7 αθλητές και παράγοντες που πέρασαν την κόκκινη γραμμή της απληστίας

Είναι σίγουρα ένα από τα ελαττώματα που πολύ συχνά “κοστίζουν” και μάλιστα πολύ ακριβά. Αν θέλουμε να χαρακτηρίσουμε την απληστία, σίγουρα πρέπει να καταφύγουμε στη “σκοτεινή” ανθρώπινη πλευρά που δεν ικανοποιείται με όσα έχει, αλλά ζητάει όλο και περισσότερα, ακόμα και αν χρειαστεί – για να τα κατακτήσει – να καταφύγει σε μεθόδους παράνομες, καταπατώντας είτε γραπτούς είτε άγραφους νόμους. Συνήθως, όταν μιλάμε για απληστία, αναφερόμαστε στο “αιώνιο” τρίπτυχο της δόξας, της εξουσίας και του πλούτου. Με όποια σειρά και αν τα βάλετε, μικρή σημασία έχει. Κάποιοι ψάχνουν κάποιο από τα τρία, κάποιοι άλλοι αποζητούν ολόκληρη την “Αγία Τριάδα”, όμως πάντα παραμονεύει ο κίνδυνος της “αποκάλυψης”, να σε κάνουν τσακωτό δηλαδή και μετά άντε να ξεμπλέξεις. Το ρίσκο το παίρνουν πολλοί, η “γλύκα” είναι τέτοια, που όσοι αποφασίζουν να “ψαχτούν”, προφανώς δε μπορούν να αντισταθούν παρόλο που γνωρίζουν τις συνέπειες στην περίπτωση που πιαστούν. Κάτω από την ομπρέλα του αφιερώματος “Απληστία και αυτοκαταστροφή”, το Contra.gr και το News247.gr, παρουσιάζουν σήμερα δυο κείμενα, ένα για τον αθλητισμό και ένα για την πολιτική και την κοινωνία.

Στο ενδελεχέστατο longread του News247, αναλύονται μεταξύ άλλων περιπτώσεις όπως εκείνες του Άκη Τσοχατζόπουλου και της Βίκυς Σταμάτη, του Λάκη Γαβαλά, του Ανδρέα Μαρτίνη, του Άρη Φλώρου και του Βασίλη Μηλιώνη και φυσικά του Γιάννου Παπαντωνίου και της Σταυρούλας Κουράκου.

Στον πολιτικό αλλά και στον αθλητικό στίβο, τα παραδείγματα είναι αναρίθμητα, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Καθημερινά διαβάζουμε για σκάνδαλα διαφθοράς, τα οποία είναι άμεσα συνυφασμένα με την ίδια την απληστία. Ο αθλητισμός φυσικά δεν θα μπορούσε να μείνει “αμέτοχος”, αντίθετα είναι και αυτός γεμάτος από ανθρώπους άπληστους, χωρίς όρια, χωρίς κανόνες και χωρίς συνείδηση. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και ο στόχος – όποιος και αν είναι αυτός – δικαιολογεί τα πάντα. Στην πορεία των χρόνων έχουν ξεσκεπαστεί αναρίθμητα σκάνδαλα που σκοπό τους είχαν την άνοδο στην κορυφή, τον εύκολο πλουτισμό ή την άσκηση της εξουσίας – είτε στο προσκήνιο είτε από το παρασκήνιο. Αν κάτι χαρακτηρίζει όλες αυτές τις περιπτώσεις, είναι το απύθμενο θράσος, η άγνοια του κινδύνου και η – σαφέστατη – πίστη ότι κανείς τους δε θα γίνει τσακωτός. Μιλώντας για τον αθλητισμό, όλο αυτό δεν περιορίζεται μόνο σε αθλητές, αλλά περνάει πολύ εύκολα και στους παράγοντες. Ντόπινγκ, παράνομη διαχείριση πόρων ή υπεξαίρεση κεφαλαίων, εξαγορά διαιτητών αλλά και αντιπάλων, εκβιασμοί πάσης φύσεως, φανεροί ή κρυφοί και πολλά άλλα, συνήθως πίσω από τις κουίντες και κάτω από το τραπέζι.

