20 αλήθειες του Ανελκά για τα 20 χρόνια που αφιέρωσε στο ποδόσφαιρο

Δεν ανακοίνωσε ποτέ πως αποσύρεται “γιατί δεν ήταν κάτι που με ενδιέφερε, δεν είναι κάτι σημαντικό”. Είχε δώσει 20 χρόνια στο ποδόσφαιρο. Έκρινε πως ήταν υπεραρκετά. Ήθελε να ζήσει μια ήρεμη ζωή, να δει τα παιδιά του να μεγαλώνουν. Βοήθησε και το ότι είχε βγάλει πολλά χρήματα. Για αυτό και προσπέρασε τις ευκαιρίες που ‘χε να συνεχίσει να αγωνίζεται. Μολονότι δεν είπε το ‘σταματώ’ δημοσίως, το είπε μέσα του και αυτό του ήταν αρκετό να κάνει μια αναδρομή σε όσα έζησε. Το ‘Anelka: L’ incompris’ (Aνελκά, ο παρεξηγημένος) που θα βρεις στο Netflix είναι το rewind ενός εκ των πιο αμφιλεγόμενων ποδοσφαιρικών προσωπικοτήτων στην ιστορία του σπορ που λέγεται ποδόσφαιρο. Kαι για πρώτη φορά καταθέτει τη δική του άποψη επί θεμάτων που τον αφορούσαν στο 100%, αλλά τα ‘χε κρατήσει για τον εαυτό του.

Μετά 1 ώρα και 34 λεπτά αισθάνθηκα πως θα τον ήθελα πάρα πολύ για φίλο μου. Ενδεχομένως όχι για παίκτη μου -αν ήμουν προπονητής-, αλλά σίγουρα θα χρειαζόμουν έναν τύπο που λέει την αλήθεια, έχει θεμελιώδεις/βασικές αρχές και είναι πιστός μέχρι τελικής πτώσεως σε ό,τι πιστεύει. Πριν δε, κάνει κάποια κίνηση είχε ‘δει’ ό,τι θα ακολουθούσε. Και αναλάμβανε τις ευθύνες -μαζί και τις συνέπειες. Θα τον ακούσεις να ομολογεί πως έκανε και λάθη -και μη το προσπεράσεις αυτό, γιατί υπάρχουν ουκ ολίγα άλλα documentaries, στα οποία ο πρωταγωνιστής έχει σε όλα δίκιο- και στο τέλος της ημέρας θα καταλάβεις πως ό,τι διαβάζεις σήμερα στα media, μπορεί τελικά και να μην είναι έτσι ακριβώς. Πράγμα που διδάσκουν οι μοναδικές δουλειές που γίνονται πλέον, αφού έχει μεσολαβήσει η απόσταση του χρόνου που επιτρέπει (εντός και εκτός εισαγωγικών) τη διαχείριση, τη συνειδητοποίηση και την παραδοχή της αλήθειας όσων έχουμε ζήσει.

✍ Θα σε ‘κερδίσει’ με το ‘καλημέρα’. “Να μην κάνετε ό,τι έκανα, γιατί θα γυρίσουν όλοι εναντίον σας. Αν θα ξεπεράσετε τις δυσκολίες σας; Δεν το γνωρίζω αυτό. Αν είστε πνευματικά δυνατοί; Ούτε αυτό το ξέρω. Θέλετε να γίνετε σαν και εμένα; Δεν έχει νόημα. Γιατί δεν είστε εγώ. Αν τώρα, θέλετε πραγματικά να γίνετε σαν και εμένα και να κάνετε ό,τι έκανα εγώ, ετοιμαστείτε”.

✍ Ο φίλος του από την Clairefontaine Academy, όπου πήγαιναν οι καλύτεροι έφηβοι της Γαλλίας εκείνη την εποχή (αρχές δεκαετίας του ’90), Τιερί Ανρί θα σε ενημερώσει πως αν ο Ανελκά θελήσει να κάνει τη ζωή του κινηματογραφική ταινία, θα έχει περισσότερα μέρη από τον Harry Potter. “H μπορεί να το κάνει σαν το Star Wars που το τέλος είναι η αρχή, αλλά η αρχή δεν είναι ακριβώς το τέλος”.

