H προφητική συνέντευξη του Μιχάλη Κακιούζη στο Contra.gr

Η συνέντευξη που παραχώρησε στο Contra.gr ο Μιχάλης Κακιούζης και δημοσιεύτηκε την 1η Ιουλίου 2016 λίγες ημέρες μετά την αποχώρησή του από τα παρκέ.

“Ας με θυμάται ο καθένας όπως θέλει”. Αλήθεια, ποιος αθλητής δίνει αυτήν την απάντηση όταν τον ρωτούν για το πως θέλει να τον θυμάται ο κόσμος; Κάποιος πικραμένος, που αισθάνεται πως έχει αδικηθεί; Κάποιος απόμακρος που δεν γούσταρε τη δημοσιότητα, κάποιος πετυχημένος που δεν νοιάζεται αφού λατρεύεται;

Τίποτα απ’τα παραπάνω. Το “ας με θυμάται ο καθένας όπως θέλει” το λέει ο Μιχάλης Κακιούζης. Γιατί; Γιατί όταν φτάνεις στο τέλος της διαδρομής και ξέρεις πως εσύ έχεις διαλέξει το κάθε κομμάτι της, την κάθε αλλαγή πορείας, τότε το τέρμα του δρόμου σε βρίσκει ήρεμο, πλήρη. Με μικρά απωθημένα, ναι, αλλά με την ηρεμία που σου δίνει το δικαίωμα να ανασηκώνεις ελαφρά τους ώμους. The movement you need is on your shoulder, που έλεγαν κι οι Beatles.

Ο καθένας μπορεί να θυμάται τον Κακιούζη όπως θέλει, έχει δώσει ο ίδιος την “άδεια” γι’αυτό. Ο καθένας όμως πρέπει να διαβάσει τη συνέντευξη που έδωσε στο Contra.gr.

Θα διαπιστώσει πως αυτό το σήκωμα των ώμων, αυτή η σίγουρη ηρεμία κρύβεται πίσω από κάθε αναδρομή στο παρελθόν, πίσω από κάθε κρίση, πίσω από κάθε “ο Ναβάρο είναι εξαιρετικός χαρακτήρας, ο Βασιλακόπουλος έχει και καλά, η Εθνική του 2005 είναι η πιο πλήρης όλων των εποχών, οι οδηγίες του Ιωαννίδη ήταν απίστευτες, αυτός που έγραψε για μένα το 2002 ήταν καραγκιόζης, μακάρι να τα είχα πάρει, αν τα είχε δώσει ο Ολυμπιακός”.

Πάντα πήγαινε κόντρα στο ρεύμα, όχι από επιλογή, αλλά απλώς γιατί το ρεύμα ερχόταν αντίθετα προς αυτόν. Δεν υπήρξε ποτέ, όπως παραδέχεται κι ίδιος, δημοσιοσχετίστας. Τρανό παράδειγμα η απόφασή του να αποχωρήσει από την ΑΕΚ, ύστερα από την κατάκτηση του πρωταθλήματος το 2002, ενώ ήταν… Θεός, επειδή θεώρησε πως θίχτηκε η τιμή και η υπόληψή του.

Η πορεία της καριέρας του, με τα περάσματα από Ιταλία, Ισπανία, Τουρκία, Γαλλία, Ελβετία και Κύπρο αποδεικνύει πως ο “τελευταίος αρχηγός”, όπως τον χαρακτήρισε ο Δημήτρης Καρύδας σε πρόσφατο άρθρο του, δεν φοβήθηκε ποτέ τις προκλήσεις και τις νέες περιπέτειες. Θα λέγαμε πως ήταν και είναι ένας “απόστολος του μπάσκετ”, έτοιμος να προσφέρει τις γνώσεις του, όπου του ζητηθεί. Για όλους τους παραπάνω λόγους το Contra.gr, λίγες ημέρες μετά το επίσημο “τέλος”, συνάντησε τον Μιχάλη Κακιούζη με σκοπό να ξετυλίξουμε μαζί το κουβάρι της πλούσιας καριέρας του.

Οι άνθρωποι που τον σημάδεψαν, οι λάθος επιλογές, τα κρυφά (αλλά και φανερά) απωθημένα, οι εμπειρίες ζωής, όλα είναι εδώ, σε μία πραγματική κατάθεση ψυχής απ’ έναν άνθρωπο που δεν κρύφτηκε ποτέ. Ήταν πάντα παρών στις δύσκολες στιγμές, ακόμα κι αν ενοχλούσε κάποιους με την παρουσία του.

ΤΟ ΝΤΡΑΦΤ, ΟΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΣΠΕΡΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΠΩΘΗΜΕΝΟ ΤΗΣ ΕΥΡΩΛΙΓΚΑΣ

Είχες δηλώσει πως όταν θα αρχίσεις να αναζητάς δικαιολογίες για να μην πας στην προπόνηση θα σταματήσεις. Τελικά, έφθασε αυτή η ώρα;

Ναι, απλά δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου. Είκοσι ένα χρόνια επαγγελματικής καριέρας είναι αρκετά. Είναι οριστική απόφασή μου, δεν υπάρχει λόγος να συνεχίσω.

Είσαι ευχαριστημένος από την τελευταία σεζόν της καριέρας σου;

Ο καθένας έχει στο μυαλό του διάφορα πράγματα. Θα μπορούσε να είναι διαφορετικό το τέλος, αλλά δεν με πειράζει. Θεωρώ πως αυτά είναι δευτερευούσης σημασίας. Έτσι το έχω φιλοσοφήσει και στη ζωή, αλλά και στο μπάσκετ. Σίγουρα θα ήθελα να ολοκληρώσω την καριέρα μου όπως ο Δημήτρης (σ.σ. Διαμαντίδης), αλλά κάτι τέτοιο δεν συνέβη.

Για έναν παίκτη που έχει κατακτήσει τόσους τίτλους στην καριέρα του όπως εσύ, τι ήταν αυτό που του έδινε κίνητρο να συνεχίσει;

Νομίζω πως όλοι οι αθλητές στο υψηλό επίπεδο βρίσκουν κίνητρο στο παραμικρό. Δεν αναφέρομαι μόνο στο τέλος της σεζόν, αλλά και κατά τη διάρκειά της. Για παράδειγμα, έκανα περισσότερες ώρες προπόνηση επειδή ήθελα να γίνομαι διαρκώς καλύτερος. Έβρισκα μικρά πράγματα ώστε να γίνομαι διαρκώς καλύτερος. Εννοείται πως όταν είσαι σε μία ομάδα θέλεις να πάρεις το πρωτάθλημα. Εγώ πάντα έτσι σκεφτόμουν, σε όποιο επίπεδο κι αν έπαιζα. Η συγκεκριμένη… κοσμοθεωρία “μπολιάστηκε” από τότε που ήμουν στα παιδικοεφηβικά τμήματα του Ιωνικού Νέας Φιλαδέλφειας. Πάντα πηγαίναμε για το πρωτάθλημα και πάντα αγωνιζόμασταν με στόχο την κορυφή.

Βέβαια, χωρίς αυτό να είναι ο αυτοσκοπός. Ειδικά σ’ αυτές τις ηλικίες κύριο μέλημα ήταν η διδασκαλία του αθλήματος. Το πώς θα συμπεριφερόμασταν τόσο εντός όσο κι εκτός παρκέ. Αντίθετα, στη σημερινή εποχή τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Επειδή έχω παρακολουθήσει προπονήσεις νεαρών παιδιών, βλέπω προπονητές που βρίζουν, χτυπιούνται, κερδίζουν την αντίπαλη ομάδα με 70 πόντους και μετά είναι υπερήφανοι. Μιλάμε για παιδάκια, τα οποία είναι πολύ εύκολο να πληγωθούν. Θα πρέπει ο προπονητής να είναι ταυτόχρονα και παιδαγωγός. Εγώ είχα την τύχη να βρίσκομαι σε μία ομάδα (σ.σ. Ιωνικός) που ήταν οικογένεια. Απ’ τα παιδικά μέχρι το ανδρικό τμήμα.

