Αθήνα 2004: Η φλόγα έσβησε, το όνειρο τελείωσε, η Ελλάδα πέθανε

5 Σεπτεμβρίου 1997. Η μέρα που ουσιαστικά ξεκίνησαν όλα. Στην 106η σύνοδο της ΔΟΕ στη Λοζάνη και αφού έχει χάσει τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων του 1996, η Αθήνα νικά τη Ρώμη στον τελικό κύκλο της ψηφοφορίας και κάνει το όνειρό της πραγματικότητα. Επιστρέφει τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο μέρος που γεννήθηκαν. Η ανακοίνωση έγινε δια στόματος Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ και προκάλεσε… πανδαιμόνιο στις τάξεις της ελληνικής αντιπροσωπείας με πρόεδρο τη Γιάννα Αγγελοπούλου. Το VIDEO με τη στιγμή της ανακοίνωσης θα κάνει το γύρο του κόσμου. Και κάπου εκεί ξεκίνησαν όλα.

Όταν άρχισε το ταξίδι…

Στις 25 Μαρτίου του 2004, με το σύνθημα «η φλόγα μας ενώνει τον κόσμο», πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα η τελετή αφής της Ολυμπιακής φλόγας. Λίγο μετά τις 12 το μεσημέρι, η πρωθιέρεια, Θάλεια Προκοπίου, άναψε τη φλόγα στο Ναό της Ήρας και την παρέδωσε στον πρώτο λαμπαδηδρόμο, τον πρωταθλητή του ακοντισμού, Κώστα Γκατσιούδη. Από εκεί ξεκίνησε το ταξίδι της στις πέντε ηπείρους, προτού επιστρέψει στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στο Ολυμπιακό Στάδιο, στις 13 Αυγούστου.

ΤΟ ΣΟΚ ΜΕ ΚΕΝΤΕΡΗ-ΘΑΝΟΥ

12 Ιουλίου 2004. Παραμονές της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων, την οποία ολόκληρος ο πλανήτης περίμενε με κομμένη την ανάσα, ο Κώστας Κεντέρης και η Κατερίνα Θάνου συντάραξαν το ελληνικό φίλαθλο κοινό. Οι δύο αθλητές, έχοντας κατακτήσει η μεν το αργυρό μετάλλιο στην κούρσα των 100 μέτρων στο Σίδνεϊ και ο δε το χρυσό στα 200 μέτρα τέσσερα χρόνια πριν, αποτελούσαν δύο από τις μεγάλες ελπίδες της Ελλάδας για χρυσό μετάλλιο.

Παραμονή των αγώνων, οι δύο Ολυμπιονίκες κλήθηκαν σε αιφνιδιαστικό έλεγχο αντί-ντόπινγκ, στον οποίο όμως δεν εμφανίστηκαν ποτέ. Τα ξένα ειδησεογραφικά πρακτορεία παίρνουν… φωτιά, ο προπονητής τους, Χρήστος Τζέκος τους ψάχνει και τελικά οι δύο πρωταθλητές νοσηλεύονται αργότερα το ίδιο βράδυ στο ΚΑΤ, ισχυριζόμενοι ότι τραυματίστηκαν σε τροχαίο ατύχημα με τη μοτοσικλέτα στη διαδρομή για το Ολυμπιακό χωριό. Τελικά δεν κατάφεραν να αποφύγουν την τιμωρία και αποκλείστηκαν από τους Ολυμπιακούς της Αθήνας, απογοητεύοντας πολύ κόσμο που είχε εναποθέσει σε αυτούς την ελπίδα για μια διάκριση.

Στον απόηχο των γεγονότων, ο Κεντέρης και η Θάνου ανακοίνωσαν την απόσυρσή τους από τους Αγώνες στις 18 Αυγούστου, μετά από την απολογία τους στην πειθαρχική επιτροπή της ΔΟΕ. Η εικόνα της εκπροσώπου Τύπου της ΔΟΕ, Ζιζέλ Ντέηβις, η οποία πέντε μέρες μετά το σκάνδαλο, κουνούσε με περηφάνεια τις διαπιστεύσεις των Κεντέρη, Θάνου και Τζέκου, που τους είχαν αφαιρεθεί μετά τον αποκλεισμό τους από τους αγώνες ήταν το στιγμιότυπο του σκανδάλου.

Ο έλεγχος της Αθήνας ήταν ο τρίτος έλεγχος ντόπινγκ στον οποίο δεν έλαβαν μέρος οι δύο αθλητές και έτσι τους επεβλήθη ποινή προσωρινού αποκλεισμού από την IAAF στις 22 Δεκεμβρίου 2004. Τον Ιούνιο του 2005 όμως, οι αθλητές αθωώθηκαν από την πειθαρχική επιτροπή του ΣΕΓΑΣ λόγω αμφιβολιών.

 

Αντίθετα, στον προπονητή τους επεβλήθη ποινή αποκλεισμού τεσσάρων χρόνων από κάθε αθλητική δραστηριότητα, γιατί δεν ενημέρωσε έγκαιρα τους αθλητές του για την κλήση σε έλεγχο ντόπινγκ, αλλά απαλλάχθηκε των κατηγοριών για την υπόθεση εμπορίου αναβολικών ουσιών.

