Τα sneakers που δεν έβγαζα ούτε στον ύπνο μου

Η τρέλα για τα sneakers ενυπάρχει μέσα μας σε ξεχωριστό κανάλι από την τρέλα για το στιλ ή την τρέλα για τα μαλλιά ή για κάποιο αξεσουάρ που έχει βγάλει ρίζες πάνω μας. Η τρέλα μας για τα sneakers είναι δεδομένη και συνηθέστερα, έχει περπατήσει αρκετά στο γήπεδο των ’90s. Εκεί γεννήθηκε, εκεί γιγαντώθηκε και έκτοτε απλά συντηρείται. Σήμερα, απλά γράφουμε για το (παλιό ή καινούργιο, δεν έχει διαφορά) ζευγάρι του μεγαλύτερου πόθου.

Τα Flightposite της τελευταίας χρονιάς εφηβικού, ο Μάνος Μίχαλος

Φοβερά παπούτσια. Έδεναν στο πόδι, μαλακά και ελαφριά πολύ και ας θύμιζαν χρυσόμυγες με φερμουάρ. Τα φορούσα τη σεζόν 1999-2000, στην τελευταία χρονιά του εφηβικού. Δεν ταίριαζαν χρωματικά με τη φανέλα του Ολυμπιακού, αλλά ήταν εξαιρετικά στο γήπεδο και εντυπωσιακά στο μάτι. Ως γνωστόν, σε εκείνες τις ηλικίες εκτός από το να βάλεις την μπάλα στο καλάθι, ήταν καλό να το παίξεις και NBAer, έστω και αν η σχέση σου με τον άλλον πλανήτη ήταν μόνο στο NBA Live της EA Sports. Ψάχνοντας για το συγκεκριμένο θέμα, θυμήθηκα κι άλλες περιπτώσεις, όπως τα Air Jordan του 1995 και κάτι άλλα τρομερά που φορούσε ο Pippen και έγραφαν AIR σε όλη την πλευρά και τα αναφέρει η Κέλλυ Νόβακ σε άλλο σημείο του κειμένου. Όμως, τα χρυσά που ήταν αντίστοιχα με τα μπλε-μαύρα του Penny Hardaway παραμένουν τα καλύτερα μπασκετικά παπούτσια που φόρεσα ποτέ. Ίσως, επειδή συνδέονται και με τις καλύτερες μπασκετικές αναμνήσεις της εφηβικής πίστας της ζωής μου.

Τα Air Pippen 1, ο Ηλίας Αναστασιάδης

Τα Pippen ήταν όλο μου το είναι, τα χρόνια που έπαιζα μπάσκετ. Θα πω μεγάλη μπαρούφα τώρα, αλλά τα Pippen, το κόψιμό τους, το διακριτικό κόκκινο, η διακριτικότητά τους γενικώς, ήταν ο καθρέφτης μου. Δεν θα μπορούσα ποτέ να φορέσω τα Shaquille ας πούμε. Τα Shaquille μπορούσε να τα φορέσει ο Ρίκο. Ήταν larger than life. Και τα Shaq και ο Ρίκο. Φορούσα τα Pippen, στο σχολείο, στην προπόνηση, στο σπίτι ενώ έβλεπα κι άλλο μπάσκετ, και ήξερα, έστω υποσυνείδητα, ότι καταθέτω εκεί έξω τα 2 cents του ποιος είμαι. Ήσυχος, συνεσταλμένος, μπορεί και λίγο φοβικός, ειδικά στην εφηβεία. Αλλά με στιλ, διάολε. Με ό,τι καλύτερο μπορούσα να βάλω στα πόδια μου. Αυτό που με βασανίζει τα τελευταία χρόνια είναι το πού, σε ποια αποθήκη, σε ποια χωματερή, αναπαύονται τα άπειρα sneakers που είχα μικρός. Είναι μια περιοχή που φοβάμαι να σκάψω.