Θα είχα φύγει για το ΝΒΑ

Αισθάνεσαι γεμάτος για όσα πέτυχες στην καριέρα σου; Υπάρχει κάτι που σου λείπει;

Μου λείπει μόνο η Ευρωλίγκα. Έπαιξα σε πάρα πολλά Φάιναλ Φορ και πήρα όλες τις θέσεις, εκτός απ’ την πρώτη. Μόνο εγώ πρέπει να το έχω καταφέρει (σ.σ. γέλια)! Από εκεί και πέρα δεν μου έχει λείψει κάτι. Νιώθω πλήρης.

Υπάρχει κάτι, στο πέρασμα των ετών, για το οποίο μετάνιωσες;

Για το μοναδικό πράγμα που έχω μετανιώσει είναι που, μετά το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα των Εφήβων, δεν δήλωσα συμμετοχή στα ντραφτ του NBA. Θεωρώ πως θα είχα επιλεγεί στους πρώτους 10 γιατί είχα παίξει πάρα πολύ καλά με την Εθνική. Αν είχα δηλώσει συμμετοχή στα ντραφτ θα είχα φύγει κιόλας. Η πορεία μου έδειξε πως δεν με ενδιέφερε να παραμείνω στην Ελλάδα. Μου άρεσαν οι προκλήσεις.

Πόσο εύκολο θα ήταν για έναν Έλληνα παίκτη, εκείνη την εποχή, να γίνει ντραφτ σε μία τόσο υψηλή θέση;

Από κάπου έπρεπε να ξεκινήσει… Είχα και στη συνέχεια την ευκαιρία να αγωνιστώ στο NBA, αλλά λόγω συγκυριών δεν μπόρεσα να φύγω.

Για ποια χρονική περίοδο μιλάμε;

Τα επόμενα δύο χρόνια (σ.σ. 1996, 1997). Back to back. Υπήρχε ενδιαφέρον απ’ τους Σαν Αντόνιο Σπερς αλλά, επειδή δεν υπήρχε buy out στο συμβόλαιό μου με την ΑΕΚ η μεταγραφή “ναυάγησε”. Παρόλα αυτά, δεν το μετανιώνω. Απλά θεωρώ πως αν είχα δηλώσει συμμετοχή στο ντραφτ, πριν πάω στην ΑΕΚ, θα είχα φύγει για το NBA.

Άρχισες την καριέρα σου με δύο χρυσά μετάλλια στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα με την Εθνική Παίδων και την Εθνική Εφήβων. Οι επιτυχίες σε γέμισαν με περισσότερες ευθύνες και μεγαλύτερο άγχος;

Γενικά, πάντα είχα μία συγκεκριμένη φιλοσοφία στο κεφάλι μου: “Κερδίζουμε αλλά, ΟΚ, δεν έγινε και κάτι”. Δεν ξέρω πως μου είχε… κάτσει αυτό. Θυμάμαι όταν κερδίσαμε το Παγκόσμιο ήμασταν 18 χρονών παιδιά. Γινόταν πανζουρλισμός στο γήπεδο, στους δρόμους, ακόμα και στο σπίτι μου! Θα μπορούσα να είχα τρελαθεί απ’ την επιτυχία, αλλά σημαντικό ρόλο έπαιξε κι η οικογένεια. Ήμασταν μία πολύ δεμένη και συγκροτημένη οικογένεια, χωρίς να έχουμε κατά το παρελθόν εμπειρία διαχείρισης τόσο μεγάλων επιτυχιών.

Σημαντικό ρόλο έπαιξε και το γεγονός πως αγωνιζόμουν στην ανδρική ομάδα του Ιωνικού από τα 15 μου. Επομένως, γνώριζα πως ήταν να αγωνίζεται σε υψηλό επίπεδο. Για παράδειγμα, δεν πήγα πενθήμερη με το σχολείο και ήταν επιλογή μου. Θα μπορούσα να πάω, αλλά σκέφτηκα πως ήταν προτιμότερο να κάνω προπονήσεις με την ανδρική ομάδα του Ιωνικού. Δεν μου έλειψε η πενθήμερη, γιατί εγώ τη ζούσα κάθε εβδομάδα στα εκτός έδρας παιχνίδια με την ομάδα. Ήμουν ο μικρότερος, επομένως με είχαν όλοι υπό την προστασία τους.

Η ΜΕΤΑΓΡΑΦΗ ΣΤΗΝ ΑΕΚ, ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΕ ΧΑΤΖΗ ΚΑΙ Η ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ ΜΕ ΙΩΑΝΝΙΔΗ-ΙΒΚΟΒΙΤΣ

Αισθάνεσαι δικαιωμένος που επέλεξες τότε την ΑΕΚ, παρότι σε ήθελαν κι άλλες μεγάλες ομάδες;

Η ΑΕΚ είναι η ομάδα μου. Ήμουν ΑΕΚ, είμαι ΑΕΚ και θα είμαι ΑΕΚ. Αυτό δεν αλλάζει. Η επιθυμία μου ήταν να μεταγραφώ στην ΑΕΚ, αλλά δεν εξαρτιόταν από εμένα. Θεωρώ πως καθοριστικό ρόλο έπαιξε η επίσκεψη της Original στα γραφεία του Ιωνικού. Τότε αποφασίσαμε πως θα πάω στην ΑΕΚ. Όπως προείπα, δεν ήταν επιλογή μου, αλλά απόφαση της ομάδας. Ήμουν ανάμεσα στην ΑΕΚ, τον Πανιώνιο, αλλά και σε άλλες ομάδες. Πιστεύω πως καταλυτικό ρόλο έπαιξαν οι οπαδοί της ΑΕΚ. Θυμάμαι πως από πολύ μικρός πήγαινα με τον πατέρα μου και βλέπαμε την ΑΕΚ στο ποδόσφαιρο. Μάλιστα, μία φορά είχα φύγει κρυφά από το σπίτι και είχα πάει στην Τούμπα, στο 2-2 με τον ΠΑΟΚ το 1992, όταν είχαμε πάρει το πρωτάθλημα! Βέβαια, μετά έγινε… μπάχαλο στο σπίτι (σ.σ. γέλια).

Τελικά το να αγωνίζεσαι στην ομάδα της καρδιάς σου είναι ευχή ή κατάρα;

Και τα δύο. Άλλωστε, τα… έζησα. Τη λέξη “κατάρα” όπως και τη λέξη “πόλεμος” τις θεωρώ πολύ άσχημες για να τις χρησιμοποιούμε τόσο εύκολα. Γενικά, η λέξη “πόλεμος” για εμένα συνεπάγεται με απώλεια ζωής, πίκρα, στεναχώρια… Επομένως, το να λέμε “πάμε να πολεμήσουμε” σε έναν αγώνα μπάσκετ ή ποδοσφαίρου θεωρώ πως είναι ηλίθιο. Είναι κλισέ εκφράσεις, αλλά επειδή το λεξιλόγιό μας είναι τόσο πλούσιο, θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε άλλες λέξεις.

Η ΑΕΚ είναι η ομάδα μου. Ήμουν ΑΕΚ, είμαι ΑΕΚ και θα είμαι ΑΕΚ. Αυτό δεν αλλάζει.

Όσον αφορά στην ΑΕΚ, ένιωθα να πετάω στα σύννεφα εκείνη την περίοδο, καθώς αγωνιζόμουν στην ομάδα που λάτρευα από μικρό παιδί. Ο κόσμος μ’ αγαπούσε, αλλά κι εγώ τον αγαπούσα. Όπως σου είπα, ήμουν ΑΕΚ και είμαι ΑΕΚ. Και τώρα πηγαίνω στο γήπεδο και βλέπω τους αγώνες με τα πιτσιρίκια. Αλλά έζησα και μεγάλη στεναχώρια. Φαντάσου, έζησα την απόλυτη χαρά και την απόλυτη στεναχώρια την ίδια στιγμή. Όταν πήραμε το πρωτάθλημα είχα αποφασίσει την ίδια ώρα πως θα φύγω.

