Η Βαλένθια του 1998-2004 είναι η ομάδα που αγάπησε όλη η Ελλάδα

Διαχρονικά, η “ιεραρχία” στο ισπανικό ποδόσφαιρο, έχει στο υψηλότερο επίπεδο τη Ρεάλ Μαδρίτης και την Μπαρτσελόνα. Ένα σκαλοπάτι πιο κάτω βρίσκουμε την Ατλέτικο Μαδρίτης και αμέσως μετά υπάρχει μια τριάδα που ακολουθεί. Σε αυτήν ανήκουν η Αθλέτικ Μπιλμπάο (κυρίως για όσα έχει κάνει στο παρελθόν), η Σεβίγια (κυρίως για όσα έχει πετύχει στον 21ο αιώνα) και η Βαλένθια, οι επιτυχίες της οποίας δεν περιορίζονται σε μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο, αλλά καλύπτουν πολλές δεκαετίες, ξεκινώντας από εκείνη του 1940 και φτάνοντας μέχρι τις μέρες μας (τελευταίος τίτλος των “τσε”, το περσινό Copa del Rey). Θα μπορούσαμε να πούμε ότι τρεις ήταν οι σημαντικότερες περίοδοι στην ιστορία της Βαλένθια.

Η πρώτη, τη δεκαετία του ’40, επί προεδρίας του Λουίς Κασανόβα, με τρία πρωταθλήματα (1942, 1944 & 1947) και δυο κύπελλα (1941 & 1949), η δεύτερη, την επταετία του Μάριο Κέμπες στην ομάδα (1976-1984), με ένα κύπελλο (1979), ένα Κύπελλο Κυπελλούχων (1980) και ένα ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ (1980) και η τρίτη και πιο πετυχημένη όλων, η εξαετία 1998-2004, στη διάρκεια της οποίας κατακτήθηκαν δυο πρωταθλήματα (2002 & 2004), ένα κύπελλο (1999), ένα ισπανικό Σούπερ Καπ (1999), ένα Κύπελλο UEFA (2004) και ένα ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ (2004), ενώ οι “νυχτερίδες” έφτασαν δυο φορές μέχρι τον τελικό του Champions League (2000 & 2001). Με αυτή, την τρίτη περίοδο, από το 1998 έως το 2004, θα ασχοληθούμε στο σημερινό κείμενο-αφιέρωμα, ξεκινώντας από τη δημιουργία της επί Κλάουντιο Ρανιέρι (1997-1999), περνώντας από τη διετία του Έκτορ Κούπερ (1999-2001) και καταλήγοντας στην τριετία του Ράφα Μπενίτεθ (2001-2004).

Η ΒΑΛΕΝΘΙΑ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΚΕΜΠΕΣ ΚΑΙ ΠΡΙΝ ΤΟΝ ΡΑΝΙΕΡΙ

Στα μέσα της δεκαετίας του ’90, η Βαλένθια είχε σχεδόν ξεχάσει τα μεγαλεία της εποχής του Μάριο Κέμπες, μετρώντας 15 χρόνια χωρίς κάποιον τίτλο. Από το 1980, τότε που κατακτήθηκαν το Κύπελλο Κυπελλούχων (στα πέναλτι απέναντι στην Άρσεναλ) και το ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ (με το εκτός έδρας γκολ απέναντι στη Νότιγχαμ Φόρεστ), οι “νυχτερίδες” δεν είχαν καταφέρει να επανέλθουν στο προσκήνιο, με μοναδικές εξαιρέσεις τη σεζόν 1989/90, όταν είχαν τερματίσει στη δεύτερη θέση στη Λίγκα (πίσω από τη Ρεάλ Μαδρίτης) και τη διετία 1994-96, τότε που έφτασαν στον τελικό του Κυπέλλου (1995), χάνοντας τον τίτλο από την Ντεπορτίβο και πήραν μια ακόμα δεύτερη θέση στο πρωτάθλημα του 1996, πίσω από την Ατλέτικο Μαδρίτης.

Ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα των “τσε”, ήταν η επιλογή των προπονητών. Από τον Νοέμβριο του 1993 μέχρι τον Νοέμβριο του 1997, από τον πάγκο της ομάδας πέρασαν οι Έκτορ Νούνιες, Γκους Χίντινκ, Κάρλος Αλμπέρτο Παρέιρα, Λουίς Αραγονές και Χόρχε Βαλντάνο, χωρίς κανείς τους να μπορέσει να στεριώσει. Στις 20 Σεπτεμβρίου του 1997, μετά από ένα κακό ξεκίνημα στο πρωτάθλημα, ο Βαλντάνο αντικαταστάθηκε από τον Κλάουντιο Ρανιέρι. Το ρόστερ της Βαλένθια ήταν αρκετά καλό, με πιο γνωστά ονόματα τους Θουμπιθαρέτα, Κάσερες, Καμαράσα, Φαρινός, Αλμπέλδα, Μεντιέτα, Πιόχο Λόπες και Βλάοβιτς, ενώ το καλοκαίρι είχαν αποκτηθεί οι Ανγκλομά, Ορτέγα, Καρμπόνι, Ίλιε, Τζούκιτς, Μίγια, Ανγκούλο και Χουάνφραν.

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 1997: ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΙ Ο ΚΛΑΟΥΝΤΙΟ ΡΑΝΙΕΡΙ

Η πορεία της ομάδας σε εκείνη την πρώτη σεζόν του Ρανιέρι (1997/98), θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μέτρια, αφού στη μεν Λίγκα τερμάτισε μόλις στην 9η θέση, 19 βαθμούς πίσω από την πρωταθλήτρια Μπαρτσελόνα, ενώ στο Κύπελλο αποκλείστηκε στη φάση των “16” από την Μπαρτσελόνα (συνολικό σκορ 2-5). Παρόλα αυτά, η διοίκηση αποφάσισε να ανανεώσει την εμπιστοσύνη της στον Ιταλό τεχνικό και να πορευτεί μαζί του και την επόμενη αγωνιστική περίοδο (1998/99). Εκείνο το καλοκαίρι του 1998 ο Ρανιέρι προχώρησε σε μεγάλο ξεκαθάρισμα του ρόστερ. Έφυγαν οι Ορτέγα, Κάσερες, Ρομάριο, Αλμπέλδα, Γκόμεθ και Θουμπιθαρέτα, ενώ αποκτήθηκαν οι Ρος, Μπιέρκλουντ, Ποπέσκου, Σβαρτς, Λουκαρέλι και Κανιθάρες.

Ο Ρωμαίος τεχνικός κατάφερε να φτιάξει ένα ανταγωνιστικό σύνολο, το οποίο στηριζόταν στην εμπειρία, την αμυντική σταθερότητα και τις φοβερές αντεπιθέσεις, στις οποίες μεγάλος πρωταγωνιστής ήταν ο Κλάουντιο Λόπες, που επιτέλους βρήκε το ρόλο του μέσα στην ομάδα. Ο ταχύτατος Αργεντίνος αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ της Βαλένθια και ένας από τους μεγάλους πρωταγωνιστές στην κατάκτηση του Κυπέλλου. Όμως ο παίκτης που εκείνη τη σεζόν ξεχώρισε περισσότερο από όλους, κάνοντας ένα καθοριστικό βήμα στην καριέρα του, ήταν ο Γκαΐθκα Μεντιέτα. Ο Βάσκος χαφ εντυπωσίασε τόσο ως οργανωτής, όσο και ως σκόρερ, πετυχαίνοντας καθοριστικά και πανέμορφα γκολ.

COPA DEL REY 1998/99, Ο ΠΡΩΤΟΣ ΤΙΤΛΟΣ

Στο πρωτάθλημα οι “τσε” πραγματοποίησαν μια πολύ καλή πορεία, τερματίζοντας στην τέταρτη θέση, που τους έδωσε το δικαίωμα συμμετοχής στα προκριματικά του Champions League, για πρώτη φορά στην ιστορία τους (είχαν αγωνιστεί τη σεζόν 1971/72 στο Κύπελλο Πρωταθλητριών). Η Βαλένθια κατάφερε να “κλειδώσει” την τέταρτη προνομιούχο θέση μόλις στην τελευταία αγωνιστική, με έναν συνδυασμό αποτελεσμάτων, που την έφεραν έναν βαθμό πάνω από τη Θέλτα και δυο πάνω από την Ντεπορτίβο. Εκείνη τη σεζόν, οι “νυχτερίδες” πήραν μέρος και στο Κύπελλο UEFA (μέσω του Intertoto), αποκλείοντας στον πρώτο γύρο τη Στεάουα Βουκουρεστίου (συνολικό σκορ 7-3). Στο δεύτερο γύρο έπεσαν πάνω στη Λίβερπουλ και έμειναν εκτός συνέχειας με δυο ισοπαλίες (0-0 & 2-2).

