Μανού εξ ουρανού

Η Αργεντινή είναι μια χώρα πάρα πολύ περήφανη για τις παραδόσεις της. Συχνά, σ’ αυτή την υπέροχη γη της Λατινικής Αμερικής, αυτή η υπερηφάνεια παρεξηγείται πολύ εύκολα, αγγίζει τα όρια της αλαζονείας, της αυθάδειας. Υποστηρίζοντας τις επιτυχίες τους και θέλοντας να επιτείνουν τα επιτεύγματά τους, οι Αργεντινοί αυτό το ίδιον το έχουν κάνει μέρος του πολιτισμού τους, βασικό συστατικό της κουλτούρας τους που ξεπερνά τα στενά όρια των γειτόνων τους, έχει γίνει δεύτερη φύση τους.

Από τις κόντρες με την Ουρουγουάη για την πατρότητα του περίφημου τανγκό, την “τρομερή” διαμάχη με τη Χιλή για ένα… γλυκό (το dulce de leche), μέχρι την αιώνια κόντρα με τους Βραζιλιάνους για το κλασσικό “Μαραντόνα ή Πελέ”, καθίσταται σαφές ότι αυτή η μίξη περηφάνιας και αλαζονείας κρύβει μέσα της μια εσωτερική ανάγκη επιβολής, μια άκρατη επιθυμία κυριαρχίας.

Όποιος έχει την τύχη να ταξιδέψει σ’ εκείνα τα μέρη, να διασχίσει αυτό το περήφανο ασημένιο ποτάμι (Rio de la Plata), είναι αδύνατον να μην γοητευθεί από αυτή την κουλτούρα, να αγνοήσει το γεγονός ότι οι κάτοικοι αυτής της χώρας πορεύονται για εκατοντάδες χρόνια στηριζόμενοι σε αυτήν ακριβώς την υπερηφάνεια, ξεπερνούν κακουχίες, προβλήματα και συμφορές, βασιζόμενοι στο συναίσθημα.

Χωρίς συναίσθημα δεν θα υπήρχε Αργεντινή

Γιατί χωρίς συναίσθημα, η Αργεντινή πιθανόν δεν θα υπήρχε καν, θα είχε λυγίσει προ πολλού στις κατά καιρούς διαμάχες, στους πολέμους, στις εισβολές. Και χωρίς την Αργεντινή, δεν θα είχαμε μερικούς από τους μεγαλύτερους ήρωες της ζωής μας, ορισμένους από αυτούς που βγαίνουν μόνο μια φορά, γιατί σπάνε το καλούπι. Αν ήταν στίχος από κάποιο περίφημο δημώδες τανγκό, θα ήταν το Caminito του Carlos Gardel, το μονοπάτι: Caminito que el tiempo ha borrado, Que juntos un día nos viste pasar, He venido por última vez, He venido a contarte mi mal.

Οι στίχοι ξεκινούν με κάποιον που κοιτάζει πίσω στο παρελθόν, αναλογίζεται το τέλος της διαδρομής, ξέρει ότι έχει ακόμη λίγα βήματα πριν ολοκληρώσει το ταξίδι, διαβαίνει το μονοπάτι. Ο Emanuel David Ginobili, μετά και τον (βίαιο) αποκλεισμό της Αργεντινής από τους Αμερικανούς του Ντουράντ στον προημιτελικό του ολυμπιακού τουρνουά, διαβαίνει αυτό το μονοπάτι, έκλεισε ήδη την πόρτα της εθνικής ομάδας πίσω του και τους προσεχείς δώδεκα μήνες λίγο πριν πατήσει τα 40 του χρόνια, θα ολοκληρώσει και τη μεγαλειώδη καριέρα του στο ΝΒΑ με το San Antonio.

