Δεκέμβρης 2011, από την “μπλαουγκράνα” τριάρα στο “Μπερναμπέου”, στην ανεξέλεγκτη οργή του Φιλέρη!

Ήταν Νοέμβριος του 2011 όταν με ενημέρωσαν από το Sport24 ότι θα έπρεπε να ετοιμαστώ για μια (ακόμη) αποστολή στη Μαδρίτη, ενόψει του πρώτου clásico εκείνης της σεζόν (2011/12) στο ισπανικό πρωτάθλημα, το οποίο θα διεξαγόταν στις 10 Δεκεμβρίου στο ‘Σαντιάγο Μπερναμπέου’. Έτσι λοιπόν, το απόγευμα της 9ης Δεκεμβρίου βρέθηκα στο “Ελευθέριος Βενιζέλος”, επιβιβάστηκα στο αεροπλάνο της Iberia και ξεκίνησα την τρίωρη πτήση για την Ισπανία, παρέα με τον ‘Τσίκι’, έναν φίλο και συνάδελφο από άλλο μέσο, που επίσης ταξίδευε για τον ίδιο λόγο στην ισπανική πρωτεύουσα.

Προσγειωθήκαμε στο ‘Barajas’ και από εκεί ένα ταξί μας μετέφερε στο κέντρο της πόλης και το ξενοδοχείο της διαμονής μας, το ‘Occidetal Miguel Ángel’, που βρίσκεται δίπλα στο Paseo de la Castellana, την κεντρική οδική αρτηρία της Μαδρίτης. Ο καιρός ήταν χειμωνιάτικος, με μονοψήφιες θερμοκρασίες και αρκετή ομίχλη, κυρίως τις πρωινές ώρες.

Το πρώτο βράδυ μείναμε μέσα στο ξενοδοχείο, όμως προς ευχάριστη έκπληξή μας, εκεί διέμενε και η αποστολή της Σπόρτινγκ του Χιχόν, που την Κυριακή το μεσημέρι θα έπαιζε με τη Ράγιο στο Βαγέκας. Στο λόμπι του ξενοδοχείου μίλησα αρχικά με τον Αντρέ Κάστρο, τον Πορτογάλο παίκτη που το προηγούμενο καλοκαίρι είχε απασχολήσει τον Παναθηναϊκό και στη συνέχεια είχα την ευκαιρία να γνωρίσω από κοντά τον προπονητή της Σπόρτινγκ, Μανόλο Πρεθιάδο, ο οποίος λίγους μήνες αργότερα, ‘έφυγε’ από καρδιακή προσβολή σε ηλικία μόλις 54 ετών…

Το επόμενο πρωί, Σάββατο, ημέρα του παιχνιδιού, πήγαμε με τον Τσίκι μια βόλτα στο κέντρο και το μεσημέρι φτάσαμε στο ξενοδοχείο “Ριτζ”, για να παρακολουθήσουμε από κοντά την κοινή συνέντευξη Τύπου των δύο προέδρων, του Φλορεντίνο Πέρεθ και του Σάντρο Ροσέλ.

ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ

Η κοινή συνέντευξη Τύπου των δυο προέδρων στο ξενοδοχείο “Ριτζ” της Μαδρίτης. Αριστερά ο Φλορεντίνο Πέρεθ, δεξιά ο Σάντρο Ροσέλ.

