Αυτή η Γιουνάιτεντ αρέσει (;) μόνο στον Μουρίνιο!

Ήταν κάποτε μία Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που θύμιζε καλοκουρδισμένη μηχανή. Ενίοτε πολεμική μηχανή. Ομάδα με ρόλους διάκριτους, με αυτοματισμούς, με παίκτες προσωπικότητες που άντεχαν το βάρος της φανέλας και λάτρευαν να παίζουν για αυτήν αλλά και με ρολίστες που ήταν συνειδητοποιημένοι ως προς την αποστολή που τους ζητούσαν να εκτελέσουν και έπαιζαν πάνω από το μέσο όρο τους χάρη στην αρμονία του συνόλου.

Εκείνη η ομάδα τα είχε σχεδόν ΟΛΑ και για αυτό το λόγο διατηρήθηκε σε υψηλό επίπεδο για καιρό. Όχι για εβδομάδες και μήνες αλλά για χρόνια, για δύο γεμάτες δεκαετίες. Έπαιζε για να νικήσει αλλά και ταυτόχρονα να προσφέρει κάτι είτε στον ουδέτερο θεατή είτε στον φανατικό φίλο της. Ένα όμορφο γκολ, λίγες έξυπνες συνεργασίες, τάκλιν αυτοθυσίας, πρέσινγκ ασφυκτικό στον αντίπαλο. Κάτι να σου μείνει.

Πώς τα πέτυχε όλα αυτά; Είχε ένα πλάνο η διοίκηση και τον κατάλληλο άνθρωπο να το υλοποιήσει, εκείνον που είχε λόγο στις μεταγραφές, στις προσθήκες, στις αποδεσμεύσεις, που μπορούσε να εμπνεύσει και να ηγηθεί, που έκανε κόσμο και κόσμάκη να αποδίδει το μάξιμουμ.

Ναι, αυτό το πακέτο το είχε ο Άλεξ Φέργκιουσον και για αυτό πέτυχε πράγματα που δεν μπορούσε να φανταστεί κανείς ότι θα πετύχει κάνοντας την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έναν από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιρικούς γίγαντες παγκοσμίως, Άλλη ομάδα παρέλαβε τον Οκτώβριο του 1986 και εντελώς διαφορετική, πιο "ψηλή", πιο "δυνατή", πιο "στιλάτη", πιο "αυτοκρατορική" παρέδωσε 27 χρόνια μετά.

Δυστυχώς όμως όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν ακόμα και στο ποδόσφαιρο ή όπως λέει μία άλλη φράση "ό,τι ανεβαίνει κατεβαίνει". Το άσχημο για την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είναι πως ανέβηκε πάρα πολυ ψηλά, εκεί που ήταν μακριά από το οπτικό πεδίο όλων των άλλων εγχώριων ανταγωνιστών της, και όταν κάποια στιγμή έπεσε νομοτελειακά, το έκανε χωρίς να έχει φορέσει αλεξίπτωτο, με τον κρότο από την πτώση να είναι εκκωφαντικός.

ΤΡΙΤΗ ΚΑΙ ΦΑΡΜΑΚΕΡΗ ΕΠΙΛΟΓΗ ΜΕ... ΜΟΥΡΙΝΙΟ

Κάπως έτσι ήταν η κατάσταση για τους "κόκκινους διαβόλους" στην πρώτη τους μεταβατική σεζόν της μετά-Φέργκιουσον εποχής, με τον Ντέιβιντ Μόγιες να προκρίνεται από τον θρυλικό Σερ ως ο πλέον κατάλληλος για να πάρει το δαχτυλίδι του και να ανέβει στο θρόνο αλλά τον "chosen one" να λιγοψυχά.

Το αποτέλεσμα ήταν μέσα σε μία σεζόν η Γιουνάιτεντ να τα χάσει όλα: νίκες, τίτλους, ωραίο ποδόσφαιρο, αυτοπεποίθηση και πάνω απ'όλα το αίσθημα ανωτερότητας που έκανε τον εκάστοτε αντίπαλο να την αντιμετωπίζει με (μερικές φορές υπερβολικό) δέος και φόβο.

Ο Σκωτσέζος δεν άντεξε έτσι ούτε έναν χρόνο στον ηλεκτρικό πάγκο και η σκυτάλη πήγε στον Λουίς Φαν Χάαλ, ο οποίος όμως διαπίστωσε πως άλλο είναι να κάνεις αλχημείες και πειραματισμούς σε Άγιαξ, Μπαρτσελόνα και Μπάγερν και άλλο στην Αγγλία.

Το ολλανδικό πείραμα απέτυχε και έτσι στην τρίτη επιλογή αντί-Φέργκιουσον η διοίκηση του συλλόγου αποφάσισε να τραβήξει ακόμα πιο "βαρύ" φύλλο, αφού αποφάσισε να παρατήσει τα μακροπρόθεσμα πλάνα και επέλεξε τον Μουρίνιο, με την λογική να του δώσει τα ΠΑΝΤΑ για να την επαναφέρει όπως ήταν κάποτε.

Έλα όμως που αυτό το κάποτε δεν είναι εύκολο να το ξαναζήσει και επειδή οι εποχές έχουν αλλάξει, με την Premier League να έχει γίνει απίστευτα ανταγωνιστική με την έλευση νέων πανίσχυρων (οικονομικά) "παικτών" (Τσέλσι, Μάντσεστερ Σίτι) και επειδή το μαγικό ραβδί του Φέργκιουσον δεν το διαθέτει ο Πορτογάλος.