Είναι ο μοναδικός μπασκετμπολίστας μαζί με τον Bill Βradley που μπορεί να κομπορρημονεί πως διαθέτει την “Αγία Τριάδα” των hall of famers: έχει κατακτήσει πρωτάθλημα στο ΝΒΑ, την Ευρωλίγκα και το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο. Αυτό το μοναδικό επίτευγμα όμως δεν περιγράφει επ’ ουδενί την καριέρα του, που είναι μια απαράμιλλη και διαρκής μάχη, ένα συνεχόμενο “πέφτω και ξανασηκώνομαι”, το οποίο τον καθορίζει και ως αθλητή και ως άνθρωπο. Διότι ακριβώς στην ικανότητα να ξανασηκώνεσαι, βρίσκεται και η ειδοποιός διαφορά του αθλητή με τον πρωταθλητή.

Η πρώτη “πτώση” και ο τίτλος στο NBA

Το δικό του μονοπάτι είχε ούτε λίγο ούτε πολύ επτά χαρακτηριστικές πτώσεις, επτά στάδια που χαλύβδωσαν το χαρακτήρα του και εξηγούν εύγλωττα την έμφυτη ικανότητά του να ξαναστέκεται στα πόδια του μετά από μια οδυνηρή κατάσταση. Η πρώτη ήταν το μακρινό 2002 στο δεύτερο σταθμό της καριέρας του στην Ιταλία μετά τη Reggio Calabria, στην πόλη με τα τρία Τ (Torri, Tortellini e Tette) όπως αρέσκονται να λένε οι Ιταλοί: την Bologna. Η ιστορία για εμάς τους Έλληνες είναι γνωστή, ειδικά για τον Παναθηναϊκό παραμένει μία από τις εμβληματικότερες και ενδοξότερες στιγμές στην ιστορία του συλλόγου.

Palamalaguti, Casalecchio di Reno, Final 4 της Ευρωλίγκα, η Βίρτους τα είχε σαρώσει όλα και μπροστά της υπήρχε μόνο το repeat. Το τρόπαιο της το στερεί η ραψωδία του Ομπράντοβιτς, ο Ντέγιαν, ο Λάζαρος, ο Ίμπο. Ο Μανού είναι ταπεινωμένος, εκείνη την “τρελή” ήττα τη φέρει ακόμη ως πληγή στο κορμί του, έχει εκμυστηρευθεί ότι την κουβαλούσε σαν βάρος στις αποσκευές του όταν ταξίδευε το ίδιο καλοκαίρι για τις ΗΠΑ, όπου οι Spurs τον είχαν επιλέξει στο #57 του draft για μια ευκαιρία στο μαγικό κόσμο του ΝΒΑ στα 25 του.

Πήρε την πτήση σαν παρίας, κατέληξε να γίνει ο έκτος παίκτης των Spurs, να κερδίσει την εμπιστοσύνη συμπαικτών και αντιπάλων, να βελτιώνεται διαρκώς προϊόντος του χρόνου. Πέρασε το rookie wall του χειμώνα και δεν ξανακοίταξε πίσω, είχε στο νου πάντα εκείνο το αναπάντεχο κάζο από τον Παναθηναϊκό, ήξερε πια πολύ καλά ότι το μπάσκετ είναι ομαδική υπόθεση, καθόλου απλοϊκή, ένα άθλημα που απαιτεί υψηλές ατομικές επιδόσεις στην υπηρεσία του συνόλου.

Στην post season ήταν ήδη μια πολύ σημαντική εναλλακτική λύση στο σκορ, μαζί με τον εκπληκτικό Speedy Claxton, έδιναν το κάτι παραπάνω στη γνωστή παρέα των βασικών Parker, Jackson, Bowen, Duncan και του ναυάρχου Robinson. Ξανασηκώθηκε και πέταξε από πάνω του το βάρος της ήττας στο Palamalaguti, όταν στα 26 πανηγύρισε τον τίτλο στο ΝΒΑ, όχι σαν πρωταγωνιστής, αλλά ως μέλος μιας ομάδας που ακόμη και μετά την κατάκτηση του τίτλου περίμενε τα ακόμη καλύτερα.