Τα pulseboost HD της adidas, η Νίκη Μπάκουλη

Aκολουθεί μια -ακόμα- ιστορία, βγαλμένη από τη ζωή. Ένα Νοέμβρη είχε πρηστεί το πόδι μου, στο ύψος του πέλματος και του αστραγάλου, χωρίς προφανή αιτία -δεν είχα χτυπήσει- και μέσα σε λίγες ώρες. Όπως μου είπε ο γιατρός το πόδι μου είναι ούτως ή άλλως κουρασμένο (είχα πτώση με μηχανή και διπλό κάταγμα στον αστράγαλο). Είχα καταφέρει να το ξεκάνω. Για την ακρίβεια, ο ειδικός μου είχε πει αρχικά πως κατά πάσα πιθανότητα έχω πάθει ρήξη αχιλλείου, μετά έγιναν οι απαραίτητες εξετάσεις και έτσι καταλήξαμε στην υπερκόπωση. Χρειαζόμουν ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια, ούτως ή άλλως, οπότε αναζήτησα αυτά που θα κάλυπταν όλο το ‘πακέτο’ των απαιτήσεων. Δηλαδή, να υπάρχει απορρόφηση -ώστε να μην ταλαιπωρηθεί άλλο ο αστράγαλος- και να μπορώ να το φορέσω και εκτός γυμναστηρίου. Μου είπαν για τα ultra boost της Adidas. Δεν είχα κάτι να χάσω. Τα δοκίμασα. Αισθάνθηκα σαν να πατώ σε αφρό -που βασικά αυτό ακριβώς, έκανα: πατούσα σε αφρό -διπλής πυκνότητας που στηρίζει το πόδι συνολικά, ώστε να βγαίνουν αβίαστα τα άλματα και οι προσγειώσεις. Ήλθαν μετά τα τα pulseboost HD, για να τερματίσουν την άνεση. Με το που θα τα δοκιμάσεις, θα σκεφτείς πως κάπως έτσι είναι αν περπατήσεις σε σύννεφα. Έχουν εξαιρετική πρόσφυση, δηλαδή αλλάζεις κατευθύνσεις και επιφάνειες, χωρίς να το νιώθεις και μεγαλύτερη σταθερότητα. Επίσης, έχουν το στιλ που χρειάζεσαι για να τα φοράς και με τα ρουχαλάκια σου, εννοώ εκτός γυμναστηρίου, και να πηγαίνεις τις βόλτες σου, όποια ώρα της ημέρας. Το value for money στα καλύτερα του.

Φόραγε Strike και σούταρε καραβολίδες, ο Γιάννης Δημητρέλλος

Στις αρχές των ’90s, η ζωή στην εξωτική Καλλίπολη του Πειραιά είχε γνήσια αλητεία. Μπορούσες να παίξεις μονό με τον κολλητό σου στη μέση του δρόμου ή να καταλάβεις την περιοχή γύρω από τις τσουλήθρες για να παραστήσεις τον Γιώτη Τσαλουχίδη σε σκληρές διεκδικήσεις κόντρα στον Γιάννη Καλλιτζάκη, ή αν ήσουν πιο ‘ζεν’ 7χρονος, να αράξεις στα παγκάκια  μαζί με φίλους και να ανταλλάξεις τον Μίλινκο Πάντιτς με τον Ηλία Ατματζίδη για να συμπληρώσεις επιτέλους το άλμπουμ της Panini. Η μάρκα παπουτσιών που θα επέλεγες για να εμφανιστείς στο κεντρικότερο σημείο της Καλλίπολης, στην πλατεία Καρπάθου, ήταν κομμάτι του χαρακτήρα σου, έδειχνε ποιος είσαι. Τα Strike με αυτοκόλλητο ‘σκρατς’ ήταν τα πρώτα παπούτσια που με έβγαλαν ασπροπρόσωπο σε εκείνες τις ποδοσφαιρικές μάχες, αλλά και σε σχολικά πάρτι και άλλες ‘πάραπολυσημαντικές’ δημόσιες εμφανίσεις εκείνης της εποχής. Δεν είχαν φωτάκια που αναβοσβήνουν, ώστε να είναι πιστά στο trend της εποχής, αλλά είχαν σίγουρα προσωπικότητα.