✍ Ο Ανρί είναι ένας από το πλήθος των σταρ που θα δεις. Και που θα σε διαβεβαιώσουν πως ο Νικολά Ανελκά που γνωρίζουν με αυτόν που παρουσίαζαν τα media είναι δυο διαφορετικοί άνθρωποι. Ο Αρσέν Βενγκέρ λέει ότι “είναι ειλικρινής, πραγματικά πιστός, ευθύς. Επειδή είναι παρορμητικός, πολλές φορές γίνεται υπερβολικός. Για αυτό δεν μιλάει ποτέ. Αν όμως, έλθει το ξέσπασμα λέει περισσότερα πράγματα από αυτά που εννοεί”. Ο Πατρίκ Εβρά ομολογεί πως θα του εμπιστευόταν άνετα τη ζωή του. Ο Ντιντιέ Ντρογκμπά τον χαρακτηρίζει ως “τον τέλειο στόχο”. Ο Εμανουέλ Πετί πρόσθεσε “ο Νικό δεν είναι άγγελος, αλλά δεν τον ενδιαφέρει κι όλας να γίνει”. Ο Πατρίκ Βιεϊρά στάθηκε στο ότι “δεν ασχολείται με το να είναι politically correct”. Ποτέ δεν κατάφερε να κρύψει αυτό που αισθανόταν. Δεν ξεσπούσε. Δεν μιλούσε καν. Εκτός και αν τον προκαλούσαν. Παιδικό τους φίλος ενημερώνει πως “ανέκαθεν έβαζε τον άνθρωπο Ανελκά πριν τον αθλητή”. Με αυτό είναι συνεπής και τα 41 χρόνια της ζωής του. Δεν ήθελε ποτέ να φέρει το κουφάρι του σαν να είναι το θύμα καταστάσεων. Ασχέτως αν κάποιες φορές υπήρξε θύμα.

✍ Την πρώτη φορά που απασχόλησε τα διεθνή μέσα ήταν 17 χρόνων -εννέα χρόνια μετά την πρώτη του επαφή με το οργανωμένο ποδόσφαιρο, στην ακαδημία της Trappes, χάριν του αδελφού του Κλοντ “που ήταν το είδωλο μου”. Από την πρώτη μέρα το ποδόσφαιρο έγινε η ζωή του. Από τότε έχει τους ίδιους φίλους.

✍ Στα 13 (όταν ήταν δυο χρόνια μικρότερος από ό,τι είναι σήμερα ο πρωτότοκος του) άφησε το σπίτι του για την Clairefontaine Academy, όπου όπως ομολογούν όσοι βρέθηκαν εκεί μικροί ‘κάθε μέρα ήταν πόλεμος για το ποιος θα επιβιώσει’. Κάθε χρόνο δήλωναν συμμετοχή 500 παιδιά. Γίνονταν αποδεκτά τα 20. Όλα γίνονταν επαγγελματίες τα επόμενα χρόνια. Οπότε καταλαβαίνεις τι γινόταν στο γήπεδο. Ο Ρομπέρ Πιρές εξήγησε ότι ‘έπρεπε από τα 13 να είσαι πνευματικά έτοιμος να αντέξεις -στο μυαλό σου- τον σκληρό ανταγωνισμό, αλλιώς δεν επιβίωνες’. Ο Τιερί Ανρί που είχε πάει στην ακαδημία ένα χρόνο νωρίτερα λέει ‘ο Νικό ήταν ο πιο ταλαντούχος από όλους’. Πρόσθεσε ‘προσέξτε όμως, κάτι. Έπρεπε από τα 13 να είσαι έτοιμος για την πρόκληση’.

