Αυτή την ντρίμπλα δεν θα την ξεχάσω ποτέ

Πρώην Δυτικό Αεροδρόμιο 10 το πρωί. Στην παραλιακή η κίνηση είναι αφόρητη, όλοι βιαζόμαστε να πάμε στη δουλειά μας. Όμως στο αριστερό χέρι μας, ο χρόνος έχει σταματήσει για μερικούς εκατοντάδες ανθρώπους. Το βλέμμα μου έπεσε ασυναίσθητα πάνω στα παιδιά. Αμέσως βγήκα από το αυτοκίνητο. Άρχισα να τα φωτογραφίζω και αυτά στήθηκαν στην κάμερα του κινητού μου σαν μελλοντικοί σταρ του αθλήματος. Έκαναν ντρίμπλες με τη μπάλα, κόλπα, μου έδιναν πάσες και ολοένα αυξανόντουσαν. Ξαφνικά το τσιμέντο έγινε το καλύτερο και το μεγαλύτερο γήπεδο του κόσμου. Τα παιδιά είναι παντού τα ίδια. Και απολαμβάνουν το παιχνίδι το ίδιο. Όσο πλούσια και φτωχά και αν είναι.

Η μπάλα που νίκησε τον θάνατο

Το θέαμα στον θεόρατο χώρο με φόντο την "Ολυμπιακή" έμοιαζε από μια άλλη εποχή. Άνθρωποι στοιβαγμένοι, γυναίκες που θήλαζαν τα παιδιά τους στο χώμα, πατεράδες σε απόγνωση, χωρίς τρόφιμα, χωρίς νερό. Σκισμένα ρούχα, η απόλυτη εξαθλίωση. Δύο περιπολικά παρακολουθούσαν διακριτικά τις κινήσεις τους. Άλλοι έστηναν αυτοσχέδια μαγαζιά για να εξυπηρετήσουν για τα αναγκαία. Για όποιους είχαν χρήματα.

Και ο μικρός που το μέλλον του παίζεται πίσω από τις κλειστές πόρτες των Βρυξελλών και της Αθήνας, κάνει μία ντρίμπλα που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Και μου δίνει εν συνεχεία ένα χαμόγελο που θα μείνει για πάντα χαραγμένο στην ψυχή μου. Δεν φοβάται, γελάει. Έχει περάσει τόσα και αυτό που τον ενδιαφέρει τώρα είναι να παίξει. Να παίξει μπάλα. Όπως όλα τα παιδιά του κόσμου. Αύριο ενδεχομένως να είναι σε άλλη χώρα, να μην έχει να φάει, να διψάει. Δεν τον απασχολεί. Η μπάλα είναι η θεά του, η τροφή του και το νερό του.

Και η τεχνική του άψογη. Βγαλμένη από τα καλύτερα ποδοσφαιρικά ντοκουμέντα. Αυτό το προσφυγόπουλο θα έπρεπε να το δουν όλοι. Όλοι μας. Μεγάλοι και μικροί. Αυτοί που έχουν πάρα πολλά και αυτοί που έχουν λιγότερα. Παλεύει κάθε ημέρα για τη ζωή του, αλλά παράλληλα δεν ξεχνάει να είναι παιδί. Αυτό τον κρατάει ζωντανό και γι' αυτό αντέχει. Και ελπίζει, εύχεται, προσεύχεται για μια καλύτερη ημέρα. Με αυτή την ντρίμπλα, με αυτή την μπάλα έχει νικήσει τον θάνατο και θα συνεχίσει να το κάνει κάθε ημέρα μαζί με τους... συμπαίκτες του.

Ανόητοι οπαδοί και πρόεδροι

Προκαλώ όλους όσοι ασχολούνται με τον αθλητισμό και ειδικότερα με το ποδόσφαιρο να περάσουν από το Ελληνικό. Πολιτικοί και απλοί πολίτες. Όλοι μας πρέπει να περάσουμε από εκεί για να καταλάβουμε τι σημαίνει προσφυγικό και πώς είναι πραγματικά να "μάχεσαι" καθημερινά για τη ζωή σου. Και κυρίως οι οπαδοί. Να δουν πώς είναι ο πραγματικός αγώνας. Το πραγματικό παιχνίδι. Και να συνειδητοποιήσουν τι πραγματικά πρεσβεύουν τα σπορ. Αυτός είναι ο πραγματικός αθλητισμός και όχι αυτός που παρακολουθούμε στα γήπεδα της Ελλάδας με την αλητεία, τα επεισόδια, τα πυρομαχικά και την βωμολοχία.