Ο έρωτας λίγων ημερών με τα Nike Air More Uptempo, για τον Γρηγόρη Μπάτη

Είμαι απ’ αυτούς που κολλάνε μ’ ένα παπούτσι και δεν το αλλάζουν για χρόνια, είτε γιατί βολεύτηκαν, είτε γιατί δεν μπορούν τις αλλαγές, είτε γιατί δεν δίνουν τόση μεγάλη σημασία στο παπούτσι. Γενικά, η σχέση μου με τα υποδήματα, είναι αδιάφορη. Παρόλα αυτά, μια απ’ τις ιστορίες που έχουν χαραχτεί στο μυαλό μου σαν αρχικά σε παγκάκι, έχει πρωταγωνιστή 2 πατούμενα. Ήμουν 12 χρονών, πήγαινα Γυμνάσιο και είχα πάθει έρωτα με τα Nike Air More Uptempo. Για μέρες τα ζητούσα απ’ τη μητέρα μου να τ’ αγοράσει κι εκείνη δεν μου είπε “όχι”, αλλά ζητούσε από μένα κάποιες μέρες υπομονή. Οι μέρες πέρασαν σαν αιώνες και όταν πήγαμε στο μαγαζί και τα φόρεσα, κοίταζα τον εαυτό μου στον καθρέφτη και νόμιζα πως ήμουν ο πιο γαμάτος του χωριού. Τα πήραμε και οι μόνες στιγμές που τ’ αποχωρίζομουν ήταν στον ύπνο μου. Μετά από μια εβδομάδα κι ενώ στο σχολείο είχα κάνει την μόστρα μου, γύρισα σπίτι και όπως κάθε βράδυ τ άφησα έξω λίγο πριν κοιμηθώ. Όταν ξύπνησα τα παπούτσια ήταν εξαφανισμένα, σαν κάποιος να μου κάνει πλάκα, αλλά δεν είχε καθόλου πλάκα. Δεν ούρλιαζα “Γιατί ρε τσογλάνια”, σαν τον Ψάλτη στο ‘Καμικάζι αγάπη μου’, αλλά μπορώ να πω πως ήμουν σαφώς πιο σοκαρισμένος. Έτσι, αυτή η ιστορία αγάπης κράτησε μόλις λίγες μέρες σαν του μεγάλους και ανεκπλήρωτους έρωτες και ίσως γι αυτό από τότε, έπαψα να δένομαι και να δίνω σημασία στα παπούτσια. Στα παλιά μου τα παπούτσια δηλαδή…

Τα Air More Uptempo, η Κέλλυ Νόβακ

Μικρή ήμουν αγοροκόριτσο. Όχι ότι άλλαξαν τα πράγματα πολύ μεγαλώνοντας, αλλά σαν παιδί δεν είχα ενστερνιστεί καθόλου την κοριτσίστικη πλευρά μου. Γύρω στα 10-11 η μητέρα προσπάθησε να με κάνει ν’ αλλαξοπιστήσω, αλλά από την στιγμή που αποφάσισε να με ντύνει με τα μεταχειρισμένα ρούχα των (αγοριών) ξαδέρφών μου, τα σινιάλα που μου έστελνε ήταν ανάμεικτα. Αυτό έπαιξε καταλυτικό ρόλο στο στιλ μου, από το να φοράω συχνά ανδρικά και oversized ρούχα, ακόμα και σήμερα, και κυρίως στο να βλέπω τα sneakers των φίλων μου στο σχολείο και να τα λιμπίζομαι. Μου άρεσαν πολύ τα αθλητικά, μου άρεσαν που ήταν ογκώδη και είχαν αερόσολες και σαν παιδί που σύχναζε στον Μίλωνα Νέας Σμύρνης αρκετά, βλέποντας αγώνες μπάσκετ, τα basketball sneakers έγιναν αμέσως τα αγαπημένα μου.

Κάπου εκεί, στα νεοσμυρνιώτικα γήπεδα πρέπει να πρωτοείδα τα ‘Air More Uptempo’ της Nike. Πωπω, ήταν φανταστικά παπούτσια. Ήταν μαύρα από σουέτ, με μαύρα κορδόνια, με τις πιο μεγάλες αερόσολες που είχα δει ποτέ και είχε το περίγραμμα της λέξης ‘AIR’ σε λευκό στο πλάι. Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Κυκλοφόρησαν το ’96 νομίζω και ήταν ο Σκότι Πίπεν που τα έκανε ακόμα πιο διάσημα όταν τα φόρεσε στο γήπεδο, αν και το σχέδιό τους ήταν αρκετό για να τα λατρέψουν άνθρωποι απ’ όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένου και του αγοροκόριτσου από τη Νέα Σμύρνη. Η ιστορία εξελίσσεται κάπως έτσι: εγώ να ζητάω από τους γονείς μου να μου τα αγοράσουν (κυρίως τον πατέρα μου, φέρνοντας το Πίπεν των Σικάγο Μπουλς πάντα ως παράδειγμα με την ελπίδα ότι θα ‘λύγιζε’ σαν μπασκετόφιλος που ήταν) και μετά από πάρα πολύ παρακάλι (ο επιμένων νικά) να μου τα αγοράσουν. Κάθε φορά που τα φορούσα ένιωθα ατρόμητη. Πήγαινα στο σχολείο με άλλο attitude, πιστεύοντας ότι είχα όλα τα βλέμματα επάνω μου. Όχι τελείως εκτός πραγματικότητας αυτό, γιατί τα αγόρια στο σχολείο όντως με κοιτούσαν θέλοντας να θαυμάσουν τα sneakers μου από κοντά, ενώ κάποια κορίτσια (όχι όλα, ε) είχαν το βλέμμα της απορίας στο πρόσωπό τους. Η κατάληξη τους μετά από λίγο καιρό; Ξεσκισμένα και γεμάτα χώματα πάνω τους. Αν ήξερα ότι μερικά χρόνια μετά η αξία τους θα είχε τριπλασιαστεί, θα τα είχα προσέξει περισσότερο.