Η εικόνα ήταν τόσο διαφορετική από τη δική μας ποδοσφαιρική ‘ζούγκλα’. Οι δυο τους δίπλα-δίπλα, χαμογελαστοί, αντάλλαξαν φιλοφρονήσεις και στη συνέχεια δέχτηκαν ερωτήσεις. Ο πρόεδρος της Ρεάλ ξεχείλιζε από σιγουριά, από ελπίδα ότι ” επιτέλους ήρθε η ώρα να τους βάλουμε στη θέση τους“. Μπορεί να μην το είπε ανοιχτά, όσο και αν οι δημοσιογράφοι της Μαρίτης τον προκαλούσαν με τις ερωτήσεις τους, όμως οι εκφράσεις του το έδειχναν ξεκάθαρα. Υποτίθεται ότι εκείνο το clásico θα έβαζε τέλος σε μια ολόκληρη εποχή, εκείνη της Pep Team και θα σφράγιζε την επάνοδο της ‘βασίλισσας’ στον θρόνο της Πριμέρα Ντιβισιόν. Η Μπαρτσελόνα είχε ήδη κατακτήσει τα τρία προηγούμενα πρωταθλήματα, όμως σε εκείνη τη σεζόν, οι “μερένγκες” είχαν εκμεταλλευτεί τα στραβοπατήματα των ‘μπλαουγκράνα’ και είχαν πάρει κεφάλι στη βαθμολογία της Λίγκας.

Είχαν ήδη παιχτεί 14 αγωνιστικές και η Ρεάλ βρισκόταν στην πρώτη θέση με 37 βαθμούς (12 νίκες, 1 ισοπαλία και 1 ήττα), ενώ η Μπάρτσα ήταν δεύτερη με 34 βαθμούς (10 νίκες, 4 ισοπαλίες και 1 ήττα) με ένα παιχνίδι περισσότερο από τους ‘μπλάνκος’. Επιστρέφοντας στην αίθουσα του ‘Ριτζ’, ο Ροσέλ φαινόταν να απολαμβάνει την ευφορία στις τάξεις των ‘μαδριδίστας’ και με ύφος πονηρής αλεπούς, φρόντισε να παραχωρήσει με περισσή ευκολία τον τίτλο του φαβορί στον αντίπαλό του, προειδοποιώντας όμως δις: ” Προσοχή, γιατί έχουμε παίκτες και προπονητή, ικανούς να διαλύσουν κάθε προγνωστικό“. Η πλειοψηφία των παρόντων προσπέρασε εύκολα τα λόγια του προέδρου της Μπαρτσελόνα, ενώ η έξοδος του Πέρεθ από το “Ριτζ” θύμισε προεόρτια θριάμβου. Ενός θριάμβου όμως που εκείνο το βράδυ θα αποδεικνυόταν εχθρός αντί για σύμμαχος…

Το εισιτήριο του αγώνα!

Το βράδυ του Σαββάτου φτάσαμε στο γήπεδο περίπου μια ώρα πριν από την έναρξη του αγώνα. Οι δρόμοι γύρω από το ‘Σαντιάγο Μπερναμπέου’ ήταν κλειστοί στην κυκλοφορία και γεμάτοι από χιλιάδες φιλάθλους που κατευθύνονταν στις θύρες για να μπουν στο στάδιο και να πάρουν τις θέσεις τους στην κερκίδα. Ανεβήκαμε μαζί με τον Τσίκι στο τέταρτο αμφιθέατρο, ακριβώς στο ύψος της σέντρας, έχοντας μια τέλεια πανοραμική εικόνα του αγωνιστικού χώρου. Το sold out ήταν γνωστό – και αναμενόμενο – εδώ και μέρες και το γήπεδο ήταν ήδη κατάμεστο αρκετή ώρα πριν τη σέντρα, ενώ σε κάθε κάθισμα οι υπεύθυνοι της Ρεάλ είχαν αφήσει από μια πλαστική σημαία του συλλόγου. Το ψιλόβροχο που είχε αρχίσει από το απόγευμα, συνεχιζόταν ακατάπαυστα, όμως εμείς βρισκόμασταν κάτω από το σκέπαστρο, θερμαινόμενο παρακαλώ!