Μετά από μακρύ νομικό αγώνα, στις 26 Ιουνίου 2006, πριν την απόφαση του Διεθνούς Αθλητικού Δικαστηρίου, οι αθλητές ήρθαν σε δικαστικό διακανονισμό με την IAAF δεχόμενοι την παραβίαση του κανονισμού αντί-ντόπινγκ και την απουσία τους από τρεις ελέγχους από τις 27 Ιουλίου μέχρι τις 12 Αυγούστου 2004. Σε αντάλλαγμα απαλλάχθηκαν από τις δύο βαρύτερες κατηγορίες για αποφυγή και άρνηση ελέγχου. Ορίστηκε επίσης πως από τις 22 Δεκεμβρίου 2006 ήταν ελεύθεροι να επιστρέψουν στους αγώνες.

Η τελετή έναρξης

13 Αυγούστου 2004. 11 χρόνια πριν, η Αθήνα φόρεσε τα καλά της για να υποδεχθεί την επιστροφή των Ολυμπιακών Αγώνων στο σπίτι τους για δεύτερη φορά στη σύγχρονη ιστορία τους. Δύσκολα υπάρχει Έλληνας που δεν παρακολούθησε είτε από κοντά είτε από την τηλεόραση την τελετή έναρξης. Η ελληνική πρωτεύουσα «πλημμύρισε» από αθλητές, δημοσιογράφους, επισκέπτες και εθελοντές από όλο τον πλανήτη για τη μεγαλύτερη γιορτή του αθλητισμού. Το Ολυμπιακό Στάδιο γέμισε με 70.000 θεατές και η Ελλάδα ήταν το κέντρο του κόσμου, προσπαθώντας να φέρει εις πέρας μια πολύ δύσκολη αποστολή. Να μπορέσει να εντυπωσιάσει δισεκατομμύρια κόσμο. Και τα κατάφερε.

Στις 20:45 ακριβώς οι γιγαντοοθόνες στο ΟΑΚΑ άρχισαν να μετρούν αντίστροφα από το 28 (λόγω της 28ης Ολυμπιάδας) με τον ήχο από τους χτύπους της καρδιάς να συνοδεύει την αντίστροφη μέτρηση. Όταν ο χρόνος έφτασε στο μηδέν, το πάρτι ξεκίνησε. 400 τυμπανιστές και μπουζούκια έκαναν την εμφάνισή τους παίζοντας το επιβλητικό «Ζεϊμπέκικο του 2004», μια σύνθεση του Σταύρου Ξαρχάκου, μουσική που έμεινε από τότε χαραγμένη στη μνήμη κάθε Έλληνα και κάθε Ελληνίδας . Και ξαφνικά, με ένα ταξίδι… αστραπή, η γιγαντοοθόνη μας μετέφερε μέσω VIDEO εκεί όπου ξεκίνησαν όλα. Αρχαία Ολυμπία – Ολυμπιακό Στάδιο. Ένα τύμπανο και ένας διάλογος του χθες με το σήμερα.

Ένας κομήτης-φλόγα… εκτοξεύθηκε από τη γιγαντοοθόνη του ΟΑΚΑ και άναψε τους πέντε Ολυμπιακούς κύκλους που ήταν σχηματισμένοι στο κέντρο του γηπέδου μέσα σε νερό. Πέντε κύκλοι, πέντε ήπειροι που αγκαλιάστηκαν μεταξύ τους, γιορτάζοντας την επιστροφή των Ολυμπιακών Αγώνων στη χώρα που τους γέννησε. Όλοι οι λαοί του κόσμου μια αγκαλιά στη μικρή μας Ελλάδα. Εκατοντάδες πυροτεχνήματα φώτισαν τη στέγη του ΟΑΚΑ και τον ουρανό της Αθήνας.

Ένα χάρτινο καραβάκι στο κέντρο του σταδίου που με ένα μικρό αγόρι ταξίδευε όπως τα όνειρά μας για ειρήνη, ένας φωτεινός κένταυρος που με το ακόντιό του στόχευε στο τεράστιο κυκλαδικό ειδώλιο που έκανε την εμφάνισή του και στη συνέχεια διασπάστηκε πρώτα σε Κούρο και στη συνέχεια στον Ερμή του Πραξιτέλους. Ένα πανέμορφο άρμα πολλών μέτρων που παρουσίασε σαν… ταινία την ελληνική ιστορία, από το μινωικό πολιτισμό στο Χρυσό αιώνα του Περικλή, από την ελληνιστική εποχή στο μεσαιωνικό Ελληνισμό και από τον αγώνα για την Ελευθερία στους νεώτερους ελληνικούς χρόνους.