Τα Jordan τα IV, ο Θέμης Καίσαρης

“Η πρώτη αγάπη αφού το ξέρεις δεν ξεχνιέται, γιατί νομίζεις πως μπορεί να ξεχαστώ”. Αν μπορούσαν αυτά τα παπούτσια, θα μου το τραγουδούσαν με τη φωνή του Καρρά. Τα Jordan τα IV. Για εμάς στην Ελλάδα ήταν τα πρώτα. Αυτά ήρθαν μαζικά στα μαγαζιά, αυτά φορούσε ο Κόρφας και ο Πρέλεβιτς στα Άρης – ΠΑΟΚ. Ο ένας τα άσπρα-κόκκινα, ο άλλος τα άσπρα-γκρι: τα μαύρα ήταν ακόμα πολύ προχώ, ήταν εκτός λογικής το να αγοράσει κανείς μαύρα αθλητικά. Τα χρόνια πέρασαν, κάθε χρόνο έβγαιναν τα νέα Jordan, αλλά τα IV ήταν πάντα τα πρώτα που είχαμε πάρει, ‘αυτά με το διχτάκι’. Πριν χρόνια άρχισαν οι ρετρό εκδόσεις της και δεν γινόταν να αντισταθώ. Μικρός είχα τα άσπρα-κόκκινα, οπότε το 2005 πήρα τα άσπρα-γκρι. Την περασμένη άνοιξη μου ήρθε ειδοποίηση πως βγαίνουν ξανά τα μαύρα, ακριβώς όπως τότε, ίδια κι απαράλλαχτα. Στις 10.00 βγήκαν στο app, στις 10.01 τα παρήγγειλα. Πέρασε μισό λεπτό στο waiting, μέχρι που εμφανίστηκε το got ’em στην οθόνη. Πανηγυρισμός με σφιγμένη γροθιά, ατόφια χαρά που θα τα φορέσω ξανά.

Τα Nike Air Zoom, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Στο δημοτικό και στις αρχές του γυμνασίου, η πρώτη ημέρα σχολείου, εκτός από το γεγονός πως θα βρισκόμουν ξανά με τους φίλους μου, σήμαινε ένα πράγμα ακόμα: ολοκαίνουρια sneakers. Με αυτά θα εμφανιζόμουν, αυτά θα έλιωνα ΟΛΟ το χρόνο μέχρι τον επόμενο αγιασμό. Από τις πρεμιέρες αυτές, θα ξεχώριζα εκείνη με τα Nike Air Zoom. Αυτά τα μαύρα-χρυσά Nike, τα οποία το δέχομαι, ήταν άσχημα, αλλά ήταν και τόσο εξτραβαγκάνζα που ειλικρινά τα λάτρευα. Σε κάθε διάλειμμα έτρεχα με τους φίλους μου στις μπασκέτες και φορώντας τα Nike Air Zoom μου ένιωθα σαν κράμα Τζόρνταν και Σακίλ. Μόλις η μπάλα έσκαγε σε λακούβα του τσιμεντένιου γηπέδου του σχολείου και έχανα τον έλεγχο, θυμόμουν ότι το μόνο NBAϊκό πάνω μου ήταν τα παπούτσια μου.