Πρώτοι έκαναν την εμφάνισή τους οι παίκτες της Μπαρτσελόνα για ζέσταμα κάτω από μια καθολική γιούχα, ενώ λίγο αργότερα οι συνάδελφοί τους της Ρεάλ γνώρισαν την αποθέωση. Όταν από τα μεγάφωνα ακούστηκε το ‘Nessun Dorma’, τα ντεσιμπέλ από τις ιαχές ανέβηκαν επικίνδυνα, ενώ αμέσως μετά, με τις πρώτες νότες του ύμνου των 100 χρόνων της Ρεάλ, 85.000 σημαίες άρχισαν να ανεμίζουν, προσφέροντας ένα μοναδικό θέαμα. Όταν ξεκίνησε η παρουσία των παικτών της γηπεδούχου, τα ντεσιμπέλ ξέφυγαν από κάθε έλεγχο, συνοδεύοντας με μυριόστομα ‘ολέ’ το όνομα κάθε ποδοσφαιριστή των ‘μερένγκες’, όπως μπορείτε να διαπιστώσετε στο βίντεο που ακολουθεί!

Βίντεο: Η παρουσίαση των παικτών της Ρεάλ Μαδρίτης (10/12/2011)

Πριν όμως προχωρήσουμε στα του αγώνα, ας δούμε πώς παρατάχθηκαν οι δυο ομάδες στον αγωνιστικό χώρο, περιμένοντας το εναρκτήριο σφύριγμα του Νταβίδ Φερνάντεθ Μπορμπαλάν (ναι, του διαιτητή που πέρυσι σφύριξε τον δικό μας τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας)!

– Real Madrid (Ζοζέ Μουρίνιο): Κασίγιας, Κοεντράο, Πέπε, Ράμος, Μαρσέλο, Τσάμπι Αλόνσο, Λας (62′ Κεντίρα), Ντι Μαρία (65′ Ιγουαΐν), Εζίλ (58′ Κακά), Ρονάλντο, Μπενζεμά.

– FC Barcelona (Πεπ Γουαρδιόλα): Βαλντές, Ντάνι Άλβες, Πικέ, Πουγιόλ, Αμπιντάλ, Τσάβι, Μπουσκέτς, Ινιέστα (87′ Πέδρο), Μέσι, Φάμπρεγας (78′ Κεϊτά), Αλέξις (83′ Βίγια).

Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ

Η χειραψία των Πεπ Γουαρδιόλα και Ζοζέ Μουρίνιο πριν το παιχνίδι. Αμέσως μετά ο Πορτογάλος τεχνικός κατευθύνθηκε στον πάγκο της Μπάρτσα και χαιρέτησε τον Τίτο Βιλανόβα (ήταν το πρώτο ματς μετά από εκείνο του ισπανικού Σούπερ Καπ τον Αύγουστο του 2011, όπου ο Μουρίνιο είχε το επεισόδιο με τον βοηθό του Γουαρδιόλα).

Οι ‘μπλαουγκράνα’ έκαναν τη σέντρα και γύρισαν τη μπάλα στον Βαλντές, εκείνος όμως τροφοδότησε κατά λάθος τον Ντι Μαρία έξω από την περιοχή του. Ο Αργεντίνος προσπάθησε χωρίς επιτυχία να βρει τον Μπενζεμά, στη συνέχεια όμως το πέτυχε ο Εζίλ, με αποτέλεσμα ο Γάλλος να στείλει εύκολα με προβολή τη μπάλα στα δίχτυα, ανοίγοντας το σκορ μόλις 20 δευτερόλεπτα μετά την έναρξη του ματς! Όπως ήταν φυσικό, οι κερκίδες πήραν φωτιά και το ντελίριο εξαπλώθηκε σε κάθε γωνιά του ‘Μπερναμπέου’. Οι ξέφρενοι πανηγυρισμοί των ‘μερένγκες’ άνοιγαν με τον ιδανικότερο τρόπο το σενάριο που με τόση επιμέλεια είχαν προετοιμάσει από κοινού τις προηγούμενες εβδομάδες ο Τύπος της Μαδρίτης, το εντυπωσιακό – ομολογουμένως – σερί των 15 νικών του Μουρίνιο σε όλες τις διοργανώσεις, η επίθεση ‘φωτιά’ της Ρεάλ με τα 49 γκολ και η σιγουριά ότι κάτι άλλαζε στο τοπίο, ειδικά μετά τις γκέλες της Μπαρτσελόνα στο πρωτάθλημα.