Οι σχέσεις σου με τον Νίκο Χατζή ήταν λίγο… Γκάλης-Γιαννάκης; Τελικά, μιλούσατε ή όχι;

Μιλούσαμε, αλλά εγώ προσωπικά δεν ήμουν ποτέ εξωστρεφής. Ήμουν ψυχρός. Για παράδειγμα, όταν κάναμε ασκήσεις με βάρη, ενώ κάποιοι έκαναν χαβαλέ, εγώ ήμουν απόλυτα συγκεντρωμένος επειδή τη θεωρούσα πολύ σημαντική προπόνηση. Γινόμουν αγενής, δεν ήθελα να μου μιλάει κανένας. Έκανα πλάκα κατά τη διάρκεια της προπόνησης, αλλά παράλληλα ήμουν και απόμακρος, επειδή θεωρούσα πως έπρεπε να υπάρχει ένα όριο. Σε ό,τι αφορά στον Νίκο, απλά ήμασταν διαφορετικοί χαρακτήρες.

Εννοείται πως μιλούσαμε. Είναι δυνατόν να μην μιλάμε; Απλά, τα ενδιαφέροντά μας ήταν διαφορετικά. Επειδή ήρθαμε την ίδια εποχή στην ΑΕΚ μάς θεωρούσαν… Διόσκουρους. Δεν γινόταν να είχαμε κακή σχέση. Μπορεί να είχαμε εντελώς διαφορετική αντίληψη των πραγμάτων, αλλά φυσικά και μιλούσαμε. Από εκεί και πέρα το τι γράφει ο καθένας δεν με αφορά. Έχω την άποψή μου για κάποια πράγματα που έγιναν στην ομάδα, όμως ότι γίνεται μέσα στην ομάδα μένει εκεί.

Σ’ είχε ενοχλήσει που δεν έγινες εσύ αρχηγός, τότε, στην ΑΕΚ;

Δεν ήταν επιλογή μου, αλλά παρόλα αυτά δεν με είχε πειράξει. Είναι τυπικό το θέμα του ποιος θα είναι αρχηγός σε μία ομάδα.

Δεν είναι σημαντικό όμως για έναν παίκτη να γίνεται αρχηγός;

Εξαρτάται πώς λειτουργεί κάποιος σε μία ομάδα. Μπορεί να είναι αρχηγός, αλλά κάποιος άλλος να έχει ηγετικό ρόλο στην ομάδα και να λειτουργεί ως τέτοιος. Δεν αναφέρομαι μόνο στην ΑΕΚ. Γενικά, δεν έχω τέτοια κολλήματα. Προσωπικά, έζησα το “απόλυτο” ως αρχηγός της Εθνικής ομάδας. Στην ΑΕΚ γνωρίζω πολύ καλά τι έκανα τόσο μέσα στο παρκέ όσο κι εκτός. Ειδικά όταν είχαμε τα τεράστια οικονομικά προβλήματα.

Είχα φτάσει να πηγαίνω στο αεροδρόμιο και να μαζεύω τον Χόλντεν και τον Μπιλμπά!

Πώς ήταν η συνύπαρξή σου με τον Γιάννη Ιωαννίδη;

Όταν είσαι μόλις 19 ετών δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα. Ο κόουτς Ιωαννίδης είχε έναν ιδιαίτερο τρόπο να σου μεταδίδει τις πληροφορίες. Σου φώναζε και παράλληλα σου περνούσε κι αυτά που ήθελε. Ο κάθε προπονητής έχει τον τρόπο του, κι εγώ, όταν γίνω προπονητής θα έχω τον δικό μου. Εγώ απομόνωνα τα άσχημα και κρατούσα μόνο αυτά που αφορούσαν το μπάσκετ. Όσα με ενδιέφεραν προκειμένου να γίνω καλύτερος στο μπάσκετ.

Άλλωστε, οι οδηγίες του Ιωαννίδη για το πώς θα ακολουθήσω έναν παίκτη στην άμυνα ή πώς θα παίξω μπάσκετ ήταν απίστευτες. Απίστευτες. Και είχα την τύχη στην αρχή της καριέρας μου να έχω τον Τζούροβιτς, τον Ιωαννίδη και τον Ίβκοβιτς. Ήμουν τρομερά τυχερός γιατί κι οι τρεις μου μετέδωσαν σημαντικά πράγματα, τα οποία έβαλα στη συνέχεια στο παιχνίδι μου.

Πώς ήταν ο Ίβκοβιτς ως προπονητής;

Θεωρώ πως με τον Ίβκοβιτς έγινε το “μπαμ” στην καριέρα μου. Δούλεψα όλο το καλοκαίρι, πίστεψε πάρα πολύ σ’ εμένα και εξελίχθηκα σημαντικά. Μην ξεχνάς πως όταν άρχισα την καριέρα μου έπαιζα στο “4” και μέσα σε δύο καλοκαίρια, ύστερα από παρότρυνση και εντολή του Ιωαννίδη, μετατράπηκα σε “3άρι”.

Είχες πει πως ο μεγαλύτερος συλλογικός τίτλος που κατέκτησες ήταν με την ΑΕΚ; Γιατί;

Γιατί ήταν το πρώτο πρωτάθλημα που κατέκτησα στη ζωή μου. Κι αναφέρομαι στο πρωτάθλημα, γιατί πριν είχαμε κατακτήσει το Σαπόρτα και το Κύπελλο Ελλάδας. Ο πρώτος τίτλος είναι πάνω απ’ όλα, όμως το πρωτάθλημα και συγκεκριμένα ο τρόπος με τον οποίο ήρθε, το μετέτρεψαν σε κάτι ξεχωριστό.

Ενοχλήθηκες μ’ όσα γράφτηκαν κατά τη διάρκεια των τελικών με τον Ολυμπιακό;

Όταν ολοκληρώνεται το πρωτάθλημα, πας στη συνέντευξη Τύπου κι ενώ όλοι είναι χαρούμενοι, εσύ λες πως θέλεις να φύγεις, κάτι σημαίνει… Γενικά, δεν δίνω δικαιώματα. Όταν θέλω να πω κάτι το λέω στα ίσα. Το έχω αποδείξει όλα αυτά τα χρόνια. Επειδή δεν διαβάζω γενικά εφημερίδες, έπαθα σοκ όταν μου το είπε ο Βασίλης (σ.σ. Κικίλιας) στο γήπεδο. Εκείνη την περίοδο ήμασταν εφτά μήνες απλήρωτοι. Μου λέει: “Τα έμαθες”; Η πρώτη σκέψη μου ήταν να κοιτάξω τριγύρω μήπως έφυγε κάποιος, γιατί είχα φθάσει σε σημείο να πηγαίνω στο αεροδρόμιο και να… μαζεύω τον Χόλντεν και τον Μπιλμπά!

Γι’ αυτό το λόγο σου είπα και πριν πως δεν παίζει ρόλο ο τίτλος του αρχηγού, αλλά τι κάνεις γενικά. Μου εξηγεί τι είχε γραφτεί για έμενα, τον Τζέι Αρ (σ.σ. Χόλντεν) και τον κόουτς (σ.σ. Ντράγκαν Σάκοτα), αλλά μου λέει να μην ασχοληθώ γιατί είναι η “Ώρα για Σπορ”. Όμως επειδή γνώριζα ποιος ήταν στη συγκεκριμένη εφημερίδα αμέσως μπήκε… μαύρο! Μαύρισαν τα πάντα γύρω μου. Ήταν η στιγμή, ανεξάρτητα με το αν θα παίρναμε το πρωτάθλημα, που αποφάσισα ότι θα φύγω από την ομάδα.

Τα οικονομικά προβλήματα έπαιξαν ρόλο στην απόφασή σου;

Ήταν σημαντικός παράγοντας, αλλά δεν έπαιξε ρόλο στην απόφασή μου. Στο ξαναλέω: Ήμουν ΑΕΚ και παραμένω ΑΕΚ. Ακόμα κι όταν έφυγα χάρισα χρήματα στην ομάδα. Απλά ήθελα να φύγω. Νομίζω πως αυτό τα λέει όλα. Γιατί αν έπαιζε ρόλο το οικονομικό κομμάτι θα μπορούσα να είχα κυνηγήσει τα χρήματα δικαστικώς και στο τέλος να τα είχα πάρει κιόλας. Αλλά δεν με ένοιαζε. Χάρισα ένα συμβόλαιο κι ήθελα απλά να φύγω.