Ένα ‘βαχ!’ της Μαρίας Καούκη για τα Tai Chi Onitsuka Tiger

Το πρώτο τουβλάκι σ’ ένα ντόμινο σπέρνει τον πανικό στα επόμενα. Ό,τι δηλαδή προκαλώ στους γύρω μου, όταν φοράω ψηλοτάκουνα. Γι’ αυτό αγαπώ τα sneakers. Τα δικά μου, τα δικά σου -επειδή θα μου αρέσουν κι αυτά, ειδικά αν είναι κόκκινα-, τα δικά μας.

Δεν ‘κακοποιώ’ τα παπούτσια κι αν ήμουν κειμηλιολάγνα, θα μπορούσα να έχω στην παπουτσοθήκη μου από ‘ελβιέλες’ μέχρι ‘σπορτέξ’, ‘αθλητικά’ και ‘sneakers’. Διατηρήθηκαν σε αυτήν τα απαραίτητα κι αγαπημένα. Ο σχετικά νέος μου έρωτας είναι τα γκρι Triumph ISO3 της Saucony, τα οποία δεν υπηρετούν τη μόδα, αλλά σε φροντίζουν. Προστατεύουν τις αρθρώσεις και είναι ελαφριά. Αν τρέχεις, καταλαβαίνεις τι εννοώ. Ο παλιός και παντοτινός έρωτας είναι τα κόκκινα Adidas Grand Prix. Περπάτησαν εντός κι εκτός συνόρων και τσαλαπατήθηκαν απ’ όλους, ειδικά στις συναυλίες. Ο ομολογημένος μα ανεκπλήρωτος είναι τα κίτρινα Tai Chi Onitsuka Tiger, που φορούσε η Ούμαν Θέρμαν στο Kill Bill, αντιγράφοντας τον Μπρους Λι. Δεν τα αγόρασα όταν τα λάνσαρε η Asics και το μετάνιωσα πικρά. Τα αναζήτησα -κάποια στιγμή- στο eBay. Δεν υπήρχαν στο νούμερό μου και το κόστος τους θα σήκωνε τον Σαλβατόρε Φεραγκάμο από τον τάφο. Ζήτησα τη βοήθεια της Νίκης Μπακογιάννη που είχε στενή σχέση με την Asics Hellas, με την ελπίδα να έχει ξεμείνει κάποιο ζευγάρι και να τα αποκτήσω. Το έκανα κι αυτό, ναι. Καλή μου Asics, ξανασκέψου το. Θα τ’ αγοράσει όλο το ‘Βεστφάλεν’.

Τα All Star, τα ‘πάνινα’, o Σταύρος Καραΐνδρος

Έχετε παίξει ποτέ ποδόσφαιρο με ‘allstarάκια’; Ναι, τέτοιο κόλλημα. Αγαπημένο παπούτσι για μία ζωή. Μπεζ, το πρώτο, γκρι, μπλε, μαύρο, μπορντό, πράσινο και ξανά μπλε και η ιστορία συνεχίζεται χειμώνα-καλοκαίρι. ΟK, δεν είναι για περπάτημα, από κάποιο σημείο κι έπειτα αισθάνεσαι τις πατούσες σου σαν να είναι ξύλινες, αλλά ο έρωτας δεν τελειώνει ποτέ. Προφανώς και αγόρασα All Star στον γιο μου, προφανώς θα του αγοράσω κι άλλα στο μέλλον. Παπούτσι με το μεγαλύτερο ποσοστό διαστρέμματος. Α, μην ξεχάσω: ποτέ χωρίς κάλτσες, παιδιά!

