Φάκελος Εθνική ομάδα: Η αλήθεια

Των Παντελή Βλαχόπουλου, Θέμη Καίσαρη, Σταύρου Καραΐνδρου και Τσάρλυ

Πώς φτάσαμε εδώ; Τι έφταιξε και το επιτυχημένο μοντέλο της Εθνικής που λειτούργησε άψογα από το 2001 έως το 2014, καταστράφηκε; Πώς έγινε αλλαγή πλεύσης από άποψη νοοτροπίας και επιλέχθηκε να αλλοιωθεί το DNA του Έλληνα ποδοσφαιριστή; Πολλά μεσολάβησαν από εκείνο το παιχνίδι με την Κόστα Ρίκα για το Μουντιάλ της Βραζιλίας έως και σήμερα. Από το διαφαινόμενο διαζύγιο με τον Φερνάντο Σάντος, τα επεισόδια στις προπονήσεις, το άδοξο τέλος με τον Πορτογάλο προπονητή και το μπάχαλο με τα αεροπορικά εισιτήρια, μέχρι την απόλυτη απαξίωση του Κώστα Κατσουράνη, το τέλος της συνεργασίας με τον Τάκη Φύσσα και το φιάσκο με τον Κλαούντιο Ρανιέρι.

Ομάδα μοντέλο, την έκαναν τσιφλίκι

Λέγαμε ότι το μεγάλο ατού της Εθνικής ομάδας είναι ότι δεν μοιάζει στους συλλόγους. Ήταν αυτή η ειδοποιός διαφορά που δημιούργησε ένα σύνολο με στεγανά, μακριά από την μεμψιμοιρία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως ένα από τα πράγματα που εφάρμοσε ο Οτο Ρεχάγκελ όταν ανέλαβε το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, ήταν να διαλύσει τις περίφημες "φατριές" και να αφήσει τον παραγοντισμό μακριά από την ομάδα. Τότε, υπήρχε ένας Βασίλης Γκαγκάτσης που υπηρέτησε το πλάνο του προπονητή και όχι ο προπονητής το πλάνο του προέδρου.

Η συνέχεια ανάλογη με τον Σοφοκλή Πιλάβιο στον προεδρικό θώκο και τον Φερνάντο Σάντος στο τιμόνι της Εθνικής. Ο Πιλάβιος αποχώρησε, ο Σαρρής ανέλαβε στη θέση του και ουσιαστικά εκεί υπήρξε το μεγάλο έλλειμμα, αφού έφυγε ο Τάκης Φύσσας και χάθηκε ο σημαντικός ρόλος που κρατούσε μέχρι τότε. Από την αρχή που ανέλαβε πόστο στην Εθνική ομάδα, ο παραγοντισμός του ελληνικού ποδοσφαίρου δεν τον είδε με καλό μάτι. Αυτοί που προσπάθησαν να "τρυπήσουν" την ελληνική ομάδα και ουσιαστικά να τη "χρωματίσουν". Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η περίπτωση με τον τραυματισμό του Αβραάμ Παπαδόπουλου στο Euro του 2012, με την ΠΑΕ Ολυμπιακός να βγαίνει ανοιχτά και επίσημα στην κόντρα με την Εθνική ομάδα, κατηγορώντας το ιατρικό επιτελείο για εγκληματική ενέργεια αναφορικά με την κατάσταση του ποδοσφαιριστή. Κι εκεί, όπως και σε άλλες πολλές περιπτώσεις που έγιναν προσπάθειες να περάσουν μέσα στην Εθνική ομάδα οι κόντρες των συλλόγων, ο Τάκης Φύσσας ήταν εκεί. Λειτουργούσε ως σάκος του μποξ, απορροφώντας κάθε κραδασμό. Αυτός ήταν ο ρόλος του και γι' αυτό όταν μετά το Μουντιάλ του 2014 αποφασίστηκε η αλλαγή σελίδας, από τους πρώτους που "έφαγαν" ήταν ο νυν διευθυντής ποδοσφαίρου του Παναθηναϊκού.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο Τάκης Φύσσας ήταν ο δημοφιλέστερος στις παρέες των ποδοσφαιστών κάθε φορά που συγκεντρωνόταν η Εθνική. Από τις πρώτες μέρες της ανάληψης της τεχνικής ηγεσίας από τον Οτο Ρεχάγκελ, όταν στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα υπήρχαν συγκεκριμένες παρέες, ανάλογα με τις ομάδες και πολλοί παίκτες δεν αντάλλαζαν ούτε καλημέρα μεταξύ τους (!), ο Φύσσας ήταν αυτός που ένωνε το... χάσμα και σιγά-σιγά έχτιζε το οικογενειακό κλίμα που έγινε σήμα κατατεθέν στις καλές μέρες του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος. Μάλιστα, πολλοί του πιστώνουν την αλλαγή στάσης του Ντέμη Νικολαϊδη για την Εθνική ομάδα.

Εξ ου το γεγονός πως όταν εγκατέλειψε το ποδόσφαιρο, οι έχοντες γνώση του προσέφεραν πόστο στην Εθνική, ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο. Για να διατηρήσει τα στεγανά και το εξαιρετικό κλίμα και να αφήσει εκτός τις συλλογικές κόντρες και κάθε τι που μπορεί να επηρέαζε την ομάδα.

Το Euro 2008 και ο Βάλνερ

Ουσιαστικά άπαντες κατάλαβαν την ανάγκη αξιοποίησης του Τάκη Φύσσα, όταν κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια, μετά το Euro του 2008. Δεν ήταν η κακή πορεία της Εθνικής, που τη βάραινε το γεγονός ότι πήγε στη διοργάνωση σαν κάτοχος του τροπαίου, αλλά οι σχέσεις των διεθνών Ολυμπιακού και ΑΕΚ που είχαν διαταράξει το κλίμα. Λίγο πριν την έναρξη της μεγάλης διοργάνωσης, το μέγα θέμα εκείνης της περιόδου ήταν η υπόθεση Βάλνερ, η οποία ανέτρεπε τα δεδομένα στο ελληνικό πρωτάθλημα, όπου στο τέλος αυτού ο Ολυμπιακός στέφθηκε πρωταθλητής. Οι ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ επηρεάστηκαν από το θέμα -θυμάστε την πορεία τους στα πλέι οφ και τον τρόπο που αντιμετωπίστηκαν από τους "κιτρινόμαυρους"- ενώ σιγά-σιγά η γκρίνια, η δυσαρέσκεια και ο εκνευρισμός περνούσαν στην Εθνική ομάδα που ετοιμαζόταν για το Euro της Αυστρίας και της Ελβετίας.

Αυτά έγιναν αντιληπτά, αλλά κυρίως κρίθηκε επιτακτική η ανάγκη να αποτινάξει από πάνω της η Εθνική κάθε τι που μπορεί να επηρεάσει την εύρυθμη λειτουργίας της. Η λύση Τάκη Φύσσα δεν άργησε. Επέστρεψε στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, αυτή τη φορά από άλλο πόστο, αλλά ίσως πιο δύσκολο από αυτό του ποδοσφαιριστή. Ο άμεσος στόχος ήταν η βελτίωση του κλίματος και να καταστήσει σε άπαντες σαφές πως η Εθνική είναι πάνω απ' όλα: πάνω από συλλόγους, κόντρες και προσωπικές αντεγκλήσεις. Η ελληνική ομάδα άρχισε να λειτουργεί ξανά στα δικά της πρότυπα, η ηρεμία επανήλθε και η κακή παρένθεση με το Euro του 2008 έκλεισε. Αυτό, εξάλλου, φάνηκε από την πορεία στις επόμενες διοργανώσεις, όπου η Εθνική έδωσε το παρών στα Μουντιάλ του 2010 και 2014, αλλά και στο Euro του 2012.

