Η ιστορία της Σούπερ Ντέπορ που κατέκτησε πιο λίγα από όσα έπρεπε – μέρος 2ο

Στο πρώτο μέρος του αφιερώματος στη Σούπερ Ντέπορ, είδαμε πώς δημιουργήθηκε αυτή η ομάδα στο ξεκίνημα της δεκαετίας του ’90, πώς πρωταγωνίστησε στην ισπανική Λίγκα, πώς έχασε το πρωτάθλημα του 1993/94 στο δράμα του “Ριαθόρ” και πώς κατέκτησε στη συνέχεια το Κύπελλο του 1995 και το ισπανικό Σούπερ Καπ της ίδιας χρονιάς. Σήμερα σειρά έχει το δεύτερο μέρος του αφιερώματος, όπου θα ασχοληθούμε κυρίως με την επταετία του Χαβιέρ Ιρουρέτα (1998-2005), στη διάρκεια της οποίας κατακτήθηκαν ένα πρωτάθλημα (2000), ένα Κύπελλο (2002) και δυο ισπανικά Σούπερ Καπ (2000 & 2002). Θα δούμε τα συνεχόμενα υψηλά πλασαρίσματα της ομάδας στη Λίγκα και θα ολοκληρώσουμε με τη μεγάλη πορεία στο Champions League τη σεζόν 2003/04, τότε που η Σούπερ Ντέπορ βρέθηκε μια ανάσα από τον τελικό της διοργάνωσης.

1995-1998: ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΑΡΣΕΝΙΟ ΚΑΙ ΠΡΙΝ ΤΟΝ ΙΡΟΥΡΕΤΑ

Είχαμε μείνει στο 1995, με την αλλαγή φρουράς στον πάγκο της Ντέπορ. Ο Ουαλός Τζον Τόσακ διαδέχτηκε τον “μάγο” Αρσένιο Ιγκλέσιας και στα δυο πρώτα επίσημα παιχνίδια του, κατέκτησε το ισπανικό Σούπερ Καπ απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης με ισάριθμες νίκες (3-0 στην Κορούνια και 1-2 στη Μαδρίτη). Το ρόστερ σε εκείνη τη σεζόν (1995/96) δεν άλλαξε ιδιαίτερα, η πιο σημαντική αναχώρηση ήταν του Χούλιο Σαλίνας, όμως υπήρξαν ενδιαφέρουσες αφίξεις, όπως ο Τσίκι Μπεγκιριστάιν (Μπάρσα), ο Ντμίτρι Ραντσένκο (Σανταντέρ) και ο Ραφαέλ Μαρτίν Βάθκεθ (Ρεάλ). Η ομάδα τα πήγε μια χαρά στο Κύπελλο Κυπελλούχων, όπου έφτασε μέχρι τα ημιτελικά. Αρχικά απέκλεισε τον ΑΠΟΕΛ (συνολικό σκορ 8-0), στη συνέχεια την Τραμπζονσπόρ (4-0) και στα προημιτελικά τη Σαραγόσα (2-1 & 1-1).

Στον ημιτελικό, οι “μπλανκιαθούλες” αντιμετώπισαν την μετέπειτα κάτοχο, Παρί Σεν Ζερμέν, απέναντι στην οποία υπέκυψαν με δυο ήττες, αμφότερες με 1-0. Εκεί όμως που τα πράγματα δεν πήγαν καθόλου καλά, ήταν στο πρωτάθλημα, όπου η Ντέπορ τερμάτισε στην ένατη θέση, 26 βαθμούς μακριά από την κορυφή και για πρώτη φορά μετά από μια τριετία, έμεινε εκτός Ευρώπης. Ο Τόσακ παρόλα αυτά, παρέμεινε στη θέση του και την επόμενη σεζόν (1996/97), εκεί όπου είχαμε πολύ σημαντικές διαφοροποιήσεις στο ρόστερ της ομάδας, αφού αναχώρησαν ο Μπεμπέτο, ο Μπόρο και ο Λιάνιο, ενώ αποκτήθηκαν ο Ριβάλντο, ο Φλάβιο Κονσεϊσάο και ο Νουρεντίν Ναϊμπέτ. Η Ντεπορτίβο, απαλλαγμένη από ευρωπαϊκές υποχρεώσεις, μπόρεσε να επιστρέψει στα γνωστά της επίπεδα, αποδίδοντας και πάλι εξαιρετικό ποδόσφαιρο.

Όμως τον Φεβρουάριο του 1997, ο Τόσακ παραιτήθηκε, εκνευρισμένος από την απόκτηση δυο παικτών στη χειμερινή μεταγραφική περίοδο (Χέλντερ & Νούνο Εσπίριτο Σάντο), κινήσεις που είχε αποφασίσει ο Λεντόιρο, εν αγνοία του προπονητή. Τον Ουαλό διαδέχτηκε ο Βραζιλιάνος Κάρλος Αλμπέρτο Σίλβα και η ομάδα τερμάτισε στην τρίτη θέση της Λίγκας (πίσω από Ρεάλ και Μπάρσα), παίρνοντας το εισιτήριο για το Κύπελλο UEFA. Το ξεκίνημα της σεζόν 1997/98 αποδείχτηκε σχεδόν καταστροφικό, με τον αποκλεισμό στην Ευρώπη από την Οσέρ στον πρώτο γύρο της διοργάνωσης, αλλά και τα άσχημα αποτελέσματα στη Λίγκα, με αποτέλεσμα την απόλυση του Σίλβα και την πρόσληψη του Χοσέ Μανουέλ Κοράλ, προπονητή μέχρι τότε της Deportivo B.

Σε όλα αυτά, να προσθέσουμε την απώλεια του Ριβάλντο (μετακίνηση στην Μπάρσα), ο οποίος αντικαταστάθηκε από τον πολύ λίγο, όπως αποδείχτηκε, Σεμπαστιάν Αμπρέου, ενώ αποκτήθηκε και ο Λιονέλ Σκαλόνι. Η Ντεπορτίβο ολοκλήρωσε έτσι τη χειρότερη σεζόν της στην τελευταία εξαετία, τερματίζοντας στη 12η θέση, 25 βαθμούς μακριά από την κορυφή και μόλις πέντε πάνω από τη ζώνη του υποβιβασμού. Ήταν προφανές ότι η ομάδα χρειαζόταν ένα στιβαρό χέρι για να την επαναφέρει στο δρόμο των επιτυχιών. Ο Λεντόιρο, ακριβώς δέκα χρόνια μετά την ανάληψη της προεδρίας και την τότε πρόσληψη του Αρσένιο Ιγκλέσιας, προχώρησε σε μια κίνηση που αποδείχτηκε “ματ” για τα επόμενα χρόνια. Συμφώνησε με τον Χαβιέρ Ιρουρέτα, ο οποίος έμεινε στην Κορούνια επτά χρόνια, απογειώνοντας σε κάθε επίπεδο την “μπλοκαρισμένη” Σούπερ Ντέπορ.