Τα Reebook Pump που τα μάτιασαν, ο Γιάννης Ζωιτός

Στο ανοικτό του Χαραυγιακού φώλιαζαν για χρόνια τα δικά μου, απατηλά, όνειρα για μια μπασκετική καριέρα. Αρχές των ’90s, ο 9χρονος εαυτός μου αναζητούσε το παπούτσι που θα τον μεταμορφώσει στον σταρ της γειτονιάς. Το κατάστημα της Reebok, στα Κανάρια, απείχε δυο βήματα από το γήπεδο και η βιτρίνα του έγινε το ιερό προσκυνητήριο. Τα Pump, με την πορτοκαλί μπαλίτσα που φούσκωνε στη γλώσσα, μ’ είχαν θαμπώσει. Ήταν πανάκριβο παπούτσι για την εποχή του, καλαίσθητο όμως και εκκεντρικό. Η αγορά ενός λευκού ζευγαριού με μαύρες λεπτομέρειες έγινε με καμάρι. Τα πρόσεχα σαν θησαυρό, τα καθάριζα νυχθημερόν, τα φύλαγα δίπλα στο κρεβάτι, περηφανευόμουν. Ως τη στιγμή που ο μηχανισμός έπαψε να λειτουργεί, ο αέρας δεν διοχετευόταν πια, ένιωθα ξανά θνητός. Σαν τ’ άλλα παιδιά. Η κουβέντα με την κυρία της εταιρίας δεν έδωσε λύση. Κακή χρήση είπαν, ορκίστηκα πως δεν είχε πειράξει τίποτα, κάποιος τα είχε ματιάσει. Ο 9χρονος εαυτός μου ήταν σκασμένος για μέρες. Όπως η μπάλα στη γλώσσα των Pump.

Τα Top Ten που λάτρεψε ο Γιάννης Φιλέρης

Παλαιόθεν δεν είχαμε πολλές επιλογές. Δεν κυκλοφορούσε και ποικιλία σνίκερς για να έχεις επιλογές. Converse All Star και έχει ο Θεός. Μέχρι που εμφανίστηκαν τα Top Ten της adidas. Ήταν κάτι σαν την μπάλα Super K. Για όσους έχουν μεγαλώσει στη δεκαετία του ’80 και ασχολήθηκαν με το μπάσκετ μιλάμε για δυο φετίχ που έμειναν αξεπέραστα. Τα αγόρασα όταν πήρα τα πρώτα καλά λεφτά από το επάγγελμα, τα είχα λατρέψει, τα έπλενα, τα καθάριζα, δεν επέτρεπα να ταλαιπωρηθούν. Ήταν καλόβολα, καμιά φορά ένιωθα ότι μου χαμογελούσαν κιόλας, τα είχα παρκάρει σε μια μεριά του σπιτιού να… ξεκουράζονται, ενώ εγώ φορούσα άλλα. Πέρασα ωραία μαζί τους, αυτά δεν ξέρω, αν άντεχαν να δοκιμάζονται στο παλέ ντε Προφί (στον Προφήτη Ηλία του Παγκρατίου, δηλαδή) όταν προσπαθούσα να παίξω μπάσκετ…

Τα Converse Weapon του Axl Rose, o Γιώργος Περπερίδης

Πρέπει να ήμουν 8 ή 9 ετών όταν είδα για πρώτη φορά στο MTV ένα videoclip με κάτι μαλλιάδες στη σκηνή να τραγουδούν για τα όμορφα κορίτσια και το πράσινο γρασίδι στην πόλη του Παραδείσου. Το μικρόβιο κόλλησε άμεσα και οι Guns and Roses του εμβληματικού front man Axl Rose έγιναν εμμονή από τότε (και ακόμη είναι). Όταν κυκλοφόρησαν τα Use your Illusion I & II στις αρχές του ’90, ένα παπούτσι Converse Weapon με λογότυπο AXL στο πίσω μέρος εμφανίζεται στην μίνι ταινία του Estranged. Θέλει και ερώτημα; Για τα επόμενα πολλά χρόνια τα μοντέλα της Converse ήταν η αποκλειστική μου επιλογή και τα Converse Weapon έλιωσαν στα πόδια μου. Το 2017, για τα 30 χρόνια του Appetite for Destruction, οι Off-White, Amiri, Enfant Riches Déprimés, Kelly Cole, Palm Angels, MadeWorn και Harley-Davidson συνεργάστηκαν παρουσιάζοντας μια σειρά από ρούχα ή παπούτσια συνδεδεμένα με το συγκρότημα. Τα Converse Weapon στο κλασικό άσπρο – κόκκινο ήταν εκεί, ενώ παρουσιάστηκε μοντέλο και σε μαύρο χρώμα. Ίσως ένα ζευγάρι έχει θέση στη ντουλάπα μου και σήμερα.

