Κολιτσιδάκης στο Contra.gr: “Από άρρωστος ΠΑΟΚτσής έγινα άρρωστος Παναθηναϊκός”

Αν έπρεπε να τον χαρακτηρίσεις με μία λέξη αυτή θα ήταν «τσαμπουκάς». Κυρίως εντός γηπέδων, γιατί εκτός είναι σαφώς πιο ήρεμος. Πάνω απ’ όλα ώριμος, έχει γευτεί μέχρι το μεδούλι τις επιτυχίες, δεν έχει ζήσει και λίγα. Τίτλους και πορείες στην Ευρώπη με τον Παναθηναϊκό, επιτυχίες με την Εθνική ομάδα, πρόλαβε τον ΟΦΗ του Γκέραρντ, έπαιξε μέχρι τα 39 του σε υψηλό επίπεδο και όπως λέει, χαριτολογώντας (αν και προσωπικά εγώ τον πίστεψα) αν είχε χόνδρο θα έβγαζε και σήμερα, άνετα, ένα ημίχρονο.

Ο Θανάσης Κολιτσιδάκης άνοιξε την καρδιά του στο Contra.gr. Λίγο κλισέ η έκφραση, αλλά για πρώτη φορά μίλησε τόσο ανοιχτά για την καριέρα του, τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα, τη μεγάλη του αγάπη τον Παναθηναϊκό, την πρώτη του αγάπη τον ΠΑΟΚ, τον «Καπετάνιο», τον Οσιμ, τον Ρότσα, τον Αλαφούζο, τον Ολυμπιακό του Κόκκαλη, τον ημιτελικό με τον Αγιαξ, ακόμα και για την Κρήτη μίλησε.

Δύσκολα του κάνεις “τάκλιν”. Ούτε να τον τζαρτζάρεις δεν μπορείς. Μίλησε ευθέως, τσαμπουκάς όταν έπρεπε, απόλυτος όποτε το έκρινε σωστό, αλλά ειλικρινής. Δεν είναι τυχαίο ότι του έβγαλαν τον παρατσούκλι “Κόναν” την εποχή που αγωνιζόταν στον Παναθηναϊκό. Τότε, με το μακρύ μαλλί που ο Παναγούλιας τον έπρηζε να κόψει για να τον πάρει στην Εθνική ομάδα.

– Καταρχάς, να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Δεν είσαι Κρητικός.

Οχι, δεν είμαι (γέλια). Κατάγομαι από Θεσσαλονίκη, απλά ζω στην Κρήτη τα τελευταία 20 χρόνια.

– Ερωτικός ή ποδοσφαιρικός μετανάστης;

Είμαι ποδοσφαιρικός μετανάστης. Ούτε η γυναίκα μου είναι από Κρήτη. Πλέον, όμως, μετά από τόσα χρόνια νιώθω Κρητικός. Εζησα μέχρι τα 20 στη Θεσσαλονίκη, μετά κατέβηκα Αθήνα και από το 1998 είμαι Κρήτη και λογικά θα είμαι εδώ για το υπόλοιπο της ζωής μου. Είναι ένας ευλογημένος τόπος, μου αρέσει πάρα πολύ. Εχω κάνει οικογένεια εδώ, τα παιδιά μου γεννήθηκαν εδώ, μεγαλώνουν εδώ, είναι εδώ το σπίτι μου.

– Τώρα είσαι Χανιά, στο Τοπικό.

Ναι, είμαι στην AEEK ΣΥΝ.KA και είναι μία ωραία εμπειρία. Είμαι χαρούμενος. Πρόκειται για μία οργανωμένη ομάδα. Κάναμε μία πάρα πολύ καλή χρονιά φέτος, είμαστε αήττητοι στο πρωτάθλημα, έχουμε ανέβει και μαθηματικά στη Γ’ Εθνική, όλα καλά. Ευχαριστώ τους παίκτες μου και τους συνεργάτες μου, ευχαριστώ και τη διοίκηση για τη στήριξη. Μπορούμε να κάνουμε και στην επόμενη κατηγορία πρωταθλητισμό.

«ΜΕ ΗΘΕΛΕ Ο ΜΠΑΓΕΒΙΤΣ, ΔΕΝ ΜΕ ΗΘΕΛΕ Ο ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗΣ»

– Γεννήθηκες και μεγάλωσες Θεσσαλονίκη, έπαιξες ποδόσφαιρο εκεί και μετά βρέθηκες στον Απόλλωνα.

– Στα 15 μου με ήθελε ο Μακεδονικός, αλλά δεν με άφησαν οι γονείς μου. Εγώ έκανα μια χαζομάρα και πήρα μία μηχανή που ήταν της μόδας τότε και είχα ένα σοβαρό ατύχημα, έσπασα το πόδι μου σε ένα τροχαίο. Ημουν 15 και έπαιξα ξανά μπάλα στα 18, μεσολάβησε και ο στρατός. Ουσιαστικά με μία παρουσία στο τοπικό πρωτάθλημα προκάλεσα το ενδιαφέρον του Απόλλωνα Αθηνών. Ηρθε με είδε ο Χρήστος Λαμπάδας, με έστειλε να δοκιμαστώ, έπαιξα τρία φιλικά και με κράτησαν. Και νομίζω ότι έκαναν καλά. Το 1988 πήγα εκεί και το 1992 έπαιζα βασικός στην Εθνική ομάδα.

– Την ίδια περίοδο σε ήθελε ο Μπάγεβιτς στην ΑΕΚ.

Ναι, έκανα και ραντεβού με τον Δημήτρη Μελισσανίδη στο Μέμπερς Κλαμπ. Κοίτα, τότε οι ποδοσφαιριστές ήταν κάπως φυλακισμένοι στις ομάδες τους, δεν ήταν τα πράγματα όπως είναι τώρα. Δεν τα βρήκε η ΑΕΚ με τον Αλαμάνο και δεν ολοκληρώθηκε η μεταγραφή. Λίγο αργότερα προέκυψε ο Παναθηναϊκός. Τον Δεκέμβριο του ’93 ήμουν επιλογή του Οσιμ, έψαχνε ένα στόπερ και ήθελε εμένα. Αυτό που δεν ξέρει πολύς κόσμος είναι ότι εγώ πήγα στη Λεωφόρο, που ήταν τότε τα γραφεία της ομάδας, για να μιλήσω με τον Γιώργο Βαρδινογιάννη έχοντας γύψο και πατερίτσες. Είχα ένα σοβαρό τραυματισμό με τον Απόλλωνα, είχα σπασμένο μετατάρσιο, αλλά πρόλαβα και έπαιξα κάποια ματς με τον Παναθηναϊκό εκείνη τη σεζόν.

