Η ιστορία της Σούπερ Ντέπορ που κατέκτησε πιο λίγα από όσα έπρεπε (Ι)

Διαχρονικά, στην ιστορία του ισπανικού ποδοσφαίρου, οι μεγάλοι πρωταγωνιστές είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού: Ρεάλ Μαδρίτης, Μπαρτσελόνα, Ατλέτικο Μαδρίτης, Βαλένθια, Σεβίγια, Αθλέτικ. Αυτές είναι οι ομάδες που κατά κύριο λόγο έχουν μονοπωλήσει τους τίτλους, αλλά και τους φιλάθλους, αφού πρόκειται για συλλόγους με μεγάλη απήχηση όχι μόνο στις πόλεις-έδρες τους, αλλά τόσο στο ευρύτερο διαμέρισμα της καθεμίας, όσο και στην υπόλοιπη χώρα. Οι Ισπανοί οπαδοί είναι “αφοσιωμένοι” στις ομάδες τους, όμως πάντα υπήρχαν και δυο κυρίαρχες, παράλληλες τάσεις. Η πρώτη έχει να κάνει με τη συμπάθεια – πέρα από την ομάδα του καθενός – στο κλασικό δίπολο της Ισπανίας, δηλαδή τη Ρεάλ και την Μπάρσα. Συνήθως δηλαδή, ο Ισπανός φίλαθλος, για λόγους γεωγραφικούς, ιστορικούς, ακόμα και πολιτικούς, εκδηλώνει την υποστήριξή του είτε στους “μερένγκες”, είτε στους “μπλαουγκράνα”. Κάτι φυσιολογικό, αν αναλογιστούμε την τεράστια επιρροή και των δυο αυτών συλλόγων, τόσο ποδοσφαιρικά, όσο και κοινωνικά.

Η δεύτερη τάση έχει να κάνει με κάποιες μικρομεσαίες ομάδες, οι οποίες σε συγκεκριμένες χρονικές περιόδους, έκαναν την υπέρβασή τους και μπόρεσαν να πρωταγωνιστήσουν, κοντράροντας στα ίσια τους παραδοσιακά “μεγάλους” που αναφέραμε πιο πάνω. Αυτές οι ομάδες, κάθε φορά που πέτυχαν να βγουν στον “αφρό”, κέρδισαν την αναγνώριση ολόκληρης της ποδοσφαιρικής Ισπανίας και – έστω και περιστασιακά – τη στήριξη των φιλάθλων. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η πιο χαρακτηριστική περίπτωση τέτοιας ομάδας – παρά το γεγονός ότι την τοποθετήσαμε στο γκρουπ των διαχρονικά “ισχυρών” – είναι η Αθλέτικ. Οι Βάσκοι του Μπιλμπάο, λόγω της ιδιαιτερότητάς τους να χρησιμοποιούν παίκτες αποκλειστικά από την Euskal Herria (την ευρύτερη επικράτεια της Χώρας των Βάσκων), είχαν σχεδόν πάντοτε τη συμπάθεια των Ισπανών φιλάθλων.

Εκτός όμως από τους “λέοντες”, υπάρχουν και άλλες ομάδες που πέτυχαν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους και να κερδίσουν τη συμπάθεια, κυρίως – αλλά όχι μόνο – για αγωνιστικούς λόγους. Τρία τέτοια σχετικά πρόσφατα, αλλά και χαρακτηριστικά παραδείγματα, μάς έρχονται από τη δεκαετία του ’90. Το πρώτο είναι η Εξτρεμαδούρα, ομάδα μιας μικρής πόλης του ομώνυμου διαμερίσματος, του Αλμεντραλέχο, που κατάφερε να αγωνιστεί δυο σεζόν (1996/97 & 1998/99) στην Πριμέρα. Εκείνες οι δυο χρονιές ήταν μια συνεχόμενη φιέστα, αφού κάθε Κυριακή που η ομάδα αγωνιζόταν εντός έδρας, ο μισός πληθυσμός της πόλης βρισκόταν στο γήπεδο! Η Εξτρεμαδούρα διαλύθηκε το 2010 λόγω χρεών, όμως η ανάμνηση που άφησε πίσω της, ήταν από τις πιο ξεχωριστές στην ιστορία της Λίγκας.

Το δεύτερο είναι η Μπέτις του Λορένθο Σέρα Φερέρ, μια ομάδα που ο πρώην τεχνικός της ΑΕΚ, ανέλαβε στις αρχές του 1994, την ανέβασε αμέσως στην Πριμέρα και στη συνέχεια έφτιαξε ένα εκπληκτικό σύνολο, το οποίο τερμάτισε στην τρίτη θέση της Λίγκας παίζοντας θεαματικό ποδόσφαιρο, ενώ δυο χρόνια αργότερα, το 1997, έφτασε μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου, χάνοντας τον τίτλο από την Μπαρτσελόνα, μετά από ένα αξέχαστο ματς που κρίθηκε στην παράταση υπέρ των “μπλαουγκράνα” (3-2). Το τρίτο παράδειγμα, είναι αυτό που θα μας απασχολήσει στο σημερινό κείμενο και πρόκειται για τη δημιουργία και πορεία της “Σούπερ Ντέπορ” στη χρυσή δεκαετία που έζησε η ομάδα της Γαλικίας από το 1993 μέχρι το 2004, όταν και κατέκτησε τους πρώτους – και μοναδικούς – έξι μεγάλους τίτλους της ιστορίας της.

