Μάικλ Τζόρνταν: Το κολλέγιο και το σουτ-πεπρωμένο

Πρωτομηνιά του Νοεμβρίου του 1980, έκανε την επίσημη ανακοίνωση μπροστά σε δύο μικρόφωνα τοπικών σταθμών στην αυλή του σπιτιού του, ότι θα πάει στο UNC για να παίξει για τον Dean Smith. Μετά οι κάμερες μπήκαν στο σπίτι, έστησαν το σκηνικό πιο «επαγγελματικά», κάθισε στο κέντρο του καναπέ ανάμεσα στους γονείς του που καμάρωναν και απέδιδαν στο 100% το αμερικάνικο όνειρο για κάθε οικογένεια αφρο-αμερικανού στις ΗΠΑ. Η μίνι συνέντευξη έκλεισε με το Mike να τονίζει πως την τελευταία του χρονιά στο λύκειο θέλει να την ολοκληρώσει πρωταθλητής. Το Laney κλείνει τη σεζόν με ρεκόρ 19-4, ο Jordan αριθμεί 27.8 πόντους και 12 ριμπάουντς, η τελευταία του σεζόν είναι η καλύτερη. Ο ημιτελικός με το New Hanover θα σοκάρει τους πάντες, το Laney θα χάσει εντός έδρας, ο Jordan θα φύγει με σκυμμένο το κεφάλι, είναι το μοναδικό παιχνίδι για το οποίο δεν έχει βγάλει λέξη εδώ και 35 χρόνια τώρα.

Την ήττα μπορεί να μην τη χώνεψε ποτέ, μπροστά του όμως είχε την πρόκληση του NCAA και τους αγώνες στην καλύτερη περιφέρεια του πρωταθλήματος, την Atantic Coast Conference (ACC) όπου λάμβαναν μέρος τα πιο δυνατά κολλέγια, με τα πιο επίπονα προγράμματα. Στο UNC έμαθε πάνω απ’ όλα ότι δεν μετράνε τόσο τα ατομικά στατιστικά, όσο η προσήλωση στο πλάνο, η εκμετάλλευση του συνόλου των δυνατοτήτων της ομάδας και η χημεία. Αυτά ήταν άλλωστε και τα χαρακτηριστικά του παιχνιδιού που δίδασκε ο Smith, στοιχεία που ο ατομιστής Jordan συναντούσε για πρώτη φορά στη ζωή του. Η επαφή με την αγωνιστική πειθαρχία ήταν αρκετά δύσκολη στην αρχή, ήταν πολύ δύσκολο για το Mike να αποδεχθεί ότι δεν φτάνει μόνο το ταλέντο, ακόμη κι αν αυτό είναι εξωπραγματικό και πρέπει να μάθει από την αρχή τα βασικά του αθλήματος. Όταν όμως παρατηρούσε τους τεταρτοετείς να πειθαρχούν αδιαμαρτύρητα και συμπαίκτες όπως ο James Worthy και ο Sam Perkins να εμπιστεύονται τυφλά τον Smith, κατάλαβε ότι πρέπει να συνθηκολογήσει και εν τέλει να πειθαρχήσει για να γίνει καλύτερος.

Eίσαι ο Michael Jordan, όχι ο Mike

Ο Smith ήταν ένας σκληρός, αλλά δίκαιος άνθρωπος, το πρόγραμμά του είχε και κάποιες παράλογες απαιτήσεις (όπως ο υποχρεωτικός εκκλησιασμός κάθε Κυριακή για κάθε freshman) όμως όλα εξισορροπούσαν με την πανδαισία μπάσκετ σε όλες τις εκδηλώσεις των Tar Heels. Ο Smith δεν ήταν μόνο προπονητής: ήταν μέντορας, πατέρας, δάσκαλος, ένας guru του αθλήματος που σε κέρδιζε αποδεικνύοντάς σου μέσα στο παρκέ ότι έχει δίκιο. Μπορεί να τον αμισβητούσες, αλλά όταν το σύστημα έβγαινε με μαγικό τρόπο, καταλάβαινες τη σημασία του σκριν, το χρόνο του κρος, τη ζώνη, την επιλογή στο τέμπο. Όλα αυτά για τον Jordan ήταν άγνωστες λέξεις στο λύκειο, πολύ απλά γιατί τότε έπαιρνε τη μπάλα και απλώς την έβαζε στο καλάθι. Πέρασε απ’ όλες τις βαθμίδες, ο Smith τον προσγείωσε μάλλον ανώμαλα, τον κάλεσε στο γραφείο του και του είπε ότι έχει μεγάλο στόμα και πρέπει να σέβεται τους μεγαλύτερους.