Διαλέξαμε επτά περιπτώσεις αθλητών και παραγόντων, τόσο από την Ελλάδα όσο και από το εξωτερικό, που αποτελούν χαρακτηριστικά δείγματα απληστίας, τα οποία διέλυσαν κάθε όριο λογικής, οδηγώντας τους “πρωταγωνιστές” τους σε ολέθριες καταστάσεις, οι οποίες κατέληξαν στις δικαστικές αίθουσες και κατέστρεψαν τελείως την “εικόνα” που είχαν δημιουργήσει με αθέμιτα μέσα. Από τους αθλητές, έχουμε τον Λανς Άρμστρονγκ (ποδηλασία) και την Μάριον Τζόουνς (στίβος), ενώ από παράγοντες έχουμε τους Μπερνάρ Ταπί (Μαρσέιγ), Άνχελ Μαρία Βιγιάρ (Ισπανική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία), Χοσέ Λουίς Σάεθ (Ισπανική Ομοσπονδία Μπάσκετ), Φερντινάντο Μινούτσι (Σιένα) και τον “δικό μας” Γιώργο Κοσκωτά (Ολυμπιακός). Ας περάσουμε να δούμε ξεχωριστά την κάθε περίπτωση, ξεκαθαρίζοντας ότι η επιλογή είναι τελείως ενδεικτική, αφού εκτός από τους επτά, υπάρχουν εκατοντάδες άλλα ονόματα, τα οποία έχουν απασχολήσει κατά καιρούς την επικαιρότητα με την απληστία τους.

1. ΛΑΝΣ ΑΡΜΣΤΡΟΝΓΚ (ΠΟΔΗΛΑΣΙΑ)

Λανς Άρμστρονγκ και Γιόχαν Μπρουινέλ πανηγυρίζουν το έβδομο Tour de France του Τεξανού. Σήμερα αμφότεροι έχουν αποκλειστεί δια βίου από την ποδηλασία, ενώ έχουν αφαιρεθεί και οι επτά τίτλοι από τον Άρμστρονγκ (AP Photo/Alessandro Trovati)

Η περίπτωση του Άρμστρονγκ είναι από τις πιο χαρακτηριστικές της απληστίας και ίσως η πιο “ηχηρή” στην ιστορία του αθλητισμού. Ένας καλός ποδηλάτης, παγκόσμιος πρωταθλητής στα 22 του χρόνια και από εκεί και ύστερα ένας αθλητής με περιορισμένες δυνατότητες, ανύπαρκτος στο ανηφορικό τερέν και προορισμένος να κερδίζει κάποια ετάπ, κυρίως μέσης δυσκολίας. Όλα αυτά άλλαξαν μετά τη μάχη και τη νίκη του επί του καρκίνου. Σύμβολο πλέον σε ολόκληρο τον κόσμο και ακόμα περισσότερο ανάμεσα στους καρκινοπαθείς, ο Τεξανός αφέθηκε στα “έμπειρα” χέρια δυο διαβόλων του αθλήματος, του γιατρού Μικέλε Φεράρι και του μάνατζερ Γιόχαν Μπρουινέλ, οι οποίοι τον μετέτρεψαν σε κινητή μονάδα ντόπινγκ. Σαν να μην έφτανε αυτό, ο Μπρουινέλ και ο Άρμστρονγκ, εκμεταλλεύτηκαν την ανυπαρξία και την ανοχή του συστήματος, στήνοντας ένα από τα πλέον εξελιγμένα δίκτυα χρήσης και διακίνησης απαγορευμένων ουσιών.

Ο άνθρωπος που επί μια πενταετία δεν μπορούσε να ανέβει τις ανηφόρες του Γύρου Γαλλίας, όχι με τους καλύτερους, αλλά ούτε καν με τους δευτερότριτους, μεταμορφώθηκε σε έναν υπεράνθρωπο που άρχισε να κατακτά το ένα Tour de France μετά το άλλο, για να φτάσει τις επτά σερί νίκες, συντρίβοντας όλα τα ρεκόρ. Εκβίασε συναθλητές του, κατέστρεψε καριέρες ανθρώπων του χώρου, θεώρησε ότι ήταν “ανίκητος” σε όλα κυριολεκτικά τα επίπεδα, όμως όλο το οικοδόμημα κατέρρευσε όταν άρχισαν να μιλάνε οι ποδηλάτες της ομάδας του. Η έρευνα ξεκίνησε και έβγαλε στη φόρα όλα τα σκουπίδια του Λανς και της παρέας του, με αποτέλεσμα την αφαίρεση όλων των τίτλων του, αλλά και ατελείωτες δικαστικές υποθέσεις, αρκετές εκ των οποίων βρίσκονται ακόμα σε εξέλιξη. Ο Άρμστρονγκ, όπως και ο Μπρουινέλ, έχουν τιμωρηθεί από την UCI με δια βίου αποκλεισμό από το άθλημα. Ένας “βασιλιάς” που αποδείχτηκε τελείως γυμνός…