Στο σημερινό πρώτο μέρος, θα δούμε το πώς δημιουργήθηκε η μεγάλη Ντεπορτίβο από τον Αουγούστο Θέσαρ Λεντόιρο και τον Αρσένιο Ιγκλέσιας, την άνοδο το 1991 στην Πριμέρα, την αγωνιώδη σωτηρία το 1992, την “έκρηξη” του 1993 με την τρίτη θέση, το δράμα του “Ριαθόρ” το 1994 με την απώλεια του τίτλου στο κυριολεκτικά τελευταίο δευτερόλεπτο της Λίγκας με το χαμένο πέναλτι του Τζούκιτς, την κατάκτηση του Κυπέλλου το 1995 απέναντι στη Βαλένθια και το ισπανικό Σούπερ Καπ την ίδια χρονιά. Στο δεύτερο μέρος (που θα ακολουθήσει αύριο), θα θυμηθούμε το πρωτάθλημα του 2000, το Κύπελλο του 2002, τα δυο ισπανικά Σούπερ Καπ, τις υψηλές θέσεις στην Πριμέρα την τετραετία 2001-2004
και τη μεγάλη πορεία μέχρι τα ημιτελικά του Champions League τη σεζόν 2003/04. Ξεκινάμε λοιπόν με ένα από τα πιο όμορφα ποδοσφαιρικά “παραμύθια” στη σύγχρονη ιστορία της ισπανικής Λίγκας, τη γέννηση ενός “θρύλου” που μετέτρεψε την Ντεπορτίβο Λα Κορούνια σε Σούπερ Ντέπορ.

EL SÚPER DÉPOR, Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΕΝΟΣ ΜΥΘΟΥ

Ενώ η δυναστεία της Μπαρτσελόνα του Κρόιφ είχε εδραιωθεί στο ξεκίνημα της δεκαετίας του ’90 με τα δυο συνεχόμενα πρωταθλήματα και το Κύπελλο Πρωταθλητριών, μια καινούργια δύναμη έκανε την εμφάνισή της στον ποδοσφαιρικό χάρτη της Ισπανίας. Η Ντεπορτίβο ξεκίνησε τη σεζόν 1992/93 με 4 νίκες στα πρώτα 4 ματς του πρωταθλήματος, οδηγώντας την κούρσα της Λίγκας από την κορυφή, κάτι τελείως απίστευτο αν σκεφτούμε ότι λίγους μήνες πριν είχε τερματίσει στη 17η θέση και είχε παραμείνει στην κατηγορία μετά από μια σειρά ψυχοβγαλτικών μπαράζ με την Μπέτις (2-1 & 0-0). Στις 3 Οκτωβρίου του 1992 η πρωτοπόρος Ντεπορτίβο υποδέχτηκε τη Ρεάλ Μαδρίτης στα πλαίσια της πέμπτης αγωνιστικής της Πριμέρα. Οι “μερένγκες” προηγήθηκαν 0-2 με δυο γρήγορα τέρματα των Ιέρο και Σαμοράνο και όλα έδειχναν ότι οι φιλοξενούμενοι θα έπαιρναν μια εύκολη νίκη.

Δέκα λεπτά αργότερα, ένας παίκτης σχετικά άγνωστος στην Ισπανία, αλλά ήδη αστέρας στην πατρίδα του, ο Ζοζέ Ρομπέρτο Γκάμα ντε Ολιβέιρα, ή απλώς Μπεμπέτο, μείωσε το σκορ δίνοντας ελπίδες στους γηπεδούχους. Στην επανάληψη ένα ακόμα τέρμα του Μπεμπέτο και ένα αυτογκόλ από τον Ρικάρντο Ρότσα ολοκλήρωσαν την ανατροπή και έκαναν τους φιλάθλους του “Ριαθόρ” να παραμιλάνε. Για την ιστορία, από εκείνη την ημέρα, χρειάστηκε να περάσουν 16 χρόνια μέχρι να κερδίσουν οι “μερένγκες” στο γήπεδο της Κορούνια! Εκείνο το βράδυ, μετά το 3-2 επί της Ρεάλ Μαδρίτης, η Ντεπορτίβο του μεγάλου “o bruxo de Arteixo” (του μάγου του Αρτέισο) Αρσένιο Ιγκλέσιας άρχισε να μεταμορφώνεται στον μύθο της “Σούπερ Ντέπορ”. Ο Αρσένιο, παλιός παίκτης των “μπλανκιαθούλες”, είχε καθίσει στον πάγκο της ομάδας σε διάφορες χρονικές περιόδους και είχε επανέλθει στο πόστο του πριν τα μπαράζ παραμονής με την Μπέτις το 1992.

