I love this (80s) game

Μετά το αφιέρωμα για το ΝΒΑ της δεκαετίας του '90 και τα ανδραγαθήματα του Michael Jordan, συζητώντας με τους αναγνώστες στα σχόλια, γεννήθηκε μια ιδέα: ανάλογα αφιερώματα για κάθε δεκαετία, τουλάχιστον για τη δεκαετία του ’80 που επί της ουσίας άλλαξε το μπάσκετ. Για τις Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΒΑ είναι η δεκαετία μιας νέας εποχής, κατά την οποία αναπτύσσεται ραγδαία η δημοφιλία του αθλήματος, αυξάνονται τα έσοδα από τη διαφήμιση - κατά συνέπεια αυξάνονται και τα συμβόλαια - ενώ ξεκινούν και οι πρώτες δειλές απόπειρες για expansion. Το ίδιο το μπάσκετ αλλάζει και αυτό, με το σουτ τριών πόντων να αποτελεί τεράστιο νεωτερισμό και τη λίγκα να γνωρίζει πρωτόγνωρες αντιπαλότητες, συγκρουόμενες δυναστείες και μια τρομερή συνύπαρξη δύο μετέπειτα θρύλων του αθλήματος.

Αυτοί που άλλαξαν το πρωτάθλημα

Η δεκαετία ξεκίνησε με την άφιξη των δύο παικτών που θα άλλαζαν για πάντα το πρωτάθλημα: Earvin "Magic" Johnson και Larry Joe Bird. Φρέσκοι αμφότεροι ​​από έναν θρυλικό τελικό του NCAA μεταξύ των ομάδων τους, των Spartans του Michigan State και των Hoosiers του Indiana State. Το Michigan είχε επικρατήσει με σκορ 75-64 και οι δύο πρωταγωνιστές είχαν επιλεγεί, ο μεν πρώτος στο νούμερο ένα του draft από τους Lakers, ο δε δεύτερος από τους Celtics το προηγούμενο έτος στο νούμερο έξι. Εκείνη την εποχή υπήρχε η δυνατότητα παραμονής για έναν ακόμη χρόνο στο Κολέγιο, η μοίρα πραγματικά δεν θα μπορούσε να μας κάνει καλύτερο δώρο.

Ο Bird στο ντεμπούτο του στο πρωτάθλημα, οδήγησε τους Celtics στη βελτίωση του ρεκόρ τους κατά 32 ολόκληρες νίκες, σάρωσε στο βραβείο του rookie της σεζόν (33 ψήφους έναντι 3 του Magic) και πραγματικά πήρε την ομάδα στους ώμους του, οδηγώντας την στους τελικούς της Ανατολής, όπου υποκλίθηκαν στο μεγαλείο του Doctor J. και των Sixers. Ο Magic έκανε μια σεζόν χειρότερη του ξανθού από το French Lick, εκείνοι όμως οι Lakers δεν είχαν κανένα πρόβλημα και έφθασαν μέχρι την τελευταία πράξη, τους τελικούς εναντίον της Philadelphia. Μετά από πολλές σεζόν που στους τελικούς προκρίνονταν ομάδες χαμηλού εμπορικού ενδιαφέροντος (Seattle, Washington, Portland) για ολόκληρο το ΝΒΑ ένας τελικός Sixers-Lakers έμοιαζε μάννα εξ ουρανού, μια τονωτική ένεση που διατηρούσε πολύ ψηλά το ενδιαφέρον για μια λίγκα που βρισκόταν στη σκιά του NFL και της Major League.

Σύγκρουση τιτάνων

Η σύγκρουση των τιτάνων και δύο αστέρων της λίγκας, του Kareem Abdul Jabbar και του Julius Erving υποσχόταν φοβερές συγκινήσεις, αλλά η σειρά ήταν πλήρως ισορροπημένη μέχρι το τέταρτο παιχνίδι: από δύο νίκες έκαστος, ένα break ο καθένας και για πρώτη φορά συμπαραστάτες που υπόσχονταν καλύτερο θέαμα. Ο Jabbar είχε το Magic, το Wilkes, το Nixon, ενώ ο μεγάλος γιατρός είχε το θηριώδη Dawkins, τον Caldwell Jones, το Maurice Cheeks και τον καλύτερο έκτο παίκτη (και κορυφαίο αμυντικό) Bobby Jones. Η δίψα ήταν εκεί, πεινασμένοι και οι δύο, για τους Sixers ήταν μια επιστροφή σε τελικούς μετά την απογοήτευση του χαμένου τίτλου από το Portland τρία χρόνια, όταν το πανηγυρικό 2-0 μετατράπηκε σε 2-4 και για τους Lakers ήταν μια επιστροφή μετά από μια οκταετία περιπλάνησης.

Στο τέταρτο παιχνίδι ο Doctor J. έκανε το διάσημο Baseline Move του: o Julius ξεπερνάει τον μετέπειτα γνωστό μας από τη θητεία του στον Πανιώνιο, Mark Landsberger στο ένας εναντίον ενός και ταξιδεύει ολοταχώς για ένα από τα γνωστά του καρφώματα. Αμέσως ο Jabbar καλύπτει και προετοιμάζεται για το κόψιμο, αλλά ο γιατρός αλλάζει χέρι, γραπώνει την πορτοκαλί μπάλα και την εξαφανίζει χαμηλά. Η μπάλα επανεμφανίζεται πίσω από το ταμπλό και καταλήγει μαγικά στο καλάθι. Φάση επιστημονικής φαντασίας, ένας ακόμη λαγός από το καπέλο του θρύλου της Philly. 2-2 ο Kareem έπρεπε να απαντήσει. Και το κάνει.

Πέμπτο ματς, ο αριστερός αστράγαλος του Jabbar λυγίζει. Μέχρι εκείνο το σημείο οδηγούσε τους Lakers σε μια μεγαλοπρεπή νίκη, έχοντας επιτύχει 26 πόντους. Η φανέλα με το 33 σφίγγει τα δόντια, είναι συγκινητικός και οδηγεί τους λιμνανθρώπους στο 3-2. Το τίμημα είναι βαρύ όμως, στο έκτο ματς θα είναι σίγουρα απών, άπαντες στοιχημάτιζαν ότι το LA χωρίς τον ηγέτη του θα καταρρεύσει. Εκεί γεννιέται ο θρύλος. Η πρόταση του coach Westhead γυρνάει το νεαρό Earvin Johnson στα χρόνια του λυκείου: του προτείνει να παίξει center, να ντυθεί Kareem. Ο Magic δέχεται και όταν βλέπει στην πτήση του συμπαίκτες του σχεδόν παραιτημένους, παίρνει το μικρόφωνο και λέει το ιστορικό “Never fear, number 32 is here”.

Ένα πιτσιρίκι στη θέση του Kareem

Παρασκευή 16 Μαΐου στο σαστισμένο Spectrum, ο Magic στήνεται για το τζάμπολ απέναντι στον Darryl Dawkins. "Είναι δυνατόν; Ο πιτσιρίκος center στη θέση του Kareem;". Έκαναν όλοι λάθος, ο Magic δεν έπαιξε μόνο center σε εκείνο το παιχνίδι, ήταν ο point guard, ο shooting guard, o forward, ήταν όλα, ήταν παντού. Κλείνει με μυθικά στατιστικά, 42 πόντοι, 14/14 από τη γραμμή, 15 ριμπάουντ, 7 ασίστ, 3 κλεψίματα, μια τάπα. Άξιος συμπαραστάτης του ένας σεληνιασμένος Jamaal Wilkes, ο οποίος σκοράρει 37 και κατεβάζει και 10 ριμπάουντ, οι Lakers είναι πρωταθλητές μετά από οκτώ ολόκληρα χρόνια, σβήνουν το φάντασμα της ανεπανάληπτης ομάδας του Jerry West και του Wilt Chamberlain, ξανακάνουν το μπάσκετ πρώτο θέμα συζήτησης στο glamour LA.

O Magic δικαίως ανακηρύσσεται σε MVP των τελικών, είναι μέχρι και σήμερα ο μοναδικός παίκτης στην ιστορία που κερδίζει το βραβείο καλύτερου παίκτη σε τελικά NCAA και NBA συνεχόμενα. Εκείνο το ματς στο Spectrum είναι ίσως η πιο πλήρης εμφάνιση σε τελικό όλων των εποχών, είναι το ματς που ξεκίνησε η "μαγεία". Όλη η Αμερική ξεκινά να μιλάει για το φαινόμενο Earvin Johnson, γίνεται role model για τα παιδάκια στα playgrounds, εμβληματική φιγούρα για τη λίγκα, το ΝΒΑ μπορεί να στηριχθεί επάνω στον 21χρονο αφροαμερικανό από το Lansing για τη μεγάλη αντεπίθεση.

Η επόμενη σεζόν όμως δεν ξεκινά καλά. Ο Johnson χάνει 45 ματς λόγω του τραυματισμού στο δεξί γόνατο και μόλις που προλαβαίνει να επιστρέψει στα play offs εναντίον των Rockets Moses Malone. Είναι ανέτοιμος, οι Lakers είναι μουδιασμένοι και αποδιοργανωμένοι και χάνουν με 2-1 τη σειρά, με τον Johnson να αναλαμβάνει την ευθύνη, αλλά να αστοχεί απελπιστικά στις τελευταίες επιθέσεις. Το airball στο τελευταίο σουτ, κάνει τον Τύπο αμείλικτο: this ain’t Magic, this is Tragic Johnson. Κανείς δεν ασχολήθηκε με το γεγονός ότι οι Rockets ήταν μια πολύ δυνατή ομάδα, που έφτασε μέχρι τους τελικούς εναντίον της Βοστόνης.

Οι Celtics έχουν κάνει το απίθανο, έχουν επιστρέψει από ένα καταδικαστικό 1-3 με τη Philadelphia, έχουν πάει τη σειρά στο έβδομο ματς και στο μοιραίο do or die, έχουν τον Προφήτη που τους οδηγεί στη γη της επαγγελίας. Ο Larry the Legend βάζει το τελευταίο σουτ με τη μπάλα να ζυγίζει τόνους, παίρνει από το χέρι τους Κέλτες και ο 14ος τίτλος ήταν εκ των ων ουκ άνευ. 4-2 και πάλι τη Philadelphia, που πλέον πιο πολύ μοιάζει με "καταραμένη" ομάδα που παραδίδει τη σκυτάλη από τα late 70ς. Οι Sixers θα ξαναπροσπαθήσουν και την επόμενη χρονιά, θα ξαναφτάσουν στους τελικούς, θα ξαναχάσουν τον τίτλο από τους Lakers εκείνου του "Tragic" που βιαστικά είχαν χαρακτηρίσει οι δημοσιογράφοι του Los Angeles.

O "Μωυσής", η απάντηση των Sixers

Το βασικό πρόβλημα των Sixers δεν ήταν ασφαλώς ούτε η νοοτροπία, ούτε η ταμπέλα του loser που πρόθυμα κολλήθηκε στην πλάτη ενός από τους μεγαλύτερους παίκτες στην ιστορία του αθλήματος. Η Philadelphia δεν είχε τον δικό της center να κυριαρχεί στους αιθέρες, δεν είχε την απάντηση στον Kareem. Οδηγούμενος από αυτή την αναγκαιότητα, ο ιδιοκτήτης της ομάδας, Harold Katz, παίρνει την κατάσταση στα χέρια του και το καλοκαίρι του ’82 καταθέτει μια φαραωνική προσφορά στον Moses Eugene Malone. To Houston ασφαλώς κάνει match την προσφορά για να διαπραγματευτεί καλύτερα στο trade, αλλά στη Philadelphia είναι αποφασισμένοι για όλα.

