Ευθύμης Ρεντζιάς στο Contra.gr: Έτσι έζησα το τελευταίο παιχνίδι του Μάικλ Τζόρνταν

Στις 16 Απριλίου του 2003 ο Μάικλ Τζόρνταν πάτησε για τελευταία φορά στην καριέρα του το παρκέ του ΝΒΑ, στην αναμέτρηση των Ουάσινγκτον Γουίζαρντς με τους Φιλαδέλφεια 76ers. Μέσα σε κλίμα συγκίνησης, αποθέωσης και καθολικής αποδοχής, ο καλύτερος μπασκετμπολίστας όλων των εποχών έδωσε την τελευταία παράστασή του.

Ο συγκεκριμένος αγώνας έχει ξεχωριστή σημασία και για το ελληνικό μπάσκετ, αφού στη δωδεκάδα των Σίξερς συμμετείχε και ο "δικός μας", Ευθύμης Ρεντζιάς. Ο Έλληνας σέντερ αγωνίστηκε στα τελευταία λεπτά του παιχνιδιού και είχε τη χαρά, την τιμή, αλλά και την τύχη να μοιραστεί το παρκέ με τον MJ σ' ένα ξεχωριστό βράδυ και για τους... δύο. Γι' αυτό το λόγο, ο παλαίμαχος -πλέον- άσος βρέθηκε στα γραφεία του Contra.gr και μας αφηγήθηκε πώς έζησε το "αντίο" του Μάικλ Τζόρνταν, αποκαλύπτοντας άγνωστες πτυχές εκείνης της ιστορικής ημέρας.

Μπήκε στο γήπεδο κι ο κόσμος σηκώθηκε όρθιος και τον χειροκροτούσε για πέντε λεπτά

Αλήθεια, ποια ήταν η πρώτη επαφή του με τον Μάικλ Τζόρνταν; " Η πρώτη επαφή με τον Μάικλ Τζόρνταν ήταν σε κάποια φιλικά των 76ers με τους Γουίζαρντς, καθώς η Φιλαδέλφεια είναι πάρα πολύ κοντά στην Ουάσινγκτον. Είχαμε μία επαφή, γνωριστήκαμε κατά τη διάρκεια των παιχνιδιών, αλλά ως εκεί. Κοίταξε, μιλάμε για τον "απόλυτο" αθλητή. Ο Κόμπε και ο Λεμπρόν είναι καλοί παίκτες, αλλά τον Τζόρνταν χαιρόσουν να τον βλέπεις. Τον παρακολουθούσα τόσο στο γήπεδο στα μεταξύ μας ματς όσο και στην τηλεόραση και έκανε πραγματικά ό,τι ήθελε. Μου έδινε την εικόνα πως τα κάνει όλα τόσο εύκολα και πως ανά πάσα στιγμή μπορεί να βάλει καλάθι. Θεωρώ πως όσοι τον μάρκαραν ήταν δύο ταχύτητες κάτω. Όσον αφορά στο brand name που ακούει στο όνομα 'Μάικλ Τζόρνταν' είμαστε πάρα πολύ μικροί για να μιλήσουμε. Πρόκειται για μία τεράστια προσωπικότητα".

Προπονητής του Ρεντζιά στους Σίξερς ήταν ο θρυλικός Λάρι Μπράουν, ο οποίος διατηρούσε εξαιρετικές σχέσεις με τον Τζόρνταν. "Είχαν πολύ καλή προσωπική σχέση και σεβόταν ο ένας τον άλλον. Σ' αυτό που στεκόταν αρκετές φορές ο κόουτς Μπράουν ήταν στο ήθος του MJ. Εγώ δεν τον έχω γνωρίσει προσωπικά, δεν είχα μιλήσει μαζί του για να έχω ιδία άποψη, αλλά μιλώντας με τον Μπράουν καταλάβαινα πως πρόκειται για έναν υπέροχο άνθρωπο".