Η Ντεπορτίβο της σεζόν 1992/93 είχε χτιστεί πάνω στο σύστημα 1-5-3-2 με μεγάλες προσωπικότητες σε κάθε γραμμή. Ο Λιάνιο στο τέρμα, ο Τζούκιτς στην άμυνα, οι Μάουρο Σίλβα και Φραν στο κέντρο και ο Μπεμπέτο στην επίθεση. Όλοι αυτοί πλαισιωμένοι από ικανότατους ποδοσφαιριστές που είχαν φύγει από τις ομάδες τους για διάφορους λόγους καταλήγοντας στην Κορούνια. Οι Μπόρο και Νάντο από τη Βαλένθια, οι Αλφρέδο και Ντονάτο από την Ατλέτικο Μαδρίτης, ο Λόπεθ Ρεκάρτε από την Μπαρτσελόνα, ο Κλαούντιο Μπαραγάν από τη Μαγιόρκα, ο Χαβιέρ Μανχαρίν από την Σπόρτινγκ Χιχόν και ο Αδόλφο Αλντάνα από τη Ρεάλ Μαδρίτης ανάμεσα σε άλλους, ήταν οι σημαντικότεροι συντελεστές της Ντέπορ που εκείνη τη σεζόν τερμάτισε στην τρίτη θέση της Πριμέρα (πίσω από Μπάρσα και Ρεάλ), παίζοντας ελεύθερο, χαρούμενο και επιθετικό ποδόσφαιρο (πρώτος σκόρερ της Λίγκας ο Μπεμπέτο με 29 τέρματα), στηριγμένο όμως πάνω απ’ όλα σε μια γρανιτένια άμυνα που δεχόταν πολύ δύσκολα γκολ.

ΤΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ 1993/94

Αρχίζοντας το πρωτάθλημα του 1993/94, η κάτοχος του τίτλου για τρεις σερί χρονιές Μπαρτσελόνα εμφανιζόταν ως το ακλόνητο φαβορί για τον τίτλο, έχοντας μάλιστα ενισχύσει την επίθεσή της με την απόκτηση του Ρομάριο (θα σημείωνε 30 τέρματα και θα έβγαινε πρώτος σκόρερ). Όλοι προέβλεπαν έναν υγιεινό περίπατο των “μπλαουγκράνα”, μη θεωρώντας τη Ρεάλ ικανή να ακολουθήσει τους ονειρώδεις ρυθμούς της “Dream Team” του Γιόχαν Κρόιφ. Καθώς η διοργάνωση προχωρούσε, η Μπάρσα είχε μεν αφήσει πίσω τους “μερένγκες”, αλλά είχε βρει τον μπελά της από την Κορούνια. Η ομάδα μοντέλο του Αρσένιο είχε αποκτήσει συμπάθειες σε όλη την Ισπανία και είχε μετατραπεί σε σύγχρονη ποδοσφαιρική Σταχτοπούτα. Από τη 14η αγωνιστική ξεπέρασε την Μπαρτσελόνα στη βαθμολογία και παρέμεινε στην κορυφή μέχρι την τελική ευθεία.

Δημιούργησε ένα πραγματικά απίστευτο αμυντικό ρεκόρ δεχόμενη μόνο 18 τέρματα σε 38 αγώνες (καλύτερη επίδοση όλων των εποχών στην Ισπανική Λίγκα), που ισοφαρίστηκε μόνο από την Ατλέτικο του Τσόλο Σιμεόνε τη σεζόν 2015/16. Φτάνοντας στην τελευταία αγωνιστική, η Ντέπορ είχε ένα βαθμό περισσότερο από την Μπαρτσελόνα (55 έναντι 54, σε σύστημα βαθμολόγησης 2-1-0) και κρατούσε την τύχη στα χέρια της περιμένοντας την αδιάφορη Βαλένθια στο “Ριαθόρ”. Όλη η Ισπανία (εκτός των Καταλανών βέβαια) ευχόταν να δει την κούπα στα χέρια του Φραν. Στο άλλο στρατόπεδο τα πράγματα δεν ήταν τόσο ρόδινα. Η υποχρεωτική χρησιμοποίηση μόνο τριών ξένων σε κάθε παιχνίδι, είχε δημιουργήσει τριβές. Ο Λάουντρουπ που λόγω της έλευσης του Ρομάριο, έβλεπε τα περισσότερα παιχνίδια από τον πάγκο (αφού Κούμαν και Στόιτσκοφ ήταν αναντικατάστατοι), είχε χαλάσει την καλή του σχέση με τον Κρόιφ.

