Παναθηναϊκός: Όταν τελείωσε η ανοχή

Οι περισσότεροι και λίγο μεγαλύτεροι θυμόμαστε τον Παναθηναϊκό ως έναν σύλλογο σταθερά προσανατολισμένο στην ευρωπαϊκή διάκριση. Συνειδητά, υποσυνείδητα, έτσι πάντως ήταν. Και ο κόσμος φτιαχνόταν πολύ περισσότερο με μία συμμετοχή σε προημιτελικό, ονειρευόταν ημιτελικό και τελικό (και τα έζησε) και μπροστά τους σχεδόν αδιαφορούσε για άλλο ένα πρωτάθλημα ή κύπελλο Ελλάδας.

Και οι διοικήσεις απασχολούνταν πολύ περισσότερο με το ευρωπαϊκό προφίλ και οι προπονητές θυσίαζαν τις εγχώριες διοργανώσεις μπροστά σ' ένα μεγάλο ευρωπαϊκό παιχνίδι που ακολουθούσε και οι παίκτες κατηγορούνταν ότι τα έδιναν όλα στην Ευρώπη και αντιμετώπιζαν με υπερβολική χαλαρότητα τα εντός των συνόρων.

Και όλοι μαζί γελούσαν με τις αποπομπές προπονητών στο αντίπαλον δέος που τόλμησαν να ψελλίσουν ότι "κάποια στιγμή θα πρέπει να κάνουμε κάτι και στην Ευρώπη και το πρωτάθλημα δεν είναι αυτοσκοπός". Άλλες εποχές θα πουν κάποιοι. Ε, καλά, δεν είναι δα και τόσο μακρινές ώστε να εισαχθούν ως μάθημα ιστορίας στις σχολές αθλητικής δημοσιογραφίας. Ούτε και πολύ κοντινές βέβαια. Συμπληρώθηκαν έξι χρόνια από τον τελευταία συμμετοχή σε φάση των “16”, με την Σταντάρ Λιέγης, το 2009-'10 (μία ακόμη χαμένη ευκαιρία για κάτι πολύ παραπάνω, αλλά αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο) και 12-13 από τις δύο αλλεπάλληλες συμμετοχές στους προημιτελικούς 2002 και 2003.

Κι όμως αν το καλοσκεφτείς; ήταν άλλες εποχές, για έναν πολύ σημαντικό λόγο: οι ευρωπαϊκές συμμετοχές δεν περνούσαν από τον εγχώριο τίτλο, ούτε διεκδικούνταν με σημαντικά μειονεκτήματα μέσα από προκριματικές φάσεις. Εξασφαλισμένες συμμετοχές, εξασφαλισμένα έσοδα και ευρωπαϊκό ονόρε.

Υπήρξαν ενδιάμεσα κάποιες "παρεκτροπές", που αντιμετωπίστηκαν τόσο επικριτικά ώστε δικαίως να μνημονεύονται ως εξαιρέσεις του κανόνα. Όπως για παράδειγμα, η "θυσία" του ανέτοιμου Μπασινά σ' ένα ματς πρωταθλήματος, με αποτέλεσμα να υποδεχτεί ο Παναθηναϊκός την Πόρτο στη Λεωφόρο (προημιτελικός του 2003, ρεβάνς του 0-1 στο "Ντραγκάο"), με αμυντικό μέσο τον Παντελή Κωνσταντινίδη.

Κι επειδή οι εποχές άλλαξαν κι επειδή το κακόγουστο προϊόν της Super League έχασε τα προνόμιά του κι επειδή ακόμη κι ο πρωταθλητής θα δίνει πλέον προκριματικούς αγώνες (εκτός ευτυχούς συγκυρίας), το πρωτάθλημα είναι πλέον αυτοσκοπός. Ανεξαρτήτως κι από την σφαλιάρα από τη Καμπάλα, η οποία απλά έκανε τον "αυτοσκοπό" και "υποχρέωση εξιλέωσης".

Δεν ήταν αυστηρό προαπαιτούμενο του τριετούς αναπτυξιακού πλάνου που εκπόνησαν διοίκηση και τεχνική ηγεσία το 2013, αλλά ακόμη και σ' αυτό δίπλα στην τρίτη χρονιά υπήρχε η επισήμανση "πρωταθλητισμός". Ε, τώρα ο "πρωταθλητισμός" έγινε "πρωταθλητής", προς αποφυγήν παρερμηνειών. Κοινώς "πάρτε το πρωτάθλημα ή φύγετε από δω"...

