Δεβετζή στο Contra.gr: "Κάναμε τους κορυφαίους Ολυμπιακούς Αγώνες"

Αν υπάρχει μονάδα μέτρησης "καλού παιδιού", τότε πρέπει να πάρει το όνομα της Πηγής Δεβετζή. Είναι από τις σπάνιες εκείνες περιπτώσεις που το χαμόγελο είναι ειλικρινές, οι κουβέντες αληθινές και τα συναισθήματα που εκφράζει πραγματικά. Οταν σου μιλά για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας θυμίζει παιδί που το πήγαν στο Λούνα Παρκ για πρώτη φορά. Ανυπομονησία, λαχτάρα και αίσθημα ευθύνης για τη χώρα. Μικροψυχίες και μεμψιμοιρίες δεν χωρούν, η Πηγή είναι αληθινός άνθρωπος, πραγματική αθλήτρια και μοναδική πρωταθλήτρια. Δεν ζητά, δεν απαιτεί και δεν κλαίγεται. Ζει κάθε στιγμή, απολαμβάνει την πορεία της σαν ταινία μικρού μήκους και έχει κερδίσει τον σεβασμό συναθλητών και φιλάθλων. Το δεύτερο είναι σημαντικότερο σε βάθος χρόνου και μετρά περισσότερο από κάθε μετάλλιο που έχει κερδίσει και κάθε ρεκόρ που έχει κάνει. Το να μιλάς μαζί της για τους Αγώνες του 2004 σε μια περίοδο που πολλοί θεωρούν ότι αυτοί ευθύνονται για τα δεινά αυτού του τόπου, δεν ήταν ρίσκο. Ήταν ένα flashback -11 χρόνια πριν- στην ομορφότερη στιγμή που ζήσαμε στην Ελλάδα και μία από τις ελάχιστες φορές που αισθανθήκαμε υπερήφανοι. Και η Πηγή είναι μέσα σε αυτές...

Το δράμα πριν την αποθέωση

Πώς ήταν η προετοιμασία πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες;

Άκου τι έπαθα. Ένα με ενάμιση μήνα πριν αγωνιστώ είχα μία τενοντίτιδα στο γόνατο. Ήταν πολύ δύσκολο για μένα. Έκλαιγα διαρκώς, ήμουν στεναχωρημένη, σκεφτόμουν ότι μπορεί να μην αγωνιστώ και δεν το άντεχα γιατί ήμουν σε φοβερή κατάσταση. Πήγα στον γιατρό μου, ο οποίος μου είπε να μην κάνω για ένα μήνα άλματα. Του λέω: "Έχω Ολυμπιακούς Αγώνες, πως γίνεται να μην κάνω άλματα;". Μου εξήγησε πως αν θέλω να αγωνιστώ δεν πρέπει να κάνω άλματα. Ό,τι με πονούσε δεν έπρεπε να το κάνω.

Ο τελευταίος μήνας ήταν δραματικός. Έκανα όμως προπόνηση. Την τελευταία εβδομάδα πριν τους Αγώνες, είχα φτιάξει την ψυχολογία μου ώστε να μην αισθάνομαι πόνο. Ήδη δεν πονούσα, αλλά το είχα στο μυαλό, είχα την έννοια. Είχα βάλει στο μυαλό μου ότι θα κάνω μία προπόνηση με άλματα. Φαντάσου, είχα να κάνω ένα μήνα άλματα τριπλούν. Είπα στον εαυτό μου ότι θα κάνω προπόνηση με 3-4 άλματα και θα πάω να αγωνιστώ. Όντως έτσι έγινε και στον αγώνα ήμουν εντάξει, δεν ένιωθα κανένα πόνο.

Γενικά, μέσα στον αγώνα δεν είχα πολύ άγχος. Κυρίως είχα πριν μπω μέσα στο γήπεδο. Όταν μπήκα μέσα στο γήπεδο και είδα όλον αυτό τον κόσμο να φωνάζει το όνομά μου, ενώ δεν ήμουν τόσο γνωστή τότε, ενθουσιάστηκα. Είχα αγωνία για το τι θα συμβεί, αλλά επειδή πίστευα πάρα πολύ στον εαυτό μου κι είχα πολύ καλή ψυχολογία, δεν καταλάβαινα τίποτα και ήθελα να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό. Είχα κάνει άλλωστε πανελλήνιο ρεκόρ στον προκριματικό.