Τον κέρδισε όταν του μίλησε πατρικά και του εξήγησε ότι η επιδειξιομανία δεν οδηγεί πουθενά. «Ακούω ότι θέλεις να σε φωνάζουν Magic, ότι στο αυτοκίνητό σου έχεις τοποθετήσει και πινακίδες που σε αναφέρουν σαν Magic Mike. Πρώτον, Magic είναι κάποιος άλλος, άρα θέλεις να γίνεις κάποιος άλλος και δεύτερον, Mike λέμε τον κολλητό μας στην εστία ή το θείο που φέρνει μπύρες στο μπάρμπεκιου της Κυριακής. Δεν θα βγεις από το δωμάτιο εάν δεν αποφασίσεις ποιος είσαι. Γιατί ούτε ο Magic Johnson είσαι, ούτε ο θείος Mike που μου φέρνει μπύρες». Ο Jordan στην αρχή εκνευρίστηκε, μετά σάστισε και έδειχνε σκεφτικός. Δεν ήξερε τι να απαντήσει. Ο Smith το κατάλαβε και κοιτώντας τον στα μάτια του είπε ευθέως: «Είσαι ο Michael Jordan. Στο εξής όλοι θα σε φωνάζουν Michael, γιατί θα γίνεις ο Michael Jordan». Ψαρωμένος ο freshman πρώην παληκαράς από το Wilmington είπε μόνο «Είμαι ο Michael Jordan» και βγήκε από το γραφείο.

Τα "μονά" με Worthy-Perkins και η θέση στη βασική πεντάδα των Tar Heels

Έδωσε μεγάλη μάχη να τιθασεύσει το εγώ του, πάλευε συνέχεια με το αίμα να βράζει επειδή ήξερε ότι «τους είχε» όλους, αλλά χωρίς τη βοήθειά τους, δεν θα κέρδιζε πάλι τίποτα, όπως ακριβώς έγινε και στο Laney. Σταμάτησε να προκαλεί το Worthy και τους άλλους, έπαψε να τους προσκαλεί σε «μονάκια» στο τέλος της προπόνησης για να τους «ξεφτιλίσει». Τους πρώτους μήνες, επειδή ο Worthy και ο Perkins δεν άντεχαν να τον ακούν άλλο να προκαλεί και να τους αποκαλεί «κότες», δέχτηκαν να παίξουν μαζί του τρία «μονά». Με τον Perkins δεν έπαιξε ποτέ, γιατί έχασε 2-1 από τον Worthy και έφυγε για τα αποδυτήρια βρίζοντας. Ήταν ένα καλό μάθημα που ήρθε και ταίριαξε απόλυτα με την κουβέντα που έκανε λίγες βδομάδες αργότερα στο γραφείο του Smith. Έβαλε το κεφάλι κάτω και δούλεψε, μάζευε σαν σφουγγάρι όσα έλεγαν οι προπονητές, ακόμη κι αν του φαίνονταν εντελώς λάθος. Ακόμα κι απ’ το λάθος κέρδιζε κάτι.