Όμως η συνέχεια επιφύλαξε ίσως την πιο δυσάρεστη εξέλιξη επί εποχής Μουρίνιο στη Ρεάλ, αφού αυτή ήταν και η πρώτη φορά που ο Πορτογάλος έμεινε χωρίς επιχειρήματα και δικαιολογίες απέναντι στην ήττα της ομάδας του σε clásico. Η Ρεάλ είχε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία – και την έχασε – να στριμώξει τη Μπαρτσελόνα στα σκοινιά, να τη χτυπήσει και να τη βγάλει νοκ άουτ. Δεν είναι μικρό πράγμα να βρίσκεσαι μπροστά στο σκορ τόσο νωρίς, μέσα σε ένα γήπεδο που κοχλάζει, με την ψυχολογία κόσμου και παικτών στα ύψη. Όμως σε τελική ανάλυση, ίσως να μην έφταιγε ούτε ο Μουρίνιο, ούτε ο Ρονάλντο, ούτε οι υπόλοιποι ‘μερένγκες’, ούτε η τύχη, ούτε τίποτα.

Ίσως τελικά όλες οι απαντήσεις να βρίσκονταν στο απέναντι στρατόπεδο. Γιατί οι ‘μπλαουγκράνα’ αντέδρασαν στο γρήγορο γκολ, δε θόλωσαν, δεν ξέφυγαν από το πλάνο τους, δεν επηρεάστηκαν από την ατμόσφαιρα, δεν αρκέστηκαν στην ισοπαλία, δε φοβήθηκαν, δεν παραδόθηκαν.

Ο Μέσι διαμαρτύρεται στον Μπορμπαλάν, ενώ ο Εζίλ παρακολουθεί (AP Photo/Andres Kudacki)

Η Μπαρτσελόνα είχε απαντήσεις σε όλα και γι’ αυτό κέρδισε τον αγώνα. Η Ρεάλ όμως δεν είχε να αντιπαρατάξει επιχειρήματα στη συνέπεια των ‘culés’. Όσο και αν προσπάθησε, βρήκε απέναντί της άλυτους γρίφους. Τον απροσπέλαστο Πουγιόλ, τον αλάνθαστο Αμπιντάλ, τον αεικίνητο Άλβες, τον μαεστρικό Τσάβι, τον αέρινο Ινιέστα, τον πολύτιμο Μπουσκέτς, τον εκπληκτικό Αλέξις, τον διαβολικό Σεσκ, τον αρχοντικό Πικέ. Και στις κρίσιμες στιγμές τον ‘Zamora’ Βαλντές και τον ‘Pichichi’ Μέσι. Γιατί μπορεί ο πρώτος να δώρισε με το λάθος του το πρώτο γκολ, όμως εξουδετέρωσε την τελευταία απέλπιδα προσπάθεια της Ρεάλ να ξαναμπεί στο παιχνίδι, στέλνοντας σε κόρνερ το σουτ του Κακά στο 83′. Ο δε δεύτερος, ήταν αυτός που με την φοβερή προσωπική του ενέργεια, άδειασε Λας και Ράμος, βγάζοντας μια ‘τριγωνομετρική’ ασίστ στον Αλέξις για να έρθει η ισοφάριση στο 30′ και να αποκατασταθεί η τάξη.