1998, ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΙ Ο ΧΑΒΙΕΡ ΙΡΟΥΡΕΤΑ

Η δουλειά του Βάσκου δεν ήταν καθόλου εύκολη, αφού από τη μια, οι φίλαθλοι μετά τις πρόσφατες επιτυχίες, είχαν γίνει πολύ απαιτητικοί και από την άλλη, έπρεπε να ξυπνήσει από τον λήθαργό της την ομάδα και να την επαναφέρει στο σωστό δρόμο. Ο Ιρουρέτα βασίστηκε στο υπάρχον υλικό και προχώρησε σε ελάχιστες κινήσεις ενίσχυσης, με σημαντικότερες την απόκτηση του Γκαμπριέλ Σούρερ για την άμυνα και εκείνες των Παουλέτα και Τούρου Φλόρες για την επίθεση. Η πρώτη σεζόν του Ιρουρέτα (1998/99) κρίθηκε απόλυτα πετυχημένη, αφού η Ντέπορ τερμάτισε στην έκτη θέση, πήρε και πάλι ευρωπαϊκό εισιτήριο για το Κύπελλο UEFA (έχασε το Champions League για μόλις δυο βαθμούς), ενώ έφτασε μέχρι τα ημιτελικά του Copa del Rey, όπου αποκλείστηκε από την Ατλέτικο Μαδρίτης.

Με τον ενθουσιασμό να έχει επιστρέψει για τα καλά στο στρατόπεδο της Ντέπορ, ο Ιρουρέτα άρχισε να χτίζει το ρόστερ για τη σεζόν 1999/00. Η σημαντικότερη αναχώρηση ήταν του Μανχαρίν, μετά από μια άκρως πετυχημένη εξαετία στην Κορούνια. Οι δυο σημαντικότερες αφίξεις στο “Ριαθόρ”, ήταν αυτές του Ρόι Μακάι από την Τενερίφη και του Βίκτορ Σάντσεθ από την Ράθινγκ του Σανταντέρ. Στις πρώτες εννέα αγωνιστικές της Λίγκας, η Ντέπορ είχε 4 νίκες, 3 ισοπαλίες και 2 ήττες, ευρισκόμενη στην πέμπτη θέση της βαθμολογίας. Από τη δέκατη αγωνιστική, με τη νίκη 2-1 επί της Μπαρτσελόνα στο “Ριαθόρ”, ξεκίνησε ένα σερί επτά νικών, που έφερε την ομάδα στην κορυφή της βαθμολογίας. Εδώ πρέπει να πούμε ότι εκείνο το πρωτάθλημα, ήταν από τα πλέον αμφίρροπα στην ιστορία της Πριμέρα, με τις έξι πρώτες ομάδες (Ντέπορ, Μπάρσα, Βαλένθια, Σαραγόσα, Ρεάλ και Αλαβές) να διεκδικούν επί ίσοις όροις τον τίτλο.

1999/00, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ!

Η Ντεπορτίβο, από τη 12η αγωνιστική, όταν και σκαρφάλωσε για πρώτη φορά στην κορυφή, δεν έπεσε ποτέ από αυτή, καταφέρνοντας να αντισταθεί στην ασφυκτική πίεση των υπόλοιπων διεκδικητών. Με μεγάλο πρωταγωνιστή τον Μακάι που πέτυχε 22 γκολ και συμπαραστάτες στην επίθεση τους Τζαλμίνια (10) και Παουλέτα (8), οι “μπλανκιαθούλες” έφτασαν στην τελευταία αγωνιστική με 66 βαθμούς, έναντι 63 της Μπαρτσελόνα και της Σαραγόσα. Η Ντέπορ φιλοξενούσε την Εσπανιόλ, η Μπάρσα υποδεχόταν τη Θέλτα και η Σαραγόσα ταξίδευε στο Λεβάντε για να αντιμετωπίσει τη Βαλένθια. Είναι προφανές ότι η Κορούνια χρειαζόταν μόνο ένα βαθμό για να ανακηρυχθεί πρωταθλήτρια. Σε περίπτωση ήττας και νίκης των άλλων δυο, η Σαραγόσα είχε υπέρ της την ισοβαθμία, ενώ η Μπάρσα είχε καλύτερη διαφορά τερμάτων από την Ντέπορ (τα μεταξύ τους ματς είχαν λήξει αμφότερα 2-1).

Τα “φαντάσματα” του 1994, όπως ήταν φυσικό, είχαν κάνει την εμφάνισή τους πάνω από το “Ριαθόρ” το βράδυ της 19ης Μαΐου του 2000, λίγο πριν ξεκινήσουν τα κρίσιμα παιχνίδια της τελευταίας αγωνιστικής. Όμως ήταν ο Ντονάτο, ένας από τους μόλις τρεις παίκτες που είχαν ζήσει το δράμα του ’94 (Φραν και Μάουρο Σίλβα οι άλλοι δυο), εκείνος που φρόντισε να τα διώξει μόλις στο τέταρτο λεπτό της συνάντησης, όταν άνοιξε το σκορ με κεφαλιά, προκαλώντας το απόλυτο ντελίριο στις κερκίδες. Παράλληλα, τα νέα που έρχονταν από το “Καμπ Νόου” και το “Μεστάγια”, ήταν παραπάνω από ενθαρρυντικά. Η Θέλτα είχε προηγηθεί δυο φορές στη Βαρκελώνη, ενώ οι “νυχτερίδες” που είχαν βρεθεί πίσω στο σκορ, με τέρματα των Πελεγρίνο και Πιόχο Λόπες, είχαν γυρίσει το ματς παίρνοντας το προβάδισμα.

Στο “Ριαθόρ” η φιέστα ξεκίνησε στο 34′, όταν ο Μακάι διπλασίασε τα τέρματα των γηπεδούχων και σταμάτησε αρκετές μέρες μετά! Όταν ο Γκαρθία Αράντα σφύριξε τη λήξη του αγώνα, οι σκηνές που εκτυλίχθηκαν μέσα στο γήπεδο, ήταν πρωτόγνωρες. Η Ντεπορτίβο ήταν πρωταθλήτρια Ισπανίας για πρώτη φορά στην 93χρονη ιστορία της, έχοντας ξορκίσει για πάντα τον εφιάλτη του 1994 και οι παίκτες είχαν γίνει ένα κουβάρι μαζί με τον κόσμο που είχε εισβάλλει στον αγωνιστικό χώρο για να αποθεώσει τους δικούς του “ήρωες”. Οι φίλαθλοι ανέβασαν τον μεγάλο αρχηγό Φραν στους ώμους τους και τον περιέφεραν όπως τους θριαμβευτές ταυρομάχους, ενώ η Κορούνια ξενύχτησε εκείνο το βράδυ, γιορτάζοντας στους δρόμους και στα μπαρ της πόλης την κατάκτηση του τίτλου, του πρώτου για την Γαλικία, αλλά και του πρώτου για τον Χαβιέρ Ιρουρέτα ως προπονητή.