✍ Στα 16 τον πήρε η Παρί Σεν Ζερμέν -που ‘χε κερδίσει το ευρωπαϊκό. Όχι για την πρώτη ομάδα, αλλά τελικά, έκανε προπονήσεις συχνά με τους άνδρες (Ουεά, Ζολά, Μπραβό, Λάμα). Χάρηκε για την ευκαιρία που ‘χε να δείξει τι μπορεί να κάνει ‘με τους μεγάλους’. Τότε διαπίστωσαν όλοι πως δεν ‘νιώθει’ από πίεση. ‘Έπαιζε σαν να ήταν με τους φίλους του στη γειτονιά’. Έκανε ντεμπούτο στη Ligue1 στα 16. Και σκόραρε.

“Άκουγα που έλεγαν ότι είμαι πολύ καλός. Δεν με ενδιέφερε. Εστίαζα στο τι πίστευα εγώ. Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι ‘ο τάδε είναι καλύτερος από εμένα’, ακόμα και αν ήταν”.

✍ Στα 17 δεν τον έπαιζαν στην Παρί και όπως λέει ο Αρσέν Βενγκέρ ‘είχε απογοητευτεί, μολονότι ήταν στο μεταβατικό στάδιο από έφηβος σε άνδρας. Τον πήρα τηλέφωνο και τον ρώτησα αν ήθελε να έλθει στην Άρσεναλ‘. Ήθελε. Και έγινε το επίκεντρο δικαστικής διαμάχης, γιατί σύμφωνα με τους κανονισμούς του γαλλικού ποδοσφαίρου ο όποιος παίκτης υπέγραφε με την ομάδα στην οποία άνηκε το πρώτο επαγγελματικό συμβόλαιο. ‘Πάτησε’ στο νόμο Βosman και άνοιξε την πόρτα για όλους τους νέους, όλων των ακαδημιών να κάνουν το ίδιο. Διάβασε λίγο τι είπε άνθρωπος του Canal+ που παρακολουθούσε την υπόθεση. “Μόνο οι πραγματικές ιδιοφυΐες πιστεύουν στον εαυτό τους. Για παράδειγμα, ο Βαν Γκογκ. Αν μια ιδιοφυΐα δεν πιστεύει στον εαυτό της, δεν μπορεί να εκφράσει την τέχνη της. Και αυτό οδηγεί σε συμπεριφορές που μπορεί να εκληφθούν ως υπεροπτικές”. Ο ίδιος ο Ανελκά λέει “δεν ήταν εύκολο. Ήταν όμως, μια απόφαση που πήρα και ανέλαβα τις ευθύνες”.

✍ Στην Άρσεναλ δεν πέρασε εύκολα στην αρχή -είχε αλλάξει χώρα, πρωτάθλημα (και άρα απαιτήσεις “είχε περισσότερες επαφές”), συμπαίκτες. Δηλώνει τυχερός που βρήκε τον Πατρίκ Βιεϊρά, ο οποίος τον βοήθησε απεριόριστα με όλα. Ξεκίνησε στη δεύτερη ομάδα, για να μάθει τι χρειάζεται ώστε να διακριθεί. “Αμφισβήτησα την απόφαση μου”. Στο τελευταίο ματς της σεζόν με την Ντέρμπι Κάουντι δεν εμφανίστηκε στο λεωφορείο. Ο Βενγκέρ τον έψαξε και τον βρήκε να ‘χει ετοιμάσει τις βαλίτσες του, για να φύγει. Είκοσι λεπτά μετά, ο Ανελκά είχε πειστεί να ακολουθήσει την αποστολή. Στο 10’ τραυματίστηκε ο Πολ Μέρσον. Τον αντικατέστησε ο Γάλλος. Και ‘έστησε’ δυο γκολ. Αναδείχθηκε ‘καλύτερος παίκτης του αγώνα’. “Τότε έκαναν όλα κλικ”.

“Όταν είσαι επιθετικός χρειάζεσαι να νιώσεις πως ο προπονητής σου είναι εκεί για εσένα, όταν τα πράγματα είναι δύσκολα. Τότε είσαι έτοιμος να δώσεις τα πάντα για εκείνον. Αλλάζουν όλα στο μυαλό”.

✍ Αντικατέστησε τον Ίαν Ράιτ (θρυλική μορφή της Άρσεναλ) και άρχισε να σκοράρει, όταν η ομάδα του ήταν στο -13 από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Έξι μήνες μετά είχε γίνει ο ηγέτης του τίτλου. “Δεν θα ξεχάσω το ματς με τη Γιουνάιτεντ. Πήγαμε χωρίς ήττα σε 18 αγώνες και έδωσα την ασίστ στο γκολ του Όβερμαρς, στο Μάντσεστερ”. Ήταν 19 χρόνων -και συνέχισε να μη ‘νιώθει’ από πίεση. Η σεζόν (1997-98) τελείωσε με το νταμπλ. Σκόραρε στον τελικό. Υπέθεσε πως θα τον καλέσουν για το Παγκόσμιο Κύπελλο.

✍ Ήταν στη λίστα των 22, για το 1998 World Cup που διεξήχθη στη Γαλλία. Ήταν και μεταξύ των ‘κοψιμάτων’. Ο προπονητής, Εμέ Ζακέ είπε σε όλους τους άλλους το λόγο. Σε εκείνον είπε ‘είναι φυσιολογικό’. “Όταν δεν εξηγείς σε έναν 19χρονο και λες ‘είναι φυσιολογικό’, μπορείς να του καταστρέψεις την καριέρα, αν δεν είναι πνευματικά δυνατός”. Δηλαδή, όταν δεν είσαι ο Ανελκά. Ήταν ο μόνος εκ των ‘κομμένων’ που δεν έφυγε κλαίγοντας. Γελούσε και έλεγε ‘ευκαιρία να βγάλω δίπλωμα οδήγησης’.

Ο Πιρές είπε ‘τότε κατάλαβα ότι είναι τρελός’. Οι ‘τρικολόρ’ έγιναν πρωταθλητές κόσμου. “Αυτό με έκανε πιο δυνατό, γιατί η απουσία μου ήταν προϊόν αδικίας. Έπεισα τον εαυτό μου πως έπρεπε να το ξεπεράσω, ότι έπρεπε να δουλέψω δυο φορές περισσότερο για να μη χάσω την επόμενη ευκαιρία”.  Έγινε ο πρώτος Γάλλος που σκόραρε στο Wembley, εναντίον της Αγγλίας. Δυο φορές. Φάνηκε να έχει κερδίσει και το σεβασμό του Ζινεντίν Ζιντάν ‘που τότε ήταν ο Θεός’.

✍ Το 1999 ενημέρωσε πως ήθελε να φύγει από την Premier League. Τον είχε ζητήσει η Ρεάλ ‘ένα από τα καλύτερα clubs του κόσμου’. Τον είχε ζητήσει και η Γιουβέντους. Είχε περάσει 2 1/2 χρόνια στην Άρσεναλ. Έκρινε ότι είχε έλθει η ώρα για την επόμενη πρόκληση. Τα media έκριναν πως έκανε ό,τι ήθελαν τα αδέλφια του. “Γιατί να ζητήσω από ξένους να διαχειριστούν την καριέρα μου;” λέει σήμερα, “έχει πλάκα γιατί όταν πρόκειται για ανθρώπους που προέρχονται από τους δρόμους, κάνουν λόγο για κλίκα. Όταν δεν είναι από τους δρόμους, το ίδιο πράγμα το αποκαλούν ‘οικογένεια‘”. Έγινε η ακριβότερη μεταγραφή της Ρεάλ.

✍ Στην Ισπανία βίωσε τη χειρότερη πραγματικότητα που μπορούσε να φανταστεί. Κατ’ αρχάς, τον παρακολουθούσαν δημοσιογράφοι και φωτογράφοι 24 ώρες το εικοσιτετράωρο -γινόταν τίτλος το τι αγόραζε από το μανάβικο. Ένιωσε να ‘πνίγεται’. Στο γήπεδο του συμπεριφέρονταν σαν να είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Ήταν ένας νέος ‘πόλεμος’. Στο σώμα και το μυαλό. Όλοι ανυπομονούσαν για το ντεμπούτο του. Πέντε μήνες μετά, δεν είχε σκοράρει. Λέει πως δεν είχε γίνει αποδεκτός από την ομάδα και ότι τα media επίσης, του συμπεριφέρονταν άδικα.