ΣΑΒΒΑΤΟ 14 ΜΑΪΟΥ 1994, 20:30

Ο Βραζιλιάνος από την άλλη, δεν έχανε ευκαιρία, παρασέρνοντας συνεχώς τον Στόιτσκοφ στα νυχτοπερπατήματά του και διαταράσσοντας για πρώτη φορά τη σιδερένια πειθαρχία των αποδυτηρίων. Στις 14 Μαΐου του 1994, το κατάμεστο “Ριαθόρ” υποδέχτηκε τη Βαλένθια του Γκους Χίντινκ, ενώ την ίδια στιγμή στο “Καμπ Νόου”, η Σεβίγια του Λουίς Αραγονές παρατάχθηκε απέναντι στους “μπλαουγκράνα”. Η Ντέπορ χρειαζόταν οπωσδήποτε τη νίκη γιατί δεν την ευνοούσε η ισοβαθμία (είχε νικήσει 1-0 στην Κορούνια και είχε χάσει 3-0 στη Βαρκελώνη). Η Βαλένθια, όπως ήδη γράψαμε, ήταν αδιάφορη και εκτός ευρωπαϊκών θέσεων, ενώ η Σεβίγια ήθελε μόνο νίκη επί της Μπάρσα ώστε να διατηρήσει ζωντανές τις ελπίδες που είχε για να πάρει το τελευταίο εισιτήριο για το Κύπελλο UEFA. Οι τέσσερις ομάδες στα δυο κρίσιμα ματς, αγωνίστηκαν ως εξής:

– Ντεπορτίβο (Αρσένιο Ιγκλέσιας): Λιάνιο, Μπόρο, Νάντο, Ριμπέρα, Τζούκιτς, Μάουρο Σίλβα, Λόπεθ Ρεκάρτε, Ντονάτο (74’ Αλφρέδο), Μανχαρίν, Φραν, Μπεμπέτο.

– Βαλένθια (Γκους Χίντινκ): Γκονθάλεθ, Κίκε Σάντσεθ Φλόρες, Σερέρ, Καμαράσα, Χινέρ, Μεντιέτα, Αρόγιο, Μιγιάτοβιτς (84’ Τομάς), Γκάλβεθ (78’ Ντιέγο Ριμπέρα), Φερνάντο, Άλβαρο.

– Μπαρτσελόνα (Γιόχαν Κρόιφ): Θουμπιθαρέτα, Φερέρ, Γουαρδιόλα, Εουσέμπιο, Ναδάλ, Μπακέρο, Αμόρ, Στόιτσκοφ, Λάουντρουπ, Ρομάριο (74’ Κούμαν), Σέρτζι (78’ Γκοϊκοετσέα).

– Σεβίγια (Λουίς Αραγονές): Ουνθουέ, Μαρταγόν, Σολέρ, Κορτίχο, Ντιέγο, Μάρκος (69’ Ντελ Κάμπο), Ράφα Παθ, Μόγια (76’ Τεβενέτ), Σούκερ, Σιμεόνε, Μπάνγκο.

Το πρώτο ημίχρονο στη Γαλίθια τελείωσε 0-0. Οι Λεβαντίνοι, αν και αδιάφοροι, έπαιζαν σα να διεκδικούσαν εκείνοι το πρωτάθλημα. Η αγωνιστική τους συμπεριφορά έκανε και τους λίγους που αμφέβαλλαν, να είναι πλέον σίγουροι πως η Βαλένθια είχε δεχτεί το περίφημο “βαλιτσάκι” των Καταλανών. Την ίδια στιγμή όμως η Μπάρσα πήγε στα αποδυτήρια χάνοντας 1-2! Ο Τσόλο Σιμεόνε και ο Νταβόρ Σούκερ είχαν σκοράρει για τη Σεβίγια, σκορπώντας την ανησυχία στο “Καμπ Νόου”. Εκείνη την ώρα η Ντέπορ ήταν πρωταθλήτρια. Το δεύτερο μέρος ξεκίνησε με ολόκληρη την Ισπανία καθηλωμένη μπροστά στις μικρές οθόνες. Στο 50’ ο Στόιτσκοφ ισοφάρισε 2-2 και στο τελευταίο τέταρτο οι “μπλαουγκράνα” ξέσπασαν, πετυχαίνοντας τρία ακόμα τέρματα με τους Ρομάριο, Λάουντρουπ και Μπακέρο. Η Βαρκελώνη είχε πλέον αυτιά και μάτια μόνο για το “Ριαθόρ”.