Εκείνη η σεζόν ήταν μια από τις μεγαλύτερες σε χρονική διάρκεια για τη Βαλένθια, αφού ξεκίνησε τις υποχρεώσεις της στις 18 Ιουλίου του 1998 με το Ιντερτότο και τις ολοκλήρωσε σχεδόν ένα χρόνο μετά, στις 26 Ιουνίου του 1999, με τον τελικό του Κυπέλλου. Από το Copa del Rey ήρθε ο πρώτος μεγάλος τίτλος εκείνης της εξαετίας, με μια πορεία πραγματικά αψεγάδιαστη, αλλά και πολύ δύσκολη, αφού μέχρι να σηκώσει το τρόπαιο, η Βαλένθια χρειάστηκε να αποκλείσει κατά σειρά τις Λεβάντε, Μπαρτσελόνα και Ρεάλ Μαδρίτης και να νικήσει στον τελικό την Ατλέτικο! Ας δούμε όμως με τη σειρά πώς κατακτήθηκε το έκτο Κύπελλο στην ιστορία των “τσε”.

Οι “νυχτερίδες” μπήκαν στη διοργάνωση από τη φάση των “16”, όπου αντιμετώπισαν στο τοπικό ντέρμπι της πόλης, τη Λεβάντε. Πρώτο παιχνίδι στο “Νόου Εστάδι” των “γκρανότας” και το 0-3 με σκόρερ τους Ρουμπέν Ναβάρο (δυο) και Μεντιέτα, έδωσε τη μισή πρόκριση στους φιλοξενούμενους. Η υπόλοιπη μισή σφραγίστηκε στη ρεβάνς του “Μεστάγια” με το 1-0 από τον Ανγκλομά. Επόμενος αντίπαλος, στα προημιτελικά, ήταν η Μπαρτσελόνα. Στο πρώτο παιχνίδι στο “Καμπ Νόου”, οι “μπλαουγκράνα” προηγήθηκαν 1-0 με τον Κλάιφερτ, όμως ο Πιόχο Λόπες με δυο δικά του τέρματα, έδωσε προβάδισμα στους “τσε”. Ο Ριβάλντο ισοφάρισε 2-2, όμως ο Μεντιέτα με ένα εκπληκτικό βολέ διαμόρφωσε το τελικό 2-3, που έδινε σημαντικό προβάδισμα στην ομάδα του, ενόψει του επαναληπτικού στο “Μεστάγια”.

Εκεί, παρακολουθήσαμε ένα από τα πιο όμορφα παιχνίδια στην ιστορία της διοργάνωσης, με θέαμα, εκπληκτικές ενέργειες εκατέρωθεν και επτά γκολ. Η Βαλένθια, που ήδη είχε αρχίσει να κερδίζει την καθολική αναγνώριση στην Ισπανία για την αγωνιστική της απόδοση, διέλυσε στο πρώτο ημίχρονο την Μπάρσα και προηγήθηκε 3-0 με δυο τέρματα του Λόπες και ένα του Ανγκούλο. Στην επανάληψη, οι Καταλανοί αντέδρασαν, μείωσαν σε 3-2 με γκολ του Ριβάλντο και του Όσκαρ, όμως ο Μεντιέτα, στο πιο κρίσιμο σημείο του αγώνα πέτυχε το 4-2, για να κλείσει την παράσταση των γκολ ο Φρανκ ντε Μπουρ στο τελικό 4-3, που φυσικά έδωσε μια θριαμβευτική πρόκριση στους γηπεδούχους στα ημιτελικά, όπου περίμενε η Ρεάλ Μαδρίτης.

Αν τα δυο παιχνίδια απέναντι στη Μπαρτσελόνα, σκόρπισαν ενθουσιασμό στις τάξεις των φιλάθλων της ομάδας, τότε τί να πούμε για την ποδοσφαιρική ραψωδία που επιφύλαξαν οι “τσε” στο πρώτο ματς με τη Ρεάλ στο “Μεστάγια”. Η Βαλένθια μπήκε στον αγωνιστικό χώρο αποφασισμένη να κάνει το πρώτο βήμα που θα της εξασφάλιζε το εισιτήριο για τον τελικό και τελικά έκανε όχι ένα, αλλά έξι! Οι “νυχτερίδες” φιλοδώρησαν τους “μπλάνκος” με μια ξεγυρισμένη εξάρα, εξαφανίζοντάς τους από το χορτάρι. Στο ημίχρονο το σκορ ήταν 4-0 (Λόπες, Ρος, Βλάοβιτς, Ρος) και στην επανάληψη πρόσθεσαν τα ονόματά τους στον φωτεινό πίνακα οι Ανγκούλο και Μεντιέτα. Ήταν η μεγαλύτερη σε έκταση ήττα της Ρεάλ Μαδρίτης στον θεσμό του Κυπέλλου.

Το αξιοπερίεργο, παρά το 6-0 του πρώτου αγώνα, ήταν ότι οι “μερένγκες”, κυρίως με δηλώσεις του προέδρου τους, Λορένθο Σανθ και του Πέτζα Μιγιάτοβιτς, άρχισαν να μιλάνε για ανατροπή στη ρεβάνς, με τον μαδριλένικο Τύπο να τους σιγοντάρει! Στο “Μπερναμπέου” η Ρεάλ προηγήθηκε νωρίς 1-0 με τον Σάβιο (8′), όμως η Βαλένθια δεν υπήρχε περίπτωση να χάσει την ευκαιρία να βρεθεί στον μεγάλο τελικό της Σεβίλλης. Οι “μπλάνκος” πέτυχαν ένα ακόμα τέρμα στο 53′ με τον Μιγιάτοβιτς και ο Πιόχο Λόπες διαμόρφωσε το τελικό 2-1 προς το τέλος του αγώνα. Τελευταίο εμπόδιο για τους “τσε” πριν την κατάκτηση του τροπαίου, ήταν η Ατλέτικο Μαδρίτης, στο παιχνίδι που θα διεξαγόταν στο Ολυμπιακό Στάδιο της Καρτούχα στην πρωτεύουσα της Ανδαλουσίας.

Στις 26 Ιουνίου του 1999, οι δυο φιναλίστ παρατάχθηκαν στον αγωνιστικό χώρο, σε έναν τελικό που εξελίχθηκε σε παράσταση για ένα ρόλο. Η Βαλένθια άνοιξε το σκορ στο 23′ με βολίδα του Πιόχο Λόπες ύστερα από ασίστ του Μεντιέτα, που σε όλο το παιχνίδι ήταν ο μαέστρος της ομάδας του. Ακριβώς δέκα λεπτά μετά, στο 33′, ήρθε η φάση του τελικού με ένα γκολ που έμεινε χαραγμένο για πάντα στη μνήμη των φιλάθλων των “νυχτερίδων”, ένα πραγματικό έργο τέχνης, ένα ποδοσφαιρικό αριστούργημα. Ο Ίλιε πραγματοποίησε σέντρα από τα δεξιά, η μπάλα έφτασε στον Μεντιέτα που έκανε κοντρόλ με το στήθος, αφήνοντάς τη να πέσει μέχρι το δεξί του γόνατο. Χωρίς να δώσει χρόνο στους αντίπαλους να αντιδράσουν, ο Βάσκος χαφ – με πλάτη προς την εστία – άγγιξε απαλά τη μπάλα, περνώντας τη πάνω από τα κεφάλια τριών αμυντικών της Ατλέτικο.

Με τη μπάλα στον αέρα και γνωρίζοντας πού ακριβώς επρόκειτο να πέσει, ο Μεντιέτα έκανε στροφή, την πρόλαβε πριν αυτή ακουμπήσει το χορτάρι και με βολέ την έστειλε στα δίχτυα του Μολίνα. Τέσσερις επαφές με τη μπάλα στον αέρα, μια πραγματική γκολάρα, που έβαλε φωτιά στις κερκίδες και ξεσήκωσε θύελλα ενθουσιασμού ανάμεσα στους 30.000 φιλάθλους της Βαλένθια που βρίσκονταν στο γήπεδο. Το τρίτο και τελευταίο τέρμα ήρθε στο 81′. Με όλη την Ατλέτικο στην επίθεση, ο Κανιθάρες έψαξε με δυνατό και μακρινό βολέ τη διαβολεμένη ταχύτητα του Πιόχο Λόπες. Ο Μολίνα έκανε έξοδο σχεδόν μέχρι το κέντρο, αλλά υπολόγισε λάθος, ο Αργεντίνος τον ξεπέρασε με ένα απίστευτο σπριντ από τα δεξιά και πλάσαρε στην κενή εστία, μέσα σε ντελίριο.

* Βίντεο: Βαλένθια – Ατλέτικο Μαδρίτης 3-0 (26/6/1999)

Λίγο αργότερα, ο βασιλιάς Χουάν Κάρλος παρέδωσε το Κύπελλο στον Μεντιέτα, ο οποίος το σήκωσε ψηλά μαζί με τους Καμαράσα και Πιόχο Λόπες. Ήταν η έκτη Copa del Rey στην ιστορία του συλλόγου και η πρώτη μετά από είκοσι χρόνια, από το 1979 και τον θρίαμβο της Βαλένθια επί της Ρεάλ στο “Βιθέντε Καλντερόν” με τα δυο γκολ του Μάριο Κέμπες. Στον γύρο του θριάμβου, η κερκίδα της Ατλέτικο σηκώθηκε όρθια χαρίζοντας το ζεστό της χειροκρότημα στους Κυπελλούχους, ενώ στη Βαλένθια είχε ήδη ξεκινήσει η φιέστα. Η υποδοχή των θριαμβευτών την επόμενη ημέρα ήταν μοναδική. Εκατοντάδες χιλιάδες φίλαθλοι πλημμύρισαν τους δρόμους της πόλης, για να αποθεώσουν τους παίκτες που βρίσκονταν σε ένα διώροφο ανοιχτό λεωφορείο. Η πομπή κατέληξε στην πλατεία του Δημαρχείου, με τους “τσε” να παρουσιάζουν το τρόπαιο από το μπαλκόνι στον κόσμο τους.