Τα συν και τα πλην των μεταγραφών

Η επιτυχία τους μένει να αποδειχθεί στο χορτάρι, αλλά η υλοποίησή τους είναι γεγονός που ξέφυγε από τα μνημονιακά δεδομένα των προηγουμένων ετών. Οι μεταγραφές του καλοκαιριού μπορεί να μην εκταμίευσαν πολλά χρήματα για την αγορά δικαιωμάτων, αλλά σε συνδυασμό και με κάποιες αναπροσαρμογές συμβολαίων, αύξησαν το κόστος λειτουργίας του ποδοσφαιρικού τμήματος κατά (τουλάχιστον) 2,5-3 εκατομμύρια ευρώ.

Επί της ουσίας, έφυγε μόλις ένα βασικό στέλεχος της προηγουμένης χρονιάς, ο Γκόρντον Σίλντενφελντ και αποκτήθηκαν οκτώ νέα πρόσωπα, καλύπτοντας και αριθμητικά τις υπόλοιπες αποχωρήσεις, από τις οποίες ξεχωρίζουν οι Ντίνας και Ρισβάνης, ενώ ολοκληρώθηκε ο δανεισμός του Χάρη Μαυρία. Οι υπόλοιποι είναι νεαροί και οι “πέρασα αλλά δεν ακούμπησα” Μπούι και Μπερίσα (επίσης δανεικοί).

Σε αυτούς που ήρθαν είναι ο πολύς Μάικλ Εσιέν για να προσφέρει ποιότητα και εμπειρία στον άξονα, ο πολλά βαρύς Σέρχιο Σάντσεθ για να καθοδηγήσει την αμυντική τετράδα και οι Καλτσάς, Λουντ, Βέμερ, Τελάντερ, Γιαννακόπουλος και Ευαγγέλου.

Παραμένουν τα ερωτηματικά για το δεξί άκρο της άμυνας, όπου ο Βέμερ δεν έχει ακόμη πείσει ότι θα κλείσει την “μαύρη τρύπα”, αλλά και την κορυφή της επίθεσης όπου απόντος του Μάρκους Μπεργκ θα απασχοληθούν εκεί οι Νίκος Καρέλης και Μλάντεν Πέτριτς.

Και υπάρχουν και οι απορίες για την σκοπιμότητα απόκτησης του Νίκου Γιαννακόπουλου που έγινε ο έκτος τερματοφύλακας του ρόστερ μετά τους Στιλ, Κοτσόλη, Αναγνωστόπουλο, Κότσαρη και Ταμπάκη, αλλά και την διατήρηση στο ρόστερ αντί ενός επωφελούς δανεισμού των Χουχούμη και Δώνη, όταν ακόμη και στην απουσία του Νάνο προτιμάται στο αριστερό άκρο ο Πράνιτς, ενώ στον χώρο της μεσαίας γραμμής προστέθηκαν άλλοι τρεις παίκτες στον διαγωνισμό των θέσεων (Εσιέν, Λουντ, Αμπέντ).

Η ευχάριστη έκπληξη

Την ίδια ώρα που οι άμεσοι ανταγωνιστές (και σε πολύ καλύτερη οικονομική κατάσταση) αναζητούσαν μέχρι την τελευταία ώρα των μεταγραφών, για να ενισχύσουν την επίθεσή τους, ο (φτωχός) Παναθηναϊκός απέρριπτε προτάσεις παραχώρησης των δικών του. Οξύμωρο; Ίσως.

Σε κάθε περίπτωση πάντως ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για τους φίλους του, το γεγονός ότι παρά το οικονομικό στραπάτσο του ευρωπαϊκού αποκλεισμού, η διοίκηση δεν ενέδωσε στον πειρασμό να ισορροπήσει τις απώλειες με την πώληση ποδοσφαιριστή πρώτης γραμμής.

