Στόχος να τον ξανακάνουν Παναθηναϊκό
Την Τετάρτη ο Παναθηναϊκός άλλαξε και επίσημα σελίδα. Πρώην αθλητές, που έχουν γνωρίσει σε διαφορετικές περιόδους την επιτυχία με το "τριφύλλι", γνωρίζουν τον τρόπο επιτυχίας, το παρελθόν και τις αρχές που πρεσβεύει, επιστρέφουν σε διάφορα πόστα με σκοπό να επαναφέρουν το... παναθηναϊκό DNA. Γράφει ο Τσάρλυ.
Οι ομάδες έχουν ψυχή…
Το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο τακτική, ανάλυση και κρίση της εικόνας που παρακολουθούμε και τον αποτελεσμάτων που έρχονται. Οι ομάδες έχουν ψυχή, η πορεία τους αλλάζει την καθημερινότητα πολλών ανθρώπων, τους γεμίζει χαρά, θλίψη και περηφάνια. Σε ολόκληρο τον πλανήτη κάποιοι γεννιούνται ή γίνονται μία ομάδα, επηρεασμένοι από διάφορους παράγοντες. Οι δεσμοί που τους ενώνουν με τον σύλλογο τους είναι -σε πολλές περιπτώσεις- δυνατοί, ποικιλόμορφοι και έχουν γερά θεμέλια στο παρελθόν.
Οι συνθήκες αλλάζουν, αλλά η “φλόγα” να υποστηρίζεις ένα σωματείο πάντα μένει. Ακόμα και όταν έχεις μεγαλώσει, είσαι γεμάτος ευθύνες, άγχη που σε απομακρύνουν από τη θέρμη που υποστήριζες την ομάδα σου, πάντοτε θα υπάρχουν στιγμές που αυτή η παράξενη ταύτιση με κάτι που στην ουσία δεν σου ανήκει επανέρχεται και σου δημιουργεί παράξενα δυνατά συναισθήματα.
ΜΕΤΑΛΛΑΧΤΗΚΕ ΣΕ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΗ ΕΤΑΙΡΙΑ
Ένιωσα την ανάγκη να κάνω αυτόν το μικρό πρόλογο, γιατί με τον τρόπο που διοικείται ο Παναθηναϊκός τα τελευταία χρόνια, χάθηκε σε μεγάλο βαθμό το δέσιμο του κόσμου με την ομάδα. Η καθημερινότητα του συλλόγου, η αλλαγή νοοτροπίας, η μετάλλαξη του πιο αστικού συλλόγου της χώρας σε σύλλογο διαμαρτυρίας, η ξεχασμένη ευρωπαϊκή περηφάνια, σιγά-σιγά δημιούργησε ένα σύλλογο-έκτρωμα, που στη λειτουργία του έμοιαζε περισσότερο με μία αποτυχημένη εταιρία του ιδιοκτήτη του παρά με τον Παναθηναϊκό.
ΞΑΝΑ ΩΣ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ
Η κάθε πράξη, η κάθε κίνηση κρίνεται στις συνθήκες στις οποίες γίνεται. Για ένα μεγάλο σύλλογο η τεχνογνωσία είναι ζητούμενο. Ανάλογα το πού βρίσκεται, κρίνει και σε πιο μέγεθος χρειάζεται η γνώση. Πάντα χρειάζεσαι να υπάρχει σύνδεση με το παρελθόν, αλλά απαιτείται και η εξέλιξη. Αυτή τη στιγμή, ο Παναθηναϊκός χρειάζεται να γίνει ξανά Παναθηναϊκός. Και στη δεδομένη χρονική στιγμή ήταν αναγκαίο να μπουν άνθρωποι που θέλουν να δουλέψουν σκληρά, έχουν προσωπική φιλοδοξία και γνωρίζουν το πώς πρέπει να λειτουργεί ο Παναθηναϊκός.
Πολύ απλά γιατί το μεγάλο πρόβλημα της ομάδας είναι πως η διοίκηση του δεν το γνωρίζει. Και στην προσπάθεια της να τα έχει καλά με ένα σημαντικό κομμάτι των οργανωμένων και να καλύψει δικές της αδυναμίες, έχει πάει το σύλλογο σε μία επικοινωνιακή πολιτική που δεν έχει καμία σχέση με την ιστορία του και έχει δημιουργήσει μία ομάδα με νοοτροπία που δεν επιτρέπει να διεκδικηθούν οι στόχοι που θα πρέπει να θέτει ο Παναθηναϊκός.
Η τελική επιτυχία πολλές φορές δεν παίζει ρόλο, σημασία έχει στην καθημερινότητα σου, στον τρόπο που διεκδικείς τους στόχους σου, να είσαι μεγάλη ομάδα. Ο Λυμπερόπουλος με τον Παναθηναϊκό δεν πήρε τίτλους, ήταν όμως μέλος μίας ομάδας, που την έννοια “παναθηναϊκή ψυχή” την έκανε πράξη. Αγωνιζόταν σε μία εποχή που ο Παναθηναϊκός ήταν έτοιμος να πολεμήσει σε οποιαδήποτε έδρα, δεν υπήρχε καμία ομάδα στον πλανήτη που μπορεί να τον κερδίσει μόνο με τη φανέλα της.
Για να κερδίσεις τον Παναθηναϊκό του Φύσσα και του Λυμπερόπουλου θα έπρεπε να φτύσεις αίμα.