Αυτός που τα έγραψε ήταν καραγκιόζης

Στην ανακοίνωση αποχώρησης από την ενεργό δράση ανέφερες πως “βίωσες προδοσία και πίκρα στην ΑΕΚ”. Ποιοι θεωρείς πως σε πρόδωσαν; Ήταν οι φίλαθλοι, η διοίκηση, οι δημοσιογράφοι;

Δεν έχω κανένα παράπονο από τον κόσμο της ΑΕΚ. Μάλιστα, όταν αποχώρησα οι φίλαθλοι έφτιαξαν ένα τεράστιο πανό με τη φανέλα μου στον αγώνα με το Ηράκλειο. Πειράχθηκα, πικράθηκα μ’ όσα γράφτηκαν. Δεν μπορείς να συμπεριφέρεσαι έτσι σ’ έναν αθλητή που έχει παίξει με ενέσεις, σπασμένα χέρια και σπασμένα πόδια. Δείχνεις πως δεν σε νοιάζει ο εκάστοτε “Μιχάλης”. Ο Τζούροβιτς, ο Ιωαννίδης και ο Ίβκοβιτς μου έμαθαν πως “ποτέ κανένας δεν πειράζει την ομάδα του”. Θυμάμαι πως ο Ιωαννίδης μπορεί να μας έβριζε στην προπόνηση, να μας πίεζε, αλλά πάντα μας προστάτευε. Υπήρχαν περιπτώσεις σε συνεντεύξεις Τύπου που όταν κάποιος δημοσιογράφος επιχειρούσε να πει κουβέντα για παίκτη ορμούσαν για να τον… αρπάξουν! Επειδή είχα μάθει έτσι, θεώρησα πως ήταν τρομερά στενάχωρο η εφημερίδα της ομάδας σου, κι ο άνθρωπος που είναι Υπεύθυνος Τύπου της ομάδας να βγάζει τέτοια πράγματα για εσένα.

Εγώ είμαι μέσα στο γήπεδο, εγώ χάνω από τον Ολυμπιακό και είμαι στα πατώματα δύο ημέρες, εμένα βρίζει ο προπονητής μου που έχω χάσει το ματς, εγώ πονάω ψυχικά και σωματικά και θα μου πεις εσύ το οτιδήποτε;

Δεν το έβγαλε για κάποιον ξένο, που ακόμα και σε αυτή την περίπτωση θα ήταν λάθος, γιατί κι οι ξένοι παίκτες ήταν απλήρωτοι. Για ποιον λόγο δεν προστατεύεις την ομάδα σου που χάνει 2-0; Κι ύστερα ήρθε η ηλίθια δικαιολογία πως “θέλαμε να σας χτυπήσουμε στον εγωισμό”. Λες κι εγώ χρειαζόμουν παρακίνηση για να κατακτήσω ένα πρωτάθλημα. Το έχω πει άπειρες φορές: Ο πιο φανατικός οπαδός, ο πιο βλαμμένος δημοσιογράφος, γιατί για εμένα αυτός που τα έγραψε ήταν καραγκιόζης, δεν μπορεί να θέλει περισσότερο από εμένα να κερδίσω ένα παιχνίδι ή να πάρω ένα πρωτάθλημα. Εγώ είμαι μέσα στο γήπεδο, εγώ χάνω από τον Ολυμπιακό και είμαι στα… πατώματα δύο ημέρες, εμένα βρίζει ο προπονητής μου που έχω χάσει το ματς, εγώ πονάω ψυχικά και σωματικά και θα μου πεις εσύ το οτιδήποτε;

Μακάρι να τα είχα πάρει, αν τα είχε δώσει ο Ολυμπιακός, γιατί ήμουν κι απλήρωτος!

Ήταν πράγματα που δεν λέγονται και δεν λέγονται ειδικά για την ομάδα σου. Ήταν μεγάλο καραγκιοζιλίκι αυτό που είχε γίνει τότε. Μέσα μου “έσπασα”. Ειδικά απ’ την στιγμή που δεν υπήρξε προστασία από την ομάδα. Όχι προσωπικά σ’ εμένα, ως Μιχάλη, αλλά γενικότερα στην ομάδα, η οποία κυνηγάει εκείνη την στιγμή έναν τίτλο. Άλλωστε, στη συνέχεια έδειξαν πως δεν ήθελαν και να μείνω. Γιατί όταν τους χάρισα τα λεφτά, αμέσως έμεινα ελεύθερος. Γι’ αυτούς είχαν σημασία τα λεφτά, για εμένα όχι.

Αν είχαν κάνει κίνηση να σε κρατήσουν, θα σκεφτόσουν να παραμείνεις;

Αν είχαν κάνει έστω μία τυπική κίνηση δεν θα μπορούσα να φύγω, αφού είχα συμβόλαιο. Δεν τους ενδιέφερε. Όταν κατέθεσα προσφυγή έλεγαν: “Εντάξει μωρέ και τι έγινε;”. Μόνο όταν πήγε το χαρτί από τη FIBA άρχισαν τις διαδικασίες συμβιβασμού. Όμως, είχαν περάσει ήδη δύο μήνες… Εγώ παρέμενα επαγγελματίας. Παρόλα αυτά, οι κινήσεις τους μου επιβεβαίωναν κάθε ημέρα την ορθότητα της απόφασής μου.

Μόλις τους είπα: “Παιδιά, δεν θέλω τα χρήματα, θέλω απλά την ησυχία μου” σε πέντε λεπτά ήμουν ελεύθερος. Οι ομάδες είναι πάνω απ’ όλους. Από τον Μιχάλη, τον Ντέμη, τον Δημήτρη (σ.σ. Διαμαντίδη). Ο Παναθηναϊκός είναι πάνω από τον Δημήτρη. Υπάρχει και θα υπάρχει. Πριν τον Διαμαντίδη ήταν ο Μποντιρόγκα, μετά τον Διαμαντίδη θα υπάρξει κάποιος άλλος. Αυτές οι ομάδες είναι πάνω από προέδρους, πάνω από παίκτες, πάνω απ’ οτιδήποτε.

Θεωρείς πως αν ο κορμός εκείνης της ομάδας είχε παραμείνει θα μπορούσε να κάνει το βήμα παραπάνω;

Πιστεύω πως αν ο κορμός ήταν ο ίδιος θα είχαμε πάρει τα επόμενα χρόνια την Ευρωλίγκα. Ειδικά αν σκεφτείς την εξέλιξη που είχαν τόσο οι Έλληνες όσο και οι ξένοι παίκτες εκείνης της ομάδας. Είμαι πεπεισμένος πως θα παίρναμε την Ευρωλίγκα. Γενικώς, ως φίλαθλοι έχουμε την τάση της… αυτοκαταστροφής. Πάντα υπάρχει ένα “γιατί” κι ένας διχασμός δυστυχώς.

Τη νέα προσπάθεια της ΑΕΚ με μπροστάρη τον Μάκη Αγγελόπουλο πώς την βλέπεις;

Θα δείξει… Όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Δείχνει πως είναι ένας άνθρωπος που έχει τη διάθεση και την οικονομική ευχέρεια κάνει την ΑΕΚ ξανά μεγάλη. Πιστεύω πως μόνο μέσα από τα λάθη αποκτάς εμπειρίες. Η περυσινή χρονιά ήταν ιδιαίτερα διδακτική. Πρέπει να υπάρξει ένας κορμός κι από εκεί και πέρα χρειάζεται υπομονή. Οι ομάδες δεν χτίζονται από τη μία ημέρα στην άλλη. Τόσο ο Ολυμπιακός όσο κι ο Παναθηναϊκός είναι έτη φωτός μπροστά. Πρέπει να γίνουν αργά και σταθερά βήματα, όπως συνέβη και στην εποχή του Φιλίππου.

Θα ήθελες να αποτελέσεις μέρος αυτής της προσπάθειας;

Αμέ, γιατί όχι; Εγώ θα ήθελα, άλλοι δεν ξέρω… (σ.σ. γέλια) Στο ξαναλέω: Ήμουν και είμαι ΑΕΚ. Όμως, στο κομμάτι της δουλειάς είμαι κι επαγγελματίας. Αν μου ζητηθεί, σαφώς κι είμαι θετικός να προσφέρω στην ΑΕΚ. Αλλά, δεν εξαρτάται μόνο από εμένα. Δεν παίρνω εγώ τις αποφάσεις.

Η ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ, Η ΜΑΓΙΚΗ ΣΙΕΝΑ ΚΑΙ ΤΟ PASILLO ΣΤΗΝ ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ

Πάντως, το 2013, η συμμετοχή σου στην προετοιμασία του Ολυμπιακού προκάλεσε αντιδράσεις στον κόσμο της ΑΕΚ.

Την προηγούμενη χρονιά, το 2012, είχα κάνει προετοιμασία με την ΑΕΚ. Παλαιότερα είχα κάνει με την Μπαρτσελόνα. Το 2013 στον Ολυμπιακό ήταν ο Γιώργος Μπαρτζώκας, τον οποίο εκτιμώ απεριόριστα. Ήξερα πως οι προπονήσεις θα ήταν κορυφαίου επιπέδου. Αντίθετα, η ΑΕΚ ήταν στην Α2. Ήθελα να προετοιμάσω το κορμί μου για το υψηλότερο επίπεδο. Έτσι το σκέφτηκα. Απ’ την στιγμή που δεν μπορούσα να πάω στην Μπαρτσελόνα ο Ολυμπιακός ήταν η κατάλληλη επιλογή. Ήταν στη χώρα μου, δεν θα χρειαζόταν να “ξενιτευτώ” για 1,5 μήνα και να μείνω μακριά απ’ την οικογένειά μου. Μίλησα με τον Μπαρτζώκα, ο οποίος μου είπε χαρακτηριστικά πως είναι τιμή τους να συμμετέχω στις προπονήσεις. Απλά έκανα προπονήσεις, τίποτα παραπάνω.

Όλα αυτά τα χρόνια σκέφτηκες την επιστροφή στην ΑΕΚ;

Διαρκώς, αλλά η ΑΕΚ ήταν σε χαμηλό επίπεδο. Ούτως ή άλλως δεν μου κατατέθηκε ποτέ πρόταση για να επιστρέψω στην ομάδα. Άλλωστε, δεν σου κρύβω πως κι εγώ ήμουν απόλυτα ικανοποιημένος στις ομάδες που αγωνιζόμουν. Εκείνη την εποχή η ΑΕΚ, δυστυχώς, ήταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Ακόμα κι όταν, επί Δρόσου, ακούστηκε πως υπήρχε ενδιαφέρον, εγώ δεν είχα καμία επίσημη κρούση, ούτε πρόταση. Τα έβγαζαν απλά για να κοροϊδεύουν τον κόσμο.

Αγωνίστηκες σε ιστορικές ομάδες της Ευρώπης. Πόσο εύκολο είναι να προσαρμοστείς στις συνθήκες κι αν ξεχωρίζεις κάποια απ’ τις ομάδες που αγωνίστηκες.

Για εμένα έχει σημασία μόνο το μπάσκετ. Δεν με ένοιαζε τίποτα άλλο. Ούτε βγαίνω ούτε ξενυχτάω. Η πόλη που θα ζούσα μόνιμα κι η ομάδα που είναι μέσα στην καρδιά μου, ανεξάρτητα από την ΑΕΚ, είναι η Σιένα. Ήταν η πρώτη ομάδα που αγωνίστηκα στο εξωτερικό μετά την αποχώρησή μου από την ΑΕΚ. Θυμάμαι τις πρώτες ημέρες στο ξενοδοχείο ήμουν λίγο… μουδιασμένος, αλλά όταν έμπαινα στο γήπεδο ξεχνούσα τα πάντα.

Πήραμε το πρώτο πρωτάθλημα στην ιστορία της ομάδας κι αυτό το έκανε ακόμα πιο ξεχωριστό. Είναι διαφορετικό να παίρνεις ένα πρωτάθλημα με την ΑΕΚ, που είναι μία παραδοσιακή δύναμη και βρίσκεται στην Αθήνα και διαφορετικό να το παίρνεις με τη Σιένα. Σε αντιστοιχία είναι σαν να το έπαιρνε μία ομάδα από τα Ιωάννινα. Όλοι οι κάτοικοι της Σιένα, περίπου 80.000 ήταν κάθε ημέρα στους δρόμους επί ένα μήνα, ύστερα από την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Δεν μπορείς να καταλάβεις πόσο ευτυχισμένος ένιωθα. Η πόλη ήταν σαν… παραμύθι, ο κόσμος, το γήπεδο, όλα ήταν μαγικά. Μπορεί η Μπαρτσελόνα, στην οποία αγωνίστηκα, να είναι ο μεγαλύτερος σύλλογος, αλλά για εμένα η Σιένα είναι κάτι ξεχωριστό στην καριέρα μου.

Μου έκαναν pasillo στην προπόνηση της Μπαρτσελόνα και μου κόπηκαν τα πόδια

Η Μπαρτσελόνα είναι πραγματικά “mes que un club”;

Στην Μπαρτσελόνα είσαι λαϊκός ήρωας. Είναι το απόλυτο σωματείο. Δεν ξέρω πως είναι στη Ρεάλ Μαδρίτης, αλλά θεωρώ πως η Μπαρτσελόνα είναι πιο δεμένη ομάδα. Γενικότερα, όλη η Καταλονία είναι έτσι. Όλοι ζουν και αναπνέουν για την πόλη και την ομάδα. Είτε παίζεις στο ποδόσφαιρο, είτε στο μπάσκετ, είτε στο χόκεϊ αισθάνεσαι ξεχωριστός. Είναι εκπληκτικό.

Υπάρχει κάποια ιστορία που θυμάσαι από το πέρασμά σου;

Μετά το Ευρωμπάσκετ με πήρε τηλέφωνο ο πρόεδρος της Μπαρτσελόνα, Χουάν Λαπόρτα για να με συγχαρεί για την κατάκτηση του τροπαίου. Τότε, η Μπαρτσελόνα έπαιζε σ’ ένα τουρνουά στη Βενετία στο πλαίσιο της προετοιμασίας της. Μόλις επιστρέψαμε με την Εθνική πήρα το αεροπλάνο, πήγα Ρώμη, Βενετία κι έκανα προπόνηση στις 9 το πρωί!

Όταν έφθασα στο γήπεδο δεν γνώριζα προσωπικά κανέναν. Ήξερα μόνο τους Ντε Λα Φουέντε και Ναβάρο λόγω των εθνικών ομάδων, αλλά δεν μιλούσαμε. Με το που μπαίνω στο γήπεδο, σταματάει η προπόνηση και αρχίζουν να με χειροκροτούν για την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ. Είναι το γνωστό πασίγιο. Όπως είναι λογικό, μου “κόπηκαν” τα πόδια.

Μάλιστα, ενάμιση μήνα μετά γύρισα στην Ελλάδα, καθώς παίζαμε αγώνα για την Ευρωλίγκα κόντρα στον Ολυμπιακό, κι όπως καταλαβαίνεις από τα υβριστικά συνθήματα η μητέρα μου είχε κάνει ακόμα… δέκα παιδιά! Και λίγο καιρό πριν είχα σηκώσει το τρόπαιο ως αρχηγός της Εθνικής. Αντίθετα, όταν πήγα να παίξω με τη Σεβίλλη απέναντι στην Μπαρτσελόνα οι φίλαθλοι στο “Παλάου Μπλαουγκράνα” ήταν όρθιοι επί 20 λεπτά και με χειροκροτούσαν.

Θεωρείς πως ο Ναβάρο είναι παρεξηγημένος απ’ τους Έλληνες;

Ναι, σαφώς! Ο Ναβάρο είναι καταπληκτικό παιδί.

Ο Ναβάρο είναι εξαιρετικός χαρακτήρας και μέσα κι έξω από το γήπεδο. Μέσα στον αγώνα όλοι κάνουμε διάφορα καραγκιοζιλίκια. Ο Δημήτρης δεν έκανε; Ο Βασίλης δεν κάνει; Όλοι κάνουμε.