– Ισχύει ότι δεν σε ήθελε ο Βαρδινογιάννης;

Ναι, μου είχε πει στο ραντεβού ότι δεν είμαι από τους παίκτες που θα ήθελε, αλλά ήμουν επιλογή του προπονητή. Του είπα ότι εγώ θα σου αποδείξω ότι κάνεις λάθος!

– Τη θυμόταν αυτή την ατάκα του; Παραδέχθηκε το λάθος του;

Ανθρωποι σαν τον Γιώργο Βαρδινογιάννη δεν παραδέχονται τα λάθη τους.

– Τι άνθρωπος ήταν; Ή, για να το θέσω καλύτερα, τι παράγοντας ήταν;

Και τον φοβόσουν και τον σεβόσουν και ήταν κοντά στους ποδοσφαιριστές. Είναι μία παρουσία που προκαλεί δέος. Επιβλητικός. Ερχόταν στα αποδυτήρια πριν από μεγάλα παιχνίδια και μας μιλούσε, μας εμψύχωνε. Μας βοηθούσε ψυχολογικά.

«Η ΟΜΑΔΑ ΗΤΑΝ ΤΟΥ ΡΟΤΣΑ, ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΣΤΑΝ ΑΝΙΚΗΤΟΙ»

Η κουβέντα πήγε στον Παναθηναϊκό, τον καλό Παναθηναϊκό. Την ομάδα των 2.5 χρόνων που πανηγύρισε δύο πρωταθλήματα, δύο κύπελλα και έφτασε μία ανάσα από τον τελικό του Champions League. Και όπως λέει ο Κολιτσιδάκης, αν περνούσε τον Αγιαξ είχε πολλές πιθανότητες να κοντράρει τη Γιουβέντους και να πάρει την κούπα με τα μεγάλα αυτιά.

– Πηγαίνεις στον Παναθηναϊκό με Οσιμ και στη συνέχεια αναλαμβάνει ο Ρότσα. Κι έρχομαι να σου κάνω την κλασική ερώτηση…

(με διακόπτει) Ξέρω. Του Ρότσα ήταν η ομάδα. Ηταν μία ομάδα που τη δούλεψε ο Οσιμ, αλλά όταν την παρέλαβε ο Ρότσα ήταν κάτι διαφορετικό. Βέβαια, αυτό που δεν θυμούνται πολλοί και είχε τεράστια σημασία τότε είναι ότι ο Παναθηναϊκός είχε ένα σπουδαίο γυμναστή, τον Γιώργο Βαμβακά. Ημασταν πάρα πολύ καλά προπονημένοι.

Οσον αφορά στον Χουάν, υπήρχε σεβασμός, ήταν ένα μεγάλο όνομα. Αλλά ταυτόχρονα ήταν κοντά στους ποδοσφαιριστές. Μας είχε απόλυτη εμπιστοσύνη, είχαμε όλοι μία εξαιρετική σχέση. Εκανε την ομάδα μία οικογένεια και όλο αυτό έβγαινε στο γήπεδο. Ο Οσιμ ήταν ακριβώς το αντίθετο. Ηταν κλασικός επαγγελματίας, ήταν λίγο απόμακρος. Παρά ήταν επαγγελματίας για την εποχή εκείνη και ειδικά για την Ελλάδα.

– Με τον Οσιμ έκανες ντεμπούτο από το πουθενά, ε;

Ναι, κόντρα στην ΑΕΚ. Εγώ δεν ήμουν ούτε στην αποστολή, απλά ήμουν μαζί για να μπαίνω στο κλίμα της ομάδας. Ερχεται, λοιπόν, ο Γαλάκος και μου λέει “Θανάση, μπορείς να παίξεις αύριο;” Ε, δεν μπορούσες να πεις όχι. Μια χαρά ήμουν, απλά δεν το περίμενα. Φαντάσου εγώ το προηγούμενο βράδυ είχα βγει έξω, δεν ήμουν στο ξενοδοχείο. Επαιξα στη θέση του Μαυρίδη και ο Κώστας δεν ξανάπαιξε. Δεν ξέρω ποιοι ήταν οι λόγοι που έθεσαν εκτός τον Μαυρίδη. Εντάξει, αυτά γίνονταν στον Παναθηναϊκό τότε…

– Τι εννοείς;

Υπήρχε μία περίεργη νοοτροπία, όταν πλησίαζε το τέλος του συμβολαίου σου σε άφηναν εκτός. Για παράδειγμα εγώ ήμουν βασικός στον Παναθηναϊκό και ξαφνικά, το τελευταίο εξάμηνο του συμβολαίου, έμεινα εκτός ομάδας. Χωρίς λόγο! Με τον ίδιο προπονητή, ήταν ο Βασίλης Δανιήλ τότε. Από βασικός βρέθηκα εκτός ενδεκάδας και ποτέ δεν πήρα απάντηση γιατί δεν έπαιζα. Σου είπα και πριν, οι παίκτες ήταν φυλακισμένοι των ομάδων.

Ο ΑΓΙΑΞ, Ο ΤΕΛΙΚΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ CHAMPIONS LEAGUE

– Εζησες τον Παναθηναϊκό των μεγάλων στιγμών με αποκορύφωμα το 1996. Ποιο ήταν το μυστικό εκείνης της ομάδας που συνδύασε πρωτάθλημα και πορεία στην Ευρώπη;

Με τον Χουάν παίξαμε 2,5 χρόνια εξαιρετικό ποδόσφαιρο. Ηταν τα καλύτερα της καριέρας μου. Ηταν μία ομάδα που είχε Ελληνες παίκτες και τρεις σπουδαίους ξένους. Ειχαμε τρομερή αυτοπεποίθηση, πιστεύαμε ότι μπορούσαμε να τους κερδίσουμε όλους. Παίζαμε και δεν κοιτάζαμε ποιον είχαμε αντίπαλο. Είτε παίζαμε με τον Αγιαξ είτε παίζαμε με μικρή ομάδα στο ελληνικό πρωτάθλημα. Είχαμε κάνει σπουδαίες νίκες, κάναμε μεγάλα παιχνίδια.