Ο Ουζουνίδης και ο Μαραγκός είναι παλιότεροι, έζησαν την εποχή που ο Παναθηναϊκός ήταν ισχυρός σε όλα τα επίπεδα και κυριαρχούσε με ανωτερότητα. Κοινό γνώρισμα σε όλες τις περιόδους με αφετηρία το Γουέμπλεϊ ήταν οι ευρωπαϊκές βραδιές.
ΑΠΟ ΓΕΝΙΑ ΣΕ ΓΕΝΙΑ
Για το συγκεκριμένο σύλλογο η Ευρώπη είναι κάτι ξεχωριστό. Πηγαίνει από γενιά σε γενιά, διηγήσεις για το Γουέμπλεϊ από τους παλιότερους.
Η επόμενη γενιά των Παναθηναϊκών της δεκαετίας του 60 και του 70 είχε να θυμάται την επιτυχία των 80s με το δίδυμο Σαραβάκου-Ζάετς και την ομαδάρα του Γκμόχ που έφτασε μέχρι τους 4 της Ευρώπης. Kαι αν δεν ήταν ο Κάιζερ να ακυρώσει το γκολ του Ρότσα και να αρνηθεί δύο πέναλτι στον Σαραβάκο μπορεί να έφτανε στον τελικό.
Ο “σφαγέας” Βοτρό με την Τορίνο και ο μύθος της εποχής πως ο Καπετάνιος του έβγαλε πιστόλι.
Η πορεία της ομάδας του Δανιήλ και η πρόκριση επί της Γιουβέντους φέρνουν το παράπονο πως αν δεν έφευγε ο… προφήτης μπορεί να ερχόταν και η πρόκριση με την Μπριζ σ’ έναν αγώνα που στην ρεβάνς η διαιτησία ήταν εχθρική.
Η επόμενη την μεγάλη νίκη επί το Άγιαξ και η μεγάλη ευκαιρία λόγω των πολλών απουσιών να συμμετάσχει ο σύλλογος για δεύτερο τελικό στην ιστορία του.
Και φυσικά την απίστευτη τριετία της γενιάς των Γκουμομπασινάδων, της ομάδας των Λυμπερόπουλου – Φύσσα – Καραγκούνη. Η μεταγραφή του δημιουργού που δεν έγινε αυτά τα τρία χρόνια, ο τραυματισμός του Μπασινά με το Αιγάλεω που οδήγησαν τον Μαρκαριάν στην απόφαση να βάλει τον Κωσταντινίδη πάνω στον Ντέκο, η ευκαιρία του Βλάοβιτς στο “Καμπ Νόου”, τι θα γινόταν στο ίδιο ματς αν δεν πάθαινε χιαστούς ο Καραγκούνης, το μεγάλο παιχνίδι και η πρόκριση του Παναθηναϊκού με νίκη 3-1 επί της Γιουβέντους.
Η ΕΥΡΩΠΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ
Όλα αυτά και πολλά άλλα συνθέτουν τις μνήμες την ιστορία του Παναθηναϊκού. Μεταφέρονται από γενιά σε γενιά και έχουν δημιουργήσει μία νοοτροπία ξεχωριστή. Υπάρχουν για παράδειγμα Παναθηναϊκοί που εδώ και πολλά χρόνια είναι αποστασιοποιημένοι για διάφορους λόγους από την ομάδα. Δεν ξέρουν την καθημερινότητα της, δεν μπορούν να “δεθούν” με αυτό το σύλλογο όπως έχει καταντήσει. Το ευρωπαϊκό παιχνίδι όμως του Παναθηναϊκού θα το παρακολουθήσουν, θα κάτσουν να δουν με μεγάλο ενδιαφέρον. όταν θα δώσει η ομάδα τους ένα σημαντικό αγώνα για πρόκριση στους ομίλους ή στο ξεκίνημα της διοργάνωσης του Europa.
Σε φιλάθλους άλλων ομάδων αυτό μπορεί να φαίνεται παράξενο, ο μέσος Παναθηναϊκός έτσι έχει μεγαλώσει, έτσι έχει μάθει. Γι’ αυτόν η ευρωπαϊκή βραδιά είναι κάτι ξεχωριστό, ένα ραντεβού με το ένδοξο παρελθόν και μία κρυφή ελπίδα μέσα του πως η ομάδα θα επανέλθει.
ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΗ ΣΩΣΤΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ
Όλα αυτά πρέπει να υπάρχουν άνθρωποι που μέσα στην ομάδα να τα γνωρίζουν και να τα μεταφέρουν. Δεν υπήρχε εδώ και πολλά χρόνια καμιά σύνδεση με το πραγματικό παρελθόν της ομάδας και θέλω να πιστεύω πως όλες αυτές οι αλλαγές θα οδηγήσουν σε μία θετική κατεύθυνση και σε ένα καινούριο ξεκίνημα το σύλλογο.
Οι αλλαγές είναι καλοδεχούμενες, τις βρίσκω αναγκαίες. Η δουλειά που αναλαμβάνουν όμως είναι σύνθετη δύσκολη και απαιτητική. Δεν περιορίζεται στις γραμμές του γηπέδου και από τις τοποθετήσεις του Ουζουνίδη φαίνεται πως έχει γίνει αντιληπτό.
Θα πρέπει να γνωρίζουν πως όσο μεγαλώνουν και οι απαιτήσεις για τη δουλειά τους τόσο περισσότερο πετυχημένοι θα είναι στο έργο τους.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:
