Το Champions League της 10ετίας!

Το φετινό Τσάμπιονς Λιγκ είναι απρόβλεπτο και συναρπαστικό. Η τάση για πιο επιθετικό ποδόσφαιρο, η βελτίωση των φυσικών ικανοτήτων των ποδοσφαιριστών είναι φυσικό στο πιο υψηλό επίπεδο να αφήνει το στίγμα της.

Το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο τα τελευταία χρόνια έχει επηρεαστεί πολύ από το ποδόσφαιρο του Γκουαρντιόλα. Εμφανίστηκαν προπονητές που επηρεάστηκαν σε μεγάλο βαθμό από το ποδόσφαιρο της απόλυτης υποβολής της Μπάρτσα και προσπάθησαν να δουλέψουν πάνω σε αυτό το μοντέλο.

Ποδόσφαιρο επιβολής, υψηλού ρίσκου, που θέλει μεγάλη κατοχή και ψηλά τις γραμμές. Το γεγονός αυτό, μαζί με την εξέλιξη του ανθρώπου, της επιστήμης σε όλα τα επίπεδα, δίνει το δικαίωμα στο να δημιουργούνται καλύτεροι αθλητές. Πλέον τρέχουν με επιδόσεις σπρίντερ και έχουν τη δυνατότητα να μεταφέρουν ταυτόχρονα με σιγουριά την μπάλα. Ο ποδοσφαιριστής για να είναι διεισδυτικός, δεν χρειάζεται να έχει χαμηλό κέντρο βάρους. Σε όλες σχεδόν τις ομάδες, υπάρχουν ποδοσφαιριστές που είναι πάνω από 1,82 και έχουν εντυπωσιακό διασκελισμό και αθλητικές ικανότητες.

ΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΑΧΥΤΗΤΑ ΟΙ ΑΠΟΣΤΑΣΕΙΣ

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να καλύπτονται σε μεγάλη ταχύτητα και συχνότητα οι αποστάσεις, σε συνδυασμό με την επιθετική λογική που εμφανίζονται οι περισσότερες ομάδες, αλλά και την εξέλιξη στο δημιουργικό κομμάτι να βλέπουμε πολλές καθαρές ευκαιρίες σε κάθε παιχνίδι, πολλά γκολ, ανατροπές. Συνολικά μοιάζει σαν το παιχνίδι να ξεφεύγει από τον έλεγχο των προπονητών και να πηγαίνει περισσότερο στους ποδοσφαιριστές.

Στην πράξη, όμως, δεν είναι απόλυτο αυτό. Στο παρελθόν και όχι τόσο μακρινό, ο καλός προπονητής ήταν αυτός που προσπαθούσε να κρατήσει τον έλεγχο του τα παιχνίδια. Να τα επηρεάσει μέσα από τις τακτικές του αποφάσεις, με τις παρεμβάσεις του να είναι σε μεγαλύτερο ποσοστό στο διάβασμα του αντιπάλου και στον περιορισμό των επιθετικών του όπλων. Πλέον ο Γκουαρντιόλα και η πορεία της μεγάλης Μπάρτσα, έχει οδηγήσει ένα μεγάλο ποσοστό προπονητών, να μην φοβούνται το αμυντικό ρίσκο και να προσπαθούν να κατευθύνουν την ομάδα τους, στο τι να κάνει με την μπάλα.

Το να κατευθύνεις τους ποδοσφαιριστές χωρίς μπάλα, είναι πιο εύκολο, με την μπάλα θέλει πολύ περισσότερη δουλειά, ώρες προπονήσεις και φυσικά είναι κάτι που δεν μπορούν να το πετύχουν όλοι οι ποδοσφαιριστές. Υπάρχει και το μεγάλο ρίσκο, πως αν δεν το πετύχεις, ο αντίπαλος έχει πλεονέκτημα.