Για να σου δώσω να καταλάβεις, εκείνη η ρεβάνς του 1995 με τον Ολυμπιακό στο παλιό Καραϊσκάκη, ήταν κάτι ανεπανάληπτο. Είχαμε κάνει το 2-3 με τον Βαζέχα και ο Λαγωνικάκης έτρεχε στη σέντρα για να τους βάλουμε κι άλλο γκολ κι εμείς του φωνάζαμε ότι προκρινόμαστε με αυτό το σκορ, δεν χρειάζεται άλλο! Είχαμε τρομερή ομάδα για 2,5 χρόνια, τρομερή αυτοπεποίθηση. Θυμάμαι τότε έλεγαν όλοι πως δεν μπορεί μία ομάδα να κάνει πορεία στην Ευρώπη και ταυτόχρονα να κατακτήσει το πρωτάθλημα, αλλά αποδείξαμε ότι γίνεται. Καταρρίψαμε αυτό το μύθο. Είχαμε ψυχή, ήμασταν ομάδα με νικητές. Πιστεύω ότι αυτή η ομάδα ήταν η καλύτερη που έχει βγάλει ο Παναθηναϊκός.

– Και φτάσατε μία ανάσα από ένα ευρωπαϊκό τελικό.

Χάσαμε μια μεγάλη ευκαιρία. Τότε όλοι πιστεύαμε πως αν περνούσαμε τον Αγιαξ και παίζαμε στον τελικό με τη Γιουβέντους θα παίρναμε το Champions League. Ηταν στα μέτρα μας οι ιταλικές ομάδες, ήταν πιο εύκολο για εμάς να τις κοντράρουμε. Ο Αγιαξ εκείνη την εποχή ήταν η καλύτερη ομάδα της Ευρώπης, ήταν εξαιρετικά δύσκολο να τον αντιμετωπίσεις. Ισως ήταν ο καλύτερος Αγιαξ της ιστορίας του.

– Θα ήθελες να παίξεις ξανά εκείνη τη ρεβάνς;

Εννοείται! Οποιον κι αν ρωτήσεις από εκείνη την ομάδα αυτό θα σου απαντήσει.

– Τι πήγε λάθος σε εκείνο το παιχνίδι;

Είχαμε κατέβει να παίξουμε χωρίς τον Ουζουνίδη και τον Γεωργιάδη τον ψηλό (σ.σ του Σάββα). Είχε παίξει ο Μάρκος λίμπερο, γιατί τότε παίζαμε με βάθος στην άμυνα και ο Αποστολάκης είχε αγωνιστεί δεξί μπακ αντί για αμυντικό χαφ που τον έβαζε ο Ρότσα. Δεν ξέρω αν φταίνε οι απουσίες ή αν φταίει το γρήγορο γκολ του Αγιαξ. Δεν νομίζω ότι ήταν θέμα απουσιών, αλλά άγχους.

Ηταν η πρώτη φορά εκείνη τη χρονιά που αγχωθήκαμε. Σου είπα και πριν ότι ήμασταν μία ομάδα που δεν φοβόμασταν, αλλά εκείνη τη βραδιά, βλέποντας ότι είμαστε μία ανάσα από τον τελικό του Champions League, ίσως να αγχωθήκαμε, ίσως να μην μπορούσαμε να σηκώσουμε αυτό το βάρος. Δεν ήμασταν αυτοί που έπρεπε. Να σου πω και κάτι άλλο: εκείνον τον Αγιαξ σε ένα ματς μπορούσες να τον κερδίσεις, σε δύο ήταν δύσκολο. Τώρα που το σκέφτομαι, ήταν φυσιολογικό να περάσει ο Αγιαξ. Ηταν τρομερή ομάδα.

– Μετά από αυτή τη σεζόν προέκυψε πρόταση από το εξωτερικό;

Οχι, ήταν δύσκολο τότε. Λογιζόμασταν σαν ξένοι οπότε ήταν πάρα πολύ δύσκολο να προκύψει για τους Ελληνες κάτι από το εξωτερικό. Τώρα που το θυμήθηκα, κάποια εποχή, όταν ήμουν στον Απόλλωνα, μου είχε πει ο Αλαμάνος ότι υπήρχε πρόταση για μένα από την Αγγλία, αν θυμάμαι καλά από τη Λιντς. Αλλά δεν έμαθα κάτι περισσότερο, δεν έμαθα αν ίσχυε. Το είχαν γράψει και οι εφημερίδες θυμάμαι.

– Τι έγινε λίγους μήνες αργότερα και ήρθαν τα στραβά αποτελέσματα; Τα τζετ σκι, η Ρόζενμποργκ, η Λέγκια…

Αυτή η ομάδα δεν βοηθήθηκε καθόλου την επόμενη σεζόν. Εφυγαν Δώνης, Μπορέλι και ήρθαν όλες κι όλες τρεις μεταγραφές. Ηταν μία κουρασμένη ομάδα και ήρθαν μόλις τρεις παίκτες. Ο Νασιόπουλος, ο Κόλα και ο Λυμπερόπουλος. Παίκτες που έπαιξαν πιο μετά. Ο Λυμπερόπουλος έκανε σπουδαία καριέρα, αλλά δεν μπήκε στην ομάδα από την πρώτη χρονιά. Μάλιστα, θυμάμαι ότι ήταν να τον διώξουν, αλλά επειδή έκανε την τρομερή πορεία με την Ελπίδων, τον κράτησαν. Αυτό ήταν που τον έσωσε. Τα στραβά, λοιπόν, άρχισαν από τον αποκλεισμό από την Ευρώπη, αλλά το βασικότερο λάθος ήταν ότι έφυγε ο Βαμβακάς. Μεγάλη απώλεια. Επαιξε σημαντικό ρόλο γιατί η ομάδα δεν είχε τα τρεξίματα που έπρεπε την επόμενη σεζόν.