Ο Σάντος και το σενάριο για τον ΠΑΟΚ

Με την αλλαγή ηγεσίας στην ΕΠΟ και την παρουσία του Γιώργου Σαρρή στην προεδρία, άρχισαν να υποχωρούν και τα στεγανά. Η Εθνική επέστρεφε σε παλιές, κακές εποχές και οι σύλλογοι "έμπαιναν" στα αποδυτήρια του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος. Αποκορύφωμα, φυσικά, ήταν η μεγάλη κόντρα του Ολυμπιακού με τον ΠΑΟΚ που επηρέασε στο μέγιστο βαθμό την ομάδα στη διάρκεια του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Μπορεί η αποστολή της Εθνικής να ήταν εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από την Ελλάδα, ωστόσο ο παραγοντισμός είχε τη δυνατότητα ακόμα από το... γραφείο του να δημιουργήσει πρόβλημα.

Το συμβόλαιο του Φερνάντο Σάντος τελείωνε μετά το Μουντιάλ της Βραζιλίας και αρκετούς μήνες πριν υπήρχε η παραφιλολογία για το μέλλον του. Όλα έδειχναν ότι ο Πορτογάλος προπονητής δύσκολα θα συνεχίσει τη συνεργασία του με την ΕΠΟ, αν και ο ίδιος ουδέποτε δήλωσε ξεκάθαρα ότι δεν ήθελε να παραμείνει στο τιμόνι της Εθνικής. Είναι χαρακτηριστική μία αποστροφή του, στη συνέντευξη που παραχώρησε τον Μάιο του 2014 στο Contra.gr, όπου τόνιζε χαρακτηριστικά: "Αν κάποια στιγμή πάλι υπάρχουν όλες οι κατάλληλες προϋποθέσεις και εγγυήσεις, και γενικά όλα αυτά που εγώ ζητάω, τότε γιατί όχι;"

Τι δεν υπήρχε, λοιπόν, στην Εθνική ομάδα, σε σχέση με τον καιρό που ανέλαβε και τα 4 χρόνια που πέρασαν και δεν κρατούσαν τον Σάντος στην τεχνική ηγεσία; Προφανώς δεν υπήρχε η διάθεση να παραμείνει η ομάδα ένα κλειστό κλαμπ, πάντα με την καλή έννοια. Με παίκτες που θα έχουν διάθεση, πάθος και όρεξη, που θα αφήνουν στην άκρη τους εγωισμούς και παράγοντες που θα προστατεύουν το κλίμα, την ομοιογένεια και θα σέβονται το έργο του προπονητή.

Προφανώς ο Φερνάντο Σάντος... χαλούσε τη μαγιά. Δεν ήταν, πλέον, ο άνθρωπος που εξυπηρετούσε τους στόχους της Ελληνικής Ομοσπονδίας. Για την ΕΠΟ, το μοντέλο Σάντος ήταν ξεπερασμένο. Για την ΕΠΟ, χρειαζόταν ένας προπονητής με "ανοιχτούς ορίζοντες", με διάθεση να καλέσει οποιονδήποτε θεωρούσε κατάλληλο να βοηθήσει, ακόμα κι αν προέρχεται από ομάδες χαμηλότερης κατηγορίας, που θα πήγαινε ένα βήμα παραπέρα την ελληνική ομάδα. Κάπου εκεί μπήκε η κουβέντα για επιθετικό ποδόσφαιρο, με αφορμή την μεγάλη συζήτηση για το αν το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα μπορούσε να ξεφύγει από την αγωνιστική νοοτροπία του 1-0, που πολλοί χαρακτήριζαν "κουραστική" και "ανιαρή".

Αν και ο Φερνάντο Σάντος είχε, δικαίως, πολλούς υποστηρικτές όντας άξιος συνεχιστής του Οτο Ρεχάγκελ και αυτού που πρέσβευε ο Γερμανός προπονητής, στην ΕΠΟ είχε ληφθεί η απόφαση αντικατάστασής του πολλούς μήνες πριν το Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας. Κι επειδή άπαντες γνώριζαν πως θα υπήρχαν αντιδράσεις, προσπάθησαν να απομυθοποιήσουν τον Πορτογάλο προπονητή στα μάτια των Ελλήνων φιλάθλων. Κάπου εκεί άρχισαν τα σενάρια για τον ΠΑΟΚ και της πρότασης από τον Ιβάν Σαββίδη, ενώ αποκορύφωμα ήταν το επεισόδιο Μανιάτη-Κατσουράνη στο ντέρμπι της Τούμπας, με τους... καλοθελητές να ζητούν τον αποκλεισμό τους από την αποστολή του Παγκοσμίου Κυπέλλου και ουσιαστικά να χρεώνουν στον Σάντος το... ΠΑΟΚτσίδικο παρελθόν του και την απόφασή του να πορευτεί μαζί τους στη διοργάνωση.

Ο επίλογος γράφτηκε με τον χειρότερο τρόπο. Και δεν αναφερόμαστε στον αποκλεισμό της Ελλάδας από την Κόστα Ρίκα στη διαδικασία των πέναλτι, αλλά στο τι ακολούθησε. Ο Φερνάντο Σάντος "εξαφανίζεται" και ταξιδεύει μόνος του (!), ενώ ο πρόεδρος της ΕΠΟ, Γιώργος Σαρρής δηλώνει δεξιά κι αριστερά πως υπήρχαν εισιτήρια για τον Πορτογάλο για να ταξιδέψει μαζί με την αποστολή, αλλά αυτός τα αγνόησε. Με λίγα λόγια, έδωσε την καυτή πατάτα στον Πορτογάλο. Αυτός όχι μόνο δεν την άφησε να πέσει κάτω, αλλά η απάντησή του έδωσε συνέχεια στο σίριαλ. Ερωτηθείς, λοιπόν, γιατί αναχώρησε χωρίς την υπόλοιπη αποστολή από την Βραζιλία, ο Πορτογάλος απάντησε: "H ομοσπονδία είχε κανονίσει τα εισιτήρια. Αγκάλιασα όλους τους παίκτες, αλλά έφυγα βιαστικά λόγω της κατάστασης".

Για τους ποδοσφαιριστές, πάντως ήταν απογοητευτικό να επιστρέφουν μετά από ένα τέτοιο ταξίδι χωρίς τον προπονητή τους. Σε καμία περίπτωση δεν κατηγόρησαν τον Σάντος. Άλλωστε εδώ και πολλά χρόνια γνωρίζουν τον χαρακτήρα του. Ο Πορτογάλος δεν έκανε κάτι εκδικητικά. Ενδεχομένως να μην μπορούσε να αντέξει τη συγκίνηση και την απογοήτευση από τον τρόπο που χάθηκε αυτή η ευκαιρία ζωής.

Σε αυτά αν προσθέσουμε και την πίκρα που εδώ και καιρό είχε μέσα του για τη μη ανανέωση της συνεργασίας του με την Εθνική, ίσως τον κατανοήσουμε περισσότερο. Για αυτό, όμως, ευθύνεται και ο ίδιος καθώς με τους χειρισμούς του ουσιαστικά άναψε το πράσινο φως στη διοίκηση της ΕΠΟ για να αναζητήσει διάδοχο…

Παπασταθόπουλος, ο νέος ηγέτης

Σε εκείνη την αποστολή της Ελλάδας για το Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας αναδείχθηκαν τα ηγετικά προσόντα και η έντονη προσωπικότητα του Σωκράτη Παπασταθόπουλου. Δυναμικός, παθιασμένος, συγκροτημένος και με ηγετικές αρετές. Αν υπάρχει ένας που μπορεί να πάρει περισσότερο στις πλάτες του ένα μεγάλο μέρος από το βάρος της κληρονομιάς που άφησε ο Καραγκούνης (αλλά και ο Κατσουράνης), αυτός είναι ο "Πάπα". Και το έχει δείξει και τώρα, στη διάρκεια των (εφιαλτικών για την Εθνική μας) προκριματικών του Euro.

Ο Sokratis ήταν ο μόνος που θυμόταν ο Σαμαράς πριν από τον εκτέλεση του πέναλτι με την Ακτή Ελεφαντοστού. Αυτός ήταν που αυθόρμητα έφυγε "σφαίρα" για να αγκαλιάσει τον Γκέκα στη δύσκολη στιγμή μετά το χαμένο πέναλτι. Ο Παπασταθόπουλος είναι πηγή έμπνευσης για τους συμπαίκτες του. Για τον τρόπο που παίζει, που συμπεριφέρεται και μιλά. Για τις απόψεις του, για τη σεμνότητα του και για τη σπουδαία καριέρα που έχει κάνει στα 26 του χρόνια.

