Η ιστορία του "νέου Δομάζου"

Καταλαβαίνεις ότι τα χρόνια περνάνε και μεγαλώνεις, όταν αθλητές με τους οποίους έχεις περάσει τα νεανικά τους χρόνια, τους έχεις ζήσει και θυμάσαι τι έκαναν σε μικρή ηλικία, ολοκληρώνουν την καριέρα τους.

Είναι μελαγχολικό να γυρίζεις την μνήμη σου πίσω να θυμηθείς την καριέρα αθλητών που σε στιγμάτισαν γιατί μέσα από αυτήν τη διαδρομή του μυαλού περνάνε και οι σκέψεις για το πώς και πού ήσουν εκείνη την εποχή.

Ο Γιώργος Καραγκούνης σημάδεψε το ελληνικό ποδόσφαιρο. Σκεφτόμενος πιο βαθιά, κάνοντας μία εσωτερική ψυχανάλυση, σημάδεψε και τη δική μου επαγγελματική καριέρα. Καθώς από το πάθος που είχα για να πετύχει εκείνη η Εθνική, ήμουν σίγουρος πως θα πάει καλά, έκανα το ταξίδι στην Πορτογαλία που έμελλε να αλλάξει τον επαγγελματικό μου δρόμο κατ' επέκταση και την ζωή μου.

Ο λόγος που ήμουν σίγουρος για την επιτυχία του 2004 ήταν πως στην Εθνική βρισκόταν ένα γκρουπ ποδοσφαιριστών που είχε μάθει από τους συλλόγους να δίνει μαχες σε υψηλό ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό επίπεδο. Μην ξεχνάμε πως το καλοκαίρι του 2004 το Ελληνικό ποδόσφαιρο σε επίπεδο συλλόγων ήταν στην 6η θέση της βαθμολογίας της UEFA και βγάλαμε εκείνη την χρονιά τρείς ομάδες στο Τσάμπιονς Λιγκ.

O ΠΙΟ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ

Και ερχόμαστε αποκλειστικά στον Γιώργο Καραγκούνη που σήμερα γίνεται 40. Προσωπικά ήμουν μεγάλος φαν του Δημήτρη Σαραβάκου, αυτός ήταν για μένα και ο καλύτερος ποδοσφαιριστής που έχω δει με τα μάτια μου. Ο καθένας έχει τον δικό του αγαπημένο, ανάλογα με τα ερεθίσματα του και τις παιδικές του μνήμες. Όποιον και να θεωρεί όμως με την δική του κρίση κορυφαίο, ο Καραγκούνης είχε κάτι μοναδικό. Είναι με μεγάλη διαφορά ο πιο ανταγωνιστικός που έχει βγάλει το ελληνικό ποδόσφαιρο σε υψηλό επίπεδο. Ο άνθρωπος που χρειαζόταν το ελληνικό ποδόσφαιρο για να κάνει υπερβάσεις.

Δεν είναι τυχαίο πως σε όλες τις σύγχρονες μεγάλες επιτυχίες του ποδοσφαίρου μας είναι παρόν. Τα έγραφα όταν έπαιζε και τα έλεγα σε καθημερινή βάση στις εκπομπές μου. Όταν βρέθηκαν προπονητές που τον αδικούσαν και μία μικρή μερίδα κόσμου στα τέλη της καριέρας του στον Παναθηναϊκό έβλεπαν την ταυτότητα και όχι το τι κάνει στο γήπεδο.

Ο Παναθηναϊκός όπως συνηθίζει στο ποδόσφαιρο, δεν του επιφύλαξε το τέλος που του αναλογούσε, όμως ο ίδιος ήταν τόσο ανταγωνιστικός που η απίστευτα άσχημη συμπεριφορά προς το πρόσωπο του, του βγήκε σε καλό. Έφτιαξε στα 35 του ένα ιδανικό κλείσιμο καριέρας, πηγαίνοντας στο Λονδίνο και στην Πρέμιερ Λιγκ.

ΕΚΑΝΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥ

Μια καριέρα που την ξεκίνησε ο ίδιος γεμάτη απίστευτα όνειρα, τα οποία έγιναν πραγματικότητα. Δεν κατάφεραν να αλλάξουν το μέλλον του ελληνικού ποδόσφαιρου, δημιούργησαν όμως μία ιστορία που μοιάζει σαν να περάσαμε από ένα όνειρο.

Είναι ο κύριος υπεύθυνος γιατί πάντα ήταν αυτός που πίστευε στο θαύμα περισσότερο από όλους. Πίστευε στην νίκη, ήξερε να μάχεται, να παλεύει. Όταν ήταν στο γήπεδο δεν ένιωθε μειονεκτικά απέναντι σε κανέναν.

