Γιώργος Αφρουδάκης: The Big Boss

Το όνομα του Γιώργου Αφρουδάκη είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το ελληνικό πόλο. Όχι τυχαία, αφού πρόκειται για τη ζωντανή ιστορία του αθλήματος, με μία καριέρα αξιοζήλευτη και αξιομνημόνευτη. Παρότι σε λίγες ημέρες θα γιορτάσει τα 39α γενέθλιά του δεν παύει να αναζητά νέες προκλήσεις και νέους στόχους. Άλλωστε, όπως σχολιάζει κι ο ίδιος, αν ένιωθε πως δεν μπορεί να προσφέρει θα είχε αποχωρήσει προ πολλού, αφού δεν έχει σκοπό να… ταλαιπωρεί τον εαυτό του.

Ο φουνταριστός του Παναθηναϊκού δεν μιλάει συχνά, αλλά όταν μιλάει, η άποψή του έχει ιδιαίτερη σημασία. Ένα στοιχείο που τον διακρίνει είναι το θάρρος της γνώμης του. Ποτέ δεν φοβήθηκε να μιλήσει για τα “κακώς κείμενα” του ελληνικού αθλητισμού. Ποτέ δεν σκέφτηκε την υστεροφημία του, όταν η αγάπη για το πόλο ερχόταν σε κόντρα με τα συμφέροντα.

Αν έπρεπε να τον χαρακτηρίσω με μία λέξη, αυτή θα ήταν “ηγέτης”. Ποτέ δεν έβαλε το “εγώ” πάνω από την ομάδα, όμως όταν τα πράγματα δυσκόλευαν ήταν εκεί για να δώσει λύσεις. Δεν στόχευε στα “παχυλά συμβόλαιο” και στο “βόλεμα”. Ήθελε διαρκώς κίνητρο για να αγωνίζεται και ξεχωριστές αποστολές για να φέρει εις πέρας.

Εν αντιθέσει με την “σκληράδα” και το πάθος που τον διακρίνουν μέσα στις πισίνες, στην καθημερινότητα του είναι ιδιαίτερα χαμηλών τόνων. Έχει συγκροτημένη σκέψη, ξεκάθαρες απόψεις και γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα τις παθογένειες του πόλο. Απολαμβάνει την πορεία του σαν ταινία μικρού μήκους και έχει κερδίσει τον σεβασμό συναθλητών και φιλάθλων. Κι αυτό είναι το σημαντικότερο, ειδικά όταν μιλάμε για τον κορυφαίο Έλληνα πολίστα όλων των εποχών…

Αγαπάω παρά πολύ αυτό που κάνω

Σε λίγο καιρό κλείνεις τα 39 σου χρόνια. Τι είναι αυτό που σε παρακινεί και συνεχίζεις να αγωνίζεσαι σ’ αυτή την ηλικία; Είναι μόνο η αγάπη για το άθλημα ή κι ο φόβος του τι θα επακολουθήσει αφότου αποσυρθείς;

Η αλήθεια είναι πως έχω φτάσει σε μία προχωρημένη ηλικία για το άθλημα. Βέβαια, τα τελευταία 2-3 χρόνια πήρα δύναμη επειδή έγινε ένα “ξαφνικό” μάζεμα αθλητών στον Υδραϊκό, οι οποίοι αγωνίστηκαν πέρυσι κι ήταν όλοι πάνω από 45 ετών! Πάντως, γενικά, δεν έχουν σταματήσει αρκετοί αθλητές της γενιάς μου. Βλέπω συμπαίκτες και αντιπάλους 40-41 ετών να αγωνίζονται και παίρνω δύναμη. Αγαπάω παρά πολύ αυτό που κάνω. Πάντα έχω κίνητρο. Και πάντα θέλω να παίζω με κίνητρο. Το έχω ως αρχή. Το κίνητρο για μένα είναι το σημαντικότερο για να μπορώ να πηγαίνω στην προπόνηση ευχάριστα. Παράλληλα, ξέρω πως μέσα από τη δουλειά και την προσπάθεια θα κερδίσω κάτι. Γι’ αυτό το λόγο, παρά το γεγονός πως είμαι 39 ετών αναζητώ ομάδες που είναι ανταγωνιστικές κι έχουν υψηλούς στόχους. Αυτή είναι η αιτία που είμαι στον Παναθηναϊκό. Δεν θα μπορούσα να παίξω σε μία ομάδα που δεν έχει υψηλές βλέψεις.

Υπάρχει στην άκρη του μυαλού μου κι ο φόβος της αποχώρησης. Δεν έχω σκεφτεί την επόμενη ημέρα, όμως μου φαίνεται ήδη περίεργο, έστω κι ως σκέψη, ότι δεν θα έχω πρόγραμμα προπονήσεων και αγώνων. Το σημαντικό είναι πως δεν “ταλαιπωρώ” τον εαυτό μου μέσα στο νερό. Αν ένιωθα πως δεν μπορώ να αντεπεξέλθω, πίστεψέ με, θα ήμουν ο πρώτος που θα σταματούσα. Νιώθω ότι ακόμα προσφέρω στην ομάδα μου, αλλά και στο άθλημα. Είμαι ανταγωνιστικός σ’ ένα αρκετά υψηλό επίπεδο, παρά την ηλικία μου. Από μικρός έλεγα πως δεν θέλω να φύγω έχοντας μία πτωτική πορεία, η οποία θα επηρέαζε το όνομά μου στον χώρο. Σίγουρα δεν είμαι όπως ήμουν πριν από 5 ή 7 χρόνια. Παρόλα αυτά, μπορώ να αγωνίζομαι σε υψηλό επίπεδο.