Ένα μήνα πριν τον τελικό του Κυπέλλου και την ολοκλήρωση της σεζόν, ο Ρανιέρι ανακοίνωσε στη διοίκηση της Βαλένθια ότι δε θα συνέχιζε στην ομάδα. Ο ίδιος μάλιστα πρότεινε ως καλύτερη λύση για διάδοχό του, τον τεχνικό της Μαγιόρκα, Έκτορ Ραούλ Κούπερ. Πράγματι, οι “τσε” ήρθαν σε επαφή με τον Αργεντίνο και υπέγραψαν συμβόλαιο μαζί του. Ο Κούπερ, που είχε εντυπωσιάσει με τη δουλειά του στη Μαγιόρκα, ξεκίνησε αμέσως δουλειά στα μεταγραφικά. Οι Λουκαρέλι, Σβαρτς, Ποπέσκου και Χουάνφραν έφυγαν, ενώ ήρθαν πολύ σημαντικοί παίκτες για τη συνέχεια, όπως ο Ρουμπέν Μπαράχα, ο Κίλι Γκονσάλες και ο Μαουρίσιο Πελεγκρίνο. Πρώτη αγωνιστική υποχρέωση για τη νέα σεζόν (1999/00), ήταν το ισπανικό Σούπερ Καπ με αντίπαλο την πρωταθλήτρια Μπαρτσελόνα.

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 1999: Ο ΕΚΤΟΡ ΚΟΥΠΕΡ ΔΙΑΔΕΧΕΤΑΙ ΤΟΝ ΡΑΝΙΕΡΙ

Στο πρώτο ματς στο “Μεστάγια”, σε ένα πολύ κλειστό παιχνίδι και από τις δυο ομάδες, ήταν ο Πιόχο Λόπες εκείνος που έλυσε τον γόρδιο δεσμό σημειώνοντας στο 86′ το μοναδικό τέρμα της αναμέτρησης. Μια εβδομάδα αργότερα, στον επαναληπτικό του “Καμπ Νόου”, η Μπαρτσελόνα προηγήθηκε τρεις φορές, αλλά οι “τσε” είχαν απαντήσεις σε όλα τα γκολ: 1-0 ο Κλάιφερτ στο 13′, 1-1 ο Αλμπέλντα στο 15′, 2-1 ο Ρόναλντ ντε Μπουρ στο 21′, 2-2 ο Χουάν Σάντσεθ στο 54′, 3-2 ο Κλάιφερτ στο 62′, 3-3 ο Φαρινός στο 65′! Έτσι η σεζόν ξεκίνησε με έναν ακόμα τίτλο για τη Βαλένθια, που πλέον μπήκε στη μάχη της Λίγκας ως ένα από τα φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου, σε ένα πρωτάθλημα από τα πιο ανταγωνιστικά των τελευταίων χρόνων.

Ήταν έξι οι ομάδες που διεκδίκησαν την πρωτιά στην Πριμέρα (Ντέπορ, Μπάρσα, Βαλένθια, Σαραγόσα, Ρεάλ και Αλαβές), με την τελικά πρωταθλήτρια Ντεπορτίβο να έχει μόλις οκτώ βαθμούς διαφορά από την έκτη Αλαβές (69-61). Η Βαλένθια ισοβάθμησε στη δεύτερη θέση με την Μπαρτσελόνα (64), αλλά τελικά έμεινε τρίτη, επειδή οι Καταλανοί υπερτερούσαν στα μεταξύ τους παιχνίδια για ένα γκολ (3-1 & 3-0). Στην ουσία, οι “τσε” πλήρωσαν το κακό ξεκίνημα στη Λίγκα, με τέσσερις συνεχόμενες ήττες (5 στις 8 πρώτες αγωνιστικές), κατάφεραν όμως να καλύψουν πολλές θέσεις στην αντεπίθεσή τους στην τελική ευθεία, εκεί όπου στις τελευταίες οκτώ αγωνιστικές, πέτυχαν επτά νίκες και μια ισοπαλία. Στο Κύπελλο αποκλείστηκαν νωρίς (στη φάση των “32” από την Οσασούνα), όμως η μεγάλη πορεία έγινε στο Champions League, εκεί όπου οι “νυχτερίδες” έφτασαν μέχρι τον τελικό της διοργάνωσης.

Η Βαλένθια ξεκίνησε από τον τρίτο προκριματικό γύρο, όπου απέκλεισε την Χάποελ Χάιφα με δυο νίκες, αμφότερες με 2-0, μπαίνοντας έτσι στην πρώτη φάση των ομίλων, στο ίδιο γκρουπ με τις Μπάγερν, Αϊντχόφεν και Ρέιντζερς. Οι “τσε” πραγματοποίησαν πολύ καλές εμφανίσεις, διατήρησαν το αήττητο και τερμάτισαν πρώτοι με τρεις νίκες και τρεις ισοπαλίες, συνεχίζοντας στη δεύτερη φάση των ομίλων, αυτή τη φορά μαζί με Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Φιορεντίνα και Μπορντό. Με απόρθητο το “Μεστάγια” (3-0 την Μπορντό, 2-0 τη Ρέιντζερς και 0-0 με την Μαν. Γιουνάιτεντ), ήταν το διπλό στη Γαλλία (1-4 την Μπορντό) που ξεκαθάρισε τη βαθμολογία και έδωσε τη δεύτερη θέση στους Ισπανούς μαζί με την πρόκριση για τα νοκ άουτ.

Στην προημιτελική φάση η Βαλένθια κληρώθηκε με τη Λάτσιο του Σβεν Γκόραν Έρικσον, μια ομάδα με πολλά αστέρια (Νέστα, Σάλας, Μαντσίνι, Μιχαΐλοβιτς, Σιμεόνε, Νέντβεντ, Στάνκοβιτς, Αλμέιδα, Βερόν) που στο τέλος εκείνης της σεζόν κατέκτησε το πρωτάθλημα στη Serie A. Οι Ιταλοί παρουσιάζονταν ως το φαβορί, όμως η επίσκεψή τους στο “Μεστάγια” για την πρώτη αναμέτρηση, εξελίχθηκε σε τραγωδία για τους ίδιους και φυσικά σε θρίαμβο για τους γηπεδούχους. Στο 4′ το σκορ ήταν ήδη 2-0 (Ανγκούλο & Ζεράρ), ο Ινζάγκι μείωσε σε 2-1, όμως ο Ζεράρ πέτυχε ακόμα δυο τέρματα για να κάνει το 4-1, μείωσε και πάλι η Λάτσιο με τον Σάλας στο 87′ σε 4-2, όμως στις καθυστερήσεις ο Πιόχο Λόπες διαμόρφωσε το τελικό 5-2! Η ρεβάνς είχε διαδικαστικό χαρακτήρα και έληξε 1-0 υπέρ των Ιταλών.

24/5/2000: Ο ΠΡΩΤΟΣ ΤΕΛΙΚΟΣ ΣΤΟ CHAMPIONS LEAGUE

Στα ημιτελικά είχαμε εγχώρια μονομαχία, αφού οι “τσε” κληρώθηκαν με την Μπαρτσελόνα. Ο νόμος του “Μεστάγια” αποδείχτηκε για μια ακόμα φορά καθοριστικός. Η Βαλένθια εξαφάνισε τους Καταλανούς με το τελικό 4-1, πετυχαίνοντας και τα πέντε γκολ της συνάντησης (Ανγκούλο 10′ & 43″, Μεντιέτα 47′, Πιόχο Λόπες 92′ και το αυτογκόλ του Πελεγκρίνο στο 27′), σε μια ακόμα μαγική βραδιά για την ομάδα του Κούπερ, που είχε βαλθεί να τρελάνει την Ευρώπη! Στη ρεβάνς του “Καμπ Νόου”, οι “νυχτερίδες” προηγήθηκαν με τον Μεντιέτα και τελικά ηττήθηκαν 2-1 με τα τέρματα των Φρανκ Ντε Μπουρ και Κοκού, όμως ήταν εκείνοι που πήραν το εισιτήριο για τον μεγάλο τελικό στο Παρίσι, όπου για πρώτη φορά στην ιστορία της διοργάνωσης οι φιναλίστ θα ήταν από την ίδια χώρα.