Ήταν η απόλυτη δικαίωση για τον Αουγούστο Θέσαρ Λεντόιρο, ο οποίος συγκινημένος δήλωνε στις κάμερες ότι πλέον είχε σβηστεί το “χρέος” του ’94, ενώ σύσσωμο το ρόστερ αφιέρωσε το πρωτάθλημα στους παίκτες και προπονητές εκείνης της σεζόν. Τα πανηγύρια συνεχίστηκαν στο συντριβάνι του Cuatro Caminos (εκεί όπου παραδοσιακά γιορτάζονται οι επιτυχίες της Ντέπορ), ενώ την επόμενη ημέρα, όλη η ομάδα επισκέφθηκε αρχικά τον ναό Virgen de Rosario για να αφιερώσει στην Παναγία το τρόπαιο και στη συνέχεια κατευθύνθηκε στην κεντρική πλατεία της πόλης, Plaza María Pita, όπου είχαν συγκεντρωθεί δεκάδες χιλιάδες φίλοι της Ντέπορ για να αποθεώσουν τους πρωταθλητές που βρίσκονταν στο μπαλκόνι του δημαρχείου, κάτω από τους ήχους του ύμνου του συλλόγου, αλλά και του “We are the champions” των Queen.

Να πούμε εδώ, ότι η Ντέπορ, σε εκείνη την αγωνιστική περίοδο, είχε πάρει μέρος και στο Κύπελλο UEFA, όπου έφτασε μέχρι τους “16” της διοργάνωσης, αποκλείοντας κατά σειρά τη νορβηγική Στάμπεκ (συνολικό σκορ 2-1), τη γαλλική Μονπελιέ (5-1) και τον Παναθηναϊκό (4-2 στην Κορούνια και 1-1 στην Αθήνα). Οι “μπλανκιαθούλες” υπέκυψαν τελικά στην επόμενη φάση απέναντι στην μετέπειτα φιναλίστ Άρσεναλ, γνωρίζοντας βαριά ήττα στο Λονδίνο (5-1) και παίρνοντας μια νίκη γοήτρου στο “Ριαθόρ” με 2-1. Για την ιστορία, ιδού και το πλήρες ρόστερ της πρωταθλήτριας Ισπανίας, Ντεπορτίβο λα Κορούνια, για τη σεζόν 1999/00: Ζακ Σονγκό, Μανουέλ Πάμπλο, Ενρίκε Ρομέρο, Νουρεντίν Ναϊμπέτ, Γκαμπριέλ Σούρερ, Μάουρο Σίλβα, Ρόι Μακάι, Τζαλμίνια, Παουλέτα, Φραν, Τούρου Φλόρες, Λιονέλ Σκαλόνι, Πετρ Κούμπα, Ιβάν Πέρεθ, Φλάβιο Κονσεϊσάο, Μανέλ, Βίκτορ, Λουίς Ράμις, Ντονάτο, Χάιμε, Σαλαχεντίν Μπασίρ, Σλάβισα Γιοκάνοβιτς, Φερνάντο, Ντάνι Μάγιο και Ούγκο Καρέιρα.

2000/01, ΠΡΩΤΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟ CHAMPIONS LEAGUE

Το καλοκαίρι του 2000, είχαμε αρκετές αποχωρήσεις και αφίξεις στην ομάδα. Έφυγαν οι Κονσεϊσάο (Ρεάλ), Παουλέτα (Μπορντό), Σούρερ (Λας Πάλμας) και Γιοκάνοβιτς (Τσέλσι), ενώ αποκτήθηκαν οι Ντιέγκο Τριστάν (Μαγιόρκα), Άλντο Ντούσερ (Σπόρτινγκ Λισαβώνας), Έμερσον (Τενερίφη), Τζουάν Καπντεβίλα (Ατλέτικο), Χοσέ Μολίνα (Ατλέτικο), Χοσέ Αμαβίσκα (Σανταντέρ) και Βάλτερ Παντιάνι (Πενιαρόλ). Πρώτη αγωνιστική υποχρεώση της σεζόν ήταν το ισπανικό Σούπερ Καπ, όπου η πρωταθλήτρια Ντέπορ θα αντιμετώπιζε σε διπλό αγώνα την Κυπελλούχο Εσπανιόλ. Το πρώτο ματς στη Βαρκελώνη έληξε 0-0 και όλα κρίθηκαν στη ρεβάνς του “Ριαθόρ”, όπου οι γηπεδούχοι, με τέρματα των Τζαλμίνια και Τριστάν, νίκησαν 2-0 και πρόσθεσαν έναν ακόμα τίτλο στη συλλογή τους.

Η αγωνιστική περίοδος 2000/01 συνεχίστηκε με το πρωτάθλημα και λίγο αργότερα με το Champions League. Στη Λίγκα, η Ντέπορ ξεκίνησε πρώτη την κούρσα, στη συνέχεια, στη διάρκεια του πρώτου γύρου άλλαξε διάφορες θέσεις (από τη δεύτερη μέχρι την έκτη) και στη 19η αγωνιστική ανέβηκε ξανά δεύτερη, καταδιώκοντας σε ολόκληρο το δεύτερο γύρο την πρώτη Ρεάλ Μαδρίτης. Η Κορούνια διατήρησε τη δεύτερη θέση μέχρι και την ολοκλήρωση της Πριμέρα, τερματίζοντας τελικά επτά βαθμούς πίσω από τους “μερένγκες” (80-73). Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ουσιαστικά ο τίτλος χάθηκε στα μεταξύ τους παιχνίδια, αφού η Ρεάλ νίκησε στο “Μπερναμπέου” 3-0 και απέσπασε 2-2 στο “Ριαθόρ”. Ένα ήταν σίγουρο, ότι η Ντεπορτίβο είχε μπει για τα καλά “σφήνα” ανάμεσα σε όλους τους “μεγάλους” του ισπανικού ποδοσφαίρου, απειλώντας τα κεκτημένα τους.