Θυσιάζουν ακόμη και τον Caldweel Jones, την πρώτη επιλογή στο draft του επόμενου έτους. Η Pennsylvania απαιτεί τον τίτλο, τρεις αποτυχίες είναι πολλές και το πεπρωμένο χρωστάει πολλά στον Doctor J. Tο καταλαβαίνει ακόμη και ο Malone, που στην παρουσίασή του υποβαθμίζει τη μεταγραφή του, δηλώνει "ήρθα εδώ μόνο για να βοηθήσω τον Doc να κερδίσει έναν τίτλο, τίποτα περισσότερο". Ο Moses παραήταν φειδωλός. Κάνει μια τρομακτική σεζόν με 24.5 πόντους και 15 ριμπάουντ μέσο όρο, κερδίζει ακόμη ένα βραβείο MVP του πρωταθλήματος, μαζί με το Doc οδηγούν την ομάδα στις 65 νίκες, εννιά περισσότερες από τους Celtics, επτά περισσότερες από τους Lakers. Philly wants to believe και τελικά το κάρμα επιστρέφει τα χρωστούμενα στον μεγάλο Julius.

Fo, Fo, Fo

Πριν την έναρξη των play offs ο "Μωυσής" χρησμοδοτεί με το γνωστό στυλ του, λέει μια ατάκα που μένει στην ιστορία: "Fo, Fo, Fο". Τέσσερα sweep, "four, four, four". Πέφτει έξω μόνο στο δεύτερο sweep, ο Τύπος μετατρέπει την ιστορική ατάκα σε Fo, Fi (five), Fo. 4-0 τους Knicks, 4-1 τους Bucks του δύσμοιρου Bob Lanier που έγινε σκόνη από το Moses, στους τελικούς η "εκδίκηση" από το LA. Ανελέητη μονομαχία με τον Jabbar, η σύγκριση βρίσκει νικητή και πάλι τον center των Sixers: 103 πόντοι, 72 ριμπάουντ (18 ανά παιχνίδι), τα νούμερα του Kareem είναι κατά πολύ μικρότερα με μόλις 94 πόντους και 30 ριμπάουντ. Το ΝΒΑ και η ιστορία ήθελε να ανταμείψει το είδωλο Julius Erving που κέρδισε το δαχτυλίδι πρωταθλήματος, αλλά οι εμφανίσεις του number 2 των Sixers δεν αφήνουν περιθώρια: MVP ο Malone. Είτε έτσι είτε αλλιώς, η ιστορία αποκαταστάθηκε.

Το… οργουελικό 1984 είναι ίσως το κρισιμότερο σταυροδρόμι για το μέλλον του πρωταθλήματος, την 1η Φεβρουαρίου γίνεται Επίτροπος της λίγκας ο David J. Stern. Οι αλλαγές είναι άμεσες και καθοριστικές. Αλλάζει ο τρόπος διεξαγωγής των play offs, οι ομάδες από 12 γίνονται 16, πρώτος γύρος σε σειρά best off five, πλέον για να κερδίσεις το δαχτυλίδι πρέπει να περάσεις τέσσερες γύρους. Ο Stern ξέρει πολύ καλά που πρέπει να ποντάρει για να αυξηθεί η δημοφιλία της λίγκας, το προϊόν έχει την τεράστια ευκαιρία να παγιωθεί εκμεταλλευόμενο μια προδιαγραφόμενη μονομαχία που παραπέμπει στους Ιππότες της στρογγυλής τραπέζης. Μόνο που εδώ οι Ιππότες είναι της πορτοκαλί μπάλας. Magic Vs Bird, Bird Vs Magic, o Stern εκμεταλλεύεται αδιόρατα και υπόκωφα ακόμα και το white Vs black.

Οι Celtics του '84 ήταν μια πολύ διαφορετική σε σχέση με εκείνη που κέρδισε τον τίτλο πριν τρία χρόνια. Ο πυρήνας ήταν ακόμα η front line με Mchale-Bird-Parish, αλλά το ρόστερ είχε δυναμώσει παντού. Ο Danny Ainge είχε επιλεγεί ήδη από το draft του 1981, ο ML Carr είχε καταφθάσει από το Detroit, ο Auerbach επέμενε και είχε εξασφαλίσει τον Dennis Johnson από το Phoenix, ένα ζωτικής σημασίας κομμάτι στην αμυντική δομή και λειτουργία της ομάδας. Ειδικά όταν ήταν αναγκαία η αντιμετώπιση αντιπάλων όπως ο "Boston Strangler”, AndreyToney ή o Sidney Moncrief των Bucks, που κατά καιρούς είχαν καταστρέψει τους Celtics. Ο μεγάλος Red είχε αλλάξει και προπονητή με τον KC Jones, παλιό playmaker της ομάδας στην μετά-Cousy εποχή, να αντικαθιστά το Bill Fich.

Go ahead, hit me

Η σεζόν ξεκίνησε ηλεκτρισμένα με έναν επικό καυγά κατά τη διάρκεια της pre-season μάχης με τους άμεσους ανταγωνιστές Sixers. Λίγα δευτερόλεπτα μετά το τζάμπολ, Malone και Maxwell χωρίστηκαν από τους διαιτητές, ενώ ήταν έτοιμοι να πιαστούν στα χέρια. Ήταν μόνο η αρχή. Λίγο μετά Marc Iavaroni και Larry Bird ξεκίνησαν τις αγκωνιές και τα αλληλοτραβήγματα στις φανέλες. Ο Bird χάνει τελείως την ψυχραιμία του, δίνει μια δυνατή γροθιά στο πρόσωπο του αντιπάλου και ξεκινάει ένα ανείπωτο πανδαιμόνιο. Παίκτες, προπονητές, πάγκοι, ακόμη και ο Red Auerbach, κατεβαίνει από την εξέδρα και μπλέκεται στον καυγά. Πάει μπροστά στο Moses Malone και τον προκαλεί: "go ahead, hit me!". Το ματς έμεινε στην ιστορία.

Η Βοστόνη κέρδισε 62 παιχνίδια, ο "μποξέρ" με το 33 ανακηρύχθηκε MVP της σεζόν και όλοι περίμεναν τα play offs. Με εξαίρεση τα επτά ματς εναντίον των Knicks του King, οι Celtics διαλύουν τους πάντες στο διάβα τους, στέκονται τυχεροί όταν οι Sixers αποκλείονται αναπάντεχα από τους Nets στον πρώτο γύρο και περιμένουν τους Lakers. Το Los Angeles έχει κάνει κι εκείνο μια πολύ δυνατή σεζόν, 54 νίκες και καθαρές προκρίσεις στα τελικά. Η μεγάλη μάχη που περίμεναν σχεδόν όλοι στις ΗΠΑ από το καλοκαίρι είναι προ των πυλών. Δύο άνθρωποι, δύο μπασκετμπολίστες φαινομενικά στον αντίποδα, αλλά τόσο ίδιοι. Για δύο εβδομάδες η μόνιμη επωδός ήταν το ερώτημα "Magic ή Bird";

Το φαβορί για τους ειδικούς ήταν οι πιο μπαρουτοκαπνισμένοι Lakers, αλλά απέναντί τους είχαν μια αμείλικτη προϊστορία, ένα ανεξίτηλο και λαξευμένο στο βράχο αρνητικό ρεκόρ επτά ηττών σε ισάριθμες φορές που συνάντησαν τη Βοστόνη σε τελικούς. Πρώτο ματς στο Garden, ένας τρομερός Kareem με 32 πόντους (12 στα 17 σουτ), 8 ριμπάουντ, 5 ασίστ και 2 μπλοκ, οδηγεί το LA στη μεγάλη ανατροπή του πλεονεκτήματος έδρας: 115-109. Δεύτερο ματς, το ματς κλειστό, σκληρό, οι Celtics δεν παραδίνονται με τίποτα. Ο James Worthy στο ματς της καριέρας του σε τελικό, έχει ήδη 29 πόντους με το καταπληκτικό 11/12 σουτ. Απομένουν 18 δεύτερα για τη λήξη, οι Lakers μπροστά με 2, 113-115. Ο McHale στη γραμμή με τις δύο βολές της παράτασης. Και οι δύο στο σίδερο, το 0-2 πιο κοντά από ποτέ και στο δαχτυλίδι αρχίζει να χαράσσεται η πόλη της California.

Ο Riley στο time out πριν τις βολές του McHale, έχει δώσει εντολή στο Magic να καλέσει άμεσα νέο time out στην περίπτωση που ο Kevin ευστοχήσει και στις δύο. Ο Magic πάνω στην ένταση του αγώνα μπερδεύεται, καλεί time out στα 15 δεύτερα με τη μπάλα στην κατοχή του και το +2 να δίνει παράσταση νίκης. Θείο δώρο για τους Κέλτες, προλαβαίνουν να σχεδιάσουν μια τελευταία άμυνα, ένα πλάνο αρπαγής της νίκης. Ο Worthy επαναφέρει στο Magic που ξαναδίνει στον διοπτροφόρο forward, κορυφαίο μέχρι εκείνη της στιγμή των Lakers. Ο Worthy βλέπει το κόψιμο του Scott και πασάρει. Η μπάλα δεν θα φτάσει ποτέ στα χέρια του Byron, παρεμβάλλεται ο Gerald Henderson, ρεζέρβα ξεχασμένη και κλέβει τη μπάλα, φεύγει σαν διαολεμένος στον αιφνιδιασμό και με lay up στέλνει το ματς στην παράταση. O extra χρόνος θα μπορούσε να λειτουργήσει μόνον υπέρ των γηπεδούχων, τελικό 124-121, η Βοστόνη ισοφαρίζει.

Στο τρίτο ματς ο Magic είναι σε μεγάλη μέρα, με 21 ασίστ (ρεκόρ για τελικό) διαλύει κάθε πιθανή παγίδα των Celtics, κονιορτοποιεί όλα τα αμυντικά σχέδια του KC Jones. Με ένα σερί 18-0 οι Lakers επιβάλλονται πλήρως, κερδίζουν με το εμβληματικό 137-104, 33 ολόκληροι πόντοι διαφορά. Ο θυμωμένος Bird, δηλώνει στον Τύπο ότι οι Celtics έπαιξαν σαν "κυρίες" και εάν δεν αντιδράσουν στον τέταρτο τελικό δεν υπάρχει νόημα να συνεχίζεται το αστείο. Το μήνυμα έχει σταλεί, η ομάδα υπακούει τον αρχηγό της και τα δείγματα είναι σαφή από το ξεκίνημα του τέταρτου τελικού. Ο "δικός μας" Kurt Rambis φεύγει στον αιφνιδιασμό για το εύκολο lay up, ο McHale τρέχει με μανία και τον ισοπεδώνει στην κυριολεξία. Πάει να ξεκινήσει καυγάς αλλά επικρατούν οι ψυχραιμότεροι. Λίγο μετά ο Kareem ρίχνει μια "απρόσεκτη" αγκωνιά στον Bird. Οι δυο τους δεν έρχονται στα χέρια επειδή προλαβαίνουν και τους χωρίζουν. Το ματς είναι πόλεμος.

Ξανά παράταση, ξανά όλα στις λεπτομέρειες, σε μια βολή, μια αναπήδηση της μπάλας στη στεφάνη. Οι Celtics πιο ψυχωμένοι από ποτέ παίζουν σκληρά και επιστρέφουν: 125-129, ο Bird υψώνει το βλέμμα φεύγοντας βιαστικά για τα αποδυτήρια του Forum και φωνάζει “come to Boston!”. Το πέμπτο ματς έχει ξεκινήσει σχεδόν με τη λήξη του τέταρτου. Το Garden θυμίζει χαμάμ, είναι καυτό όχι μόνο λόγω της παρουσίας των τρελαμένων οπαδών των Celtics αλλά και λόγω του "χαλασμένου" aircondition. Ο τελικός διεξάγεται υπό θερμοκρασία 36 βαθμών κελσίου, ο Jabbar ζητά και του φέρνουν οξυγόνο, πολλές φορές μετά την πρώτη περίοδο ανατρέχει στη λύση της μάσκας, της εισπνοής αέρα γιατί η αποπνικτική ατμόσφαιρα τον έχει καταβάλλει. Ο Bird είναι δαιμονισμένος, σκοράρει 34 πόντους, o Dennis Johnson προσθέτει 22, η Βοστόνη με ένα άνετο 121-103 ξαναπαίρνει τα ηνία της σειράς, απέχει μία νίκη από τον τίτλο που έμοιαζε χαμένος.

Ο Jabbar το παίρνει προσωπικά, στο έκτο ματς με 30 πόντους και 10 ριμπάουντ φέρνει τη σειρά στα ίσια, οι Lakers με το 119-108 ισοφαρίζουν παρά το σκυλιασμένο παιχνίδι του Bird (28 πόντοι, 17 ριμπάουντ, 8 ασίστ και 3 μπλοκ) και πάμε στον τελικό των τελικών. Όλα θα κριθούν στη Μασαχουσέτη, σε ένα έβδομο ματς που έρχεται να επιβεβαιώσει την "κατάρα" του 0 στα 7 για το Los Angeles. Η παράδοση δε σπάει, το Garden είναι ένα απόρθητο φρούριο, 16 τελικοί, μόλις μια ήττα, 111-102, Bird 20 και 12 ριμπάουντ, Parish 14 και 16 ριμπάουντ, Dennis Johnson 22, η Βοστόνη γιορτάζει. Όλες οι παραδόσεις όμως υπάρχουν για να σπάνε, όλοι οι κύκλοι ολοκληρώνονται, όλοι οι βασιλείς κάποια στιγμή χάνουν το θρόνο τους.

Όταν οι Lakers έσπασαν την κατάρα

Το '84-85 είναι η σεζόν μιας καταπληκτικής φουρνιάς που εμπλουτίζει το πρωτάθλημα, μια γενιά παικτών που ουσιαστικά θα γράψει την ιστορία του αθλήματος στην επόμενη δεκαετία. Jordan, Barkley, Olajuwon, Stockton… Δεν έχει ξαναυπάρξει όμως μέχρι τότε σεζόν στο ΝΒΑ με όλο το οικοδόμημα να περιμένει τους προδιαγεγραμμένους τελικούς, τη "ρεβάνς" Magic – Bird. O πρώτος τελικός μένει στην ιστορία: "The Memorial Day Massacre", η Βοστόνη διαλύει το LA με 148-114, το παιχνίδι είναι η σφαγή των αμνών. Ο 38χρονος Jabbar μιλάει για περηφάνια, καλεί τους συμπαίκτες του να συσπειρωθούν, να αντιδράσουν στο δεύτερο παιχνίδι, παρά το τεράστιο σοκ του πρώτου.

Με 30 πόντους, 17 ριμπάουντ, 8 ασίστ, 3 μπλοκ, παρασύρει τους Lakers στη νίκη, 109-102 μέσα στο Garden. Το ίδιο και στο τρίτο ματς στο Los Angeles, 26 πόντοι και 14 ριμπάουντ, 136-111. To τέταρτο παιχνίδι είναι συγκλονιστικό, η Βοστόνη το κερδίζει 2 δευτερόλεπτα πριν το τέλος με το σκορ στο 105 όλα και τον Dennis Johnson να σκοράρει από ασίστ του Larry το νικητήριο σουτ.

Πέμπτο ματς, Jabbar 36, 111-120, οι Lakers φέρνουν τους τελικούς στα μέτρα τους, αλλά η παράδοση είναι πάντα εκεί να τους απειλεί. Επιστροφή στο Boston Garden, ο Jabbar σκοράρει 18 από τους 29 στο δεύτερο ημίχρονο, ο Cooper περιορίζει το Bird και τον αναγκάζει σε ένα σχεδόν θλιβερό 12/29 σουτ, από το χωράφι, τελικό αποτέλεσμα 111-100. Οι Lakers έσπασαν την κατάρα.

Ο Jabbar MVP της σειράς. Ήταν 38 κλεισμένα. Ο γηραιότερος παίκτης στην ιστορία του πρωταθλήματος κλείνει με εντυπωσιακά στατιστικά μια ονειρεμένη παρουσία στην εξάδα των τελικών: 25,7 πόντους, 9 ριμπάουντ, 5.2 ασίστ, 1.5 μπλοκ και 1 κλέψιμο. Μιλάμε για έναν άνθρωπο σχεδόν 40 ετών, έναν βετεράνο του ΝΒΑ σε μια χρονιά που όλοι μιλούσαν για τους απίθανους rookies, ένα ταλαιπωρημένο κορμί με "παλιομοδίτικο" στυλ και το χαρακτηριστικό hook που παρέπεμπε στη δεκαετία του ’70. Εκείνα τα χρόνια οι αθλητές δεν είχαν την υποστήριξη των επόμενων ετών, έπαιζαν σχεδόν αποκλειστικά με την καρδιά και ο Kareem Abdul Jabbar απέδειξε ότι η δική του ήταν τεράστια.

Ο Θεός μεταμφιέστηκε σε Jordan

Η σεζόν 85-86 είχε στραμμένα τα φώτα της στο νέο, το αθλητικό, το "άγνωστο". Ο sophomore Jordan τραυματίζεται νωρίς, παθαίνει το ίδιο πράγμα που κατέστρεψε την καριέρα του μεγάλου Bill Walton. Οι νέοι Bulls του φαινομένου, χωρίς τον νέο ηγέτη βολοδέρνουν στον πυθμένα της Atlantic, εκφράζονται φόβοι ότι ο Jordan είναι ένα αστέρι καταδικασμένο να μην λάμψει ποτέ.

Ο ίδιος παρά τις αντιρρήσεις του ιατρικού team των Bulls, αποφασίζει να αποσυρθεί σε μια κλινική της North Carolina, δρομολογεί μόνος του τη μεγάλη επιστροφή και πραγματικά σπάει τα κοντέρ. Ήδη από το Φεβρουάριο δηλώνει έτοιμος να επιστρέψει. Ο Krause αντιτίθεται σθεναρά, του λέει ότι θα καταστρέψει την καριέρα του, προτού καν την απογειώσει, αλλά η φανέλα με το 23 δεν ακούει κανέναν. Κατορθώνει και με ένα σερί 8 νικών στο τέλος να συμπαρασύρει μια ομάδα παραιτημένη στην είσοδο στα play offs, έστω στην τελευταία θέση της κατάταξης.

Οι αντίπαλοι στον πρώτο γύρο ήταν οι Celtics, στην καλύτερη σεζόν τους στην εποχή του ξανθού παιδιού από την Indiana που άλλαξε τις ισορροπίες τους. Η Βοστόνη είναι ασταμάτητη, με το Larry για τρίτη συνεχόμενη σεζόν MVP μιας regular season την οποία ολοκλήρωσε με 25.8 πόντους, 9.8 ριμπάουντ, 6.8 ασίστ, 2.2 κλεψίματα και 42% στα σουτ τριών πόντων. Κανείς δεν πίστευε ότι υπήρχε η παραμικρή πιθανότητα ανταγωνισμού στη σειρά. Κι όμως, ποτέ άλλοτε ένα στατιστικό 3-0 δεν έκρυβε μέσα του τόσο ανταγωνισμό. Ο Jordan σε ένα ανεπανάληπτο one man show σκοράρει 49 στο πρώτο παιχνίδι και στο δεύτερο βάζει τα θεμέλια για την ανάδειξή του σε θρύλο. Το αγόρι από το Wilmington κάνει ένα στρατοσφαιρικό ματς με 63 πόντους (22/41 σουτ και 19/21 βολές) 5 ριμπάουντ, 6 ασίστ, 3 κλεψίματα, 14 κερδισμένα φάουλ.

Οι Celtics μετά από ένα συγκλονιστικό παιχνίδι κερδίζουν με την ψυχή στο στόμα 135-131 με το Jordan να αστοχεί στην κρίσιμη επίθεση, όντας αποκαμωμένος από την κούραση. Ο Bird έκπληκτος, θα σχολιάσει αμέσως μετά το παιχνίδι: "Απόψε ο Θεός ήταν μεταμφιεσμένος στον Michael Jordan. Δεν πρέπει να ζητάτε δηλώσεις από εμένα, ο πρωταγωνιστής είναι εκείνος εκεί με το 23". Οι δημοσιογράφοι υπακούουν στο Larry, αλλά ο Jordan δεν τους κάνει το χατήρι να "φτιάξει το παραμύθι". Δηλώνει ευθαρσώς ότι δεν είναι καθόλου ικανοποιημένος από την εμφάνισή του, αστόχησε στο τελευταίο σουτ και κόστισε στην ομάδα του. Ο Bird λίγα μέτρα πιο πέρα πλέον είναι βέβαιος, "αυτός εδώ είναι ο επόμενος μεγάλος, ήρθε για να μείνει".

To τελευταίο Bird VS Magic

Οι Celtics συνεχίζουν με σπασμένα τα φρένα την post season, είναι η τελευταία χρονιά του μεγάλου rivalry, η τελευταία φορά του Bird Vs Magic. Παρά τη σθεναρή αντίσταση του Detroit, η Βοστόνη είναι το φαβορί στους τελικούς της Ανατολής. Θα χρειαστεί επτά παιχνίδια, για πρώτη φορά έχει απέναντί της μια ομάδα που παίζει πρωτόγνωρα σκληρή άμυνα, όχι μεμονωμένα, καθ’ όλη τη διάρκεια της σειράς. Τελικά θα προκριθεί, θα καθαρίσει έναν ακόμη τίτλο κόντρα στους Rockets του Hakeem the Dream, αλλά εκείνον τον Ιούνιο δεν υπήρχε χώρος για πανηγυρισμούς. Η δεύτερη επιλογή στο draft, ο άκρως ελπιδοφόρος Len Bias θα αφήσει την τελευταία του πνοή από υπερβολική δόση κοκαΐνης και το ΝΒΑ για πρώτη φορά τίθεται αντιμέτωπο με το πρόβλημα των ναρκωτικών.

Οι ειδικοί ήταν βέβαιοι ότι επρόκειτο για έναν από τους μεγαλύτερους παίκτες που δεν προλάβαμε να δούμε σε επαγγελματικό επίπεδο, ένα αυθεντικό ταλέντο που η παρακαταθήκη του αντί να είναι εντυπωσιακά βιντεάκια με καρφώματα και καλάθια, είναι ο λεγόμενος Len Bias Law, ο νόμος του Κογκρέσου κατά των ναρκωτικών, το 1988 με το D.A.R.E. Program (Drug Abuse Resistance Education). Ήταν η πρώτη φορά που η Αμερική τέθηκε αντιμέτωπη με την αλήθεια, η πρώτη φορά που αποφάσισε να λάβοι δραστικά μέτρα για ένα πρόβλημα που είχε γονατίσει σχεδόν ολόκληρη τη χώρα. Το μπάσκετ είχε περάσει σε δεύτερη μοίρα (και ορθά) η κοινωνία σοκαρισμένη έδειχνε να μην είναι έτοιμη απέναντι στο πρόβλημα.

Η ζωή συνεχίζεται, απαράβατος κανόνας, οι ΗΠΑ έμαθαν να ζουν (και) με το πρόβλημα των ναρκωτικών, ο Stern έγινε πάρα πολύ αυστηρός, το ΝΒΑ έκανε σύνθημα το “zero tolerance” αφού το οικοδόμημα, πάνω που είχε εμπλουτιστεί με νέο αίμα, κινδύνευε να χαρακτηριστεί ως ιδιότυπο γκέτο. Η επόμενη σεζόν ξεκίνησε μουδιασμένα, οι Celtics έδειχναν κουρασμένοι, προσκολλημένοι στους starters με αποτέλεσμα Bird, McHale, Parish, DJ και Ainge να αγωνίζονται αδιάλειπτα, σχεδόν εξουθενωμένοι έφτασαν στους τελικούς απέναντι στο LA. Οι Lakers είχαν μια πιο ομαλή πορεία, που βρέθηκε στο peak στα play offs με 11 νίκες σε 12 παιχνίδια.

