Ημερολόγιο για το πρώτο πρωτάθλημα της Λίβερπουλ ύστερα από 30 χρόνια

Την πρώτη φορά που υποστήριξα τη Λίβερπουλ το ημερολόγιο έγραφε 2 Δεκεμβρίου 1990. Ήταν το 3-0 της Άρσεναλ στο ‘Χάιμπουρι’, με τα δύο γκολ του Άλαν Σμιθ. Άκλειστα 10, θεώρησα ακαριαία τον Σμιθ, τον καλύτερο επιθετικό στον κόσμο. Αλλά η ομάδα που έχασε ήταν που υποστήριξα. Ήξερα, όπως συνέβη με τις περισσότερες επιλογές που έκανα, ότι ο πόνος θα ήταν αιχμηρός και τσουχτερός. Το “2 Δεκεμβρίου 1990” σημαίνει μάλλον δύο τινά: πρώτον, δεν είχα δει άλλο παιχνίδι της Λίβερπουλ έως τότε. Δεύτερον, είχε κατακτήσει το πρωτάθλημα του 1990. Που σημαίνει ότι ούτε από τύχη δεν κατέστη υποστηρικτής της τη σεζόν που κέρδισε το τελευταίο πρωτάθλημά της.

Οι αναμνήσεις ανακατεύονται με τη φαντασία, στο σημείο που δεν ξέρεις ποια είναι η αλήθεια και ποιο το ψέμα. Πηγαίνοντας, ωστόσο, προς το πρώτο πρωτάθλημα έπειτα από 30 χρόνια, ένα ημερολόγιο είναι ό,τι πρέπει, όχι μόνο ως φόρος τιμής στην ομάδα που λογικά θα τα καταφέρει, αλλά και για να καταγραφούν οι στιγμές σε προσωπικό επίπεδο.

Το γεγονός ότι η Λίβερπουλ ετοιμαζόταν για μήνες να κατακτήσει το πρωτάθλημα, δεν σημαίνει ότι το θα το κατακτούσε. Πάντα φοβάσαι για το χειρότερο, ειδικά αν έχεις ζήσει το γκολ του Φεντερίκο Μακέντα στο 89′ με την Άστον Βίλα το 2009, για το 3-2 με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, το περίφημο γλίστρημα, ήττες απελπιστικές στο ‘Ολντ Τράφορντ’, άθλια παιχνίδια εκτός έδρας, αυτογκόλ με μπαλόνι, αν έχεις γίνει έρμαιο του Τιερί Ανρί, του Ντιντιέ Ντρογκμπά και του Ερίκ Καντονά, εκτός των άλλων, πλειστάκις, αν έχεις δει τη Γιουνάιτεντ να σε προσπερνά στα πρωταθλήματα, αν έχεις τερματίσει στην 8η θέση της βαθμολογίας, αν, πριν σπάσεις το δικό σου αρνητικό σερί, έχει πάρει το πρωτάθλημα η Λέστερ και η Τσέλσι με τη Μάντσεστερ Σίτι, ύστερα από μισό αιώνα η καθεμία.

Λοιπόν, το πήρε όμως και γι’ αυτό ο αναγνώστης δύναται να διαβάζει αυτές τις γραμμές.

Σάββατο 11 Ιανουαρίου, 20:19: Η Λίβερπουλ προηγείται 1-0 στο ‘Tottenham Stadium’. Το γκολ έχει βάλει ο σπουδαίος Ρόμπι Φιρμίνο και κάθε δύο λεπτά κάνω ενημέρωση. Το βλέμμα ανεβαίνει στα απογευματινά. Η Λέστερ έχασε 1-2 εντός έδρας από τη Σαουθάμπτον. Στην πραγματικότητα, δεν ήταν ποτέ απειλή. Αλλά ήταν 2η στο βαθμολογικό πίνακα, οπότε κάθε απώλεια καλή είναι.

Σάββατο 11 Ιανουαρίου, 22:47: Αφού το πνεύμα χορταίνει έπειτα από μία παράταση στον Κεραμεικό, το πρώτο πράγμα, με το άνοιγμα του τηλεφώνου, είναι να επιβεβαιώσω ότι συνέβη αυτό που με συνόδευε ως τις καθυστερήσεις: ότι παρέμεινε το 1-0. Όντως. Ουδεμία άλλη ομάδα στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου έχει κάνει 20 νίκες και 1 ισοπαλία στα πρώτα 21 ματς πρωταθλήματος. Τα 37 παιχνίδια χωρίς ήττα δεν είναι το κορυφαίο σερί στην ιστορία, αφού οι ‘Invincibles’ της Άρσεναλ τη σεζόν 2003-2004 είχαν 49 ως το 0-2 του ‘Ολντ Τράφορντ’.

Σάββατο 18 Ιανουαρίου, 19:14: Μπαίνω στο livescore για την Premier League. Ένα ελαφρύ μειδίαμα σχηματίζεται στο στόμα, όταν βλέπω το Μάντσεστερ Σίτι-Κρίσταλ Πάλας 2-2. Είμαι ειλικρινής όταν γράφω πως δεν μου αρέσει ότι ο Φερναντίνιο… ισοφάρισε με αυτογκόλ στο 90′. Κοιτάζω τη βαθμολογία. Η Σίτι έχει 48 βαθμούς, σε 23 παιχνίδια, η Λίβερπουλ 61, σε 21. Κάνω την πρόσθεση και βγάζω ότι αν παίζαμε τα δύο ματς χωρίς η Σίτι να έχει δώσει κάποιο δικό της, η διαφορά θα ήταν στους 19 βαθμούς. Κι αν ήταν τόση, με 16 ματς να απομένουν, η Λίβερπουλ θα έπρεπε να κάνει στα εναπομείναντα 15 παιχνίδια 6 ήττες, 1 ισοπαλία για να χάσει το πρωτάθλημα. Αν παρουσιαστεί έτσι η πρόταση, άνετα γίνεται κατανοητό ότι ακόμα κι η πιο κακοβαπτισμένη στα ύδατα της τύχης ομάδας είναι έως και αδύνατον να χάσει ένα τέτοιο προβάδισμα.