Ο Παπασταθόπουλος ήταν ένας από τους ποδοσφαιριστές που έπαιξαν ρόλο στην ηρεμία και ομαλή λειτουργία της ομάδας μετά το επεισόδιο στο περασμένο Μουντιάλ, στη διάρκεια της παραμονής στη Βραζιλία. Ο καυγάς Μανιάτη-Τζαβέλλα ήταν μια έκρηξη η οποία βοήθησε για να εκτονωθεί μια κατάσταση. Οι πρωταγωνιστές ξέσπασαν, έβγαλαν όσα είχαν μέσα τους ο ένας για τον άλλον και στην ομάδα ξύπνησαν τα… συσπειρωτικά ένστικτα.

Και κάτι τελευταίο με σημειολογική σημασία. Όταν η ομάδα προσγειώθηκε πέρυσι στην Αθήνα, στο ταξίδι της επιστροφής από τη Βραζιλία και οι ποδοσφαιριστές παρέλαβαν τις αποσκευές τους, ο Σωκράτης έτυχε να μείνει λίγο πιο πίσω. Οι υπόλοιποι τον περίμεναν, τον φώναξαν και του είπαν να πάει μπροστά για να βγει η ομάδα στον κόσμο...

Η απαξίωση του Κατσουράνη

Είναι δεδομένος ο ρόλος του Γιώργου Καραγκούνη όλα αυτά τα χρόνια στην Εθνική ποδοσφαίρου. Τόσο στα χρόνια που έπαιζε ποδόσφαιρο όσο και τώρα, στον πρωτόγνωρο για εκείνον, ρόλο του διευθυντή ποδοσφαίρου των Εθνικών ομάδων. Ωστόσο, ένα δεύτερο πρόσωπο που κρατούσε όρθια τα αποδυτήρια, φρόντιζε να δείχνει σε όλους τι εστί Εθνική και ουσιαστικά ένωνε το παρελθόν με το παρόν, το χθες με το σήμερα, ήταν ο Κώστας Κατσουράνης.

Παρεξηγημένος χαρακτήρας και ποδοσφαιριστής και ουσιαστικά αυτό πλήρωνε. Αυτό, όμως, που δεν ξέρει ουδείς γιατί δεν έβγαινε προς τα έξω -εσκεμμένα- ήταν το γεγονός πως ο "Κατσούρ" ήταν ο ηγέτης των αποδυτηρίων, ο άνθρωπος που κρατούσε όρθια την ομάδα στις δύσκολες στιγμές, που μιλούσε στους ποδοσφαιριστές όταν το έκρινε σκόπιμο και ήξερε ανά πάσα ώρα και στιγμή ποιοι παίκτες έχουν τα φόντα, τις ικανότητες και τον χαρακτήρα να φορέσουν την φανέλα με το εθνόσημο και να συνεχίσουν να κρατούν ψηλά το όνομά της.

Ως είθισται στο παραγοντικό ελληνικό ποδόσφαιρο, αυτό δεν άρεσε σε πολλούς. Η, τουλάχιστον τραγική, "έμπνευση" κάποιου να δημιουργήσει το περίφημο γκρουπ στο facebook, "Οχι Κατσουράνη με Κόστα Ρίκα", για το οποίο ο αστικός μύθος θέλει να υπάρχει χρηματοδότης από πίσω (!), ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της απαξίωσης για τον έμπειρο μέσο.

Άρχισε η απαξίωσή του με ενορχηστρωμένο τρόπο. Ολοι μπήκαν στο "τρυπάκι", έγινε μέγα θέμα συζήτησης και υποσυνείδητα άνοιξε η πόρτα εξόδου του Κατσουράνη. Είπαμε, ο Κατσουράνης δεν εξυπηρετούσε το νέο πλάνο της ΕΠΟ για μια ομάδα "ανοιχτή" και διαθέσιμη σε όλους. Εντός και εκτός Ομοσπονδίας.

Ήταν μαθηματικά βέβαιο πως θα τον "ξεβράσουν" οι νέες συνθήκες. Σε αυτή τη νέα Εθνική δεν είχε θέση. Σε μια ομάδα με ποδοσφαιριστές όπου κοιτούσαν πρώτα το προσωπικό τους συμφέρον και μετά το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, σε μια ομάδα όπου η ΕΠΟ "επέτρεπε" να εισχωρούν οι ομάδες στην Εθνική και η παθογένεια του ελληνικού ποδοσφαίρου, ο "Κατσούρ" δεν ταίριαζε. Κι έφυγε απαξιωμένος, λες και ήταν ο τελευταίος παίκτης της ελληνικής ομάδας. Και μη σας κάνει εντύπωση πως έστω και αργά έγινε αντιληπτό το μέγα λάθος και κλήθηκε άρον-άρον για να μαζέψει τα συντρίμμια των αποδυτηρίων. Προφανώς, όμως, ήταν αργά...

Το φιάσκο με Ρανιέρι, Μπεθάνη, Καζιάνη

Ο Κλαούντιο Ρανιέρι ήρθε με έναν στόχο: να αλλάξει το DNA του Ελληνα ποδοσφαιριστή. Ήρθε για να παίξουμε το ελληνικό ποδόσφαιρο που πολλοί επιζητούσαν, αλλά το μόνο που κατάφερε ήταν να γεμίσει με σύγχυση την Εθνική, να μεγαλώσει το πρόβλημα και να χαθεί μια σπουδαία ευκαιρία να βρεθεί η Ελλάδα σε μία ακόμη μεγάλη διοργάνωση.

Ο Ιταλός ουδέποτε ήρθε να δουλέψει σοβαρά στη χώρα μας. Αυτό το δείχνει και το γεγονός ότι είχε επιλέξει να μη μένει εδώ, αν όχι μόνιμα, έστω ένα μεγάλο μέρος της σεζόν. Ερχόταν για λίγο διάστημα εδώ, να προετοιμάσει την ομάδα πριν από τους αγώνες, να δει κάποιους ποδοσφαιριστές που πίστευε (ή του έλεγαν) ότι μπορούν να βοηθήσουν και αυτό ήταν όλο. Επαγγελματισμός μέχρι... αηδίας για έναν τεχνικό που θεώρησε πως ήρθε σε μια έτοιμη και εκπαιδευμένη στις αλλαγές ομάδα.

Ενδεικτικό του πόσο ερασιτεχνικά και ανεύθυνα λειτούργησε η ομοσπονδία είναι ο ρόλος του Γιάννη Μπεθάνη. Ποιος είναι αυτός; Ένας εκ των παλαιοτέρων, αν όχι ο αρχαιότερος υπάλληλος της ΕΠΟ, παρών στην ομοσπονδία απ’τα τέλη της δεκαετίας του 1970. Ουδέποτε είχε κάποια σχέση με τα αγωνιστικά τμήματα των εθνικών ομάδων.

Το όνομά του του είχε εμπλακεί σε διάφορες υποθέσεις, ενώ το 1999 σε επεισόδιο με τον Δημήτρη Μελισσανίδη, ο τελευταίος τον είχε χαστουκίσει. Αμέσως μετά το επεισόδιο, ο Θωμάς Μητρόπουλος είχε πάει στην ΕΠΟ με συνοδεία δύο φουσκωτούς.

Ο Μπεθάνης έχει τιμωρηθεί για διάφορα παραπτώματα κατά τη διάρκεια της παρουσίας του, έχει τιμωρηθεί με “αργία”, ακόμα και απαγόρευση να πλησιάσει τα γραφεία της ΕΠΟ. Επί προεδρίας Πιλάβιου, ο Μπεθάνης έργαζόταν σε "εξορία" στον Άγιο Κοσμά. Κι αυτός ήταν ο άνθρωπος που επέλεξε η ομοσπονδία για να μπει στο πλευρό του Ρανιέρι μετά την ανάληψη της ηγεσίας απ’τον Ιταλό. Ο Μπεθάνης επιλέχθηκε ως ο ενδιάμεσος, ο συνδετικός κρίκος μεταξύ της Εθνικής και της ομάδας.