Οι παίκτες της Ντέπορ έχοντας μάθει τα κακά μαντάτα, έκαναν την απέλπιδα προσπάθεια να σημειώσουν το πολύτιμο γκολ που θα τους έδινε το πρωτάθλημα για πρώτη φορά στην ιστορία τους. Η Βαλένθια όμως αντιστεκόταν σθεναρά. Το παιχνίδι στο “Καμπ Νόου” τελείωσε και η αγωνία χτυπούσε κόκκινο για τρίτη συνεχόμενη χρονιά. Στην Κορούνια παιζόταν το τελευταίο λεπτό όταν ο Νάντο μπήκε στην περιοχή της Βαλένθια, ο Σερέρ τον ανέτρεψε και ο Λόπεθ Νιέτο σφύριξε πέναλτι υπέρ των γηπεδούχων. Χαμός. Ντελίριο. Οι Ντεπορτιβίστας πανηγύριζαν, την ίδια στιγμή που οι κερκίδες είχαν πάρει φωτιά. Όμως στη μοναδική αλλαγή που είχε πραγματοποιήσει ο Αρσένιο στη διάρκεια του παιχνιδιού, είχε βγει ο σπεσιαλίστας Ντονάτο. Όλα τα μάτια έπεσαν πάνω στον Μπεμπέτο, αλλά ο Βραζιλιάνος, έχοντας λυγίσει από την πίεση, αρνήθηκε να εκτελέσει την εσχάτη.

Την ίδια στιγμή οι οπαδοί της Μπάρσα κάθονταν παγωμένοι στις θέσεις τους, αδύναμοι να πιστέψουν αυτό που συνέβαινε. Ο Κρόιφ έψαχνε μάταια ένα τσιγάρο. Στο “Ριαθόρ” οι συμπαίκτες και ο Αρσένιο κοιτούσαν τον Μπεμπέτο αποσβολωμένοι. Οι φίλοι του, Μάουρο Σίλβα και Ντονάτο, προσπαθούσαν να τον μεταπείσουν. Μάταια. Τότε ο Τζούκιτς πήρε τη μπάλα και την έστησε στη λευκή βούλα. Απομακρύνθηκε και για λίγα δευτερόλεπτα κοίταξε προς την αντίπαλη εστία. Η σιγή ήταν θεατρική. Στο “Ριαθόρ” και στο “Καμπ Νόου” δεν ακουγόταν ούτε ψίθυρος. Ο Σέρβος πήρε μια βαθιά ανάσα, κινήθηκε προς τη μπάλα, σούταρε άτσαλα και ο τερματοφύλακας της Βαλένθια, Γκονθάλεθ, μπλόκαρε. Το δράμα στην κορύφωση του. Δευτερόλεπτα μετά ο Λόπεθ Νιέτο σφύριξε τη λήξη του αγώνα στέλνοντας την Ντέπορ στην κόλαση.

Οι εικόνες μέσα στον αγωνιστικό χώρο ήταν πολύ δύσκολο να περιγραφούν. Ο Τζούκιτς περιφερόταν σα φάντασμα ενώ ο Μπεμπέτο έκλαιγε γοερά με λυγμούς. Η ποδοσφαιρική Ισπανία είχε βιώσει το απόλυτο δράμα. Οι “μπλαουγκράνα” ήταν για τρίτη συνεχόμενη φορά οι πρωταθλητές της τελευταίας στιγμής (είχαν προηγηθεί οι δυο τίτλοι με τα ισάριθμα στραβοπατήματα της Ρεάλ απέναντι στην Τενερίφη), τα πανηγύρια τους ήταν έξαλλα, όμως το ψυχολογικό τους “άδειασμα” ήταν τέτοιο, που τέσσερις μέρες μετά, παρά το γεγονός ότι κατέβαιναν ως το μεγάλο φαβορί για την κατάκτηση του Champions League στον τελικό της Αθήνας, γνώρισαν τη συντριβή από τη Μίλαν του Καπέλο με το βαρύ 4-0 μέσα στο ΟΑΚΑ. Για την Ντέπορ η “τραγωδία” ήταν τόσο μεγάλη, που θα χρειαζόταν μια πραγματική “κάθαρση” για να ξεχαστεί. Και αυτή δεν άργησε, ήρθε έναν χρόνο αργότερα.

Βίντεο: Τα τελευταία δραματικά λεπτά του Ντεπορτίβο – Βαλένθια 0-0 (14/5/1994)

ΤΕΛΙΚΟΣ COPA DEL REY 1994/95

Η σεζόν 1994/95 ξεκίνησε και πάλι με μεγάλες φιλοδοξίες για την Ντέπορ, που τις δυο προηγούμενες χρονιές είχε καταλάβει δεύτερη και τρίτη θέση αντίστοιχα στη Λίγκα, ενώ ως νεοφώτιστη το 1991/92, είχε φτάσει και μέχρι τα ημιτελικά του Κυπέλλου, όπου αποκλείστηκε από την μετέπειτα κάτοχο, Ατλέτικο Μαδρίτης. Ο πρωταρχικός στόχος ήταν η διατήρηση στις υψηλές θέσεις της βαθμολογίας και κατόπιν το βήμα παραπάνω, δηλαδή η κατάκτηση ενός τίτλου. Βασισμένος στον ίδιο κορμό και με μοναδική σημαντική προσθήκη αυτή του Χούλιο Σαλίνας στην επίθεση, ο Αρσένιο οδήγησε την ομάδα του και πάλι στη “λεωφόρο” του πρωταθλητισμού, χάνοντας για μια ακόμα φορά τον τίτλο (αυτή τη φορά από τη Ρεάλ) στις λεπτομέρειες. Η Ντέπορ τερμάτισε στη δεύτερη θέση, τέσσερις βαθμούς πίσω από τους “μερένγκες” (55-51) και πέντε μπροστά από Μπέτις και Μπάρσα.

Όμως η Σούπερ Ντέπορ, παράλληλα με την πολύ καλή της πορεία στη Λίγκα, πραγματοποίησε και μια ακόμα, εξίσου πετυχημένη, στο ισπανικό Κύπελλο, φτάνοντας για πρώτη φορά στην ιστορία της στον τελικό του θεσμού. Στη φάση των “16”, οι “μπλανκιαθούλες” απέκλεισαν τη Γέιδα με συνολικό σκορ 7-1, στους “8” ξεπέρασαν το εμπόδιο της Αθλέτικ (3-0 & 0-0) και στον ημιτελικό πήραν την πρόκριση επί της Σπόρτινγκ Χιχόν (0-2 & 0-1). Στον τελικό τους περίμενε η Βαλένθια, η ομάδα που τους είχε στερήσει το πρωτάθλημα έναν χρόνο πριν. Οι “νυχτερίδες” είχαν περάσει τη Ρεάλ Μαδρίτης (4-2), τη Μαγιόρκα (4-1) και την Αλμπαθέτε (3-2). Ο Αρσένιο, ήδη στα 64, είχε ανακοινώσει ότι εκείνη θα ήταν η τελευταία του σεζόν στους πάγκους, επρόκειτο λοιπόν για την τελευταία του ευκαιρία να κατακτήσει έναν τίτλο με την αγαπημένη του Ντεπορτίβο. Το Σάββατο 24 Ιουνίου του 1995, οι δυο ομάδες παρατάχθηκαν ως εξής στον αγωνιστικό χώρο του “Σαντιάγο Μπερναμπέου”:

– Ντεπορτίβο (Αρσένιο Ιγκλέσιας): Λιάνιο, Λόπεθ Ρεκάρτε, Μπόρο, Τζούκιτς, Ριμπέρα, Νάντο, Αλντάνα (50’ Αλφρέδο), Ντονάτο, Φραν, Μανχαρίν (90’ Μπαραγάν), Μπεμπέτο.

– Βαλένθια (Χοσέ Μανουέλ Ριέλο): Θουμπιθαρέτα, Μεντιέτα, Χινέρ, Καμαράσα, Χουάν Κάρλος (81’ Γκάλβεθ), Πογιάτος, Μαζίνιο, Γκόμεθ, Ρομπέρτο, Μιγιάτοβιτς, Πένεφ.

Ο τελικός ξεκίνησε με ένα ψιλόβροχο που δεν προμήνυε σε τίποτα τον κατακλυσμό που θα ακολουθούσε. Η Ντέπορ προηγήθηκε στο 35’ με ένα τέρμα του Μανχαρίν και το 1-0 ήταν το σκορ του ημιχρόνου. Στην επανάληψη η βροχή δυνάμωσε και πολύ γρήγορα έγινε ακραίο φαινόμενο (η χειρότερη βροχόπτωση στη Μαδρίτη τα τελευταία 40 χρόνια). Οι παίκτες των δυο ομάδων προσπαθούσαν να παίξουν ποδόσφαιρο σε μια ατελείωτη νεροτσουλήθρα και κάτω από έναν πρωτόγνωρο καταρράκτη. Στο 70’ ο Μιγιάτοβιτς με ένα φάουλ έξω από την περιοχή έφερε το ματς στα ίσια, όμως αμέσως μετά, η βροχή έγινε χαλάζι και ο Γκαρθία Αράντα αναγκάστηκε να διακόψει το παιχνίδι στο 79’. Οι σκηνές που ακολούθησαν, ήταν πραγματικά απίστευτες. Το “Μπερναμπέου” είχε πλημμυρίσει σε τέτοιο σημείο, που όσοι βρίσκονταν στους βοηθητικούς χώρους και στη φυσούνα, ήταν μέχρι τη μέση μέσα στο νερό.

Όταν ο διαιτητής ξαναβγήκε στον αγωνιστικό χώρο για να κάνει τον τυπικό έλεγχο πριν κλείσει οριστικά το φύλλο αγώνα, θύμιζε σκηνές από τον “Ιντιάνα Τζόουνς” χωρίς υπερβολή. Οι εικόνες που θα δείτε στο σχετικό βίντεο, μιλάνε από μόνες τους. Η διοργανώτρια αρχή συνεδρίασε και αποφάσισε ότι τα 11 λεπτά του τελικού που απέμεναν, θα διεξάγονταν στο “Μπερναμπέου” μετά από 72 ώρες, την Τρίτη 27 Ιουνίου. Πράγματι, το βράδυ της Τρίτης, 81.000 πιστοί φίλαθλοι των δυο ομάδων έδωσαν ξανά το παρών στο γήπεδο της Ρεάλ και το παιχνίδι ξανάρχισε από το 79’ με το σκορ να βρίσκεται στο 1-1. Δύο λεπτά αργότερα, ο Μανχαρίν έβγαλε από αριστερά μια μαγική μπαλιά στον Αλφρέδο, ο οποίος έκανε το κοντρόλ με το στήθος, απέφυγε τον Χουάν Κάρλος και έστειλε με κεφαλιά τη μπάλα στα δίχτυα του Θουμπιθαρέτα. Η Ντέπορ προηγήθηκε 2-1, διατήρησε το προβάδισμά της μέχρι το τέλος του ματς και κατέκτησε τον πρώτο τίτλο της ιστορίας της ως ομάδα της Πριμέρα Ντιβισιόν.

Όλη η αγωνία, η απογοήτευση, οι αποτυχίες της τελευταίας στιγμής, οι εφιάλτες, ξεχάστηκαν και οι παίκτες μαζί με τον Αρσένιο και τους φιλάθλους τους, ξεκίνησαν ένα πανηγύρι που ολοκληρώθηκε μετά από 48 ώρες στην Κορούνια. Η μεγάλη αυτή ομάδα που έγραψε τη δική της ιστορία στο ισπανικό ποδόσφαιρο, προσφέροντας θέαμα και συγκινήσεις, η θρυλική Σούπερ Ντέπορ του “μάγου” από το Αρτέισο, μπόρεσε τελικά να πανηγυρίσει έναν τίτλο που τόσο άξιζε. Το Κύπελλο του 1995 αποτέλεσε ορόσημο για το ποδόσφαιρο της Γαλικίας και άνοιξε το δρόμο για ακόμα μεγαλύτερες επιτυχίες τη μαγική διετία του 2000/02, όταν κατακτήθηκαν ένα πρωτάθλημα, ένα Κύπελλο και δυο Σούπερ Καπ, τα οποία θα δούμε στο δεύτερο μέρος του αφιερώματος στην ομάδα της Κορούνια. Πριν κλείσουμε όμως το πρώτο μέρος, ας πούμε δυο λόγια για τους “αρχιτέκτονες” της Σούπερ Ντέπορ, τον πρόεδρο Λεντόιρο και τον Αρσένιο Ιγκλέσιας, ολοκληρώνοντας με το ισπανικό Σούπερ Καπ που κατακτήθηκε τον Αύγουστο του 1995.

Βίντεο: Ντεπορτίβο – Βαλένθια 2-1 (24/6 & 27/6/1995)

ΑΟΥΓΟΥΣΤΟ ΘΕΣΑΡ ΛΕΝΤΟΪΡΟ & ΑΡΣΕΝΙΟ ΙΓΚΛΕΣΙΑΣ

Ο Αουγούστο Θέσαρ Λεντόιρο, νομικός, επιχειρηματίας και πολιτικός, με καταγωγή από το Κορκουμπιόν της Γαλικίας, υπήρξε πρόεδρος της Ντεπορτίβο για σχεδόν 26 συναπτά έτη, από το 1988 μέχρι το 2014. Πρόκειται για τον δεύτερο σε διάρκεια πρόεδρο στην ιστορία του ισπανικού ποδοσφαίρου, πίσω μόνο από τον Σαντιάγο Μπερναμπέου. Ο Λεντόιρο ανέλαβε τη διοίκηση του συλλόγου, σε μια πολύ δύσκολη περίοδο, όταν η ομάδα πάλευε να αποφύγει τον υποβιβασμό στη Σεγούντα Β και τα χρέη έφταναν το μισό δισ. πεσέτες. Η πρώτη του κίνηση ήταν να πάρει προπονητή τον Αρσένιο και από εκεί και μετά, ξεκίνησε η πλήρης αναμόρφωση της Ντέπορ, τόσο αγωνιστικά, όσο και οικονομικά. Επί των ημερών του, αποκτήθηκαν πολλοί μεγάλοι παίκτες και κατακτήθηκαν όλοι οι σημαντικοί τίτλοι της ιστορίας του συλλόγου.

Ο Λεντόιρο ήταν γνωστός ως πολύ σκληρός, αλλά και πανέξυπνος διαπραγματευτής την ώρα των μεταγραφών. Κατάφερε να πάει στην Κορούνια ονόματα όπως – ανάμεσα σε άλλους – ο Μπεμπέτο, ο Μάουρο Σίλβα, ο Ριβάλντο, ο Ρόι Μακάι, ο Τζαλμίνια και ο Φλάβιο Κονσεϊσάο. Τα τελευταία χρόνια η διαχείρισή του αποδείχτηκε προβληματική, δημιούργησε νέα χρέη και τον Ιανουάριο του 2014 αναγκάστηκε να παραιτηθεί από την προεδρία. Παρόλα αυτά, η παρουσία του στο σύλλογο θεωρήθηκε ως καταλυτική στη δημιουργία της Σούπερ Ντέπορ. Από τη μεριά του, ο Αρσένιο Ιγκλέσιας, γεννημένος το 1930 στο Αρτέισο της Γαλικίας, αγωνίστηκε ως επιθετικός στην Ντεπορτίβο την εξαετία 1951-57 (στη συνέχεια έπαιξε σε Σεβίγια, Γρανάδα, Οβιέδο και Αλμπαθέτε).