Μια μέρα πριν ξεκινήσουν οι επίσημες υποχρεώσεις των Tar Heels, ήταν σίγουρος ότι δεν υπήρχε περίπτωση να παίξει πέρα από το garbage time που θα του έδινε ο Smith. Τον ενοχλούσε πολύ, αλλά δεν μιλούσε. Την ημέρα του αγώνα ο Smith ανακοίνωσε την πεντάδα, γράφοντάς την στον πίνακα κατά την προσφιλή του συνήθεια. MJ βασικός. Δεν πίστευε στα μάτια του, ρωτούσε αν ο senior είχε τραυματιστεί. Ξεκινούσε βασικός σε κάθε παιχνίδι, έπαιξε 34, στα 32 με παρόντες τους γονείς του που τον ακολουθούσαν παντού μετά από παραίνεση του Smith. O πανούργος Dean είχε καταλάβει ότι ο μικρός είχε κληρονομήσει και το σκοτεινό χαρακτήρα του πατέρα και την ευγένεια της μητέρας. Κατά βάση όλοι το είχαν καταλάβει πως τα αρνητικά στοιχεία του Michael ήταν κληροδοτήματα του James και τα θετικά παρακαταθήκη της Deloris.

O James Worthy, o Sam Perkins, o Matt Doherty και ο Jimmy Black, άρχισαν κι εκείνοι σιγά σιγά να τον κάνουν μέλος της ομάδας, να τον λογίζουν σαν βασικό στέλεχος. Ο μικρός είχε υποχωρήσει, μερικές φορές διέκρινες και το φόβο στα μάτια του, ήταν όμως ένας φόβος αγνός, ταιριαστός στο άγχος ενός 18χρονου να αποδείξει ότι μπορεί να ανταπεξέλθει. Ο Smith τον είχε καθιερώσει πλέον μόνιμα στη θέση «2», για να συνεργάζεται κυρίως με το Worthy στο low post. Οι tar Heels μετά από ένα τρομερό ματς με τους Cavaliers του Ralph Samson κατέκτησαν το ACC και είχαν μπροστά τους το τελικό τουρνουά έχοντας το #1 στο ranking. O Jordan για πρώτη φορά στην καριέρα του είχε αποκτήσει ρόλο. Στο τέλος της σεζόν είδε τα στατιστικά του να έχουν κατρακυλήσει σε μέσους όρους που δεν είχε ποτέ στην «καριέρα» του: 13μισι πόντοι ανά αγώνα, λίγα ριμπάουντ. Είχε μάθει όμως τόσα πολλά, έμοιαζε έτοιμος από την επόμενη κιόλας σεζόν να είναι σε θέση να ελέγξει έναν αγώνα, να γίνει ακόμη πιο ουσιαστικός και πιο επωφελής για την ομάδα. Και βέβαια να χαρίζει πάντοτε highlights στο κοινό.

Το σουτ-πεπρωμένο

To North Carolina κερδίζει πολύ δύσκολα James Madison και Alabama, συναντώντας στους τελικούς των regionals το Villanova. Η νίκη με 70-60 χαρίζει στους Tar Heels το εισιτήριο για το March Madness. Houston, Louisville και Georgetown οι υπόλοιποι τρεις του final4 στο Superdome της Νέας Ορλεάνης. Γαλαξίας μετέπειτα αστέρων των τελικών του ΝΒΑ. Michael Jordan, James Worthy, Hakeem Olajuwon, Patrick Ewing, Sam Perkins, Clyde Drexler έλαβαν μέρος σε εκείνο το final4, τέσσερα στα έξι μέλη της Dream Team της Βαρκελώνης! Στον ημιτελικό εναντίον του Houston των μετέπεια Five Slama Jama, το πάλκο ανήκε στην τιτανομαχία Perkins – Olajuwon. Νικητής ο μετέπειτα center των Lakers, οι Tar Heels κερδίζουν 68-63 και προκρίνονται στον τελικό όπου θα βρουν το Georgetown του Ewing. Ναι του Ewing, του παρ’ ολίγον συμπαίκτη του Jordan στο North Carolina.