Κυριακή 19 Ιανουαρίου, 17:41: Η Μπέρνλι ανατρέπει το σκορ με τη Λέστερ και προηγείται 2-1. Εντάξει, κάποια στιγμή θα πρέπει να σταματήσω να ασχολούμαι με τη Λέστερ ως διεκδικήτρια του τίτλου και να απολαύσω την εκπληκτική πορεία της, 4 χρόνια ύστερα απ’ την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Όμως, όχι ακόμη. Άλλωστε, δεν έχει γίνει καν (για την ακρίβεια αρχίζει σε 49 λεπτά) το παιχνίδι στο ‘Άνφιλντ’ με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Κυριακή 19 Ιανουαρίου, 18:45: Όταν συνειδητοποιείς ότι η λέξη “γκολ”, εξωτερικευμένη τη στιγμή που σημειώνεται, είναι κατάτι πιο δυνατή όταν παίζουμε με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ο Βίρτζιλ φαν Ντάικ με κεφαλιά, ύστερα από κόρνερ.

Κυριακή 19 Ιανουαρίου, 19:26: Με το προβάδισμα στο ημίχρονο, ό,τι μου κάνει περισσότερη αίσθηση κάθε φορά που παρακολουθώ φέτος τη Λίβερπουλ είναι η αύρα της ισχύος.

Κυριακή 19 Ιανουαρίου, 20:17: Φαντάσου αυτό το παιχνίδι να γινόταν πριν από 12 χρόνια, φερ’ ειπείν. Οι πιθανότητες ισοφάρισης της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ θα ήταν, όπως όλοι ξέρουμε, πολύ αυξημένες. Όμως ήταν η Λίβερπουλ που έβαλε το γκολ στις καθυστερήσεις, με το υπέροχο βολέ του Άλισον και το κουβάλημα της μπάλας από τον Μοχάμεντ Σαλάχ, παρά την πίεση, και το πλασέ που πέρασε τον Νταβίντ ντε Χέα. Το 2-0 είναι η 21η νίκη σε 22 ματς πρωταθλήματος, η διαφορά από τη Σίτι είναι στους 16 βαθμούς και από τη Λέστερ στους 19. Πρακτικά, για να χάσει η Λίβερπουλ το πρωτάθλημα, πρέπει να σπαταλήσει 17 βαθμούς σε 16 παιχνίδια, δηλαδή να κάνει 5 ήττες και 2 ισοπαλίες.

Παρασκευή 24 Ιανουαρίου, 10:44: Υπάρχει ένα είδος ματαιοδοξίας σε όλη αυτήν την πορεία. Είναι εκείνη η κατάσταση στην οποία αισθάνεσαι ασφάλεια, ότι όλη η πορεία πρόκειται να βγάλει στον συγκεκριμένο προαναγγελλόμενο προορισμό. Πέμπτη βράδυ, παίζουμε έξω με τους Γουλβς κι εκείνη την ώρα το ξεχνάω. Συμβαίνει, αν δεν μπεις στα social media. Για την ακρίβεια, ρίχνω μια ματιά μέσω της ιστοσελίδας την οποία τιμώ για όλη τη φετινή ενημέρωση για να δω τι κάνει η Μάντσεστερ Σίτι στο Σέφιλντ (1-0 με τον Σέρχιο Αγκουέρο προφανώς) το βράδυ της Τετάρτης και το βράδυ της Πέμπτης απλώς αποβάλλεται η πληροφορία ότι η Λίβερπουλ έχει παιχνίδι. Δεν θα ήταν βεβαίως το ίδιο, αν η διαφορά ήταν στους 6 βαθμούς. Όλοι οι πιθανοί νοητικοί συναγερμοί θα ενεργοποιούνταν, ενοχλώντας τις υπόλοιπες εγκεφαλικές αρτηρίες που θα προσπαθούσαν να χαλαρώσουν αυτήν την ώρα της κοινής ησυχίας. Συμβαίνει αυτή η ξεχασμένη αλλά σημαντική πληροφορία να έρχεται, πια, νύχτα Πέμπτης, μαζί με τον Μορφέα, ο οποίος τη φέρνει μαζί του με αίματα στο πρόσωπο και έχοντας πιάσει από τα μαλλιά, για να αναδείξει τη δική του δύναμη.

Είναι, λοιπόν, το επόμενο πρωί που, ανοίγοντας τον υπολογιστή -κυρίως για να παρακολουθήσω τον Στέφανο Τσιτσιπά να παίζει με τον Μίλος Ράονιτς για τον 3ο γύρο του Αυστραλιανού Όπεν- αναζητώ πόσο ήρθε η Λίβερπουλ. Στο κοινό inbox δημοσιογράφων, από το οποίο λαμβάνω μηνύματα, ένα σχόλιο “υπεργκόλ υπερφιρμίνο” έρχεται, αλλά “I didn’t get the memo”, όπως λένε και στο Λίβερπουλ. Όντας έτοιμος να ανοίξω το BBC, το τελευταίο ίχνος αυτοσυντήρησης εμφανίζεται. Είναι συγκεκριμένη η μηχανική κίνηση που κάνω και η ιστοσελίδα που επισκέπτομαι για τα αποτελέσματα. Εκείνη που τον Μάιο, περιμένοντας καράβι στη Χώρα της Νάξου, έκανα screenshot από το κινητό, το διάστημα των 10 λεπτών που η Λίβερπουλ ήταν 1η στη βαθμολογία τελευταία αγωνιστική, κάτι που δεν θυμάμαι να έχω ξαναζήσει, μία φωτογραφία που δεν μου κάνει καρδιά να την σβήσω, αν και την έχω αποθηκεύσει σε 374 μεριές.

Ανοίγοντας, πηγαίνω κατευθείαν στη βαθμολογία. Γράφει ’23’ και, δίπλα ’67’. Το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι, είναι πόσο καλά έκανα που δεν μπήκα στο BBC. Οπότε τώρα είμαι άνετος να δω το σκορ. Μαντεύω 0-1. Είναι 1-2. Το νικητήριο γκολ ο μέγας Φιρμίνο, όπως στον τελικό του Παγκόσμιου Κυπέλλου Συλλόγων με τη Φλαμένγκο, στο 84′. Η διαφορά με τη Σίτι παραμένει στους 16, αλλά έχουμε ένα ματς λιγότερο. Σε 15 παιχνίδια, η Λίβερπουλ πρέπει να χάσει 5 φορές και να φέρει μία ισοπαλία για να μην πάρει το πρωτάθλημα και η Σίτι να νικήσει σε όλα τα ματς της. Στις 29 Ιανουαρίου, για το εξ αναβολής, παίζουμε με τη Γουέστ Χαμ εκτός.