Ο Jabbar ήταν έτοιμος να πατήσει τα 40, ταλαιπωρημένος και με προβλήματα που υπαγόρευαν την αρκετά περιορισμένη χρησιμοποίησή του. Είχε παραδώσει τη σκυτάλη πλέον στο Magic, υπήρχε σαν δεύτερη επιλογή και ο James Worthy. Η διαχείριση του Riley όμως ήταν ιδανική. Ο πρώτος τελικός στο Forum ήταν πραγματικό Showtime. Ο Magic ολοκλήρωσε με 29 πόντους, 13 ασίστ, 8 ριμπάουντ, κανένα λάθος. Ο Worthy πρόσθεσε 33 πόντους και κατέβασε 9 ριμπάουντ. Οι Lakers έφτασαν να προηγούνται ακόμη και με 35, οι Celtics συμμάζεψαν κάπως την κατάσταση και τελικά έχασαν "μόνο" με 126-113.

Στο δεύτερο παιχνίδι, ο ΚC Jones προσπάθησε να καμουφλάρει την αμυντική αρρυθμία στέλνοντας έναν αφηνιασμένο Danny Ainge πάνω στο Magic, κίνηση που εν μέρει απέδωσε, αλλά απελευθέρωσε τον Michael Cooper που με 6/7 τρίποντα «σκότωσε» τους Celtics στη δεύτερη περίοδο. Ματς στη συνέχεια δεν υπήρχε, τo τελικό 141-122 αντικατοπτρίζει πλήρως την εικόνα του αγώνα με ένα ακόμη Showtime από πλευράς Los Alngeles. Kareem 23, Magic 22 με 20 (!) ασίστ, Scott 24. Όλες οι ελπίδες των Κελτών συνοψίζονταν στη δύναμη του Garden.

Πραγματικά, οι Celtics μεταμορφώνονται, ο McHale σκόραρε 21 με 10 ριμπάουντ, περιορίζοντας και το Worthy στους 13, ο Bird έβαλε τη «συνηθισμένη» τριαντάρα, ο Dennis Johnson πρόσθεσε τους δικούς του 26, ο ήρωας από το πουθενά όμως, ήταν ο αναπληρωματικός center Greg Kite που έμεινε στο παρκέ είκοσι ολόκληρα λεπτά, μάζεψε 9 ριμπάουντ, έκοψε ακόμα και το Magic σε lay up. 109-103 τελικό, οι Celtics είναι ζωντανοί. Το τέταρτο ματς αποκτά χαρακτήρα μητέρας των μαχών, η ισορροπία είναι σχεδόν εκνευριστική, δώδεκα δευτερόλεπτα πριν το τέλος, ο Bird με ένα απίστευτο τρίποντο δίνει προβάδισμα δύο πόντων στη Βοστόνη. 106-104. Οι Celtics κάνουν φάουλ στην επαναφορά, ο Jabbar ευστοχεί στην πρώτη βολή, η δεύτερη πάει στο σίδερο και είναι διεκδικούμενη από McHale και Thompson. Ο τελευταίος σπρώχνει ελαφρά τον power forward των Celtics, η μπάλα καταλήγει εκτός αγωνιστικού χώρου, το Garden βράζει για τον μη καταλογισμό φάουλ και όταν ο διαιτητής δείχνει “Lakers”, γίνεται χαμός.

It’s a kind of Magic

Μέσα σε απίστευτη φασαρία γίνεται η επαναφορά, η μπάλα στα χέρια του Magic που την καλύπτει με το σώμα ενόσω πλησιάζει στο ζωγραφιστό από τη δεξιά πλευρά. Αποφεύγει τον Kevin McHale που του έκρυψε προς στιγμήν το καλάθι, με μια νέα προσποίηση αποφεύγει και τον Bird και πλέον είναι αντιμέτωπος μόνο με τον Parish που κινείται απειλητικά επάνω του. Η διαφορά ύψους είναι σημαντική, το κόψιμο μοιάζει βέβαιο έτσι όπως είναι η φορά του σώματος και των δύο. It’s a kind of Magic: ο Earvin γυρίζει το σώμα του, καλύπτει το χώρο, παίρνει τα απαραίτητα εκατοστά που του επιτρέπουν να σουτάρει με ραβερσέ. Nothing but net. 106-107, με όλο το Garden σαστισμένο. Το ιστορικό σουτ θα ονομαστεί “Junior, Junior, Sky-Hook” και κατέστρεψε τις λιγοστές ελπίδες τίτλου της Βοστόνης. Οι Lakers επικρατούν με 4-2 και κατακτούν έναν ακόμη τίτλο με το Magic ασφαλώς MVP της σειράς.

Μπροστά σε χιλιάδες κόσμου την επόμενη μέρα, ο Pat Riley ξεστομίζει το ιστορικό repeat, υπόσχεται μπροστά σε όλη τη φίλαθλη Αμερική που παρακολουθεί από το CBS ότι οι Lakers θα κατακτήσουν και το επόμενο. Από εκείνο το σημείο της 15ης Ιουνίου και μέχρι το τέλος της επόμενης σεζόν, τα media, οι fans, ασχολούνταν με αυτή τη δήλωση του Riley, μιας προσωπικότητας που στα 80ς ενσάρκωνε το American dream αυτοπροσώπως και τα Armani κοστούμια του γίνονταν θέμα συζήτησης απ’ άκρη σ’ άκρη. Ο Riley έκανε deliver, το χρονικό ενός προαναγγελθέντος τίτλου, μια αποστολή από τον Riley που δεν θα μπορούσε να αποτύχει. To LA κλείνει τη regular season με 62 νίκες, αλλά στα play offs ιδρώνει. Στα επτά ματς η σειρά με τους Jazz, στα επτά και με τους Mavericks στους τελικούς της περιφέρειας.