ΓΙΑΤΙ ΕΧΑΣΕ ΠΟΝΤΟΥΣ Ο ΣΑΜΠΑΟΛΙ

Για παράδειγμα, η Σεβίλλη αποκλείστηκε από έναν σαφώς κατώτερο αντίπαλο επειδή χάλασε το μυαλό της και επιτέθηκε με λανθασμένο τρόπο. Δεν ξέρω σε τι ποσοστό έχει την ευθύνη ο Σαμπάολι, αλλά ο τρόπος που προσπάθησε να επιτεθεί η ομάδα του σε ένα παιχνίδι που το έβλεπε όλος ο ποδοσφαιρικός πλανήτης, έκανε τους ανθρώπους της Μπάρτσα να σβήσουν, ή να πάνε πιο κάτω το όνομα του στους υποψηφίους για τη διαδοχή του Ενρίκε.

Η Σεβίλλη από τη στιγμή που δέχτηκε το γκολ, έπαιξε πολύ βιαστικά, αποφάσισε να γεμίσει την περιοχή, να ακουμπά την μπάλα στα άκρα και να πηγαίνει συνεχώς σε μεγάλες μπαλιές. Βούτυρο στο ψωμί δηλαδή για την Λέστερ που αυτόν τον ρόλο τον έχει υπηρετήσει πολλές φορές με επιτυχία. Η Σεβίλλη έπαιξε με 70,8% κατοχή, έβαλε πολύ χαμηλά την Λέστερ, αντί όμως να εκμεταλλευτεί αυτήν την σίγουρη κατοχή, με υπομονή και να προσπαθήσει μέσα από την μεταφορά μπάλας, να βρει έναν μικρό διάδρομο και μία κάθετη να μπει στην περιοχή, πήγαινε σε μεγάλες σέντρες και απευθείας αράουτ.

Ήταν σαν να κράτησε μόνο την κατοχή μπάλας, από το ποδόσφαιρο κατοχής που πλέον επικρατεί, ενώ τα υπόλοιπα γίνονταν με παρωχημένο τρόπο. Οι δύο μπακ Μαριάνο, Εσκουδέρο ψηλά, η μπάλα στα άκρα, γέμισμα της αντίπαλης περιοχής και γιόμα. Κάποια στιγμή μπορεί να αναγκαστείς να το κάνεις κι αυτό, όμως πρόκειται για έσχατη λύση. Η ομάδα που μπορεί να παίζει πάνω από 65% κατοχή τον αντίπαλό της τον κουράζει με την υπομονή της και από το γεγονός πως του δίνει δύσκολα το δικαίωμα να ελευθερωθεί.

Η σέντρα έκανε τα πράγματα εύκολα για την Λέστερ και το πλάνο της Σεβίλλης ξενέρωσε τους ανθρώπους της Μπάρτσα, για τον Σαμπάολι.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΦΟΒΗΤΡΟ

Η πρόκριση της Λέστερ δημιουργεί και έναν ελκυστικό αντίπαλο για όλους. Το φετινό Τσάμπιονς Λιγκ είναι συναρπαστικό επειδή από την αρχή δεν υπήρχε η ομάδα-φόβητρο. Τα περασμένα χρόνια υπήρχε μία από τις τοπ ομάδες που έμοιαζε ως το απόλυτο φαβορί, δίχως όμως αυτό να είναι αναγκαστικό πως επιβεβαιωνόταν κάθε χρόνο, όμως κανείς δεν ήθελε να κληρωθεί μαζί του. Οι καλύτερες που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια, οι πιο δύσκολα αντιμετωπίσιμες ήταν η Μπάρτσα του Γκουαρντιόλα και η Μπάγερν του Χάινκες.