Έκτη χρονιά με το “σκουφάκι” του Παναθηναϊκού. Ποιοι είναι οι στόχοι για τη νέα αγωνιστική περίοδο;

Τόσο εγώ, όσο κι ο Παναθηναϊκός απ’ το 2010 που πήγα στην ομάδα είχαμε θέση ένα στόχο. Να αγωνιστεί η ομάδα στους τελικούς του πρωταθλήματος. Μαζί, βέβαια, με την κατάκτηση ενός τίτλου. Επειδή, όμως, γνώριζα πως δεν μπορείς να το επιτύχεις από τη μία ημέρα στην άλλη, ήθελα αρχικά να παίξει ο Παναθηναϊκός σ’ έναν τελικό είτε πρωταθλήματος είτε Κυπέλλου. Κι αυτό έγινε πέρυσι, ύστερα από 5 χρόνια στην ομάδα. Νιώθω δικαιωμένος τόσο προσωπικά, όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Πετύχαμε το “ταβάνι” της ομάδας. Θα μπορούσα κάλλιστα να σταματήσω, κι αυτό είχα βάλει στο μυαλό μου. Επειδή γνωρίζω πως το να κάνεις το επόμενο βήμα, λόγω του Ολυμπιακού, είναι πάρα πολύ δύσκολο.

Περίμενα βέβαια μήπως υπάρξει κάποιο ενδιαφέρον για χρηματοδότηση του τμήματος από επιφανείς Παναθηναϊκούς, ώστε να γίνει το βήμα παραπάνω, λόγω της πολύ καλής πορείας της ομάδας. Αυτός ήταν άλλωστε ο “όρος” που είχα θέσει αρχικά στον εαυτό μου για να συνεχίζει να αγωνίζεται. Τελικά, δεν προθυμοποιήθηκε κανείς, κι έτσι η ομάδα έμεινε στα ίδια επίπεδα με πέρυσι. Παρόλα αυτά, ύστερα από συζητήσεις με το νέο προπονητή, πείστηκα πως υπάρχει ακόμα κίνητρο. Σκέφτηκα μάλιστα πως αν έχουμε διάρκεια και παραμείνουμε ανταγωνιστικοί θα “αναγκάσουμε” κάποιους ανθρώπους να δραστηριοποιηθούν για τη μεγαλύτερη χρηματοδότηση του τμήματος.

Την περυσινή χρονιά φτάσατε στους τελικούς και κοντράρατε στα ίσα τον Ολυμπιακό. Μείνατε ικανοποιημένοι από την πορεία σας; Μπορούσατε να κάνετε το βήμα παραπάνω;

Η κατάκτηση του πρωταθλήματος πόλο από τον Παναθηναϊκό θα ήταν μεγαλύτερη έκπληξη κι απ’ το να έπαιρνε το Κύπελλο στο ποδόσφαιρο μία ομάδα Δ’ Εθνικής. Είναι τεράστια η ψαλίδα μεταξύ του Ολυμπιακού και των υπολοίπων ομάδων. Πρέπει να ξέρεις πως το πόλο αποτρέπει πάρα πολύ τις εκπλήξεις. Δεν είναι σαν το ποδόσφαιρο, ούτε σαν το μπάσκετ. Αγωνιζόμαστε στο νερό. Στο νερό κυριαρχεί πάντα ο πιο δυνατός και ο πιο καλός. Το ποσοστό των εκπλήξεων στο άθλημα δεν ξεπερνά το 10% με 15%. Το γεγονός πως ένα μήνα μετά τους τελικούς η ίδια ακριβώς ομάδας, συν τον αδερφό μου (σ.σ. Χρήστο Αφρουδάκη), κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Υγρού Στίβου, αποδεικνύει τη διαφορά ποιότητας σε σχέση με τις υπόλοιπες ομάδες.

Είναι σημαντικό ότι ήμασταν ανταγωνιστικοί στους δύο τελευταίους τελικούς κόντρα στον Ολυμπιακό, κι αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερό κέρδος μας, ακόμα κι από την πρόκριση. Γιατί κατάφερες να “χτυπήσεις” μία ομάδα που στην πραγματικότητα ήταν η Εθνική ομάδα. Πίστευα πως ακόμα και μία νίκη απέναντι στον Ολυμπιακό θα ήταν τεράστια επιτυχία. Ειδικά για τον Παναθηναϊκό και το πρεστίζ της ομάδας, αφού μιλάμε για τον “αιώνιο αντίπαλο”. Θα έδινε μεγάλη χαρά στους φίλους της ομάδας. Το ποδόσφαιρο γιατί είναι ο “Βασιλιάς των Σπορ”; Γιατί μπορεί ο μικρότερος να κερδίσει τον μεγαλύτερο. Εν αντιθέσει με το πόλο.