Η Τελετή Έναρξης, οι άδειοι δρόμοι και το φοβερό κλίμα

Πώς ήταν η ατμόσφαιρα από τον κόσμο; Από τους ανθρώπους που έβλεπες στον δρόμο και από τους φίλους σας. Είχαν αγωνία;

Ναι, εννοείται! Απ' όλη την Ελλάδα με έπαιρναν φίλοι και γνωστοί, πέρα από τους γονείς μου και γενικότερα την οικογένειά μου. Εγώ βέβαια δεν ήθελα να μιλάω στα τηλέφωνα, για να μην αποσυντονίζομαι. Ήθελαν όλοι να έρθουν να δουν αγώνες. Γενικότερα, ήταν πολύ όμορφο το κλίμα στην Αθήνα, γιατί ήταν ψιλοάδειοι οι δρόμοι, είχε φύγει πολύς κόσμος, είχαν μείνει μόνο όσοι ήθελαν να δουν Ολυμπιακούς Αγώνες. Γίνονταν διάφορες εκδηλώσεις και ήταν φοβερό το κλίμα.

Όλη η Ελλάδα ζούσε στους ρυθμούς των Αγώνων εκείνη την περίοδο...

Ακριβώς. Ήταν σαν γιορτή. Κι επειδή το ίδιο ίσχυε και για μένα, έβλεπα κάθε αγώνα σαν γιορτή, θεωρώ πως γι' αυτό τον λόγο έκανα επιτυχίες. Δεν ήμουν από τους αθλητές που έμπαιναν μέσα στο στάδιο κι έτρεμαν τα πόδια τους. Εγώ το διασκέδαζα. Ήταν όμορφα, όχι μόνο το 10ήμερο των Αγώνων αλλά γενικά ο προηγούμενος μήνας.

Σε ενοχλεί που αθλήματα, όπως το τριπλούν, γίνονται το επίκεντρο του ενδιαφέροντος μόνο στους Ολυμπιακούς Αγώνες;

Κοίταξε, ο στίβος, επειδή θεωρείται κι ο "Βασιλιάς των Σπορ", έχει πάντα θέαση. Ο κόσμος παρακολουθήσει στίβο σε σχέση με άλλα αθλήματα, όπως για παράδειγμα το Ταε Κβο Ντο. Στον στίβο είμαστε και περισσότεροι αθλητές λόγω των διαφορετικών αθλημάτων. Μ' εμένα προσωπικά ασχολήθηκε ο κόσμος μετά τον προκριματικό, γιατί πριν δεν με ήξερε. Μετά τον προκριματικό τρελάθηκα, γιατί με πήρε ο πατέρας μου τηλέφωνο, ο οποίος βρισκόταν με τη μητέρα μου στην εξέδρα, και μου είπε "μπράβο κορίτσι μου, έλα να μας βρεις είμαστε στην τάδε θύρα".

Βγαίνω να τους βρω, αλλά πού να φανταστώ πως ο κόσμος θα πέσει πάνω μου; Δεν μπορείς να φανταστείς πόση ώρα έκανα για να φτάσω στη θύρα τους! Με σταματούσαν για φωτογραφίες, αυτόγραφα και ξαφνικά έγινα γνωστή! Δεν το περίμενα. Κάποια στιγμή ακούω τον πατέρα μου, περίπου ένα χιλιόμετρο μακριά να με φωνάζει. "Έλα πάρε με", του λέω. Είχε πολύ πλάκα!

Πώς έζησες την Τελετή Έναρξης;

Το 2008, όταν ήμουν στο Πεκίνο για τους Ολυμπιακούς, συνάντησα κάποιους Αμερικάνους, οι οποίοι κατάλαβαν πως ήμουν αθλήτρια και μου έπιασαν την κουβέντα. Μου λένε: "Πολύ ωραία κι η Τελετή Έναρξης εδώ, όμως στην Αθήνα ήταν κάτι το εκπληκτικό". Δηλαδή από τους ξένους ακούσαμε καλά λόγια. Εχω δει Τελετές Έναρξης πριν από το 2004, αλλά δεν το είχα ζήσει από μέσα. Ήταν κάτι μαγικό. Νομίζω πως όλοι οι αθλητές έχουν αυτό τον στόχο. Δηλαδή, να πάνε στους Ολυμπιακούς Αγώνες κι ας μην κάνουν τίποτα. Να ζήσουν όλο αυτό το όνειρο. Για εμάς τους αθλητές είναι πολύ σημαντικό να έχεις μία συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ειδικά όταν παίρνεις και μετάλλιο, φαντάσου πόσο υπερήφανος αισθάνεσαι μετά!