Εκείνος ο τελικός θεωρείται ακόμη και σήμερα, 34 χρόνια μετά, ο μεγαλύτερος τελικός όλων των εποχών, ο πιο δραματικός απ’ όλους, με 62 χιλιάδες ζευγάρια μάτια να τον παρακολουθούν διά ζώσης στο Superdome και περισσότερους από 18 εκατομμύρια στους τηλεοπτικούς δέκτες τους. Eric “Sleepy” Floyd Vs James Worthy, Sam Perkins Vs Patrick Ewing, μα πάνω απ’ όλους Dean Smith Vs John Thompson. Στο ημίχρονο όλα παραμένουν στην κόψη του ξυραφιού, 32-31 οι Hoyas. Όλο το παιχνίδι κυλάει έτσι, οι άμυνες είναι πιο σκληρές από ποτέ, μπαίνουν απίθανα καλάθια εκατέρωθεν, η μάχη στους πάγκους παραπέμπει σε παρτίδα σκάκι Καρπόβ Vs Κασπάροβ. 03.26 πριν το τέλος, το σκορ είναι 59-58 υπέρ των Tar Heels. O Jordan κάνει ένα καταπληκτικό drive αλλά τον κλείνει ο Ewing μη αφήνοντάς του το παραμικρό περιθώριο να αφήσει τη μπάλα στο καλάθι. Ο Michael φέρνει τη μπάλα στο αριστερό, το αδύναμο χέρι ήταν η μόνη λύση. Lay up πάνω από τα θεόρατα χέρια του Ewing. Μέσα. 61-58.

To Georgetown ανασυντάσσεται, πρώτα ο Ewing και μετά ο Sleepy Floyd αντιστρέφουν και πάλι την πλάστιγγα, 61-62 οι Hoyas, με το χρονόμετρο να γράφει 32 δευτερόλεπτα για την κόρνα. Ο Smith καλεί time out να σχεδιάσει την επίθεση, πρώτη επιλογή ο Worthy, δεύτερη ο Perkins. Εάν το ζωγραφιστό είναι αδύνατο, η μπάλα στο Michael «για να το καρφώσει». Ναι, ολόκληρος Dean Smith είπε αυτό, «Knock it in Michael!» Ο Black έψαξε έναν εκ των Worthy-Perkins. Αμφότεροι κλειδαμπαρωμένοι στην άμυνα με βοήθειες του Thompson. Τα δευτερόλπετα κυλούσαν σαν ρόδα στον κατήφορο. Το #23 ξεμαρκάρεται, ο Black του πετάει τη μπάλα. He knocked it. Το έβαλε. Έβγαλε τη γλώσσα, λύγισε τον καρπό και το έβαλε. Ένας freshman που πήρε το τελευταίο σουτ. The shot όπως ονομάστηκε από τους Αμερικανούς, ένα σουτ που άλλαξε τη ζωή του Jordan και τον έκανε άντρα, ένα σουτ που όπως είπε ο ίδιος μετά από 20 ολόκληρα χρόνια, ήταν το πεπρωμένο του, το κομμάτι που συμπλήρωσε το παζλ και καθόρισε τη μετέπειτα εξέλιξή του.

Έκτοτε δεν φοβήθηκε ποτέ να πάρει το τελευταίο σουτ, στα 18 του έβαλε ένα καλάθι που σήμαινε τίτλο, η αυτοπεποίθησή του είχε χτιστεί με ορθολογικό τρόπο. Άλλωστε πολυτιμότερος παίκτης (most outstanding player για την ακρίβεια) εκείνου του θρυλικού Final4 είχε ανακηρυχθεί ο μεγάλος James Worthy, o ταχύτερος forward που είδε ποτέ ο πλανήτης τη δεκαετία του ’80. Τα πάντα μετά από εκείνο το παιχνίδι έγιναν πιο εύκολα. Ο Michael πλέον ήταν ταγμένος, ευλογημένος, ήταν γραμμένο να αφήσει ιστορία στο μπάσκετ. Ουδείς βέβαια ήταν σε θέση να εικάσει πόσο ψηλά μπορούσε να φτάσει και ότι θα θεωρείται ο κορυφαίος των κορυφαίων και θα μπαίνει στην ίδια πρόταση με τον Μοχάμεντ Άλι. Όλα μετά από εκείνο το βράδυ της 29ης Μαρτίου πήραν το δρόμο τους. Ξαφνικά έγινε αυτό που είπε ο Smith στην pre-season, o Mike έγινε για όλους Michael Jordan, απέκτησε δική του υπόσταση, ήταν νικητής και όχι ένας έφηβος που κέρδιζε στα playgrounds.

