Το ιδανικότερο τέλος που έχει βιώσει ποτέ αθλητής
Ο Τσάρλυ γράφει για το "αντίο" του Δημήτρη Διαμαντίδη και για το "κομπιούτερ" Βασίλης Σπανούλης που μας χάρισαν μία αδιανόητη μονομαχία όλα αυτά τα χρόνια, με αποκορύφωμα τη συγκλονιστική σειρά τελικών.
Ζήσαμε τεράστιους τελικούς. Τα συναισθήματα που μας άφησαν, δεν μπορούν να χωρέσουν σε κανένα κείμενο, δεν υπάρχουν λέξεις να τα περιγράψουν. Και το τέλος, συναρπαστικό, του τεράστιου Δημήτρη Διαμαντίδη, την στιγμή που ο άλλος τεράστιος, ο Βασίλης Σπανούλης, έχει γράψει μία ραψωδία. Αυτό που μένει, το μόνο σίγουρο, είναι πως ήμασταν τυχεροί που τους ζήσαμε. Και η αλήθεια είναι πως η απόφαση του Σπανούλη το καλοκαίρι του 2010 να πάει στον αιώνιο αντίπαλο μεγάλωσε τον μύθο αυτών των ανδρών.
Τυχεροί που ζήσαμε τη μάχη των καλύτερων
Γιατί αυτή η επιλογή δημιούργησε τη σύγκριση, την αντιπαλότητα. Ο ανταγωνισμός, η μάχη για επικράτηση είναι το αλατοπίπερο στον αθλητισμό και όταν έχεις την τύχη να ζεις για έξι σεζόν την κόντρα των καλύτερων, πρέπει να αισθάνεσαι ευγνωμοσύνη. Τώρα που ήρθε το τέλος του Διαμαντίδη, μπορούμε να αντιληφθούμε το πόσο τυχεροί ήμασταν που είχαμε στη δική μας χώρα, στη δική μας καθημερινότητα, τη μάχη Διαμαντίδη - Σπανούλη. Οι Μέσι - Ρονάλντο του ευρωπαϊκού μπάσκετ ήταν αντιμέτωποι στο δικό μας πρωτάθλημα, έπαιζαν στο δικό μας clasico.
Η τελευταία εικόνα, του Σπανούλη να βάζει το τρίποντο μπροστά στον Διαμαντίδη, των ιδιοκτητών του Ολυμπιακού να νιώθουν την ανάγκη πρώτα να ασπαστούν τον Διαμαντίδη και μετά να πανηγυρίσουν, αποτίοντας με αυτόν τον τρόπο τον δικό τους φόρο τιμής στον αρχηγό της αντίπαλης ομάδας, και ενός ολόκληρου γηπέδου, με οπαδούς που μόλις έχουν χάσει ένα πρωτάθλημα, να μην ασχολείται με το αποτέλεσμα αλλά να αποθεώνει τον Διαμαντίδη, ήταν ένα μεγαλείο.
ΤΟ ΙΔΑΝΙΚΟΤΕΡΟ ΤΕΛΟΣ
Έχω την αίσθηση πως το τέλος του Διαμαντίδη ήρθε με τον καλύτερο τρόπο. Γιατί είναι μεγάλο πράγμα να σε αγαπάνε όταν χάνεις και πολύ σπάνιο να στο δώσει Έλληνας.
Ήταν δεδομένο πως για τους φίλους του Παναθηναϊκού, η αποχώρηση του Διαμαντίδη και η αποθέωση του αρχηγού, του μύθου του συλλόγου και του ελληνικού μπάσκετ, ήταν πολύ πιο σημαντική από έναν τίτλο. Το απέδειξαν με το καλύτερο τρόπο, όταν είδαν τον αντίπαλό τους να πανηγυρίζει για πρώτη φορά μέσα στο "σπίτι" τους, αμέσως μετά από το τελικό χτύπημα του Σπανούλη.
Για τη νοοτροπία μας, για την έλλειψη πολιτισμού που διακατέχει τα ελληνικά γήπεδα, αυτό ήταν το τέλειο φινάλε, γιατί αποδείχθηκε πως ο Διαμαντίδης πέτυχε κάτι το οποίο δεν το έχει καταφέρει κανένας στην Ελλάδα, ήταν πάνω από το ίδιο το παιχνίδι, πάνω από τους τίτλους, πάνω από τον ίδιο τον τελικό.
Το τέλος, η τελευταία σκηνή, ήταν μία στιγμή μαγείας, πολιτισμού, μια εικόνα πολύ σπάνια στον δικό μας κόσμο. Το να τελειώσεις την καριέρα σου νικώντας μέσα στο ΣΕΦ και να γραφτεί το τέλος με πανηγυρισμούς και με αποθέωση στο Caravel, είτε στη φιέστα, θα ήταν γλυκό, αλλά το έχουν ζήσει και άλλοι. Αυτό που βίωσε ο Διαμαντίδης είναι μοναδικό, γιατί -μέχρι σήμερα τουλάχιστον- δεν το έχει βιώσει κανένας στη δική μας χώρα.
Το πήρε ο Σπανούλης και το μεγαλύτερο ρόστερ
Ο Ολυμπιακός ήταν ψύχραιμος στους τελικούς, εκμεταλλεύτηκε πως είχε πιο μεγάλο ρόστερ και βρήκε στο τέλος μεγάλα σουτ. Πήρε στο ΟΑΚΑ ένα παιχνίδι που αρκετές φορές έμοιαζε χαμένο, δικαιώθηκε για το συνολικό πλάνο και την πολύ καλή δημιουργία στην επίθεση, που έφερε μεγάλα σουτ.