Ο Μουρίνιο μπορεί να αναφέρθηκε στον παράγοντα τύχη, κυρίως για το δεύτερο γκολ της Μπαρτσελόνα, εκεί όπου του σουτ του Τσάβι στο 53′ κόντραρε στον Μαρσέλο, άλλαξε πορεία και ξεγέλασε τον Κασίγιας δίνοντας το προβάδισμα στους ‘μπλαουγκράνα’, όμως η αλήθεια είναι ότι συνολικά η Ρεάλ δε μπόρεσε να διαχειριστεί το αρχικό της πλεονέκτημα, ακριβώς επειδή δεν της το επέτρεψε η αντίπαλός της. Η κυριαρχία των παικτών του Πεπ φάνηκε περίτρανα μέσα στο γήπεδο από το πρώτο λεπτό και μετά, με αποκορύφωμα τη φάση του 66′, εκεί όπου κυριολεκτικά χάθηκε η μπάλα σε μια αντεπίθεση για σεμινάριο της Μπαρτσελόνα, με τους Ινιέστα και Μέσι να ‘γεωμετρούν’ το χορτάρι, τον Ντάνι Άλβες να βγάζει σέντρα ακριβείας από τα δεξιά και τον Σεσκ με κεφαλιά να παραβιάζει για τρίτη φορά την εστία του Κασίγιας, διαμορφώνοντας το τελικό 1-3!

Πέπε και Μέσι μονομαχούν μπροστά στην εστία του Κασίγιας (AP Photo/Andres Kudacki)

Ακόμα μία αλήθεια είναι ότι τόσο ο Τσίκι όσο και εγώ, πανηγυρίσαμε με την καρδιά μας και τα τρία γκολ της Μπαρτσελόνα, χωρίς φυσικά να ανησυχήσουμε για την αντίδραση των φίλων της Ρεάλ που κάθονταν γύρω μας, αφού στην Ισπανία οι ‘ξενέρωτοι’ κάτι τέτοια τα δέχονται ως φυσιολογικά. Για να είμαστε πάντως εντάξει απέναντι στην ιστορία, πρέπει να πούμε ότι λίγους μήνες αργότερα, τον Απρίλιο του 2012, στο ματς του δεύτερο γύρου, οι ‘μερένγκες’ άλωσαν το ‘Καμπ Νόου’ (1-2) και τελικά έφτασαν στην κατάκτηση του τίτλου, βάζοντας τέλος στην εγχώρια κυριαρχία των “culés” μετά από τρία χρόνια και φτάνοντας τους 100 βαθμούς και τα 121 γκολ, αμφότερα ρεκόρ στην Πριμέρα Ντιβισιόν. Όμως για μένα, εκείνο το clásico δεν είχε τελειώσει ακόμα. Ή μάλλον, για να το θέσω πιο σωστά, με περίμενε ένα ακόμα 24ωρο γεμάτο παιχνίδια, συναντήσεις και φυσικά… απρόοπτα!

Όταν τελείωσε ο αγώνας, ήταν σχεδόν μεσάνυχτα στη Μαδρίτη. Φύγαμε από το “Μπερναμπέου” και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο. Αποχαιρέτησα τον Τσίκι γιατί θα έφευγε νωρίς το άλλο πρωί για την Ελλάδα (εγώ θα έμενα μερικές μέρες ακόμα) και πήγα στο δωμάτιό μου, όπου άνοιξα την τηλεόραση για να παρακολουθήσω το “τρίτο” ημίχρονο του clásico από τις σχετικές εκπομπές. Εκεί λοιπόν που είχα αράξει σαν άρχοντας, χαζεύοντας το postgame, χτύπησε το τηλέφωνο.

Ο αρχισυντάκτης μου από το Sport24 ήθελε να γράψω οπωσδήποτε κείμενο για το παιχνίδι. Αφού οι προσπάθειές μου να τον μεταπείσω αποδείχθηκαν μάταιες, αποφάσισα να στρωθώ στο λάπτοπ, χωρίς φυσικά να παραλείψω να παραγγείλω φαγητό από το room-service, αφού και νηστικός ήμουν, αλλά και ήταν προφανές ότι θα ξημερωνόμουν. Έτσι λοιπόν ξεκίνησα να γράφω μια αρθρογραφία με τίτλο “η αβάσταχτη ανωτερότητα της Μπαρτσελόνα”, έχοντας όμως συνεχώς το νου μου στην ώρα. Γιατί; Θα το μάθετε αμέσως.