Βεβαίως δεν θα μου έκανε εντύπωση αν μερικοί από εσάς βρίζατε τη μάνα και αυτού του μικρού παιδιού που έπαιζε ποδόσφαιρο σήμερα στο Ελληνικό. Μερικές συνήθειες δεν κόβονται. Το ίδιο, όμως, ισχύει για όλους τους παράγοντες όλων των συλλόγων της χώρας μας. Πρέπει να περάσουν από εκεί για να καταλάβουν ότι ενίοτε οι φίλαθλοι των ομάδων τους δεν θέλουν μόνο τη νίκη. Θέλουν και την πεμπτουσία των σπορ. Που είναι η στιγμή, η μοναδική στιγμή που θα τους δώσει φτερά στην καρδιά τους. Οι ομάδες σας δεν μπορούν να κερδίζουν πάντα, μπορούμε και μπορείτε όμως να γίνουμε για λίγο παιδιά και να παίξουμε σαν και αυτά τα προσφυγόπουλα.

Ίσως ο αθλητισμός της Ελλάδας μπορεί να γίνει καλύτερος. Τα σπορ δεν είναι μόνο χρήματα και νίκες. Είναι και όραμα. Δυστυχώς, οι ισχυροί άνδρες των σπορ στη χώρα μας όχι μόνο δεν το έχουν καταλάβει, αλλά ίσως δεν θέλουν να το καταλάβουν και συνεχίζουν στην ίδια απαρχαιωμένη και μονότονη τακτική. Η συλλογιστική που δεν θα πάψει ποτέ να υπερτερεί. Ο μεγάλος να νικά τον μικρό. Το ίδιο ισχύει και στη ζωή.

Ο ανθρωπιστής Υπουργός

Ο Γιάννης Μουζάλας είναι από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Είναι ο μαιευτήρας που έφερε στον κόσμο τον γιο μου πριν από μερικά χρόνια. Μάλιστα, με είχε προτρέψει να είμαι παρών στη διαδικασία του τοκετού, με αποτέλεσμα να ζήσω την πιο δυνατή στιγμή της ζωής μου. Τη γέννηση του παιδιού μου. Ο αναπληρωτής Υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής δεν είναι ένας βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος προέρχεται από τον κομματικό σωλήνα. Δεν θα γίνει ποτέ επαγγελματίας πολιτικός. Είναι ένας ανθρωπιστής που έχει γυρίσει όλο τον κόσμο για να βοηθήσει τους φτωχούς και άπορους. Μάλιστα το έκανε αφιλοκερδώς. Δεν έχω συναντήσει ποτέ στη ζωή μου παρόμοια προσωπικότητα. Να αγαπά και να νοιάζεται τόσο πολύ τους ανθρώπους. Και ειδικά τα παιδιά. Η δράση του είναι γνωστή παγκοσμίως (εκτός από την Ελλάδα) και αν δεν είχε γίνει Υπουργός, κανείς δεν θα τη γνώριζε στη χώρα μας.

Πιστεύω πολύ σ' αυτόν τον άνθρωπο. Δεν πιστεύω ότι θα λύσει το θέμα του προσφυγικού στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Είμαι πεπεισμένος, όμως, ότι θα κάνει με εντιμότητα και γνώση ό,τι περνάει από το χέρι και τη θέση του, προκειμένου να βοηθήσει όλους αυτούς τους ανθρώπους. Ίσως να είναι και ο μοναδικός που δεν πρέπει να περάσει από το παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού.

* Ένιωσα τύψεις που φωτογράφισα αυτά τα παιδιά και το παιχνίδι τους. Σκέφτηκα αρκετά πριν δημοσιεύσω αυτό το ρεπορτάζ. Ένιωσα ότι μπορεί να προδώσω το παιχνίδι τους. Ωστόσο, δεν θα μπορούσα να το κρατήσω μέσα μου. Όλη αυτή η στεναχώρια, η θλίψη αλλά και η ελπίδα ότι κάτι καλό μπορεί να συμβεί σε αυτά τα παιδιά. Τους ζητώ, λοιπόν, συγγνώμη αν τους πρόδωσα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

Το portfolio από τα προσφυγόπουλα που παίζουν μπάλα στο Ελληνικό