Και τα προηγούμενα, όμως, χρόνια που δεν ήταν τόσο φανερή η ανωτερότητα, υπήρχε μία ομάδα που με όποιον και να έπαιζε θα κυριαρχούσε. Πέρυσι ήταν η Μπάγερν του Πεπ, που τελικά αποκλείστηκε από την Ατλέτικο στα ημιτελικά που ως φιλοσοφία έχει την ακριβώς αντίθετη. Χρειάστηκε και τύχη για να το πετύχει αυτό η Ατλέτικο. Φέτος δεν υπάρχει καμία ομάδα, που είναι δεδομένο πως θα κυριαρχήσει ολοκληρωτικά. Ακόμα και η Μπάγερν που πέρασε εύκολα την Άρσεναλ, ρυθμό δεν έβγαλε και όλοι γνωρίζουμε πως ο Αντσελότι ψάχνει την επίθεση μέσα από το χώρο που δημιουργεί με την τακτική του και θέλει να αφήνει για κάποιες στιγμές την μπάλα στον αντίπαλο. Και μέχρι στιγμής, δεν έχει παίξει για μεγάλα διαστήματα σε υψηλό τέμπο.

ΕΝΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ ΚΑΙ ΤΑΧΥΤΗΤΑ

Οι υπόλοιπες, Ρεαλ, Μπάρτσα, Ντόρτμουντ, όποια περάσει από το Σίτι-Μονακό, στην κατοχή τους βγάζουν ταχύτητα και ένταση, όμως δεν έχουν αμυντική ασφάλεια τόσο στην δική τους κατοχή, αλλά και στα διαστήματα που έχει την μπάλα ο αντίπαλός. Είναι ομάδες, που τα παιχνίδια τους έχουν πολύ τζόγο, δεν υπολογίζονται εύκολα, καθώς είναι δεδομένο πως στο υψηλό επίπεδο και θα βρουν διαστήματα που θα κυριαρχήσουν αλλά και πως θα δεχτούν καθαρές επιθέσεις.

Η ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΤΟΥ ΓΚΑΜΕΪΡΟ

Η Ατλέτικο και η Λέστερ είναι δεδομένο πως θα προσπαθήσουν με την πιο συντηρητική λογική των αντεπιθέσεων αν προχωρήσουν. Προσωπικά πιστεύω πως δεν υπάρχει πιο ψηλό βήμα για την Λέστερ, το ποδόσφαιρο της δεν είναι για να βρίσκεται εδώ και οφείλεται σε λανθασμένη διαχείριση της Σεβίλλης. Η Ατλέτικο έχει τα τελευταία 3 χρόνια δύο χαμένους τελικούς, για τρία συνεχόμενα Τσάμπιονς Λιγκ την σταματά η Ρεάλ, κανείς άλλος δεν έχει καταφέρει να αποκλείσει την ομάδα του Σιμεόνε, έχει τον τρόπο της και φέτος ακόμα ένα όπλο. Για το ποδόσφαιρο που παίζει, ο Γκαμειρό είναι δυνατή προσθήκη. Επιθετικός κόντρας, που παίζει με ένταση, συμμετέχει στην πίεση στην μπάλα και μπορεί να καλύψει αποστάσεις πιο γρήγορα από τον Τόρες.

ΓΙΟΥΒΕΝΤΟΥΣ ΓΙΑ ΚΟΥΠΑ

Δεν έχει γίνει ακόμα φανερό με τι τρόπο θα διεκδικήσει η Γιουβέντους τις δικές της πιθανότητες. Η ομάδα του Αλέγκρι φέτος έχει βάλει στόχο την κούπα, δεν έχει γίνει φανερό, αλλά έχει με διαφορά το ρόστερ με το μεγαλύτερο βάθος. Λύσεις παντού, σε όλες τις θέσεις. Στα δεξιά, Λιχστάινερ, Άλβες, Κουαρδάδο, στα αριστερά Ασαμόα, Σάντρο στο κέντρο την άμυνας Κιελίνι, Μπονούτσι, Μπαρζάλι, Ρουγκάνι, Μπενατιά. Στον άξονα Πιάνιτς, Μαρκίσιο, Κεντίρα, Λεμινά, Στουράρο και στην επίθεση Ιγκουαΐν, Ντιμπάλα, Μάτζουκιτς, Πιάτσα.