Ο κόσμος έρχεται, μας σφίγγει το χέρι και καταλαβαίνει την αξία μας

Πόσο διαφορετικό είναι να αγωνίζεσαι μπροστά στο κοινό της χώρας σου;

Εγώ χάρηκα πάρα πολύ που συμμετείχα σ' αυτούς τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Φυσικά, θα ήθελα να έχω συμμετάσχει και στους προηγούμενους. Χαίρομαι πολύ, γιατί δεν θα το ζήσει κανένας άλλος. Δεν νομίζω πως οι Ολυμπιακοί Αγώνες θα ξαναγίνουν στην Ελλάδα. Εύχομαι να γίνουν, αλλά δεν νομίζω να γίνουν. Είμαι ευτυχισμένη που συμμετείχα και κατέκτησα τη δεύτερη θέση. Ήταν πραγματικά απερίγραπτο. Η χαρά και η συγκίνηση ήταν τόσο μεγάλη.

Φαντάσου, σήμερα (σ.σ. την ημέρα που έγινε η συνέντευξη) βρίσκομαι στη Δράμα για να δω κάτι φίλους μου και ήρθε μία κυρία με σπαστά ελληνικά και μου λέει: "Γεια σου, είμαι μετανάστρια από τη Σουηδία και σ' ευχαριστώ πάρα πολύ γι' αυτό που έκανες για εμένα". Κι άρχισε να κλαίει. Τι να σου πω τώρα; Ο κόσμος έρχεται, μας σφίγγει το χέρι και καταλαβαίνει την αξία μας. Και χαίρομαι πάρα πολύ γι' αυτό γιατί άλλοι που πρέπει να το κάνουν, δεν το κάνουν! Είμαι πολύ απογοητευμένη από αυτό. Όχι στεναχωρημένη. Δεν στεναχωριέμαι για τέτοιες βλακείες. Είμαι απογοητευμένη που πολλοί άνθρωποι που δάκρυσαν, όπως λένε, για εμάς, πλέον κάνουν πως δεν μας ξέρουν και μας προσπερνάνε. Με ενοχλεί πάρα πολύ.

Περίμενες πως θα κέρδιζες μετάλλιο;

Σίγουρα. Καταρχάς έβλεπε κάθε βράδυ στον ύπνο μου πως θα πάρω μετάλλιο. Γιατί το σκεφτόμουν. Ίσως επειδή όσο σκέφτεσαι κάτι μπορείς να το πετύχεις. Έκανα φυσικά και πολύ καλή προετοιμασία. Μέσα μου ήμουν σίγουρη πως θα έπαιρνα ένα μετάλλιο. Μπήκα με πίστη ότι θα κατακτήσω ένα μετάλλιο και τα κατάφερα!

Τι ακολούθησε μετά την επιτυχία;

Μετά έγινα ένα... κουρέλι. (σ.σ. γέλια). Χίλια δυο κομμάτια. Όλοι έπεσαν πάνω μου! Εγώ δεν ήξερα να το διαχειριστώ. Δεν είχα ούτε μάνατζερ. Με έσερναν από εδώ, με έσερναν από εκεί. Όλοι κάτι ήθελαν. Γι' αυτό σου είπα και προηγουμένως ότι λυπάμαι που ξεχνούν κάποιοι. Είχα τρελαθεί τελείως. Ζούσα την επιτυχία. Ο κόσμος με σταματούσε στο δρόμο, φωτογραφήσεις, τρελή κούραση. Όμως απ' εκεί και πέρα το διαχειρίστηκα καλά, γιατί συνέχιζα να παίρνω μετάλλια. Σε Παγκόσμια, Ευρωπαϊκά. Αυτό ήταν το πιο σημαντικό για μένα.

Το σημαντικό είναι πως, παρά τις επιτυχίες, δεν άλλαξε η συμπεριφορά σου...