ΤΑ ΓΑΛΛΙΚΑ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΦΙΛΕΡΗ!

Αυτή είναι η έκρηξη του Γιάννη Φιλέρη στον αποκλεισμό της Γερμανίας από την Ιταλία στον ημιτελικό του EURO 2012 στα παλιά γραφεία της 24Media στο Παγκράτι, όμως κάπως έτσι πρέπει να ωρυόταν και από το κρεβάτι του, όταν του τηλεφώνησα από τη Μαδρίτη μέσα στη νύχτα για να του κάνω καζούρα για τη Ρεάλ!

Μόλις η ώρα πήγε δυο – μετά τα μεσάνυχτα φυσικά – πήγα στο τηλέφωνο και σχημάτισα τον αριθμό του Ιωάννη Φιλέρη, τότε διευθυντή στο site. Με τη διαφορά της ώρας, στην Ελλάδα ήταν τρεις και ήμουν κάτι παραπάνω από σίγουρος ότι ο αγαπημένος μου φίλος – γνωστός για τα φίλο-ρεαλιστικά του αισθήματα – θα βρισκόταν τουλάχιστον στον τρίτο ύπνο. Πράγματι, αφού το τηλέφωνο χτύπησε τρεις-τέσσερις φορές, ακούστηκε από την άλλη μεριά της γραμμής η φωνή του, σαφώς αγουροξυπνημένη: ” Ναι, εμπρός; Ποιος είναι;” Και τότε άρχισα να κεντάω! ” Αυτός που σου κάρφωσε τρία μέσα στο σπιτάκι σου είναι!” ” Ρε ηλίθιε“, ακούστηκε ξανά η φωνή του, ” ξέρεις τι ώρα είναι;” ” Φυσικά και το γνωρίζω γεροξεμωραμένε“, συνέχισα απτόητος, ” είναι δυο εδώ και τρεις εκεί. Και ξέρεις γιατί περίμενα να πάει τρεις στην Ελλάδα για να σε πάρω; Για να φτιάξω συμβολισμό με τα τρία μπαλάκια που σε κέρασα στο Μπερναμπέου“!!!

Κάπου εκεί, ο Γιαννάκης ξύπνησε για τα καλά, συνειδητοποίησε τί του συνέβαινε και πέρασε στην αντεπίθεση, τιμώντας με εξαιρετικό τρόπο – είναι η αλήθεια – τις γνώσεις του στη γαλλική γλώσσα! ” Ρε βλαμμένε, νομίζεις ότι όλα είναι πλάκα; Μαλακισμένο με παίρνεις μέσα στη μαύρη νύχτα για να μου πεις τις μαλακίες σου; Θα σε σκίσω όταν σε δω μπροστά μου, ηλίθιε, ε ηλίθιε. Κοιμάμαι ρε άχρηστε, γιατί πρέπει να ξυπνήσω το πρωί, γιατί κάποιοι δουλεύουν σε αυτή τη ζωή και δεν κωλοβαράνε σαν εσένα. Ασταδιάλα ρε κωλόγερε, χοντρομπαλά, φάλαινα, παχύδερμο, ΜΑ-ΛΑ-ΚΑ“.