Έζησα δύο χρόνια στη Βαρκελώνη, έχοντας για προπονητή τον Ντούσκο Ιβάνοβιτς, που είναι το πρότυπό μου. Ο Χουάν Κάρλος δεν έχασε ποτέ προπόνηση. Είναι εξαιρετικός χαρακτήρας και μέσα κι έξω από το γήπεδο. Μέσα στον αγώνα όλοι κάνουμε διάφορα… καραγκιοζιλίκια. Ο Δημήτρης δεν έκανε; Ο Βασίλης δεν κάνει; Όλοι κάνουμε.

Απλά θεωρώ πως έχει παίξει καθοριστικό ρόλο η κόντρα με την εθνική Ισπανίας για τη δημιουργία αυτού του κλίματος. Προσωπικά, πιστεύω πως η Ισπανία είναι η καλύτερη εθνική όλων των εποχών. Αυτή η φουρνιά από το 2003 μέχρι σήμερα είναι πάντα ψηλά στις διοργανώσεις, είτε μιλάμε για Ευρωμπάσκετ, είτε για Μουντομπάσκετ, είτε για Ολυμπιακούς Αγώνες.

Αν δεν υπήρχαν οι ΗΠΑ αυτή η ομάδα θα ήταν παντού πρώτη! Έχει παίκτες με τεράστιες προσωπικότητες. Τίποτα δεν είναι τυχαίο…

Πέρασες κι απ’ την Τουρκία και την Εφές. Τι διαφορές έχει το τουρκικό πρωτάθλημα τώρα σε σχέση με την περίοδο που αγωνίστηκες;

Και τότε υπήρχαν καλές ομάδες. Υπήρχε η Φενέρμπαχτσε, η Γαλατασαράι που έχουν κόσμο, κυρίως ποδοσφαιρικό. Αν εξαιρέσεις την Εφές που δεν έχει ποδοσφαιρικό κόσμο, επειδή δεν έχει ομάδα, όλες οι υπόλοιπες έχουν πολλούς φιλάθλους. Έχουν πολύ δυνατό πρωτάθλημα κι η νοοτροπία τους θυμίζει τη δική μας. Ήταν πολύ καλή εμπειρία, είχα περάσει πολύ όμορφα στην Κωνσταντινούπολη. Δεν είχα κανένα απολύτως πρόβλημα. Η συμπεριφορά τους ήταν άψογη.

Ήσουν κι απ’ τους πρώτους Έλληνες που έπαιξε στην Τουρκία.

Ναι, μετά τον Ευθύμη Ρεντζιά που έπαιξε στην Ούλκερ, νομίζω πως είμαι ο επόμενος. Όπως σου προείπα, δεν είχα κανένα πρόβλημα. Μάλιστα, θυμάμαι σ’ ένα τουρνουά στο Μπάνβιτ, όταν ήρθε η ώρα να με παρουσιάσει ο εκφωνητής, σχολίασε χαρακτηριστικά πως “το Μπάνβιτ και η Τουρκία καλωσορίζουν τον Έλληνα Μιχάλη Κακιούζη”. Φαντάσου…

Έπαιξες επίσης Ελβετία και Κύπρο. Θεώρησες κάποια στιγμή τον εαυτό σου ως “απόστολο” του μπάσκετ;

Πάντα μου άρεσαν οι νέες προκλήσεις. Στην Ελβετία έπαιξα καλά, ήμουν καλά, παρότι η ομάδα είχε διάφορα θεματάκια. Δεν με τρομάζει το καινούργιο. Ούτε ως προπονητής πρόκειται να με τρομάξει. Καταρχάς είναι… καινούργιο! Δεν με τρομάζει κάτι. Για παράδειγμα, στην Κύπρο πήραμε το πρωτάθλημα για πρώτη φορά στην ιστορία της ομάδας. Μου αρέσουν οι νέες περιπέτειες, δεν έχω μετανιώσει για κάποια επιλογή μου.

Είχα χεσ… απάνω μου την ώρα που σήκωνα το τρόπαιο του Ευρωμπάσκετ

Κεφάλαιο “Εθνική ομάδα”. Τι συνέβαινε με την Εθνική μέχρι να κληθείς από τον Παναγιώτη Γιαννάκη;

Δεν γνωρίζω… Γενικά, όπως σου ανέφερα και προηγουμένως, δεν ασχολούμαι με το τι λέγεται ή γράφεται. Δεν είμαι των Δημοσίων Σχέσεων, παρότι ίσως θα έπρεπε, γιατί στη χώρα μας μόνο έτσι πας μπροστά. Αλλά, εγώ δεν είμαι έτσι. Όσον αφορά στην Εθνική, αυτά είναι επιλογές των προπονητών. Για παράδειγμα, ο Ιωαννίδης θεωρούσε πως δεν ταιριάζω στα πλάνα του. Αντίθετα, ο Γιαννάκης θεωρούσε πως ταιριάζω. Τα αποτελέσματα δικαιώνουν έναν προπονητή.

Πόσο δύσκολο ήταν να επαναληφθεί ο θρίαμβος του ’87 το 2005;

Πάντα είναι δύσκολο γιατί είμαστε μία μικρή χώρα, μόλις 11 εκατομμυρίων κατοίκων.

Η φουρνιά του 2005 είναι η καλύτερη όλων των εποχών στην Εθνική, ήταν πλήρης σε όλες τις θέσεις.

Θεωρώ πως η φουρνιά του 2005 είναι η καλύτερη όλων των εποχών στην Εθνική. Δεν πιστεύω πως μ’ αυτό που λέω παρεξηγούμαι. Είναι βέβαιο πως στο μέλλον θα βγει κι άλλη εξαιρετική φουρνιά, όμως είμαι πεπεισμένος πως μέχρι στιγμής, αυτή είναι η κορυφαία όλων. Στην Ελλάδα έχουμε μία τάση να συγκρίνουμε τις ομάδες αντί να μένουμε στο γεγονός πως τόσο η ομάδα του ’87 όσο κι αυτή του ’05 κατέκτησε το Ευρωμπάσκετ.

Αν μπούμε στη διαδικασία να συγκρίνουμε, θεωρώ πως κι οι 12 παίκτες του 2005 έπαιζαν στο κορυφαίο επίπεδο. Σίγουρα ήταν άλλες οι εποχές και σε καμία περίπτωση δεν θέλω να μειώσω τα παιδιά που δεν έπαιζαν το ’87, όμως τότε αγωνίζονταν μόλις 8 παίκτες. Αντίθετα, η Εθνική ομάδα το 2005 και το 2006 ήταν πλήρης σε όλες τις θέσεις.

Πιστεύατε, όταν ξεκινούσε η διοργάνωση, πως μπορείτε να φθάσετε τόσο ψηλά;

Ναι. Προσωπικά, το είχα δηλώσει κατά την αναχώρησή μας πως θα κατακτήσουμε το χρυσό μετάλλιο. Ήμουν πεπεισμένος και… πεισμωμένος γιατί όλοι παίκτες αγωνιζόμασταν στο κορυφαίο επίπεδο. Εγώ ήμουν στη Σιένα και δίναμε μάχη για την κατάκτηση της Ευρωλίγκας, το ίδιο κι ο Παπαλουκάς με την ΤΣΣΚΑ, ο Ζήσης, ο Παπαδόπουλος, ο Σπανούλης, ο Διαμαντίδης… Όπου κι αν παίζαμε κατακτούσαμε τα εγχώρια πρωταθλήματα.

Δεν γινόταν αυτή η ομάδα να μην στόχευε ψηλά. Δεν ήταν δυνατόν να πηγαίναμε με το… κακομοίρικο στυλ: “Παιχνίδι με το παιχνίδι και να περάσουμε τον 1ο γύρο”. Αν δεν βάζεις υψηλούς στόχους, δεν έχεις αποτέλεσμα. Επειδή έβλεπα την ομάδα θεωρούσα πως, ακόμα κι αν δεν πανηγύριζε το χρυσό, θα ήταν σίγουρα στην τετράδα και θα έπαιρνε κάποιο μετάλλιο.