Πρόκειται για απίστευτη πληρότητα, που επιτρέπει στον Αλέγκρι να δοκιμάζει με ευκολία διάφορες τακτικές. Το τελευταίο διάστημα προσπαθεί να χωρέσει στην ενδεκάδα τους Ιγκουαΐν, Ντιμπάλα, Μάτζουκιτς. Εκμεταλλεύεται το φιλότιμο του Κροάτη και τον ξεκινά αριστερά και αφήνει πιο ελεύθερο ρόλο στον Ντιμπάλα κοντά στον Ιγκουαΐν.

Στα στημένα, η Γιουβέντους δεν παίζεται. Έχει τους δύο καλύτερους εκτελεστές στον κόσμο Πιάνιτς, Ντιμπάλα και την ικανότητα να γεμίζει την περιοχή με Ιγκουαΐν, Μάτζουκιτς και τους στόπερ της που είναι εντυπωσιακή στην ικανότητα τους στην αντίπαλη περιοχή μαζί με την Κεντίρα.

Το στοίχημα για την Γιουβέντους είναι να αντέξει το ρυθμό και να μπορέσει να αμυνθεί με ένα τόσο επιθετικό σχήμα. Η τελευταία πάντως ιταλική ομάδα που κατέκτησε το Τσάμπιονς Λιγκ, ήταν η Ίντερ που είχε τρεις επιθετικούς στην ενδεκάδα της Μιλίτο, Πάντεφ, Ετό και έπαιζε στην αντεπίθεση.

Το φετινό Τσάμπιονς Λιγκ είναι ανοιχτό, απρόβλεπτο. Τα πρώτα νοκ άουτ παιχνίδια μας έδειξαν πως η συνέχεια αναμένεται συναρπαστική. Δεν θυμάμαι τα τελευταία χρόνια τόσο συναρπαστική την φάση των 16.

ΜΕΛΑΝΟ ΣΗΜΕΙΟ Η ΔΙΑΙΤΗΣΙΑ

Μοναδικό μελανό σημείο η διαιτησία. Η ΟΥΕΦΑ πήρε την απόφαση να φέρει ακόμα δύο βοηθούς δίπλα από τα τέρματα, μόνο που επειδή έχουν την δυνατότητα να βλέπουν την παραμικρή επαφή και θέλουν να φανούν χρήσιμοι, ειδοποιούν με μεγάλη ευκολία τον διαιτητή για πέναλτι, ακόμα και όταν δεν υπάρχει. Πιθανότατα να εξηγείται και ψυχολογικά, οι αρμοδιότητες τους είναι περιορισμένες, οπότε έχουν την ανάγκη να ρίξουν τα φώτα πάνω τους και μόνο όταν δουν κάτι το οποίο δεν υπέπεσε στην αντίληψη του διαιτητή τα καταφέρνουν.

Το γεγονός αυτό, έχει αποτέλεσμα, να αλλοιωθεί μια πρόκριση. Η Παρί έχει τις ευθύνες της, αλλά εμφανίστηκε υπερβολικά φοβισμένη στο Καμπ Νου, η εμφάνιση της Μπαρτσελόνα δεν ήταν για να την αποκλείσει. Αν δεν δίνονταν δύο πέναλτι- φαντάσματα ποτέ δεν θα ερχόταν αυτή η ιστορική ανατροπή. Η Σεβίλλη πήρε πέναλτι που δεν έγινε ποτέ, που θα μπορούσε να αλλοιώσει την πρόκριση, η Μονακό τα ίδιο στο “Έτιχαντ”. Θα πρέπει να υπάρξει ένα μέτρο στην επιρροή που έχουν οι βοηθοί δίπλα από τα δοκάρια στους διαιτητές.

Photo credits: AP Photo/Manu Fernandez, Alexandra Panagiotidou, Matthias Schrader