Μη νομίσετε ότι μάσησα έστω και για μια στιγμή. Όχι! Αντίθετα, κάθε φορά που ο μαινόμενος Φιλέρης σταματούσε για να πάρει ανάσα, χωνόμουν με τη μία! ” Πώς σου φάνηκε το τρίμπαλο μαναράκι; Σε πόνεσαν ο Αλέξις ο Σάντσες, ο Τσάβαρος ο Ερνάντεθ, ο Σεσκ ο Φάμπρεγας; Χώνεψες πριν κοιμηθείς ή μηρυκάζεις την τριάρα στον ύπνο σου μπούλη;” Η οργή του Γιάννη αυξανόταν με γεωμετρική πρόοδο, τα γαλλικά του δεν μπορούν να γραφτούν εδώ, γιατί θα πέσει λογοκρισία, πάντως μετά από ένα ακόμα ξέσπασμα, ούρλιαξε ένα τελευταίο “να πας στο διάολο” και μου έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα!

ΑΠΟ ΤΟΝ ΡΑΟΥΛ ΜΠΡΑΒΟ ΣΤΟΝ ΜΟΪΣΕΣ ΟΥΡΤΑΔΟ

Ο Ραούλ Μπράβο με τη φανέλα της Ράγιο Βαγεκάνο (2011)

Θα είμαι ειλικρινής μαζί σας, το απόλαυσα όσο λίγες στιγμές στην επαγγελματική μου πορεία, έκλαιγα από τα γέλια μόνος μου για πολλή ώρα, αλλά τελικά το ‘πλήρωσα’, αφού όταν επέστρεψα στην Αθήνα, έκανε έναν ολόκληρο μήνα να μου μιλήσει! Επιστρέφω όμως στο ξενοδοχείο και το κείμενο που έγραφα και από το οποίο ξεμπέρδεψα στις πεντέμισι το πρωί. Την έπεσα γνωρίζοντας ότι με περίμενε μια δύσκολη μέρα. Είχα βάλει το ξυπνητήρι στις 9 το πρωί, αλλά δεν το άκουσα και ξύπνησα μόνος μου μετά τις δέκα. Σηκώθηκα πανικόβλητος, αφού στις 12 το μεσημέρι έπρεπε να είμαι στο γήπεδο της Ράγιο, όπου θα έβλεπα το ματς της τοπικής ομάδας με την Σπόρτινγκ Χιχόν. Έφτασα στο τσακ στο Βαγέκας, κάθισα στα δημοσιογραφικά και παρακολούθησα τη νίκη των φιλοξενούμενων με 1-3, στους οποίους μάλιστα έπαιζε και ο Αλμπέρτο Μποτία. Θα μου πείτε, καλά, τί πήγες να κάνεις κυριακάτικα, μετά από ξενύχτι, στο ‘Τερέσα Ριβέρο’;

Ο λόγος ήταν ο Ραούλ Μπράβο, ο οποίος το προηγούμενο καλοκαίρι είχε φύγει από τον Ολυμπιακό μετά από τετραετή παραμονή και πλέον αγωνιζόταν στην ομάδα του Βαγέκας. Είχα μιλήσει μαζί του πριν φύγω για την Ισπανία και είχαμε δώσει ραντεβού στη μικτή ζώνη μετά το ματς με την Σπόρτινγκ, για να του κάνω μια μικρή συνέντευξη. Πράγματι, μετά το παιχνίδι συναντηθήκαμε, τα είπαμε για λίγο και μου χάρισε και τη φανέλα του!

Η ώρα πλησίαζε τρεις το μεσημέρι και εγώ έπρεπε να συνεχίσω την περιπέτειά μου με επόμενο σταθμό το ‘Αλφόνσο Κολισέουμ Πέρεθ’ στο Χετάφε, εκεί όπου η τοπική ομάδα θα αντιμετώπιζε στις 6 το απόγευμα τη Γρανάδα, στην οποία αγωνιζόταν ένας ακόμα πρώην ‘ερυθρόλευκος’, που επίσης είχε φύγει από την Ελλάδα το προηγούμενο καλοκαίρι, ο Μοϊσές Ουρτάδο και στον πάγκο της οποίας βρισκόταν ο γίγαντας Φάμπρι (μετέπειτα στον ΠΑΟ). Ήθελα να εκμεταλλευτώ την παρουσία μου στη Μαδρίτη, έτσι είχα κανονίσει και μαζί του συνάντηση μετά το ματς.