Η ΑΠΟΓΝΩΣΗ ΣΤΟ BUZZER BEATER ΤΟΥ ΦΙΣΕΡ

Ήρθε όμως “εκείνο” το σουτ του Ντέρεκ Φίσερ στο δεύτερο τελικό. Είναι καταπληκτικό, αλλά σε κάθε ιστορική στιγμή των Spurs τα τελευταία 13 χρόνια, ο Μανού είναι εκεί. Είτε ως θετικός είτε ως αρνητικός πρωταγωνιστής. Τα δικά του χέρια υπολείπονται κάποια χιλιοστά όταν φεύγει η μπάλα από τα χέρια του Φίσερ και καταλήγει στο καλάθι, εκείνος είναι στο πλάνο ενός από τα διασημότερα buzzer beater στη νεότερη ιστορία του ΝΒΑ, στη δική του απόγνωση εστιάζει η κάμερα πριν ακολουθήσει τους ξέφρενους πανηγυρισμούς των Lakers.

Ο Μανού είχε μόλις ξαναπέσει. Και έκανε τόσο κρότο που για καιρό δεν μιλιόταν, η απώλεια του τίτλου, η αποτυχία του πολυπόθητου repeat τον κυνηγούσε ολόκληρη την επόμενη σεζόν. Είναι η σεζόν που ο κόουτς του εμπιστεύεται για πρώτη φορά τη θέση στη βασική πεντάδα, η σεζόν που μετά τους αρχικούς μήνες επαναφοράς από το “μούδιασμα”, ο Μανού καθιερώνεται στις συνειδήσεις και στην πολύ δύσκολη μπασκετική κοινωνία των ΗΠΑ.

Πρώτη σεζόν βασικός, πρώτο all star game, οι πρώτες πολύ μεγάλες βραδιές σαν πρωταγωνιστής, οι 48 πόντοι εναντίον των Suns. Τα καλύτερα όμως έπονται. Ο Ginobili εξελίσσεται σε μια σπάνια καλαθομηχανή, είναι ο πρώτος – ευρωπαϊκής διδαχής – αθλητικός σουτέρ στην ιστορία του ΝΒΑ, ένας Harden πριν τον Harden. Ειδικά στη δυνατή αριστερή πλευρά του, είναι ασταμάτητος, “γράφει” συνεχώς, σε εκνευριστικό επίπεδο. Και το καλύτερο το είχε κρατήσει για τα play offs.

Η συγκλονιστική σειρά με τους Nuggets στον “προβληματικό” πρώτο γύρο, ο ημιτελικός με τους Sonics, οι τελικοί της Περιφέρειας με τους Suns, πάνω απ’ όλα οι τελικοί με τους Pistons. Εξαιρουμένων των δύο κακών εμφανίσεων στο τρίτο και στο τέταρτο ματς, ο Μανού είναι ο αληθινός ΜVP εκείνων των τελικών, ο άνθρωπος των 27 πόντων με 3 σουτ (!) στο δεύτερο παιχνίδι, ο εμπνευστής εκείνης της πολύ δύσκολης ασίστ στο Robert Horry για το νικητήριο τρίποντο στο πέμπτο ματς, ο ακρογωνιαίος λίθος για το ντελίριο του έβδομου τελικού, οι 23 από τους 81 των Spurs είναι δικοί του. Ο Μανού ξανασηκώθηκε.

Ο ΜΑΝΟΥ ΑΠΟ ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ ΞΑΓΙΝΕΤΑΙ ΜΟΙΡΑΙΟΣ

Ο τίτλος του 2005 ήταν η θέση στον Όλυμπο του μπάσκετ, μια θέση που γίνεται μόνιμη μόνο εάν γίνεις θρύλος, εάν κάνεις το back to back που απευθύνεται σε μια κλειστή κοινωνία “ολίγων”. Αυτός ήταν ο πρωταρχικός στόχος στο ξεκίνημα – και στο τελείωμα – της επόμενης σεζόν, στόχος που για μία ακόμη φορά δεν κατακτήθηκε επειδή ο Μανού έπρεπε να ξαναπέσει για να ξανασηκωθεί και το παραμύθι να πάρει σάρκα και οστά. Το happy end ήταν πολύ κοντά, για την ακρίβεια απέμενε μόλις ένα λεπτό παιχνιδιού στο έβδομο παιχνίδι με τους Mavs.