Tα Campus, για τον Nίκο Σταματίνη

Έχω πάει με All-Star στο Φαράγγι της Σαμαριάς εγώ και ξέρω. Ξέρετε τι; Φταίνε αυτά τα Adidas Campus, που τα πήρα πριν 2-3 χρόνια ξανά, *τα είχα, σε άλλο χρώμα, και σε κάποιο παρελθόν που τώρα δεν θυμάμαι). Αυτά φταίνε γιατί με έκαναν να θεωρώ ότι κάθε παπούτσι είναι τόσο ανθεκτικό όσο εκείνα και…την πάτησα (χεχε, κόψτε με κάποιος!). Για να είμαι ειλικρινής πάντα ήμουν υπέρ των πιο απλών στιλιστικών μοτίβων και τα μαύρα Campus με τις τρεις εμβληματικές γραμμές της Adidas ήταν ακριβώς αυτό που έψαχνα. Τα έχω φορέσει σε πάρτι Παραμονή Πρωτοχρονιάς, σε αγώνα μπάσκετ με φίλους, όταν κρύωνω διαβάζοντας βιβλίο στο μπαλκόνι τέλη Οκτωβρίου, όταν ταξίδευα, όταν άραζα. Παντού. Νομίζω ότι το μόνο είδος ένδυσης και υπόδυσης με το οποίο μπορώ κάπως παραπάνω να δεθώ είναι τα παπούτσια. Και τα Campus είναι κάπως φτιαγμένα για να σε κάνουν να δεθείς μαζί τους. Τώρα που αρχίζουν να καταστρέφονται, είμαι έτοιμος να κυνηγήσω και την τρίτη εκδοχή τους.

Gazelle γκρι και ξεβαμμένα, ο Χρήστος Δεμέτης

Εκείνη τη μέρα έβρεχε τα κέρατά του. Παρόλα αυτά δεν μας πτοούσαν τέτοιες λεπτομέρειες. Κοπάνα την τελευταία ώρα, μάζωξη κάτω από το υπόστεγο στο ‘μπασκετάκι’ πίσω από τη Νικοδήμου και αναμονή. Κάποια στιγμή θα σταματούσε. Και σταμάτησε. Το μονό ξεκίνησε ανάμεσα σε λακκούβες λάσπης. Ιδρώτας, νερό, χώμα, όλα ένα. Κάτι σαν πόλο μπάσκετ, νέο άθλημα θα μπορούσαμε να το έχουμε εγκαθιδρύσει εκείνη τη μέρα. Καμιά ώρα μετά την έναρξη της μάχης, έσκασαν μύτη ‘εξωσχολικοί’. Μεγαλύτεροι σε ηλικία. Πέντε-έξι.

Ένας από αυτούς μας πλησίασε, χωρίς να μιλάει πήρε την μπάλα, την κλώτσησε και την έστειλε στη διπλανή ταράτσα. Νεκρική σιωπή από εμάς, χαχανητά από εκείνους. Οι εισβολείς έκαναν το κομμάτι τους και έφυγαν. Κάποιος έπρεπε να κατεβάσει την μπάλα. Μου έκαναν ‘σκαμνάκι’, σκαρφάλωσα στη σκεπή και την έπιασα. Στην προσπάθειά μου όμως να κατέβω, πιάστηκε το παπούτσι μου σε μια γωνιά που εξείχε στο περβάζι. Μαζί με τον αστράγαλό μου που κουβαλούσε πάνω του μια γρατζουνιά, είχε σκιστεί και το παπούτσι μου.

Κατέβηκα, πάτησα έδαφος και σκεφτόμουν πως εν πολλοίς, χέστηκα για τον επιπόλαιο τραυματισμό και τα λασπωμένα ρούχα και παπούτσια. Αλλά αυτό το σκίσιμο πήγαινε πολύ. Κι ας ήταν παλιό το Gazelle, ήδη φορεμένο ένα χρόνο, κι ας ήταν φθαρμένο και από σκούρο γκρι είχε γίνει σχεδόν άσπρο. Τα χρόνια πέρασαν και συνέχισα να φοράω Gazelle. Ξέρεις γιατί; Μάλλον επειδή τα φορούσαν οι Beastie Boys και οι Oasis. Ναι, σοβαρά μιλάω. Εκείνα τα χρόνια του υπαίθριου μπάσκετ άκουγα Brit Pop και χιπ χοπ κατά κόρον. Και τι να κάνουμε, τα Gazellάκια, με αυτά τα πράγματα ήταν συνδεδεμένα πάντοτε στο μυαλό μου. Και ναι, ακόμα είναι (και ακόμα τα φοράω).

ΥΓ. Μιλάμε για τα πιο ανατομικά ‘σκυλιά’-παπούτσια από καταβολής του ποδιού μου και αυτό δεν είναι διαφήμιση.