Η κόντρα με τον Βλάχο, η γκρίνια για τη διαιτησία και η ρουτίνα στον Ολυμπιακό

Κατά τη διάρκεια του τελευταίου τελικού υπήρξε ένα φραστικό επεισόδιο με τον προπονητή του Ολυμπιακού, κ. Βλάχο. Τι συνέβη ακριβώς;

Αγωνίζομαι από το 1992 στην Α1 πόλο. Ποτέ δεν προκαλώ, αλλά ούτε με προκαλούν. Ακόμα κι αν προκληθώ, πάντα βάζω το κεφάλι κάτω και δεν δίνω συνέχεια. Αυτό έκανα και στη συγκεκριμένη περίπτωση με τον κ. Βλάχο. Γενικά έχω τον χαρακτηρισμό του “καλού παιδιού” μέσα στο νερό. Με ήθος. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι προτιμότερο να μιλούν οι άλλοι για σένα. Στο εν λόγω περιστατικό, όλα ξεκίνησαν από ένα τάιμ άουτ που πήρε ο προπονητής του Ολυμπιακού στον τελικό του Κυπέλλου, με το σκορ 18-10 υπέρ τους, 40 δευτερόλεπτα πριν το τέλος. Θεώρησα ότι ήταν unfair. Νομίζω ότι στο μπάσκετ το αντίστοιχο γεγονός θα είχε προκαλέσει “θύελλα αντιδράσεων” από τους οπαδούς, αλλά κι από τους παράγοντες. Επειδή όμως στο πόλο κάποια πράγματα είναι δύσκολο να τα καταλάβουν οι φίλαθλοι, καθώς μιλάμε για μάχες μέσα στο νερό, δεν υπήρξε κάποια διαμαρτυρία. Εγώ, απλά, μετά τον τελικό και κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου, σχολίασα πως ήταν unfair. Μέχρι εκεί.

Αυτό που μ’ ενόχλησε γενικότερα στη συμπεριφορά του Ολυμπιακού την περυσινή σεζόν ήταν πως εξέφραζαν παράπονα για τη διαιτησία, ακόμα κι όταν κέρδιζαν με μεγάλη διαφορά. Δεν γίνεται να κερδίζεις 18-10 και να διαμαρτύρεσαι. Ότι κι αν έχει γίνει, ακόμα κι αν σε έχει αδικήσει η διαιτησία. Το ίδιο συνέβη και στο δεύτερο παιχνίδι των τελικών, όπως και στο τρίτο. Δεν περίμενε ο Ολυμπιακός πως θα βρει τέτοια αντίσταση από τον Παναθηναϊκό. Ήταν ένα κολυμβητήριο γεμάτο με 2.000 κόσμο, ο οποίος περίμενε να γίνει η φιέστα της κατάκτησης του πρωταθλήματος. Έχοντας γίνει όλα τα παραπάνω, γύρισα προς τον κ. Βλάχο και τον ρώτησα αν ήταν ικανοποιημένος από τη διαιτησία. Σίγουρα, αναγνωρίζω πως ήταν λάθος να απευθυνθώ στον προπονητή του Ολυμπιακού. Ένας αθλητής δεν έχει δικαίωμα να ανοίγει διάλογο με τους αντιπάλους.

Παρόλα αυτά, ο κ. Βλάχος μου “έσυρε” τα εξ αμάξης. Δε νομίζω πως τον τιμάει μία τέτοια συμπεριφορά, ειδικά απέναντι σ’ έναν αθλητή που έχει τη δικιά του ιστορία στο συγκεκριμένο χώρο. Ευτυχώς τον έδειξε η κάμερα κι είδαν όλοι τα “μπινελίκια” που μου έριξε. Θεωρώ δύναμη ψυχής το γεγονός πως δεν απάντησα στις προκλήσεις του. Οποιοσδήποτε άλλος θα αντιδρούσε και θα συνεχιζόταν η κόντρα. Έβαλα το κεφάλι κάτω, γύρισα προς την άμυνα της ομάδας και δεν μίλησα καθόλου. Πιστεύω πως πήρε τη δύναμη από τον κόσμο και συμπεριφέρθηκε με τέτοιο τρόπο. Αυτό με στεναχώρησε. Εγώ ποτέ δεν χρησιμοποιώ τη δύναμη του κόσμου ή της εξέδρας ή του ονόματος της ομάδας.

Έχεις αγωνιστεί σε όλες τις μεγάλες ομάδες του ελληνικού πόλο, εκτός από τον Εθνικό. Ξεχωρίζεις κάποια;

Απ’ όλες τις ομάδες έχω όμορφες αναμνήσεις. Διασκέδασα, όπου κι αν έπαιξα. Σίγουρα, η Βουλιαγμένη είναι η ομάδα που ανδρώθηκα και με έκανε τον αθλητή και τον άνθρωπο που είμαι σήμερα. Θεωρώ πως μία ομάδα εκτός από τις διακρίσεις, τα μετάλλια, τις επιτυχίες που σου προσφέρει, σε πλάθει κι ως άνθρωπο. Αυτό είναι το σημαντικότερο. Νομίζω πως οι περισσότεροι αθλητές, επειδή καταλαβαίνουν από μικρή ηλικία πως λειτουργεί μία ομάδα, έχουν αξίες, αρχές κι είναι σωστοί άνθρωποι προς την κοινωνία.