Ο Μανού το παίρνει προσωπικά, σκοράρει το τρίποντο που χαρίζει το +3 στο San Antonio, μοιάζει ο ήρωας του αγώνα. Η ιστορία όμως επαναλαμβάνεται, ο Μανού από το ζενίθ ξαναβρίσκεται στο ναδίρ, δικά του είναι τα χέρια που σταματούν το Νοβίτσκι στην προσπάθειά του να καρφώσει, το φάουλ είναι σκληρό, η μπάλα όμως χορεύει στη στεφάνη, κάνει δύο κύκλους και πέφτει μέσα στο καλάθι. Ο Ντιρκ βάζει και τη βολή, το ματς τελειώνει ισόπαλο, στην παράταση επικρατεί το Dallas, ο Μανού από κορυφαίος ξαναγίνεται μοιραίος.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα, οι Spurs επιστρέφουν, ο Μανού ξανασηκώνεται την επόμενη σεζόν, με ένα εμβληματικό sweep κόντρα στους Cavs του LeBron, το San Antonio κατακτά το τρίτο πρωτάθλημα σε πέντε χρόνια. Ο Μανού σουτάρει με εξωφρενικά ποσοστά, ο έλεγχος του κέντρου βάρους του σώματός του επιτρέπει απίθανα fade away σουτ, τον μετατρέπει σε μια μοναδική περίπτωση σκόρερ.

Ο Μανού είχε ωριμάσει, άπαντες μιλούσαν για μια σπάνια και πρωτοεμφανιζόμενη περίπτωση στο άθλημα, έναν εγκεφαλικό και αθλητικό συνάμα μπασκετμπολίστα που κυνηγούσε τους δαίμονες και τη νέμεσή του ανακαλύπτοντας διαρκώς κίνητρα, βασιζόμενος σε μια εσωτερική επιθυμία να κυριαρχήσει. Βέρος Αργεντινός. Πλέον ξεκινούσε σχεδόν πάντα από τον πάγκο, μελετούσε το παιχνίδι πριν μπει να παίξει, ήταν ο βασικότερος έκτος παίκτης στην ιστορία του ΝΒΑ, τόσο οξυδερκής που έκρυβε και τη σταδιακή απομείωση των αθλητικών του προσόντων.

ΕΜΑΘΕ ΤΟ ΝΒΑ ΝΑ ΧΟΡΕΥΕΙ ΤΑΝΓΚΟ

Μετέδιδε αυτή τη δίψα για επιβολή και κυριαρχία στους συμπαίκτες του, σε ιερά τέρατα όπως ο Duncan, ο Bowen, o Parker. Ο Popovich τον άφηνε ελεύθερο να επιλέξει χρόνους, πεδία, καταστάσεις. Ακόμη και στη σεζόν του lock out, οι Spurs δεν έπεσαν κάτω από τις 50 νίκες, ο Μανού στο μεσοδιάστημα ψηφίστηκε και καλύτερος έκτος παίκτης του πρωταθλήματος, το ΝΒΑ έμαθε να χορεύει τανγκό. Τη σεζόν 2008/09 έπεσε, πολλοί είπαν ότι πολύ δύσκολα θα ξανασηκωθεί, πατούσε ήδη τα 32, έχασε ισάριθμα παιχνίδια μέσα στη σεζόν, οι αναλυτές πίστεψαν ότι θα γίνει απλώς ένας ακόμα σπεσιαλίστας σουτέρ, ένας παίκτης λίγων λεπτών.