Η αποθέωση που γνώριζε ο Τζόρνταν σε κάθε γήπεδο εκείνη τη σεζόν ήταν εντυπωσιακή, θυμίζοντας αρκετά το εφετινό συγκινητικό "αντίο" του κόσμου στον Κόμπε Μπράιαντ, αλλά "όχι σε τέτοιο βαθμό, γιατί ο Τζόρνταν δεν είχε ανακοινώσει επίσημα πως θα σταματούσε το μπάσκετ στο τέλος εκείνης της σεζόν. Αυτό που γίνεται με τον Κόμπε είναι εκπληκτικό. Όμως, αυτό που συνέβη με τον MJ στη Φιλαδέλφεια ήταν απίστευτο. Η ατμόσφαιρα ήταν τόσο φορτισμένη, τόσο ηλεκτρισμένη... Στο λέω και ανατριχιάζω. Την στιγμή που μπήκε στο γήπεδο ο κόσμος σηκώθηκε όρθιος και χειροκροτούσε για πέντε λεπτά. Την παρουσίαση των δύο ομάδων έκανε ο εκφωνητής των Σικάγο Μπουλς (σ.σ. Ρέι Κλέι) , τον οποίο είχαν φέρει γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο".

Ο Τζόρνταν ήταν αμήχανος, συγκινημένος και... ξεχωριστός

Την ώρα που εξιστορούσε όλα όσα έζησε εκείνη τη βραδιά, παρακολουθούσε παράλληλα τα τελευταία λεπτά της ιστορικής αναμέτρησης. Για λίγο αφαιρέθηκε, το βλέμμα του χάθηκε στην οθόνη, εστίασε στην εικόνα. Ήταν ξεκάθαρο πως το μυαλό του στριφογύριζε σ' εκείνες τις στιγμές. "Βάλτο ρε γαμώτο", αποκρίθηκε στον... νεότερο εαυτό του, την ώρα που έβλεπε μία χαμένη προσπάθεια. Στην επόμενη φάση, ο τηλεοπτικός φακός γύρισε στον Άλεν Άιβερσον. Άραγε, πώς ήταν οι σχέσεις των δύο σταρ;

"Εξαιρετικές. Δεν θεωρώ πως είχαν να χωρίσουν κάτι. Υπήρχε σεβασμός και θαυμασμός κι απ' τις δύο πλευρές. Είχαν πολύ καλές σχέσεις. Στα παιχνίδια παρατηρούσα πως με τον Άιβερσον περνούσε τον περισσότερο χρόνο. Μ' αυτόν μιλούσε, μ' αυτόν διατηρούσε επαφές".

Σε μία τέτοια αναμέτρηση όλοι οι παίκτες θα ήθελαν να πατήσουν, έστω και για μερικά δευτερόλεπτα το παρκέ και ο Λάρι Μπράουν δεν τους "χάλασε" το χατίρι. "Παίξαμε όλοι γιατί εκείνη η ημέρα ήταν μία γιορτή. Μία πραγματική γιορτή του μπάσκετ. Δεν στάθηκε κανένας στο παιχνίδι. Το να βλέπεις τον Μάικλ Τζόρνταν αμήχανο δεν είναι και το πιο σύνηθες φαινόμενο. Μάλιστα, σε κάποια σημεία δάκρυσε κιόλας. Όμως, παρότι ήταν συναισθηματικά φορτισμένος δεν επηρεάστηκε αγωνιστικά. Τα έκανε όλα να δείχνουν πιο εύκολα. Αυτή ήταν η ομορφιά του".

Ο ίδιος πώς ένιωσε όταν ο Μπράουν τού έδωσε εντολή να μπει στο παιχνίδι; "Εκείνη την στιγμή δεν το σκέφτηκα, διότι ήταν πάνω στο παιχνίδι. Ήθελα να εκμεταλλευτώ κάθε λεπτό που μου δινόταν προκειμένου να αποδείξω πράγματα. Σίγουρα, συμμετείχα με τον τρόπο μου στη γιορτή. Παρόλα αυτά, ήθελα να κάνω τη δουλειά μου και να κερδίσω κάτι από αυτά τα 10 λεπτά. Όπως και να έχει αισθάνομαι τυχερός και νιώθω τιμή που μοιράστηκα το παρκέ μ' αυτόν τον αθλητή. Γιατί, ακόμη και σήμερα δεν νομίζω πως υπάρχει παίκτης σαν αυτόν. Ήταν και είναι ξεχωριστός".