Τρίτη 28 Ιανουαρίου, 16:58: Παίζουμε με Γουέστ Χαμ έξω αύριο, το εξ αναβολής. Ο συστρατευμένος συνάδελφος δίνει προβλέψεις σε έντυπο, για το στοίχημα. Σε κάθε ματς που προτείνει τη Λίβερπουλ, τη δίνει ανάποδα. Βεβαίως, είναι ανυπόγραφο το κείμενο και δεν ψάχνει… καν να πάει στο ταμείο. Οπότε, αφού του βγήκε την πρώτη φορά το… γούρι και καθώς συνεχίστηκε επιτυχημένα, συνεχίζει τον χαβά του.

Παρασκευή 31 Ιανουαρίου, 1:40: Έχουν παρέλθει 4 μέρες από τον θάνατο του Κόμπε Μπράιαντ και, ειλικρινώς, μοιάζει να έχει μετατοπιστεί μερικά εκατοστά ο συναισθηματικός διακόπτης. Ένας σεσημασμένος φαν στο facebook που ειδοποιεί πως είμαστε, πια, στο +19 από τη 2η Μάντσεστερ Σίτι, στο σύνολο 24 παιχνιδιών. Το 2-0 με τη Γουέστ Χαμ έρχεται με ένα πέναλτι του Σαλάχ στο 35′ και ένα γκολ του Άλεξ Οξλέιντ Τσάμπερλεϊν στο 52′. Έχουμε φτάσει τους 70 βαθμούς, σε σύνολο 72. Απομένουν 14 παιχνίδια κι η Μάντσεστερ Σίτι μπορεί να φτάσει, πια, τους 93 βαθμούς. Πάει να πει ότι θέλουμε 24 για να πάρουμε τον τίτλο. Δηλαδή 8 νίκες και 6 ήττες ή 7 νίκες, 2 ισοπαλίες και 4 ήττες, ενώ οι ‘πολίτες’ θα έχουν κάνει το απόλυτο. Το νωρίτερο, δηλαδή, που θα έχουμε κατακτήσει το πρωτάθλημα, αν κάνουμε και εμείς κι η Σίτι 7 διαδοχικές νίκες, είναι η 4η Απριλίου, ημερομηνία κατά την οποία παίζουμε με την ομάδα του Πεπ Γκουαρντιόλα στο Μάντσεστερ. Θα είναι και το ματς, αν όντως μείνουμε αήττητοι, που θα μπορούμε να ισοφαρίσουμε το ρεκόρ των ‘ανίκητων’ της Άρσεναλ, με τα 49 ματς από το 2004.

Σάββατο 1 Φεβρουαρίου, 18:19: Ο Φιρμίνο, για μένα ο πλέον συναρπαστικός ποδοσφαιριστής της Λίβερπουλ φέτος, δίνει έτοιμο γκολ στον Τζόρνταν Χέντερσον για το εντός έδρας ματς με τη Σαουθάμπτον που, εκτός των άλλων, αποτελεί μία πρόβα για τους ποδοσφαιριστές που θα… αγοράσουμε. Από τις 15 πιο ακριβές μεταγραφές στην ιστορία μας, οι 4 (Βίρτζιλ φαν Ντάικ, Σαντιό Μανέ, Άνταμ Λαλάνα, Ντέγιαν Λόβρεν) προέρχονται από τη Σαουθάμπτον.

Το θέμα είναι ότι, πια, δεν χρειάζεται να στήνεσαι στην οθόνη από τις 16:58 για να περιμένεις να αρχίσει το ματς. Αν έχεις κάτι να κάνεις, μπορείς να αφήσεις το δεκάλεπτο να περάσει και να δεις μετά. Και βλέπεις το ματς με τους ίδιους σφυγμούς σε όλη τη διάρκειά του. Στο 1ο ημίχρονο και από το 1-0 ως το 2-0, οι αμυντικοί κι οι μέσοι πούλησαν καμιά δεκαριά φορές την μπάλα στο δικό μας μισό και απλώς ξέρεις πως δεν πρόκειται να γίνει κάτι, δεν είναι δυνατόν να βάλουν γκολ. Όταν ο Χέντερσον κάνει το 2-0, χαμογελάς πλατιά. Και όταν ο Σάλαχ κάνει το 3-0 και περπατάει, δείχνοντας με το χέρι του ότι είναι περίπου ευχαριστημένος με το γκολ, αυτό που καταλαβαίνεις είναι πως η ψυχοσύνθεσή του αντιστοιχεί με τη δική σου, ότι αυτή η σιγουριά της Λίβερπουλ μεταλαμπαδεύεται σε εκείνον που βλέπει όσα περισσότερα παιχνίδια μπορεί. Είναι προνόμιο, απλώς φανταζόσουν αλλιώς τον τρόπο που θα επέστρεφε στο πρωτάθλημα έπειτα από 30 χρόνια, με περισσότερο δράμα.

Δεν είδα καν την αρχή του 2ου ημιχρόνου και το γκολ του Άλεξ Όξλεϊντ Τσάμπερλεϊν, που άνοιξε το σκορ. Κάποιος θα ήταν. Η πρώτη αγωνιστική μετά το Brexit ήταν ίδια με την τελευταία πριν από το Brexit. Μακριά από εμάς βέβαια, που λέει ο λόγος, αφού γίνεται έτσι. Τώρα, με το 4-0 και τα 15 γκολ στα 15 τελευταία ματς στο ‘Άνφιλντ’ του Σάλαχ, που δεν σκοράρει πολύ (!), το δεύτερό του από ασίστ πάλι του Φιρμίνο, όπως έγινε και με τον Χέντερσον, με 73 βαθμούς σε σύνολο 75 που θα μπορούσαμε να έχουμε, είμαστε 24 βαθμούς πάνω από τη Λέστερ με τα ίδια παιχνίδια και έχουμε 22 βαθμούς, με ένα ματς περισσότερο, διαφορά από τη Μάντσεστερ Σίτι, η οποία παίζει εκτός έδρας με την Τότεναμ αύριο. Έχουμε περισσότερους βαθμούς, αυτήν τη στιγμή, από την Τσέλσι (ίδια ματς) και την Άρσεναλ (ένα ματς λιγότερο) μαζί, 73 έναντι 71. Αυτό σημαίνει ότι απομένουν 13 ματς και πια θέλουμε 7 νίκες για να πάρουμε το πρωτάθλημα. Ενώ είναι παράλογο να θέλει τόσο λίγους βαθμούς σε αυτό το σημείο της σεζόν, μοιάζουν πολλοί όταν αναγράφονται με τη μορφή αποτελεσμάτων. Επόμενο ματς, το Σάββατο 15 Φλεβάρη, με τη Νόριτς εκτός. Για το 43ο διαδοχικό παιχνίδι χωρίς ήττα στην Premier League.