“Μετανιώνω για πολλά που έγιναν με τη Ρεάλ. Ήμουν μικρός και δεν κατάφερα να εκτιμήσω σωστά όσα ζούσα”.

✍ Οι ‘μερένγκες’ είχαν ταξιδέψει για τη Βραζιλία και το Club World Club. Εκεί μακριά από τη συνεχή παρακολούθηση, έκανε αυτό που ήξερε καλύτερα: σκόραρε. “Όταν είσαι 9αρι, χρειάζεσαι τον ανταγωνισμό. Χρειάζεσαι να πιστεύουν σε εσένα, για να δώσεις ό,τι καλύτερο έχεις”. Με την επιστροφή στη Μαδρίτη έβαλε το πρώτο του γκολ, στο ματς με την Μπαρτσελόνα. Δεν συνέχισε να διακρίνεται και επέστρεψε στον πάγκο. Ζήτησε από τον προπονητή να μιλήσουν. Του είπε ‘μετά την προπόνηση’. Επέμεινε να γίνει το ραντεβού πριν. Το αίτημα δεν δικαιώθηκε. Δεν πήγε στην προπόνηση και “ξεκίνησε ο ‘πόλεμος‘. Είχα μενταλιτέ παιδιού που μεγάλωσε στους δρόμους και δεν υποτασσόμουν”. Έκανε απεργία και επέστρεψε στη χώρα του (αφού τιμωρήθηκε με 5 ματς και 300.000 ευρώ). Γύρισε αφότου ζήτησε συγγνώμη. Σήμερα θα σου πει πως όλο αυτό ήταν λάθος. Δεν είχε αξιολογήσει σωστά όσα ζούσε.

“Μετανιώνω για πολλά. Κοιτώντας πίσω, ήθελα να παίξω για τη Ρεάλ. Έπρεπε όμως, να κάνω θυσίες που ήμουν πολύ μικρός για να τις καταλάβω. Είπα και έκανα πολλά που δεν έπρεπε να συμβούν. Ήμουν στην αρχή της καριέρας μου και δεν ήξερα πολλά. Εκτιμάς πολύ πιο σωστά ένα κύπελλο πρωταθλητριών όταν είσαι 30, από ό,τι όταν είσαι 20”. Ο Βενγκέρ λέει ότι η ιστορία του ήταν αυτή των περισσότερων παικτών που έζησαν κορυφαίες διακρίσεις από τα 18, 19. “Μαθαίνεις να ικανοποιείσαι με τα λίγα”.

✍ Ξαναπήγε στη Μαδρίτη και έπρεπε να αποδείξει από το μηδέν ποιος είναι και τι μπορεί να κάνει. Ανταποκρίθηκε σε όλες τις προκλήσεις που του έβαλαν, εντός των τεσσάρων γραμμών. Στον ημιτελικό του Champions League με την Μπάγερν, σκόραρε. Και αποθεώθηκε -ναι, και από αυτούς που τον έβριζαν. Είχε συμμετοχή και στον τελικό που κατέληξε με τη ‘βασίλισσα’ στο θρόνο της. Έχει σπίτι του τη μινιατούρα του τροπαίου. Στο documentary έκανε λάθος στη σεζόν που το κατέκτησε. Ήταν το μοναδικό, έτσι;

✍ Τον Ιούνιο του 2000 ήταν μέλος των ‘τρικολόρ’ στο Euro. Συνδυάστηκε μπροστά τον φίλο του από την Clairefontaine, τον Τιτί (βλ. Τιερί Ανρί). Οι Γάλλοι κατέκτησαν και την κορυφή της Ευρώπης. Αν μπορούσε θα ‘έβγαζε’ αυτόν τον τίτλο από το παλμαρέ του ‘γιατί δεν ήμουν σε καλή φυσική κατάσταση και δεν βοήθησα’. Δεν έπαιξε στον τελικό. “Eίμαι ποδοσφαιριστής. Δεν μπαίνω στο γήπεδο για να περάσω την ώρα μου” λέει.