Τη δεύτερη χρονιά σαν sophomore (έτσι αποκαλούνται οι δευτεροετείς στις ΗΠΑ) εμφανίστηκε στην pre-season ακόμα πιο βλετιωμένος, πιο συγκεντρωμένος, πολύ πιο δυνατός και γυμνασμένος. Είχε δουλέψει και μόνος του το καλοκαίρι, στα εργομετρικά στο κλασσικό 40 yard dash (ένα τεστ κυρίως του american football που αφορά τη μέτρηση της ταχύτητας του αθλητή) ήταν δύο δευτερόλεπτα πιο γρήγορος από τη χρονιά του σαν freshman. Η μυική του μάζα είχε αυξηθεί, δεν είχε αφήσει τον εαυτό του να παρασυρθεί από το κλίμα ευφορίας και τους εκατοντάδες πειρασμούς για κάθε πιθανό και απίθανο όργιο με λίτρα αλκοόλ να ρέουν έξω από το δωμάτιό του και δεκάδες κορίτσια να περιμένουν μήπως και τις προσέξει. O Dean Smith εν τω μεταξύ είχε συνηγορήσει στο να φύγει ο Worthy για το ΝΒΑ, έχοντας στο μυαλό του αφ’ ενός να καλύψει το κενό με το 16χρονο Brad Daugherty και τον άκρως αθλητικό combo guard Curtis Hunter και αφ’ ετέρου να παραδώσει τα ηνία της ομάδας στον Michael.

Fuck Sampson!

To κακό για τον Smith, ήταν ότι ενάμιση μήνα πριν ξεκινήσουν οι αγώνες, ο Jordan έσπασε τον καρπό του και για τους Tar Heels όλα ξεκίνησαν στραβά. Αγωνίστηκε για αρκετά μεγάλο διάστημα με ειδικό νάρθηκα, αλλά ήταν κάτι παραπάνω από εμφανές ότι δεν μπορούσε να αποδώσει ούτε στο 70%. Το North Carolina αντιμετώπιζε το φάσμα των τριών συνεχόμενων ηττών στην έναρξη της σεζόν, κάτι που είχε να συμβεί από το... παλαιολιθικό 1928/29. Ο Jordan δεν μπορούσε να συνδέσει το όνομά του με ένα τόσο αρνητικό ρεκόρ. Εναντίον του Tulane του John “Hot Rod” Williams, το πήρε προσωπικά και παρά το γύψο στο χέρι, έκλεψε τη μπάλα τέσσερα δευτερόλεπτα πριν τη λήξη και με τους Tar Heels πίσω με δύο, στέλνοντας το παιχνίδι στην παράταση, όπου και η ρετσινιά αποφεύχθηκε. Η σεζόν συνεχίστηκε με τα πάνω και τα κάτω της, ενώ όλοι μιλούσαν για το επικείμενο παιχνίδι με τη Virginia του τρομερού Ralph Sampson.

Όλο το campus, ακόμη και οι συμπαίκτες του Michael, μιλούσαν με δέος για το φαινόμενο του Rockingham και τα 224 εκατοστά του. Επί βδομάδες ο Jordan άκουγε για τον Sampson, μέχρι που παραμονές του παιχνιδιού δεν άντεξε: “Fuck Sampson”! Η ατάκα του Jordan πήρε διαστάσεις, το παιχνίδι απέκτησε τεράστιο ενδιαφέρον και μεταδόθηκε ζωντανά από το NBC. Το ματς είναι μια εποποιΐα, με νεύρα, ψηλό σκορ, αμφισβητούμενες διαιτητικές αποφάσεις, έχει απ’ όλα. Οι Tar Heels το κέρδισαν στο νήμα με 101-95 και με τη νίκη πήραν και την πρωτιά στην ACC. Ο Sampson βγήκε από τα αποδυτήρια χωρίς να αρθρώσει λέξη, αποφεύγοντας με πολύ άκομψο τρόπο τους δημοσιογράφους. Από εκείνο το παιχνίδι κι έπειτα, ο Jordan ήταν ασταμάτητος. Με εκπληκτικά ποσοστά και παίζοντας σκυλίσια άμυνα, οδήγησε το North Carolina στους τελικούς της περιφέρειας. Εκεί περίμεναν με το μαχαίρι στα δόντια οι Bulldogs της Georgia. Ήττα και αντίο NCCA tournament.