Όλη η τελετή έναρξης ένα υπέροχο ταξίδι, μια βουτιά στην ιστορία της Ελλάδας

10.625 αθλητές μαζί με 5.501 προπονητές και συνοδούς από 201 χώρες παρέλασαν μπροστά από 70.000 κόσμο στο ΟΑΚΑ, με τον Πύρρο Δήμα, τον άνθρωπο που είχε χαρίσει στην Ελλάδα το χρυσό μετάλλιο στις τρεις προηγούμενες Ολυμπιάδες σε Βαρκελώνη, Ατλάντα και Σίδνεϊ να ανοίγει το… χορό μόνος του και να ολοκληρώνει την παρέλαση παρέα με την υπόλοιπη ελληνική αποστολή μέσα σε κλίμα αποθέωσης από το ελληνικό και όχι μόνο κοινό που φώναζε συνθηματικά “Hellas, hellas”.

Αμέσως μετά το τέλος της παρουσίασης όλων των χωρών, η Ισλανδή Μπιοργκ με εντυπωσιακό φόρεμα που κάλυψε όλη τη σκηνή, ερμήνευσε το τραγούδι Oceania, που γράφτηκε ειδικά για την Τελετή Έναρξης, ωστόσο εκείνο που όλοι περίμεναν ήταν αυτό που οι διοργανωτές κρατούσαν επτασφράγιστο μυστικό. Ποιος από τους τελευταίους λαμπαδηδρόμους θα άναβε το βωμό με την Ολυμπιακή φλόγα στην Αθήνα.

Εθνική μπάσκετ, 1987, ένα σωρό αναμνήσεις και στο γήπεδο ο Νίκος Γκάλης, ο οποίος πέρασε τη δάδα στο Μίμη Δομάζο και αυτός με τη σειρά του στη Βούλα Πατουλίδου. Η ασταμάτητη «χρυσή» ολυμπιονίκης της Βαρκελώνης στα 100 μέτρα με εμπόδια, έδωσε τη σειρά της στον Κάχι Καχιασβίλι και εκείνος στον Ιωάννη Μελισσανίδη, ο οποίος γνώρισε την αποθέωση. Είχε έρθει η ώρα της αποκάλυψης.

Ο Νίκος Κακλαμανάκης, ο άνθρωπος που δάμαζε με το μιστράλ του τα κύματα στην Ατλάντα όταν κατακτούσε το χρυσό μετάλλιο το 1996, έγινε στα 35 του ο τελευταίος λαμπαδηδρόμος της Αθήνας. Υποστηρίζεται, ότι ο χρυσός ολυμπιονίκης του Σίδνεϊ στα 200 μέτρα, Κώστας Κεντέρης ήταν αυτός που είχε αρχικά επιλεχθεί για να ανάψει την Ολυμπιακή φλόγα στο ΟΑΚΑ, έχοντας κάνει μέχρι και πρόβες για τη μεγάλη στιγμή. Ωστόσο, η ιστορία γράφτηκε αλλιώς.

Η φλόγα άναψε και για τις επόμενες 16 ημέρες φώτιζε την Αθήνα αλλά και ολόκληρο τον πλανήτη. Το ρολόι έδειχνε 12.06 της 14ης Αυγούστου. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είχαν επιστρέψει σπίτι τους.

Τα διθυραμβικά σχόλια του ξένου Τύπου την επόμενη μέρα επιβεβαίωσαν αυτό που όλοι οι Έλληνες είχαν στο μυαλό τους. Η τελετή έναρξης στην Αθήνα ήταν η καλύτερη όλων των εποχών. Τουλάχιστον μέχρι την επόμενη.

Τα ελληνικά μετάλλια

108 χρόνια μετά τους πρώτους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες, η Ελλάδα έλαβε μέρος στην Ολυμπιάδα της Αθήνας με την πολυπληθέστερη ελληνική Ολυμπιακή αποστολή σε όλα τα αθλήματα, εκτός του χόκεϊ επί χόρτου. 441 αθλητές, 223 άνδρες και 218 γυναίκες ήταν οι εκπρόσωποι της Ελλάδας στην Αθήνα και άλλα τόσα τα όνειρα του ελληνικού λαού για διάκριση. Τελικός απολογισμός: 16 Ολυμπιακά μετάλλια, τρία περισσότερα από όσα είχαν κατακτήσει οι αθλητές μας στο Σίδνεϊ. Από αυτά έξι ήταν χρυσά, άλλα έξι αργυρά και τέσσερα χάλκινα, με αποτέλεσμα τα ελληνικά μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες να ξεπεράσουν στο σύνολό τους τα 90. Η παράδοση που θέλει τη διοργανώτρια χώρα να ξεπερνά τον εαυτό της συνεχίστηκε και στην Αθήνα.

Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς… Την απίστευτη κούρσα της Φανής Χαλκιά; Τα 20.000 “χρυσά” βήματα της Αθανασίας Τσουμελέκα; Την υπερπροσπάθεια του Πύρρου Δήμα που έβγαλε τα παπούτσια του λέγοντας “αντίο” σε μια μεγάλη καριέρα και γνώρισε την αποθέωση από το ελληνικό κοινό; Το πείσμα του τελευταίου λαμπαδηδρόμου, Νίκου Κακλαμανάκη; Τον τέλειο Δημοσθένη Ταμπάκο στους κρίκους; Τους τρελούς πανηγυρισμούς της Πηγής Δεβετζή στο Ολυμπιακό Στάδιο; Είτε ανέβηκαν στο πρώτο σκαλί του βάθρου, είτε στο τελευταίο, το μόνο σίγουρο είναι ότι μας έκαναν όλοι υπερήφανους…

Το… χορό των μεταλλίων άνοιξαν οι Θωμάς Μπίμης και Νίκος Συρανίδης στο καταδυτήριο του ΟΑΚΑ το βράδυ της 16ης Αυγούστου, κατακτώντας ένα απρόσμενο χρυσό στις συγχρονισμένες καταδύσεις από τα 3μ. και την αυλαία έριξε στις 29 Αυγούστου ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης, ο οποίος ανέβηκε στο δεύτερο σκαλί του βάθρου στο ταε κβον ντο.

ΤΑ ΧΡΥΣΑ ΜΕΤΑΛΛΙΑ

16 Αυγούστου 2004, Θωμάς Μπίμης – Νίκος Συρανίδης (Συγχρονισμένη κατάδυση)

Οι Θωμάς Μπίμης και Νίκος Συρανίδης έγιναν από το… πουθενά πρώτο θέμα συζήτησης στις 16 Αυγούστου, όταν κατέκτησαν το χρυσό μετάλλιο στις καταδύσεις. Οι δύο αθλητές εξέπληξαν Έλληνες και ξένους με την εμφάνισή τους. Η τέταρτη τους προσπάθεια από τις πέντε ήταν η καλύτερη και ουσιαστικά τους χάριζε μία θέση στο βάθρο. Τα λάθη όμως των Κινέζων και των Ρώσων στο φινάλε, τους έστειλαν στην κορυφή και στο χρυσό μετάλλιο, το πρώτο για την Ελλάδα στους Αγώνες.

17 Αυγούστου 2004, Ηλίας Ηλιάδης (Τζούντο)

Ο 18χρονος τότε Ηλίας Ηλιάδης κατέκτησε το πρώτο χρυσό μετάλλιο του ελληνικού τζούντο στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων. Έδωσε πέντε αγώνες και μέχρι τον τελικό, κέρδισε κατά σειρά τους Μόργκαν Ντέιβις (Αυστραλία), Ντανιέλ Σάνκα (Αργεντινή), Γιουνκ Κουόν (Ν.Κορέα) και Ντμίτρι Νόσοφ (Ρωσία). Στον μεγάλο τελικό, δείχνοντας τρομερό πείσμα, νίκησε σε 1 λεπτό και 27 δευτερόλεπτα τον Ουκρανό Ρόμαν Γκόντιουκ για να ανέβει στο πρώτο σκαλί του βάθρου.

21 Αυγούστου 2004, Σοφία Μπεκατώρου – Αιμιλία Τσουλφά, (Ιστιοπλοΐα)

Στις 21 Αυγούστου του 2004, η Σοφία Μπεκατώρου και η Αιμιλία Τσουλφά έγιναν οι πρώτες Ελληνίδες που κατέκτησαν μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες και μάλιστα το χρυσό στην κατηγορία 470 στην ιστιοπλοΐα. Οι δύο αθλήτριες ήταν από την αρχή τα φαβορί, ωστόσο η Μπεκατώρου είχε ένα πρόβλημα στη μέση, γεγονός όμως που δεν της επηρέασε, με αποτέλεσμα το ελληνικό δίδυμο να κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο, το τρίτο για τη χώρα μας μέχρι εκείνη την ημέρα.

22 Αυγούστου 2004, Δημοσθένης Ταμπάκος (Κρίκοι)

Συγκεντρώνοντας 9.862 βαθμούς στον τελικό, ο Δημοσθένης Ταμπάκος ήταν απλά αξεπέραστος. Ο Έλληνας πρωταθλητής ήταν ο πρώτος από τους οκτώ του τελικού που ανέβηκε στους κρίκους και εκτέλεσε με άψογο τρόπο το πρόγραμμά του. Αν και στη συνέχεια αναγκάστηκε να περάσει λεπτά αγωνίας βλέποντας τους συναθλητές του να καταβάλουν υπερπροσπαθεια, ο Ταμπάκος χάρισε στην Ελλάδα το τέταρτο χρυσό μετάλλιο της.

23 Αυγούστου 2004, Αθανασία Τσουμελέκα, (20χλμ. Βάδην)

Τρομερή επιτυχία από μια αθλήτρια μόλις 22 ετών. Η Αθανασία Τσουμελέκα βρισκόταν συνεχώς στην πρώτη δεκάδα από το 6ο χλμ της διαδρομής και στο 18ο χλμ προσπέρασε την έμπειρη Ρωσίδα Ιβάνοβα. Με εκπληκτική αντοχή στο φινάλε κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στα 20χλμ. βάδην γυναικών (το πρώτο χρυσό του ελληνικού στίβου στους Ολυμπιακούς) με χρόνο 1:29.12 (καλύτερη ατομική επίδοση) επίτευγμα που συνιστά τη μεγαλύτερη επιτυχία στην ιστορία του αγωνίσματος στην Ελλάδα. Χαρακτηριστικό είναι πως κατά την είσοδό της στο Ολυμπιακό Στάδιο γνώρισε την απόλυτη αποθέωση από τους θεατές που σηκώθηκαν όρθιοι και την καταχειροκρότησαν.