Φτιάχτηκε έτσι μια τριάδα, Ρανιέρι, Μπεθάνης και φυσικά ο Καζιάνης, ο μάνατζερ. Τριάδα που ακόμα και χωρίς αποδείξεις για το τι ακριβώς συζητούσε και έπραττε, είναι δεδομένο πως σ’αυτήν μπορεί να χρεωθεί το γεγονός πως για πρώτη φορά μετά από χρόνια μπήκε στην Εθνική η αίσθηση πως οι κλήσεις και οι επιλογές δεν είναι δίκαιες και ανεπηρέαστες. Κάποιοι παίκτες αισθάνθηκαν πως όλα πλέον είναι εύκολα, κάποιοι άλλοι αισθάνθηκαν πως πλέον στην Εθνική υπάρχουν διακρίσεις, κλήσεις και επιλογές με μη αμιγώς αγωνιστικό κριτήριο. Από πολύ νωρίς, το Σεπτέμβριο του 2014, φάνηκε πως η Εθνική έχει για πρώτη φορά μετά απ'το 2001 έναν προπονητή που "ακούει".

Τα αποτελέσματα τα ξέρετε. Η ΕΠΟ, υπό την ηγεσία του Γκιρτζίκη, έδωσε τα κλειδιά στον Γιώργο Καραγκούνη και αυτός έφερε τον Σέρχιο Μαρκαριάν για να σώσει την παρτίδα. Οχι να περάσουμε στα τελικά του Euro, αλλά να κάνει τον κόσμο να αγαπήσει ξανά την Εθνική που ήξερε κι όχι αυτή που εγκλωβίστηκε στην παθογένεια του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Επόμενο κεφάλαιο το αγωνιστικό κομμάτι. Για τους... αδικημένους ποδοσφαιριστές της Εθνικής, όπως έγραψε πρόσφατα ο Θέμης Καίσαρης. Για τους πολέμιους, το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα ήταν μια ομάδα άμπαλων και άτεχνων, που παίζουν αντιποδόσφαιρο, είναι κλικαδόροι και συνταξιούχοι και πρέπει να πάνε σπίτια τους. Το πλήρωμα του χρόνου ήρθε και τη θέση τους πήραν οι... αδικημένοι. Ας δούμε, λοιπόν, πιο αναλυτικά ποιοι ποδοσφαιριστές αποτελούν την τωρινή Εθνική ομάδα και τι παραπάνω έχουν από τους προκατόχους τους, αλλά και τον ρόλο των μάνατζερ που τους πήραν τα μυαλά, τους έταξαν λεφτά και τελικά τους άφησαν ποδοσφαιρικά... απαίδευτους.

Ιδού οι... κληρονόμοι

Βλέποντας εικόνα από τα παιχνίδια της Εθνικής στην προκριματική φάση που διανύουμε, το πρώτο που γίνεται ορατό είναι πως από τους ποδοσφαιριστές λείπουν βασικά στοιχεία. Η γενιά που διαδέχτηκε αυτή του 2004 δεν έχει βγάλει ολοκληρωμένους ποδοσφαιριστές που να μπορούν να αγωνιστούν στο ίδιο πάνω κάτω επίπεδο σε όλους τους τομείς του παιχνιδιού.

Έχουμε στον άξονα χαφ τύπου Σάμαρη, Κονέ, Ταχτσίδη, που έχουν κάποιες αρετές στο κράτημα μπάλας, μία αξιοπρεπή πρώτη πάσα, αλλά μέχρι εκεί. Είναι υπερβολικά αργοί για την θέση τους στο παιχνίδι χωρίς μπάλα, δεν είναι επιθετικοί στο μαρκάρισμα, δεν απειλούν και δεν δημιουργούν όσο θα έπρεπε. Καλύπτουν θέσεις που το ελληνικό ποδόσφαιρο έβγαλε παικταράδες την χρυσή του δεκαετία. Προσωπικότητες ολοκληρωμένες και πάνω τους χτίστηκε η επιτυχία της Εθνικής μας ομάδας. Οι κληρονόμοι τους αφήνουν τις θέσεις τους κενές καθώς δεν παίζουν με την σκληράδα που απαιτείται. Δεν είναι τυχαίο που στο μοναδικό παιχνίδι που παίξαμε καλά και είχαμε αναχαίτιση, την θέση 6 την κάλυψε ο Κυριάκος Παπαδόπουλος, ποδοσφαιριστής με ψυχή και την ικανότητα να πηγαίνει με δύναμη στις μονομαχίες και να βγαίνει πρώτος στην μπάλα.

Από όσους έχουμε σήμερα μόνο ο Μανιάτης, λειτουργεί επιθετικά στο μαρκάρισμα και καλύπτει χώρους. Πολλές φορές σωστά του γίνεται κριτική καθώς δεν έχει την ποιότητα να δημιουργήσει παιχνίδι και να απειλήσει. Πρακτικά ο Μανιάτης είναι μπακ, καθαρό μπακ και τα προσόντα που απαιτεί η θέση εκμεταλλεύεται και αγωνίζεται στον άξονα. Η απουσία του Μανιάτη από τον άξονα φάνηκε πολύ στα Φερόες, που δεν υπήρχε παίκτης να καλύψει τους χώρους και να αναχαιτίσει όταν χανόταν η μπάλα. Το γεγονός πάντως πως για να έχουμε έναν ανταγωνιστικό άξονα χρειαζόμαστε, στην θέση 6, έναν στόπερ και δεξί εσωτερικό μέσο μπακ, αναδεικνύει το πόσο μεγάλο πρόβλημα έχουμε στα χαφ.

Δεν τελειώνουν φάση!

Στα άκρα έχουν χρησιμοποιηθεί μέχρι σήμερα οι Χριστοδουλόπουλος, Φετφατζίδης, Γιαννιώτας, Καρέλης, Μαυρίας, Φούντας, Κολοβός, Νίνης. Κανένας από όσους αναφέραμε δεν έχει δείξει ικανοί να τελειώσουν τις φάσεις που απαιτεί το σύγχρονο ποδόσφαιρο από τους ακραίους ποδοσφαιριστές, αλλά και από τους επιθετικούς χαφ. Οι Λάζαρος, Φετφατζίδης έχουν μία αρχική ικανότητα στην πρώτη ντρίπλα, αλλά δεν έχουν μάθει να τελειώνουν τις προσπάθειες τους. Το να περνάς τον μπακ με συχνότητα και να μην μπορείς να δημιουργήσεις η να εκτελέσεις είναι σαν να είσαι καλός στο καμάκι και να... μην σου σηκώνεται! Επίσης στην ανασταλτική λειτουργία είναι προβληματικοί.

Σουτάρουν και πέφτουν κάτω

Οι Γιανιώτας, Μαυρίας, Φούντας είναι στην ίδια κατηγορία. Έχουν ψυχή, μπαίνουν δυνατά στις μονομαχίες, είναι παίκτες που πας μαζί τους στον πόλεμο και γνωρίζεις πως θα τα δώσουν όλα, όμως υστερούν και αυτοί στα βασικά. Δεν ξέρουν πώς να βάζουν το σώμα τους, όταν εκτελούν, τις περισσότερες φορές που σουτάρουν χάνουν την ισορροπία τους και πέφτουν κάτω, δεν έχουν μάθει να εκτελούν και να δημιουργούν εν στάση. Όλα τα κάνουν με την ταχύτητα τους. Σε υψηλό επίπεδο φαίνεται απίθανο να πάρεις από αυτούς κάποια επιτυχημένη τελική. Πιο δυνατός, με κορμί που μπορεί να παίξει και σαν φορ και να λειτουργήσει σαν δεύτερος επιθετικός είναι ο Καρέλης, αλλά ο τρόπος που κοντρολάρει, εκτελεί, πασάρει και πατάει στο γήπεδο δείχνει πως αγνοεί τα βασικά του ποδοσφαίρου. Στο ελληνικό πρωτάθλημα το γεγονός πως παίζει με ψυχή και πάει σαν οδοστρωτήρας πάνω στην μπάλα, φθάνει. Στην Εθνική ομάδα, όμως, από τον ακραίο και από τον δεύτερο επιθετικό, θες δημιουργία, παιχνίδι σε μικρό χώρο και αξιοποίηση της παραμικρής ευκαιρίας που θα δημιουργηθεί. Ο Καρέλης με τον τρόπο που υποδέχεται την μπάλα, κοντρολάρει, πασάρει και εκτελεί όχι μόνο δεν δημιουργεί, αλλά χαραμίζει πολλές επιθέσεις.