Και αν στην πρώτη του σεζόν κατάφερε όχι μόνο να "σώσει την παρτίδα" (η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έμεινε εκτός της πρώτης τετράδας της βαθμολογίας) αλλά και να κάνει γερή μπάζα από τα ταμεία (κατέκτησε Europa League και League Cup), στη δεύτερη, αυτή που παραδοσιακά είναι το μεγάλο του ατού σε κάθε ομάδα, δείχνει να έχει χάσει εντελώς τις σταθερές και τον προσανατολισμό του.

Τι εννοούμε; Μα αυτό που έχουν στο μυαλό τους οι περισσότεροι φανς της ομάδας, ότι δηλαδή η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που βλέπουν, τείνει να αλλάξει dna και κινδυνεύει να γίνει μία ομάδα χωρίς προσωπικότητα, χωρίς ιδέες, χωρίς φαντασία στο παιχνίδι της. Μία "ρομποτική" ομάδα που η ελευθερία σκέψης και κίνησης κάθε παίκτη είναι περιορισμένη και που θα επικρατεί διά ροπάλου το δόγμα "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα".

Όποιος παρακολούθησε τον αγώνα της απέναντι στην Σεβίλλη το βράδυ της Τετάρτης και συνέκρινε την εμφάνιση αυτή με άλλες προηγούμενων ετών απέναντι σε ομάδες αντίστοιχου επιπέδου θα διαπίστωσε με λύπη και παράπονο πως η ομάδα που έμπαινε κάποτε στο χορτάρι για να επιβάλλει εκείνη το παιχνίδι της έχει εξαυλωθεί, έχει κονιορτοποιηθεί.

Καμία διάθεση για ρίσκα, καμία επιθυμία να πιέσει ασφυκτικά τον αντίπαλο, ελάχιστη ανάγκη να ανεβάσει το τέμπο και να "τρέξει" τους Ισπανούς, σχεδόν αδιαφορία για το αν θα εκμεταλλευτεί τα μεγάλα επιθετικά όπλα που έχει στη διάθεσή της και για τα οποία "χρυσοπλήρωσε" τις ομάδες τους για να τους πάρει (Λουκακού, Αλέξις Σάντσες).

Την ίδια ώρα, επίδειξη αυτοκαταστροφικών τάσεων με το "παρκάρισμα" του (Mr 89.000.000 λίρες) Πολ Πογκμπά στον πάγκο, εμμονή στην τακτικη προσήλωση της ομάδας και στην καταστροφή του παιχνιδιού του αντιπάλου και focus στο "κλέψιμο" αγώνων με πονηριά, μέσα από λάθη του αντιπάλου και με το αγαπημένο "μισό μηδέν".

ΛΑΜΠΑΔΑ ΣΤΟ ΝΤΕ ΧΕΑ ΑΛΛΑ ΜΕΧΡΙ ΠΟΤΕ;

Ακόμα και έτσι όμως, για να έρθει το χρυσό και άγιο 0-0 χρειάστηκε ο Νταβίντ Ντε Χέα να φορέσει για μία ακόμα φορά την κάπα του Superman έχοντας οκτώ αποκρούσεις σε 90 λεπτά, τις περισσότερες που χρειάστηκε να κάνει γκολκίπερ της Γιουνάιτεντ σε αγώνα Champions League με΄τα από αυτές που έκανε ο Έντουιν Φαν ντερ Σαρ κόντρα στην Μπαρτσελόνα τον Μάιο του 2011.

Και όχι μόνο αυτό, αλλά έπρεπε να βρεθεί απέναντι στην κάτοχο του Europa League μία ομάδα που έκανε την μία ευκαιρία μετά την άλλη (ολοκλήρωσε τον αγώνα με 25 τελικές προσπάθειες) αλλά με τεράστιο πρόβλημα στο να στέλνει τη μπάλα στα δίχτυα, με τους Κορέα, Μουριέλ, Βάσκες και Σανάμπρια να μην κάνουν όλοι μαζί ούτε έναν... Κάρλος Μπάκα, τον φορ που είχε πριν μερικά χρόνια η ομάδα της Ανδαλουσίας και τώρα "βγάζει το ψωμί" του στην Primera Division ως παίκτης της Βιγιαρεάλ.

Απέναντι σε μία ομάδα που θα είχε και εκτελεστική δεινότητα πέρα από την ευχέρεια στη δημιουργία φάσεων, ούτε ο Ντε Χέα, ο κορυφαίος τερματοφύλακας κατ'εμέ στον κόσμο την τελευταία τριετία, δεν θα έφτανε να κρατήσει όρθια την Γιουνάιτεντ, και σε μία τέτοια περίπτωση ο Ζοζέ Μουρίνιο θα ήταν σε θέση άμυνας και όχι... επίθεσης προς τους δημοσιογράφους.

Ναι, έχει κάθε δικαίωμα να υποστηρίζει πως το ποδόσφαιρο δεν είναι όπως πριν 10, 20 και 30 χρόνια και "όταν έχουμε τη μπάλα κάνουμε επίθεση και όταν δεν την έχουμε παίζουμε όλοι άμυνα", όμως πώς δικαιολογεί άραγε το γεγονός πως από τους πέντε εκπροσώπους της Αγγλίας στους "16" του φετινού Champions League η ομάδα του πήρε τους λιγότερους ψήφους εμπιστοσύνης από το φίλαθλο κοινό της Αγγλίας;

Μήπως επειδή Σίτι, Λίβερπουλ, Τότεναμ και Τσέλσι έπαιξαν για να κερδίσουν με το έτσι θέλω την πρόκριση στα προημιτελικά ενώ η Γιουνάιτεντ αποκλειστικά για να μην χάσει, και μάλιστα υπό το βλέμμα του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον στις εξέδρες που είχε εμφυσήσει μία εντελώς διαφορετική ποδοσφαιρική κουλτούρα στα αποδυτήρια του Ολντ Τράφορντ;