Η… ασχετοσύνη του Ρόχο και η ματωμένη πρόκριση

Το τρέχον Μουντιάλ μάς έχει προσφέρει ήδη μεγάλες συγκινήσεις κι ακόμα δεν έχουμε μπει στα νοκ άουτ. Το γεγονός πως τα “βαριά χαρτιά”, όπως η Βραζιλία, η Γερμανία, η Αργεντινή και η Ισπανία δεν νίκησαν στην πρεμιέρα, έφερε πίεση και προέκυψε μεγάλο ενδιαφέρον στη φάση των ομίλων. Ήδη έχουν πανηγυριστεί με έντονο τρόπο πολλά τέρματα, ο Τίτε έπεσε κάτω στο γκολ του Κουτίνιο στο 90′ με την Κόστα Ρίκα, οι Γερμανοί έμεινα ζωντανοί με buzzer beater του Κρος, οι Αργεντινοί μπορούν να νιώθουν ότι αναστήθηκαν από την γκολάρα του Ρόχο.

ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Πιστεύω πως την παρουσία της Αργεντινής στα γήπεδα της Ρωσίας θα τη μνημονεύουμε για πολλές 10ετίες

Πέτυχαν κάτι πολύ σπάνιο οι Αργεντίνοι: να δεχθούν διασυρμό, να δημιουργηθεί κλίμα απόλυτης καταστροφής – αποτυχίας και να συνεχίζουν στη διοργάνωση. Τώρα που πέρασε το τρίτο παιχνίδι, η Αργεντινή προκρίθηκε και οι σκέψεις μπορούν να γίνουν με καθαρό μυαλό, η λογική έλεγε πως μετά από όσα συνέβησαν απόρροια του 3-0 από την Κροατία δεν γινόταν να υπάρξει γυρισμός.

Μία ομάδα με τόσο έντονη πίεση, που οι προσδοκίες είναι φανερά περισσότερες απ’ όσες μπορούν να αντέξουν ψυχικά αλλά και αγωνιστικά ποδοσφαιριστές που ταπεινώθηκαν στο γήπεδο και τους οποίους οι πάντες αμφισβητούν, ενώ οι ίδιοι αμφισβητούν τον προπονητή τους και δεν θέλουν την παραμονή του στη διοργάνωση, δεν γίνεται να παρουσιαστεί καλύτερη. Δεν υπάρχει χώρος και τρόπος για βελτίωση.

ΜΟΙΑΖΕΙ ΣΑΝ ΨΕΜΑ

Στην πραγματικότητα αυτό ζήσαμε. Α Αργεντινή έπαιξε άθλια και πάνω που φάνταζε αδύνατο οι παίκτες του Σαμπάολι να βρουν τρόπο να δημιουργήσουν συνεργασία, μ’ έναν μαγικό τρόπο πέτυχαν ένα πολύ δύσκολο γκολ και πήραν την πρόκριση. Ένα γκολ που μπήκε με έναν τρόπο που αν το σκεφτεί κανείς μοιάζει με ψέμα. Ο Μερκάδο, που είναι μισός στόπερ και μισός μπακ και δεν μπορεί να προσφέρει ανεβάσματα, πήρε για πρώτη φορά πλάτος κέρδισε μέτρα και έκανε την μοναδική του σέντρα του στο παιχνίδι. Βλέποντας τον αγώνα, όσο κι αν ήθελες να βάλει γκολ η Αργεντινή φάνταζε αδύνατο να δεις είτε τον Ταλιαφίκο είτε τον Μερκάδο να κάνουν μία καλή σέντρα.

Δεν μιλάω για εξειδικευμένα πράγματα, πολυτέλεια φάνταζε απλώς μία απλή καλή σέντρα. Συζητάμε για μία ομάδα που κυνηγούσε το γκολ, σήκωνε την μπάλα στον χώρο της σέντρας, αλλά όταν κέρδιζε κόρνερ έκανε πάσα. Στο 86′ το θαύμα έγινε, ο Μερκάδο σέντραρε και ενώ βλέπαμε διαρκώς ποδοσφαιριστές να μην είναι σε θέση να κάνουν μία σωστή απλή πάσα, η σέντρα ήταν τέλεια, βρήκε συμπαίκτη του πάνω στην κίνηση και με ένα τέλειο χτύπημα η μπάλα πήγε στα δίχτυα.

Το τέρμα το πέτυχε με το δεξί πάνω στο τρέξιμο του ο αριστεροπόδαρος Ρόχο, που λίγο νωρίτερα κι εντελώς ανενόχλητος κατάφερε να στείλει την μπάλα στο χέρι του και να δώσει το δικαίωμα στους Νιγηριανούς να ζητήσουν από τον Τσακίρ να κοιτάξει το VAR. O Τούρκος είναι διαιτητάρα, είδε στην συγκεκριμένη φάση το VAR και δικαιολόγησε το λάθος… ασχετοσύνης που έκανε ο Ρόχο. Τα γράφω όλα αυτά, γιατί βλέπαμε ένα παιχνίδι που στην εξέλιξη του δικαιολογούσε το λυτρωτικό τέρμα για την ομάδα του Σαμπάολι.