Εξίσου επιτυχημένη ήταν και η πρώτη συμμετοχή των “blues” στο Champions League. Στην πρώτη φάση των ομίλων, κληρώθηκαν μαζί με Παναθηναϊκό, Αμβούργο και Γιουβέντους, παίρνοντας την πρώτη θέση με 2 νίκες και 4 ισοπαλίες (1-0 με τον ΠΑΟ στην Κορούνια και 1-1 στην Αθήνα). Συνέχισαν στη δεύτερη φάση των ομίλων, αυτή τη φορά μαζί με Γαλατασαράι, Μίλαν και Παρί Σεν Ζερμέν, όπου και πάλι πήραν την πρώτη θέση με 3 νίκες, 1 ισοπαλία και 2 ήττες. Στα προημιτελικά η Ντέπορ κληρώθηκε με τη Λιντς Γιουνάιτεντ, γνωρίζοντας βαριά ήττα στο “Elland Road” με 3-0, σε μια από τις χειρότερες ευρωπαϊκές της βραδιές. Στη ρεβάνς του “Ριαθόρ”, η Λιντς υπέφερε πραγματικά απέναντι σε μια μεταμορφωμένη Κορούνια, η οποία νίκησε 2-0 (Τζαλμίνια & Τριστάν), αλλά έχασε την πρόκριση στα ημιτελικά, επειδή από τη μια, ο γκολκίπερ των Άγγλων, Νάιτζελ Μάρτιν, βρέθηκε σε εκπληκτική βραδιά και από την άλλη, τρεις φορές η μπάλα, σε προσπάθειες των Φραν, Ρομέρο και Μακάι, σταμάτησε στο δοκάρι!

Το καλοκαίρι του 2001, αναχώρησαν από την Ντέπορ οι Ζακ Σονγκό και Τούρου Φλόρες και αποκτήθηκαν οι Χουάν Κάρλος Βαλερόν (Ατλέτικο), Γκόραν Τζόροβιτς (Θέλτα) και Σέρχιο (Εσπανιόλ). Το πρωτάθλημα ξεκίνησε με την τετράδα Βαλένθια, Ντέπορ, Ρεάλ και Μπάρσα να ξεχωρίζει σύντομα στην κορυφή και να διεκδικεί τον τίτλο. Η Κορούνια, μετά από ένα μέτριο ξεκίνημα, ανέβηκε στην πρώτη θέση στην 8η αγωνιστική και παρέμεινε εκεί μέχρι την 14η. Στη συνέχεια όμως, μια σειρά κακών αποτελεσμάτων, την έριξε μέχρι την 7η θέση. Μετά την 26η αγωνιστική και την ήττα με 3-2 από την Μπαρτσελόνα στο “Καμπ Νόου”, ξεκίνησε η μεγάλη αντεπίθεση. Στα τελευταία 12 παιχνίδια, η Ντέπορ πέτυχε 8 νίκες και 3 ισοπαλίες, χάνοντας μόνο ένα ματς.

Με τη Βαλένθια σίγουρη πρωταθλήτρια, η ομάδα του Ιρουρέτα πήρε τελικά τη δεύτερη θέση στη Λίγκα, προσπερνώντας τη Ρεάλ Μαδρίτης στην τελευταία αγωνιστική, με το εντυπωσιακό 3-0 στο “Ριαθόρ”. Πολύ καλή πορεία έγινε και στο Champions League, εκεί όπου οι “μπλανκιαθούλες” πήραν την πρώτη θέση στον όμιλό τους, μπροστά από Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Λιλ και Ολυμπιακό (2-2 στην Κορούνια, 1-1 στο ΟΑΚΑ). Στη δεύτερη φάση των ομίλων, η Ντέπορ ισοβάθμισε στην πρώτη θέση με την Μπάγερ Λεβερκούζεν, αφήνοντας εκτός συνέχειας τις Άρσεναλ και Γιουβέντους, με 3 νίκες, 1 ισοπαλία και 2 ήττες. Όμως στα προημιτελικά, οι Ισπανοί υπέκυψαν απέναντι στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ολοκληρώνοντας τη συμμετοχή τους στη διοργάνωση με δυο ήττες (0-2 στο “Ριαθόρ” και 3-2 στο “Ολντ Τράφορντ”.

ΤΟ COPA DEL REY ΤΟΥ 2001/02

Η μεγάλη επιτυχία εκείνης της σεζόν ήρθε από το Κύπελλο Ισπανίας. Και ήταν τόσο μεγάλη, που έμεινε στην ιστορία του ισπανικού ποδοσφαίρου. Η Κορούνια μπήκε στο θεσμό αγωνιστικά στη φάση των “64”, αποκλείοντας την Μαρίνο με σκορ 4-1. Στους “32” δυσκολεύτηκε αρκετά απέναντι στην Κουλτουράλ Λεονέσα, αλλά πήρε τελικά την πρόκριση (2-1). Στη φάση των “16”, η Ντέπορ κληρώθηκε να αντιμετωπίσει την Οσπιταλέτ, όμως αρνήθηκε να αγωνιστεί στο γήπεδο των Καταλανών λόγω του τεχνητού χλοοτάπητα. Η Ομοσπονδία αποφάσισε το ματς να διεξαχθεί στο “Mini Estadi” της Μπαρτσελόνα, η Οσπιταλέτ αρνήθηκε και έτσι οι “μπλανκιαθούλες” πέρασαν στην επόμενη φάση άνευ αγώνος. Στα προημιτελικά σειρά είχε η Βαγιαδολίδ, το εμπόδιο της οποίας ξεπεράστηκε αρκετά δύσκολα, στην παράταση της ρεβάνς με το πέναλτι του Τριστάν (2-0 & 2-1).

Στον ημιτελικό, η Ντέπορ βρήκε απέναντί της την Φιγκέρες, ομάδα της Σεγούντα Β και αποκάλυψη εκείνης της διοργάνωσης (είχε αποκλείσει την Μπαρτσελόνα νωρίτερα). Η πρόκριση ήρθε με το εκτός έδρας 0-1 και το 1-1 του “Ριαθόρ”, κάτι που σήμαινε ότι η ομάδα του Ιρουρέτα θα έπαιζε τον δεύτερο τελικό της ιστορίας της, επτά χρόνια μετά τον θρίαμβο επί της Βαλένθια στο “Σαντιάγο Μπερναμπέου”. Όπως είδαμε, η πορεία της Ντπεορτίβο σε εκείνο το Copa del Rey χαρακηρίστηκε από κληρώσεις εναντίον ομάδων χαμηλότερων κατηγοριών (εκτός της Βαγιαδολίδ), όμως η αλήθεια είναι πως οι “blues” κρατούσαν το καλύτερο για το τέλος. Ο τελικός εκείνης της σεζόν είχε προγραμματιστεί να διεξαχθεί και πάλι στο “Μπερναμπέου”, αυτή τη φορά όμως με αντίπαλο τη Ρεάλ Μαδρίτης και μάλιστα σε μια τελείως ξεχωριστή περίσταση για τους “μερένγκες”, που το 2002 συμπλήρωναν 100 χρόνια ιστορίας και ήθελαν να το γιορτάσουν με έναν τίτλο μέσα στο σπίτι τους.