Δευτέρα 3 Φεβρουαρίου, 1:45: Η… αναβάθμιση λογισμικού είναι σαφώς αναζωογονητική. Αν οι σφυγμοί έχουν κατέβει από καιρό, τώρα έχουν αρχίσει να χασμουριούνται. Η Τότεναμ νίκησε 2-0 τη Μάντσεστερ Σίτι στο Λονδίνο και την κράτησε στους 51 βαθμούς. Πλέον, μπορεί να φτάσει τους 90 αν νικήσει τα υπόλοιπα παιχνίδια της, οπότε μας κάνουν οι 6 καθαρές νίκες. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να πάρουμε το πρωτάθλημα πριν από τις 4 Απρίλη και ήδη αναρωτιέμαι αν κάποια άλλη ομάδα το έχει κατακτήσει νωρίτερα. Επίσης, με το 0-0 της Μπέρνλι με την Άρσεναλ, έχουμε περισσότερους βαθμούς από Τσέλσι και Άρσεναλ μαζί, ενώ κι οι δύο έχουν παίξει όσα ματς έχουμε δώσει και εμείς.

Σάββατο 15 Φεβρουαρίου, 19:27: Οπότε θα… βγω. Παίζουμε με τη Νόριτς στο ‘Carrow Road’ και σκεφτόμουν να στείλω στην παρέα να με περιμένει κάνα τεταρτάκι, για να δω το 1ο ημίχρονο. Αλλά δεν… Πότε γίναμε έτσι;

Σάββατο 15 Φεβρουαρίου, 20:27: Περνώντας από ένα πρακτορείο στοιχηματισμού, έμεινα έξω από το τζάμι, κοιτάζοντας την τηλεόραση που έδειχνε το ματς, ενθυμούμενος την εφηβεία, που σύχναζα, ανεξαρτήτως καιρικών φαινομένων, έξω από κατάστημα ηλεκτρικών ειδών που είχε συνδρομητική. Το παιχνίδι βρισκόταν στο 56′ και κάναμε κατοχή έξω από την περιοχή της Νόριτς κι η μπάλα γύριζε πίσω, πήγαινε αριστερά και δεξιά, πάλι πίσω, ώσπου τελικά στο 58′ ο Ναμπί Κεϊτά έκανε το σουτ που έδιωξε σε κόρνερ ο Τιμ Κρουλ.

Σάββατο 15 Φεβρουαρίου, 22:32: Η συζήτηση και κυρίως η δεοντολογία της συζήτησης δεν επιτρέπουν τη χρήση του κινητού, ένα ευρέως διαδεδομένο σύμβολο για την αδιαφορία. Σε ένα κενό, μόνο, ήταν η ευκαιρία να δω ποιος έβαλε το γκολ. Έχει απλοποιηθεί με τέτοιο τρόπο η κατάσταση, που η ανησυχία για το αν νικήσαμε έχει αντικατασταθεί από το πόσο νικήσαμε και ποιος σκόραρε. Σε αυτήν την περίπτωση, ήταν ο ανέτοιμος, λόγω ενοχλήσεων τις προηγούμενες μέρες Μανέ, στο 78′. Με το 1-0 πιάσαμε τους 76 βαθμούς από τους 78 διαθέσιμους, είμαστε στο +25 από τη Σίτι, με ένα ματς περισσότερο, και στο +26 από τη Λέστερ με τα ακριβώς ίδια παιχνίδια. Αυτήν τη στιγμή έχουμε έναν βαθμό περισσότερο από όσους έχουν μαζί η 4η Τσέλσι και η 9η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, που παίζουν τη Δευτέρα στο ‘Στάμφορντ Μπριτζ’, και θέλουμε 5 νίκες σε 12 ματς για να πάρουμε το πρωτάθλημα. Το Σάββατο, 29 του μήνα, παίζουμε με τη Γουότφορντ εκτός στις 19:30.

Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου, 17:18: Αναρωτιέμαι πώς θα αισθανθεί ο Στίβεν Τζέραρντ αν η ποινή της Premier League για τη Μάντσεστερ Σίτι αφορά και στο πρωτάθλημα του 2014. Αν θα σημαίνει όντως κάτι γι’ αυτόν να έχει ως παράσημο ένα και μοναδικό πρωτάθλημα, στο οποίο, μέχρι να γλιστρήσει στο ματς με την Τσέλσι ήταν απίστευτα φανατισμένος ή αν, στο τέλος, θα έχει πάλι τις ίδιες ενοχές που όλα αυτά τα χρόνια νιώθει για τη μνημειώδη και ιστορική γκάφα. Αν αυτό θα εκληφθεί απλώς ως ένα αστείο όσον αφορά στην παρουσία του στη συλλογική μνήμη ή θα αποτελέσει μία δικαίωση για έναν από τους κορυφαίους κεντρικούς μέσους του καιρού του. Επίσης, έχω την απορία πώς θα αισθανθούν οι οπαδοί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, που σε έναν χρόνο και με δύο πρωταθλήματα να μας χωρίζουν, η Λίβερπουλ θα τους φτάσει στα 20.

Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου, 22:13: Ισοφαρίζει ο Ίσα Ντιόπ στο ‘Άνφιλντ’ στο 12′ κι η πρώτη απορία, άμεσα, είναι ποιος θα βάλει το 2ο γκολ της Λίβερπουλ. Αυτό ξαφνικά έγινε το μοτίβο όλης της χρονιάς. Ποιος θα βάλει το νικητήριο γκολ. Το πρώτο αποτύπωμα αυτής της κατάστασης ήταν ο τελικός με τη Φλαμένγκο, στον οποίο σκόραρε εκείνος που το άξιζε πιο πολύ: ο Φιρμίνο. Η κατάσταση διαμορφώθηκε ξαφνικά κατ’ αυτόν τον τρόπο, υπό την έννοια ότι σου αφήνει αυτήν τη σιγουριά, σαν να παρακολουθείς κάτι δεδικασμένο, κάτι που έχει ήδη γίνει. Είναι, στην πραγματικότητα, μία θολούρα, σαν να βρίσκεσαι σε ένα παρόν διόλου πειστικό, που καταστρατηγεί ό,τι έχεις ζήσει και βάζει αυθάδικα χέρι στους στατιστικούς νόμους. Ακόμα κι οι αριθμοί χλωμιάζουν μπροστά σε αυτήν την αίσθηση. Τούτο το ματς, με τη Γουέστ Χαμ, ήταν έτι περαιτέρω εντυπωσιακό, διότι προηγήθηκε στο 54′ με τον Πάμπλο Φόρναλς, πριν το δίδυμο βάλει τα πράγματα στη θέση τους: στο 68′ ο Σάλαχ, στο 81′ ο Μανέ. Υπάρχει κάτι λιβερπουλικό ακόμα και μέσα στα παιχνίδια, κάτι που ίσως το ασυνείδητο φέρνει στην επιφάνεια σαν το βουητό μύγας ενώ κοιμάσαι, όμως φεύγει με την ταχύτητα την οποία διένυσε για να φτάσει και δεν σε απασχολεί.