✍ Μετά το Euro έφυγε από τη Ρεάλ για να γυρίσει στην Παρί Σεν Ζερμέν, ως η μεγαλύτερη μεταγραφή της Γαλλίας -έως τότε. Έπειτα από ενάμιση χρόνο, πήγε πάλι στην Αγγλία, αυτήν τη φορά για τη Λίβερπουλ. Ως δανεικός. Οι ‘κόκκινοι’ είχαν την option να τον αγοράσουν. Λάτρεψε τα πάντα, πράγμα που φάνηκε και στο γήπεδο. Συμβόλαιο όμως, δεν πήρε. Ο Ζεράρ Ουγιέ είχε αποκαλύψει πως τα αδέλφια του είχαν επικοινωνήσει με άλλους συλλόγους ‘θεώρησα ότι πλήττουν το fair play και για αυτό δεν τον κράτησα‘. Ο Ανελκά επαναλαμβάνει πως ήθελε να μείνει, αλλά η ομάδα δεν έκανε κάποια κίνηση. “Και είναι κρίμα, γιατί πραγματικά πιστεύω ότι θα μπορούσα να έχω κάνει πολλά μεγάλα πράγματα, για τη Λίβερπουλ”.

Ο Πετί μίλησε για ένα παράδοξο που αφορά τον Ανελκά. “Έχει μια σεμνότητα που ερμηνεύεται πολλές φορές, ως υπεροψία. Φαίνεται πως είναι ψυχρός. Έχει πολύ δυνατή προσωπικότητα, ειδικά όταν απαιτεί το σεβασμό στις απόψεις του. Αυτό οδηγεί σε συγκρούσεις και σε ειδικές μορφές ιεραρχίας και δύναμης”.

✍ Τον ζήτησαν οι δυο ομάδες του Μάντσεστερ. Δεν είχε άλλες προτάσεις, μολονότι η ‘αξία’ του στο χρηματιστήριο είχε ‘πέσει’. Πήγε στη Σίτι “σκεπτόμενος ότι δεν με θέλει κανείς άλλος”. Προπονητής ήταν ο Κέβιν Κίγκαν. Τα πήγαν υπέροχα και ως ‘alpha dog’ έκανε ό,τι περίμεναν από εκείνον. Παρ’ όλα αυτά, δεν κλήθηκε για το 2002 World Cup. Λίγους μήνες μετά, η Γαλλία άλλαξε προπονητή και ο Ζακ Σαντινί πήγε να τον συναντήσει -είδε και το ματς με τη Γιουνάιτεντ, στο οποίο σκόραρε ο άνθρωπος μας. Μετά το ‘καλησπέρα’ ο Σαντινί του είπε “αν δεν σε καλέσω στην επόμενη ομάδα, είναι γιατί δεν σε ξέρω”. Έπαθε σοκ. “Είχα παίξει στην Παρί, στην Άρσεναλ, στη Ρεάλ, τη Λίβερπουλ και δεν με ήξερε;”. Ήταν τότε που είπε πως για να γυρίσει στην εθνική, θα έπρεπε να τον καλέσει γονατιστός ο Σαντινί.

Φυσικά, έγινε πάλι τίτλος σε όλα τα media, τα οποία για μια ακόμη φορά έγραψαν τα μισά -δεν αναφέρθηκε το τι είπε ο κόουτς. Θέλω να σου πω ότι ο όποιος άνθρωπος δεν ξυπνά ένα πρωί και λέει ‘σήμερα θα τα κάνω όλα λίμπα’. Υπάρχει μια αφορμή, ένας λόγος. Αν όμως, έχεις κατοχυρωθεί ως ‘τρελός’ το όποιο ξέσπασμα είναι βούτυρο στο ψωμί όσων δεν θέλουν να διαχειριστούν το όποιο πρόβλημα. Ο Ανελκά είχε γίνει ήδη ‘αυτός που ‘χει προβλήματα με όλους τους προπονητές’. Η αλήθεια είναι πως αυτή η μισή αλήθεια δεν ήταν τίποτα, μπροστά στο μεγαλύτερο φιάσκο των media, στην ιστορία της Γαλλίας.