Ποτέ, ποτέ! Δεν άλλαξε ποτέ η συμπεριφορά μου. Επειδή έκανα πρωταθλητισμό από μικρή ηλικία, μου έλεγαν οι συμμαθητές μου πως θα κάνω επιτυχίες και θα τους ξεχάσω μετά. Αν τους ρωτήσεις τώρα, τους φίλους μου στην Αλεξανδρούπολη, θα σου πουν πως είμαι όσα απλή ήμουν και πριν. Δεν θα άλλαζα. Δεν υπήρχε περίπτωση, δεν είμαι ψώνιο. Έκανα μία επιτυχία, αλλά τους φίλους που είχα τους κράτησα. Έχω δει αθλητές που έχουν αλλάξει και μου τη "δίνει" κι εμένα κάπως. Προσωπικά, θεωρώ πως έχω κάνει ένα πολύ σημαντικό επίτευγμα στον κόσμο. Το όνομά μου έχει γραφτεί με χρυσά γράμματα. Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ ψηλά. Μ' ενοχλεί πολύ το δήθεν των ανθρώπων. Και τους ρίχνω "Χ" κατευθείαν.

Η απαξίωση, η αξιοκρατία, οι χορηγίες και η οικονομική κρίση

Πίστευες 11 χρόνια μετά τους Ολυμπιακούς πως θα είχε απαξιωθεί τόσο πολύ ο κλασσικός αθλητισμός;

Όχι, δεν το πίστευα. Στην Ελλάδα είναι το ζήτημα. Εγώ μιλάω με συναθλητές μου στο εξωτερικό, που οι χώρες τους τούς έχουν βάλει σε ομοσπονδίες, τους τιμούν συνέχεια και τους έχουν πολύ ψηλά. Για παράδειγμα, με την Λεμπέντεβα, η οποία ήταν η "αιώνια" αντίπαλός μου, επειδή έχουμε επικοινωνία, την έχουν σε πολύ υψηλόβαθμη θέση. Άλλοι κάνουν μεταδόσεις στις τηλεοράσεις, άλλοι βρίσκονται σε ομοσπονδίες, σε Ολυμπιακές Επιτροπές. Εμάς δεν μας αξιοποίησαν. Φοβούνται μην τους πάρουμε καμία θέση. Που δεν έχουμε κι ανάγκη από αυτό. Είμαστε στον στρατό όλα τα παιδιά. Εμείς θα το κάνουμε επειδή αγαπάμε τον αθλητισμό, δεν θα το κάνουμε για κάτι άλλο. Γιατί εμείς έχουμε φορέσει φόρμες. Όχι σαν κάποιους άλλους που δεν έχουν φορέσει φόρμα στη ζωή τους και μας το παίζουν ότι ξέρουν. Δυστυχώς. η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της. Είναι αλήθεια αυτό. Δεν πειράζει, εμείς μ' αυτά που κάναμε έχουμε το κεφάλι ψηλά.

Το κράτος φέρει ευθύνη;

Ε ναι. Αν δεν προβάλει τους αθλητές; Μόνοι μας κάνουμε όσα κάνουμε. Θα έπρεπε τους Ολυμπιονίκες να τους έχει παντού. Αξιοκρατικά, είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, μετά ο Πρωθυπουργός και στη συνέχεια ο Ολυμπιονίκης. Εδώ πάμε σε εκδηλώσεις και μας βάζουν μπροστά Δημάρχους, παρατρεχάμενους, παπάδες και βουλευτές. Είμαι πολύ θυμωμένη.

Είναι αρκετή η βοήθεια από τις χορηγίες;

Καθόλου. Γι' αυτό και δεν έχουμε μετάλλια. Εκεί που υπάρχει μετάλλιο υπάρχει κι η βοήθεια του χορηγού. Όταν δεν υπάρχουν χορηγοί δεν έχουν τα παιδιά βοήθεια. Νομίζουν πως οι αθλητές βγάζουν εκατομμύρια. Δεν βγάζουν εκατομμύρια, ειδικά του στίβου. Οι ποδοσφαιριστές και οι μπασκετμπολίστες μπορεί να βγάζουν. Του στίβου τα παιδιά είναι τα πιο φτωχά. Δεν έχουμε εκατομμύρια. Αυτό θα το τονίζω πάντα. Με τους χορηγούς ζούσαμε τόσα χρόνια. Που εγώ δεν τους πρόλαβα πολύ.