Παίξαμε με την Ρόζενμποργκ που τους έλεγαν ψαράδες, αλλά αποδείχθηκε ότι ήταν μία πολύ καλή ομάδα. Αποκλειστήκαμε στην παράταση. Μετά παίξαμε με τη Λέγκια και αποκλειστήκαμε στο τελευταίο λεπτό. Στη συνέχεια έφυγε ο Ρότσα και ήρθε ο Ζάετς με τον Καρούλια. Πήγαν όλα στραβά από την αρχή έως το τέλος, έγιναν πολλά λάθη. Διαλύθηκε μία ομάδα που ήταν στην κορυφή, έγιναν λανθασμένες κινήσεις.

– Είναι χαρακτηριστικό του Παναθηναϊκού να διαλύει ομάδες. Το ίδιο δεν έγινε και με αυτή της Ριζούπολης.

Κι αυτή η ομάδα ήταν πολύ καλή. Ειλικρινά δεν ξέρω γιατί γινόταν αυτό.

– Με αφορμή τη Ριζούπολη, είχε πει ο Γιάννης Καλιτζάκης σε μία παλαιότερη συνέντευξή του στο Contra.gr, ότι αν ήταν παίκτης του Παναθηναϊκού σε εκείνο το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, το ματς δεν θα τελείωνε. Ισχύει το ίδιο και με σένα;

Ο Γιάννης ήταν ένας δυναμικός παίκτης, τσαμπουκάς, δεν καταλάβαινε από έδρες. Είχαμε ταιριάξει σε αυτό γιατί κι εγώ ήμουν τέτοιος ποδοσφαιριστής. Δεν θέλαμε να χάνουμε! Είχαμε τρομερή χημεία. Πιστεύω ότι η τετράδα Βάντσικ-Ουζουνίδης, Καλιτζάκης-Κολιτσιδάκης ήταν από τις καλύτερες που υπήρξαν ποτέ. Κοίτα, όταν είσαι απ’ έξω δεν μπορείς να μπεις στις συνθήκες ενός τέτοιου αγώνα. Στη Ριζούπολη είδαμε τι έγινε. Δεν έπρεπε να ξεκινήσει ο αγώνας. Ηταν μία κόλαση για τα παιδιά που έπαιξαν. Τώρα βλέπετε πως σταματούν παιχνίδια για ένα χαρτάκι και τότε αυτό το ματς έγινε κανονικά!

– Κακώς έγινε το παιχνίδι ή κακώς κατέβηκε να παίξει ο Παναθηναϊκός;

Δεν μπορούσε να μην κατέβει ο Παναθηναϊκός, θα τον τιμωρούσαν. Κακώς έγινε το παιχνίδι, κακώς έδωσαν την έγκρισή τους οι επικεφαλής. Ο Παναθηναϊκός έχασε άδικα ένα πρωτάθλημα, όπως άδικο ήταν και αυτό που έγινε στο Καραϊσκάκη με το γκολ του Κατσουράνη. Γενικά, ο Παναθηναϊκός παρουσίασε καλές ομάδες, αλλά τον αδικούσαν.

«ΕΚΑΝΕ ΠΙΣΩ Ο ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗΣ, ΕΥΝΟΗΘΗΚΕ Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ, ΕΙΧΕ ΔΙΚΙΟ Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΗΣ»

Γυρνώντας τις σελίδες του «ποδοσφαιρικού του βιβλίου» πέφτουμε στο κεφάλαιο «Δυναστεία Ολυμπιακού». Ο Θανάσης Κολιτσιδάκης την έζησε, αισθάνθηκε την αδικία, είδε να «κλέβουν» τους κόπους του, αλλά ταυτόχρονα είδε τον Γιώργο Βαρδινογιάννη να κάνει βήματα προς τα πίσω, να αφήνει αβοήθητο τον Παναθηναϊκό.

– Θεωρείς ότι ο Ολυμπιακός του Κόκκαλη ευνοήθηκε από τη διαιτησία;

Εννοείται. Τα πρώτα χρόνια της κυριαρχίας του Ολυμπιακού του Κόκκαλη είχε βοήθεια, ήταν απόλυτος κυρίαρχος. Οταν φτιάχνεις παίκτες που μαθαίνουν να μη χάνουν και να κατακτούν συνεχώς το πρωτάθλημα, τότε έρχεται σιγά-σιγά και η καλή ομάδα, έρχονται οι καλοί ποδοσφαιριστές, έρχεται το καινούργιο γήπεδο. Είναι μία αλυσίδα. Ο Ολυμπιακός βοηθήθηκε από το σύστημα τα πρώτα χρόνια.

– Αισθάνθηκες ότι ο Γιώργος Βαρδινογιάννης το παράτησε; Άφησε, δηλαδή, τον Κόκκαλη να κάνει παιχνίδι μόνος του;

Ναι, το έβλεπα αυτό. Από τη στιγμή που βγήκε μπροστά ο Σωκράτης Κόκκαλης ήταν σαν να έκανε ο Παναθηναϊκός λίγο πίσω. Δεν ξέρω αν αυτή είναι η πραγματικότητα, αλλά έτσι φαινόταν. Γνώμη μου είναι. Ο Γιώργος Βαρδινογιάννης δεν ήθελε να ακολουθήσει τον Κόκκαλη σε αυτό που έκανε. Δεν γίνεται από εκεί που είσαι ένα βήμα από τον τελικό του Champions League ξαφνικά να μένεις εκτός Ευρώπης. Ο Παναθηναϊκός δεν είχε βοήθεια από τον Βαρδινογιάννη, δεν ενισχύθηκε όπως θα έπρεπε.