Επέμεινε στα οικονομικά στάνταρ που είχε θέσει προ ευρωπαϊκής σφαλιάρας κι έστειλε κι ένα μήνυμα στην αγορά ότι δεν (ξε)πουλάει περιουσιακά στοιχεία σε τιμές αναντίστοιχες των δικών της αξιολογήσεων. Το πως θα καλυφθεί η “τρύπα” των 4 εκατομμυρίων ευρώ του αποκλεισμού από τους ομίλους του Europa League, που προφανώς υπολογίζονταν ως περίπου δεδομένα, είναι κάτι θα απασχολήσει τη διοίκηση, αλλά δεν προβληματίζει πλέον ως προς το αγωνιστικό κομμάτι τους φίλους του “τριφυλλιού”.

Δυσάρεστη έκπληξη

Αναμφίβολα ο αποκλεισμός από την Καμπάλα. Ήταν ένα ισχυρότατο σοκ για όλους. Κάτι που δεν ανέμενε ούτε ο πιο απαισιόδοξος οπαδός του και εξέπληξε ευχάριστα τον χειρότερο εχθρό του.

Όταν ο Παναθηναϊκός απέρριψε χωρίς καν να το σκεφτεί, το ενδεχόμενο να σιγουρέψει την συμμετοχή στους ομίλους του Europa League, μέσω της δεύτερης θέσης των πλέι οφ, προφανώς και τους θεωρούσε δεδομένους. Όπως και τα περίπου 4 εκατομμύρια ευρώ που θα του απέφερε αυτή η συμμετοχή, χωρίς να υπολογίσουμε τα βαθμολογικά οφέλη και τις εισπράξεις των εντός έδρας αγώνων. Τελικά θυμήθηκε τη σφαλιάρα του 2011 και έμεινε εκτός νυμφώνος από τον Αύγουστο. Σίγουρα η πιο μαύρη σελίδα της ευρωπαϊκής του ιστορίας. Έξυσε τον πάτο του βαρελιού.

Τα πρόσωπα που θα κρίνουν τη χρονιά

Όσο κι αν ακούγεται παράξενο, αρκετοί θα μπορούσαν να τοποθετηθούν σε αυτή την κατηγορία για διαφορετικούς βέβαια λόγους. Και ο πρόεδρος, Γιάννης Αλαφούζος, που θα πρέπει να αποφύγει οικονομικές ανακατωσούρες και περιστασιακές έστω ασυνέπειες που πάντοτε επιβαρύνουν την κατάσταση και δημιουργούν κλίμα ανασφάλειας.

Και το προπονητικό επιτελείο που θα πρέπει να αποφύγει αγωνιστικές ανακατωσούρες και με δεδομένο τον πολύ περιορισμένο πλέον όγκο μεσοβδόμαδων υποχρεώσεων να κατασταλάξει και σε κορμό και σε 1-2 πρόσφορους σχηματισμούς ως προς την ανταπόκριση των ποδοσφαιριστών του. Και οι ποδοσφαιριστές, που θα πρέπει να αποτινάξουν την “ανεμελιά” των δύο προηγουμένων ετών και να συναισθανθούν την πίεση που νιώθουν όλοι οι υπόλοιποι για να ευοδωθούν οι εναπομείναντες στόχοι.

Σίγουρα όμως υπάρχουν και κάποιες μονάδες που με την παρουσία τους ιντριγκάρουν και συγκεντρώνουν τα βλέμματα, όπως συγκέντρωσαν και όλη την προσοχή στη διάρκεια της μεταγραφικής περιόδου. Για παράδειγμα, ο Μάικλ Εσιέν από τον οποίο άπαντες περιμένουν να προσθέσει προσωπικότητα, εμπειρία και ποιότητα στη μεσαία γραμμή, να “ξεσηκώσει”, αλλά και να ηρεμήσει την ομάδα κατά περίσταση, να δώσει αυτό που όλοι διαπίστωναν ως έλλειμμα ειδικού βάρους.

Ή ο Σέρχιο Σάντσεθ που ήρθε ως “βράχος” ή (πάλαι ποτέ) hummer, για να στηρίξει την αμυντική τετράδα, να φέρει μαζί του την ψυχραιμία και το “καθαρό μυαλό” σε παιχνίδια υψηλής έντασης, αλλά και γρήγορη σκέψη και εγρήγορση κόντρα σε θεωρητικά υποδεέστερους αντιπάλους που καταφέρνουν καίρια πλήγματα στην κόντρα και με στημένα.