Έπαιξε καθοριστικό ρόλο η οικονομική κρίση στη μείωση των επιτυχιών;

Βέβαια. Σ' όλα έπαιξε ρόλο. Όταν πάει ένας αθλητής να κάνει την προετοιμασία του και χρειάζεται φυσικοθεραπευτή, προπονητή και δεν υπάρχουν χορηγοί, του απαντάνε από την ομοσπονδία πως δεν υπάρχουν λεφτά λόγω κρίσης. Τι περιμένουμε; Μετάλλια; Και πάλι έχουμε επιτυχίες όμως. Αν μπει ένας αθλητής σε τελικό είναι μεγάλη επιτυχία.

Δεν ξέρω τι χρήματα δόθηκαν κι αν φάγανε, αλλά κάναμε τους καλύτερους Ολυμπιακούς Αγώνες

Κάποιοι λένε πως οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν η αρχή του τέλους για την Ελλάδα...

Δεν συμφωνώ. Γιατί κάναμε τέλειους Ολυμπιακούς Αγώνες κατά την άποψή μου. Δεν ξέρω τι χρήματα δόθηκαν κι αν φάγανε ή δεν φάγανε. Δεν με ενδιαφέρει. Εγώ ξέρω να πω πως στην Ελλάδα έγιναν οι καλύτεροι Ολυμπιακοί Αγώνες. Σίγουρα υπήρχαν "παρατράγουδα" που δεν τα ξέραμε και μπορεί να μην τα μάθουμε και ποτέ. Αλλά εμένα δεν με ενδιαφέρει αυτό. Μ' ενδιαφέρει ότι πέτυχαν. Αν δεν αξιοποιήθηκαν οι εγκαταστάσεις στη συνέχεια δεν είναι ευθύνη των αθλητών. Δεν ξέρω ποιος φταίει. Θα έπρεπε να αξιοποιηθούν γιατί θα παίρναμε Παγκόσμια Πρωταθλήματα ή ακόμα κι Ολυμπιακούς Αγώνες. Μακάρι να γινόταν αυτό. Ήταν μία ανάσα οι Αγώνες για την Ελλάδα.

Βλέπουμε τα τελευταία χρόνια πως έχει απομακρυνθεί από τα φώτα της δημοσιότητας...

Δεν έχω απομακρυνθεί. Έχω αθλητή που κάνει άλμα εις μήκος. Είμαι προπονήτρια.

Παρόλα αυτά, δεν μιλάς τόσο συχνά.

Κάνεις λάθος, εγώ είμαι η μόνη που βγαίνω και μιλάω! Απλά θα ήθελα να είμαι πιο κοντά στον αθλητισμό. Αλλά η ομοσπονδία μου δεν φροντίζει να με καλέσει σε ένα ευρωπαϊκό κύπελλο. Δεν τους ενδιαφέρει μάλλον. Με βάση τις συμπεριφορές που έχω δει.

Είναι συνειδητή επιλογή;

Εγώ είμαι πάντα στον αθλητικό χώρο, και φυσικά σε αγώνες όταν βρίσκεται ο αθλητής μου. Όμως, δεν έχω κάποιο κάλεσμα να είμαι σε ομοσπονδίες ή σε event. Δεν ξέρω αν έχω κάνει κάτι, αλλά δεν έχω λάβει κάποια πρόσκληση. Πηγαίνουν κάποιοι άλλοι, άσχετοι. Για παράδειγμα, πηγαίνει ο γραμματέας με τη γυναίκα του και το παιδί του.

Πως θα ήθελες να θυμάται ο κόσμος το 2004;

Ο κόσμος θέλω να θυμάται τους αθλητές που δόξασαν την Ελλάδα το 2004, εμάς δηλαδή. Την στιγμή της Τελετής Έναρξης και Λήξης. Και ότι κάναμε επιτυχημένους Ολυμπιακούς Αγώνες για όλο τον κόσμο, κι όχι μόνο για τους Έλληνες. Να είναι υπερήφανοι για τους Έλληνες αθλητές. Και νομίζω πως ο περισσότερος κόσμος είναι. Τον ευχαριστούμε γι' αυτό.