Από καμία ομάδα δεν έχω παράπονο. Στον Ολυμπιακό κέρδισα τίτλους, πήρα αγάπη, αλλά και σημαντικά χρηματικά ποσά. Στον Πανιώνιο είχα ένα πέρασμα δύο ετών, κι είμαι χαρούμενος γιατί μπήκα στο “καράβι” στην αρχή της πορείας του. Ένιωσα δικαιωμένος για την επιλογή μου. Ήταν μία ομάδα που εστίασε στο κομμάτι των ακαδημιών και δημιούργησε ένα εξαιρετικό φυτώριο.

Αυτό που λέω πάντα μ’ όλους όσους συζητάω για θέματα ακαδημιών είναι πως το φυτώριο “ζωντανεύει” όταν πηγαίνει καλά η ανδρική ομάδα. Τα παιδιά αποκτούν κίνητρο να αγωνιστούν αν έχει επιτυχίες η ανδρική ομάδα. Πάντα, όταν σκέφτομαι τέτοια πράγματα, γυρνάω τον χρόνο πίσω και βάζω τον εαυτό μου στη θέση αυτών των παιδιών. Για παράδειγμα, εγώ είχα κίνητρο να πάω να παρακολουθήσω ένα ντέρμπι της Βουλιαγμένης στο πρωτάθλημα. Ανυπομονούσα να έρθει το Σάββατο ή η Κυριακή να πάω στο κολυμβητήριο. Έθετα ως στόχο τη βελτίωση ώστε κάποια στιγμή να αγωνιστώ κι εγώ με το “σκουφάκι” της.

Το 2010, πόσο δύσκολο ήταν να μετακινηθείς από τον Ολυμπιακό στον Παναθηναϊκό; Σκέφτηκες τις πιθανές αντιδράσεις του κόσμου;

Επειδή όσα σου έχω πει είναι μόνο αλήθειες, το διαζύγιο με τον Ολυμπιακό ήταν κοινή συναινέσει. Ήθελα κι εγώ να φύγω, αλλά κι οι άνθρωποι του Ολυμπιακού θεωρούσαν πως είχα κάνει τον κύκλο μου στην ομάδα. Ο λόγος που ήθελα να κάνω το επόμενο βήμα ήταν η… ρουτίνα. Τα δύο πρώτα χρόνια ο Εθνικός είχε δυνατή ομάδα και μπορούσε να μας κοντράρει, όμως τα δύο επόμενα η κατάκτηση του πρωταθλήματος ήταν μία τυπική διαδικασία για εμάς. Αυτό με κούρασε. Παρότι η ομάδα είχε δημιουργηθεί με σκοπό να “χτυπήσει” το Champions League, ήταν πολύ δύσκολο να διακριθούμε στη διοργάνωση. Πλέον, δεν είχα κίνητρο να συνεχίσω να αγωνίζομαι στον Ολυμπιακό. Δεν ένιωθα ευχαρίστηση πηγαίνοντας στην προπόνηση, γιατί ήξερα πως θα πάρουμε το πρωτάθλημα.

Είχα μία πρόταση να επιστρέψω στη Βουλιαγμένη, ύστερα από 6-7 χρόνια. Παράλληλα, είχα δεχθεί κρούση από την Χίο, η οποία ξεκινούσε μία νέα προσπάθεια. Όμως, η πρόταση του Παναθηναϊκού με κέρδισε γιατί πίστευα πάντα, απ’ όταν ξεκίνησα την καριέρα μου, πως πρέπει να είναι ανταγωνιστικός στην Α1. Θεώρησα πως είναι μία ευκαιρία να κάνουμε την ομάδα πρωταγωνίστρια. Γιατί, μ’ αυτό τον τρόπο, το πρωτάθλημα θα γινόταν πιο δημοφιλές και πιο εμπορικό, αφού θα είχε το ντέρμπι Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός. Αυτά τα 5 χρόνια η πορεία της ομάδας είναι ιδιαίτερα ανοδική, εκτός από μία σεζόν που είχαμε τεράστια οικονομικά προβλήματα. Μέχρι το 2010 ο Παναθηναϊκός ήταν μεταξύ 7ης – 8ης θέσης και μεταξύ Α2 και Β’ Εθνικής, αλλά τα τελευταία χρόνια καθιερωθήκαμε ως μία υπολογίσιμη δύναμη στο άθλημα.

Όσον αφορά στην αντιπαλότητα των δύο ομάδων, δεν σκέφτηκα πως πηγαίνω από τον Ολυμπιακό στον Παναθηναϊκό. Δεν υπάρχει η ίδια κόντρα στο άθλημα μας σε σχέση με τα υπόλοιπα. Βέβαια στις αρχές, επειδή είχα κάνει και μία δήλωση, οι οπαδοί του Ολυμπιακού αντέδρασαν λίγο περίεργα.