Στις 24 Μαΐου του 2000, Ρεάλ Μαδρίτης και Βαλένθια παρατάχθηκαν στον αγωνιστικό χώρο του “Σταντ ντε Φρανς”, σε ένα παιχνίδι στο οποίο οι “μερένγκες” κυριάρχησαν από την αρχή μέχρι το τέλος. Οι “τσε” παρουσιάστηκαν αγνώριστοι, ξεχώρισαν μόνο οι Κανιθάρες και Μεντιέτα, με όλους τους υπόλοιπους παίκτες να περιορίζονται σε παθητικό ρόλο και να γίνονται έρμαιο στις διαθέσεις των Μαδριλένων. Ο Μοριέντες άνοιξε το σκορ στο 38′, ο Μακ Μάναμαν διπλασίασε τα τέρματα της Ρεάλ στο 66′ και ο Ραούλ διαμόρφωσε το τελικό αποτέλεσμα στο 74′ με ένα πολύ όμορφο γκολ. Το 3-0 μπορεί να ήταν βαρύ για τη Βαλένθια, όμως η προσπάθειά της να φτάσει μέχρι το σημείο να διεκδικεί το τρόπαιο, η πορεία της γενικότερα στη διοργάνωση και οι πολύ καλές της εμφανίσεις, αναγνωρίστηκαν από τους φιλάθλους της, που επιφύλαξαν στην αποστολή μια πολύ ζεστή υποδοχή.

23/5/2001: Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΤΕΛΙΚΟΣ ΣΤΟ CHAMPIONS LEAGUE

Το καλοκαίρι του 2000, ο Κούπερ ανακάτεψε και πάλι την τράπουλα στο ρόστερ με σημαντικές αναχωρήσεις αλλά και αφίξεις. Έφυγαν ο Πιόχο Λόπες, ο Ζεράρ, ο Φαρινός, ο Βλάοβιτς (ΠΑΟ), ο Ρος και ο Καμαράσα, ενώ αποκτήθηκαν οι Πάμπλο Αϊμάρ, Τζον Κάριου, Ζλάτκο Ζάχοβιτς (ΟΣΦΠ), Ρομπέρτο Αγιάλα, Ντιντιέ Ντεσάν και Φάμπιο Αουρέλιο. Στο πρωτάθλημα, η Βαλένθια μπορεί να ξεκίνησε με ήττα στο “Μπερναμπέου” από τη Ρεάλ (2-1), όμως στη συνέχεια ήταν εντυπωσιακή μέχρι και τη 17η αγωνιστική, όπου με 10 νίκες, 5 ισοπαλίες και μόλις μια ήττα, βρέθηκε συνεχώς είτε στην πρώτη, είτε στη δεύτερη θέση της βαθμολογίας. Από εκεί και μετά όμως ήρθαν πολλά αρνητικά αποτελέσματα, με την ομάδα να τερματίζει τελικά στην πέμπτη θέση, χάνοντας την τελευταία αγωνιστική στην ισοβαθμία το εισιτήριο για τα προκριματικά του Champions League από την Μπαρτσελόνα και το αξέχαστο χατ τρικ του Ριβάλντο.

Εκεί πάντως, που για μια ακόμα φορά έγινε η υπέρβαση, ήταν στο Champions League, αφού η Βαλένθια κατάφερε για δεύτερη σερί σεζόν να φτάσει μέχρι τον τελικό. Αφού ξεπέρασαν στα προκριματικά το εμπόδιο της Τιρόλ Ίνσμπρουκ με συνολικό σκορ 4-1, οι “τσε” μπήκαν στους ομίλους, στο ίδιο γκρουπ με Λιόν, Ολυμπιακό και Χέρενφεϊν. Κρατώντας και πάλι απόρθητο το “Μεστάγια” (2-1 τον ΟΣΦΠ, 1-0 τη Λιόν και 1-1 με την Χέρενφεϊν), τα διπλά στη Γαλλία (1-2) και την Ολλανδία (0-1), έδωσαν την πρώτη θέση στη Βαλένθια, που γνώρισε τη μοναδική της ήττα στο ΟΑΚΑ με το γκολ-πέναλτι του Τζόρτζεβιτς. Στη δεύτερη φάση των ομίλων, οι “νυχτερίδες” κληρώθηκαν με Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Στουρμ Γκρατς και Παναθηναϊκό. Εκεί πέτυχαν τρεις νίκες και τρεις ισοπαλίες (με ΠΑΟ 0-0 στο ΟΑΚΑ & 2-1 στην Ισπανία) και πήραν στην ισοβαθμία την πρώτη θέση από τους Άγγλους για ένα γκολ.

Στα προημιτελικά, η Βαλένθια αντιμετώπισε την Άρσεναλ, από την οποία ηττήθηκε 2-1 στο Λονδίνο (Ανρί, Πάρλουρ), όμως το γκολ του Αγιάλα αποδείχτηκε καθοριστικό, αφού στη ρεβάνς του “Μεστάγια”, οι γηπεδούχοι επικράτησαν 1-0 με σκόρερ τον Κάριου (και μεγάλο πρώταγωνιστή τον Μεντιέτα) και με το εκτός έδρας γκολ πήραν την πρόκριση για τα ημιτελικά, όπου τους περίμενε μια ακόμα αγγλική ομάδα, η Λιντς Γιουνάιτεντ του Ντέιβιντ Ο’Λίρι. Το πρώτο παιχνίδι διεξήχθη στο “Έλαντ Ρόουντ” και ήταν μια πραγματική μάχη. Με έναν εκπληκτικό Κανιθάρες, αλλά και ολόκληρη την άμυνα των “τσε” να πραγματοποιεί μεγάλη εμφάνιση, η Βαλένθια πήρε το πολύτιμο 0-0, ενώ οι δυο ομάδες ήρθαν ισόπαλες και στα οριζόντια δοκάρια, ένα για τον Μεντιέτα και ένα για τον Μπόγιερ.

Η ρεβάνς του “Μεστάγια”, μπροστά σε 54.000 θεατές, εξελίχθηκε σε έναν ακόμα θρίαμβο για τους γηπεδούχους, που άνοιξαν το σκορ στο 16′ με τον Χουάν Σάντσεθ. Τα “παγώνια” δεν το έβαλαν κάτω, προσπάθησαν, δημιούργησαν ευκαιρίες, απείλησαν, αλλά η Βαλένθια καθάρισε την υπόθεση πρόκριση μέσα σε ένα πεντάλεπτο, στο ξεκίνημα της επανάληψης. Στο 47′ ο Χουάν Σάντσεθ πέτυχε το 2-0 και στο 52′ ο Μεντιέτα το 3-0, μέσα στο γενικό ντελίριο της κερκίδας που φώναζε ρυθμικά “Ya tenemos plan, nos vamos a Milán!” (ήδη έχουμε σχέδιο, πάμε στο Μιλάνο!). Στις 23 Μαΐου του 2001, οι “τσε” βρέθηκαν στο “Σαν Σίρο” για να διεκδικήσουν για μια ακόμα φορά το τρόπαιο, αυτή τη φορά απέναντι στην Μπάγερν του Ότμαρ Χίτσφελντ. Οι Βαυαροί επέστρεφαν σε έναν τελικό δυο χρόνια μετά το σοκ του “Καμπ Νόου” από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Η αναμέτρηση θα μπορούσε κάλλιστα να ονομαστεί ο τελικός των πέναλτι, αφού όλα κρίθηκαν από τη βούλα των 11 μέτρων. Με πέναλτι (αυστηρή απόφαση του Γιόλ) προηγήθηκε η Βαλένθια στο 3′ (Μεντιέτα), πέναλτι έκανε στο 6′ ο Ανγκλομά στον Έφενμπεργκ, το εκτέλεσε ο Σολ και το απέκρουσε ο Κανιθάρες, με πέναλτι που έκανε ο Καρμπόνι στον Έφενμπεργκ και εκτέλεσε ο ίδιος ο αρχηγός των Βαυαρών, ισοφάρισε η Μπάγερν στο 50′ και βέβαια, με το 1-1 να μην αλλάζει στο υπόλοιπο του 90λεπτου αλλά ούτε και στην παράταση, ο νικητής κρίθηκε στη διαδικασία των πέναλτι. Το παιχνίδι ήταν μια πιστή εφαρμογή του “φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη”. Και οι δυο ομάδες θέλησαν να στηριχτούν στις άμυνές τους, είναι χαρακτηριστικό ότι οι Γερμανοί που έχαναν από το 3′, συνέχισαν σε όλο το ματς να παίζουν αυστηρά με 5-3-2!

Ο Κούπερ δέχτηκε πολλές αρνητικές κριτικές για το γεγονός ότι παρέταξε τόσο συντηρητικά μια ομάδα γεμάτη από δημιουργικό και επιθετικό ταλέντο. Τραγική φιγούρα του τελικού ήταν ο κορυφαίος παίκτης της συνάντησης, ο Κανιθάρες, που απέκρουσε πέναλτι στη διάρκεια του αγώνα αλλά και στη ρώσικη ρουλέτα, χωρίς όμως να χαρεί τον τίτλο. Ο Όλιβερ Καν τον πλησίασε μετά τη λήξη θέλοντας να τον παρηγορήσει σε ένα φωτογραφικό κλικ που έκανε το γύρο του κόσμου. Μοιραίος παίκτης για τους “τσε” ήταν ο Ζάχοβιτς, που έχασε μια τεράστια ευκαιρία στην παράταση, το μοναδικό σημείο του αγώνα όπου είδαμε κάποιες επιθετικές προσπάθειες. Για την ιστορία, από τους Γερμανούς αστόχησαν οι Πάουλο Σέρτζιο και Άντερσον, ενώ από τους Ισπανούς, οι Ζάχοβιτς, Καρμπόνι και Πελεγκρίνο.