2. ΜΑΡΙΟΝ ΤΖΟΟΥΝΣ (ΣΤΙΒΟΣ)

Η Μάριον Τζόουνς λίγο μετά την κατάθεσή της σε δικαστήριο της Νέας Υόρκης τον Οκτώβριο του 2007, όπου παραδέχτηκε τη χρήση απαγορευμένων ουσιών (AP Photo/Jason DeCrow)

Η Τζόουνς υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα στην ιστορία του αμερικάνικου στίβου. Από μικρή πρωταγωνίστησε στα σπριντ και το μήκος, δημιουργώντας μεγάλες προσδοκίες για το μέλλον της. Έγινε γνωστή στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Αθήνας το 1997, κατακτώντας χρυσά μετάλλια στα 100 μέτρα και στη σκυταλοδρομία 4Χ100. Δυο χρόνια αργότερα, το 1999 στη Σεβίλλη, έγινε πάλι χρυσή στα 100 μέτρα και τελικά, το 2000, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ, ήρθε η απόλυτη καταξίωση με πέντε μετάλλια: τρία χρυσά στα 100μ., στα 200μ. και στα 4Χ400, συν δυο χάλκινα στο μήκος και στα 4Χ100. Η 24χρονη Μάριον ήταν πλέον μια παγκόσμια σταρ, την οποία οι δημοσιογράφοι αποκαλούσαν ως τον “θηλυκό Καρλ Λιούις”. Στο Παγκόσμιο του Έντμοντον το 2001, μπορεί να έχασε το κατοστάρι (για πρώτη φορά μετά από 6 χρόνια), όμως έγινε χρυσή στα 200μ και στα 4Χ100.

Στην Αθήνα το 2004 δεν τα πήγε καλά, όμως αυτό ήταν το λιγότερο μπροστά σε όσα θα ακολουθούσαν. Το καλοκαίρι του 2006 έγινε γνωστό ότι είχε πιαστεί θετική σε έλεγχο αντιντόπινγκ και παρά το γεγονός ότι το δεύτερο δείγμα βρέθηκε αρνητικό, η αξιοπιστία της ως αθλήτριας κλονίστηκε ανεπανόρθωτα. Έναν χρόνο αργότερα, τον Οκτώβριο του 2007, ο “μύθος” της γκρεμίστηκε ολοκληρωτικά. Ενώπιον δικαστηρίου ομολόγησε ότι είχε προβεί σε ψευδείς καταθέσεις σε ομοσπονδιακούς πράκτορες στην έρευνα για το σκάνδαλο της υπόθεσης BALCO και παραδέχτηκε ότι έκανε και η ίδια χρήση απαγορευμένων ουσιών (ΕΠΟ). Λίγο αργότερα η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή της αφαίρεσε τα πέντε ολυμπιακά της μετάλλια και το 2008 καταδικάστηκε σε εξάμηνη φυλάκιση για την υπόθεση των αναβολικών ουσιών. Εξέτισε την ποινή της και στη συνέχεια ασχολήθηκε με το μπάσκετ έχοντας μέτριες επιδόσεις.

3. ΑΝΧΕΛ ΜΑΡΙΑ ΒΙΓΙΑΡ (ΙΣΠΑΝΙΚΗ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ)

Ο Άνχελ Μαρία Βιγιάρ (δεξιά) κατά τη σύλληψή του από την ισπανική αστυνομία το 2017.