Οι Spurs προχωρούσαν ασθμαίνοντας, άλλοτε προχωρούσαν, άλλοτε τους διέσυραν από τον πρώτο κιόλας γύρο, όπως έκαναν οι Memphis Grizzlies την πολύ δύσκολη σεζόν 2010/11. Αυτό που δεν γινόταν κατανοητό στους εξωτερικούς παρατηρητές, ήταν πως ο Popovich προχωρούσε σε μια “εσωτερική” ανανέωση, αντί να ανανεώσει τα υλικά, ανανέωνε τη συνταγή, συνέβαινε για πρώτη φορά στα χρονικά.

Ο στόχος ήταν να επιμηκύνει την καριέρα των big three, ήταν ο μόνος τρόπος να παραμείνει η ομάδα ανταγωνιστική, να διεκδικεί τίτλους. Η τεχνική αναθεώρηση των Spurs έχει κατηγορηθεί πολλάκις, είναι αιτία διαφωνίας για το κατά πόσον μπορεί (ή πρέπει) να εφαρμόζεται ένα τέτοιο μοντέλο στις ΗΠΑ, κατά πόσον αυτού του είδους μπάσκετ εξυπηρετεί τις ανάγκες του ΝΒΑ, προωθεί το θέαμα, το ίδιο το άθλημα. Σε τέσσερις σεζόν οι Spurs είχαν κερδίσει μόλις τρεις σειρές play offs. Επέστρεψαν σε τελικούς περιφέρειας το 2012, μετά από ένα εκπληκτικό σερί είκοσι συνεχόμενων νικών.

Έξω οι Jazz, έξω οι Clippers, εμπόδιο όμως των Thunder έμοιαζε ανυπέρβλητο. Παρά το γεγονός ότι οι Spurs προηγούνται με 2-0, ισοφαρίζονται και η σειρά “φωνάζει” ότι θα καταλήξει στην Oklahoma. Το καθοριστικό παιχνίδι είναι το πέμπτο. Ο Μανού σηκώνεται από τον πάγκο πριν το τζάμπολ. Βάζει τα χέρια στη μέση και κάθεται στο ημικύκλιο. Ξεκινά βασικός για πρώτη φορά στα play offs της σεζόν, το παιχνίδι είναι νυν υπέρ πάντων ο αγών και δεν υπάρχει χώρος και χρόνος για μελέτη, θα μιλήσει η καρδιά, η δίψα για επιβολή και κυριαρχία.

ΕΠΑΙΞΕ ΜΟΝΟ ΤΟΥ ΤΟΥΣ THUNDER ΚΙ… ΕΧΑΣΕ

Ο Μανού παίζει μόνος του τους Thunder, τα βάζει μόνος του με τον Ντουράντ και την παρέα του, σε ολόκληρο το παιχνίδι ζει μια (τελευταία) μπασκετική νιρβάνα. Είναι 35, το μαλλί έχει αραιώσει, είναι κοντό, δεν ανεμίζει πια όταν βρίσκεται εν πτήσει. Άλλωστε σπανίως πια καρφώνει, ακόμα πιο σπάνια στηρίζει το παιχνίδι του στα αθλητικά του προσόντα που λόγω ηλικίας έχουν φθίνει επικίνδυνα. Πλέον παίζει με την καρδιά, με το νου, παίζει σαν Αργεντίνος. Ακόμη κι όταν οι Thunder προηγούνται με 12 αρνείται να χάσει, σκοράρει, πασάρει, παίζει σκυλίσια άμυνα.

Σκάρτα δύο λεπτά για τη λήξη και έχει φτάσει στους 32, οι Spurs έχουν ροκανίσει τη διαφορά στους δύο πόντους. Το step back τρίποντο του Harden τον σκοτώνει, 26 δευτερόλεπτα πριν τη λήξη οι Thunder πάνε στο +5, το ματς έχε τελειώσει για όλους εκτός από τον περήφανο Αργεντινό. Ένας εναντίον όλων “γιουρούσι”, αποστολή αυτοκτονίας. Καλάθι με αίμα. Επαναφορά, σκυλίσια άμυνα, 15 δευτερόλεπτα, oι Thunder λυγίζουν, κάνουν το λάθος, μπάλα Spurs. Στην επαναφορά ψάχνουν όλοι εκείνον.