ΤΟ ΠΕΡΙΦΗΜΟ “CENTENARIAZO”

Αυτό που ακολουθεί, είναι η εξιστόρηση του “centenariazo”, εκεί όπου η Ντεπορτίβο πέτυχε τα πάντα μέσα σε 90 λεπτά. Κατέκτησε το Κύπελλο Ισπανίας, το στέρησε από τους “μπλάνκος” μέσα στο ίδιο τους το γήπεδο, απέναντι στους “galácticos” του Φλορεντίνο Πέρεθ και κυρίως το πέτυχε τη βραδιά που η Ρεάλ ετοιμαζόταν με κάθε επισημότητα να γιορτάσει την εκατονταετηρίδα του συλλόγου (centenario στα ισπανικά, εξ ου και το centenariazo), έχοντας σημαιοστολίσει το συντριβάνι της Κυβέλης, αφού θεωρούσε δεδομένη την επικράτησή της στον τελικό! Ο Βιθέντε ντελ Μπόσκε που βρισκόταν στον πάγκο των “μερένγκες”, είχε ήδη κερδίσει ένα Τσάμπιονς Λιγκ (2000) και δύο μήνες αργότερα θα κατακτούσε ένα ακόμα στη Γλασκώβη με το εκπληκτικό σουτ-γκολ του Ζιζού απέναντι στην Μπάγερ Λεβερκούζεν.

Στο πρωτάθλημα, που βρισκόταν σε εξέλιξη, γινόταν πραγματική “σφαγή” αφού η πρώτη Βαλένθια απείχε μόλις 5 βαθμούς από την έκτη Αθλέτικ, ενώ η Ρεάλ βρισκόταν στη δεύτερη θέση, ένα βαθμό πίσω από τις “νυχτερίδες”. Πριν την έναρξη του τελικού, είχαν προγραμματιστεί διάφορες εκδηλώσεις για τα 100 χρόνια της Ρεάλ. Αφού ολοκληρώθηκαν οι συναυλίες και οι λόγοι των επισήμων, ακούστηκε από τη μεγαφωνία του γηπέδου ο ύμνος της Ρεάλ, ειδικά γραμμένος για την περίσταση και με τον Πλάθιδο Ντομίνγκο στην ερμηνεία. Το “Σαντιάγο Μπερναμπέου” σείστηκε από τις επευφημίες των 50.000 “ρεαλίστας” που είχαν κατακλύσει το μεγαλύτερο μέρος του γηπέδου, ενώ οι 25.000 φίλοι της Ντεπορτίβο βρίσκονταν κυρίως στο βόρειο πέταλο. Το βράδυ της 6ης Μαρτίου του 2002, στις 9 τοπική ώρα, οι δυο φιναλίστ παρατάχθηκαν ως εξής μπροστά στον διαιτητή, Μεχούτο Γκονθάλεθ:

– Ρεάλ Μαδρίτης (Βιθέντε ντελ Μπόσκε): Θέσαρ, Σαλγάδο, Ιέρο, Παβόν (46’ Σολάρι), Ρομπέρτο Κάρλος, Μακελελέ, Ελγκέρα, Φίγκο (83’ Μακμάναμαν), Ζιντάν, Ραούλ, Μοριέντες (67’ Γκούτι).

– Ντεπορτίβο Λα Κορούνια (Χαβιέρ Ιρουρέτα): Μολίνα, Σκαλόνι, Θέσαρ, Ναϊμπέτ, Ρομέρο, Σέρχιο, Μάουρο Σίλβα, Βίκτορ (88’ Τζαλμίνια), Βαλερόν (62’ Ντούσερ), Φραν (83’ Καπντεβίλα), Ντιέγκο Τριστάν.

Η Ντεπορτίβο έκανε σαφείς τις προθέσεις της από τα πρώτα λεπτά. Ο Τριστάν εκμεταλλεύτηκε ένα λάθος της άμυνας των “μερένγκες”, σούταρε προς την εστία και ανάγκασε τον Θέσαρ να κάνει μεγάλη επέμβαση. Στη δεύτερη επίθεση των φιλοξενούμενων ήρθε το 0-1. Ήταν μόλις το 6ο λεπτό, όταν ο Τριστάν πάσαρε κάθετα στον Σέρχιο, ο οποίος απέφυγε μαγικά τον Ιέρο και πλάσαρε τον Θέσαρ μπροστά στο Fondo Norte, όπου οι 25.000 φίλοι της Ντέπορ ζούσαν τη δική τους έκσταση. Λίγο αργότερα είχαμε γενική σύρραξη στον αγωνιστικό χώρο με τους Μάουρο Σίλβα και Ραούλ να πιάνονται στα χέρια και τους υπόλοιπους παίκτες να γίνονται ένα κουβάρι μέχρι να ησυχάσουν τα πνεύματα. Στην αμέσως επόμενη φάση, ο Ζιντάν έχασε τη μεγαλύτερη ευκαιρία της Ρεάλ στο πρώτο ημίχρονο, στέλνοντας τη μπάλα με κεφαλιά στο οριζόντιο δοκάρι.

Λίγο μετά ο Γάλλος σούταρε ξερά και ο Μολίνα με μεγάλη απόκρουση κράτησε το μηδέν. Στο 38’ ήρθε το δεύτερο χτύπημα της Ντέπορ. Μετά από μια κατεβασιά του Βαλερόν, απομάκρυνε προσωρινά η άμυνα της Ρεάλ, η μπάλα έφτασε στον Βίκτορ Σάντσεθ, αυτός τροφοδότησε ξανά τον Βαλερόν έξω δεξιά και ο τελευταίος έκανε μια συρτή σέντρα προς την περιοχή. Εκεί πετάχτηκε ο Τριστάν και πλάσαρε χωρίς πίεση για να γράψει το 0-2 μέσα σε παραλήρημα της κερκίδας της Ντεπορτίβο. Στο δεύτερο ημίχρονο η Ρεάλ προσπάθησε να πιέσει χωρίς όμως αποτέλεσμα. Σε μια ακόμα φαρμακερή αντεπίθεση η Ντεπορτίβο λίγο έλειψε να “τελειώσει” τον τελικό, όμως το σουτ του Βαλερόν, ο οποίος “χόρεψε” πρώτα τον Σαλγάδο, σταμάτησε στο οριζόντιο δοκάρι.

