Βάλε VAR και… καθάρισες!
Η Γιουβέντους που αναγκάστηκε να τρέξει και να ανεβάσει ένταση, η Ρεάλ Μαδρίτης που πήγε να πάθει το κάζο του αιώνα και ένα τρομερό παιχνίδι που κρίθηκε από μία διαιτητική απόφαση. Σωστή ή λάθος θα το κρίνει η ιστορία. Μάλλον, όμως, πρέπει να το κρίνει το περιβόητο VAR. Γράφει ο Σταύρος Καραΐνδρος.
Στο πρώτο ματς η Γιουβέντους δεν κατάφερε να ακολουθήσει το ρυθμό της Ρεάλ Μαδρίτης. Όταν έγινε το 0-2 το παράτησε, θα μπορούσε να χάσει με βαρύτερο, του 0-3, σκορ.
Στη χθεσινή ρεβάνς πήγε για να κάνει ακριβώς το αντίθετο. Να τρέξει, να πιέσει ψηλά, να προσπαθήσει να σοκάρει τους Μαδριλένους. Πριν καλά-καλά μπούμε σε ρυθμούς αγώνα ήρθε το 0-1. Αυτό έκανε περισσότερο κακό στην ομάδα του Αλέγκρι γιατί έπρεπε εξ αρχής να ανεβάσει κι άλλο την ένταση. Η Ρεάλ έπρεπε να πιέσει, να απειλήσει, να δημιουργήσει καταστάσεις, άρα η Γιουβέντους έπρεπε να την ακολουθήσει. Ο,τι δεν έκανε στο πρώτο παιχνίδι.
Αφού πέρασε η “καταιγίδα” με την πίεση που άσκησαν οι γηπεδούχοι, η Γιουβέντους πέτυχε δεύτερο τέρμα στο κρισιμότερο σημείο, λίγο πριν την ανάπαυλα. Εκεί που ο αντίπαλος έχει δύο επιλογές. Είτε να φορτσάρει για να πετύχει κάτι στα εναπομείναντα λεπτά είτε να πάει με καταρρακωμένη ψυχολογία στα αποδυτήρια και να συσπειρωθεί για το restart του δεύτερου μέρους.
Η Ρεάλ μπήκε προσπαθώντας να ακολουθήσει αυτή, πλέον, τον ρυθμό και την ένταση της ιταλικής ομάδας. Ο Ζιντάν έριξε Βάσκεθ και Ασένσιο θέλοντας να πάρει περισσότερα μέτρα και να πλησιάσει την περιοχή του Μπουφόν. Την κατοχή της μπάλας την είχε από το πρώτο μέρος, αυτό που ήθελε ήταν κίνηση για να διασπάσει την αντίπαλη άμυνα.
Αν το 0-3 δεν ερχόταν ίσως ήταν πιο πιθανό να βλέπαμε γκολ από τη Ρεάλ. Το τρίτο γκολ, όμως, της Γιουβέντους άλλαξε το ματς, έσβησε κάθε πλεονέκτημα, όλα ξεκινούσαν από το μηδέν. Στο 60ο λεπτό το γκολ του Ματουϊντί δημιούργησε ένα διαφορετικό… τριαντάλεπτο παιχνίδι. Η ομάδα του Ζιντάν κατάφερε σε μία ώρα αγώνα να πετάξει κάθε πλεονέκτημα που είχε από το πρώτο παιχνίδι.
Και κάπου εκεί, λίγο πριν από το φινάλε, θυμηθήκαμε ότι στο ποδόσφαιρο υπάρχει ένας εξωγενής παράγοντας που κάποιες φορές διαμορφώνει αποτέλεσμα. Το πέναλτι θα αποτελεί θέμα συζήτησης για αρκετό διάστημα, προφανώς στην Ελλάδα θα είχαμε πραξικόπημα, πορείες και εκδικάσεις. Στην Ευρώπη έχουμε μόνο δηλώσεις. Σαν κι αυτές του Μπουφόν, μετά το τέλος του αγώνα, περί καρδιάς από… σκουπιδοτενεκέ για τον διαιτητή. Δηλώσεις που μπορεί να προκαλέσουν την τιμωρία του.
Αλλά αλήθεια, ποιος ασχολείται με αυτό το ενδεχόμενο; Ούτε ο ίδιος ο 40χρονος γκολκίπερ που έριξε τους τίτλους τέλους στην πολύχρονη παρουσία του στο Champions League. Είδε μία προσπάθεια να καταλήγει… στον σκουπιδοτενεκέ από μία απόφαση.
Ήταν πέναλτι; Σε αυτές τις περιπτώσεις είμαι της άποψης πως ο καθένας μπορεί να εκφράσει τη γνώμη του αφού πρώτα σκεφτεί τι θα έλεγε αν αυτή η απόφαση δινόταν κατά ή υπέρ της ομάδας του. Να σκεφτεί τι θα έλεγε αν είχε μεγαλύτερη συναισθηματική φόρτιση από μία απλή παρακολούθηση ενός αγώνα από τον καναπέ του σπιτιού.
Ο Άγγλος διαιτητής θα μπορούσε να δώσει κι άλλες τέτοιες φάσεις στη διάρκεια του αγώνα. Δεν σφύριζε, όμως, τις επαφές, άφηνε το παιχνίδι, δεν έδειξε διάθεση να “κλέψει” την παράσταση. Μόνο αν είναι μαζοχιστής θα ήθελε να του κάτσει μία τέτοια φάση στις καθυστερήσεις. Δικαιολογώ μόνο την οπτική του γωνία. Βλέπει το θεριό να πέφτει πάνω στον παίκτη της Ρεάλ, βλέπει την πτώση, δίνει το πέναλτι.
Εμείς εύκολα τα λέμε απ’ έξω. Εγώ, ας πούμε, θεωρώ πως δεν είναι πέναλτι. Και; Από τον καναπέ και από το ριπλέι έβγαλα την απόφαση. Ο άλλος μέσα στο γήπεδο, με την αδρεναλίνη να τρέχει από τα αυτιά και τα δευτερόλεπτα να κυλούν προς την παράταση δεν έχει άλλη επιλογή. Σφύριξε αυτό που είδε. Το θέμα είναι πώς και από πού το είδε.
Δεν είμαι της άποψης πως πρέπει να αφήσεις να περάσει μία παράβαση επειδή εμείς ως ποδοσφαιρόφιλοι θέλουμε να ζήσουμε μέχρι τέλους το παραμύθι. Την παράταση, την ανατροπή, το έπος. Αλλο αυτό κι άλλο να δίνεις κάτι που δεν υπάρχει. Κι αν, στην τελική, δεν είσαι σίγουρος ε τότε βάλε αυτό το ρημάδι το VAR να τελειώνουμε. Να αποκτήσει αυτομάτως ο διαιτητής το πλεονέκτημα που έχουμε κι εμείς από τον καναπέ. Για να έχουμε τότε το δικαίωμα να ζητάμε να δούμε όλο το παραμύθι μέχρι τέλους.
ΥΓ: Ο,τι έγινε στη Μαδρίτη θα είναι ένα ωραίο επεισόδιο στο ντοκιμαντέρ για την σπουδαία καριέρα του Μπουφόν. Τίποτα παραπάνω. Τον Ιταλό θα τον θυμόμαστε όλοι για τα άλλα, τα κατορθώματα, τις επιτυχίες, την προσωπικότητά του. Μην τον “κλαίτε” και τον μοιρολογάτε. Φεύγει χορτασμένος.