Το ίδιο σε άλλη εκδοχή συνέβη με τη Νόριτς, άλλωστε, την αμέσως προηγούμενη αγωνιστική. Τώρα έχουμε παίξει 27 ματς και έχουμε 79 βαθμούς με το απόλυτο των 81, ενώ η Μάντσεστερ Σίτι στα ίδια παιχνίδια έχει 57. Η ομάδα του Γκουαρντιόλα μπορεί να φτάσει τους 90 ως το τέλος της σεζόν, άρα χρειαζόμαστε 10 για να κατακτήσουμε μαθηματικά το πρωτάθλημα, κάτι που πλέον μπορεί να γίνει μέσα στον Μάρτη, πριν φτάσουμε στο ‘City of Manchester’ στις 4 Απριλίου. Παίζουμε με Γουότφορντ εκτός στις 29 Φεβρουαρίου, έχουμε νωρίς το επόμενο Σάββατο, ελέω της ρεβάνς με την Ατλέτικο στους ’16’ του Champions League, την Μπόρνμουθ στο Μέρσεϊσαϊντ και στις 16 Μαρτίου, πάλι Δευτέρα βράδυ, παίζουμε με την Έβερτον. Αν η Σίτι, αν, έχανε από τη Γιουνάιτεντ στο ‘Ολντ Τράφορντ’ στις 8 Μαρτίου, θα μπορούσαμε να κατακτήσουμε το πρωτάθλημα μπροστά στα έντρομα μάτια των συμπολιτών στο ‘Γκούντισον Παρκ’, αποτίνοντας φόρο τιμής στο σπουδαίο Μπιλ Σάνκλι και επικυρώνοντας μαθηματικά τον τίτλο από την 30ή αγωνιστική, 8 παιχνίδια πριν από το τέλος, δίνοντας έτσι κι άλλο νόημα στον αριθμό ’30’, που είναι τα χρόνια που μας χωρίζουν από την κορυφή. Αυτή η παρέλαση δεν έχει τη σαγήνη που της επιζητείται, τουλάχιστον όχι για εκείνους που δεν τρελαίνονται να κοιτάζουν κιτάπια, αλλά το τέλος της ίσως έχει τον ρομαντισμό, ο οποίος πάντα βρίσκεται σε οκάδες σε αυτό το μέρος.

Σάββατο 29 Φεβρουαρίου, 20:59: Έχει γίνει το 2-0 στο ‘Vicarage’ και η πρώτη ανασφάλεια ανταμώνει την αποδοχή. Βεβαίως, αυτό δεν φαίνεται ότι αλλάζει το αποτέλεσμα της κατάστασης, όμως προκαλεί μία μίνι ανησυχία. Το 3ο γκολ από τη Γουότφορντ, που κλείνει το σερί των 44 παιχνιδιών αήττητη, των 18 διαδοχικών νικών, των 422 ημερών χωρίς απειλή, είναι απλώς η υπενθύμιση πως το πιο ζεστό συναίσθημα, μίας τρυφερής ασφάλειας, που μπορεί να σε κάνει η ίδια η διαδικασία να νιώσεις, φτάνει σε ένα τέλος. Το θετικό είναι πως αυτό πια πλάθεται και γίνεται μία ουσία η οποία εκχωρεί στη μνήμη, οπότε είναι μία πιθανότητα να επιστρέψει μελλοντικά για να σε αγγίξει με τη θέρμη του. Η απόγνωση έγκειται στην προσπάθεια να μην αφήσεις τον πανικό να διεισδύσει, όχι βέβαια στον οργανισμό και την ομάδα, αλλά σε σένα, σε ένα επίπεδο που ξεφεύγει από το θέαμα και υπάγεται στις πρακτικές διαστάσεις της ίδιας της ζωής σου. Είναι ένας κόσμος που έχει αλλάξει, με κάποιον τρόπο. Στο ουσιαστικό κομμάτι, θέλει ακόμα 4 νίκες σε 10 ματς και παρ’ ότι αναλογίζεσαι ότι αισθμαίνοντας θα τις πετύχει πια, θα το κάνει. Επόμενο ματς, το Σάββατο, 7 Μαρτίου, εντός με την Μπόρνμουθ.

Σάββατο 7 Μαρτίου, 14:27: Η ανησυχία εντυπώθηκε σαν ιός, που αυτήν την εποχή ως δεύτερο συνθετικό είναι στα φόρτε του, από το 3-0 με τη Γουότφορντ και μετά. Κράτησε όλη την εβδομάδα και, αν και δεν γινόταν κατανοητή ή φορτική, μεγάλωνε σιγά σιγά. Από τον περίπατο των προηγούμενων εβδομάδων, τόσο πολλών που αυτήν τη στιγμή θα ήταν δυνατόν να γίνει αντιληπτή όποια αχαριστία για το υποτυπώδες άγχος, βρισκόμαστε (και ο λόγος γίνεται για εκείνους που βιώνουν την αίσθηση με κοινό παρονομαστή, μία σφιχτή στον κύκλο της γραβάτα ανάμεσα στους πνεύμονες με τους νεφρούς, που τελικώς έχει να κάνει με το αποτέλεσμα, αλλά όχι με τον προκαθορισμό του αποτελέσματος) στον ψυχοβγάλτη. Αυτήν τη στιγμή, που έπειτα από πολύ καιρό με ενδιαφέρει ένα ματς στο σημείο που θα προετοιμαστώ επί τούτου γι’ αυτό και που το διάστημα της μίας εβδομάδας είναι μόνο ένας τρυφερός πυρετός προετοιμασίας που δεν επιτρέπει στο μυαλό να αποβάλει αυτήν την πληροφορία, όποιοι, τέλος πάντων, είναι αυτοί οι νευρώνες που δίνουν στο μυαλό εντολές, το παιχνίδι με την Μπόρνμουθ στο ‘Άνφιλντ’, για την 29η αγωνιστική είναι το πιο κρίσιμο της χρονιάς.