Για την ώρα απέχει από να το ικανοποιήσει όλα τα παραπάνω, αλλά είναι ακόμη νωρίς για να κριθεί με αυστηρότητα, αν σκεφτούμε ότι δεν μπήκε για να ενσωματωθεί, αλλά για να εγκολπώσει τους υπόλοιπους στο δικό του παιχνίδι. Θέλει λίγο χρόνο ακόμη, η διακοπή και το βατό πρόγραμμα των πρώτων αγωνιστικών θα τον βοηθήσει να κάνει τα επόμενα βήματα με μεγαλύτερη ηρεμία.

Ακόμη και ο Αμπέντ μπορεί να αποδειχθεί καθοριστικός. Ο μοναδικός, πλην Δώνη που εσχάτως εξουδετερώθηκε, μέσος του Παναθηναϊκού με προδιάθεση να πατήσει την αντίπαλη περιοχή, να δοκιμάσει το πόδι του και να απειλήσει, μπορεί να βρει 6-7 γκολ μέσα στη χρονιά και να προσφέρει πολύτιμους βαθμούς.

Τα επαναλαμβανόμενα λάθη

Η συνήθης επωδός του Γιάννη Αναστασίου περί δουλειάς και βελτίωσης μέσα από την προπόνηση, ακούγεται λογική, σχεδόν αυτονόητη. Με τη διαφορά ότι έτσι δεν κρίνει ελεγκτέα τη δουλειά κάποιου προκατόχου του, αφού βαδίζει στην τρίτη του χρονιά στον “πράσινο” πάγκο. Τι δεν έγινε σωστά μέχρι σήμερα και θα διορθωθεί το αμέσως προσεχές διάστημα; Η στοιχειωδώς επαρκής ανταπόκριση στις στημένες φάσεις. Κόντρα στον Παναθηναϊκό έχει σκοράρει και ο πιο απίθανος αντίπαλος από στημένη μπάλα, έχουν χριστεί σκόρερ με το κεφάλι οι ουραγοί της παγκόσμιας υψομετρικής λίστας και εν αντιθέσει με τα δικά του “στημένα” που προσφέρουν γκολ με το σταγονόμετρο, κάθε φάουλ ή κόρνερ του αντιπάλου... μυρίζει γκολ!

Θα μάθουν ή θα υποχρεωθούν τον προσεχή μήνα ή δίμηνο οι μέσοι του να πατούν την αντίπαλη περιοχή; Οι οργανωμένες επιθέσεις του Παναθηναϊκού διεξάγονται με 2 (Μπεργκ, Καρέλης) εναντίον 4 και 5. Οι υπόλοιποι μέσοι βολοδέρνουν εκτός περιοχής και ως επί το πλείστον σε χώρους που δεν θα γίνουν καν αποδέκτες μιας βεβιασμένης απομάκρυνσης των αμυντικών.

Θυμηθείτε, πόσες φορές είδατε τον Παναθηναϊκό να κάνει δεύτερη και τρίτη επίθεση στην ίδια φάση, παρ' ότι οι παίκτες του βρίσκονται αν και επιτιθέμενοι σε θέση άμυνας. Και αντίστοιχα προσπαθήστε να φέρετε στο μυαλό σας φάσεις που η απομάκρυνση της μπάλας από την περιοχή του Στιλ (ή του Κοτσόλη) οδήγησε σε κόντρα επίθεση και όχι σε παίκτη που την επανέφερε εντός περιοχής δημιουργώντας τις περισσότερες φορές συνθήκες πολιορκίας.

Πόσες φορές είδατε τους παίκτες με την μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στον χώρο της μεσαίας γραμμής, όπως ο Ζέκα, ο Πράνιτς, ο Κουτρουμπής να κάνουν περιττές ντρίμπλες και αβίαστα λάθη, προσφέροντας στο πιάτο ξεκούραστες κόντρα επιθέσεις σε αντιπάλους, που αρκετές φορές δεν είναι σε θέση να τα εκμεταλλευτούν, αλλά άλλες τόσες λένε “ευχαριστώ” και κάθονται σε θέση οδηγού. Τα βλέπουμε και τα ξαναβλέπουμε και τελειωμό δεν έχουν.