Το μεγαλύτερο φιάσκο των media, στην ιστορία της Γαλλίας

✍ Για πρώτη φορά θα ακούσεις να λέει τη δική του ‘μεριά’ για όσα έγιναν στο 2010 World Cup, στο ημίχρονο του ματς με το Μεξικό. Τι πραγματικά είπε στον κόουτς Ρειμόντ Ντομενέκ και πώς ένα ψέμα έγινε σκάνδαλο που έφτασε μέχρι τον Νικολά Σαρκοζί και το κοινοβούλιο. Για αρχή, δεν ήθελε να παίξει στη διοργάνωση -είχε αποφασίσει να ανακοινώσει πως αποσύρεται, μετά την πρόκριση. Οι συμπαίκτες του τον έπεισαν να τους ακολουθήσει. Δεύτερον, ο Ντομενέκ τον έβαλε σε άλλη θέση -και εκείνος πήρε πρωτοβουλίες για να βοηθήσει γενικά, την κατάσταση, για να ακούσει πως αγνοούσε τις οδηγίες και έκανε ό,τι ήθελε. Όλοι οι παίκτες παραδέχθηκαν πως είχαν ζητήσει πολλάκις από τον προπονητή να αλλάξει πρακτικές -χωρίς επιτυχία. Μια φορά τους έστησε και σε ραντεβού που ‘χε κανονιστεί. Τα αποτελέσματα στα φιλικά και τους πρώτους επίσημους αγώνες ήταν απογοητευτικά και στο ημίχρονο με το Μεξικό, ο ομοσπονδιακός προπονητής τον στοχοποίησε ως υπεύθυνο, για να ακολουθήσει η έκρηξη. Αυτή μνημονεύεται μέχρι σήμερα και όχι η αποτυχία της ομάδας που κυρίως ήταν έργο της αρτηριοσκλήρωσης του προπονητή (που κοιτούσε αστρολογικούς χάρτες, για να ‘βγάλει’ 11αδα).

“Μπορεί να είστε στον ίδιο χώρο για ώρες, με τον Νικό και να μην πει λέξη. Αν όμως, τον τσιγκλίσεις, τον αδικήσεις, αλλάζει η ιστορία”. Τιερί Ανρί

Την επομένη του τσακωμού του Ανελκά με τον Ντομενέκ στα αποδυτήρια, η Equipe κυκλοφόρησε με τίτλο στο πρωτοσέλιδο το “Va te faire enculer, sale fils de pute” (πήγαινε να γ…, π… γιε), ως τη φράση που είπε ο παίκτης στον προπονητή. Ακολούθησε ο κακός χαμός, με την ομοσπονδία να αποκλείει τον Ανελκά (αρνήθηκε να ζητήσει συγγνώμη) και τους παίκτες να αποφασίζουν την αποχή από προπόνηση, στηρίζοντας στο 100% τον συμπαίκτη τους. Με την επιστροφή στη Γαλλία, ο Ανελκά αναζήτησε το δίκιο του στα δικαστήρια, καθώς υπήρχαν ουκ ολίγοι μάρτυρες που μπορούσαν να επιβεβαιώσουν ότι δεν είπε ποτέ αυτήν τη φράση στον κόουτς. Παρεμπιπτόντως, ο κόουτς δεν επιβεβαίωσε, μηδέ διέψευσε. Θα σου πω ότι στο μυαλό μου ο κόουτς ήταν αυτός που δημιούργησε το όλο θέμα -που ‘έδωσε’ τροφή στην Equipe. Οκτώ χρόνια μετά, αποκάλυψε πως ο Ανελκά δεν είχε πει ποτέ την επίμαχη ατάκα.