Ο Χατζηθεοδώρου δεν μπορούσε να συγκρατήσει εύκολα τα νεύρα του

Όλη η οικογένειά σου ασχολείται με το άθλημα, με μεγάλη επιτυχία. Πόσο σας επηρέασε ο πατέρας σου;

Ο πατέρας μου “πεθαίνει” για το πόλο! Το να ζεις σε μία οικογένεια και το 80% των συζητήσεων, απ’ όταν ήμασταν πιτσιρικάδες, να αφορά το πόλο μας “ανάγκασε” θέλοντας ή μη, να το ακολουθήσουμε, χωρίς βέβαια να υπάρχει καμία πίεση προς αυτή την κατεύθυνση. Οι γονείς μου μάς βοήθησαν πάρα πολύ και κερδίσαμε πολλά από το άθλημα, τόσο εγώ όσο και τα αδέρφια μου. Τώρα που τα ξανασκέφτομαι, πιστεύω πως έπαιξε σημαντικό ρόλο η αγάπη του πατέρα μου για το πόλο.

Πλέον, πόσο “βγαίνεις” από το νερό;

Ακόμα βγαίνω μέχρι το μαγιό! Το ανέφερα και πριν, δεν βρίσκομαι στο ίδιο επίπεδο που ήμουν πριν από 5 χρόνια. Παρόλα αυτά, παραμένω σε καλή κατάσταση.

Το 2005, σε μία αναμέτρηση του Πανιωνίου με τον Ολυμπιακό, δέχθηκες ένα χτύπημα από τον Θοδωρή Χατζηθεοδώρου που σου προκάλεσε ρήξη τυμπάνου. Έμεινες μεγάλο χρονικό διάστημα εκτός, εξαιτίας του συγκεκριμένου τραυματισμού. Πλέον, ποιες είναι οι σχέσεις σας;

Έχουν περάσει 10 χρόνια από τότε. Ο Θοδωρής ήταν ένας αθλητής που δεν μπορούσε να συγκρατήσει εύκολα τα νεύρα του. Το χτύπημα με άφησε εκτός δράσης για 6 μήνες. Μεταξύ μας δεν υπήρξε πρόβλημα. Είχε ξεχαστεί πολύ γρήγορα το συμβάν. Εκείνη την περίοδο ήμουν κι αρχηγός της Εθνικής, και το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα είναι πάνω απ’ όλους.

Η Εθνική σας έδενε ή υπήρχαν προβλήματα στη σχέση σας;

Η Εθνική μας έδενε πάντα. Όσα χρόνια ήμουν στην ομάδα, οι διαφορές μεταξύ των συλλόγων περνούσαν σε δεύτερη μοίρα. Ποτέ δεν δημιουργήθηκαν κλίκες ομάδων. Πάντα, όσα χρόνια έπαιζα, δεν έζησα ποτέ τέτοιο φαινόμενο. Η Εθνική ήταν υπεράνω όλων. Ούτως ή άλλως στο πόλο δεν κρύβονται από πίσω ούτε συμφέροντα, ούτε “τρελά” λεφτά.

Η Ομοσπονδία είναι συντηρητική. Δεν έχει φρέσκες ιδέες και ξεκάθαρο πλάνο

Είσαι ένας άνθρωπος που έχεις μεγαλώσεις και ωριμάσει μέσα στις πισίνες και γνωρίζεις καλύτερα από τον καθένα τα προβλήματα του πόλο. Ποια είναι η γνώμη σου για τον πρόεδρο της Ομοσπονδίας, κ. Διαθεσόπουλο;

H Ομοσπονδία πήρε ένα άθλημα από το μηδέν και με τη βοήθεια της πολιτείας, το έφτασε σε ένα επίπεδο. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας και τα κίνητρα εκείνη την περίοδο έπαιξαν καθοριστικό ρόλο, διότι διαφορετικά η Ομοσπονδία δεν θα έκανε τίποτα από μόνη της. Οι επιτυχίες ανέβασαν επίπεδο το άθλημα, με αποτέλεσμα να ενισχυθεί σε προσωπικό. Το ζήτημα είναι πως όταν φτάσαμε σε ένα επίπεδο, ας το πούμε “5”, οποιοσδήποτε άλλος θα είχε εκτοξεύσει το άθλημα στο “10”. Αντίθετα οι υπεύθυνοι της δικής μας ομοσπονδίας παρέμειναν στο “5 με τάσεις υποχώρησης.

Πρόκειται για μια Ομοσπονδία καθαρά συντηρητική, η οποία δεν έχει φρέσκες ιδέες και ξεκάθαρο πλάνο. Νομίζω τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ένα άθλημα που έχει τόσες επιτυχίες δεν έχει καταφέρει να αποκτήσει την αντίστοιχη προβολή. Με χαρακτηριστικό παράδειγμα την κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου το εφετινό καλοκαίρι στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, το οποίο δεν πήρε την προβολή που του αναλογούσε. Την ίδια ώρα το Ευρωμπάσκετ και η Εθνική ομάδα μπάσκετ γίνεται αντικείμενο συζήτησης παντού. Στα social media, στα σάιτ, στα ραδιόφωνα και στις τηλεοράσεις.