Σε κάθε επαφή με την μπάλα ο MJ γνώριζε την αποθέωση. Υπάρχει πιθανότητα στην Ελλάδα να ζήσουμε κάτι παρόμοιο; Ο Ρεντζιάς το εύχεται αλλά θεωρεί πως "δεν ήμαστε ώριμοι ακόμα για κάτι τέτοιο. Ο περισσότερος κόσμος τείνει προς αυτή τη κατεύθυνση, όμως, δυστυχώς, είμαστε εγκλωβισμένοι σε κάποια 'καθεστώτα', τα οποία πηγαίνουν πίσω τον αθλητισμό και την κοινωνία. Εγώ, προσωπικά, θα ήθελα να δω κάτι παρόμοιο φέτος με την περίπτωση του Διαμαντίδη. Γιατί το αξίζει ο Δημήτρης τόσο ως αθλητής, όσο κι ως προσωπικότητα. Έχει προσφέρει πολλά στο ελληνικό μπάσκετ και στην Εθνική ομάδα. Θα ήθελα να δω να γνωρίζει την αποθέωση σε κάθε γήπεδο που παίζει φέτος σε Ελλάδα και Ευρώπη. Το ίδιο θα ήθελα να δω όταν ολοκληρώσουν την καριέρα τους ο Σπανούλης κι ο Φώτσης. Ή όταν σταμάτησε ο Αλβέρτης. Από κάπου πρέπει να γίνει η αρχή ώστε να μπει ένα τέλος στις μικροπολιτικές και στις αντιπαλότητες. Θεωρώ πως μία τέτοια κίνηση θα μας πήγαινε πολύ μπροστά. Παρόλα αυτά, φοβάμαι πως είναι πολύ δύσκολο να συμβεί".

Καθ' όλη τη διάρκεια της αναμέτρησης ο Τζόρνταν ήταν χαμογελαστός, δείχνοντας ότι ακόμη δεν είχε συνειδητοποιήσει πως έφτανε το τέλος. "Σε κάθε κίνησή του φαινόταν η αμηχανία του. Σίγουρα, φαινόταν κι η συγκίνησή του. Απ' την άλλη πλευρά, δεν μπορείς να καταλάβεις πως νιώθει ένας άνθρωπος, όταν σταματάει αυτό που αγαπάει. Δεν είναι εύκολο να εξωτερικεύσει κάποιος όλα όσα νιώθει. Είτε πρόκειται για έναν παίκτη μικρών κατηγοριών είτε για τον καλύτερο παίκτη όλων των εποχών, όπως ο Μάικλ Τζόρνταν. Είναι βέβαιο πως τα events και οι εκπλήξεις τον έκαναν να νιώθει αμηχανία. Παράλληλα όμως είχε συνεχώς το χαρακτηριστικό χαμόγελό του. Μπορεί να ήταν το γήπεδο της Φιλαδέλφεια κι όχι της Ουάσινγκτον, αλλά η ατμόσφαιρα ήταν πολύ φορτισμένη".

Του είπα απλά: Thanks for the memories

Η λήξη του αγώνα βρήκε το κοινό της Φιλαδέλφεια να σηκώνεται όρθιο και να του προσφέρει ένα εκπληκτικό standing ovation, ενώ συμπαίκτες και αντίπαλοι αποχαιρέτησαν με τον δικό τους τρόπο τον θρύλο του NBA. Ο Ευθύμης Ρεντζιάς θεωρεί πως εκείνες τις στιγμές δεν μπορείς να πεις πολλά λόγια. "Ένα 'thanks for the memories' αρκεί. Ειδικά για κάποιον που δεν τον ήξερε προσωπικά, όπως εγώ. Η συγκεκριμένη φράση μού βγήκε αυθόρμητα, γιατί αποτύπωνε σε απόλυτο βαθμό όλα όσα σκεφτόμουν".