Δεν δίστασε άλλωστε να έρθει σε αντιπαράθεση με τον Μέσι και τον Μαραντόνα στο Μουνιάλ του 2010 στο τελευταίο παιχνίδι του ομίλου μας με την Αργεντινή. Ακόμα μέσα του πιστεύει πως αν έπαιζε στο Euro του 2012 στον προημιτελικό με την Γερμανία ο αγώνας θα είχε διαφορετική έκβαση, ότι αν πέρναγε στα πέναλτι η Εθνική μας την Κόστα Ρίκα, θα μπορούσε να περάσει στους 8 την Ολλανδία του Φαν Χαλ που έπαιξε πέναλτι με την Κόστα Ρίκα. Πίστεψε όμως και όλα όσα έγιναν, ήταν ο πολυτιμότερος σε όλες τις επιτυχίες γιατί εκτός από όσα έκανε στο γήπεδο, αυτός μεταλαμπάδευε στους υπόλοιπους την πίστη ότι μπορούμε να πετύχουμε κάθε φορά και το επόμενο βήμα.

Η ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΤΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΑΚΗ

Θυμάμαι την πρώτη φορά που άκουσα το όνομα του Καραγκούνη, μοιάζει σαν να ήταν κάτι προφητικό. Μου είχε πει ο πατέρας μου πως "ο νονό σου (Κώστας Ελευθεράκης) λέει πως έχει στην Παιανία ο Παναθηναϊκός το νέο Δομάζο και πάει δανεικός στον Απόλλωνα Αθηνών". Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση το "νέος Δομάζος" και θυμάμαι ακόμα πως όταν το είχα ακούσει ήμασταν οικογενειακές διακοπές στη Ρόδο.

Είναι απίστευτη η δικαίωση του Κώστα, καθώς η καριέρα που έκανε ο "Κάρα" τον καθιστά ως ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλαια του ελληνικού ποδοσφαίρου. Βάση επιτυχιών, το μεγαλύτερο.

Πρώτος σε συμμετοχές με την Εθνική μας ομάδα με 139. Έχει κατακτήσει Παγκόσμιο Κύπελλο ενόπλων το 1997, ήταν αρχηγός και ακόμα καταριέται τον Μίχελς για τη διαιτησία του στον τελικό των Ελπίδων το 1998 όταν χάσαμε άδικα από τους Ισπανούς με 1-0.

Η ΣΥΓΚΥΡΙΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΚΡΑΤΗΣΕ ΣΤΟΝ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟ ΤΟ 1998

Η καριέρα του στον Παναθηναϊκό είναι χωρισμένη σε δύο 5ετίες. 1998-2003, 2007-2012. Και τις δύο φορές, έπαιξε ρόλο μία λεπτομέρεια και για να μπει στην πρώτη ομάδα, αρχικά το 1998 και για να επιστρέψει το 2007. Το 1998 ο Γιώργος Βαρδινογιάννης είχε κάνει τη μεταγραφή του μουντιαλικού Αλιόσα Ασάνοβιτς. Ο Καραγκούνης είχε ένα πολύ καλό πέρασμα για δύο χρόνια στον Απόλλωνα με 55 παιχνίδια και 9 τέρματα.

Εκείνη την εποχή ο νέος παίκτης δεν έμπαινε εύκολα, πόσο μάλλον που ο Καραγκούνης θεωρούταν δεκάρι. Ο Βασίλης Δανιήλ δεν τον υπολόγιζε στα αρχικά πλάνα του και ο Γιώργος Βαρδινογιάννης τον φώναξε να του πει πως θα πάει στον Ηρακλή. Η ιστορία άλλαξε γιατί έπαθε έναν τραυματισμό στον ώμο και ο ίδιος που από μικρός ήταν άψογος επαγγελματίας και δεν άφηνε τίποτα στην τύχη, θεώρησε πως πρέπει να παρακολουθείτε από τους γιατρούς του Παναθηναϊκού και να μην πάει σε άλλη ομάδα χωρίς να νοιώθει 100% έτοιμος και με τραυματισμό.

Ο Ασάνοβιτς δεν βγήκε στο βαθμό που θα ήθελαν στον Παναθηναϊκό και πολύ γρήγορα έγινε βασικός ο Καραγκούνης. Θυμίζω πως εκείνο το πρωτάθλημα για τον Παναθηναϊκό ουσιαστικά χάθηκε σε ένα παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ στο ΌΑΚΑ. Είχε προηγηθεί συνάντηση της Αγάπης Βαρδινογιάννη με τον Ασάνοβιτς, στη συνέχεια πίεση στον Δανιήλ να ξεκινήσει ο Αλιόσα, ο οποίος υπέκυψε, τον ξεκίνησε με τον ΠΑΟΚ αντί του Καραγκούνη, με αποτέλεσμα ο Παναθηναϊκός να χάσει με εκτέλεση φάουλ του Φρατζέσκου. Η συνέχεια είναι γνωστή, ο Δανιήλ έφυγε με κόκκινο στην Κηφισίας για να γλιτώσει από την επίθεση που δέχτηκε από φίλους του Παναθηναϊκού και παραιτήθηκε.

ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ ΝΩΡΙΤΕΡΑ ΑΠΟ ΟΤΙ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ

Εδώ εκφράζω προσωπική άποψη, αν θα έπρεπε γυρίζοντας πίσω στην καριέρα του να αλλάξει κάτι, θα ήταν η επιστροφή του στον Παναθηναϊκό. Ήταν πολύ νωρίς για τον ίδιο να γυρίσει στα 30 του χρόνια. Φανταστείτε να πήγαινε στην Αγγλία σε εκείνη την ηλικία. Κατάφερε και άφησε στίγμα παίζοντας από τα 35 του μέχρι τα 37 του. Ο ίδιος έχει δηλώσει πως τον κέρδισε τότε ο Τζίγκερ, που στις συζητήσεις για την επιστροφή του, του παρουσίασε το προτζεκτ του γηπέδου και πίστεψε πως θα μπει στο νέο στολίδι του συλλόγου.

Δεν έχει πουλήσει ποτέ Παναθηναικοφροσύνη, δεν το είχε ανάγκη άλλωστε, είχε τόσο πάθος και ένταση να βγάλει στο γήπεδο που δεν χρειαζόταν τίποτα άλλο. Όμως, επέστρεψε νωρίτερα από ότι έπρεπε στο ελληνικό πρωτάθλημα, λόγω της αγάπης που είχε για τον Παναθηναϊκό. Ήταν πολύ σπουδαίο στο δικό του μυαλό να ανήκει στην ομάδα που θα πατήσει πρώτη στο καινούριο γήπεδο του Παναθηναϊκού. Ήταν σαν όνειρο το οποίο όμως δεν έγινε πράξη.

Ο ΑΛΑΦΟΥΖΟΣ ΤΟΥ ΕΚΑΝΕ ΚΑΛΟ

Δεν τέλειωσε ούτε όπως θα έπρεπε η καριέρα του στον Παναθηναϊκό. Ο Γιάννης Αλαφούζος δεν ήξερε από ποδόσφαιρο, παρασύρθηκε από έναν προπονητή που πίστευε πως είναι πιο σημαντικός για τα ευρωπαϊκά παιχνίδια ο Μαρίνος από τον Καραγκούνη και τον άφησε να φύγει το 2015.

Έφθασε στο σημείο να βγει σε εκπομπή και να ρωτάει τους παρουσιαστές Παντελή Βλαχόπουλο και Θέμη Καίσαρη αν ξέρετε την ηλικία του Καραγκούνη και τι θέση παίζει. Ο "Κάρα" εγωιστής και όπως πάντοτε ανταγωνιστικός πέρασε δύο εκπληκτικά χρόνια από 35 μέχρι 37 στο πιο υψηλό επίπεδο. Ακόμα και όταν κατάλαβε πόσο λανθασμένη ήταν η στάση του έβαλε τον εγωισμό του πάνω από τον σύλλογο και δεν του επέτρεψε στα 37 του χρόνια να κλείσει την καριέρα του στο σύλλογο της καρδιάς του.

Από τη στάση του Γιάννη Αλαφούζου όχι μόνο δεν έχασε αλλά έζησε μία εντυπωσιακή εμπειρία. Ήταν τέτοιο το κλείσιμο της καριέρας του που τον έκανε ακόμα πιο αγαπητό. Ο Καραγκούνης είναι ακόμα και για τους φανατικούς Ολυμπιακούς ένα μεγάλο κεφάλαιο του ελληνικού ποδοσφαίρου και δέχεται καθημερινά την αναγνώριση και το σεβασμό τους.

Απλά ο ίδιος μέσα του ξέρει πως σταμάτησε ενώ είχε ακόμα περιθώριο να παίξει λίγο ακόμα. Μην ξεχνάμε πως το αντίο του το έγραψε στο Μουντιάλ. Το τελευταίο παιχνίδι καριέρας ήταν στους 16 του παγκοσμίου πρωταθλήματος, αγωνίστηκε 120 λεπτά και ήταν ο κορυφαίος της Εθνικής μας. Ήταν και ο άνθρωπος που άλλαξε την ιστορία της διοργάνωσης. Μέχρι να μπει στο ημίχρονο με την Ιαπωνία μοιάζαμε αποκλεισμένοι.

ΕΙΧΕ ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΠΑΙΔΙΟΥ

Ο "Κάρα" είχε ένα σπάνιο συνδυασμό, το έβλεπε σαν παιχνίδι, είχε το πάθος του παιδιού που παίρνει την μπάλα του και πάει να παίξει στην πλατεία, ζούσε, έπαιρνε χαρά μέσα από αυτήν τη διαδικασία και ταυτόχρονα ήταν άψογος επαγγελματίας. Ο τρόπος ζωής του, ο τρόπος που χειριζόταν την αποθεραπεία του, που επέλεγε να περάσει τα ρεπό του, η σκέψη του συνολικά γύρω από το ποδόσφαιρο αλλά και το πάθος του για να μπει στο γήπεδο και να αγωνιστεί ήταν τα στοιχεία που του επέτρεψαν να κάνει αυτήν την απίστευτη καριέρα και του χάρισαν τόση δόξα και επιτυχία.

Η νοοτροπία του είναι ένα παράδειγμα προς μίμηση για τα νέα παιδιά.

Χρόνια πολλά αρχηγέ, σ' ευχαριστούμε για όλα.