Εγιναν λάθη. Δεν γίνεται ρε παιδάκι μου να διώχνεις τον Ρότσα έπειτα από μία ήττα στην Πάτρα. Δεν είχε κριθεί κάτι, απλά ήταν μία ήττα, ήταν νωρίς. Και διώχνεις τον Ρότσα και φέρνεις τον Ζάετς που δεν είχε δουλέψει πουθενά και δεν ήθελε κιόλας να αναλάβει! Δεν ήθελε να είναι προπονητής, του επιβλήθηκε να γίνει. Δεν είχε τη διάθεση να αναλάβει τον Παναθηναϊκό, τον έβαλαν με το ζόρι!

Μετά, όμως, το ’97 που μείναμε εκτός Ευρώπης έγιναν ξανά καλές ομάδες. Με τον Δανιήλ τα πήγαμε καλά, μετά ήρθε ο Κυράστας, μετά η ομάδα της Ριζούπολης. Ο Παναθηναϊκός είχε καλές ομάδες και έκανε πορείες στην Ευρώπη, αλλά στην Ελλάδα δεν τον άφηναν. Οταν ανέλαβε ο Γιάννης Βαρδινογιάννης επένδυσε, έβαλε πολλά χρήματα, αλλά όταν αντιλήφθηκε πως δεν υπάρχει νόημα τα παράτησε και αυτός.

– Πέρυσι ο Αλέκος Αλεξανδρής έκανε μία δήλωση που συζητήθηκε πολύ, σχετικά με τους διαιτητές και τα πέναλτι. Συμφωνείς μαζί του;

Τη θυμάμαι καλά τη δήλωση του Αλέκου. Είπε ότι έκανε τα πάντα για να κερδίζει γιατί ήθελε να κερδίζει. Δεν θα διαφωνήσω μαζί του. Από τη στιγμή που το ελληνικό ποδόσφαιρο και το πρωτάθλημά μας είναι δομημένο έτσι, δηλαδή επιτρέπεται να κοροϊδέψεις τον διαιτητή για να σου δώσει ένα πέναλτι, καλώς ή κακώς ο παίκτης το κάνει. Και στο εξωτερικό γίνεται αυτό, όχι βέβαια στο βαθμό που γίνεται στην Ελλάδα. Αλλά έτσι έχουν μάθει. Δεν λέω ότι είναι σωστό, άλλο λέω. Κοίτα, σε κάποιες περιπτώσεις οι διαιτητές μπορεί να ξεγελιόντουσαν και κάποιες φορές να το έδιναν το πέναλτι με μεγάλη ευκολία.

– Ο Παναθηναϊκός της εποχής σου έπαιρνε σφυρίγματα;

Ναι, έπαιρνε σαν μεγάλη ομάδα. Δεν ήταν, όμως, ευνοημένος. Ο Παναθηναϊκός ό,τι άξιζε το πήρε. Πήρε πρωταθλήματα και κύπελλα γιατί ήταν καλύτερος και το άξιζε, έμεινε εκτός Ευρώπης επίσης γιατί το άξιζε. Δεν τον βοήθησε κανείς. Δεν έκλεψε κάτι ο Παναθηναϊκός. Τη χρονιά που μείναμε εκτός Ευρώπης γιατί δεν μας έσπρωξαν; Δεν θα μπορούσε, δηλαδή, να μας ευνοήσει η διαιτησία; Στο παιχνίδι με τον ΟΦΗ που ήρθαμε 1-1 και αποκλειστήκαμε γιατί δεν μας έδωσαν κάποιο σφύριγμα; Θέλω να πω, δηλαδή, ότι δεν ευνοηθήκαμε. Πήραμε κάποια σφυρίγματα σαν μεγάλη ομάδα, όπως γίνεται με όλες τις μεγάλες ομάδας, αλλά ως εκεί.

– Μετά τον Γιάννη Βαρδινογιάννη ήρθε η πολυμετοχικότητα. Όλο αυτό ήταν λάθος;

Ηταν μεγάλο λάθος. Μπήκαν εκβιαστικά, χτύπησαν στο συναίσθημα. Κοίτα, όταν θες να μπεις σε μία ομάδα σαν τον Παναθηναϊκό δεν το κάνεις για ένα χρόνο, να πάρεις ένα πρωτάθλημα και τέλος. Μπαίνεις για να είσαι πολλά χρόνια. Δεν γίνεται να παίρνεις ένα νταμπλ και μετά να εξαφανίζεσαι! Με τους Βαρδινογιάννηδες ο Παναθηναϊκός είχε μία σειρά. Υπήρχαν μεταπτώσεις, αλλά ήταν όλα τακτοποιημένα. Υπήρχε συνέπεια, υπήρχε η στόφα της μεγάλης ομάδας.

Ο κόσμος του Παναθηναϊκού διχάστηκε. Αρχισε αυτή η κουβέντα για τους βαρδινογιαννικούς και τους αντι-βαρδινογιαννικούς. Ο κόσμος θέλει πάντα το καλό της ομάδας του. Οταν ακούει ο φίλαθλος φανφάρες μπορεί να επηρεαστεί. Μπήκαν λοιπόν σαν σωτήρες, έταξαν και φούσκωσαν τα μυαλά του κόσμου και έφυγαν αφήνοντας την ομάδα με χρέη.

– Για τον Γιάννη Αλαφούζο τι γνώμη έχεις;

Οταν ανέλαβε τα πρώτα χρόνια είχε ένα πλάνο, το οποίο δούλεψε. Γιατί, λοιπόν, δεν το συνέχισε; Εγώ αυτό δεν μπορώ να καταλάβω. Ξεκίνησε ένα πλάνο με νέα παιδιά, με έναν ελπιδοφόρο προπονητή, τον Γιάννη Αναστασίου, όλα καλά. Την επόμενη χρονιά μεταγραφές, την μεθεπόμενη πάλι μεταγραφές. Λεφτά για πέταμα, πάλι χρέη. Δεν μπορώ να καταλάβω ειλικρινά! Αυτό που έγινε με τον Στραματσόνι και τα λεφτά που δόθηκαν ήταν άνω ποταμών. Αναρωτιόσουν αν υπάρχει πλάνο εξυγίανσης ή αν υπάρχει πλάνο να φουντάρει η ομάδα, να τη διαλύσουν. Ειλικρινά απορώ! Η λογική αγνοείται στον Παναθηναϊκό τα τελευταία χρόνια.