O Jordan το έφερε βαρέως. Μπορεί οι μέσοι όροι του να ήταν πάρα πολύ βελτιωμένοι (20,1 πόντοι – 54% στα σουτ) ο ίδιος όμως ήταν έτοιμος να σκάσει. Προσπάθησε να ηρεμήσει παίζοντας golf, δραστηριότητα που του συνέστησε ο Smith, αλλά ουσιαστικά ήταν συμβουλή της ψυχιάτρου συζύγου του που τον βοηθούσε πάντοτε στα δύσκολα «εσωτερικά» θέματα και το κυριότερο, αναθάρρησε όταν κλήθηκε στην Ολυμπιακή ομάδα των ΗΠΑ που πρώτα θα λάμβανε μέρος στους Παναμερικανικούς του Καράκας και την επόμενη σεζόν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Los Angeles. Στην ομάδα βρήκε γνωστά ονόματα όπως ο Chris Mullin, ο Sam Perkins, ο Mark Price και ο Anthony Teachey, ενώ στην προετοιμασία αντιμετώπισε για πρώτη φορά κανονικούς NBA’ers μεταξύ των οποίων και ο γνωστός μας Eddie Johnson. Οι ΗΠΑ όπως αναμενόταν κατέκτησαν το χρυσό μετάλλιο με τον ίδιο το Jordan πρώτο σκόρερ με 17.5 πόντους μ.ο. και μια γλυκιά επίγευση στην αυλαία της σεζόν.

Η τρίτη του χρονιά ήταν και η πιο ώριμη. Κατά πολλούς η σεζόν 1983/84 είναι η καλύτερη στην ιστορία των ομάδων του Smith κι ας αποκλείστηκε στο sweet sixteen από την Indiana. Όλα τα παιχνίδια ήταν μια αποθέωση του ολοκληρωτικού μπάσκετ, με το Jordan να δίνει μοναδικές παραστάσεις, να επιχειρεί – και να επιτυγχάνει – απίθανα καρφώματα, off balance σουτ, no look πάσες και να προσφέρει πλούσιο θέαμα. Η Indiana του πανούργου Bobby Knight απέκλεισε το North Carolina με μια πρωτοεμφανιζόμενη αμυντική τακτική που αργότερα εφαρμόστηκε κατά κόρον και στο ΝΒΑ μέχρι να αποφασίσει η λίγκα να το τιμωρεί με φάουλ: το περίφημο hand check. Ο Jordan βγήκε εκτός ρυθμού, δεν πήρε τα σουτ και μοιραία οι Tar Heels υπέκυψαν στους Hoosiers που είχαν 70% ευστοχία και ήταν απλά απροσπέλαστοι.

Ήθελε να πάει στους Lakers

Με το που τελείωσε η σεζόν, ξεκίνησε μια ατέρμονη συζήτηση σχετικά με το εάν πρέπει να δηλώσει συμμετοχή στο draft, αν πρέπει να ολοκληρώσει τις σπουδές και μετά να μπει στη λοταρία, κατά πόσον τον θέλει ή τον σπρώχνει στην έξοδο ο Smith και ένα ολόκληρο παρασκήνιο και κιτρινισμοί από μέρος του Τύπου για την προσωπική του ζωή και της οικογένειάς του. Ο James και πάλι τα είχε θαλασσώσει σε μια περίεργη υπόθεση εικονικών τιμολογίων στην General Electric, από την οποία τον ξέμπλεξε εν μέσω τρομερής πίεσης για το draft ο γιος του, που σε μια αποστροφή του λόγου του, αποκάλεσε κλόουν τον πατέρα του και μοναδικό του στήριγμα τη μητέρα του. Νωρίτερα είχαν φτάσει στα αυτιά του και οι προθέσεις της Sis να καταγγείλει το James και την Deloris για εκείνη την όχι και τόσο παλιά ιστορία της σεξουαλικής παρενόχλησης και τελούσε υπό καθεστώς τρομερού στρες.