Έχω ένα παράπονο από τους δημοσιογράφους, γιατί νομίζω πως δεν αγκαλιάστηκε η προσπάθεια της Εθνικής πόλο, σε μια πάρα πολύ δύσκολη εποχή. Καμία σχέση με την εποχή που παίζαμε εμείς, όπου τα είχαμε όλα μπροστά μας. Αυτά τα παιδιά πήγαν χωρίς καμία βοήθεια και κατέκτησαν το δεύτερο χάλκινο μετάλλιο στην ιστορία του αθλήματος. Η προβολή είναι ελάχιστη και σ’ αυτό έχει ευθύνη η Ομοσπονδία. Δεν γνωρίζει πως να προβάλει το άθλημα. Είναι τυχερή που έχουν περάσει από τον χώρο κάποιοι άνθρωποι, οι οποίοι έχουν μεταλαμπαδεύσει στα σωματεία πώς να δουλεύουν σε επαγγελματικό επίπεδο.

Αντίθετα στην Εθνική δεν υπάρχει καμία οργάνωση. Είναι η μοναδική Ομοσπονδία και το μοναδικό άθλημα που δεν έχει κλιμάκιο. Δεν έχουμε παίκτες από την επαρχία τα τελευταία 10 χρόνια. Εκτός από τα Χανιά που είναι παραδοσιακή δύναμη του αθλήματος.

Πιστεύεις ότι χάθηκαν κονδύλια λόγω έλλειψης οργάνωσης;

Θεωρώ πως δεν έγινε σωστή διαχείριση των επιτυχιών. Έπρεπε το πόλο να “εκτοξευθεί”. Σίγουρα μερίδιο έχουμε κι εμείς οι αθλητές σ’ αυτό το κομμάτι. Νομίζω πως η γενιά μου θα μπορούσε να έχει κερδίσει πολλούς τίτλους. Τα είχε όλα υπέρ της. Τώρα, έχοντας ωριμάσει, βλέπω ότι κάποιες ευκαιρίες περάσανε από μπροστά μας κι εμείς δεν τις εκμεταλλευτήκαμε.

Θα ήθελες να έχει ενεργό ρόλο στην Ομοσπονδία μετά το τέλος της καριέρας σου;

Δεν έχω ξεκαθαρίσει μέσα μου τι ακριβώς θέλω να κάνω όταν αποσυρθώ από την ενεργό δράση. Σίγουρα, το να βοηθήσω ενεργά το άθλημα είναι μία σκέψη που μ’ αρέσει. Θα ήθελα το πόλο να ανεβαίνει διαρκώς επίπεδο. Γιατί αυτό έχω υπηρετήσει. Και όπως έχει πει κι ένας φίλος μου: “Άμα σβήσει το άθλημα σου, αμαυρώνεται και όλη η προσπάθεια που έχεις κάνει όλα αυτά τα χρόνια”. Όταν το άθλημα είναι ψηλά, ακόμα κι αν σταματήσεις, παίρνει αξία όλο αυτό που έχεις κάνει τα προηγούμενα χρόνια.

Επειδή παρακολουθώ και τα υπόλοιπα αθλήματα, θεωρώ πως πρέπει να φύγουν οι παράγοντες παλαιάς κοπής. Όλες οι ηγεσίες είναι του παλαιού καθεστώτος. Όμως, έχει αλλάξει η εποχή. Και νομίζω ότι οι αθλητές πρέπει να αποκτήσουν ενεργό ρόλο στις ομοσπονδίες, επειδή έχουν τη γνώση και ζουν καθημερινά τα προβλήματα των αθλημάτων.

Αυτή την στιγμή οι Σέρβοι είναι νούμερο ένα στον παγκόσμιο αθλητισμό. Τι κάνουν; Χρησιμοποιούν τους πρώην αθλητές τους σε καίριες θέσεις κι έχουν τα ανάλογα αποτελέσματα. Μόνο στην Ελλάδα δεν ισχύει αυτό. Θα πρέπει να εκλείψει το μοντέλο των “καρεκλοκένταυρων παραγόντων”. Βέβαια, δεν είμαι υπέρ να υπάρχουν μόνο αθλητές σ’ αυτές τις θέσεις, διότι χρειάζεται κι η ανάλογη τεχνογνωσία.

Δεν φοβάσαι να καταθέσεις την άποψή σου. Πιστεύεις πως σου κόστισε κάποια στιγμή στην καριέρα σου;

Γενικά είμαι της άποψης πως όταν είσαι ενεργός αθλητής δεν πρέπει να ασχολείσαι με εξωαγωνιστικά ζητήματα. Εγώ μιλάω αυτή την στιγμή επειδή σε ένα χρόνο θα αποχωρήσω από τη δράση. Είμαι η εξαίρεση. Δεν θα μ’ άρεσε αν ήμουν 26-27 χρονών να σου αναφέρω τα “κακώς κείμενα” της ομοσπονδίας. Δεν είναι η δουλειά μου. Σ’ εκείνη την ηλικία άλλα πράγματα θα έπρεπε να προβληματίζουν τον αθλητή.

Ο χαμένος μικρός τελικός στους Ολυμπιακούς Αγώνες και η εξιλέωση

Ποια ήταν η μεγαλύτερη απογοήτευση της καριέρας σου;

Ο χαμένος μικρός τελικός στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Παρόλο που έπαιξα σε πέντε Ολυμπιακούς Αγώνες ήταν δύσκολο να αποδεχθώ την ήττα, από την στιγμή που αγωνιζόμουν μέσα στη χώρα μου. Διεκδικήσαμε το μετάλλιο, το χάσαμε και το χειρότερο απ’ όλα είναι πως το αξίζαμε. Γι’ αυτό το λόγο δεν μπορώ να ξεπεράσω τη συγκεκριμένη ήττα. Ήμασταν καλύτεροι από τη Ρωσία. Είναι το παιχνίδι που, αν είχα τη δυνατότητα, θα ήθελα να το ξαναπαίξω. Άλλωστε, ένας λόγος που επέστρεψα στην Εθνική ομάδα ήταν για να πάρω ρεβάνς για το χαμένο μετάλλιο στην Αθήνα.

Ένα χρόνο μετά τον χαμένο μικρό τελικό στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, χάρισες το χάλκινο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Ήταν μία εξιλέωση;

Ναι, φυσικά. Ήταν μία προσωπική εξιλέωση. Πάντα μ’ άρεσε, από μικρός, να βάζω το γκολ που θα κρίνει ένα αποτέλεσμα. Μικρός καθόμουν κι έπαιζα μόνος μου. Έφτιαχνα πρωταθληματάκια, δύο ομίλους των τεσσάρων ομάδων και πάντα δημιουργούσα ένα σενάριο που έβαζα είτε το τελευταίο καλάθι, είτε το τελευταίο γκολ. Ήταν πραγματικά μία εξιλέωση, γιατί ήταν το πρώτο μετάλλιο για την Ελλάδα. Παρόλα αυτά, δεν είναι το ίδιο με ένα ολυμπιακό μετάλλιο.

Ο πρώην συμπαίκτης του, Γιώργος Μαυρωτάς έχει κατέβει στον πολιτικό στίβο. Ποια είναι η γνώμη σου; Πρέπει ο αθλητής να ασχολείται ενεργά με την πολιτική;

Είμαι υπέρ. Ο αθλητής είναι διαφορετικά μεγαλωμένος. Ξέρει να κερδίζει, ξέρει να μάχεται και ξέρει να χάνει. Έχει μεγαλώσει σε δύσκολες συνθήκες και μπορεί να τα βγάλει εις πέρας. Όλα όσα μαθαίνεις ως αθλητής τα συναντάς στη ζωή σου. Ειδικά για τον Μαυρώτα, ο οποίος είναι ένας μορφωμένος και καταξιωμένος επιστήμονας, είμαι θετικός που ασχολείται με την πολιτική γιατί μπορεί να βοηθήσει την ελληνική κοινωνία. Ο συνδυασμός αθλητής και επιστήμονας είναι τέλειος.

Μεταφέραμε μια πόλη στο ΟΑΚΑ

Το ’97, η Βουλιαγμένη κατέκτησε το Κύπελλο Ευρώπης μόνο με γηγενείς παίκτες. Συγκρίνεται με κάποιον άλλο τίτλο της καριέρας σου;

Όχι, με κανέναν. Η κατάκτηση του Κυπέλλου Ευρώπης με τη Βουλιαγμένη και το χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Μόντρεαλ με την Εθνική είναι οι πιο σημαντικές στιγμές της καριέρας μου. Ουσιαστικά μεταφέραμε μία ολόκληρη πόλη (σ.σ. Βουλιαγμένη) στο ΟΑΚΑ. Είχαμε 10.000 κόσμο σε μία εποχή που δεν είχε υπάρξει ακόμα η ανάπτυξη του αθλήματος. Το να γεμίσει ένα κολυμβητήριο ήταν κάτι πολύ σημαντικό. Οι 12 από τους 13 αθλητές είχαμε αναδειχθεί από τις ακαδημίες, κι ήταν κάτι εντυπωσιακό για τα δεδομένα της εποχής. Πρωτοφανές στον παγκόσμιο αθλητισμό. Ήταν ένας τίτλος για “Ρεκόρ Γκίνες”. Κέρδισε πολλούς πόντους το πόλο εκείνη την εποχή. Μ’ αυτές τις επιτυχίες έρχονται παιδιά στο άθλημά μας. Γι’ αυτό το λόγο χάρηκα διπλά που η Εθνική κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο το φετινό καλοκαίρι.

Υπάρχει ένα βίντεο που σε δείχνει να πετάς το σκουφάκι στην –τότε- σύντροφό σου και μετέπειτα σύζυγό σου. Μίλησέ μας γι’ αυτές τις στιγμές.