Ο προπονητής

Ακούσαμε μία καταπληκτική ατάκα στην πρόσφατη επίσκεψη των οργανωμένων οπαδών στο Κορωπί. “Είστε η πιο ευνοημένη γενιά του Παναθηναϊκού όλων των εποχών” και η αλήθεια είναι ότι ειπώθηκε με ισχυρή δόση αυτοκριτικής, για τη στήριξη που έχει προσφερθεί και τον χαμηλό πήχη προσδοκιών και απαιτήσεων που υιοθετήθηκε από μέρους τους, λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών στον σύλλογο μετά το ναυάγιο της πολυμετοχικότητας.

Έτσι είναι. Ποτέ άλλοτε δεν υπήρξε τέτοια υπομονή και άδολη στήριξη στο πρόσωπο ποδοσφαιριστή ή προπονητή, όσο την προηγούμενη διετία. “Στις χαρές και στις λύπες μαζί”, αποθέωση στις νίκες, συμπάθεια στις γκέλες. Όλα αυτά καλλιέργησαν και μια ψευδαίσθηση ασυλίας, που ντυνόταν κάθε τόσο με το μανδύα της “ωρίμανσης” και τη βεβαιότητα ότι “θα βγούμε πιο δυνατοί'.

Κι όταν τα λάθη δεν αποθαρρύνονται, εξελίσσονται σε γινάτι και εμμονές. Βασιλεύει η άποψη ότι σχεδόν ποτέ δεν υπήρξε λάθος στη σύλληψη, παρά μόνο κάποιο μικρό σφάλμα στην εκτέλεση. Και επαναλαμβάνονται με την ίδια αποτυχία.

Είναι η τρίτη χρονιά που η ομάδα ξεκινάει “μαγκωμένη” τις υποχρεώσεις της και πιθανολογούμε ότι θα “πετάει” γύρω στον Οκτώβριο-Νοέμβριο. Και η πλάκα είναι ότι φέτος φάνηκε να είναι λίγο πιο χαλαροί οι προπονητικοί ρυθμοί, τουλάχιστον στο βασικό στάδιο της προετοιμασίας. Αμέσως μετά την επιστροφή της αποστολής όμως, υπήρξε ένα δεύτερο σετ φυσικής κατάστασης που έστειλε τρεις στα πιτς και αρκετούς ακόμη στον προθάλαμο, να αιτούνται αποφόρτισης (προαναχώρησης που λέγαμε και στον στρατό).

Ο Γιάννης Αναστασίου μεγαλώνει και ωριμάζει μαζί με τους ποδοσφαιριστές του. Αυτό δεν είναι κατ' ανάγκην κακό. Κακό είναι να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες με ξεροκεφαλιά. Ενώ διαβάζει και προετοιμάζει σωστά την πλειονότητα των αγώνων, να επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη διαχείρισης στη διάρκειά τους.

Είναι γνώστης της ελληνικής πραγματικότητας, της φιλοσοφίας και της δυναμικότητας των αντιπάλων, εν αντιθέσει με τους Σίλβα και Τούντορ και αυτό θα πρέπει να το αναδείξει ως βασικό πλεονέκτημά του, στη φετινή κούρσα του τίτλου. Με λιγότερα χαμένα ημίχρονα, περισσότερη χημεία και λιγότερη αλχημεία. Με rotation βασισμένο στα ατομικά τεχνικά χαρακτηριστικά και τις ιδιαίτερες απαιτήσεις κάθε παιχνιδιού και όχι στις ισορροπίες και την ψευδεπίγραφη ετοιμότητα του συνόλου του υλικού.

Η τακτική

Από την πολυαναμενόμενη την πρώτη χρονιά εμμονή στο ολλανδικό 4-3-3 που δεν επιβεβαιώθηκε, φτάσαμε σε κοντά διψήφιο αριθμό συστημάτων και σχηματισμών στη διετία. 4-3-1-2, 4-3-2-1, 4-2-3-1, 4-4-1-1, 4-4-2 με ρόμβο, 4-2-2-2, 4-3-3 με λίγο από εξτρέμ στο φινάλε των περσινών πλέι οφ και πάει λέγοντας. Ούτε αυτό είναι κακό, όταν προσαρμόζεις το παιχνίδι σου στις αδυναμίες του αντιπάλου και όχι να προσαρμόζεσαι στα πλεονεκτήματά του. Γιατί δεν ήταν και λίγες οι φορές που οι “πράσινοι” έπαιξαν με τρόπο, ώστε πρώτα να εξουδετερώσουν τον αντίπαλο και ακολούθως να τον “πληγώσουν”.