Ο φωτογράφος της Marca θέλοντας να απαθανατίσει με τον φακό του τον Μπερντ Σούστερ στα επίσημα του ‘Κολισέουμ Αλφόνσο Πέρεθ’, συμπεριέλαβε άθελά του στο κλικ και την αφεντιά μου, που μόλις είχα ξυπνήσει από τη “σιέστα” στα δημοσιογραφικά!

Με το μετρό και τον προαστιακό έφτασα στα νότια της Μαδρίτης, στην πόλη του Χετάφε και λίγο μετά βρισκόμουν στα δημοσιογραφικά του γηπέδου της τοπικής ομάδας. Ακριβώς μπροστά μου, στην τελευταία σειρά των επισήμων, ήρθε μετά από λίγο και κάθισε ο Μπερντ Σούστερ, ο Γερμανός πρώην προπονητής των ‘αθουλόνες’ (2005-2007), που τους είχε οδηγήσει στις καλύτερες σεζόν της ιστορίας τους και στην πρώτη πρόκρισή τους σε ευρωπαϊκή διοργάνωση.

Το παιχνίδι ξεκίνησε, ήταν ‘σούπα’ από εδώ μέχρι την αιωνιότητα, το κρύο αδυσώπητο, η δική μου κούραση πλέον στα όρια, οπότε δεν το σκέφτηκα δεύτερη φορά, ακούμπησα στο τραπεζάκι μπροστά μου και έριξα μια λυτρωτική σιέστα μισής ώρας, με την οποία συνήλθα ολοκληρωτικά! Μόλις ξύπνησα, ο φωτογράφος της Marca τράβηξε τον Σούστερ στα επίσημα, συμπεριλαμβάνοντας άθελά του και την αφεντομουτσουνάρα μου στο ‘κάδρο’! Πολύ πιθανόν να με είχε τσεκάρει κοιμώμενο και να περίμενε να ξυπνήσω για να τραβήξει τον Γερμανό.

Το θέμα είναι ότι οι φίλοι μου στη Marca είδαν τη φωτό και μου την έστειλαν στο μέιλ μου, προς τεράστιο ενθουσιασμό μου. Κάποια στιγμή ο Κασκέρο των γηπεδούχων άνοιξε το σκορ (77′), η Χετάφε νίκησε 1-0 και εγώ βρήκα τον Μοϊσές έξω από το πούλμαν της αποστολής της Γρανάδα (το ‘Κολισέουμ Αλφόνσο Πέρεθ’ είναι το μοναδικό γήπεδο της Πριμέρα που δεν διαθέτει μικτή ζώνη), τα είπαμε λίγο και αφού τον αποχαιρέτησα, πήρα τον δρόμο του γυρισμού στη Μαδρίτη.

Έφτασα στο ξενοδοχείο, πήρα τα πράγματά μου (το πρωί είχα ήδη κάνει check-out), μπήκα σε ένα ταξί και κατευθύνθηκα προς το νοτιοδυτικό μέρος της πόλης, λίγο μετά το ‘Βιθέντε Καλντερόν’, στο σπίτι της φίλης μου Εύας, η οποία θα με φιλοξενούσε για τις υπόλοιπες μέρες της παραμονής μου στην ισπανική πρωτεύουσα. Ένα ποδοσφαιρικό 24ωρο είχε ολοκληρωθεί με επιτυχία, με ένα clásico και ακόμα δυο ματς, στα οποία είδα συνολικά εννιά γκολ. Δεν το λες και άσχημα!!!

Βίντεο: Ρεάλ Μαδρίτης – Μπαρτσελόνα 1-3, highlights (10/12/2011)

* Κεντρική φωτογραφία: AP Photo/Andres Kudacki