Οι Νίνης, Κολοβός έχουν πιο ανεπτυγμένες τεχνικές ικανότητες, ξέρουν από τους υπόλοιπους πολύ καλύτερα τα βασικά με την μπάλα, όμως και οι δύο στο καθαρό 4-3-3 που ακολουθεί η Εθνική στα μεγάλα παιχνίδια τα τελευταία χρόνια δεν έχουν ξεκάθαρη θέση. Δεν καλύπτουν τα μπακ για να μονιμοποιηθούν σαν εξτρέμ, δεν έχουν την απαιτούμενη σκληράδα και την ικανότητα αναχαίτισης για να παίξουν στον άξονα. Στην επίθεση τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Σέντερ φορ έχουμε τους Μητρογλού, Κλάους.

Δεν είναι αθλητής ο Μήτρογλου

Σαν προσόντα, ο Μήτρογλου έχει κάποια στοιχεία αναπτυγμένα. Σωματότυπο που του επιτρέπει να βάλει πλάτη, άνοιγμα ποδιών που τον κάνουν απειλητικό και σε παιχνίδι στην κόντρα, εκτέλεση και με τα δύο πόδια, αντίληψη που βρίσκεται η εστία και όταν με την κλίση που έχει το σώμα του δεν βλέπει το τέρμα. Δεν είναι όμως αθλητής και έχει να εμφανίσει τα προσόντα του, από τότε που πήρε την μεταγραφή στην Φούλαμ, τον Ιανουάριο του 2014. Τελευταία καλή εικόνα του Μήτρογλου ήταν στα παιχνίδια μπαράζ με την Ρουμανία στα τέλη του 2013. Από την ημέρα που έκανε το καλό συμβόλαιο τελείωσε. Δεν βρίσκεται σε καλή ατομική κατάσταση, κάποιες εποχές παρουσιάζεται με παραπάνω κιλά και έχει χάσει την ταχύτητα και την έκρηξη του. Πλέον δεν συμμετέχει όσο απαιτείται, δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει την πλάτη του ώστε να ακουμπήσουν πάνω του την μπάλα οι συμπαίκτες του και ο μεγάλος διασκελισμός έχει εξαφανιστεί.

Δεν έχει σώμα για στράικερ

Δεν ξέρω αν είναι σύμπτωση αλλά και ο Κλάους από την ημέρα που ανανέωσε στον ΠΑΟΚ και πήρε το χρήμα ήρθε η κατάρρευση. Τον Αθανασιάδη, έτσι κι αλλιώς δεν τον βοηθά ο σωματότυπός του για να κάνει μεγάλη καριέρα παίζοντας στην κορυφή. Κανονικά θα έπρεπε να δουλευτεί σε μικρή ηλικία η τεχνική του κατάρτιση, ώστε να μπορεί να λειτουργήσει εκτός περιοχής, σαν δεύτερος και να ξεκινά από το πλάι. Έχει κορμί ελαφρύ και δεν έχει ικανότητα στην δημιουργία, δεν μπορεί να κρατήσει μόνος του την επίθεση, να βάλει πλάτη, να κερδίσει μάχες από δύο στόπερ, να κρατήσει την μπάλα ψηλά και με την μπάλα που ξέρει, είναι αστείο να τον περάσεις δεύτερο επιθετικό η στα άκρα.

Αγνοούν βασικές αρχές

Είναι λοιπόν φανερό, πως το πραγματικό αγωνιστικό πρόβλημα της Εθνικής προέρχεται από το γεγονός πως οι μεσοεπιθετικοί ποδοσφαιριστές δεν ξέρουν τα βασικά, ή για την ακρίβεια, έχουν ελλείψεις σε πράγματα που πρέπει να μαθαίνονται πριν γίνεις επαγγελματίας. Ο Σέρχιο Μαρκαριάν εντόπισε σε πρόσφατες δηλώσεις του το πρόβλημα στον τρόπο που δουλεύουν τα νέα παιδιά στην χώρα, στα λίγα παιχνίδια που δίνουν πριν γίνουν επαγγελματίες και στις δομές του ποδοσφαίρου μας. Έχει άλλωστε εικόνες από το πλάνο της Ουρουγουάης, που λόγω της σωστής δουλειάς που γίνεται στα φυτώρια, παράγει ποδοσφαιριστές παρότι ο πληθυσμός της είναι λίγο πάνω από 3 εκατομμύρια.

Ο άνθρωπός τους έγινε ο μάνατζερ!

Οι ποδοσφαιριστές που εμφανίζονται στις πρώτες ομάδες από τα 18 έτη μέχρι τα 21, έχουν μεγάλες ατέλειες. Το πρόβλημα είναι πως εξαργυρώνουν με μεγάλη ευκολία, αυτά που πέτυχε η προηγούμενη γενιά και το γεγονός πως το ποδόσφαιρο πλέον έχει γίνει μπίζνα και έχει πάει στους μάνατζερ. Οι παίκτες όμως που εμφανίζονται, δεν είναι ακόμα έτοιμοι και δεν καταλαβαίνουν πως έχουν μεγαλύτερη ανάγκη τον προπονητή τους από τον μάνατζερ τους. Παρατηρούμε όμως πως ο άνθρωπός τους γίνεται, αυτός που τους παρέχει εύκολο πλουτισμό. Έχουμε πολλά παραδείγματα με παιδιά που έφυγαν στο εξωτερικό πριν καν ολοκληρωθούν σαν ποδοσφαιριστές με πολλές αδυναμίες. Έκαναν ένα καλό συμβόλαιο, αλλά ποδοσφαιρικά δεν βελτιώθηκαν και στην πλειοψηφία τους επέστρεψαν με την ουρά στα σκέλια. Γιαννιώτας, Φούντας, Βλαχοδήμος, Φουρλάνος, Μαυρίας, Νίνης, Κλωναρίδης μπορούν να μπουν στην ίδια κατηγορία. Δηλαδή ποδοσφαιριστές που έφυγαν χωρίς πρώτα να είναι έτοιμοι να σταθούν σε ένα επίπεδο ποδοσφαίρου, που ως βασική απαίτηση έχει να μπορείς να είσαι ολοκληρωμένος και να συνεισφέρεις σε όλους τους τομείς του παιχνιδιού.

Παράδειγμα Τζανδάρη

Ένα πρόσφατο παράδειγμα που αποδεικνύει τι ακριβώς συμβαίνει και πόσο εύκολο είναι να παρασυρθεί ένας ποδοσφαιριστής είναι ο Τζανδάρης. Ο αμυντικός χαφ του ΠΑΟΚ πέρσι τέτοια ημέρα στα 22 του χρόνια (γεννημένος το 1993) ήταν εντελώς άγνωστος, δεν υπολογιζόταν ούτε από τους ανθρώπους του ΠΑΟΚ. Τον πίστεψε στην προετοιμασία ο Άγγελός Αναστασιάδης, τον χρησιμοποίησε σε όλα τα φιλικά και τον έκανε βασικό. Ο Αναστασιάδης αξιοποίησε τον επιθετικό τρόπο που έβγαινε πάνω στην μπάλα και τον έκανε αναντικατάστατο, έφτασε στο σημείο ο ΠΑΟΚ να κερδίσει στην Τούμπα με MVP τον Τζανδάρη. Ένα παιδί που ναι μεν έτρεχε και έβαζε δυνατά τα πόδια του στις μονομαχίες αλλά τεχνικά και με την μπάλα είχε πολλές αδυναμίες.