– Το οξύμωρο είναι ότι σε μία περίοδο που ο Παναθηναϊκός αντιμετωπίζει αυτά τα προβλήματα έχει στον πάγκο του έναν από τους καλύτερους Ελληνες προπονητές.

Ναι, ο Μαρίνος Ουζουνίδης είναι κορυφαίος προπονητής και το λέω πολλά χρόνια. Ημασταν μαζί στις σχολές, τον έβλεπα, είναι ελπιδοφόρος, μπορεί να κάνει σπουδαία πράγματα. Ξεχώριζε από τότε. Μακάρι να βρει ο Παναθηναϊκός διοικητικό ηγέτη και σταθερότητα και να κρατήσει τον Μαρίνο στον πάγκο. Θα κάνει σπουδαία πράγματα.

«ΕΓΓΥΗΣΗ Ο ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ»

– Ασία ή Ελλάδα; Ταϊλάνδη ή Δημήτρης Γιαννακόπουλος;

Γιαννακόπουλος! Το συζητάς; Είναι εγγύηση ο άνθρωπος. Δείτε τι έχει κάνει τόσα χρόνια με το μπάσκετ. Ξέρουμε ποιος είναι, τι έχει κάνει, πόσο Παναθηναϊκός είναι. Δεν μπαίνουν στη ζυγαριά αυτά τα δύο. Εννοείται Γιαννακόπουλος. Μόνο οι εχθροί δεν θέλουν τον Γιαννακόπουλο στον Παναθηναϊκό!

Να σου πω κάτι για τον Ταϊλανδό. Εγώ δεν τα πολυπιστεύω αυτά γιατί τέτοια deal δεν γίνονται στις εφημερίδες. Γίνονται πίσω από τα φώτα, με σοβαρότητα και αν υπάρχει πραγματικό ενδιαφέρον τελειώνουν όσα προβλήματα κι αν προκύψουν.

«ΑΡΡΩΣΤΟΣ ΠΑΟΚ, ΑΡΡΩΣΤΟΣ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ»

– Ισχύει ότι ήσουν ΠΑΟΚσής και έγινες Παναθηναϊκός;

Ναι και δεν το έχω κρύψει. Οταν πήγα στον Παναθηναϊκό το έγραφαν και οι εφημερίδες. Οταν είσαι Θεσσαλονίκη και έχεις ζήσει την περίοδο του μεγάλου ΠΑΟΚ, έχεις δει να παίρνει το πρωτάθλημα, είναι λογικό να γουστάρεις αυτή την ομάδα. Μάλιστα, πριν πάω στον ΟΦΗ ήταν να πάω στον ΠΑΟΚ. Με ήθελαν, αλλά δεν έγινε και δεν ξέρω γιατί.

Ο πατέρας μου είναι άρρωστος ΠΑΟΚσής, μεγάλωσα με αυτή την ομάδα. Ημουν φίλαθλος του ΠΑΟΚ, αλλά από τη στιγμή που πήγα στον Παναθηναϊκό τον αγάπησα. Εζησα τόσα πράγματα με τον Παναθηναϊκό, τον λάτρεψα και με λάτρεψε. Ο κόσμος με αγάπησε, δεν γίνεται να τα ξεχάσω όλα αυτά. Είμαι Παναθηναϊκός, το λέω και το εννοώ.

Θα σου πω μία ιστορία. Οταν η ομάδα μπάσκετ του ΠΑΟΚ πήρε το ευρωπαϊκό το ’94, εγώ ήμουν στον Παναθηναϊκό και σηκώθηκα και έφυγα από την Αθήνα, ανέβηκα στη Θεσσαλονίκη και πήγα στο αεροδρόμιο για να υποδεχθώ την αποστολή και να δω από κοντά τον Μπάνε που ήμασταν φίλοι. Αυτό γράφτηκε στις εφημερίδες την άλλη μέρα, αλλά από τον Παναθηναϊκό ουδείς μου έκανε παρατήρηση. Γούσταρα τον ΠΑΟΚ, αλλά τώρα αγαπώ τον Παναθηναϊκό, έζησα τόσα πράγματα.

– Οντας παίκτης του ΟΦΗ είχες δει ή ακούσει κάτι ύποπτο στα παιχνίδια με τον Παναθηναϊκό; Σας είχε πει ποτέ κανείς να έχετε μειωμένη απόδοση;

Οχι, ποτέ! Δεν υπήρχε αυτό που λες. Ηταν δύο ξεχωριστές ομάδες, απλά είχαν αδέρφια ιδιοκτήτες. Δηλαδή, για να κερδίσει ο Παναθηναϊκός τον ΟΦΗ έπρεπε να κάτσει να χάσει ο ΟΦΗ; Δεν μπορούσε να τον κερδίσει διαφορετικά; Απλά όταν υπάρχουν δύο αδέρφια σε δύο διαφορετικές ομάδες δημιουργείται μία περιρρέουσα ατμόσφαιρα.

– Εχοντας ζήσει από κοντά τον Γκέραρντ, τι ήταν αυτό που έκανε ξεχωριστό τον Ολλανδό;

Σπουδαία προσωπικότητα, τεράστιος προπονητής, μπροστά από την εποχή του. Πράγματα που έκανε ο Γκέραρντ παλιά τα κάνουν ακόμα και σήμερα άλλοι προπονητές. Ο Γκέραρντ με βοήθησε στη μετέπειτα πορεία μου σαν προπονητής. Εγώ τον πρόλαβα ουσιαστικά μία χρονιά στον ΟΦΗ, αλλά έχει αφήσει το στίγμα του. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί ποδοσφαιριστές της ομάδας έγιναν στη συνέχεια προπονητές. Και σαν σκέψη και σαν προπόνηση και σαν νοοτροπία ήταν κάτι ξεχωριστό, μας έχει επηρεάσει όλους.