Περνάμε τώρα σε δυο Ισπανούς παράγοντες, ξεκινώντας από τον Άνχελ Μαρία Βιγιάρ, τον πανίσχυρο άνδρα του ισπανικού ποδοσφαίρου επί τρεις δεκαετίες. Ο Βιγιάρ υπήρξε ποδοσφαιριστής της Αθλέτικ, σπούδασε νομικά και όταν σταμάτησε την αγωνιστική δράση, ασχολήθηκε με τη δικηγορία. Παράλληλα ξεκίνησε συνδικαλιστική δράση στο χώρο του ποδοσφαίρου και το 1988 διαδέχτηκε τον Χοσέ Λουίς Ρόκα στη θέση του προέδρου της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας, όπου επανεξελέγη επτά ακόμα φορές (τις έξι χωρίς αντίπαλο)! Έφτιαξε ένα δίκτυο πελατειακών σχέσεων με τις τοπικές ενώσεις και τις υπό-ομοσπονδίες των αυτόνομων διαμερισμάτων της Ισπανίας, οι οποίες τον διατήρησαν μεν στο τιμόνι του ποδοσφαίρου, αλλά με πολλές υποψίες. Οι καταγγελίες για κακή διαχείριση, οι υποψίες για απάτες και οι κάκιστες σχέσεις με οργανισμούς όπως η Λίγκα (LFP) και το Ανώτατο Συμβούλιο Αθλητισμού (CSD), χαρακτήρισαν αυτές τις τρεις δεκαετίες της προεδρίας του Βιγιάρ.

Συνελήφθη τελικά δυο ημέρες πριν τις εκλογές του Μαΐου του 2017, κατηγορούμενος για “μαγείρεμα” στους μηχανισμούς ψηφοφορίας, άρα και παράτυπης εκλογής του διοικητικού συμβουλίου! Ήταν για αρκετά χρόνια το δεξί χέρι του Σεπ Μπλάτερ και στη συνέχεια του Πλατινί, όμως μετά τη σύλληψή του, αναγκάστηκε να παραιτηθεί από όλα του τα αξιώματα (αντιπρόεδρος σε FIFA και UEFA). Το ισπανικό κράτος κατηγορεί τον Βιγιάρ και τον γιο του για εγκλήματα απιστίας, πλαστογράφηση επίσημων εγγράφων, υπεξαίρεση δημοσίου χρήματος, κακοδιαχείριση, απάτη κατ’ εξακολούθηση και διαφθορά. Οι κατηγορίες που στην πλειοψηφία τους αφορούν κακουργήματα, είναι τόσο πολλές και τόσο βαριές, ώστε ανάγκασαν τον εισαγγελέα να διατάξει την προφυλάκιση πατέρα και γιου, αποκλείοντας αρχικά την περίπτωση να αφεθούν ελεύθεροι με χρηματική εγγύηση, ενώ το Ανώτατο Συμβούλιο Αθλητισμού (CSD), ανέστειλε την ιδιότητα του Βιγιάρ ως προέδρου της ισπανικής ομοσπονδίας. Οι δυο τους έχουν πλέον αποφυλακιστεί, αλλά η δικαστική διαδικασία βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη.

4. ΧΟΣΕ ΛΟΥΙΣ ΣΑΕΘ (ΙΣΠΑΝΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΜΠΑΣΚΕΤ)

Ο Χοσέ Λουίς Σάεθ την εποχή της παντοδυναμίας του στα γραφεία της Ισπανικής Ομοσπονδίας Μπάσκετ (2014)

Συνεχίζουμε τώρα με τον πρώην πρόεδρο της FEB, της Ισπανικής Ομοσπονδίας Μπάσκετ, Χοσέ Λουίς Σάεθ, η ενασχόληση του οποίου με το άθλημα ξεκίνησε το 1985, όταν σε ηλικία μόλις 25 ετών, εξελέγη πρόεδρος της τοπικής ομοσπονδίας μπάσκετ της Σεβίλλης. Το 2004, μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, ο Σάεθ έγινε πρόεδρος της ισπανικής ομοσπονδίας. Το Μουντιάλ του 2006, τα τρία χρυσά στο Ευρωμπάσκετ, τα δυο ασημένια στους Ολυμπιακούς, όλα αυτά τα τρόπαια, έκαναν τον Σάεθ τόσο δημοφιλή στην Ισπανία, όσο τον Γκασόλ και την παρέα του σε ολόκληρο τον κόσμο. Τόσο, ώστε να φτάσει να κερδίζει 220.000 ευρώ (καθαρά) ετησίως, χρήματα περισσότερα και από εκείνα με τα οποία αμοιβόταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός της Ισπανίας! Παρόλα αυτά όμως, ο Σάεθ αποδείχτηκε αχόρταγος, τόσο απέναντι στα χρήματα όσο και απέναντι στην εξουσία και αυτός ο συνδυασμός τον οδήγησε στην πτώση. Άνοιξε μέτωπα με τους πάντες, την ACB, την Ευρωλίγκα, το Ανώτατο Συμβούλιο Αθλητισμού (CSD), τη FIBA, ακόμα και με την Ισπανική Ολυμπιακή Επιτροπή.

Τόσο πολύ θεωρούσε ο πρόεδρος “τσιφλίκι” του την ομοσπονδία, ώστε άρχισε να τη χρεώνει με όλους τους πιθανούς τρόπους: οικογενειακά ταξίδια με εισιτήρια και έξοδα, αγορά πανάκριβων πούρων, γεύματα, δείπνα, βραδινές έξοδοι, τηλεφωνικές συνδέσεις για τρίτους με αγορά πανάκριβων συσκευών, ενοικιάσεις πολυτελών αυτοκινήτων, ακόμα και εγγραφές στο Spotify! Ούτε λίγο ούτε πολύ, από το 2011 μέχρι το 2014 ξόδεψε από τα ταμεία της FEB ένα εκατομμύριο διακόσιες χιλιάδες ευρώ (1.200.000) για προσωπικά του έξοδα! Όλα αυτά (και πολλά περισσότερα) έγιναν γνωστά τον Οκτώβριο του 2015, όταν διεξήχθη έλεγχος στα οικονομικά της FEB από κλιμάκιο του υπουργείου αθλητισμού. Το πόρισμα ήταν καταπέλτης και ο Σάεθ ανακοίνωσε ότι θα άφηνε την προεδρία για λίγο καιρό λόγω προβλημάτων υγείας, κάτι που φυσικά δεν πίστεψε κανένας. Εκείνο που τον καταδικάζει ακόμα περισσότερο στα μάτια των Ισπανών, είναι ότι στα τρία χρόνια που έχουν μεσολαβήσει από τον Οκτώβριο του 2015, ο Σάεθ δεν έχει προβεί μέχρι σήμερα σε καμία δημόσια δήλωση, παρά το γεγονός ότι οι κατηγορίες που αντιμετωπίζει, είναι βαρύτατες. Το σίγουρο είναι ότι από τον Απρίλιο του 2016, που ο φάκελος της ελεγκτικής επιτροπής του CSD, έφτασε στα χέρια της εφορίας και του εισαγγελέα, ξεκίνησαν οι ανακρίσεις, οι οποίες δεν έχουν ολοκληρωθεί ακόμα, αν και ήδη έχουν απαγγελθεί κατηγορίες εναντίον του Σάεθ, κυρίως για οικονομικές ατασθαλίες, υπεξαίρεση δημόσιου χρήματος, απάτες και διαφθορά.

5. ΜΠΕΡΝΑΡ ΤΑΠΙ (ΜΑΡΣΕΪΓ)

Ο Μπερνάρ Ταπί οδηγείται στο δικαστήριο (AP Photo/Jacques Demarthon)

Αφήνουμε την Ισπανία και πάμε στη γειτονική Γαλλία και τον Μπερνάρ Ταπί, τον επιχειρηματία-πολιτικό-πρόεδρο της Μαρσέιγ. Ο Ταπί ανέλαβε τους “Φωκαείς” το 1986 και σιγά-σιγά δημιούργησε ένα πολύ καλό σύνολο, το οποίο το 1993 όχι μόνο έφτασε μέχρι τον τελικό του Champions League, αλλά κατέκτησε και το τρόπαιο απέναντι στην τεράστια Μίλαν των Ολλανδών. Παίκτες όπως οι Μπαρτέζ, Ανγκλομά, Ντι Μεκό, Μπολί, Ντεσαγί, Μπόκσιτς, Φέλερ, Πελέ και Ντεσάν, υπό τις οδηγίες του Γκέταλς, έκαναν τη Μαρσέιγ την πρώτη γαλλική ομάδα που ανέβηκε στην κορυφή της Ευρώπης. Όλα έμοιαζαν ειδυλλιακά για τον Ταπί, όμως ο Ζαν Γκλασμάν ανέτρεψε τα πάντα. Ο Γκλασμάν ήταν παίκτης της Βαλενσιέν, την οποία αντιμετώπισε η Μαρσέιγ λίγες μέρες πριν τον τελικό του ChL για το γαλλικό πρωτάθλημα. Η ομάδα του Ταπί χρειαζόταν οπωσδήποτε τη νίκη για να εξασφαλίσει τον τίτλο, όμως όπως αποκάλυψε ο παίκτης της Βαλενσιέν, ο γενικός διευθυντής της Μαρσέιγ, Ζαν Πιέρ Μπερνς (δεξί χέρι του Ταπί) είχε πλησιάσει τον ίδιο αλλά και άλλους συμπαίκτες του, προσφέροντάς τους χρήματα για να έχουν μειωμένη απόδοση.

Ο Γκλασμάν ενημέρωσε τον τεχνικό του και εκείνος κατήγγειλε το γεγονός στην αστυνομία και στην ποδοσφαιρική ομοσπονδία. Οι ανακρίσεις ξεκίνησαν αμέσως, ένας φάκελος με χρήματα βρέθηκε θαμμένος στον κήπο της θείας του επιθετικού της Βαλενσιέν, Κριστόφ Ρομπέρ, ο Ταπί υποστήριξε ότι ήταν δανεικά που είχε δώσει στον παίκτη για να ανοίξει εστιατόριο, αλλά η ζημιά είχε γίνει. Το δίκτυο εξαρθρώθηκε, η γαλλική ομοσπονδία αφαίρεσε τον τίτλο από τη Μαρσέιγ και την υποβίβασε στη δεύτερη κατηγορία, ενώ η UEFA την απέκλεισε για ένα χρόνο από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Στα πολιτικά δικαστήρια ο Ταπί τιμωρήθηκε με διετή φυλάκιση για δωροδοκία και τριετή στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων. Αργότερα έγινε γνωστό από τον Μπερνς ότι ο Ταπί είχε ξοδέψει περισσότερα από 700.000 σημερινά ευρώ για χρηματισμό παικτών και διαιτητών στη διάρκεια της προεδρίας του. Δεν ήταν πάντως το μοναδικό σκάνδαλο στην καριέρα του Γάλλου, αφού φρόντισε να μαζέψει αρκετές ακόμα καταδίκες, με μεγαλύτερη εκείνη του 2015 για την υπόθεση της “adidas” (αγορά και πώληση της εταιρίας με μαύρα χρήματα), όπου υποχρεώθηκε να πληρώσει 403 εκατομμύρια ευρώ συν τους τόκους!

6. ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΣΚΩΤΑΣ (ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ)

Ο Γιώργος Κοσκωτάς προσέρχεται στα δικαστήρια (Photo: eurokinissi.gr)

Και περνάμε στα δικά μας, σε ένα σκάνδαλο που συγκλόνισε συθέμελα την Ελλάδα σε κάθε επίπεδο, με πρωταγωνιστή τον Γιώργο Κοσκωτά, έναν αμφιλεγόμενο επιχειρηματία, τραπεζίτη και εκδότη, που μέσα σε μια δεκαετία κατάφερε από το μηδέν να δημιουργήσει μια τεράστια περιουσία, αγοράζοντας αρχικά την Τράπεζα Κρήτης και στήνοντας στη συνέχεια μια πραγματική εκδοτική αυτοκρατορία, κάτι που του έδωσε πρωτοφανή εξουσία και επιρροή. Εφημερίδες, περιοδικά, ραδιοφωνικοί σταθμοί, ξενοδοχεία, εργοστάσια και φυσικά ο Ολυμπιακός, τον οποίο απέκτησε το 1987 και στην κυριολεξία τον κατέστρεψε, αφού τον φόρτωσε με δυσβάσταχτα χρέη για τις επόμενες δεκαετίες. Η παρουσία του στη διοίκηση των “ερυθρόλευκων” σκόρπισε αρχικά τον απόλυτο ενθουσιασμό στις τάξεις των φιλάθλων, αφού έφερε παίκτες όπως οι Ντέταρι και Φούνες, αγόρασε τη μισή… Εθνική Ελλάδας, έβαλε στο στόχαστρο τους Σαραβάκο, Αντωνίου και Παναγιώτη Γιαννάκη και γενικότερα θέλησε να αλλάξει όλες τις ισορροπίες στο ελληνικό ποδόσφαιρο (και όχι μόνο).

Παράλληλα όμως, οι υπόλοιπες επιχειρηματικές του κινήσεις και κυρίως εκείνες στον εκδοτικό χώρο, προκάλεσαν την αντίδραση των ανταγωνιστών του. Ο Κοσκωτάς συνελήφθη στις ΗΠΑ για φορολογικά αδικήματα, κατάφερε να διαφύγει και να επιστρέψει στην Ελλάδα, όμως ο κλοιός είχε πλέον στενέψει επικίνδυνα. Ο έλεγχος που έγινε στην Τράπεζα Κρήτης, αποκάλυψε συνολική υπεξαίρεση ύψους 33.5 δις δραχμών! Ο “μεγαλοαπατεώνας” εγκατέλειψε κινηματογραφικά τη χώρα μας, διέφυγε στη Βραζιλία και κατόπιν στις ΗΠΑ, όπου συνελήφθη εκ νέου, φυλακίστηκε και εκδόθηκε το 1991 στην Ελλάδα. Καταδικάστηκε σε 25ετή φυλάκιση και αποφυλακίστηκε το 2001. Προκάλεσε εκρήξεις “μεγατόνων” στην πολιτική ζωή μας, με την πτώση της κυβέρνησης Παπανδρέου και τα ειδικά δικαστήρια που ακολούθησαν. Ο Ολυμπιακός ταλαιπωρήθηκε για πολλά χρόνια εξαιτίας του, αλλά τελικά βρήκε το δρόμο του.

7. ΦΕΡΝΤΙΝΑΝΤΟ ΜΙΝΟΥΤΣΙ (ΣΙΕΝΑ)

Ο Μινούτσι ανέβασε τη Σιένα στο ζενίθ της ιστορίας της και στη συνέχεια την έριξε στα τάρταρα της ανυπαρξίας

Ολοκληρώνουμε το πέρασμά μας από τους άπληστους του αθλητισμού, με τον Ιταλό Φερντινάντο Μινούτσι, πρώην πρόεδρο της μπασκετικής Σιένα, την οποία έφερε αρχικά στο ζενίθ της ιστορίας της και στη συνέχεια την έριξε στα “τάρταρα” της ανυπαρξίας. Ο Μινούτσι ασχολήθηκε με τα διοικητικά της Σιένα από τη δεκαετία του ’90 και ήταν εκείνος που έκανε πραγματικότητα τη συμφωνία για χορηγία της ομάδας από την τράπεζα Monte dei Paschi. Αυτή η συμφωνία, τού επέτρεψε να διαχειρίζεται 20-25 εκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο και να δημιουργήσει μια υπερδύναμη στο ιταλικό μπάσκετ. Η ομάδα που δεν είχε γευτεί ποτέ τη χαρά ενός τίτλου, άρχισε ξαφνικά να κατακτά τα πάντα εντός και εκτός συνόρων. Ξεκίνησε με το Saporta (2002) και συνέχισε με οκτώ πρωταθλήματα Ιταλίας (2004 & 2007-2013) και τέσσερις παρουσίες σε Final-4 της Ευρωλίγκας.

Όμως το ιταλικό ΣΔΟΕ, έχοντας υποψίες κακοδιαχείρισης, ξεκίνησε από το τέλος του 2012 την επιχείρηση “Time Out”, για να διερευνήσει τα οικονομικά του συλλόγου. Το αποτέλεσμα έδειξε ζημιά για το ιταλικό δημόσιο ύψους 23 εκατομμυρίων ευρώ. Ο Μινούτσι και τρεις ακόμα άμεσοι συνεργάτες του, συνελήφθησαν τον Μάιο του 2014, υποχρεώθηκαν σε κατ’ οίκον περιορισμό και τους απαγγέλθηκαν κατηγορίες για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης με σκοπό τη διάπραξη φορολογικής απάτης και την υποβολή ψευδών δηλώσεων και πλαστών τιμολογίων (εικονικών συμβολαίων). Τα “μαύρα” ταμεία του συλλόγου καθόρισαν και το μέλλον της ομάδας, η οποία το 2014 κηρύχθηκε σε πτώχευση από δικαστήριο της πόλης και υποβιβάστηκε στην τέταρτη κατηγορία. Παράλληλα, η ιταλική ομοσπονδία αφαίρεσε από τη Σιένα τους τίτλους που είχε κατακτήσει τη διετία 2011-13 (δυο πρωταθλήματα, δυο Κύπελλα και ένα Σούπερ Καπ).

* Κεντρική φωτογραφία: AP Photo/Peter Dejong