Αντί, λοιπόν, να κάνει τον σταυρό του που βρέθηκε ένας άνθρωπός που τον πίστεψε, από τα αζήτητα τον έκανε βασικό στον ΠΑΟΚ, να κοιτάξει να κάνει ένα καλύτερο συμβόλαιο με την ομάδα του, να πάρει παιχνίδια και να βελτιώσει με πολύ δουλειά τις αδυναμίες του με την μπάλα, δεν ανανέωνε το συμβόλαιο του και βρέθηκε από τα τέλη Φεβρουαρίου εκτός ομάδας. Μακάρι να πέσω έξω με τον Τζανδάρη, μόνο και μόνο επειδή έχουμε ανάγκη από χαφ που πάνε με δύναμη στην μονομαχία και καλύπτουν χώρους, όμως η περίπτωση του είναι μία απόδειξη το πόσο έχει διαβρωθεί το πράγμα. Με το που κάνει ένας νεαρός ποδοσφαιριστής, ένα κοντρόλ, μία πάσα ή δύο συνεχόμενα τάκλιν, παίρνει τηλέφωνο τον μάνατζερ του για να του φέρει το χρήμα. Αντί ο άνθρωπος που είναι δίπλα του να είναι ο προπονητής του και να κοιτάει να τον εξελίξει, αυτός είναι ο μάνατζερ του.

Πέτυχαν όσοι έφυγαν έτοιμοι

Αν γυρίσουμε πίσω και θυμηθούμε πόσα χρόνια δουλειάς και προσφοράς στους συλλόγους τους είχαν οι Ζαγοράκης, Καραγκούνης, Μπασινάς, Νικολαΐδης, Βρύζας, Γιανκόπουλος, Δέλλας, Τσάρτας, Σειταρίδης, Καψής, Χαριστέας, Κυριάκος μέχρι να κάνουν το βήμα και να πάνε στο εξωτερικό, αντιλαμβανόμαστε την αιτία του κακού. Όταν έφυγαν οι ποδοσφαιριστές που αποτελέσαν την βάση των χρυσών χρόνων της Εθνικής, ήταν ήδη έτοιμοι. Ολοκληρωμένες προσωπικότητες και ποδοσφαιριστές. Δεν πήγαν με την ελπίδα να ασχοληθούν μαζί τους και να τους βελτιώσουν, πήγαν γνωρίζοντας τους εαυτούς τους, έτοιμοι να προσφέρουν. Πρώτα κατάφεραν να είναι ανταγωνιστικοί με τις ομάδες τους, αλλά και με την Εθνική, απέναντι σε ποδοσφαιριστές προηγμένων πρωταθλημάτων του εξωτερικού και στην συνέχεια έκαναν το βήμα εκτός Ελλάδος.

Ακόμα και σήμερα αν ψάξουμε να δούμε ποιοι κάνουν καριέρα και στέκονται με αξιοπρέπεια, παρατηρούμε, πως αυτοί που έφυγαν έχοντας κολλήσει περισσότερα ένσημα είναι που επιβιώνουν, με εξαίρεση τους δύο στόπερ -Παπασταθόπουλος, Κυριάκος- που σε μικρή ηλικία είχαν δείξει πως έχουν υψηλό ταβάνι. Όσοι έφυγαν με χτυπητές αδυναμίες, έμειναν στην καλύτερη περίπτωση στάσιμοι, δεν πήγε μπροστά η καριέρα τους, γύρισαν με το μαγιό, ή παρακαλάνε να επιστρέψουν.

Ένα θετικό μπορεί αν βγει από αυτήν την ιστορία. Όσο και αν έχουν γίνει πιο εύκολες οι μετακινήσεις, στην λογική που όσο περισσότερα ντιλ κάνει ένας μάνατζερ με έναν παίκτη, τόσο περισσότερο χρήμα θα κυλήσει, η ελληνική αγορά θα σταματήσει να έχει ενδιαφέρον. Έπαιξε ρόλο το όνομα και οι επιτυχίες της Εθνικής, στο να ανοίξει η πόρτα για τους νέους. Τώρα πια που χάνουμε δύο φορές από τα Ν Φεροές, δεν θεωρώ πως θα συνεχίσει ο Έλληνας ποδοσφαιριστής να είναι ελκυστικός για τα πρωταθλήματα του εξωτερικού.

Δυστυχώς, δεν είναι μόνο το γεγονός πως λείπουν βασικά στοιχεία απ'τους παίκτες στους οποίους στηρίζεται πλέον η Εθνική. Ταυτόχρονα, τα παιδιά αυτά δεν έχουν την απαιτούμενη εμπειρία. Ακούγεται οξύμωρο, μιας και αρκετοί εξ αυτών είναι 25-28, όμως μια πιο προσεκτική ματιά δείχνει πως δεν έχουν αγωνιστεί με την Εθνική όσο εμείς νομίζουμε.

Η ομάδα στα χέρια άπειρων παικτών

Μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας, η Εθνική έχασε τις σταθερές της στο χορτάρι. Λόγω τραυματισμών ή για άλλους λόγους έμειναν σταδιακά έξω απ’την Εθνική οι Χολέμπας, Τζιόλης, Μανιάτης, Σαμαράς, Σαλπιγγίδης, Γκέκας. Κολόνες των προηγούμενων χρόνων, παίκτες με σταθερή παρουσία στην ενδεκάδα της Εθνικής σε προκριματικά και τελικές φάσεις. Αν προσθέσει κανείς και την απουσία των Καραγκούνη-Κατσουράνη, των μοναδικών συνδετικών κρίκων με το 2004, τότε στην ουσία μιλάμε για μια εντελώς νέα ομάδα, ειδικά απ’την άμυνα και μπροστά.

Κυρίως στο κέντρο, εκεί που κρίνονται οι αγώνες, εκεί που η υπόλοιπη ομάδα βλέπει τους ηγέτες, αυτούς που θα συμμετάσχουν και στα δύο κομμάτια του παιχνιδιού, αυτούς που θα πάρουν τις αποφάσεις, θα ενώσουν το σύνολο. Καραγκούνης, Κατσουράνης, Τζιόλης, Μανιάτης ήταν για χρόνια η “καρδιά” της ομάδας, Σαλπιγγίδης, Γκέκας και Σαμαράς ήταν “σταθερές” στην επίθεση.

Η Εθνική τους έχασε σχεδόν ταυτόχρονα μετά το Μουντιάλ. Κι αυτό ήταν μια βίαιη ανανέωση, όχι σταδιακή, προγραμματισμένη. Η ομάδα βρέθηκε με πολλούς νέους παίκτες μαζί. Το γεγονός πως δεν είναι πιτσιρίκια και τους είδαμε να παίζουν και στο Μουντιάλ έχει δημιουργήσει την ψευδαίσθηση πως έχουν εμπειρία όσον αφορά την Εθνική, πως ξέρουν το έργο των προκριματικών φάσεων. Δυστυχώς, μόνο έτσι δεν είναι.

Πάμε να δούμε τι είχαν κάνει πριν το Μουντιάλ οι παίκτες που έχουν παίξει μέχρι στιγμής μπροστά απ’την άμυνα σ’αυτά τα έξι ματς των προκριματικών. Δεν μετράμε τους αγώνες στη Βραζιλία πολύ απλά γιατί εκεί έπαιζαν μαζί τους και οι παλιοί και γιατί οι αγώνες σε μια τελική φάση ενός Μουντιάλ είναι άλλο έργο. Εκεί τα δίνεις όλα για την υπέρβαση, δεν έχεις αναγκαιότητα νίκης, δεν αγωνίζεσαι ως φαβορί.

Ανδρέας Σάμαρης - 26 χρόνων, κανένα ματς βασικός

Ο παίκτης της Μπενφίκα δεν είχε ξεκινήσει ποτέ βασικός σε επίσημο παιχνίδι της Εθνικής. Είχε τρεις συμμετοχές όλες κι όλες, ως αλλαγή σε έναν αγώνα στα προκριματικά του 2014 και στους δύο αγώνες μπαράζ με τη Ρουμανία.