25 Αυγούστου 2004, Φανή Χαλκιά, (400μ. με εμπόδια)

Το βράδυ της 25ης Αυγούστου του 2004, σε ένα κατάμεστο Ολυμπιακό Στάδιο, η Φανή Χαλκιά, με μια απίστευτα γρήγορη κούρσα άφησε πίσω της όλες τις αθλήτριες στον τελικό των 400 μέτρων με εμπόδια, τερματίζοντας θριαμβευτικά πρώτη στον τελικό του αγωνίσματος στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Το χρυσό μετάλλιο είχε έρθει με επίδοση 52.82, προκαλώντας συγκίνηση σε ολόκληρη την Ελλάδα. Αυτό ήταν και το τελευταίο χρυσό μετάλλιο της Ελλάδας σε Ολυμπιακούς Αγώνες. 4 χρόνια μετά, μία από τις ελπίδες της Ελλάδας για μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου έσβησε. Τον Αύγουστο του 2008 και ενώ η διοργάνωση είχε ξεκινήσει, μια βόμβα μεγατόνων έπεσε στην ελληνική αποστολή. Η Wada ανακοίνωσε ότι η χρυσή Ολυμπιονίκης του 2004 στα 400 μέτρα με εμπόδια και πρόεδρος των Ελλήνων Ολυμπιονικών εκείνη την εποχή, Φανή Χαλκιά, βρέθηκε ντοπαρισμένη. H ποινή αποκλεισμού δύο ετών που της επιβλήθηκε επικυρώθηκε από το διοικητικό συμβούλιο του ΣΕΓΑΣ στις 26 Νοεμβρίου του 2008.

ΤΑ ΑΣΗΜΕΝΙΑ ΜΕΤΑΛΛΙΑ

21 Αυγούστου 2004, Αναστασία Κελεσίδου (Δισκοβολία)

Στο Ολυμπιακό στάδιο της Αθήνας, η Τασούλα Κελεσίδου για δεύτερη διαδοχική φορά σε Ολυμπιακούς Αγώνες κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο, με τους Έλληνες φιλάθλους να την αποθεώνουν. Η βολή που την οδήγησε στο θρίαμβο ήταν τα 66.68 μ. και αρχικά την είχε φέρει στην πρώτη θέση. Το χρυσό μετάλλιο κατέκτησε τελικά η Ρωσίδα Νατάλια Σάντοβα με βολή 67.02.

23 Αυγούστου 2004, Πηγή Δεβετζή (τριπλούν)

Η Πηγή Δεβετζή είχε από την αρχή ένα στόχο και δεν το έκρυβε. Ήθελε πολύ το μετάλλιο. Στον τελικό του τριπλούν ήταν αγχωμένη, με αποτέλεσμα τα δύο πρώτα της άλματα να είναι κάτω από τα 15 μέτρα. Τα δύο επόμενα (15.14 και 15.25)αποζημίωσαν τόσο τους Έλληνες φιλάθλους όσο και την ίδια, καθώς της έδιναν το ασημένιο μετάλλιο. Τίποτα δεν άλλαξε μέχρι το τέλος, αφού το 15.30 της Μπάνγκο από το Καμερούν στάθηκε αρκετό για την νίκη ενώ το 15.14 της Ρωσίδας Λεμπέντεβα την έφερε απλά πιο κοντά στις δύο πρώτες θέσεις.

25 Αυγούστου 2004, Νίκος Κακλαμανάκης (Ιστιοσανίδα)

Οκτώ χρόνια μετά του Αγώνες της Ατλάντα, ο Νίκος Κακλαμανάκης ήθελε ένα ακόμα μετάλλιο στη χώρα του. Και τα κατάφερε. Το ξεκίνημά του δεν ήταν πολύ καλό και όλα έδειχαν ότι ο 36χρονος ιστιοπλόος θα έμενε εκτός μεταλλίων. Τελικά, στην τελευταία ευθεία, με όλα τα ψυχικά αποθέματα που του είχαν απομείνει τερμάτισε 10ος και κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο.

26 Αυγούστου 2004, Εθνική Ομάδα Γυναικών (υδατοσφαίριση)

Ύστερα από 108 χρόνια ιστορίας των Ολυμπιακών Αγώνων, η Ελλάδα κατέκτησε στην Αθήνα το πρώτο της μετάλλιο σε ομαδικό άθλημα. Στον μεγάλο τελικό, αντίπαλος μας ήταν η Ιταλία, που είχε κερδίσει στα ημιτελικά τις ΗΠΑ με 6-5. Ο τελικός εξελίχθηκε σε ντέρμπι για γερά νεύρα και η κανονική διάρκεια του έφερε ισόπαλο σκορ 7-7. Στην παράταση, η Ελλάδα βρέθηκε κοντά στο χρυσό μετάλλιο , αφού προηγήθηκε με 9-7 αλλά δεν κατάφερε να κρατήσει το προβάδισμα. Έτσι η νίκη κατέληξε στην ιταλική ομάδα με 10-9.

28 Αυγούστου 2004, Έλλη Μυστακίδου (τάε κβον ντο)

Η Έλλη Μυστακίδου έφτασε στον μεγάλο τελικό με τρεις νίκες που ήρθαν επί των Γουιόνγκι (Ν.Ζηλανδία) 4-0, Χουάρες (Γουατεμάλα) 6-4 και Ριβέρο (Φιλιππίνες) 3-2. Το χρυσό μετάλλιο κρίθηκε στη συνάντηση εναντίον της Κινέζας Ουέι Λούο και χάθηκε με 7-6 στα σημεία αν και η Ελληνίδα πρωταθλήτρια προηγήθηκε στα σημεία, σε κάποια στιγμή του αγώνα.

29 Αυγούστου 2004, Αλέξανδρος Νικολαΐδης (τάε κβον ντο)

Ο Αλέξανδρος Νικολαϊδης έφθασε στον τελικό με τρεις νίκες, που ήρθαν μάλιστα άνετα κόντρα στον Ριβέρα (Κολομβία) 7-3, στον Ζρούρι (Μαρόκο) 5-2 και στον Καμάλ (Ιορδανία) 6-3. Αντίπαλος του στον τελικό ο Νοτιοκορεάτης Ντάε Μουν. Στο ξεκίνημα του αγώνα τους, ο Νικολαΐδης σε μια επίθεση του δέχθηκε ισχυρό χτύπημα στο κεφάλι από τον Μούν και με νοκ – άουτ έμεινε στην δεύτερη θέση, γεγονός που αποτελούσε τεράστια επιτυχία για τον αθλητή μετά την ατυχία του Σίδνεϊ.

ΤΑ ΧΑΛΚΙΝΑ ΜΕΤΑΛΛΙΑ

21 Αυγούστου 2004, Πύρρος Δήμας (Άρση Βαρών-κατηγορία 85 κιλών)

Στις 21 Αυγούστου του 2004, στο αγώνισμα που όλοι περίμεναν, την Άρση Βαρών, ο Πύρρος Δήμας έγραψε την τελευταία σελίδα του ολόχρυσου βιβλίου της μεγάλης αθλητικής του καριέρας, κατακτώντας το χάλκινο μετάλλιο στη κατηγορία 85 κιλών. Στο αρασέ σήκωσε 175 κιλά, στο ζετέ ξεκίνησε με 202.5 και στη συνέχεια έχασε μια προσπάθεια στα 205 για να ζητήσει στο φινάλε 207.5κ στη μπάρα, προκειμένου να κερδίσει για τέταρτη φορά το χρυσό μετάλλιο, χωρίς όμως να τα καταφέρει. Η πιο χαρακτηριστική στιγμή της βραδιάς ήταν όταν ο Πύρρος έβγαλε μετά την τελευταία προσπάθειά του τα παπούτσια του, βάζοντας έτσι τέλος στην καριέρα του. Κατά τη διάρκεια της απονομής το στάδιο… σειόταν στην κυριολεξία διακόπτοντας την τελετή, με τους Έλληνες φιλάθλους να φωνάζουν “Πύρρο – Πύρρο” και “Ελλάς – Ελλάς”, σε ένα ελάχιστο δείγμα τιμής στον “χρυσό Πύρρο” που δεν σταμάτησε λεπτό να κλαίει.

22 Αυγούστου 2004, Βασίλης Πολύμερος-Νίκος Σκιαθίτης (κωπηλασία)

Τα ελληνικά κουπιά κατέκτησαν στην Αθήνα το πρώτο τους μετάλλιο στον ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων. Ένα χάλκινο μετάλλιο στο διπλό σκιφ ελαφρών βαρών με πρωταγωνιστές τους Βασίλη Πολύμερο και Νίκο Σκιαθίτη. Οι δύο αθλητές έκαναν μια τρομερή κούρσα στο κωπηλατοδρόμιο του Σχοινιά και στα τελευταία πεντακόσια μέτρα ξεπέρασαν με υπερπροσπάθεια τους Δανούς αθλητές και έφθασαν στην 3η θέση.

25 Αυγούστου 2004, Αρτιόμ Κιουρεγκιάν (πάλη)

Ο μικροκαμωμένος παλαιστής έφθασε στην επιτυχία με τέσσερις νίκες και μία ήττα στο ενεργητικό του. Μάλιστα, στους τρείς πρώτους αγώνες του, δεν παραχώρησε ούτε σημείο στους αντιπάλους του. Κέρδισε κατά σειρά τους Νίμπλομ (Δανία) 3-0, Χαλίλοφ (Κιργιστάν) 4-0 και Σένγκ (Κίνα) 3-0 και πήρε τη πρώτη θέση στο γκρουπ του. Στον ημιτελικό έπαιξε , σχεδόν από την αρχή, με πρόβλημα τραυματισμού, κόντρα στον Ρώσο Γκαιντάρ Μαμενταλίεφ, γνωρίζοντας την ήττα στα σημεία. Στον μικρό τελικό αγωνίστηκε με τρομερή ψυχή και δύναμη αιφνιδιάζοντας τον αντίπαλο του, τον Ουκρανό Αλεξέι Βακουλένκο. Το τελικό 6-1 μαρτυρεί την ανωτερότητα του Έλληνα πρωταθλητή.

27 Αυγούστου 2004, Μιρέλα Μανιάνι (ακοντισμός)

Στους Αγώνες της Αθήνας, η Μανιάνι έγινε η δεύτερη ελληνίδα αθλήτρια, στην ιστορία του θεσμού, μετά την Κελεσίδου, που κατέκτησε ένα δεύτερο σερί Ολυμπιακό μετάλλιο. Η εξέλιξη στον τελικό ήταν τρομερή, αφού στην τελευταία προσπάθεια η Γερμανίδα Στέφι Νέριους έστειλε το ακόντιο της στα 65.82 και ανέβηκε στην δεύτερη θέση, αφήνοντας εκτός βάθρου την ελληνίδα πρωταθλήτρια. Εκείνη, απάντησε με μία υπερπροσπάθεια, ρίχνοντας το ακόντιο στα 64.29 ξεπερνώντας έτσι την Τσέχα Μπρεισκόβα, που έμεινε στα 64.23.

Μάικλ Φελπς, η μορφή των αγώνων

Μορφή των αγώνων ήταν χωρίς αμφιβολία ο Μάικλ Φελπς. Ο κορυφαίος και πιο επιτυχημένος αθλητής της κολύμβησης των Ηνωμένων Πολιτειών αλλά και ολόκληρου του κόσμου, σάρωσε τα πάντα στο πέρασμά του στην Αθήνα, κατακτώντας συνολικά 8 μετάλλια, εκ των οποίων τα 6 ήταν χρυσά και τα δύο ασημένια. Έτσι έγινε ο πρώτος αθλητής που κέρδισε 8 μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες.

Τέσσερα χρόνια αργότερα, στο Πεκίνο, ο 23χρονος τότε Φελπς ξεπέρασε ξανά τον εαυτό του, κατακτώντας για μια ακόμη φορά οκτώ μετάλλια, μόνο που αυτή τη φορά ήταν όλα χρυσά. Στη διοργάνωση του Λονδίνου ξεπέρασε σε αριθμό μεταλλίων την πρωταθλήτρια της ενόργανης γυμναστικής, Λαρίσα Λατίνινα, η οποία είχε κερδίσει 18 μετάλλια στις διοργανώσεις από το 1956 έως και το 1964 και έγινε ο πιο πετυχημένος αθλητής στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων.

Φινάλε-γιορτή

Δυστυχώς όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν. 16 ημέρες μετά την φαντασμαγορική τελετή έναρξης, στις 29 Αυγούστου του 2004, ήρθε η στιγμή η Ελλάδα να αποχαιρετήσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες που περίμενε 108 ολόκληρα χρόνια να τους καλωσορίσει και πάλι στο σπίτι. Με ένα μεγάλο λαμπρό ελληνικό γλέντι ξανά με την υπογραφή του Δημήτρη Παπαϊωάννου, στο οποίο εμφανίστηκε ακόμη και… αγροτικό φορτωμένο με καρπούζια, η Ελλάδα είπε «αντίο» στην 28η Ολυμπιάδα.

Για μια ακόμη φορά μια σειρά πυροτεχνημάτων έλαμψε στον ουρανό του ΟΑΚΑ, στον οποίο πέταξαν ταυτόχρονα 70 χαρταετοί και 100.000 μπαλόνια, ενώ από το γλέντι δεν θα μπορούσαν να λείπει η ελίτ των Ελλήνων ερμηνευτών.

Χάρις Αλεξίου, Δήμητρα Γαλάνη, Μαρινέλλα, Γιώργος Νταλάρας και Γιάννης Πάριος κούνησαν λευκά μαντήλια, ενώ στη συνέχεια οι Διονύσης Σαββόπουλος, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Μιχάλης Χατζηγιάννης, Άννα Βίσση, Άλκηστις Πρωτοψάλτη, Αντώνης Ρέμος και Σάκης Ρουβάς ταξίδεψαν μουσικά τον κόσμο που βρέθηκε στο Ολυμπιακό Στάδιο.

“Αξέχαστοι, ονειρεμένοι αγώνες”. Με αυτά τα λόγια περιέγραψε τη διοργάνωση της Αθήνας ο πρόεδρος της ΔΟΕ, Ζακ Ρογκ, προτού η δεκάχρονη Φωτεινή σβήσει με ένα φύσημα την Ολυμπιακή φλόγα, ολοκληρώνοντας με τον τρόπο αυτό το μαγικό καλοκαίρι του 2004. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας έφτασαν στο τέλος τους και παρά την ικανοποίηση για την επιτυχία της διοργάνωσης, αυτό που έμεινε στον περισσότερο κόσμο ήταν μια γλυκόπικρη γεύση και ένας κόμπος στο λαιμό για έναν ακόμη… αποχωρισμό.

Από τη λάμψη στην παρακμή…

Εγκαταλελειμμένα στάδια, λουκέτα και πισίνες χωρίς νερό. 11 χρόνια μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, η εικόνα των αθλητικών εγκαταστάσεων στην πρωτεύουσα της Ελλάδας δεν θυμίζει σε τίποτα εκείνη που θαύμασαν χιλιάδες επισκέπτες από όλο τον κόσμο το 2004. Βλέποντας τις φωτογραφίες από τα στάδια στα οποία το 2004 οι απανταχού φίλοι του αθλητισμού επευφημούσαν κορυφαίες προσωπικότητες είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πως σε αυτούς τους χώρους, η χώρα μας υποδεχόταν αθλητές και επισκέπτες.

Οι Ολυμπιακές εγκαταστάσεις, στις οποίες το 2004 χτυπούσε η καρδιά του αθλητισμού, 11 χρόνια μετά ρημάζουν. Στο γήπεδο του σόφτμπολ και του μπιτς βόλεϊ έχουν φυτρώσει ξερόχορτα. Οι πισίνες όπου προπονούνταν οι αθλητές έχουν μετατραπεί σε βούρκο και αποτελούν πλέον μόνο εστίες μικροβίων και βρωμιάς. Στο γήπεδο του χόκεϊ, σκουπίδια παντού.

Ο ξένος Τύπος σε κάθε ευκαιρία λοιδορεί την Ελλάδα, αφού όπως τονίζεται επανειλημμένα στο εξωτερικό, η χώρα που γέννησε τα Ολυμπιακά Ιδεώδη και το «ευ αγωνίζεσθαι», εμφανίστηκε ανίκανη να χειριστεί σωστά τα στάδια, τις υποδομές και τα κτίρια που χρησιμοποιήθηκαν στους Ολυμπιακούς της Αθήνας το 2004.

Το «Αθήνα 2004» ήταν η «χρυσή» ευκαιρία μιας ολόκληρης χώρας να αποδείξει πως τιμά την ιστορία της, τις αξίες της και την κουλτούρα της. Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα αν η ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 σημάδεψε την αρχή της οικονομικής ελεύθερης πτώσης. Ένα είναι όμως σίγουρο: Για 16 ημέρες ταξιδέψαμε, ονειρευτήκαμε και ζήσαμε στιγμές που θα θυμόμαστε σε ολόκληρη τη ζωή μας. Για 16 ημέρες περάσαμε καλά…

Για επιμύθιο…

Ήταν λίγο καιρό μετά το Euro 2004. Ηταν εκείνο το καλοκαίρι που δεν προλάβαινες να πανηγυρίσεις. Κι αφού ηρεμήσαμε από την επιτυχία των παιδιών του Ρεχάγκελ, επικεντρωθήκαμε στο μεγάλο στοίχημα: οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας. Τώρα που το σκέφτομαι, 11 χρόνια μετά, η όλη φάση θυμίζει καρκινοπαθή στο τελευταίο στάδιο. Ξέρει ότι θα πεθάνει σύντομα και αποφασίζει να κάνει το μεγάλο πάρτι. Λίγο πριν την κρεμάλα, το τελευταίο γεύμα. Ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε και το άλλο που λέει ο θυμόσοφος λαός. Έντεκα χρόνια μετά όλο αυτό το πανηγύρι έχει περάσει στις ρετρό θύμησες. Κάτι σαν παλιό βίντεοκλιπ της Άντζελας Δημητρίου. Όλα τα παραπάνω που διαβάσατε ήταν αυτά που ζήσαμε. Τα καλά και τα κακά. Έγιναν. Τα νιώσαμε. Κλάψαμε, γελάσαμε, αισθανθήκαμε υπερήφανοι, πιστέψαμε ότι είμαστε σαν τους άλλους. Και τώρα πονάμε. Κυρίως λόγω αυτών. Ζήσαμε στο συννεφάκι που έφτιαξαν οι άλλοι για εμάς. Απολαύσαμε κάτι που είχε ημερομηνία λήξης, που φαινομενικά μας οδηγούσε στο γκρεμό. Τώρα πια το λοιδορούμε. Καλώς ή κακώς δεν έχει σημασία. Εξάλλου αυτή είναι η Ελλάδα. Όπως τα έργα. Εντυπωσιακά και εύχρηστα που καταλήγουν μουσειακά περιττώματα, έρμαιο στη χλεύη…

Σταύρος Καραΐνδρος

Διαβάστε ακόμα:

Θυμηθείτε το απολαυστικό αφιέρωμα του Θέμη Καίσαρη για τη μέρα που ο Σάμαρανκ ανακοίνωσε το περίφημο… “is Athens”