Τα μάτια είναι μισόκλειστά κι η καταστροφή, αν και δεν υπάρχει ρεαλιστικά τρόπος να γίνει, δεν αποτελεί έννοια, αλλά μία ουσιαστική κατάσταση, σαν ντόμινο που πέφτει. Αυτή η στιγμή επιστρέφει τα πρώιμα χρόνια των χαμένων ευκαιριών, εκείνα πριν κατακαθίσει η σκόνη και γίνεις από την 3η αγωνιστική σίγουρος ότι η Λίβερπουλ δεν θα κατακτήσει το πρωτάθλημα. Ο φόβος έγκειται στο ενδεχόμενο να χάσουμε 8 ή 9 ματς και να χάσουμε το πρωτάθλημα. Διότι τότε, σίγουρα δεν θα το ζήσουμε.

Αυτές οι σκέψεις, κατά το μάλλον ήττον μη ρεαλιστικές, αποτυπώνουν μια απατηλή ψυχοσύνθεση κάποιου που, παρά το γεγονός ότι έχει σεβασμό στον νου, είναι διατεθειμένος να πιστέψει το χειρότερο και όχι για να αποδειχθεί το αντίθετο, αλλά διότι έτσι συμβαίνει πάντα. Όταν, δε, κάνει το 0-1 ο Κάλουμ Γουίλσον πολύ νωρίς και μέχρι να ισοφαρίσει ο Σαλάχ, στο 70ό γκολ του σε 100 εμφανίσεις στην Premier League, ο κλονισμός φτάνει σε υψίπεδα που ξέρεις ότι η χιονοστιβάδα που τρέχει κατά πάνω σου δεν είναι κάτι άλλο από την επιστροφή της μιζέριας. Αρχίζουν να σε ενοχλούν, έστω και σε ένα θεωρητικό επίπεδο που δεν θα ήθελες να γίνει πραγματικότητα, μικρά πράγματα, όπως ότι ο Φιρμίνο έχει να σκοράρει στο ‘Άνφιλντ’ από τις 9 Απριλίου του 2019 και τον ημιτελικό με την Πόρτο κι έχουν περάσει 18 ματς, ειδικά όταν ο Ράμσντεϊλ, που θα ήταν μεγάλη αδικία να ονομάζεται αλλιώς από Άαρον, πιάνει το σουτ του στο 16′. Ή οι κακές πάσες, η εκ πρώτης όψεως ραθυμία, που στο μεγάλο σερί την ονόμαζες “επιστημονική διερεύνηση αδυναμιών”. Και πάλι, το γκολ του Σαλάχ στο 25′ και του Μανέ στο 33′ δεν φτάνουν για να σε γλιτώσουν από τη σκοτούρα.

Καλώς ή κακώς, σε αυτό το σημείο -που αν στο έλεγαν από την αρχή της χρονιάς ένα αμυδρό χαμόγελο ελπίδας θα άνοιγε τις γραμμές του στόματός σου- γίνεσαι κι εσύ, εκατοντάδες ναυτικά μίλια μακριά, βαθμοθήρας. Μετράς πόντους, πόσο θέλει για το τέλος του πρωταθλήματος, αγωνιστικές και αντιπάλους. Κάνεις “ωωωχ” σε κάθε επόμενο εκτός έδρας ματς και απλώς εύχεσαι να βρουν τρόπο να νικήσουν σε 4 στα 10. Κι αυτό εμφανίστηκε μόλις την προηγούμενη εβδομάδα, με ισχύ που μοιάζει να έχει διανεμηθεί από την αρχή της χρονιάς. Σου λείπουν αυτοί που δεν παίζουν: τραυματίστηκε ο Άλισον στο ζέσταμα για το ματς κυπέλλου με την Τσέλσι και την ήττα 0-2, είναι εκτός ο Χέντερσον και ο Ρόμπερτσον. Είναι οι καλύτεροι παίκτες της ομάδας αυτήν τη στιγμή.

Μέχρι το τέλος, που το σκορ παρέμεινε σε αυτό το επίπεδο και που η Λίβερπουλ είναι φανερό ότι δεν βρήκε παρά μόνο σε συνολικά 5 λεπτά παιχνιδιού ρυθμό, παρέμεινε αυτή η αίσθηση ότι κάτι θα στράβωνε. Όταν δε στο 60′ ο Ράιαν Φρέιζερ έκανε το ψηλοκρεμαστό και πριν ο σπουδαίος Τζέιμς Μίλνερ διώξει πριν η μπάλα περάσει στη γραμμή, είπες “ΟΚ, αυτό ήταν, πάει το πρωτάθλημα”. Και μετά τη λήξη, μόνο ανακούφιση υπήρξε, μία νανοπροσομοίωση αυτού που συμβαίνει -και πρέπει να ελέγχουν- στο μυαλό εκείνων που είναι όντως στο πεδίο και παίζουν για να πάρουν το πρωτάθλημα. Δεν υπάρχει χαρά στον πρωταθλητισμό. Χαρά υπάρχει μόνο έπειτα απ’ τη λήξη της σεζόν κι αν η ομάδα σου δεν έχει χάσει έναν τίτλο κάπως αποτρόπαια.

Προς το παρόν, πάντως, η Λίβερπουλ έχει 82 βαθμούς από τους 27 διαθέσιμους και αυτήν τη στιγμή, αφού αύριο παίζουν η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με τη Μάντσεστερ Σίτι στο ‘Ολντ Τράφορντ’, θέλει 9 βαθμούς για να κατακτήσει το πρωτάθλημα. Παίζει με την Έβερτον στο ‘Γκούντισον Παρκ’ τη Δευτέρα, 16 Μαρτίου και είναι μόνο δύο εβδομάδες πριν που έγραψα ότι θα μπορούσε να κάνει… φιέστα εκεί. Έπειτα, αντιμετωπίζει την Κρίσταλ Πάλας (που το 2014 είχε ‘θάψει’ τις ελπίδες της ανατρέποντας το 0-3 και κάνοντάς το 3-3, πάντα θα θυμόμαστε τον Λουίς Σουάρες να παίρνει την μπάλα από τα δίχτυα επειδή είχε πιστέψει ότι γίνεται να νικήσει 0-7, σκορ που θα την έφερνε πάνω από τη Μάντσεστερ Σίτι στην ισοβαθμία), το Σάββατο 21 και την Κυριακή 5 Απριλίου πάει στο ‘City of Manchester’. Τώρα, με δύο παιχνίδια περισσότερα, έχει 25 βαθμούς περισσότερους από την ομάδα του Γουαρδιόλα, και μόνο αυτήν τη στιγμή, που αναφέρθηκε ο αριθμός, μοιάζει να προσδίδει ασφάλεια στο εν λόγω εγχείρημα.