Παναγιώτης Κονέ - 27 χρόνων, δύο παιχνίδια στην ενδεκάδα

Ο μέσος της Ουντινέζε σε ένα μήνα θα γίνει 28 και πριν το Μουντιάλ δεν είχε ούτε ένα 90λεπτο σε επίσημο παιχνίδι με την Εθνική. Είχε παίξει δύο φορές ως αλλαγή στα προκριματικά για το Euro 2012 και είχε ξεκινήσει δύο φορές βασικός στα προκριματικά για το Μουντιάλ της Βραζιλίας. Αμφότερες οι συμμετοχές του στη βασική ενδεκάδα ήταν κόντρα στο Λιχτενστάιν, ενώ και τις δύο φορές έγινε αλλαγή στο ημίχρονο.

Λάζαρος Χριστοδουλόπουλος - 28 χρόνων, τρεις αγώνες βασικός

Στα 28 ο Λάζαρος έχει παίξει περισσότερο στο παρελθόν, αλλά κι αυτός τελικά δεν έχει αγωνιστεί πολύ. Πριν τη Βραζιλία είχε μια συμμετοχή ως αλλαγή στα προκριματικά του 2012 και έξι συμμετοχές σ’αυτά για το Μουντιάλ, τρεις ως βασικός και τρεις ως αλλαγή. Επίσημο 90λεπτο, μόλις ένα.

Παναγιώτης Ταχτσίδης - Ένα παιχνίδι στην ενδεκάδα

Ο Ταχτσίδης που έχει ξεκινήσει βασικός σε τρία απ’τα έξι παιχνίδια της Ελλάδας σ’αυτήν την προκριματική φάση είχε μόλις μία παρουσία σε επίσημο παιχνίδι της Εθνικής. Το εκτός έδρας παιχνίδι με το Λιχτενστάιν στα προκριματικά του Μουντιάλ, όταν ο Σάντος είχε τη φαϊνή ιδέα να τον βάλει ως ωκτάρι.

Σωτήρης Νίνης - Δέκα ματς στην ενδεκάδα, ένα 90λεπτο

Ο μέσος του Παναθηναϊκού είναι πλέον ο πιο “παλιός”. Έχει συμμετοχές ως αλλαγή απ’την εποχή Ρεχάγκελ, αφού είχε μπει σε ένα παιχνίδι για τα προκριματικά του Μουντιάλ της Ν. Αφρικής και σε δύο αγώνες στην τελική φάση. Στα προκριματικά του 2012 έπαιξε πέντε ματς βασικός και δύο ως αλλαγή και στην τελική φάση ήταν στην ενδεκάδα σε δύο παιχνίδια και μπήκε αλλαγή σε άλλο ένα. Στα προκριματικά για τη Βραζιλία αγωνίστηκε σε έξι ματς, στα τρία ως βασικός. Συνολικά ο Νίνης πριν το τελευταίο Μουντιάλ είχε δέκα επίσημα ματς στη βασική ενδεκάδα της Εθνικής κι είχε μείνει στο χορτάρι μέχρι το τέλος μόνο σε ένα εξ αυτών.

Κώστας Μήτρογλου - Οκτώ παιχνίδια βασικός

“Παλιός” κι αυτός, αλλά ούτε ο επιθετικός της Φούλαμ έχει γράψει πολλά χιλιόμετρα με την Εθνική. Μία συμμετοχή ως αλλαγή στα μπαράζ με την Ουκρανία, τέσσερις στα προκριματικά του Euro2012, μία παρουσία στη βασική ενδεκάδα εκείνων των προκριματικών, ενώ μπήκε αλλαγή σε ένα παιχνίδι στα γήπεδα της Πολωνίας. Στο δρόμο για το Μουντιάλ είχε πέντε ματς ως βασικός και τρία ως αλλαγή στα προκριματικά, ενώ ήταν στην ενδεκάδα και στα δύο ματς των μπαράζ με τη Ρουμανία. Σύνολο, οκτώ παιχνίδια βασικός στα τρία απ’αυτά έμεινε μέχρι το τέλος στον αγώνα.

Κώστας Φορτούνης - Τέσσερα ματς βασικός

Ο επιτελικός του Ολυμπιακού είχε αγωνιστεί σε δύο ματς στα τελικά του Euro2012, ένα ως αλλαγή και ένα ως βασικός. Στα προκριματικά για το Μουντιάλ ήταν στα βασική ενδεκάδα στα τρία πρώτα παιχνίδια και δεν αγωνίστηκε ποτέ έκτοτε. Ενενηντάλεπτο σε επίσημο παιχνίδι με την Εθνική, μόλις ένα.

Στέφανος Αθανασιάδης - Χάρης Μαυρίας - Νίκος Καρέλης

Ο Κλάους πριν παίξει σ’αυτήν την προκριματική φάση είχε αγωνιστεί σε μόλις δύο επίσημα παιχνίδια της Εθνικής: 22 λεπτά ως αλλαγή σε αγώνα για τα προκριματικά του 2012 και άλλα 4’ σε προκριματικό για το Μουντιάλ. Ο Μαυρίας είχε μπει μια φορά ως αλλαγή για 10 λεπτά στα προκριματικά του 2014, ενώ ο Καρέλης δεν είχε παίξει ποτέ σε επίσημο παιχνίδι της Εθνικής, έκανε ντεμπούτο επί Ρανιέρι.

Δέκα παίκτες με 28 ματς στην ενδεκάδα

Δέκα παίκτες που έχουν αγωνιστεί στις θέσεις μπροστά απ’την άμυνα στα έξι επίσημα ματς που έχουμε δώσει μετά τη Βραζιλία. Όλοι μαζί, είχαν πριν το Μουντιάλ μόλις 28 παιχνίδια ως βασικοί, 29 ως αλλαγή και συνολικά 6(!) ενενηντάλεπτα. Εκτός των Μαυρία, Καρέλη, Φορτούνη και Ταχτσίδη, όλοι οι υπόλοιποι είναι 25-28. Κι όμως, παρότι τους βλέπουμε να παίζουν χρόνια, παρότι αρκετοί ήταν στο Μουντιάλ της Βραζιλίας, στην πραγματικότητα η εμπειρία που έχουν από επίσημα ματς, προκριματικές φάσεις είναι ελάχιστη.

Απειρία που μεγεθύνεται απ’το γεγονός πως όλοι αυτοί στην ουσία κλήθηκαν να παίξουν “μόνοι τους” στα περισσότερα ματς της προκριματικής φάσης που διανύουμε. Ο Μανιάτης έχει ξεκινήσει σε τρία παιχνίδια, ο Σαμαράς σε δύο, ο Σαλπιγγίδης με τον Γκέκα σε ένα έκαστος. Όλος ο υπόλοιπος χρόνος έχει μοιραστεί στους δέκα παίκτες που είδαμε, συν τις συμμετοχές που είχαν παιδιά όπως ο Μάνταλος, ο Φούντας, ο Γιαννιώτας και ο Κολοβός. Μπορεί γι’αυτούς να ξέραμε πως τώρα παίζουνε για πρώτη φορά στην Εθνική, αλλά νομίζω πως λίγοι είχαμε καταλάβει πόσο λίγο ήξεραν το έργο των προκριματικών παίκτες όπως ο Κονέ, ο Χριστοδουλόπουλος, αλλά ακόμα και οι Μήτρογλου-Νίνης.

Στην ουσία η Ελλάδα έχει αγωνιστεί στο μεγαλύτερο διάστημα των προκριματικών με παίκτες μπροστά απ’την άμυνα που ούτε πολλά παιχνίδια έχουν μαζί, ούτε έχουν μεγάλη εμπειρία από προκριματικές φάσεις, ούτε έχουν συνηθίσει να αγωνίζονται στην Εθνική χωρίς την παρουσία έμπειρων δίπλα τους.