Πώς νιώθει ο παίκτης που σηκώνει πρώτος το τρόπαιο;

Καταρχάς είχα χεσ… απάνω μου (σ.σ. γέλια). Το τρόπαιο ήταν τόσο βαρύ και παράλληλα ένιωθα τα πόδια μου “κομμένα” από τη χαρά! Δεν μπορώ να περιγράψω όλα όσα νιώθω με λόγια. Δίχως αμφιβολία, είναι η σημαντικότερη στιγμή στη ζωή και την καριέρα μου. Νομίζω πως αν ρωτήσεις τον Δημήτρη ή τον Βασίλη, το ίδιο θα σου πουν. Είναι πολύ σημαντικό για τη χώρα σου να είσαι πρωταθλητής Ευρώπης.

Μπορεί η νίκη επί των ΗΠΑ να συγκριθεί με την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ;

Για εμένα, όχι. Θεωρώ πως και για κανένα από τα υπόλοιπα παιδιά. Αν δεις φωτογραφίες από τον χαμένο τελικό κόντρα στην Ισπανία θα καταλάβεις πως για εμάς ήταν μία τεράστια χαμένη ευκαιρία. Αντίθετα, στην Ελλάδα θεώρησαν πως… κατακτήσαμε το τρόπαιο, παρά την ήττα. Εκείνη την στιγμή ήμασταν απογοητευμένοι, όμως όταν καταλάβαμε τι είχαμε πετύχει νιώσαμε λίγο καλύτερο. Όπως προείπα, είμαστε μία μικρή χώρα που έφθασε στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Κανένα άλλο άθλημα δεν έχει καταφέρει κάτι ανάλογο στην Ελλάδα, μόνο το πόλο.

Θυμάσαι κάποια ξεχωριστή ιστορία από εκείνη την περίοδο;

Θυμάμαι πως στο ξενοδοχείο τα κλειδιά ήταν έξω από τις πόρτες. Όποιος ήθελε έμπαινε, όποιος ήθελε έβγαινε. Κάναμε τα πάντα μαζί, ξέραμε ο ένας τα όρια του άλλου και αυτό έβγαινε προς τα έξω. Ξέραμε τον προπονητή, αυτός ήξερε εμάς και μας πίστευε απόλυτα. Μας έλεγε πράγματα, του λέγαμε κι εμείς. Υπήρχε αλληλοσεβασμός με τον “Δράκο”. Νομίζω πως αυτό ήταν το μυστικό της επιτυχίας.

Η σωστή καθοδήγηση. Όταν έχεις παίκτες υψηλότατου επιπέδου χρειάζεσαι έναν προπονητή που να δώσει σωστή καθοδήγηση και κίνητρο. Βέβαια, κίνητρο είχαμε ούτως ή άλλως γιατί στην Εθνική πηγαίναμε επειδή το γουστάραμε, κι όχι για τα λεφτά. Γενικά, ο τρόπος που διαχειριστήκαμε την επιτυχία ήταν υποδειγματικός. Αν συγκρίνεις πώς διαχειριστήκαμε εμείς την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ και πώς το ποδόσφαιρο την κατάκτηση του Euro, δεν έχουν καμία σχέση.

Ο Γιαννάκης μού είπε ότι θα κάνει ανανέωση κι έκοψε μόνο εμένα

Σε “πόνεσε” η μη κλήση σου στην Εθνική το 2008;

Εννοείται. Θεωρώ πως θα πείραζε τον οποιοδήποτε. Όλα τα χρόνια μου ήταν συνυφασμένα με την Εθνική. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να παίζει μπάσκετ.

Ποιος θεωρείς πως σε έθεσε στο περιθώριο;

Δεν το γνωρίζω… Πάντως ήξεραν όλοι πως αυτή θα ήταν η τελευταία χρονιά μου με το εθνόσημο. Το γνώριζε ο κόουτς, είχαμε μιλήσει από πριν και είχαμε συνεννοηθεί. Την Παρασκευή είχα μιλήσει με τον Γιαννάκη και με τον γυμναστή προκειμένου να κανονίσουμε πότε θα γίνουν οι ιατρικές εξετάσεις. Και με παίρνει τη Δευτέρα ο “Δράκος” και μου λέει: “Ξέρεις δεν θα είσαι στην αποστολή, θα κάνουμε ανανέωση”. Κι έκοψε μόνο εμένα. Τέλος πάντων, μεγάλη ιστορία… Έχω στο κεφάλι μου διάφορες εικασίες, αλλά είναι απλά “παραμύθια της Χαλιμάς”.

Οι Έλληνες παράγοντες στις Ομοσπονδίες και τους συλλόγους έχουν το “κουσούρι” να θέλουν να κλέψουν τη δόξα από τους αθλητές;

Δεν ξέρω… Μην το πας στην Ομοσπονδία. Για παράδειγμα λένε διάφορα για τον Βασιλακόπουλο. Σαφώς μπορεί να έχει κάνει λάθη, αλλά αν δεν ήταν ο Βασιλακόπουλος πώς θα είχε πάει η Εθνική ομάδα; Λένε πως έχει κάποιες απαρχαιωμένες ιδέες. Μπορεί. Αλλά ουσιαστικά αυτός κρατάει την Ομοσπονδία, ό,τι και να λένε. Όλοι κάνουμε λάθη, κανείς δεν είναι τέλειος. Γενικά, στην Ελλάδα, έχουμε την τάση να πηγαίνουμε από το “Α” στο “Ω” σε κλάσματα του δευτερολέπτου, σε ένα παιχνίδι, σε ένα σουτ.

Γιατί, για παράδειγμα, αν ο Βασίλης (σ.σ. Σπανούλης) δεν είχε βάλει τα δύο τρίποντα τι θα έλεγαν; “Τον άσχετο που δεν έβαλε τα τρίποντα”. Τώρα; Τον αποθεώνουν. Η αλήθεια είναι πάντα κάπου στη μέση. Νομίζω πως οι άλλες χώρες που έχουν επιτυχίες έχουν βρει τη… μέση. Υπάρχει η επιτυχία και η αποτυχία. Το θέμα είναι πώς διαχειρίζεσαι τις δύο καταστάσεις και πώς συνεχίζεις.

Για την απόφαση να ονομαστεί το κλειστό του ΟΑΚΑ “Νίκος Γκάλης”, ποια είναι η άποψή σου;

Προσωπικά, εξαιτίας του Νίκου Γκάλη και της επιτυχίας του ’87 άρχισα να παίζω μπάσκετ. Θεωρώ πως η τιμή που πρέπει να γίνεται σε έναν αθλητή όπως ο Γκάλης πρέπει να είναι η μεγαλύτερη. Από εκεί και πέρα για το ΟΑΚΑ δεν έχω άποψη. Επειδή έχει δοθεί το όνομά του στο γήπεδο που μεγαλούργησε, το Αλεξάνδρειο, ίσως δεν χρειαζόταν να ονομαστεί έτσι και το ΟΑΚΑ. Όπως και να έχει προσκυνάμε τον Νίκο Γκάλη! Δεν θεωρώ πως είναι κακό να δοθεί το όνομά του, απλά πλέον είναι δύο τα γήπεδα.

Αλήθεια, πώς είναι να παίζεις στο Αλεξάνδρειο;

Φοβερό συναίσθημα. Τα χαρτάκια, ο κόσμος, όλα είναι καταπληκτικά. Βοηθάει κι κατασκευή του γηπέδου. Είναι διαφορετική η ατμόσφαιρα.

Ο Giannis μπορεί να γίνει ηγέτης

Το μέλλον της Εθνικής πώς το βλέπεις;

Υπάρχει πολύ μεγάλο ταλέντο. Έχει γίνει ήδη η μετάβαση στην επόμενη γενιά. Νομίζω πως αυτό που χρειάζεται είναι υπομονή. Αγωνιζόμαστε στο Προολυμπιακό και υπάρχει η πιθανότητα να μην προκριθούμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αν πάμε δεν σημαίνει πως θα κατακτήσουμε απευθείας το χρυσό μετάλλιο, ούτε στην περίπτωση που δεν πάμε σημαίνει ότι η ομάδα είναι για τα… πανηγύρια και πρέπει να καταστραφεί! Είναι θέμα χρόνου να είμαστε ξανά στην κορυφή. Όλες οι ομάδες έχουν μεταπτώσεις στην απόδοσή τους.