Συν τοις άλλοις, πέτυχε την 22η συνεχόμενη εντός έδρας νίκη της, ένα σερί που άρχισε στις 9 Φεβρουαρίου 2019 με την Μπόρνμουθ. Πάει να πει ότι στο ‘Άνφιλντ’ για το πρωτάθλημα δεν έχει χάσει βαθμό εδώ και 13 μήνες. Αυτή η διαδοχή στις νίκες είναι ρεκόρ, που το είχε η ίδια, το 1972, όταν προπονητής ήταν ο Μπιλ Σάνκλι και έπαιξε το σημαντικότερο ρόλο για να κατακτήσει το πρωτάθλημα, πρώτο της έπειτα από 7 χρόνια, το 1973.

Κυριακή 8 Μαρτίου, 19:11: Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ προηγείται 1-0 της Μάντσεστερ Σίτι στο ‘Ολντ Τράφορντ’ με το γκολ του Αντονί Μαρσιάλ, αρνούνται πέναλτι στον Φρεντ που ίσως θα έκανε το σκορ 2-0 και σκέφτομαι πόσο ανακουφιστικό θα ήταν να τελείωνε έτσι το παιχνίδι, να μείνουμε στους 25 βαθμούς διαφορά με ένα παιχνίδι λιγότερο, η Σίτι να μπορεί να φτάσει τους 87 και, άρα, να μας απομένουν μόνο 6 για να πάρουμε το πρωτάθλημα. Να μπορούμε να το κάνουμε, δηλαδή, πριν από το ‘City of Manchester’ και να πάμε να παίξουμε εκεί ένα ματς δίχως σημασία, στο οποίο να τους κοροϊδεύουμε κατάμουτρα, ακόμα κι αν ηττηθούμε εύκολα.

Κυριακή 8 Μαρτίου, 20:18: Αυτό είναι. Η Γιουνάιτεντ ‘δένει’ τη νίκη της με το γκολ του Σκοτ ΜακΤόμινεϊ στις καθυστερήσεις, 2-0. Το 82 έναντι 57 παραμένει και η Σίτι μπορεί να φτάσει τους 87 βαθμούς, οπότε θέλουμε οριστικά 6.

Σάββατο 14 Μαρτίου, 22:43: Ένα μέρος του μυαλού και των συναισθημάτων περιμένει μια ζωή γι’ αυτό. Και τώρα είναι βέβαιο ότι θα γίνει και δεν θα το δεις. Η σεροτονίνη έχει βγει τη βόλτα της στα εγκεφαλικά κύτταρα και η μελαγχολία είναι ο αναπόφευκτος παρτενέρ της. Τα δημοσιεύματα που φέρνουν τα πρωταθλήματα να λήγουν και τις ομάδες που προπορεύονται να στέφονται πρωταθλήτριες πιθανότατα δημιουργούν οργή στη συνοικία της Λάτσιο ή στο Ντόρτμουντ και τη Λειψία, αλλά όχι στο Μάντσεστερ. Αυτός ο τίτλος ήταν αδύνατον να χαθεί. Αλλά υπάρχουν άνθρωποι που περιμένουν μια ζωή για να δουν τη Λίβερπουλ πρωταθλήτρια σε ζωντανή μετάδοση, να έχει νικήσει το τελευταίο παιχνίδι που θα την στέψει και μαθηματικά πρώτη. Το γεγονός ότι το τελευταίο ματς που είδες με κόσμο ήταν στο ‘Άνφιλντ’, απέναντι στην απίθανη Ατλέτικο Μαδρίτης του Ντιέγκο Σιμεόνε, μοιάζει με την απονομή δικαιοσύνης, από την άλλη μεριά είναι γλυκόπικρο. Δεν υπήρχε, άλλωστε, ερώτημα για το αν η χρονιά είναι επιτυχημένη, αρκεί η κατάκτηση του πρωταθλήματος. Στον πρόλογο έχει οριοθετηθεί η πορεία ενός φιλάθλου ο οποίος δεν είναι ο ήρωας του ‘Fever Pitch’, από την οπτική γωνία του, όμως, ασπάζεται την ομάδα σε ένα συναισθηματικό πεδίο που δεν αφορά στο feed και τις μεταγραφές. Η τελευταία φορά που υπήρχε αυτό το κενό ήταν το καλοκαίρι του 2009, στην είδηση ότι η Λίβερπουλ πούλησε τον Τσάμπι Αλόνσο στη Ρεάλ Μαδρίτη. Ακαριαία, η πρώτη σκέψη ήταν “πότε;”. Έχουν περάσει 11 χρόνια, ένα διάστημα που απαντάει με σεβασμό σε εκείνη την ερώτηση, χωρίς να γίνει εκπλήξεις. Συνέβη με τον Ράφα Μπενίτεθ, έναν κόουτς που είναι αναμφισβήτητα στο όρος Ράσμορ της ιστορίας της, δίπλα στα πρόσωπα του Σάνκλι, του Μπομπ Πέισλι και του Κένι Νταλγκλίς.

Και πάλι δεν μπορείς να το χαρείς. Φανταζόσουν τον Ίαν Ρας δίπλα στον ‘King Kenny’, τον Ζεράρ Ουγέ να κάνει την εμφάνισή του στο ‘Άνφιλντ’, τους συγκινημένους απογόνους του Πέισλι, ακόμα και τον Κέβιν Κίγκαν, τον Τζον Μπαρνς και τον Φιλ Νιλ να κάνουν την εμφάνισή τους. Μικρά αφιερώματα στον Τόμι Σμιθ, στα γκολ του Ίαν Κάλαχαν, μοντάζ με τις πάσες του Ρέι Χάουτον στον Τζον Όλντριτζ, που εναλλάσσονται με εκείνες του Μανέ στον Σαλάχ.

Κι αυτό δεν θα γίνει. Η Λίβερπουλ θα στεφθεί πρωταθλήτρια μέσα στη σιωπή, με ολόκληρο τον πλανήτη να έχει πολύ σοβαρότερα θέματα από το να δοξάσει μία ομάδα η οποία θα φτάσει στο 19ο πρωτάθλημά της, το πρώτο έπειτα από 30 χρόνια, που θα γέμιζε με περηφάνια, ανακούφιση και θα ενεργοποιούσε τους υδρογόνους αδένες των παλιότερων οπαδών της. Κι αν όχι αντικειμενικά, διότι αν υπάρχει ένα μόνο αληθινό κρίμα, είναι η απώλεια της ανθρώπινης ζωής από κάτι τρομακτικά μυστηριώδες, ένα μικρό παράπονο προφανώς και μένει αυτό το βράδυ του Σαββάτου, που ασφαλώς και θα εξατμιστεί προϊόντος του χρόνου.