Αμέσως μετά, στο 58’, μείωσε η Ρεάλ με προβολή του Ραούλ, όμως στη μισή ώρα που απέμεινε, οι “μερένγκες” ήθελαν αλλά δεν μπορούσαν. Η πίεση του κόσμου και το άγχος του σκορ αποδείχτηκαν καθοριστικοί παράγοντες στην ήττα και την κακή εμφάνιση των γηπεδούχων. Όταν ο διαιτητής σφύριξε τη λήξη, οι παίκτες της Ντεπορτίβο κατευθύνθηκαν στο πέταλο των φιλάθλων τους και τα ξέφρενα πανηγύρια δεν είχαν τελειωμό. Οι “Riazor Blues” τραγουδούσαν ειρωνικά εν χορώ το “cumpleaños feliz” (το ισπανικό happy birthday) απευθυνόμενοι στο προεδρικό πάλκο, όπου ένας κατεστραμμένος ψυχολογικά Φλορεντίνο Πέρεθ ήθελε να ανοίξει η γη και να τον καταπιεί. Το απόλυτο κοντράστ δηλαδή με τον ομόλογό του της Κορούνια, Αουγούστο Θέσαρ Λεντόιρο, που βρισκόταν σε έκσταση!

* Βίντεο: Ντεπορτίβο – Ρεάλ Μαδρίτης 2-1 (6/3/2002)

Οι εξέδρες του “Μπερναμπέου” άδειασαν μέσα σε λίγα λεπτά από τους φίλους της Ρεάλ, όμως ο Πέρεθ ήταν υποχρεωμένος να μείνει εκεί και να “καταπιεί” όλο το τελετουργικό. Μην ξεχνάμε ότι παρούσα στο γήπεδο ήταν σύσσωμη η βασιλική οικογένεια. Ο Ιέρο εξοργισμένος τα έψελνε στον Μεχούτο, ενώ ο νεαρός Κασίγιας έκλαιγε απαρηγόρητος. Αφού ανέβηκαν πρώτα οι παίκτες της Ρεάλ για να πάρουν τα μετάλλιά τους, στη συνέχεια ήρθε η σειρά των νικητών. Πήραν όλοι τα συγχαρητήρια από τον Ισπανό μονάρχη και τελευταίος έμεινε ο μεγάλος αρχηγός Φραν. Ο Χουάν Κάρλος του έδωσε το τρόπαιο και όλοι οι φίλοι της Ντεπορτίβο, μέσα στο γήπεδο, αλλά και στην Κορούνια και την υπόλοιπη Γαλίθια, ξέσπασαν σε ζητωκραυγές όταν η κούπα σηκώθηκε στον ουρανό της Μαδρίτης. Ακολούθησε ο γύρος του θριάμβου και το γλέντι διήρκεσε όλη τη νύχτα.

Την επόμενη μέρα οι θριαμβευτές παρουσίασαν το Κύπελλο στο γήπεδό τους μπροστά σε 10.000 παραληρούντες φιλάθλους. Το “Ριαθόρ” έζησε για μια ακόμα φορά, μεγάλες, αξέχαστες στιγμές. Ούτε η Ρεάλ όμως ξέχασε το “κάζο” του 2002. Την επόμενη ημέρα οι εφημερίδες χαρακτήρισαν την ήττα και την απώλεια του Κυπέλλου ως “centenariazo”, κάνοντας ευθύ παραλληλισμό με το περίφημο “μαρακανάσο”, την ήττα δηλαδή της Βραζιλίας απέναντι στην Ουρουγουάη μέσα στο “Μαρακανά” στον τελικό του Μουντιάλ του 1950. Οι “μερένγκες” μπορεί να κέρδισαν το Τσάμπιονς Λιγκ δυο μήνες αργότερα, όμως η “πληγή” του “centenariazo” δεν επουλώθηκε ποτέ. Το Κύπελλο του 2002 ήταν ο πέμπτος τίτλος που κατακτούσε η Σούπερ Ντέπορ από το 1995 και μετά.

ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΣΟΥΠΕΡ ΚΑΠ ΚΑΙ Η ΣΕΖΟΝ 2002/03

Το καλοκαίρι του 2002, αναχώρησαν από την Κορούνια οι Παντιάνι και Έμερσον, ενώ αποκτήθηκαν οι Ζόρζε Αντράντε (Πόρτο), Αλμπέρτ Λούκε (Μαγιόρκα) και Τόρο Ακούνια (Σαραγόσα). Πρώτη αγωνιστική υποχρέωση για τη σεζόν 2002/03 ήταν το ισπανικό Σούπερ Καπ, με αντίπαλο την πρωταθλήτρια Βαλένθια. Το πρώτο παιχνίδι διεξήχθη στο “Ριαθόρ”, εκεί όπου η Ντέπορ διέλυσε τις “νυχτερίδες” στο πρώτο ημίωρο του παιχνιδιού, πετυχαίνοντας τρία τέρματα με τους Βαλερόν, Βίκτορ και Ναϊμπέτ. Το τελικό 3-0 άφηνε ελάχιστες ελπίδες στους Λεβαντίνους για ανατροπή, αλλά οι “blues” δεν άφησαν το παραμικρό περιθώριο στους αντιπάλους τους, πήραν τη νίκη και μέσα στο “Μεστάγια” (0-1 με σκόρερ τον Βίκτορ), κατακτώντας ένα ακόμα ισπανικό Σούπερ Καπ, το τρίτο στα χρονικά της Σούπερ Ντέπορ.

Στο Champions League, στη φάση των ομίλων, η Ντέπορ κληρώθηκε σε ένα πολύ δύσκολο γκρουπ, μαζί με τις Μπάγερν, Μίλαν και Λανς. Ξεκίνησε με μια ιστορική εκτός έδρας νίκη μέσα στο Μόναχο (2-3 με χατ-τρικ του Μακάι), όμως προσγειώθηκε απότομα στη δεύτερη αγωνιστική, γνωρίζοντας τη συντριβή με 0-4 από τη Μίλαν μέσα στο “Ριαθόρ”. Τελικά ισοβάθμισε με 12 βαθμούς στην κορυφή με τους “ροσονέρι” και προκρίθηκε στη δεύτερη φάση των ομίλων, μαζί με Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Γιουβέντους και Βασιλεία. Με τους “κόκκινους διάβολους” να παίρνουν εύκολα την πρωτιά, από πίσω είχαμε τριπλή ισοβαθμία, που όμως δεν ευνοούσε τους Ισπανούς, οι οποίοι τερμάτισαν στην τελευταία θέση και έμειναν εκτός συνέχειας στη διοργάνωση.