ΑΧΡΕΙΑΣΤΕΣ ΥΠΕΡΒΟΛΕΣ ΤΟΥ ΜΑΤΩΜΕΝΟΥ ΜΑΤΣΕΡΑΝΟ

Η εικόνα των Αργεντινών ήταν για να πάνε σπίτια τους. Σαφώς έβγαλαν περισσότερη ψυχή, πάθος αλλά δεν υπήρχε μυαλό. Ο Ματσεράνο ήταν η προσωποποίηση της εικόνας που έβγαζε η Αργεντινή συνολικά, η εικόνα του να είναι ματωμένος, σου δείχνει πως πρόκειται για μαχητή. Όταν έβλεπες όμως και τι έκανε στο γήπεδο καταλαβαίνεις πως δεν μπορεί με τίποτα να κάνει σωστή επιλογή με την μπάλα και απλά προσπαθεί να επιβιώσει με αχρείαστες υπερβολές.

Μόνο την αχρείαστη υπερπροσπάθεια που κάνει ο Ματσεράνο για να δεχθεί η Αργεντινή το γκολ να δει κανείς, φθάνει για να καταλάβει τι πάει λάθος σε αυτήν την ομάδα. Αρχικά έγινε ένα πλάγιο αούτ σ’ ένα χώρο που υπήρχαν μόνο τρεις παίκτες της Αργεντινής. μιλάμε για μία πολύ απλή φάση, εντελώς ξαφνικά ο Ματσεράνο μπαίνει στη μέση με ορμή και ενώ είναι ανενόχλητος βγάζει αφύσικη ένταση για τον ελάχιστο βαθμό δυσκολίας της φάσης που αντιμετώπιζε και με το κεφάλι του στέλνει την μπάλα με δύναμη στην πλάτη του κοντινού συμπαίκτη του χαρίζοντας ένα κόρνερ στη Νιγηρία. Στην εκτέλεση κόρνερ και παρότι η μπάλα παίρνει μία πορεία πιο ανοιχτή και διαφορετική από την κίνηση του ποδοσφαιριστή που μαρκάρει, επιλέγει να τον κρατήσει και στο τέλος να τον τραβήξει για να πέσει.

Κάπως έτσι ήταν όλη η εικόνα της Αργεντινής: ένα νευρικό σύνολο, που έβγαζε υπερβολική ένταση, που επειδή προσπαθούσαν όλοι να δείξουν πως μάχονται, έβαζαν μπροστά την παρόρμηση τους και όχι το μυαλό τους.

Με έναν μαγικό τρόπο, η νίκη ήρθε και η Αργεντινή συνεχίζει. Σε σχέση με το παιχνίδι απέναντι στην Κροατία, τακτικά το πλάνο φαινόταν πιο ορθολογικό, υπήρχαν κάποιες βασικές αρχές που έλειπαν, όμως βελτίωση σοβαρή, για να μπορεί να πετύχει κάτι καλό αυτή η αποστολή, δεν υπήρχε.

ΤΟ ΚΟΝΤΡΟΛ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΤΡΕΞΙΜΟ

Σίγουρα βοήθησε η παρουσία καθαρού στράικερ, όχι για να αξιοποιηθεί και να εκτελέσει, αυτό συνέβη μόνο δύο φορές στο παιχνίδι που είναι και οι μοναδικές επιθέσεις που έβγαλε σε ροή αγώνα η Αργεντινή εκτός από τα δύο τέρματα, αλλά περισσότερο για να λειτουργήσει ως στήριγμα, ν’ ακουμπά η μπάλα. Ο Ιγκουαΐν με πλάτη μακριά από την περιοχή έκανε δουλειά, όπως και η παρουσία του Μπανέγα πρόσφερε το δικαίωμα στον Μέσι να πάρει για πρώτη φορά στη διοργάνωση πάσα πάνω στο τρέξιμο του. Φυσικά και δεν πήρε την εύκολη για εκτέλεση.

Δεν τροφοδοτήθηκε δηλαδή από συμπαίκτη που τον έχει πλησιάσει και του προσφέρει πάσα κοντινή στο χώρο. Δέχθηκε μία μαγική πάσα από τη σέντρα, την οποία ο ίδιος έπρεπε πάνω στο τρέξιμο του για να ξεφύγει από τον αντίπαλο, να την κατεβάσει και να εκτελέσει. Η δυσκολία σε αυτό το γκολ είναι να μπορέσεις να καταβάσεις την μπάλα χωρίς να χαλάσεις το βηματισμό σου, αυτό μόνο ο Μέσι μπορεί να το κάνει. Το μαγικό στη φάση ήταν που κατάφερε να συνεχίσει την ενέργεια του, δίχως να υπάρχει η στιγμή που να καταλάβεις πως έχασε λίγο την κίνηση του γιατί κοντρόλαρε. Όλα έγιναν με την ίδια ροή.