Το περίεργο όμως είναι ότι αλλάζουν οι σχηματισμοί, αλλά όχι οι πρωταγωνιστές, με τον Γιάννη Αναστασίου να μιλάει με ένθερμο τρόπο για την προσαρμοστικότητα και τον βαθμό ανταπόκρισης των ποδοσφαιριστών του στις αλλαγές πλάνων. Αν βέβαια είχαν την δυνατότητα να αγωνιστούν με την ίδια επιτυχία ως κλασικοί μέσοι, ως εσωτερικοί μέσοι, ως μέσοι πτέρυγας, ως ανασταλτικοί, ως δημιουργικοί και άλλα, το πιθανότερο είναι ότι δεν θα αγωνίζονταν στον Παναθηναϊκό.

Το μεγάλο πρόβλημα του Παναθηναϊκού εκτός από τις ανασταλτικές αρρυθμίες του, είναι το γεγονός ότι επιτίθεται διαρκώς με αριθμητικό μειονέκτημα εντός περιοχής, την ίδια ώρα που δεν απειλεί ούτε εκτός αυτής. Δεν “έχει” ή δεν δοκιμάζει το εκτός περιοχής σουτ και στις ελάχιστες εξαιρέσεις δεν απειλείται ο αντίπαλος τερματοφύλακας.

Η περίπτωση να βρεις περισσότερους των δύο “πράσινους” στην αντίπαλη περιοχή, είναι μόνο σε στημένη μπάλα και κυρίως χτύπημα κόρνερ. Είναι προφανέστατα θέμα και προσώπων, εκτός συστημάτων η βελτίωση αυτής της εικόνας και ο Παναθηναϊκός δεν έχει την πολυτέλεια να αφήνει στον πάγκο και Καλτσά και Κλωναρίδη και Πέτριτς, όπως συμβαίνει σε αυτά τα πρώτα παιχνίδια της σεζόν.

Το πρόγραμμα

Τα σχέδια επί χάρτου με τις ημερομηνίες των παιχνιδιών ομίλου Europa League μέσα στο πρόγραμμα του Παναθηναϊκού, αναδείκνυαν 2-3 κρίσιμα εικοσαήμερα αλλεπάλληλων αγωνιστικών υποχρεώσεων. Τώρα με περιορισμένο αριθμό μεσοβδόμαδων εμφανίσεων, απέμεινε η τετράδα από την 8η έως και την 11η αγωνιστική (και πολύ περισσότερο βέβαια το αντίστοιχο διάστημα του δευτέρου γύρου), τότε που ο Παναθηναϊκός φιλοξενείται στην Τούμπα, υποδέχεται την ΑΕΚ, πηγαίνει στο Περιστέρι και φιλοξενεί τον Ολυμπιακό.

Αν, λέμε αν, φτάσει χωρίς απώλειες στο ματς της Ξάνθης και πολύ περισσότερο αν περάσει αναίμακτα και από κει, στο πλαίσιο της έκτης αγωνιστικής και δεν σκορπίσει βαθμούς στα εντός έδρας παιχνίδια με Λεβαδειακό (η 4η αγωνιστική που ήταν προγραμματισμένη για την Κυριακή των εκλογών δεν έχει επισήμως οριστεί από τη διοργανώτρια αρχή, αλλά πιθανότατα θα διεξαχθεί την Τρίτη και την Τετάρη 22-23 Σεπτεμβρίου), Πλατανιά και ΠΑΣ Γιάννινα, θα έχει καθίσει σε θέση οδηγού πριν τα ντέρμπι. Και για τον Παναθηναϊκό είναι πολύ σημαντικό, γιατί αν έχει μια φορά κουραστεί να αποτυγχάνει κατά τον Ζέκα, έχει κουραστεί δέκα να κυνηγάει από το ξεκίνημα κιόλας του πρωταθλήματος κάθε χρόνο...

Το μεταγραφικό παζάρι

Φάκελοι Contra.gr

Ολυμπιακός: Από θέση ισχύος

ΠΑΟΚ: Αλλάζει την ιστορία του