Καλή πορεία πραγματοποίησε η Ντέπορ και στο Κύπελλο εκείνης της σεζόν (2002/03), φτάνοντας μέχρι τα ημιτελικά του Copa del Rey. Η ομάδα του Ιρουρέτα απέκλεισε στη φάση των “64” την Κοραλέχο (2-1), στη φάση των “32” τη Ράθινγκ Φερόλ (4-3) και στους “16” την Αλικάντε με συνολικό σκορ 5-2. Στα προημιτελικά χρειάστηκε τα εκτός έδρας γκολ για να ξεπεράσει το εμπόδιο της Μούρθια (1-0 & 4-3) και στον ημιτελικό κληρώθηκε με τη Μαγιόρκα. Στο πρώτο ματς στο “Ριαθόρ” βρέθηκε να χάνει 0-3, αλλά κατάφερε να μειώσει σε 2-3 στις καθυστερήσεις. Στη ρεβάνς του “Son Moix” οι “blues” προηγήθηκαν 0-1 με τον Φραν, αλλά ο Ιμπαγάσα στο 83′ ισοφάρισε και έβαλε τέλος στα όποια όνειρα τους για έναν ακόμα τελικό.

Στο πρωτάθλημα τώρα, μετά από ένα άσχημο ξεκίνημα που την έφερε στην όγδοη θέση μετά από 13 αγωνιστικές, η Ντέπορ άρχισε να κερδίζει συνεχώς θέσεις στον βαθμολογικό πίνακα, προσπερνώντας όλες τις παραδοσιακές δυνάμεις και πατώντας τελικά την κορυφή πέντε αγωνιστικές πριν την ολοκλήρωση της Λίγκας. Οι ελπίδες για έναν δεύτερο τίτλο στην Πριμέρα φάνταζαν ολοζώντανες, όμως δυο διαδοχικές ήττες, πρώτα από τη Βαλένθια μέσα στο “Ριαθόρ” (1-2) και κατόπιν στο Βίγκο από τη Θέλτα στο ντέρμπι της Γαλικίας (3-0), επέτρεψαν στη Ρεάλ Μαδρίτης και στη Ρεάλ Σοθιεδάδ να την προσπεράσουν και να την αφήσουν τρίτη, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι την ολοκλήρωση του πρωταθλήματος, παίρνοντας ταυτόχρονα το εισιτήριο για τα προκριματικά του επόμενου Champions League.

2003/04, Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΟ CHAMPIONS LEAGUE

Το καλοκαίρι του 2003, η σημαντικότερη μεταγραφή της Ντέπορ, ήταν η απόκτηση του Πέδρο Μουνίτις από τη Ρεάλ Μαδρίτης, παράλληλα όμως αποχώρησαν δυο πολύ μεγάλα ονόματα: ο Ρόι Μακάι που πήγε στην Μπάγερν και ο Ντονάτο, που στα 40 του χρόνια και μετά από δεκαετή παρουσία στην Κορούνια, αποφάσισε να κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια. Στο πρωτάθλημα της σεζόν 2003/04, πολύ σύντομα φάνηκε ότι θα είχαμε μια πολύ μεγάλη μάχη ανάμεσα σε τέσσερις ομάδες, τη Βαλένθια, τη Ρεάλ Μαδρίτης, την Μπαρτσελόνα και φυσικά την Ντέπορ. Στις πρώτες 11 αγωνιστικές, η ομάδα του Ιρουρέτα ήταν σχεδόν συνεχώς στην κορυφή του βαθμολογικού πίνακα, αλλά στη συνέχεια έπεσε στην τρίτη θέση, όπου παρέμεινε για περισσότερο από μισό γύρο.

Τελικά κατέληξε στην τέταρτη και επανήλθε στην τρίτη την τελευταία αγωνιστική (71 β.), πίσω από Βαλένθια (77) και Μπαρτσελόνα (72) και μπροστά από Ρεάλ (70), εξασφαλίζοντας και πάλι θέση στα προκριματικά του Champions League. Όμως, η μεγάλη επιτυχία της Ντεπορτίβο εκείνη τη σεζόν (2003/04), δεν ήταν άλλη από την εντυπωσιακή πορεία της στο ChL, που την έφερε μια ανάσα από τον τελικό της διοργάνωσης! Οι “blues” άρχισαν την προσπάθειά τους από τον τρίτο προκριματικό γύρο, αποκλείοντας τη Ρόζενμποργκ (0-0 & 1-0) και προχώρησαν στους ομίλους, όπου κληρώθηκαν μαζί με Μονακό, Αϊντχόφεν και ΑΕΚ. Ξεκίνησαν με το ισόπαλο 1-1 στη “Λεωφόρο” απέναντι στην “Ένωση” (Παντιάνι & Τσιάρτας), συνέχισαν με δυο νίκες στο “Ριαθόρ” επί της Αϊντχόφεν (2-0) και της Μονακό (1-0) και στην τέταρτη αγωνιστική γνώρισαν ένα πραγματικό Βατερλώ, μια σαρωτική ήττα από τους Μονεγάσκους μέσα στο “Louis II” με το απίστευτο 8-3!

4-0, Η ΕΠΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗ ΜΙΛΑΝ

Θα περίμενε κανείς ότι αυτή τη συντριβή θα ακολουθούσε μια συνολική κατάρρευση της Ντέπορ, τόσο αγωνιστική όσο και – κυρίως – ψυχολογική, όμως οι “blues” κατάφεραν να σηκώσουν κεφάλι και να επιστρέψουν στις νίκες (3-0 την ΑΕΚ στο “Ριαθόρ”), παίρνοντας τελικά την πρόκριση ως δεύτεροι του γκρουπ, πίσω από τη Μονακό. Στη φάση των “16” αντιμετώπισαν τη φιναλίστ της προηγούμενης σεζόν, Γιουβέντους και την απέκλεισαν με δυο νίκες, 1-0 στην Κορούνια (Λούκε) και 0-1 στο Τορίνο (Παντιάνι). Στα προημιτελικά, η ομάδα του Ιρουρέτα κληρώθηκε να αντιμετωπίσει την πρωταθλήτρια Ευρώπης, Μίλαν. Το πρώτο ματς διεξήχθη στο “Σαν Σίρο” και ξύπνησε πάλι τους ευρωπαϊκούς εφιάλτες της Ντέπορ, παρά το γεγονός ότι οι Ισπανοί προηγήθηκαν νωρίς στο σκορ με τον Παντιάνι και κράτησαν αυτό το προβάδισμα για όλο σχεδόν το πρώτο ημίχρονο.

