Είναι το μαξιλάρι το πιο σημαντικό αντικείμενο ενός σπιτιού; (Είναι)

Θα είμαι ειλικρινής απ’ το ξεκίνημα. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα γράψω ένα κείμενο για το μαξιλάρι μου. Όχι ότι δεν το αξίζει, κάθε άλλο. Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, αναρωτιέμαι γιατί δεν βρήκα τον χρόνο να το αποθεώσω νωρίτερα. Αλλά είναι ένα μαξιλάρι. Περνάτε κάθε βράδυ μαζί, αλλά είναι το τελευταίο που θα σκεφτείς μέσα στη μέρα σου. (Καλά, αυτό δεν ισχύει, ποιος δεν σκέφτεται τουλάχιστον πέντε φορές τη μέρα τη στιγμή που θα γυρίσει σπίτι και θα πέσει για ύπνο;). Σε μία λοιπόν από τις γνωστές εξορμήσεις μου στα καταστήματα ΙΚΕΑ για αγορές για το τότε καινούργιο μου σπίτι, ήρθα κοντά με ένα μαξιλάρι που έμελλε να ταξιδέψει μαζί μου στην Ευρώπη.

Η εξόρμηση είχε δύο βασικούς στόχους: να ψωνίσουμε χρήσιμα πράγματα και να φάμε τα φοβερά κεφτεδάκια φεύγοντας. Τα χρήσιμα πράγματα έμπαιναν το ένα μετά το άλλο στο καλάθι μας. Το μαξιλάρι μπήκε τελευταίο. Πού να ήξερα…

Πριν προχωρήσω σε σημαντικά spoiler για τη σχέση μου με το συγκεκριμένο μαξιλάρι, ας πέσει το βίντεο με την προσωπική μου εξιστόρηση.

H ιστορία μου με τα μαξιλάρια ξεκίνησε στις αρχές των '90s, όταν οι γονείς μου και οι γονείς του κολλητού μου, του Γιαννάκη, συμφώνησαν για ένα φοβερό sleepover μου στο σπίτι του. Όλα κυλούσαν ιδανικά μέχρι τις 11 το βράδυ που πέσαμε για ύπνο. Το μαξιλάρι που προοριζόταν για μένα δεν ήταν μαξιλάρι. Δηλαδή ήταν, αλλά όχι ανθρώπινο, κανονικό μαξιλάρι. Ήταν μια φλοίδα, ένα κακό αστείο, μια αυτόματη κούραση. Τηλεφώνησα στη μαμά μου και της είπα να έρθει επειγόντως να με πάρει. Ρώτησε αν πονάω πουθενά. Της είπα ότι αυτοί εδώ δεν έχουν μαξιλάρι.

Έκτοτε, και φυσικά πριν και μετά από κάθε ενήλικη επίσκεψή μου σε ένα κατάστημα ΙΚΕΑ, τα μαξιλάρια έχουν την τιμητική τους στην καρδιά μου. Έφτιαξα και δύο αξιώματα στο μυαλό μου. Το πρώτο είναι το εξής: Όλοι αξίζουν ένα καλό μαξιλάρι στο κρεβάτι τους. Και το δεύτερο: μπορείς παντού να κοιμηθείς, αν έχεις ένα καλό μαξιλάρι. Ακόμα και σε μια πλατεία, ακόμα και στην παραλία, ακόμα κι έξω από το σπίτι σου, αν ξεχάσεις τα κλειδιά σου στη δουλειά. Για την ιστορία, ο αγαπημένος τρόπος χρήσης του μαξιλαριού είναι να βυθίζω κάθετα το πρόσωπό μου σε αυτό, μέχρι να αρχίσουμε να αναπνέουμε μαζί. Εκείνο κι εγώ.

Με το συγκεκριμένο μαξιλάρι, η εμμονή μου έφτασε σε καινούργια, αχαρτογράφητα νερά. Άρχισα να το παίρνω μαζί μου σε επαγγελματικά ταξίδια. Τις περισσότερες φορές δεν χρειαζόταν, γιατί τα μαξιλάρια του ξενοδοχείου ήταν μια χαρά, αλλά ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και μια λάθος συνεννόηση με μια ρεσεψιόν ξενοδοχείου στη Βαλένθια με ανάγκασε να περάσω ένα βράδυ στο κυλικείο. Και το θαύμα εγένετο! Το μαξιλάρι βγήκε από τη βαλίτσα μου, τοποθετήθηκε σε ένα τραπεζάκι και εγώ κοιμήθηκα καταπληκτικά. Μέχρι έστω να έρθει η καθαρίστρια (στις 6 το πρωί) και να με ξυπνήσει με την ηλεκτρική σκούπα. Με κοίταξε περίεργα, την κοίταξα νυσταγμένος, το μαξιλάρι δεν πήρε θέση σε αυτήν την κόντρα.

Η αλήθεια πίσω από την εμμονή είναι το συναισθηματικό δέσιμο που νιώθεις με ένα αντικείμενο που σε βολεύει, που σε εξυπηρετεί, που κάνει τη ζωή σου πιο εύκολη. Τη ζωή στο σπίτι σου. Αυτό δεν ισχύει μόνο για το μαξιλάρι μου, αλλά για όλα τα χρήσιμα, που λέγαμε πριν, αντικείμενα που μπορείς να βρεις σε ένα κατάστημα ΙΚΕΑ και να δώσουν ζωή στο σπίτι σου και σ' εσένα πιο πολλά απ' όσα ενδεχομένως χρειάζεσαι. Ζούμε με αυτήν την αλήθεια και ζούμε στο ωραιότερο σπίτι που μπορούμε να ζήσουμε.