Αυτό αποδεικνύει πως η Βουλιαγμένη ήταν μία οικογένεια. Η Μάρα (σ.σ. η σύζυγός του) ήταν κόρη του προέδρου της ομάδας, κ. Ζούπα, ο οποίος αποχώρησε ύστερα από ένα χρόνο. Ευτυχώς (σ.σ. γέλια), γιατί στην αρχή ένιωθα λίγο άβολα.

Τη γνώρισα 20 χρονών και έζησε όλη την πορεία μου. Το σκουφάκι αποδείχθηκε σημαδιακό, αφού μείναμε μαζί όλα αυτά τα χρόνια. Είναι ωραίο και ρομαντικό. Ιστορία για παραμύθι.

Πόσο σημαντική ήταν η στήριξη της συζύγου σου καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας σου;

Ένας λόγος που κατάφερα να έχω αυτή την πορεία ήταν σίγουρα η γυναίκα μου. Γι’ αυτό το λόγο συγχαίρω τον εαυτό μου, γιατί, παρότι ήμουν 20 ετών, είχα καταλάβει πως, αν έχω σκοπό να παίξω σε υψηλό επίπεδο, πρέπει να κάνω σωστή επιλογή συντρόφου. Ήμουν πάντα σταθερός. Αλλά παίζει ρόλο πόσο θα σε βοηθήσει κι η σύντροφός σου. Πόσο θα δεχθεί τον πρωταθλητισμό που έχει μεγάλες θυσίες. Ειδικά σε μία ηλικία που θέλεις να ζήσεις τη ζωή σου. Είναι δύσκολο και για τους δύο. Παρόλα αυτά, η Μάρα στέκεται δίπλα μου όλα αυτά τα χρόνια.

Μετάνιωσες που δεν αγωνίστηκες στο εξωτερικό;

Ναι, σίγουρα. Θα ήταν μία διαφορετική εμπειρία. Δυστυχώς έπεσα σε ένα μοντέλο μεταγραφών εντελώς ερασιτεχνικό, το οποίο σε έδενε με το σωματείο που έκανες τα πρώτα βήματά σου. Έτσι δεν κατάφερα να φύγω, παρότι είχα προτάσεις. Μάλιστα είχα υπογράψει κιόλας το 2000 στην ιταλική Ρέκο. Η Βουλιαγμένη δεν δέχθηκε να με αφήσει, ενώ είχα συμφωνήσει. Πάντα λέω “κάθε εμπόδιο σε καλό”, όμως το να είχα κάποιες παραστάσεις από το εξωτερικό θα με βοηθούσε τόσο στην καριέρα μου όσο και στον τρόπο σκέψης. Δεν έχω παράπονο, γιατί σ’ όσες ομάδες αγωνίστηκα είχα καλές συνθήκες.

Πιστεύεις πως ο αδερφός σου, ο Χρήστος, έπρεπε να παραμείνει περισσότερο έξω;

Νομίζω πως ήθελε να μείνει κι άλλο. Όμως εκείνη την εποχή (σ.σ. 2005-06) το άθλημα ήταν σε ανοδική πορεία στην Ελλάδα και δέχθηκε μία ιδιαίτερα δελεαστική πρόταση από τον Εθνικό.

Ο Γκάλης τα άλλαξε όλα

Είχες κάποιο ίνδαλμα στα πρώτα βήματα της καριέρας σου;

Στο πόλο δεν είχα κάποιο ίνδαλμα. Απλά μου άρεσε ο τρόπος παιχνιδιού του Γιώργου Μαυρωτά. Αντίθετα, με καθήλωνε ο Νίκος Γκάλης. Νομίζω πως η επιτυχία του ’87 δεν άλλαξε μόνο το μπάσκετ, αλλά γενικότερα τον ελληνικό αθλητισμό. Εγώ, ορμώμενος από τη συγκεκριμένη επιτυχία γράφτηκα στο πόλο. Ουσιαστικά, μέχρι το 1987 στην Ελλάδα ο αθλητισμός ήταν ερασιτεχνικός. Ο Γκάλης τα άλλαξε όλα, επειδή ήρθε από μία χώρα με διαφορετική φιλοσοφία. Μαζί με τον Παναγιώτη Γιαννάκη βγήκαν μπροστά και πρότειναν να μπουν μπασκέτες σε όλη την Ελλάδα.

Τελικά, ποιο είναι πιο δύσκολο; Να παίζεις φουνταριστός ή να κάνεις άμυνα στον φουνταριστό;

(σ.σ. γέλια) Ωραία ερώτηση! Η θέση του φουνταριστού είναι πιο δύσκολη. Γενικά, σε όλα τα αθλήματα, ο επιθετικός είναι ο πιο ποιοτικός παίκτης της ομάδας. Όμως, ο αμυντικός έχει μεγαλύτερη ευθύνη.

Φωτογράφιση: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου – Watkinson

Διαβάστε ακόμα:

Δεβετζή στο Contra.gr: “Κάναμε τους κορυφαίους Ολυμπιακούς Αγώνες”

Αθήνα 2004: Η φλόγα έσβησε, το όνειρο τελείωσε, η Ελλάδα πέθανε