Ευρωμπάσκετ 1987: Στο ίδιο έπος θεατές

Θυμάστε τότε; Τότε που ο Γκάλης πετούσε λες και είχε ελατήρια στα πόδια του, τότε που ο Τσατσένκο ισοπέδωσε δύο φορές τον Γιαννάκη, τότε που ο Φασούλας τα έβαζε με τα θηρία λες και ήταν νάνοι, τότε που το ΣΕΦ έλαμπε, τότε που ο Ιωάννου έδωσε την ψυχή του, τότε που ο Φάνης τα έκανε όλα να φαίνονται απλά, τότε που ο Ανδρίτσος είχε κρύο αίμα, τότε που ο Καμπούρης χτύπησε το στήθος και είπε “εγώ, θα τις βάλω”. Θυμάστε τότε που για πρώτη φορά όλη η χώρα βγήκε στους δρόμους; Θυμάστε το "τίποτα, τίποτα δεν μας σταματά";

"Το “θυμάσαι τότε" είναι η χειρότερη μορφή συζήτησης”. Μπορεί ο Τόνυ Σοπράνο να έχει δίκιο. Μπορεί “το θυμάσαι τότε” να είναι όντως η χειρότερη μορφή συζήτησης. Σε κρατάει σ’αυτά που πέρασαν και είναι εκτός ελέγχου, μακριά απ’αυτά που έρχονται και μπορούν ακόμα να ελεγχθούν, να διαμορφωθούν, αν τα πάρεις στα χέρια σου. Αν πάψεις να κοιτάς πίσω.

Έτσι είναι. Όμως και ο ίδιος ο Τόνυ Σοπράνο θα συμφωνούσε πως ο κανόνας του έχει εξαιρέσεις. Το παρελθόν μπορεί να είναι επικίνδυνο όταν εφησυχάζει, αλλά ευεργετικό όταν διδάσκει. Όταν εμπνέει. Όταν το “θυμάσαι τότε” δεν γίνεται κάθε μέρα και δεν γίνεται για ψύλλου πήδημα. Όταν υπάρχει λόγος να το πεις, όταν το λες γιατί θες μαζί με άλλους να θυμηθείς το “τότε” γιατί το “τότε” είναι μεγαλειώδες. Τι έκανες, που ήσουν, πως ένιωσες. Ποιος ήσουν όταν έγιναν όλα αυτά. Ποιος είσαι τώρα που τα θυμάσαι.

Η 14η Ιουνίου δεν είναι μια απλή ημερομηνία. Το 1987 δεν μια απλή χρονολογία. Το Ευρωμπάσκετ δεν είναι μια απλή διοργάνωση. Όλα μαζί έχουν χαρακτηριστεί ως το big bang του ελληνικού αθλητισμού. Ο Παναγιώτης Φασούλας λέει στο βίντεο πως είναι το μεγαλύτερο πανηγύρι απ’το 1945 μέχρι και σήμερα.

Αυτά τα 29 χρόνια που έχουν μεσολαβήσει έχουν γραφτεί και έχουν αναλυθεί τα πάντα για εκείνη την ημέρα. Αυτό που δεν έχει αλλάξει είναι η ανάγκη για επιστροφή. Ένα “θυμάσαι τότε” που ποτέ δεν έχει γίνει βαρετό, ανούσιο.

Ο Παναγιώτης Φασούλας, ο Νίκος Φιλίππου και ο Γιώργος Συρίγος αποδέχθηκαν το κάλεσμα και κάθισαν μαζί μας για να δούμε τον τελικό. Όλο το ματς απ’την αρχή, σαν να συνέβαινε εκείνη τη στιγμή και απλώς δεν είχε διαφημίσεις στα time-out και ημίχρονο.

Ένα ταξίδι στο χρόνο, με τους πρωταγωνιστές να βλέπουν τους εαυτούς στα 23-24. Όσα κι αν είπαν μπροστά στις κάμερες, μόνο εκεί ξέρουν πως είναι να βλέπεις την 24χρονή εκδοχή του εαυτού σου να μάχεται και να κατακτά την κορυφή της Ευρώπης τη νύχτα που μια χώρα έζησε την πρώτη αληθινά μεγάλη της αγκαλιά για δεκαετίες ολόκληρες.

Και μόνο ο Γιώργος ξέρει τι ήταν το Ευρωμπάσκετ για τον 11χρονο εαυτό του, που καθόταν δίπλα στον πατέρα του, τον σπίκερ της μεγάλης βραδιάς. Το πέρασμα δε της κόρης του Φασούλα την ώρα που βλέπαμε τον αγώνα ήταν η συνειδητοποίηση: εμείς ήμασταν παιδιά το 1987, αλλά το ζήσαμε. Εκείνη ήταν αγέννητη, γι’αυτήν είναι πλάνα σε μια οθόνη, είναι το κατόρθωμα του πατέρα που συνέβη “κάποτε”.

Λοιπόν; Θυμάστε τότε; Πατήστε το play και ελάτε να θυμηθούμε μαζί, μέσα απ'τα μάτια τα δικά μας, τα δικά σας, των ίδιων των πρωταγωνιστών.

*Δημοσιογραφική επιμέλεια: Θέμης Καίσαρης

*Ευχαριστούμε το Rumors Lounge Cafe στη Βουλιαγμένη, τον Άγγελο Αγγελίδη, την Άννυ Αγγελίδη και τον Αλέξη Σταϊκόπουλο για τη φιλοξενία.