Μετά το τέλος του αγώνα, ο Ρεντζιάς είχε μιλήσει στους εκπροσώπους του Τύπου και είχε δηλώσει πως όλα τα παιδιά στην Ελλάδα ήθελαν να γίνουν όπως ο Μάικλ Τζόρνταν. Τελικά ο MJ άλλαξε την ιστορία του μπάσκετ; "Εννοείται. Έφερε περισσότερο κόσμο κοντά στο μπάσκετ. Όλοι θέλαμε να γίνουμε σαν τον Τζόρνταν. Δεν υπήρχε κανένας άλλος. Η δική μου γενιά μεγάλωσε με τον Τζόρνταν και τελικά κατάφερε να παίξει απέναντί του (σ.σ. γέλια) . Εγώ, όταν ήμουν 11 ετών έψαχνα να βρω παπούτσια "Jordan". Και τώρα είμαι 40 κι ακόμη ενθουσιάζομαι όταν βγαίνουν τα ρετρό".

"Για μένα, αυτό που τον έκανε ξεχωριστό ήταν η εργατικότητα, η προπόνηση και η αφιέρωσή του στο άθλημα. Πιστεύω πως χωρίς να δουλέψεις σκληρά, χωρίς να βάλεις όλη σου την ενέργεια, όλες σου τις δυνάμεις, όλη σου την τρέλα δεν μπορείς να φτάσεις σ' αυτό το επίπεδο. Αν έπρεπε να τον περιγράψω με μία λέξη θα ήταν: χαρισματικός. Δεν μπορούσε να τον μαρκάρει κανείς. Ό,τι στοιχεία κι αν είχε. Ψηλός, κοντός, αργός, γρήγορος, δυνατός. Έβρισκε πάντα τον τρόπο να σκοράρει, να πασάρει και να καρφώσει. Ήταν δύο-τρεις ταχύτητες πάνω απ' όλους. Ό,τι κι αν κάνουν ο Τζέιμς και ο Μπράιαντ που είναι μεγάλοι αθλητές, δεν θα μπορέσουν να φτάσουν τη μοναδικότητα και τη λάμψη του Τζόρνταν. Δεν μπορώ να τον παρομοιάσω με κανέναν. Θα ήταν ιεροσυλία".

Ο Ευθύμης Ρεντζιάς έκανε πραγματικότητα ένα όνειρο χιλιάδων παιδιών και αθλητών. Να παίξει απέναντι στον MJ. Άραγε, όταν ξεκινούσε την καριέρα του πίστευε πως θα έφτανε μία τέτοια στιγμή;

"Ούτε κατά διάνοια. Όταν ξεκινάς έχεις όνειρα και στόχους. Πρώτος στόχος ήταν να ξεχωρίσεις στη γειτονιά σου, απ' τη γειτονιά να πας στην ομάδα, απ' την ομάδα να πας σε μία άλλη ομάδα, να κληθείς στην εθνική Παίδων, στην Εθνική Εφήβων... Δηλαδή, κάθε φορά βάζεις μικρούς στόχους, αλλά το μεγάλο όνειρο είναι το NBA. Λες 'θέλω να παίξω στο NBA'. Το λες θεωρητικά, αλλά σιγά σιγά το δουλεύεις μέσα στο μυαλό του. Είναι το μεγάλο όνειρο που το κυνηγάς βήμα-βήμα. Θέλει σκληρή δουλειά και τύχη ώστε να παίξεις εκεί. Εγώ πήγα στα 27 μου.

Δεν κατάφερα να πάω νεότερος διότι υπήρχαν αρκετά πράγματα που με εμπόδισαν. Παρόλα αυτά, τον έπιασα τον στόχο. Θα ήθελα να παίξω περισσότερα χρόνια, αλλά είχα τραυματισμούς που δεν με άφησαν να αντέξω το ρυθμό του NBA. Γι' αυτό αποφάσισα πως το καλύτερο θα ήταν να επιστρέψω στην Ευρώπη. Όμως, αποκόμισα σημαντικές εμπειρίες στην Αμερική, γνώρισα σπουδαίους ανθρώπους, εξαιρετικούς παίκτες και έζησα μία υπέροχη ατμόσφαιρα".

Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου - Watkinson