– Πώς ήταν με τους παίκτες; Τον φοβόσασταν;

Τον φοβόμασταν, τον σεβόμασταν, τον είχαμε σαν πατέρα. Ολα αυτά τα είχε σε αρμονία. Εκανε έφοδο το βράδυ στα σπίτια των ποδοσφαιριστών για να κάνει έλεγχο, αλλά καθόταν να πιει και ένα ποτό μαζί τους. Δηλαδή, ερχόταν τα μεσάνυχτα να τσεκάρει αν είσαι σπίτι και μετά έμπαινε, έπινε ένα ποτό μαζί σου, σε ρωτούσε αν έχεις πρόβλημα, καθόταν να συζητήσει με τις ώρες. Είχε πειθαρχία, αλλά δεν ήταν μπαμπούλας. Φαντάσου ότι αυτό το κάνει τώρα ο Γκουαρδιόλα, κάπου το διάβασα πρόσφατα. Και ο Γκέραρντ το έκανε πριν 20-30 χρόνια!

– Δεν το λέω με την κακή έννοια, αλλά ανήκες σε μία γενιά ποδοσφαιριστών που το ρίχνατε και λίγο έξω τα βράδια…

Εννοείται (γέλια). Αντέχαμε, όμως, είχαμε μέτρο. Μπορεί το βράδυ να βγαίναμε στα μπουζούκια και την επόμενη μέρα να ήμασταν οι καλύτεροι στο γήπεδο. Κοίτα, μπορείς να κάτσεις στο σπίτι σου, με δύο γυναίκες για παρέα και να κατεβάσεις ένα μπουκάλι ουίσκι. Ποιος θα σε δει; Το πρόβλημα δεν είναι αν βγαίνεις και που πας, αλλά τι κάνεις και πόσο αντέχεις. Το θέμα είναι να είσαι επαγγελματίας γιατί κρίνεσαι καθημερινά.

«ΣΤΟ ΜΟΥΝΤΙΑΛ ΤΟΥ ’94 ΔΕΝ ΠΗΓΑΜΕ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΜΕ ΜΠΑΛΑ»

Στη φυσιολογική ροή της κουβέντας κάναμε μία στάση στο καλοκαίρι του 1994. Σε εκείνο το Παγκόσμιο Κύπελλο, στην πρώτη συμμετοχή της Εθνικής ομάδας. Τα λάθη πολλά, η ευκαιρία πετάχτηκε στα σκουπίδια. Ο Κολιτσιδάκης ήταν εκεί, το έζησε από κοντά όλο αυτό.

– Κεφάλαιο Εθνική: Τι στην ευχή έγινε σε εκείνο το Μουντιάλ του 1994;

Για να πάει καλά μία οποιαδήποτε ομάδα παίζει ρόλο η οργάνωση. Στα προκριματικά η Εθνική ήταν σε μεγάλο βαθμό οργανωμένη και αυτό οφειλόταν στον Αλκέτα Παναγούλια. Ολα περνούσαν από το χέρι του. Και εκείνος ήταν μπροστά από την εποχή του.

– Και μετά τι έγινε;

Στην τελική φάση ήταν όλα λάθος. Δεν πήγαμε μόνο για να παίξουμε μπάλα, πήγαμε και για άλλα πράγματα. Δεν ξέρω ακόμα και σήμερα ποιος φταίει για αυτό. Οταν πας στην Αμερική 40 μέρες πριν αρχίσει το Παγκόσμιο Κύπελλο, τι θα κάνεις; Μιλάμε για ένα μέρος που ήταν όνειρο όλων να βρεθούν εκεί. Πόσο συγκεντρωμένος να είσαι στο στόχο σου; Χάθηκε ο στόχος, δεν υπήρχε οργάνωση.

Εχω δει πολλές φορές το παιχνίδι με την Αργεντινή στην πρεμιέρα. Πιστεύω ότι ήμασταν καλύτερη ομάδα από την Αργεντινή, αλλά δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Απλά παίζαμε, δεν υπήρχε πλάνο, δεν ξέραμε πως να βάλουμε γκολ. Είχαμε χάσει αυτό που μας ξεχώριζε στα προκριματικά, τη νίκη με 1-0 και τη σφιχτή άμυνα. Εκτός αυτών, πολλοί δεν υπολογίζουν ότι παίξαμε με τις τρεις καλύτερες ομάδες του Μουντιάλ: την Αργεντινή του Μαραντόνα, τη Βουλγαρία που έφτασε στους “4” και τη Νιγηρία που ήταν η ευχάριστη έκπληξη της διοργάνωσης.

Θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι καλύτερο αγωνιστικά. Ωστόσο, αυτά που έγιναν το ’94 βοήθησαν τις επόμενες γενιές και τους επόμενους προέδρους της ΕΠΟ να πράξουν το σωστό, να αποφύγουν τα λάθη. Από κάτι λάθος μπορεί να βγει κάτι σωστό αν το αξιολογήσεις σωστά.

– Δεν είχε ακούσει και λίγα από τον Τύπο ο Παναγούλιας επειδή πήρε στην αποστολή ποδοσφαιριστές μεγάλους σε ηλικία.

Ο Παναγούλιας λειτούργησε με το συναίσθημα. Πότε θα έβλεπαν ξανά Μουντιάλ; Στα προκριματικά λειτούργησε επαγγελματικά, αλλά στην τελική φάση υπερίσχυσε το συναίσθημα. Αυτό έγινε γιατί, θεωρώ, πως ο στόχος ήταν να προκριθούμε στο Παγκόσμιο Κύπελλο και όχι να κάνουμε κάτι εκεί.

– Δημητριάδης, Ιβιτς, Νικολαϊδης, Βαζέχα, Αλεξανδρής. Ποιος ήταν ο πιο δύσκολος που είχες αντιμετωπίσει;

Ο Βαζέχα (γέλια). Καλό ήταν να τον έχεις συμπαίκτη και όχι αντίπαλο.

– Στα μάτια του κόσμου ο Ιλια Ιβιτς ήταν αυτός που σε δυσκόλευε περισσότερο.

Ναι, ήταν εξαιρετικός παίκτης. Είχε όλο το πακέτο. Με δυσκόλευε, ήξερε μπάλα, ήταν καλός σε όλα ο Ιλια. Μπορεί να μην έβαζε πολλά γκολ, δεν ήταν δεινός σκόρερ, αλλά σε ταλαιπωρούσε αφάνταστα. Ηταν από τους κορυφαίους του ελληνικού πρωταθλήματος. Και ο Ντέμης Νικολαϊδης ήταν δύσκολος αντίπαλος, με πολύ καλή αίσθηση του γκολ. Τον βοηθούσε η σωματοδομή του.

– Τη νέα γενιά των ποδοσφαιριστών πως τη βλέπεις; Τατουάζ, σέλφι, σκουλαρίκια.

Εντάξει, μωρέ, είναι η μόδα. Δεν με πειράζει, δεν με ενοχλεί καθόλου. Δεν έχω τέτοια κόμπλεξ. Στην εποχή μου, βέβαια, υπήρχαν. Θυμάμαι τον Παναγούλια που μου έλεγε πως αν δεν κόψω το μαλλί δεν θα με έπαιρνε στην Εθνική. Βέβαια, ποτέ δεν το έκοψα, αλλά με πήρε. Ο καθένας είναι αφεντικό του εαυτού του, αρκεί να μη προσβάλλει. Αν είσαι σωστός ποδοσφαιριστής και καλός χαρακτήρας δεν παίζουν ρόλο τα άλλα. Μόδα είναι και περνά.

– Απωθημένα έχεις;

Οχι, τίποτα. Την καριέρα μου την έζησα όπως ονειρευόμουν. Ισως να έζησα και περισσότερα απ’ όσα περίμενα, Κέρδισα τίτλους, έπαιξα με την Εθνική, έπαιξα σε υψηλό επίπεδο. Μην ξεχνάς ότι αγωνιζόμουν μέχρι τα 39, θα μπορούσα κι άλλο, ο Σκάζνι μου έλεγε πως αντέχω. Αλλά έπαιζα ουσιαστικά χωρίς χόνδρο, υπέφερα από τον πόνο. Δεν έχω απωθημένα, δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος. Τώρα που είμαι προπονητής είμαι σίγουρος πως θα καταφέρω να πάω σε υψηλό επίπεδο, σιγά-σιγά. Εχω πίστη στις δυνατότητές μου.

– Πότε θα κερδίσει ο Ελληνας προπονητής την εμπιστοσύνη των παραγόντων;

Εγώ πιστεύω ότι ο Ελληνας προπονητής αδικεί τον εαυτό του. Δεν “πουλάμε” το επάγγελμά μας. Βλέπεις τους ξένους προπονητές και τυλίγουν σε μία κόλλα χαρτί τις ομάδες κι άντε μετά να τον διώξεις. Αντίθετα, ο Ελληνας μπορεί να πάει χωρίς συμβόλαιο. Είμαστε καλοί, είμαστε έξυπνοι άνθρωποι, αλλά όπως σου είπα, αδικούμε τους εαυτούς μας. Εχουμε αποδείξει ότι αξίζουμε. Δες τον Δώνη, τον Ουζουνίδη, τον Σάββα Παντελίδη, τον Γιάννη Πετράκη και άλλους.

– Στον Παναθηναϊκό θα δούλευες;

Παναγία μου, που λένε και στην Κρήτη (γέλια)! Το ρωτάς;

– Δεν θα ήταν ρίσκο να πας σε μία ομάδα στην υπάρχουσα κατάσταση που βρίσκεται ο Παναθηναϊκός;

Εννοείται πως θα πήγαινα, δεν το συζητάμε. Βέβαια, δεν γίνεται να δουλεύεις στη Γ’ Εθνική και να σε παίρνει ο Παναθηναϊκός. Είναι λίγο δύσκολο αυτό.

– Οκ, δεν γίνεται, αλλά τον Κολιτσιδάκη δεν μπορεί να τον πάρει τεχνικό διευθυντή; Να αξιοποιήσει τους παλαιμάχους του;

Το κάνει, μην είμαστε άδικοι. Υπάρχει ο Μαραγκός, ο Κόλα, ο Μαρίνος. Είναι ο Γρηγόρης ο Παπαβασιλείου που είναι τόσα χρόνια εκεί. Ισως να μπορούσαν να ήταν κι άλλοι, αλλά δεν νομίζω ότι αυτό είναι το πρόβλημα του Παναθηναϊκού. Δεν σημαίνει ότι επειδή είσαι παλαίμαχος πρέπει να σε βάλουν σε μία θέση. Πρέπει να έχεις τις προϋποθέσεις.

– Επανέρχομαι στον Καλιτζάκη. Είχε πει πέρυσι, μετά από ένα αρνητικό αποτέλεσμα, ότι αν ήταν στον Παναθηναϊκό θα έμπαινε στα αποδυτήρια και θα έριχνε καμιά σφαλιάρα…

Εντάξει, ο Γιάννης το είπε στην υπερβολή του. Δεν το εννοούσε.

– Λείπει, όμως, ένας τσαμπουκάς από τα αποδυτήρια; Ενας που θα χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι;

Ισως να χρειάζεται λίγο, αλλά δεν νομίζω ότι είναι αναγκαίο. Ειδικά τη δεδομένη χρονική στιγμή δεν είναι αυτό που λείπει από τον Παναθηναϊκό, άλλα πράγματα έχει ανάγκη.

– Την κατάσταση στο ελληνικό ποδόσφαιρο πως τη βλέπεις;

Βγάζω το καπέλο στους οπαδούς των ομάδων που δεν είχαμε παρατράγουδα. Ηταν όλοι άψογοι και δυστυχώς έγιναν κάποια πράγματα από παράγοντες. Πρέπει η διαιτησία να σταθεί στο ύψος της. Για παράδειγμα, αν ο Κομίνης έπαιρνε μία απόφαση στο ντέρμπι του ΠΑΟΚ με την ΑΕΚ δεν θα γινόταν τίποτα. Αρκεί να έπαιρνε μία απόφαση. Ηταν φοβισμένος, δεν είχε πυγμή. Μαρινάκης, Μελισσανίδης, Σαββίδης επενδύουν στις ομάδες τους, αλλά πρέπει να κοιτάξουν και το γενικό σύνολο.