Μπορεί ο Γιάννης Αντετοκούνμπο να γίνει ο επόμενος ηγέτης της εθνικής;

Θεωρώ ότι μπορεί, αλλά όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος.

Η θέλησή του να το κυνηγήσει τόσο πολύ για να έρθει πώς σου φάνηκε;

Για εμένα το να παίξεις στην Εθνική ομάδα είναι αυτονόητο. Δεν το σκέφτεσαι. Σε καλούν και δεν έχεις δεύτερες σκέψεις. Στην περίπτωσή του είχε να κάνει καθαρά με την ομάδα του (σ.σ. Μιλγουόκι Μπακς). Το γεγονός πως κατάφερε να τους πείσει, παρότι οι αμερικανικές ομάδες είναι δύσκολες, δείχνει πόσο πολύ ήθελε να παίξει. Ο Γιάννης είναι ένα παράδειγμα πως η Εθνική ομάδα είναι πάνω απ’ όλα.

Μετά την αποχώρηση του Ζήση και του Σπανούλη, θεωρείς πως η Εθνική αλλάζει αγωνιστικό χαρακτήρα; Γίνεται πιο… αμερικανική ομάδα;

Όταν έχουμε τέσσερα παιδιά που παίζουν ή έπαιζαν στις ΗΠΑ (σ.σ. Κουφός, Γιάννης Αντετοκούνμπο, Καλάθης, Ντόρσεϊ), σαφώς. Βέβαια, ο Καλάθης έχει και την εμπειρία της Ευρώπης, όπως και ο Γιάννης. Αντίθετα, οι Κουφός και Ντόρσεϊ είναι μακριά από την ευρωπαϊκή νοοτροπία. Πάντως, πιστεύω πως οι υπόλοιποι που πλαισιώνουν αυτά τα παιδιά μπορούν να τους μυήσουν στο ευρωπαϊκό στυλ παιχνιδιού.

Η ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΔΙΑΜΑΝΤΙΔΗ, Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΣΥΜΠΑΙΚΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΒΙΒΛΙΟ

Εκτός από εσένα, ακόμα ένας σπουδαίος Έλληνας μπασκετμπολίστας αποσύρθηκε από την ενεργό δράση, ο Δημήτρης Διαμαντίδης. Θεωρείς πως πήρε τη σωστή απόφαση; Ήταν η κατάλληλη ώρα να πει το “αντίο”;

Σαφώς και έκανε τη σωστή επιλογή. Θα μπορούσε να παίξει ένα χρόνο ακόμα, αλλά όχι στο επίπεδο που ο ίδιος θα επιθυμούσε. Νομίζω πως αυτό δεν καταλαβαίνει ο κόσμος. Λόγω εμπειρίας καταλαβαίνουμε απόλυτα πόσο χάνουμε σε ταχύτητα, έκρηξη, αλτικότητα και καταφέρνουμε να τα ισοσκελίσουμε. Παρόλα αυτά, θεωρώ πως ήταν η σωστή απόφαση. Αυτό που συνέβη φέτος με τον Διαμαντίδη ήταν ανεπανάληπτο. Ζηλεύω, με την καλή έννοια. Ήταν το λιγότερο που θα μπορούσε να γίνει. Είναι απ’ τους μεγαλύτερους αθλητές όλων των εποχών. Αισθάνομαι πολύ τυχερός που υπήρξα συμπαίκτης του. Απλά… προσκυνώ.

Τι πιστεύεις πως σε έκανε ξεχωριστό μέσα στο παρκέ;

Ρώτα τους προπονητές μου. Εγώ έκανα πάντα ό,τι μου ζητούσαν οι προπονητές και παράλληλα ακολουθούσα τον ένστικτό μου. Μου έδιναν τις οδηγίες, αλλά πάντα μέσα στο παιχνίδι μου υπήρχε και το ένστικτο. Δεν τα παράτησα ποτέ, ούτε απογοητεύτηκα από πράγματα ή καταστάσεις.

Ποιος ήταν ο καλύτερος συμπαίκτης που είχες ποτέ;

Είναι μεγάλη και… άδικη κουβέντα. Δηλαδή ποιον θες να σου πω; Αν σου πω τον Δημήτρη (σ.σ. Διαμαντίδη) θα αδικήσω τον Θοδωρή (σ.σ. Παπαλουκά), αν σου πω τον Ναβάρο θα αδικήσω τον Σπανούλη. Είχα την τύχη να έχω τρομερά καλούς συμπαίκτες. Και πιστεύω πως ο ένας βοήθησε στην εξέλιξη του άλλου.

Ο καλύτερος προπονητής;

Ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς. Η καλύτερη… εξάδα προπονητών, με τους οποίους συνυπήρξα είναι οι: Τζούροβιτς, Ιωαννίδης, Ίβκοβιτς, Σάκοτα, Ρεκαλκάτι και Ιβάνοβιτς. Ήμουν τυχερός γιατί δούλεψα με προπονητές που είχαν απίστευτη εμπειρία, απίστευτες γνώσεις και ήταν εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες. Έχω πάρει τα πάντα απ’ αυτούς.

Ο κόσμος ας με θυμάται όπως θέλει

Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια. Είσαι έτοιμος να φορέσεις το κοστούμι του προπονητή;

Το κοστούμι δεν θα το… παλέψω με τίποτα (σ.σ. γέλια)! Ναι, είμαι έτοιμος. Ανυπομονώ. Έχω πάρει το δίπλωμα πριν δύο καλοκαίρια με δέκα! Αντέγραφαν από εμένα… Είχα γίνει γραφικός. Αφού ο Μπολάτογλου (σ.σ. Καθηγητής Φυσικής Αγωγής) όταν άρχισαν να αντιγράφουν με έδιωξε! Μου λέει: “Εντάξει, τέρμα, αρκετά. Δεν μπορώ να σε βλέπω άλλο εδώ πέρα”.

Τι άφησες έξω από το πρώτο βιβλίο και πόσο υλικό έχεις για το επόμενο;

Δεν άφησα τίποτα έξω από το πρώτο βιβλίο. Τα κάλυψα όλα. Κι αν έχω αφήσει κάτι θα μπει στο δεύτερο. Υπάρχει αρκετό υλικό και για το δεύτερο γιατί κάθε χρονιά γίνονταν πολύ σημαντικά πράγματα.

Έχουμε τον τίτλο του επόμενου βιβλίου;

Όχι!

Πώς θα ήθελες να σε θυμάται ο κόσμος;

Όπως θέλει…. Δεν έχω τέτοια κολλήματα. Με ρωτούν για τα παιδιά μου αν θα παίξουν μπάσκετ. Δεν με ενδιαφέρει. Θέλω απλά να είναι ευτυχισμένα. Δεν με νοιάζει επειδή έπαιξα εγώ μπάσκετ να παίξουν κι αυτά. Ας κάνουν ό,τι θέλουν. Εγώ θα είμαι εκεί, δίπλα τους και θα τους στηρίζω. Ο καθένας μπορεί να με θυμάται όπως επιθυμεί. Οι ΑΕΚτζήδες μπορεί να με θυμούνται ως φίλαθλο της ομάδας, άλλοι ως… προδότη επειδή έκανα προετοιμασία με τον Ολυμπιακό. Ακόμα κι εγώ, κάθε ημέρα, με θυμάμαι με διαφορετικό τρόπο. Σημασία έχει πώς αισθάνομαι εγώ και πώς νιώθω για όλα αυτά που έχω κάνει.

Τα πιτσιρίκια πώς τα βλέπεις; Είναι καλοί παίκτες;

Ναι, είναι. Σε ό,τι κάνουν είναι καλοί. Είναι δύο αγοράκια οπότε, όπως καταλαβαίνεις, κάθε εβδομάδα… αλλάζουμε. Γενικά, επειδή έχω περάσει πολλά στη ζωή μου έχω βγάλει το συμπέρασμα πως ασχολούμαστε με μαλακίες! Με πράγματα που δεν έχουν καμία απολύτως σημασία.

*Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου – Watkinson