Κάντε στην άκρη για τα Bad Boys

Η Αμερική περίμενε και πάλι τη Βοστόνη, μια επανάληψη των μαχών των προηγούμενων ετών, άλλωστε οι Celtics είχαν κερδίσει 57 παιχνίδια και ο Bird παρά τους πόνους στη μέση δήλωνε πεινασμένος για έναν ακόμη τίτλο. Όλοι λογάριασαν χωρίς τα Bad Boys. Οι Pistons καθαρίζουν σε έξι αγώνες τη σειρά, για τους Celtics είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου και η αποκαθήλωση. Το Detroit είναι η πρώτη ομάδα που ποντάρει στο συνδυασμό της πολύ σκληρής άμυνας με το ταλέντο. Thomas, Dumars, Rodman, Laimbeer, με έναν Chuck Daly να συντονίζει, το Detroit ήταν "κακό" και το 1988 ήταν το εφαλτήριο της αναγνώρισής του από το παγκόσμιο μπασκετικό κοινό.

Οι τελικοί και πάλι ήταν συγκλονιστικοί, οι οιωνοί φάνηκαν από τον πρώτο που έληξε με τη νίκη του Detroit με 105-93. Οι πρωταθλητές αντέδρασαν, κέρδισαν τα επόμενα δύο παιχνίδια και πήραν κεφάλι στη σειρά με 2-1, οι Bad Boys ισοφάρισαν και στο πέμπτο παιχνίδι σε ένα Pontiac Silverdome με 41.000 ανθρώπους σε παροξυσμό έφτασαν μια ανάσα από τον τίτλο. Ο έκτος τελικός είναι ο πλέον καθοριστικός, το παιχνίδι που κρίνει τη σειρά και το ψυχολογικό πλεονέκτημα για τον τίτλο. Ο Thomas κάνει ένα τρομερό παιχνίδι με 45 πόντους, 8 ασίστ και 6 κλεψίματα, παρά τον τραυματισμό στον αστράγαλο, οι Pistons είναι έτοιμοι να γιορτάσουν την κατάκτηση του τίτλου, αλλά οι εφτάψυχοι Lakers βρίσκουν και πάλι τον τρόπο. Με 14 δευτερόλεπτα για το τέλος ο Jabbar επιχειρεί το γνωστό hook και οι διαιτητές σφυρίζουν το περίφημο phantom foul. Το βιαστικό σουτ του Joe Dumars θα βρει σίδερο και οι Lakers κερδίζουν 103-102.

Η νίκη έχει τεράστια ψυχολογική βαρύτητα, οι Pistons αν και καλύτεροι δεν είχαν ακόμη τη στόφα, το αποδεικνύουν και στον επίσης συγκλονιστικό έβδομο τελικό στο Forum όταν (ξανα)φτάνουν στην πηγή αλλά δεν προφταίνουν να δροσιστούν. Επέστρεψαν σε ένα ματς που έμοιαζε χαμένο όταν το Los Angeles προηγήθηκε με 15 και ένα λεπτό πριν το τέλος έχουν πλησιάσει στο καλάθι: 102-100. Ο Magic ευστοχεί στη μία από τις δύο βολές μετά το tactical foul του Rodman, που αστοχεί και στην επόμενη επίθεση. Όταν ο Scott γράφει με το χαρακτηριστικό jump shot το 105-100 όλοι πίστεψαν ότι το ματς τελείωσε. Γρήγορο –ελεύθερο- σουτ του Dumars, μία εύστοχη βολή από τον Worthy και μετά το τρομερό τρίποντο από τα 10 μέτρα του Bill Laimbeer. 106-105, το χρονόμετρο δείχνει ακόμη έξι δευτερόλεπτα, όλα σε μια κλωστή.

Υπόκλιση στα "κακά παιδιά"

Ο Magic θα κάνει το θαύμα του με μια απίστευτη πάσα στον AC Green, που ανενόχλητος θα κάνει το 108-105, η baseball pass του Laimbeer στον Thomas φέρνει την απέλπιδα προσπάθεια για να πάει το ματς στην παράταση. Ο Isiah αστοχεί, οι Lakers είναι οι νικητές. Ο James Worhty με 36 πόντους, 16 ριμπάουντ και 10 ασίστ είναι δίκαια ο MVP της σειράς, αν και όλα τα φώτα είναι στραμμένα στον Riley. To repeat είναι γεγονός, η ατάκα έχει κατοχυρωθεί, θα ανασυρθεί ιστορικά λίγα χρόνια αργότερα για μια άλλη δυναστεία, η πατρότητα όμως ανήκει στο μεγάλο Pat, τον αρχιτέκτονα εκείνου του αλησμόνητου Showtime που έσβησε ακριβώς εκείνη τη χρονιά.

Διότι την επόμενη, η οργή των Pistons έμοιαζε με εκείνη του Δία όταν τον εξαπατούσαν οι θνητοί. Σκούπα! Ο προφήτης πλέον είναι ο Ισαΐας, που φοράει το πολυπόθητο δαχτυλίδι στο χέρι του, οι Lakers αποχωρούν ταπεινωμένοι από τον ίδιο τους το ναό, το Forum υποκλίνεται στα "κακά παιδιά", το Showtime δίνει τη θέση του σε εκείνη την παρέα του Thomas, του Laimbeer, του Dumars, του Rodman, του Vinnie Johnson, του Mark Aguirre, του Rick Mahorn. Αυτοί ήταν οι Bad Boys που έγραψαν τη δική τους ιστορία στο ΝΒΑ μέχρι που μπροστά του εμφανίστηκαν οι ώριμοι Ταύροι, που συν τω χρόνω συμπλήρωσαν τα κομμάτια στο δικό τους παζλ και έπαψαν να βασίζονται μόνο στο εξωπραγματικό ταλέντο του Air. Ήταν τα golden 90ς, η δεκαετία που το ΝΒΑ έφτασε στο peak του, τα χρόνια που όσοι τα έζησαν δεν τα αλλάζουν με τίποτα.