Κανείς δεν παίρνει την ευθύνη, ο Duncan σαν αμούστακος rookie κοιτάζει δεξιά κι αριστερά πως θα φτάσει η μπάλα στα χέρια του Μανού, οι υπόλοιποι ακροβολισμένοι στις γωνιές του παρκέ να κρύβονται. Ο Μανού τρώγοντας στην κυριολεξία ξύλο, βγαίνει από τα σκριν, έχει το κλάσμα του δευτερολέπτου που του επιτρέπει να πάρει τη μπάλα, να ψάξει το παράθυρο και να σουτάρει. Είναι στην αριστερή πλευρά, την “καλή του”. Το γήπεδο βράζει, ζητωκραυγάζει, οι Αμερικανοί στριγγλίζουν. Ο Μανού με την τελευταία ικμάδα δύναμης που του απομένει, σηκώνεται με ένα αδύνατο fade away.

Είναι ο ήρωας της βραδιάς, η περηφάνια των πρωταθλητών, ο βετεράνος που μπήκε να εκτελέσει την πιο δύσκολη αποστολή που του ανατέθηκε από καταβολής της καριέρας του στο ΝΒΑ. Έχει 34 με 7 ασίστ. Θα μείνει εκεί. Γιατί η μπάλα θα βρει σίδερο, γιατί ο Μανού είναι ο μοναδικός στην ιστορία των Spurs που πέφτει. Και ξέρεις ότι θα ξανασηκωθεί. Το βλέμμα του μετά από εκείνο το χαμένο σουτ, εκείνο το καταραμένο σουτ που βρήκε σίδερο και δεν θέλησε να μας χαρίσει το πολυπόθητο happy end, είναι ένα βλέμμα χαμένο, ένας συνδυασμός απόγνωσης και κούρασης. Ψυχολογικής και σωματικής.

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΝΑ ΞΑΝΑΣΗΚΩΘΕΙ

Πλάι στον Duncan και τον Popovich, δίνει (ξανά) το σύνθημα, ότι παρά τα χρόνια που βαραίνουν τις πλάτες όλων τους, θα (ξανά) σηκωθούν και θα το (ξανά) προσπαθήσουν. Και σηκώθηκαν. Ξανά τελικοί, ξανά κοντά στο θαύμα. Όλα έμοιαζαν ειδυλλιακά, μέχρι το έκτο παιχνίδι, αυτό που όλοι γνωρίζουμε τι έγινε. 95-92 μπροστά οι Spurs, άστοχο τρίποντο του James, η μπάλα για λίγα εκατοστά καταλήγει στα χέρια του Chris Bosh, δίπλα του η φανέλα με το 20 των Spurs έχει κάνει ένα εξωφρενικό άλμα για 36χρονο, μια προσπάθεια τόσο έντονη που έριξε το Μανού στο παρκέ. Μόλις είχε σταθεί στα πόδια του όταν η μπάλα περνούσε τη στεφάνη και τίναζε το διχτάκι από το διάσημο τρίποντο του Ray Allen. Οι 18 πόντοι στο έβδομο παιχνίδι δεν σήμαιναν τίποτα. “Τελειωμένος”, “γέρος”, “βάρος”. Ειπώθηκε ό,τι βάζει ο νους. Ο Μανού είχε πέσει και ήταν η πρώτη φορά που ο κόσμος δεν περίμενε ότι θα ξανασηκωθεί.