O Nτομενέκ διαβάζει στα media την επιστολή των παικτών, με την οποία ενημερώνουν για την αποχή τους από την προπόνηση -ως διαμαρτυρία για την αποβολή του Ανελκά. AP Photo/Francois Mori

 

Στο μεσοδιάστημα, δικαστήριο δημιούργησε το πιο εξωφρενικό δεδικασμένο: δικαίωσε την Equipe, αναγνωρίζοντας στα media το δικαίωμα να υπερβάλουν στη μεταφορά μιας δήλωσης ή στην επίδοση ενός χαρακτηρισμού -ακόμα και αν αλλοιώνεται το νόημα. Δικηγόρος εξηγεί στο documentary πως “αν αφορούσε οποιονδήποτε άλλον παίκτη η υπόθεση, η εφημερίδα θα καταδικαζόταν. Είχε όμως, τον Ανελκά” που όσο και αν το απεχθανόταν, για κάποιους ήταν το εύκολο θύμα. Μη ξεχάσω να σου πω ότι μετά το ‘ήταν ψέματα’ του Ντομενέκ, ουδείς ασχολήθηκε με την αποκατάσταση της τάξης -γιατί πια είχαν όλοι τη ‘φωλιά’ τους λερωμένη. Κάπως έτσι, πέρασε ο Ανελκά στην ιστορία ως ο υπεύθυνος του σκανδάλου. Όπως θα δεις, τελικά δεν ήταν. Σημείωσε πως οι υπεύθυνοι του documentary ενημερώνουν πως η Equipe αρνήθηκε να μιλήσει για το θέμα και απαγόρευσε την αναπαραρωγή του.

✍ Θα τον δεις να μιλάει για το χέρι του Ανρί, στο ματς με την Ιρλανδία που έστειλε τους Γάλλους στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010 (όταν ουδείς στη Γαλλία υπερασπίστηκε τους ‘τρικολόρ’ και ενώ οι Ανρί και Ανελκά είχαν αποφασίσει πως αυτό θα ήταν το τελευταίο παιχνίδι τους με το εθνόσημο), για το χαμένο πέναλτι στον τελικό του UEFA Champions League της Τσέλσι με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (λέει πως ‘δεν θα το ξεχάσω και δεν θα το ξεπεράσω ποτέ, όσο ζω’, παρ’ ότι την επόμενη σεζόν η ομάδα πήρε την Premier League και αυτός ήταν ο πρώτος σκόρερ της λίγκας), για το λόγο που σταμάτησε να μιλάει στον Στιβ Κλαρκ, στη Γουέστ Μπρομ, στον οποίον απηύθυνε την πολυμνημονευμένη quenelle. Του κόστισε δεκάδες χιλιάδες ευρώ και πέντε ματς, με την αρμόδια αρχή της Premier League να λέει πως δεν είναι ρατσιστής, αλλά ήταν ρατσιστική η χειρονομία. Άνηκε σε Γάλλο κωμικό, ονόματι Ντιοντόν ΕμΜπαλά ΕμΜπαλά. Θα δεις και τι λέει για το θέμα δημοσιογράφος των Times.

✍ Στο τέλος θα τον ακούσεις να εξηγεί πως δεν άκουσε πολλές φορές τους γονείς του να του λένε πως τον αγαπούν. Δεν υπήρχε και φυσική επαφή -μια αγκαλιά, ένα χάδι. Για να τα αναφέρει, προφανώς και του έλειψαν -και του άφησαν σημάδι. Για αυτό φροντίζει να το λέει καθημερινά, στα δικά του τα παιδιά. Παίζουν και τα δυο ποδόσφαιρο. Ο ένας πιο σοβαρά. Ο πατέρας του (από το 2018 είναι στην ακαδημία της Λιλ) του επισημαίνει καθημερινά πως ‘παίζεις όπως προπονείσαι’ και ότι είναι ανάγκη να δουλεύει την τεχνική του και πέραν των προπονήσεων. Θα τον ακούσεις να λέει στο αγόρι του “μη λες ‘θέλω να γίνω ποδοσφαιριστής’, γιατί οι ποδοσφαιριστές είναι πραγματικοί παίκτες. Κάνουν πολύ δύσκολη δουλειά”. Που δεν είναι για όλους. Ή για τους πιο ικανούς.