Φυσικά, οι τρεις νίκες στο τέλος είχαν την "σφραγίδα" του Σπανούλη. Τον ηγέτη του Ολυμπιακού μπορούσε να τον παίξει στα πόδια μόνο ο Γκιστ, ήταν ο μόνος που δεν μπορούσε να νικήσει. Όποτε έβγαινε άλλος πάνω του, το εκμεταλλευόταν, είτε περνώντας τον στην ντρίμπλα είτε πετυχαίνοντας μεγάλο σουτ.
ΗΤΑΝ ΚΟΜΠΙΟΥΤΕΡ
Ο Πεδουλάκης κατηγορήθηκε επειδή δεν έκανε φάουλ στην τελευταία επίθεση του Ολυμπιακού. Έχω την εντύπωση πως αν υπάρχει λάθος, ήταν που δεν βγήκε πάνω του ο μόνος που μπορούσε να τον σταματήσει, αλλά βγήκε ο Διαμαντίδης.
Βέβαια, η αλήθεια είναι πως ο Γκιστ είχε κλατάρει στην προτελευταία φάση. Ο Σπανούλης έκανε κάτι εξαιρετικό: όποτε έβλεπε απέναντί του κάποιον που δεν μπορεί να τον παίξει, το εκμεταλλευόταν. Μιλάμε για εγκέφαλο. Αυτόν τον ξεχωριστό που διαθέτουν οι τεράστιοι παίκτες όπως ο Διαμαντίδης και ο Σπανούλης, που ξέρουν πώς να διαβάσουν το παραμικρό πλεονέκτημα και να το εκμεταλλευτούν.
Φάουλ στην τελευταία φάση ήταν λογικό που δεν έγινε, καθώς ο Παναθηναϊκός, ήταν πολύ κουρασμένος. Ο Φώτσης είχε παίξει 44 λεπτά ο Καλάθης πήρε 5ο φάουλ, ο Γκίστ 40 λεπτά ο Διαμαντίδης 38. Δεν υπήρχαν δυνάμεις για να ρισκάρουν άλλη παράταση. Και η αλήθεια είναι πως όταν έκανε φάουλ στους τρεις πόντους, ο Παναθηναϊκός πληγώθηκε πολύ άσχημα.
ΤΟ ΕΧΑΣΕ Ο... ΤΖΟΡΤΖΕΒΙΤΣ
Οι τελικοί ολοκληρώθηκαν, πλέον δεν χρειάζονται αναλύσεις. Ο Ολυμπιακός δημιουργήθηκε σε πιο σωστές βάσεις το περασμένο καλοκαίρι και το γεγονός αυτό του έδωσε το πλεονέκτημα στη σειρά, που του έφερε και τις τρεις συνεχόμενες νίκες στο τέλος.
Είναι δεδομένο πως ο Παναθηναϊκός είχε με Καλάθη, Φελντέιν, Διαμαντίδη, Γκιστ, Φώτση μία καλή βάση, ο Πεδουλάκης έβγαλε από την ναφθαλίνη τους Παππά, Παπαγιάννη, Χαραλαμπόπουλο, αλλά δεν είχε άλλους. Αν από το καλοκαίρι υπήρχε ένας κανονικός προπονητής να δώσει τον χρόνο και τα παιχνίδια στην Ευρωλίγκα που άξιζαν οι Χαραλαμπόπουλος - Παπαγιάννης, τώρα θα ήταν σε ακόμα πιο υψηλό επίπεδο. Αν είχε αποκτηθεί ένα καλό τριάρι με ικανότητα στο ποστάρισμα και ένα πεντάρι με γρήγορα πόδια, η σεζόν θα ήταν διαφορετική.
Ο Πεδουλάκης ήρθε σε μία περίοδο που δεν μπορούσε να κάνει ούτε μία αλλαγή στο ρόστερ. Διαχειρίστηκε μία ομάδα, χωρίς 5άρι με γρήγορα πόδια και χωρίς 3άρι να μπορεί να ποστάρει. Στη σειρά, έδωσε αυτούς τους ρόλους στον Χαραλαμπόπουλο και στον Παπαγιάννη, του έλειπαν όμως παίκτες για να μπορέσει να κερδίσει σε σειρά που θα πήγαινε σε "μαραθώνιο".
ΒΟΗΘΗΣΕ ΤΟΥΣ ΠΑΙΚΤΕΣ ΤΟΥ Ο ΣΦΑΙΡΟΠΟΥΛΟΣ
Ο προπονητής των νικητών έμεινε ήρεμος σε όλη τη σειρά, κάτι που για την ψυχοσύνθεση των παιχνιδιών με τον "αιώνιο" αντίπαλο είναι σημαντικό και βοήθησε με τον τρόπο που διαχειρίστηκε την ομάδα του. Διόρθωσε τα λάθη και τις παραλήψεις του πρώτου τελικού. Μεγάλωσε το ρόστερ, επέμενε να παίρνουν τα ελεύθερα σουτ οι παίκτες του ακόμα και σε στιγμές που ήταν πολύ άστοχοι και δικαιώθηκε, καθώς από τα μεγάλα σουτ πήρε το πρωτάθλημα μέσα στο ΟΑΚΑ.
Ζήσαμε τέσσερα μεγάλα παιχνίδια και πιστεύω πως το φινάλε ήταν ιδανικό. Θέλω να κλείσω λέγοντας ένα μεγάλο "ευχαριστώ" στον Δημήτρη Διαμαντίδη, για όσα συναισθήματα μου έχει χαρίσει αυτά τα χρόνια, για τις μικρές στιγμές ευτυχίας και χαράς που έκλεψα μέσα από δικά του κατορθώματα.
Photo credits: Action Images
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