Ο Μπανέγα έδωσε μία πραγματικά μαγική πάσα από τη σέντρα, την οποία ο Μέσι την αξιοποίησε όπως δεν θα μπορούσε κανένας άλλος στον κόσμο. Από ‘κεί και πέρα ήταν φανερό πως το κέντρο της Αργεντινής δεν έχει τρεξίματα με την μπάλα και την δυνατότητα να κρατήσει με ασφάλεια την κατοχή.

Η τριάδα Μασεράνο – Μπανέγα – Πέρες δεν μπορεί να μεταφέρει την μπάλα ή να αλλάξει πάσες με ασφάλεια και να λειτουργήσει δημιουργικά το δίδυμο των μπακ Ταλιαφίκο – Μερκάδο που επέλεξε δεν έχει ανεβάσματα, δεν βοηθά στην παραγωγή φάσεων, οπότε στην πραγματικότητα η Αργεντινή περιμένει ένα μικρό θαύμα για να σκοράρει, δίχως να είναι σε θέση να δημιουργήσει επίθεση με συνεργασία, που θα έχουν συμμετάσχει σε αυτήν περισσότερα από δύο άτομα.

ΟΙ ΜΥΡΩΔΙΑΔΕΣ ΠΗΡΑΝ ΤΟΝ ΝΤΙΜΠΑΛΑ

Αρχίζω να πιστεύω πως στην Γιουβέντους δεν έχουν ιδέα από σκάουτινκ και ο Αλέγκρι είναι μυρωδιάς. Δεν έχει και λογική, που απέκτησαν τον Ντιμπάλα και αξιολογούν πάνω από 150 εκατομμύρια ευρώ έναν ποδοσφαιριστή που στην ιεραρχία της Εθνικής Αργεντινής, είναι πίσω από τους Παβόν – Μέσα. Και για να είμαστε σοβαροί, μπορεί να καταλάβει κανείς έναν προπονητή να πιστεύει πως στο βασικό σχέδιό του δεν ταιριάζουν μαζί οι Μέσι – Ντιμπάλα.

Ασχέτως αν δεν ισχύει, θα μπορούσα για την οικονομία της συζήτησης να δεχθώ αυτήν την προσέγγιση. Πώς γίνεται όμως να βλέπεις την ομάδα σου να μην μπορεί να δημιουργήσει με τίποτα, να είναι έτοιμη να αποκλειστεί από την διοργάνωση και να επιλέγεις να χρησιμοποιήσεις τους άγουρους ακόμα Παβόν – Μέσα και να κρατάς στον πάγκο τον Ντιμπάλα;

ΜΕ ΠΛΑΝΟ ΣΑΜΠΕΓΙΑ

Για να νικήσει η Αργεντινή κατέφυγε στο πλάνο Σαμπέγια. 4-4-2 με τον Ντι Μαρία στην πράξη να λειτουργεί περισσότερο ως τρίτος επιθετικός και να κάνει συχνά τη διάταξη να μοιάζει σε 4-3-3, τον Ιγκουαίν στην κορυφή της επίθεσης και τον Μέσι ως δεύτερο επιθετικό να μπορεί να χτυπά με μεγαλύτερη ευκολία στην πλάτη της άμυνας. Στην πραγματικότητα όμως η βελτίωση ήταν ελάχιστη, η εμφάνιση ήταν… αποκλεισμού, αλλά η σέντρα του Μερκάδο και η εκτέλεση με το δεξί του αριστεροπόδαρου Ρόχο στο 86ο λεπτό έφεραν ένα απίστευτης σημασίας τέρμα. Τέρμα που η εικόνα του αγώνα έδειχνε πως δεν πρόκειται να έρθει.

Φυσικά και το Παγκόσμιο Κύπελλο είναι μια ειδική διοργάνωση, παίζουν πολλά πράγματα ρόλο και στο παρελθόν έχουν προχωρήσει ομάδες που δεν ήταν καλές. Πρόχειρα μου έρχονται στο μυαλό η Αργεντινή του 1990, η Ιταλία του 1994 και η Γερμανία του 2002 που έφτασαν και έχασαν στον τελικό. Όμως μιλώντας πάντα για τα βαριά χαρτιά, για χώρες που βάζουν υψηλούς στόχους στις διοργανώσεις, δεν μπορώ να θυμηθώ χειρότερο σύνολο να περνά στην φάση των νοκ άουτ από την Αργεντινή του Σαμπάολι.