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2001: ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΙ Ο ΡΑΦΑ ΜΠΕΝΙΤΕΘ

Με την ολοκλήρωση της σεζόν, ο Κούπερ ενημέρωσε τη διοίκηση της Βαλένθια, ότι δε θα συνέχιζε στην ομάδα, αφού είχε δεσμευτεί να αναλάβει την Ίντερ. Μετά από επαφές με τους Χαβιέρ Ιρουρέτα, Μανέ και Λουίς Αραγονές, αλλά και την άρνηση και των τριών να αναλάβουν τον πάγκο των “τσε”, τελικά προσελήφθη ως διάδοχος του Κούπερ, ο Ράφα Μπενίτεθ, που αποδείχτηκε ο πλέον επιτυχημένος προπονητής στην ιστορία του συλλόγου. Εκείνο το καλοκαίρι του 2001, αναχώρησε από τη Βαλένθια μετά από οκτώ χρόνια παρουσίας ο μεγάλος Γκαΐθκα Μεντιέτα παίρνοντας μεταγραφή για τη Λάτσιο. Επίσης έφυγαν οι Ζάχοβιτς, Ντεσάν και Μπιέρκλουντ. Οι σημαντικότερες προσθήκες ήταν εκείνες των Σάλβα Μπαγέστα, Φρανθίσκο Ρουφέτε, Μίστα και Κάρλος Μαρτσένα.

Ο Μπενίτεθ από το ξεκίνημα της σεζόν (2001-02) άλλαξε την τακτική της ομάδας, προσθέτοντας πολύ περισσότερα επιθετικά στοιχεία στο παιχνίδι της από τον Κούπερ, κάτι που σύντομα έκανε τον Ισπανό τεχνικό αγαπητό στην κερκίδα του “Μεστάγια”. Στο πρωτάθλημα, χρειάστηκε να περάσουν 14 αγωνιστικές για να γνωρίσουν οι “τσε” την πρώτη τους ήττα (μέχρι τότε είχαν 5 νίκες και 8 ισοπαλίες), όμως ο Μπενίτεθ, ήδη από τον Οκτώβριο είχε φτάσει πολύ κοντά στην πόρτα της εξόδου και αυτό λόγω του ισπανικού Κυπέλλου. Τι είχε συμβεί; Στο παιχνίδι της φάσης των “64” με αντίπαλο την Νοβέλδα, ομάδα της Σεγούντα Β, η Βαλένθια νίκησε 0-1, όμως αποκλείστηκε από τη συνέχεια, επειδή στα τελευταία λεπτά είχαν αγωνιστεί μαζί τέσσερις μη κοινοτικοί παίκτες (Τζούκιτς, Αϊμάρ, Αγιάλα και Σέρμπαν) με τον κανονισμό να επιτρέπει τρεις.

2001/02: Η ΒΑΛΕΝΘΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΡΙΑ ΙΣΠΑΝΙΑΣ!

Η διοίκηση αποφάσισε τελικά να του δώσει μια ακόμα ευκαιρία και τον κράτησε στον πάγκο, όμως τα προβλήματα παρουσιάστηκαν και πάλι, όταν η ομάδα έκανε δυο μαζεμένες ήττες τον Δεκέμβριο του 2001, πέφτοντας στην όγδοη θέση. Ο τεχνικός των “τσε” θα έπαιζε το κεφάλι του, σύμφωνα με τον τοπικό Τύπο της πόλης, στο εκτός έδρας ματς με την Εσπανιόλ. Εκεί, παρά το γεγονός ότι οι “περίκος” προηγήθηκαν 2-0 στο ημίχρονο, η Βαλένθια αντέδρασε στην επανάληψη και πήρε τη νίκη με 2-3. Ακολούθησαν δυο ακόμα ήττες μέσα στον Ιανουάριο, όμως από εκεί και μετά, οι “νυχτερίδες” ξεκίνησαν μια φοβερή αντεπίθεση, κάνοντας στις τελευταίες 17 αγωνιστικές, 13 νίκες, 3 ισοπαλίες και μόλις μια ήττα. Στην 34η αγωνιστική, η Βαλένθια ανέβηκε στην κορυφή της Λίγκας και δεν ξανάπεσε από αυτή.

Στην προτελευταία στροφή της Πριμέρα, στις 5 Μαΐου του 2002, στη “Ροσαλέδα”, με αντίπαλο τη Μάλαγα, οι “τσε” νίκησαν 0-2 με τέρματα των Αγιάλα και Φάμπιο Αουρέλιο και κατέκτησαν μαθηματικά το πέμπτο τους πρωτάθλημα και πρώτο μετά από 31 ολόκληρα χρόνια! Η δικαίωση για τον Μπενίτεθ και τους παίκτες του ήταν ολοκληρωτική. Οι 3.000 φίλαθλοι της ομάδας που ταξίδεψαν στην Ανδαλουσία και βρέθηκαν στο γήπεδο, έγιναν ένα κουβάρι με τους παίκτες στον αγωνιστικό χώρο, αμέσως μετά το σφύριγμα της λήξης. Ο πρόεδρος, Χάιμε Ορτί, βρέθηκε κάτω από τα ντους των αποδυτηρίων, ενώ ο αντιπρόεδρος, Χεσούς Μπαρατσίνα, έκανε πράξη την υπόσχεσή του και ξύρισε επιτόπου το μουστάκι του! Όλα αυτά, το ίδιο βράδυ που ο Έκτορ Κούπερ έχανε στην Ιταλία το scudetto με δραματικό τρόπο από τη Γιουβέντους…

Την επόμενη ημέρα, η αποστολή των “τσε” επέστρεψε στη Βαλένθια, όπου την υποδέχτηκαν 5.000 φίλαθλοι στο αεροδρόμιο και εκατοντάδες χιλιάδες στους δρόμους της πόλης, από όπου πέρασαν παίκτες και προπονητές σε διώροφο ανοιχτό λεωφορείο, κατευθυνόμενοι στον καθεδρικό ναό για να προσφέρουν το τρόπαιο στην πολιούχο Virgen de los Desamparados. Η πομπή συνέχισε στην πλατεία του Δημαρχείου, με τους πρωταθλητές να γνωρίζουν μια ακόμα φορά την αποθέωση από τον συγκεντρωμένο κόσμο και από εκεί, το λεωφορείο οδήγησε την ομάδα στον τελευταίο προορισμό της φιέστας, στο “Μεστάγια”. Εκεί, παρά την καταρρακτώδη βροχή που έπεφτε, 30.000 πιστοί φίλαθλοι περίμεναν στις κερκίδες για να πανηγυρίσουν την κατάκτηση της Λίγκας, μέσα στο απόλυτο ντελίριο.

Σε εκείνη τη σεζόν (2001/02), η Βαλένθια είχε ευρωπαϊκή παρουσία στο Κύπελλο UEFA. Οι “τσε” ξεπέρασαν εύκολα στον πρώτο γύρο την Τσερνομόρετς με δυο νίκες και συνολικό σκορ 6-0. Στο δεύτερο γύρο απέκλεισαν επίσης εύκολα τη Λέγκια Βαρσοβίας με το 1-1 στην Πολωνία και το 6-1 στην Ισπανία. Στον τρίτο γύρο, σειρά είχε η Σέλτικ. Η Βαλένθια νίκησε 1-0 στο “Μεστάγια” (Βιθέντε) και έχασε με το ίδιο σκορ στη ρεβάνς της Γλασκώβης (Λάρσον). Μετά την παράταση, το ματς οδηγήθηκε στα πέναλτι, με τις “νυχτερίδες” να επικρατούν τελικά 5-4. Στη φάση των “16”, οι “τσε” κληρώθηκαν με την ελβετική Σερβέτ, καθαρίζοντας την πρόκριση με το 3-0 του πρώτου αγώνα στην Ισπανία. Το ισόπαλο 2-2 του επαναληπτικού στη Γενεύη, έφερε τη Βαλένθια στα προημιτελικά, όπου περίμεναν η Ίντερ και δυο όχι και τόσο παλιοί γνώριμοι, ο Έκτορ Ραούλ Κούπερ και ο Φαρινός.

Στις 14 Μαρτίου του 2002, οι “τσε” επέστρεψαν στο “Σαν Σίρο”, εκεί όπου δέκα μήνες νωρίτερα είχαν χάσει τον δεύτερο σερί τελικό τους στο Champions League. Η Ίντερ παρουσιάστηκε με σαφείς αμυντικούς προσανατολισμούς, προηγήθηκε στο 50′ με τον Ματεράτσι, αλλά ο Ρουφέτε ισοφάρισε στο 66′, δίνοντας προβάδισμα στην ομάδα του ενόψει της ρεβάνς στη Βαλένθια. Όμως ο αγώνας στο “Μεστάγια” εξελίχθηκε σε εφιάλτη για τους γηπεδούχους. Οι “νερατσούρι” προηγήθηκαν στο 4′ με τον Βέντολα και από εκεί και μετά, έπαιξαν μόνο άμυνα. Η υπεροχή των “νυχτερίδων” ήταν απόλυτη και σαρωτική. Δημιούργησαν αμέτρητες ευκαιρίες, όμως στάθηκαν άτυχοι και δεν κατάφεραν να παραβιάσουν την εστία του Τόλντο, ο οποίος μάλιστα προς το τέλος του ματς αποβλήθηκε, με τον Φαρινός να παίρνει τη θέση του!