Κυριακή 21 Ιουνίου, 21:05: Και πήρε ο Φιρμίνο την ευθεία του στον άξονα και έβγαλε την πάσα διαγώνια και πίσω και ο Μανέ δεν πρόλαβε. Αλλά ήμαστε εκεί, στο ‘Γκούντισον Παρκ’, παίζοντας με την Έβερτον σε ένα Merseyside Derby που οι φανέλες έγραφαν ‘Black Lives Matter’ και μεγάλα πανό που απεικόνιζαν θρύλους της δεύτερης ομάδας της πόλης (ή τρίτης, αν ψήνεται πολύ κάποιος για το αλήτικο ”η δεύτερη καλύτερη ομάδα του Λίβερπουλ είναι η δεύτερη ομάδα της Λίβερπουλ”, που είπε και ο Σάνκλι). Από το αμέσως προηγούμενο μέρος του ημερολογίου, μια καταθλιπτική προεξόφληση, έχουν περάσει 3 μήνες. Επιστρέψαμε και όταν πάρουμε το πρωτάθλημα δεν θα πανηγυρίσει κάποιος εκτός από το τεχνικό επιτελείο μέσα από το γήπεδο. Στις 14 Μαΐου θα παίζαμε με την Τσέλσι στο ‘Άνφιλντ’, το θυμάμαι γιατί από τον Φλεβάρη σκεφτόμουν να κλείσω εισιτήρια για να βρίσκομαι στην πόλη, παρακειμένως του γηπέδου, ώστε να ακούσω τις ιαχές και να δω σε μία παμπ, σε γιγαντοοθόνη, το ματς που με το αφελές μυαλό μου υπολόγιζα ότι θα ήταν η φιέστα του πρωταθλήματος.

Κυριακή 21 Ιουνίου, 22:58: Γκολ δεν μπήκε, το ντέρμπι έληξε ισόπαλο χωρίς σκορ, ο Χέντερσον προσέφερε τον αγκώνα του σε συμπαίκτες και αντιπάλους και όλοι χαμογέλασαν για την επιστροφή στη δράση. Επιτέλους, μπορούμε ξανά να μετρήσουμε τι χρειάζεται η Λίβερπουλ για να πάρει το 19ο πρωτάθλημα, πρώτο ύστερα από 30 χρόνια. Η Σίτι έχει το δικό της 30ό ματς τη Δευτέρα με την Μπέρνλι και αν νικήσει, κόβει τη διαφορά στους 20, με 8 ματς για τη λήξη, οπότε η ομάδα του Γιούργκεν Κλοπ θέλει 5 βαθμούς και έχει το εντός έδρας ματς με την Κρίσταν Πάλας την Τετάρτη, 24 Ιουνίου, για να καταφέρει να πάρει κάτι περισσότερο από το ένα τρίτο αυτού που χρειάζεται.

Τετάρτη 24 Ιουνίου, 22:59: Η Λίβερπουλ βάζει το 2ο γκολ με την Κρίσταλ Πάλας. Δεν ξέρω ποιος, στη δουλειά παίζει ο δεύτερος ημιτελικός Κυπέλλου Ελλάδας Ολυμπιακός-ΠΑΟΚ, αλλά δεν έχει σημασία, γιατί σηκώνω τη γροθιά λες και είμαι παρανοϊκός που ανησυχώ με 18 βαθμούς διαφορά και 8 ματς να απομένουν. Όμως, ανησυχώ, το πρωτάθλημα δεν έχει τελειώσει μέχρι να τελειώσει και μόνο στερητικό σύνδρομο μπορεί να σου παρέχει ένα τέτοιο ‘προνόμιο’. Οι ερωτήσεις συνεχίζονται λίγο αργότερα.

Τετάρτη 24 Ιουνίου, 23:28: Η αναγγελία του 3ου, μία ξεπατικωτούρα του Φαμπίνιο από το παιχνίδι του 1ου γύρου με τη Σίτι, κλειδώνει το ματς και το 4ο, του Μανέ, έρχεται ως φυσικό επακόλουθο. Πάμε στους 86 και η ομάδα του Γκουαρδιόλα, που έχει αύριο ματς στο ‘Στάμφορντ Μπριτζ’, έχει 63 μετά το 5-0 επί της Μπέρνλι. Θέλουμε 2 βαθμούς.

Πέμπτη 25 Ιουνίου 2020: Ουσιαστικά, λίγο μετά τα μεσάνυχτα, προς Παρασκευή 26. Ο διαιτητής σφυρίζει 3 φορές κι η Σίτι ηττάται 1-2 από την Τσέλσι. Η Λίβερπουλ είναι για 19η φορά στην ιστορία της πρωταθλήτρια Αγγλίας. Είναι το πρώτο πρωτάθλημα μίας ολόκληρης γενιάς μακρινών φίλων της ομάδας, εκτός των άλλων εγγονών, παιδιών στην πόλη, που ούτως ή άλλως και με κάθε όρο θα συνέχιζαν να φορούν την ερυθρόλευκη φανέλα. Η Σίτι μπορεί να φτάσει, πια, τους 85 ως το τέλος και όταν διαβούμε τον αγωνιστικό χώρο του ‘Etihad’ στις 2 Ιουλίου, θα μπούμε ως πρωταθλητές. Απίστευτο, δεν είναι καν Απρίλης, που λέει ο λόγος.

Έγραψα την παραπάνω παράγραφο και είχα αυτήν την αίσθηση ότι θα μπαίναμε σε ένα γήπεδο με κόσμο. Πέρυσι, τον Μάιο είχα κρατήσει μία φωτογραφία από το livescore, ήταν το διάστημα που ο Μανέ έβαλε το 1ο γκολ με τη Γουλβς και η Μπράιτον προηγούταν της Σίτι. Δεν είχα ξαναδεί πρώτη ποτέ τη Λίβερπουλ τελευταία αγωνιστική. Τώρα, θέλει 7 ματς. Ένα βίντεο με τον Όξλεϊντ Τσάμπερλεϊν να πανηγυρίζει το πέναλτι του Γουίλιαν είναι ενδεικτικό. Πέρασαν 30 χρόνια. Είναι όλα εντάξει.