Ως προπονητής εργάστηκε σε τέσσερις διαφορετικές περιόδους στους “μπλανκιαθούλες”, συμπληρώνοντας συνολικά έντεκα χρόνια στον πάγκο της ομάδας. Στο τέλος της σεζόν 1994/95 ολοκλήρωσε την καριέρα του, γνωρίζοντας την αποθέωση στο “Ριαθόρ” από τους φίλαθλους της Ντέπορ στο αποχαιρετιστήριο παιχνίδι του. Λίγους μήνες αργότερα, τον Ιανουάριο του 1996, αποδέχτηκε την πρόταση της Ρεάλ Μαδρίτης, να αντικαταστήσει τον απολυμένο Χόρχε Βαλντάνο, παραμένοντας ως τεχνικός των “μερένγκες” μέχρι την ολοκλήρωση της αγωνιστικής περιόδου. Από το 2005 μέχρι το 2008 ανέλαβε την – ανεπίσημη – Εθνική Γαλικίας και στη συνέχεια εργάστηκε ως σχολιαστής σε ισπανικά τηλεοπτικά κανάλια. Στις 14 Μαΐου του 2016 τιμήθηκε από την Ντεπορτίβο σε μια τελετή στο “Ριαθόρ”, όπου ανακηρύχθηκε “μύθος του συλλόγου”.

ΤΟ ΙΣΠΑΝΙΚΟ ΣΟΥΠΕΡ ΚΑΠ ΤΟΥ 1995

Μετά την αποχώρηση του Αρσένιο από τον πάγκο της Ντέπορ, η ομάδα προσέλαβε τον Ουαλό Τζον Τόσακ, ο οποίος είχε ήδη πετυχημένα περάσματα από τις Ρεάλ Σοθιεδάδ (δις) και Ρεάλ Μαδρίτης. Η πρώτη αγωνιστική υποχρέωση για τη σεζόν 1995/96, ήταν το ισπανικό Σούπερ Καπ, στο οποίο η κυπελλούχος Ντεπορτίβο θα αντιμετώπιζε σε διπλό παιχνίδι την πρωταθλήτρια Ρεάλ Μαδρίτης του Χόρχε Βαλντάνο. Στην πρώτη αναμέτρηση, στις 24 Αυγούστου 1995 στο “Ριαθόρ”, το πρώτο ημίχρονο ήταν μοιρασμένο ανάμεσα στις δυο ομάδες, χωρίς να επιτευχθεί κάποιο γκολ. Όμως οι “μπλανκιαθούλες”, μέσα σε ένα δεκάλεπτο στην επανάληψη, από το 55′ μέχρι το 65′, πέτυχαν τρία γκολ (Ντονάτο, Φραν και Μπεμπέτο), έφτασαν στο θριαμβευτικό 3-0 και απέκτησαν τεράστιο προβάδισμα ενόψει της ρεβάνς της Μαδρίτης.

Τρεις μέρες αργότερα, στο σχεδόν άδειο “Σαντιάγο Μπερναμπέου” (μόνο 25.000 φίλαθλοι βρέθηκαν στις εξέδρες), είχαμε τον επαναληπτικό, με τη Ρεάλ να προσπαθεί να πιέσει από την αρχή για να πετύχει ένα γρήγορο γκολ. Ο Ιέρο ήταν εκείνος που σκόραρε στο 30′, όμως η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη για τους “μερένγκες”. Ο χρόνος περνούσε, το σκορ δεν άλλαζε και προς το τέλος του παιχνιδιού, οι παίκτες του Βαλντάνο προωθήθηκαν στην επίθεση, ρισκάρισαν αφήνοντας πίσω αρκετούς ελεύθερους χώρους, τους οποίους εκμεταλλεύτηκε η Ντέπορ, πετυχαίνοντας δυο τέρματα, πρώτα με τον Μανχαρίν στο 81′ και κατόπιν με τον νεοαποκτηθέντα Μπεγκιριστάιν στο 87′, για να πάρει τελικά και εκεί τη νίκη (1-2) και να προσθέσει έναν ακόμα τίτλο στη συλλογή της, με τον αρχηγό Φραν να σηκώνει ψηλά το τρόπαιο στο τέλος του αγώνα.

* Διαβάστε αύριο στο Contra.gr το δεύτερο μέρος του αφιερώματος στη Σούπερ Ντέπορ με το πρωτάθλημα του 2000, το Κύπελλο του 2002, τα δυο αντίστοιχα ισπανικά Σούπερ Καπ, τις υψηλές θέσεις στην Πριμέρα την τετραετία 2001-2004 και τη μεγάλη πορεία μέχρι τα ημιτελικά του Champions League τη σεζόν 2003/04.