Για επιμύθιο, κλείνουμε τον φάκελο με τα πρόσφατα γεγονότα της... Εθνικής τραγωδίας. Από την ώρα δηλαδή που ακούστηκε το τελευταίο σφύριγμα του πρόσφατου αγώνα με τα Νησιά Φερόε, όπου επιβεβαιώθηκε το απευκταίο σενάριο. Νέα ήττα από τους "ψαράδες", τους "υδραυλικούς" και τους "μαραγκούς" και ένας ντροπιαστικός αποκλεισμός από την τελική φάση του Euro 2016. Στεκόμαστε στο ρόλο του Γιώργου Καραγκούνη, στην επόμενη μέρα, στον Σέρχιο Μαρκαριάν, στο λάθος με τον Χολέμπας και στη λύση της επένδυσης σε ένα νέο και άφθαρτο προπονητή.

Ο ρόλος του Καραγκούνη

Η εθνική ομάδα βρίσκεται σε μία από τις πιο δύσκολες στιγμές της ιστορίας της και ο Γιώργος Καραγκούνης καλείται να τη βγάλει από το τέλμα. Καθόλου εύκολη αποστολή. Ο "αρχηγός" έκανε αρκετά λάθη την πρώτη περίοδο του στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Είναι άνθρωπος -όπως ήταν και ποδοσφαιριστής- που μαθαίνει από τα λάθη και δεν θέλει να τα επαναλάβει. Και θα το κάνει μόνο με ένα τρόπο. Να μην διοικεί όπως έπαιζε. Η λογική, η ψυχραιμία και οι ορθολογιστικές κινήσεις, πρέπει να πάρουν τη θέση από το πάθος.

Αποτελεί μονόδρομο για τον Καραγκούνη, η αλλαγή νοοτροπίας σε όλα τα πόστα της Εθνικής. Πρώτη κίνησή του όταν τελειώσουν τα προκριματικά για το Euro 2016, είναι τι πλάνο θα επιλέξει και ποιος θα είναι ο προπονητής που θα εμπνεύσει εκ νέου τους παίκτες. Το μοντέλο με έναν έμπειρο coach τύπου Μαρκαριάν δεν έχει ρίσκο, αλλά η ομάδα δεν έχει και μεγάλη βελτίωση σε σχέση με την εποχή Ρανιέρι. Ο Ουρουγουανός προπονητής είναι προσωπική επιλογή του Γιώργου Καραγκούνη, αλλά η ηλικία του και ο αποκλεισμός της Ελλάδας σίγουρα μπορούν να επηρεάσουν την παραμονή του στην ομάδα. Πολλά θα εξαρτηθούν και από την εικόνα της Εθνικής στα επόμενα παιχνίδια. Το σίγουρο πάντως είναι ότι στο τέλος του ταξιδιού θα αξιολογηθεί το έργο των δύο συνεργατών. Και εκεί ενδεχομένως θα αντιμετωπίσουν τον σκληρό πυρήνα του ΔΣ της ΕΠΟ. Ο Μαρκαριάν είναι ένας εκπληκτικός προπονητής. Έχει τον σεβασμό των παικτών και εμπνέει εμπιστοσύνη. Είναι ένας άνθρωπος που δουλεύει 18 ώρες την ημέρα, είναι κάθε ημέρα στις εγκαταστάσεις του Αγίου Κοσμά και παρά τα 70 χρόνια του, δείχνει απίστευτο ζήλο γι' αυτό που υπηρετεί. Εάν στην ομοσπονδία πιστεύουν στο πλάνο του, πρέπει από τώρα να του δώσουν τα κλειδιά της ομάδας για να την οδηγήσει στο Μουντιάλ.

Η δεύτερη επιλογή Καραγκούνη είναι να γκρεμίσει την Εθνική ομάδα, να βάλει νέους και ελπιδοφόρους παίκτες στη "μηχανή" της και να επενδύσει σε έναν νέο άφθαρτο προπονητή από την Ευρώπη. Και σε αυτή την περίπτωση ο "Κάρα" θα θα βρει μπροστά του τους "παλιούς" της Εθνικής, τις απαρχαιωμένες αντιλήψεις των ανθρώπων της ελληνικής ομοσπονδίας και την κριτική των Ελλήνων δημοσιογράφων.

Ο διευθυντής ποδοσφαίρου της Εθνικής πρέπει να κοιτάξει κατάματα το μέλλον της ομάδας και να έρθει σε ρήξεις σε όλα τα επίπεδα. Με φίλους, φιλάθλους, παράγοντες. Ακόμη και με τον ίδιο τον εαυτό του. Απ' αυτόν θα αλλάξουν τα πράγματα και πρέπει να αλλάξουν σύντομα. Πρέπει να αφήσει πίσω τις φοβίες του ως ποδοσφαιριστής και να αφήσει τη γνώση που έχει για το άθλημα ελεύθερη και χωρίς παρωπίδες. Γιατί άλλο να παίζεις μπάλα και άλλοι να διοικείς. Η εθνική ομάδα θέλει τον Γιώργο Καραγκούνη στις τάξεις της και ο "Κάρα" θέλει να την κάνει και πάλι μεγάλη. Θέλει πίστωση χρόνου η δουλειά του και σεβασμό απ' όλους μας. Πρέπει να δέχεται την κριτική και κάθε ημέρα να μαθαίνει από τις καταστάσεις που τις συναντάει για πρώτη φορά στη ζωή του.

Ο ρόλος του Νικοπολίδη

Ένα πρόσωπο από τα παλιά, από την Εθνική των καλών χρόνων, ετοιμάζεται να πάρει πόστο και να βοηθήσει και αυτός στην επόμενη μέρα του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος και δη στην ανοικοδόμηση. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο Αντώνης Νικοπολίδης συγκεντρώνει πολλές πιθανότητες να αναλάβει προπονητής στην Εθνική κάτω των 17 και δεν αποκλείεται στο μέλλον να αποτελέσει και αυτός ένα γρανάζι στην ομάδα των Ανδρών και στην προσπάθεια να ξεφύγουμε από το τέλμα. Θυμίζουμε, ότι σε πρόσφατη συνέντευξή του στο Contra.gr, είχε αναφερθεί στις συζητήσεις που είχε με τον Σοφοκλή Πιλάβιο στο παρελθόν για την Εθνική Ελπίδων, εκφράζοντας την πικρία του για τον Τάκη Φύσσα.

Το λάθος με τον Χολέμπας

Το θέμα είναι μεγάλο και επικοινωνιακά η ΕΠΟ έχει λειτουργήσει εντελώς λανθασμένα. Αν όντως στην Εθνική πιστεύουν ότι ο Χοσέ Χολέμπας δεν θέλει να παίζει και ότι παριστάνει τον τραυματία, τότε θα έπρεπε να τον αποκλείσουν από το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα και επίσημα να ανακοινώσουν την απόφασή τους. Επικοινωνιακά όλοι που χειρίζονται το θέμα του διεθνούς παίκτη είναι έκθετοι, καθώς δημιουργούν κλίμα χωρίς στοιχεία. Ο Χολέμπας, μάλιστα, στη συνέντευξή του στο Contra.gr βγήκε και από πάνω (σωστά έπραξε) και έστησε όλους εκείνους που τον έθεσαν εκτός στον τοίχο.

Ο χειρισμός των ανθρώπων της Εθνικής ήταν λανθασμένος και όχι η κίνηση. Και στη μέση βρίσκεται ο Μαρκαριάν, ο οποίος δεν κάλεσε στην ομάδα το βασικό αριστερό μπακ της Ρόμα και αναγκάζεται να παίζει με τον Σταφυλίδη. Ο Μαρκαριάν είναι έκθετος και σε αυτό το θέμα και πλέον το θέμα του Χολέμπας "καίει" την ΕΠΟ. Από τη μία έχασε έναν από τους καλύτερους παίκτες στη θέση του και από την άλλη διαχειρίστηκε ερασιτεχνικά μια δεδομένη κατάσταση. Με τον συγκεκριμένο προπονητή δύσκολο ο ομογενής άσος να επιστρέψει στην Εθνική, αλλά η ιστορία του θα αποτελέσει ένα καλό μάθημα, σε όλους όσοι νομίζουν ότι οι αθλητές είναι κτήμα παραγόντων, ομάδων και φιλάθλων.