Παρά τις αντιρρήσεις της μητέρας του, ενέδωσε και αφότου παρέλαβε το βραβείο καλύτεορυ παίκτη της χρονιάς δήλωσε συμμετοχή στο draft. Επελέγη στο #3 από το Chicago, πίσω από τον Hakeem Olajuwon που κατέληξε στο Houston και το Sam Bowie που επελέγη από το Portland. Το κεφάλαιο North Carolina έκλεινε, όχι πάντως οριστικά, αφού ο Jordan επέστρεψε το 1986 και πήρε το πτυχίο του στην Πολιτισμική Γεωγραφία. Το καλοκαίρι προετοιμαζόταν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, τη στιγμή που στον Τύπο ασχολούνταν με το παρασκήνιο του draft, την επιθυμία του να παίξει στους Lakers του συμφοιτητή και φιλου πια Worthy, πάνω απ’ όλα όμως του ινδάλματος Magic. Δεν έκρυψε ποτέ την επιθυμία του να πάει στους Lakers, αλλά πολύ γρήγορα υποσχέθηκε πίστη στους Bulls, παρά το γεγονός ότι το Dallas προσφερέ τον τότε σταρ του Mark Aguirre σε ανταλλαγή με το draft pick, δηλαδή τον Jordan.

Μπροστά του είχε τους Ολυμπιακούς του LA και την πολύ δύσκολη συνύπαρξη με το Bobby Knight, έναν εκκεντρικό, αλλά ιδιοφυή προπονητή με εμμονή στην άμυνα και το πλάνο του αγώνα. Ο Knight για να φτάσει την Ολυμπιακή ομάδα στα όρια, έκλεισε τρομερά φιλικά, ακόμη και με ομάδες επιλέκτων του ΝΒΑ στις οποίες μετείχαν ο Bird και o Isaiah. Ο Jordan έδωσε ρεσιτάλ στο συγκεκριμένο «φιλικό» στο οποίο έπεφταν κορμιά, όταν είδε ότι το παιχνίδι ξεφεύγει και παρά τις εντολές του Knight που κοουτσάριζε με κυάλια (!) από έναν απέναντι πύργο, μάζεψε τους συμπάικτες του και είπε ορθά κοφτά ότι δε δίνει δεκάρα για το σύστημα, ο μόνος τρόπος να κερδίσουν εκείνο το παιχνίδι είναι να του δίνουν τη μπάλα και να το τελειώσει. Και το τελείωσε. Το χρυσό ήρθε με συνοπτικές διαδικασίες (96-65 στον τελικό τους Ισπανούς) ο Jordan το αφιέρωσε στη μητέρα του και πλέον ήταν έτοιμος να αφοσιωθεί ψυχή τε και σώματι στους Bulls.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

Μάικλ Τζόρνταν: Η γέννηση και τα παιδικά χρόνια

Μάικλ Τζόρνταν: Το γυμνάσιο, ο βιασμός και ο ρατσισμός

Μάικλ Τζόρνταν: Το πρώτο αίμα και το deal με τη Nike

Μάικλ Τζόρνταν: Η ιστορική πτήση και η "εξωγήινη" σεζόν

Μάικλ Τζόρνταν: The Shot

Μάικλ Τζόρνταν: Δάκρυα για το πρώτο δαχτυλίδι

Μάικλ Τζόρνταν: Three-peat, θάνατος του πατέρα και αντίο

Μάικλ Τζόρνταν: Διάλειμμα για baseball και "I'm back"

Μάικλ Τζόρνταν: Σκάνδαλα, back-to-back και Dream Team

Μάικλ Τζόρνταν: Το δεύτερο three-peat, το τέλειο αντίο

Μάικλ Τζόρνταν: Τελευταία επιστροφή, τελευταίο αντίο