Όχι απλώς ξανασηκώθηκε, αλλά χάρισε και μια καταπληκτική συλλογή greatest hits και στο έβδομο παιχνίδι με το Dallas και στο καθοριστικό πέμπτο ματς με τους Heat, όταν το “εφηβικό” κάρφωμα στα μούτρα του Chris Bosh ξόρκισε εκείνο το χαμένο ριμπάουντ που προηγήθηκε του εύστοχου τριπόντου του Allen. Τίτλος, καταξίωση, καθαγιασμός. Οι γερασμένοι Spurs, οι “αντιτουριστικοί” Spurs, οι πιο περήφανοι Spurs της ιστορίας τους. Αυτός ο τίτλος έδωσε τη δύναμη στο Μανού να πει “συνεχίζω”, να αδιαφορήσει για το αν πέσει και ξανασηκωθεί για δεκάδες φορές ακόμα, όσο βαριά κι αν είναι τα πόδια του, όσο κι αν τα χρόνια βαραίνουν αφόρητα τους ώμους του.

Γεννηθείς το 1977, πέρσι ήταν 38, φέτος που ξανάγγιξε το όνειρο πριν αποκλειστεί από τους θαυμάσιους Thunder στους ημιτελικούς της περιφέρειας είναι 39 και έπαιξε σε όλες τις θέσεις της περιφέρειας, συχνά άσσος, άλλοτε δυάρι, πιο πολύ στο τρία. Δεν έχει να αποδείξει τίποτα σε κανέναν, άλλωστε είναι ήδη τέσσερις φορές πρωταθλητής στο ΝΒΑ, την περηφάνια του δεν μπορεί να του την πάρει κανείς και το ελιξήριό του πριν από αυτή τη διαφαινόμενη τελευταία σεζόν στο μπάσκετ, έχει πολύ βαθιές ρίζες, λευκές και γαλάζιες που φωτίζονται απ’ τον ήλιο.

Γιατί ανέκαθεν τη δύναμη ο Μανού την ρουφούσε από τους αγώνες με το εθνόσημο, εκεί εν αντιθέσει με όλους τους υπόλοιπους βρίσκεται το μυστικό του, αυτό είναι το ελιξήριο της νιότης του. Nana korobi ya oki – Επτά φορές θα πέσεις, οκτώ θα σηκωθείς. Ο Μανού μετά την ήττα στο Ρίο έπεσε όγδοη φορά, κατακερματίστηκε και το γιαπωνέζικο ρητό, απομένει να διαπιστώσουμε εάν στην τελευταία του σεζόν θα σηκωθεί και ένατη ή το κάρμα του είναι να ολοκληρώσει σε απόλυτη ισορροπία.

Η Αθήνα του 2004 ήταν η Εδέμ του

Η Εθνική ήταν το πάθος του, εκεί έβγαλε το περισσότερο συναίσθημα, εκεί παθιάστηκε και βάλθηκε να αντιστρέψει τους νόμους της φύσης. Και εκεί οι πτώσεις πόνεσαν περισσότερο από εκείνες με τους Spurs, περισσότερο και από την “ευρωπαϊκή” στη νιότη του. Διότι την ίδια σεζόν που ο Παναθηναϊκός του στέρησε το Άγιο Δικοπότηρο του repeat, μετά από μια στρατοσφαιρική εμφάνιση εναντίον της Dream Team στην Ινδιανάπολη, ήρθε και ο τελικός του El Cid με τους Γιουγκοσλάβους, τους τελευταίους καλούς Γιουγκοσλάβους (που δεν αναφέρονται τυχαία με την “παλιά” ονομασία και όχι ως Σέρβοι).

Ο Μανού περιορίστηκε σε μια συμμετοχή 12 λεπτών γεμάτη πόνους, έπαιξε με δική του ευθύνη και θέτοντας εν αμφιβόλω ολόκληρη την καριέρα του, που μην λησμονούμε, μόλις επρόκειτο να ξεκινήσει στο αυστηρό ΝΒΑ. Εκείνη την πτώση και την ακόλουθη επαναφορά, ο ίδιος ο Μανού, τη θεωρεί την πιο γλυκιά της καριέρας του, τη σημαντικότερη της ζωής του. Η Αθήνα του 2004 ήταν η Εδέμ του, το ιστορικό χρυσό μετάλλιο του τελικού με την Ιταλία είναι το πιο ακριβό του επίτευγμα, εκείνο που δεν θα ξεχάσει ποτέ.