Με τον Κακά να ισοφαρίζει ακριβώς με τη λήξη του πρώτου μέρους, οι δυο ομάδες πήγαν στα αποδυτήρια και επέστρεψαν για την επανάληψη. Οι “ροσονέρι” μπήκαν φουριόζοι και μέσα σε οκτώ λεπτά είχαν διαλύσει τους αντιπάλους τους: 2-1 ο Σεφτσένκο στο 46′, 3-1 ο Κακά στο 49′, 4-1 ο Πίρλο στο 53′! Οι Μιλανέζοι είχαν καταφέρει να “φιλοδωρήσουν” με μια ακόμη τεσσάρα τους αντιπάλους τους, ακριβώς όπως είχαν κάνει και ένα χρόνο νωρίτερα, στην ίδια διοργάνωση, αλλά στη φάση των ομίλων και μέσα στο “Ριαθόρ”. Στην ιστορία του Κυπέλλου Πρωταθλητριών/Champions League, ποτέ πριν καμία ομάδα δεν είχε καταφέρει να ανατρέψει ένα 4-1 πρώτου αγώνα, κάτι που έκανε τον επαναληπτικό στην Κορούνια, να μοιάζει απλά ως διαδικαστική υποχρέωση για τους γηπεδούχους, πολύ δε περισσότερο αν αναλογιστούμε ότι θα αντιμετώπιζε την κάτοχο του τίτλου.

* Βίντεο: Μίλαν – Ντέπορ 4-1 & Ντέπορ – Μίλαν 4-0 (ChL 2003/04)

Το βράδυ της 7ης Απριλίου 2004, το “Ριαθόρ” δεν είχε γεμίσει, όμως οι 29.000 τυχεροί που βρέθηκαν στις κερκίδες του, έζησαν ένα θαύμα, μια μαγική ανατροπή, την κορυφαία – με διαφορά – ευρωπαϊκή βραδιά της ομάδας τους, η οποία έγινε ξανά η πραγματική Σούπερ Ντέπορ, τιμωρώντας την έπαρση των “ροσονέρι”, που μπήκαν στο γήπεδο νομίζοντας ότι είχαν ήδη εξασφαλίσει την πρόκριση. Το γρήγορο γκολ του Παντιάνι στο 5′ ήταν το καλύτερο ξεκίνημα για την Κορούνια, η οποία διπλασίασε τα τέρματά της στο 35′ με τον Βαλερόν, ύστερα από τραγικό λάθος του Ντίντα. Από εκείνο το σημείο και μετά, η Μίλαν παραδόθηκε τελείως στις ορέξεις των “blues”, που πέτυχαν και τρίτο τέρμα στο 44′ με τον Λούκε, φτάνοντας σε σκορ πρόκρισης πριν λήξει το πρώτο ημίχρονο.

Το δεύτερο ημίχρονο κύλησε στο ίδιο μοτίβο, με τους Ιταλούς εξαφανισμένους και την Ντέπορ να σφυροκοπάει αλύπητα την εστία του Ντίντα, ο οποίος είδε τη μπάλα να καταλήγει για τέταρτη φορά στα δίχτυα του στο 76′ (Φραν). Το 4-0 δεν άλλαξε μέχρι τη λήξη και η πρόκριση γιορτάστηκε έξαλλα από παίκτες και φιλάθλους. Οι “μπλανκιαθούλες” βρίσκονταν για πρώτη φορά στα ημιτελικά της διοργάνωσης, εκεί όπου περίμενε η Πόρτο του Ζοζέ Μουρίνιο. Στο πρώτο ματς, στο “Ντραγκάο”, δεν παίχτηκε ποδόσφαιρο, με τις δυο ομάδες να έχουν το μυαλό τους μόνο στο να μη δεχτούν γκολ. Η Ντέπορ μπορεί να απέσπασε το 0-0, αλλά έχασε δυο βασικούς της παίκτες για τη ρεβάνς, τον Μάουρο Σίλβα που συμπλήρωσε κάρτες και τον Ζόρζε Αντράντε που αποβλήθηκε με απευθείας κόκκινη κάρτα στο 87′, μια πολύ αυστηρή απόφαση του Μάρκους Μερκ.

Στον επαναληπτικό του “Ριαθόρ”, όλα κρίθηκαν από ένα πέναλτι. Δέκα χρόνια μετά τον Μάιο του 1994, τότε που το χαμένο πέναλτι του Τζούκιτς είχε στερήσει το πρωτάθλημα από την Ντεπορτίβο, ένα άλλο πέναλτι, αυτό που σφύριξε ο Κολίνα στο μαρκάρισμα του Θέσαρ στον Ντέκο και το οποίο μετέτρεψε σε γκολ ο Ντερλέι, ήταν αυτό που στέρησε από τους “blues” την πρώτη τους συμμετοχή σε τελικό του Champions League. Κάτι που έκανε ακόμα πιο πικρό τον αποκλεισμό των Ισπανών, ήταν το γεγονός ότι εκείνο ήταν το πρώτο τέρμα που δέχτηκαν μέσα στο “Ριαθόρ” σε ολόκληρη τη διοργάνωση. Στο τέλος του παιχνιδιού, όλοι οι φίλαθλοι σηκώθηκαν όρθιοι και αποθέωσαν τους παίκτες τους για ολόκληρη την πορεία τους στο τουρνουά.

Η ΠΤΩΣΗ ΚΑΙ Η ΠΑΡΑΚΜΗ

Την επόμενη σεζόν (2004/05), την τελευταία του Ιρουρέτα στον πάγκο της ομάδας, ξεκίνησε η παρακμή της Σούπερ Ντέπορ. Η 8η θέση στη Λίγκα, ο αποκλεισμός στο Κύπελλο στη φάση των “32” από την Έλτσε, αλλά και η τελευταία θέση στον όμιλο του Champions League με μόλις 2 βαθμούς, σηματοδότησαν μια πτωτική πορεία που ολοκληρώθηκε τον Μάιο του 2011 με τον υποβιβασμό των “blues” στη Σεγούντα Ντιβισιόν, ύστερα από είκοσι χρόνια συνεχούς παρουσίας στην Πριμέρα. Από τότε μέχρι και σήμερα, η Ντεπορτίβο δεν μπόρεσε να ξαναβρεί τη χαμένη της ταυτότητα, υποβιβάστηκε δυο φορές ακόμα και φέτος βρίσκεται για δεύτερη χρονιά στη Σεγούντα. Όμως η παρουσία της υπέροχης Σούπερ Ντέπορ, της τελευταίας “μικρομεσαίας” ομάδας που πήρε τον τίτλο στη Λίγκα, συνεχίζει να υπάρχει στις αναμνήσεις όχι μόνο των φιλάθλων της Κορούνια, αλλά και σε εκείνες όλων των ποδοσφαιρόφιλων της Ισπανίας.