορά, με τον "βενιαμίν" της παρέας, Ροναλντίνιο, να περιορίζεται σε μία... σέντρα που κατέληξε σε γκολ και μία ασίστ, ορισμένες στιγμές μπρίου και φαντασίας χρωμάτισαν για πάντα τη διοργάνωση με κίτρινο και μπλε.

Σημείωση: Από τη λίστα απουσιάζουν πολλά τρίδυμα που... κόπηκαν την τελευταία στιγμή όπως το "trio magico" της Γιουβέντους (Τζιαμπιέρο Μπονιπέρτι, Ομάρ Σίβορι, Τζον Τσαρλς), οι "Gre-No-Li" της Μίλαν (Γκούναρ Νόρνταλ, Νιλς Λίντχολμ, Γκούναρ Γκρεν), οι πιο σύγχρονοι Μίκαελ Λάουντρουπ, Ρομάριο, Χρίστο Στόιτσκοφ της Μπαρτσελόνα και Γουέσλεϊ Σνάιντερ, Ντιέγκο Μιλίτο, Σαμουέλ Ετό της Ίντερ. Διάσημα καρέ όπως οι Χοσέ Νάσατσι, Χοσέ Λεάντρο Αντράντε, Πέδρο Πετρόνε, Έκτορ Σκαρόνε της Ουρουγουάης και Λουί Φερναντές, Ζαν Τιγκανά, Αλέν Ζιρές και Μισέλ Πλατινί της Γαλλίας είχαν... επιπλέον παίκτη, οι galacticos της Ρεάλ Μαδρίτης και η Σάντος του Πελέ είχε πολλούς περισσότερους αστέρες, ενώ πολλές ακόμα περιπτώσεις σύγχρονες ή πιο παλιές, δεν κατάφεραν να μπουν στη δεκάδα για διάφορους λόγους. Οι διαφωνίες και οι ενστάσεις καλοδεχόμενες στα σχόλια.

Διαβάστε ακόμη

Κόντρες: Είναι ο Μέσι ο καλύτερος όλων των εποχών; (POLL)