Σε αττικό έδαφος θα πραγματοποιήσει την καλύτερη, την πιο πλήρη εμφάνιση της καριέρας του, με τους 29 εναντίον των Αμερικανών στο κλειστό των ολυμπιακών εγκαταστάσεων, αυτό που σήμερα έχει το όνομα του δικού μας προφήτη, του Νίκου Γκάλη. Χωρίς το μετάλλιο της Αθήνας, πιθανότατα ο Μανού δεν θα ήταν ούτε ο αθλητής ούτε ο χαρακτήρας και ο άνθρωπος που είναι σήμερα. Εκείνο το τουρνουά του άλλαξε τη ζωή, την καριέρα, την κοσμοθεωρία του. Δεν του άλλαξε μόνο το συναίσθημα, το μεγαλύτερό του εφόδιο.

Προσπάθησε για το repeat και στην Ιαπωνία το 2006, αλλά ο Μανού έπεσε, έχασε το κρίσιμο σουτ στο παιχνίδι με τους Ισπανούς και η Αργεντινή έμεινε έξω, την ίδια ώρα που η δική μας Εθνική έγραφε την δική της εποποιΐα στη Σαϊτάμα. Την Εθνική μας τη βρήκε στο Πεκίνο, στους Αγώνες του 2008 που μπήκε πρώτος στο Στάδιο, κρατώντας πνιγμένος από υπερηφάνεια τη σημαία της πατρίδας του. Οδυνηρή ήττα για μας, αλλά για το Μανού σήμαινε το χάλκινο εναντίον των Λιθουανών.

Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟΣ ΧΟΡΟΣ

Στο Λονδίνο το όνειρο κράτησε λίγο, αλλά η τέταρτη θέση περιποιεί τιμή σε μια ομάδα που έχει ανακηρυχθεί σε Generacion Dorada από τους περήφανους συμπατριώτες της. Και κορωνίδα αυτής της χρυσής γενιάς είναι ο Μανού, ο άνθρωπος που την 5 η Αυγούστου, σε ηλικία 39 ετών συμμετείχε για τέταρτη φορά σε Ολυμπιακούς Αγώνες στην καριέρα του, επίτευγμα που ανήκει σε μπασκετμπολίστες θρύλους, όπως ο Teofilo Cruz, ο Andrew Gaze, ο Oscar Schmidt.

Ο τελευταίος χορός ήταν όπως αναμενόταν συγκινητικός, οι Αργεντίνοι τον αποχαιρέτισαν όπως θα του άρεσε περισσότερο, με το δημώδες του Carlos Gardel που το κοινό αγάπησε παγκοσμίως από το soundtrack της θαυμάσιας ταινίας Diarios de motocicleta: Adiós muchachos, compañeros de mi vida, barra querida, de aquellos tiempos. Me toca a mí, hoy a emprender la retirada, debo alejarme de mi buena muchachada. Caminito amigo, yo también me voy. Αντίος μουτσάτσος, σύντροφοι μιας ζωής, συμμορία μιας άλλης εποχής. Σήμερα είναι η σειρά μου, αποχωρώ, πρέπει να φύγω. Το μονοπάτι το διαβαίνω κι εγώ.

Μπορεί σε 6 χρόνια που θα ανέβει στο πάλκο του Springfield στη Μασαχουσέτη, για να εισαχθεί επισήμως στο Hall of Fame, να τα θυμηθεί αυτά τα λόγια ο Μανού. Είναι βέβαιο ότι από κάτω όλοι θα χειροκροτούν. Ως τότε, οι τελευταίοι δώδεκα μήνες, το τελευταίο τανγκό με τους Spurs, στο κλείσιμο μιας ονειρώδους δεκαπενταετούς καριέρας στο πρωτάθλημα των καλύτερων. Το παραμύθι θα κλείσει όπως πρέπει, το μονοπάτι είναι εκεί και περιμένει τον Μανού.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Οι ΗΠΑ αγρίεψαν και έστειλαν… σπίτι τον Τζινόμπολι