Ο ίδιος ο Κούπερ στις δηλώσεις του, παραδέχτηκε ανοιχτά ότι η Βαλένθια ήταν πολύ καλύτερη σε όλο το ματς και πως η δική του ομάδα πήρε την πρόκριση με μοναδικό της όπλο την τύχη. Αυτά λοιπόν για τη σεζόν 2001/02, οπότε περνάμε στο καλοκαίρι του 2002 και τις κινήσεις ενίσχυσης που έγιναν στην ομάδα. Οι σημαντικότερες αναχωρήσεις ήταν των Άντριαν Ίλιε, Σάλβα Μπαγέστα και Ζοσλέν Ανγκλομά. Αντίθετα, δεν υπήρξαν κάποιες αφίξεις άξιες λόγου, με τον Μπενίτεθ να ποντάρει στο ρόστερ που είχε κατακτήσει το πρωτάθλημα. Στη Λίγκα το ξεκίνημα ήταν καλό, με τη Βαλένθια να βρίσκεται συνεχώς μέσα στην πρώτη τριάδα της βαθμολογίας, όμως από τον Μάρτιο και μετά η ομάδα έκανε μια μεγάλη “κοιλιά”, με αποτέλεσμα στις τελευταίες 14 αγωνιστικές να υποστεί 8 ήττες, να παραχωρήσει 2 ισοπαλίες και να πετύχει μόλις 4 νίκες.

Ο ΚΟΥΠΕΡ, ΚΑΚΟΣ ΔΑΙΜΟΝΑΣ ΤΩΝ “ΤΣΕ” ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Οι “τσε” τερμάτισαν τελικά στην 5η θέση, πίσω από Ρεάλ Μαδρίτης, Ρεάλ Σοθιεδάδ, Ντεπορτίβο και Θέλτα, χάνοντας το Champions League και παρουσιάζοντας μια εικόνα τελείως διαφορετική από εκείνη της περασμένης σεζόν. Αλλά και στο Κύπελλο τα πράγματα δεν πήγαν καθόλου καλά για τη Βαλένθια, που αποκλείστηκε στη φάση των “32” από την Αλικάντε, ομάδα της Σεγούντα Ντιβισιόν. Το μόνο θετικό εκείνης της αγωνιστικής περιόδου, ήταν μια ακόμα πολύ καλή πορεία στο Champions League, που όμως για δεύτερη σερί χρονιά, σταμάτησε από τον Έκτορ Κούπερ! Σε αντίθεση με την Πριμέρα και το Copa del Rey, οι “νυχτερίδες” ξεκίνησαν εντυπωσιακά τη διοργάνωση, παίρνοντας την πρώτη θέση στην πρώτη φάση των ομίλων, με 5 νίκες και 1 ισοπαλία, απέναντι στις Βασιλεία, Λίβερπουλ και Σπάρτακ Μόσχας.

Στη δεύτερη φάση των ομίλων, η Βαλένθια κληρώθηκε μαζί με τον Άγιαξ, την Άρσεναλ και τη Ρόμα. Και σε εκείνο το γκρουπ οι Ισπανοί πήραν την πρώτη θέση, με 2 νίκες, 3 ισοπαλίες και μια ήττα (0-3 από τη Ρόμα στο “Μεστάγια”). Έτσι οι “τσε” βρέθηκαν στην προημιτελική φάση, όπου κληρώθηκαν για δεύτερη συνεχόμενη σεζόν με την Ίντερ του Κούπερ! Τρίτη επίσκεψη στο “Σαν Σίρο” λοιπόν, αλλά όχι και φαρμακερή, όπως αποδείχθηκε. Οι “νερατσούρι” έπαιξαν μόνο άμυνα, άφησαν κάθε πρωτοβουλία και κατοχή στη Βαλένθια, έχοντας ως μοναδικό τους στόχο, να καταστρέψουν κάθε προσπάθεια των Ισπανών να παίξουν ποδόσφαιρο. Η μόνη θέση στην οποία οι Ιταλοί είχαν προβάδισμα, ήταν εκείνη του σέντερ-φορ, με τον Μπόμπο Βιέρι να αποτελεί μια διαρκή απειλή για την εστία του Κανιθάρες.

Ο Βιέρι πέτυχε στο 14′ το μοναδικό τέρμα της συνάντησης με κεφαλιά και παρά την επιμονή των παικτών του Μπενίτεθ να ισοφαρίσουν, το δίδυμο Ματεράτσι-Κόρδοβα αποδείχτηκε απροσπέλαστο. Έτσι λοιπόν, με το τελικό 1-0, οι λογαριασμοί έμειναν ανοιχτοί για τη ρεβάνς. Αλλά και στο “Μεστάγια”, ο Βιέρι ήταν καθοριστικός, αφού άνοιξε το σκορ για τους Ιταλούς μόλις στο 5′. Η ισοφάριση ήρθε από τον Παμπλίτο Αϊμάρ μόλις δυο λεπτά αργότερα και από εκεί και μετά, η Ίντερ έπαιξε το γνωστό της αντιποδόσφαιρο, κλεισμένη τελείως στην άμυνά της και με βασικό όπλο της τον εκπληκτικό εκείνη τη βραδιά, Φραντσέσκο Τόλντο, που με φοβερές επεμβάσεις σταμάτησε τους επιθετικούς της Βαλένθια. Είναι χαρακτηριστικό, ότι οι “τσε” ολοκλήρωσαν το ματς με 27 τελικές, έναντι μόλις τριών των Ιταλών.

Η Βαλένθια πάντως πήρε προβάδισμα στο 51′ με τον Μπαράχα, όμως λίγα λεπτά αργότερα, ο Δανός Νίλσεν δεν σφύριξε τίποτα σε ένα πέναλτι “σεμιναρίου” που έκανε ο Ματεράτσι στον Χουάν Σάντσεθ. Οι γηπεδούχοι συνέχισαν την πολιορκία, όμως για μια ακόμα φορά ο Κούπερ ήταν εκείνος που χαμογέλασε στο τέλος, παίρνοντας την πρόκριση στα ημιτελικά, κάτι που πετύχαινε η Ίντερ για πρώτη φορά μετά από 22 χρόνια! Με τη σεζόν ολοκληρωμένη, ο Μπενίτεθ ξεκίνησε τον σχεδιασμό της επόμενης αγωνιστικής περιόδου, που θα εξελισσόταν στην πιο πετυχημένη σε ολόκληρη την ιστορία του συλλόγου. Και αυτό, παρά το γεγονός ότι εκείνο το καλοκαίρι του 2003, έφυγαν από την ομάδα εμβληματικοί παίκτες, όπως ο Κίλι Γκονσάλες, ο Τζον Κάριου και ο Μίροσλαβ Τζούκιτς.

2003/04, Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΕΖΟΝ ΤΟΥ “DOBLETE”

Το μεγάλο πρόβλημα δημιουργήθηκε με τον μεταγραφικό σχεδιασμό, αφού ο Μπενίτεθ ζήτησε συγκεκριμένες λύσεις σε συγκεκριμένες θέσεις, όμως η διοίκηση, παρά τις υποσχέσεις της, δεν του πήρε απολύτως τίποτα! Ο Ετό, που αποτελούσε διακαή πόθο του προπονητή, έμεινε τελικά στη Μαγιόρκα, ενώ λίγο έλειψε να φύγει και ο Αγιάλα για τη Ρεάλ Μαδρίτης. Ο κόσμος στην επίσημη παρουσίαση της ομάδας για τη σεζόν 2003/04 στο “Μεστάγια”, υποδέχτηκε με μυριόστομες αποδοκιμασίες τον πρόεδρο, Χάιμε Ορτί, ενώ ο ίδιος ο Μπενίτεθ δήλωσε στους δημοσιογράφους: “περίμενα να μου αγοράσουν έναν καναπέ και αυτοί μου πήραν ένα λαμπατέρ”! Κάπως έτσι ξεκίνησε η αγωνιστική περίοδος στη Λίγκα, με ένα πολύ καλό σερί, αφού στις πρώτες επτά αγωνιστικές, η Βαλένθια είχε μια ισοπαλία και έξι νίκες, οδηγώντας την κούρσα της Πριμέρα από την κορυφή.

Η μάχη για τον τίτλο δόθηκε ανάμεσα σε τέσσερις ομάδες: Βαλένθια, Μπαρτσελόνα, Ντεπορτίβο και Ρεάλ Μαδρίτης. Αυτή η τετράδα ξεχώρισε πολύ γρήγορα από τις υπόλοιπες, χωρίς όμως κάποια από αυτές να μπορεί να ξεφύγει από τις άλλες τρεις. Επίσης, είναι χαρακτηριστικό ότι η Βαλένθια, από την πέμπτη αγωνιστική και μετά, δεν έπεσε ποτέ από την τρίτη θέση. Η ουσιαστική μονομαχία, παρά το γεγονός ότι και οι τέσσερις ομάδες ήταν συνεχώς πολύ κοντά, έγινε ανάμεσα στους “τσε” και τους “μερένγκες”, αφού μαζί οι δυο τους συμπλήρωσαν συνολικά 30 αγωνιστικές στην κορυφή (14 η Βαλένθια & 16 η Ρεάλ). Οι “νυχτερίδες” στην πορεία του πρωταθλήματος εξασφάλισαν υπέρ τους τις πιθανές ισοβαθμίες με Ρεάλ και Ντέπορ, ενώ με την Μπάρσα είχαν ίδιο αποτέλεσμα (νίκησαν 0-1 στο “Καμπ Νόου” και έχασαν 0-1 στο “Μεστάγια”).

Με συμπληρωμένη την 26η αγωνιστική και ύστερα από δυο σερί ήττες της Βαλένθια, η Ρεάλ ξέφυγε με οχτώ βαθμούς, δείχνοντας ότι πολύ δύσκολα θα έχανε τον τίτλο. Απέμεναν 12 αγωνιστικές για την ολοκλήρωση της Λίγκας και από εκείνο το σημείο και μετά, ξεκίνησε μια τελείως αντίστροφη πορεία για τις δυο διεκδικήτριες. Η Βαλένθια, σε αυτά τα 12 παιχνίδια, πέτυχε 8 νίκες, 2 ισοπαλίες και είχε μόνο δυο ήττες, αμφότερες στα δυο τελευταία ματς, όταν πλέον είχε κατακτήσει μαθηματικά τον τίτλο. Από τη μεριά της, η Ρεάλ, σε πραγματική ελεύθερη πτώση, σε αυτά τα 12 ματς, έκανε μόλις 3 νίκες και 2 ισοπαλίες, φτάνοντας τις επτά ήττες, εκ των οποίων οι πέντε ήταν συνεχόμενες στις τελευταίες πέντε αγωνιστικές, με αποτέλεσμα από την πρώτη θέση, να πέσει τελικά στην τέταρτη!

Έτσι λοιπόν, στις 9 Μαΐου του 2004, μετά τη νίκη της επί της Σεβίγια μέσα στο “Σάντσεθ Πιθχουάν” με τα γκολ των Βιθέντε και Μπαράχα (οι διώκτες της είχαν χάσει την προηγούμενη ημέρα, η μεν Ρεάλ 2-3 από τη Μαγιόρκα στο “Μπερναμπέου”, η δε Μπαρτσελόνα 1-0 από τη Θέλτα στο “Μπαλαΐδος”), η Βαλένθια έγινε πρωταθλήτρια για έκτη φορά στην ιστορία της και δεύτερη επί εποχής Μπενίτεθ. Οι χιλιάδες φίλαθλοι που είχαν συνοδεύσει την ομάδα στη Σεβίλλη, ξεκίνησαν τα πανηγύρια στις κερκίδες, ενώ στην πόλη της Βαλένθιας, χιλιάδες ακόμα οπαδοί ξεχύθηκαν στους δρόμους, γιορτάζοντας έναν ακόμα τίτλο. Την επόμενη ημέρα, με την επιστροφή των πρωταθλητών στην πρωτεύουσα του Τούρια, είχαμε και πάλι την πομπή με το διώροφο ανοιχτό λεωφορείο, τη στάση στον Καθεδρικό και στο Δημαρχείο και την κατάληξη στο κατάμεστο από 55.000 εκστασιασμένους “βαλενθιανίστας” “Μεστάγια”, που περίμεναν για να αποθεώσουν παίκτες και προπονητή.

Όμως τα πανηγύρια τελείωσαν την επόμενη μέρα, ή μάλλον πιο σωστά, πήραν αναβολή για δυο εβδομάδες. Και αυτό, γιατί η Βαλένθια, τρεις μέρες πριν ανακηρυχθεί πρωταθλήτρια Ισπανίας, δηλαδή στις 6 Μαΐου, είχε σιγουρέψει ένα ακόμα πολύ μεγάλο και ιστορικό ραντεβού. Αυτό του τελικού του Κυπέλλου UEFA, που θα διεξαγόταν στις 19 Μαΐου στο “Ούλεβι” του Γκέτεμποργκ, με αντίπαλο τη γαλλική Μπορντό. Πριν περάσουμε όμως σε αυτό το παιχνίδι, ας δούμε πρώτα πώς έφτασαν οι “τσε” μέχρι εκεί, διεκδικώντας το δεύτερο ευρωπαϊκό τους τρόπαιο, μετά το Κύπελλο Κυπελλούχων του 1980 επί της Άρσεναλ. Η ομάδα του Μπενίτεθ ξεκίνησε τις υποχρεώσεις της στη διοργάνωση από τον πρώτο γύρο, με δυο νίκες (αμφότερες με 1-0) επί της ΑΪΚ Στοκχόλμης.

Στο δεύτερο γύρο επόμενη αντίπαλος ήταν η Μακάμπι Χάιφα, το εμπόδιο της οποίας ξεπεράστηκε κάπως περίεργα: 0-0 στο πρώτο ματς στην Ισπανία, αλλά 0-4 στη ρεβάνς μέσα στο Ισραήλ. Στον τρίτο γύρο, η Βαλένθια υποδέχτηκε την Μπεσίκτας, η οποία προηγήθηκε δυο φορές μέσα στο “Μεστάγια”, για να υποκύψει τελικά 3-2 στο 94′ με ένα γκολ του Νταβίδ Ναβάρο. Ο επαναληπτικός στην Κωνσταντινούπολη έφερε μια ακόμα νίκη για τους “τσε”, αυτή τη φορά 0-2 με σκόρερ τους Ανγκούλο και Χουάν Σάντσεθ. Στον τέταρτο γύρο, οι “νυχτερίδες” κληρώθηκαν και πάλι με τουρκική ομάδα, την Γκεντσλερμπιρλιγκί, από την οποία υπέστησαν στην Άγκυρα την πρώτη τους ήττα στη διοργάνωση με 1-0. Η πρόκριση αποδείχτηκε δύσκολη υπόθεση, αφού στο “Μεστάγια” οι γηπεδούχοι νίκησαν 1-0 ισοφαρίζοντας το σκορ του πρώτου αγώνα, με αποτέλεσμα να πάμε στην παράταση.

Εκεί ήταν ο Βιθέντε εκείνος που έλυσε τον γρίφο των Τούρκων με το γκολ του στο 94′, φέρνοντας την ομάδα του στα προημιτελικά. Στους “8” η κληρωτίδα έφερε επόμενο αντίπαλο της Βαλένθια, τη γαλλική Μπορντό, που εκείνη την εποχή “μιλούσε ισπανικά”, αφού στις τάξεις της αγωνίζονταν τόσο ο Άλμπερτ Ριέρα (μετέπειτα του ΟΣΦΠ), όσο και ο Άλμπερτ Θελάδες (σημερινός προπονητής των “νυχτερίδων”). Το πρώτο ματς διεξήχθη στη Γαλλία, με τον Ριέρα να δίνει προβάδισμα στους “γιρονδίνους” στο 18′. Όμως στο τελευταίο τέταρτο ήρθε η ανατροπή για τους “τσε”, με γκολ των Μπαράχα και Ρουφέτε, δίνοντας πλέον σαφές πλεονέκτημα για τη ρεβάνς. Στο “Μεστάγια” η Βαλένθια πέτυχε ακόμα δυο τέρματα (Πελεγκρίνο & Ρουφέτε) και το παιχνίδι τελείωσε 2-1 υπέρ της, δίνοντάς της το εισιτήριο για τα ημιτελικά.

Εκεί είχαμε όχι μόνο εγχώρια αναμέτρηση, αλλά και τοπικό ντέρμπι, αφού τόσο η Βαλένθια, όσο και η Βιγιαρεάλ, ανήκουν στο ίδιο διαμέρισμα, την Comunidad Valenciana. Το πρώτο παιχνίδι φιλοξενήθηκε στο “Μαδριγάλ” και έληξε ισόπαλο 0-0. Οι δυο ομάδες προσπάθησαν, δημιούργησαν ευκαιρίες, αλλά δεν μπόρεσαν να παραβιάσουν τις αντίπαλες εστίες, κυρίως δε οι παίκτες της Βαλένθια, που βρήκαν απέναντί τους έναν “κέρβερο” Πέπε Ρέινα, που διατήρησε το απαραβίαστο για έκτο σερί εντός έδρας ματς στη διοργάνωση. Καλύτερη στιγμή του παιχνιδιού ήταν η κεφαλιά του Μπαράχα που σταμάτησε στο οριζόντιο δοκάρι. Δυο εβδομάδες αργότερα, Βαλένθια και Βιγιαρεάλ έδωσαν ραντεβού στο “Μεστάγια” για να λύσουν τις διαφορές τους.

Οι γηπεδούχοι ξεκίνησαν με ξέφρενο ρυθμό, έκλεισαν το “κίτρινο υποβρύχιο” στα καρέ του και δε σταμάτησαν να σφυροκοπούν την εστία του Ρέινα, μέχρι που στο 16′ κέρδισαν ένα αυστηρό πέναλτι, το οποίο μετέτρεψε σε γκολ ο Μίστα. Από εκεί και μετά, οι “τσε” έλεγξαν απόλυτα το παιχνίδι, έκλεισαν τους διαδρόμους και κράτησαν τους επιθετικούς της Βιαγιαρεάλ μακριά από την περιοχή του Κανιθάρες. Το σκορ δεν άλλαξε και το πολύτιμο 1-0 έδωσε στη Βαλένθια το εισιτήριο για τον τρίτο ευρωπαϊκό της τελικό τα τελευταία πέντε χρόνια. Οι “νυχτερίδες” θα αντιμετώπιζαν τη Μαρσέιγ του Ζοζέ Ανιγκό και των Φαμπιάν Μπαρτέζ και Ντιντιέ Ντρογκμπά. Το μεγάλο ραντεβού δόθηκε το βράδυ της 19ης Μαΐου του 2004 στο “Ούλεβι” του Γκέτεμποργκ στη Σουηδία. Οι δυο φιναλίστ παρατάχθηκαν ως εξής μπροστά στον διαιτητή της συνάντησης, Πιερλουίτζι Κολίνα:

– Βαλένθια (Ράφα Μπενίτεθ): Κανιθάρες, Κούρο Τόρες, Αγιάλα, Μαρτσένα (86′ Πελεγκρίνο), Καρμπόνι, Ρουφέτε (64′ Αϊμάρ), Αλμπέλδα, Μπαράχα, Βιθέντε, Μίστα, Ανγκούλο (82′ Σισοκό).

– Μαρσέιγ (Ζοζέ Ανιγκό): Μπαρτέζ, Μπέιγ, Μεϊτέ, Φερέιρα, Ντος Σάντος, Φλαμινί (71′ Μπατλ), Χεμντανί, Εντιαγιέ (84′ Σελεστίνι), Μεριέμ (45′ Γκαβανόν), Ντρογκμπά, Μαρλέ.

* Βίντεο: Βαλένθια – Μαρσέιγ 2-0 (19/5/2004)

Ο τελικός ξεκίνησε με τις δυο ομάδες να είναι αρκετά διστακτικές στην ανάπτυξή τους και να προσέχουν τις άμυνές τους. Η Βαλένθια προσπάθησε να απειλήσει πρώτη και να πάρει τα ηνία του αγώνα, όμως η περισσότερη δράση περιοριζόταν στο χώρο του κέντρου, με τις τελικές προσπάθειες να είναι λίγες και ακίνδυνες. Να πούμε ότι τόσο οι “τσε” όσο και οι “Φωκαείς” είχαν τη δικαιολογία του δαιμονισμένου αέρα που φυσούσε στο “Ούλεβι”, έτσι λοιπόν όλοι οι παίκτες ήταν πολύ προσεκτικοί στις κινήσεις και τις μεταβιβάσεις τους, αποφεύγοντας να πάρουν αχρείαστα ρίσκα. Ο μισός τελικός κρίθηκε στο τελευταίο λεπτό του πρώτου ημιχρόνου. Ο Κούρο Τόρες γέμισε στην περιοχή της Μαρσέιγ, ο Μπέιγ έχασε τη μπάλα, αυτή έφτασε στα πόδια του Μίστα, ο οποίος κινήθηκε προς την εστία του Μπαρτέζ.

Ο Γάλλος τερματοφύλακας δεν είχε άλλο περιθώριο από το να ανατρέψει τον Ισπανό επιθετικό και ο Κολίνα δε δίστασε ούτε δευτερόλεπτο, σφυρίζοντας το πέναλτι και αποβάλλοντας με απευθείας κόκκινη τον Μπαρτέζ. Ο Βιθέντε ανέλαβε την εκτέλεση και άνοιξε το σκορ, στέλνοντας τη Βαλένθια με προβάδισμα στα αποδυτήρια. Στην επανάληψη ήταν φανερή η αριθμητική υπεροχή των “τσε” στον αγωνιστικό χώρο, που αυτή τη φορά δε λάθεψαν, αντίθετα, κλείδωσαν τη νίκη στο 58′ με μια αντεπίθεση, σήμα κατατεθέν τους. Ο Μπαράχα πάσαρε στον Βιθέντε, εκείνος έβγαλε μια μαγική πάσα στον Μίστα και ο πρώτος σκόρερ της Βαλένθια πλάσαρε τον Γκαβανόν, σκορπώντας το ντελίριο στην κερκίδα των “νυχτερίδων”. Το 2-0 ήταν γεγονός και τίποτα δε φαινόταν ικανό να στερήσει τον τίτλο από την ομάδα του Μπενίτεθ.

Στα υπόλοιπα λεπτά δεν άλλαξε κάτι, οι Γάλλοι είχαν αποδεχτεί όσα συνέβαιναν στον αγωνιστικό χώρο και με τη λήξη του τελικού, ξεκίνησαν τα πανηγύρια για τους Ισπανούς, στο “Ούλεβι” και φυσικά στην πόλη της Βαλένθιας που για μια ακόμα νύχτα, έμεινε ξάγρυπνη γιορτάζοντας την κατάκτηση του τροπαίου. Ο αρχηγός Νταβίδ Αλμπέλδα ήταν εκείνος που σήκωσε ψηλά το Κύπελλο, μέσα σε αποθέωση. Την επόμενη μέρα, η αποστολή έφτασε στη Βαλένθια, όπου επαναλήφθηκε το γνωστό τελετουργικό: υποδοχή στο αεροδρόμιο, πομπή σε όλη την πόλη με το διώροφο ανοιχτό λεωφορείο, επίσκεψη στον Καθεδρικό και παρουσίαση του τροπαίου στην πλατεία του Δημαρχείου. Το μόνο που δεν έγινε, ήταν η κατάληξη στο “Μεστάγια”, αφού είχε αποφασιστεί να περιμένουν την τελευταία αγωνιστική της Λίγκας, πέντε μέρες αργότερα, για τη διπλή φιέστα.

Πράγματι, στις 24 Μαΐου, η Βαλένθια υποδέχτηκε στο κατάμεστο “Μεστάγια” την Αλμπαθέτε, η οποία έκανε και το απαραίτητο “pasillo” στους πρωταθλητές και Κυπελλούχους UEFA, ενώ στην κερκίδα είχε σχηματιστεί ένα τεράστιο κορεό με τα χρώματα της ομάδας και τη λέξη “collonuts” (γαμάτοι), όπως μπορείτε να δείτε στην κεντρική φωτογραφία του κειμένου. Οι “τσε” μπορεί να έχασαν 0-1 από την Αλμπαθέτε, αλλά αυτό δεν απασχόλησε κανέναν. Με την ολοκλήρωση του αγώνα, οι παίκτες παρατάχθηκαν μπροστά στα επίσημα, παρέλαβαν το τρόπαιο του πρωταθλητή και με τα δυο Κύπελλα έκαναν το γύρο του θριάμβου, γνωρίζοντας μια πρωτόγνωρη αποθέωση για την κατάκτηση του “doblete” (νταμπλ). Η πιο πετυχημένη χρονιά στην ιστορία του συλλόγου είχε ολοκληρωθεί με τον καλύτερο τρόπο.

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2004: Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΡΑΝΙΕΡΙ

Λίγες μέρες αργότερα, ο Ράφα Μπενίτεθ, επικαλούμενος ασυμφωνία με τη διοίκηση, ανακοίνωσε το τέλος της συνεργασίας του με τους “τσε”. Στις 16 Ιουνίου έγινε γνωστή η συμφωνία του με τη Λίβερπουλ (ο πρώτος Ισπανός τεχνικός που δούλεψε στην Πρέμιερ Λιγκ). Τον αντικατέστησε ο Κλαούντιο Ρανιέρι, ο προπονητής που είχε ξεκινήσει το χτίσιμο της μεγάλης Βαλένθια της εξαετίας που είδαμε στο σημερινό αφιέρωμα. Η δεύτερη θητεία του ξεκίνησε με έναν ακόμα τίτλο για τις “νυχτερίδες”, το ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ, που κατακτήθηκε τον Αύγουστο του 2004 στο Μονακό, με το 2-1 επί της πρωταθλήτριας Ευρώπης, Πόρτο. Η συνέχεια όμως δεν ήταν ανάλογη, με την ομάδα να τερματίζει στην 7η θέση της Λίγκας.

Από εκεί και μετά, ξεκίνησε μια περίοδος που είχε τα πάνω της και τα κάτω της, χωρίς όμως να μπορέσει η Βαλένθια να πρωταγωνιστήσει ξανά είτε στην Ισπανία, είτε στην Ευρώπη. Οι “τσε” είχαν στα επόμενα χρόνια αρκετά καλά πλασαρίσματα στην Πριμέρα, κατέκτησαν και δυο Κύπελλα (το 2008 και πέρυσι), πραγματοποίησαν και κάποιες πολύ καλές πορείες στο Europa League, φτάνοντας τρεις φορές στα ημιτελικά της διοργάνωσης (2012, 2014 & 2019), όμως ποτέ δεν μπόρεσαν να ξαναβρούν εκείνη τη “χημεία”, εκείνη την πραγματικά εντυπωσιακή ομάδα, εκείνες τις μεγάλες επιτυχίες, εκείνους τους τίτλους. Το σίγουρο είναι ότι η εξαετία 1998-2004 διαμόρφωσε εκ νέου την “προσωπικότητα” του συλλόγου, ο οποίος πέρα από όλα τα υπόλοιπα, κέρδισε την αναγνώριση όλων των φίλων του ποδοσφαίρου εντός και εκτός Ισπανίας.

* Βίντεο: Όλες οι μεγάλες στιγμές της Βαλένθια στην εξαετία 1998-2004